The CraneThe CraneHwang Sun-WonTran

The Crane
The Crane
Hwang Sun-Won
Translated by Peter Lee

What is the significance of a friend? The story that follows will assist you to know the answer.

The northern village at the border of the 38 Parallel was snugly settled under the high bright autumn sky.
One white gourd lay against another on the dirt floor of an empty farmhouse. The occasional village elders first put out their bamboo pipes before passing by, and the children, too, turned aside some distance off. Their faces were ridden with fear.
The village as a whole showed few traces of destruction from the war, but it did not seem like the same village Song-sam had known as a boy.
At the foot of the chestnut grove on the hill behind the village, he stopped and climbed a chestnut tree. Somewhere far back in his mind he heard the old man with a wen shout. “You bad boy, you’re climbing up my chestnut tree again!?”
The old man must have passed away, for among the few village elders Song-sam had met, the old man can’t be found. Song-sam gazed at the blue sky for a while. Some chestnuts fell to the ground as the dry clusters opened by their own accord.
In front of the farmhouse that had been turned into a public peace-police office, a young man stood tied up. He seemed to be a stranger, so Song-sam approached him to have a closer look. He was taken aback; it was none other than his boyhood playmate, Tok-chae.
Song-sam asked the police officer who had come with him from Chontae what it was all about. The prisoner was vice chairman of the Farmer’s Communist League and had just been flashed out of his hideout in his own house, Song-sam learned.
Song-sam sat down on the dirty floor and lit a cigarette.
Tok-chae was to be escorted to Chongdan by one of the peace policemen.
After a time, Song-sam lit a new cigarette from the first and stood up.
“I’ll take the fellow with me.”
Tok-chae, his face averted, refused to look at Song-sam. They left the village.
Song-sam kept on smoking, but the tobacco had not taste. He just kept drawing in the smoke and blowing it out. Then suddenly he thought that Tok-chae, too, must want a puff. He thought of the days when they used to share dried gourd leaves behind walls, hidden from adults. But today, how could he offer a cigarette to a fellow like this?
Once, when they were small, he went with Tok-chae to steal some chestnuts from the grandpa with the wen. It was Song-sam’s turn to go up the tree. Suddenly, there came old shouts from the old man. He slipped and fell to the ground. Song-sam got chestnut needles all over his bottom, but he kept on running. It was only when they reached a safe place where the old man cannot overtake them that he turned his bottom to Tok-chae. Plucking out those needles hurt so much that he could not keep tears from welling up in his eyes. Tok-chae produced a fistful of chestnuts from his pocket and thrust them into Song-sam’s...Song-sam threw away the cigarette he had just lit. Then he made up his mind not to light another while he was escorting Tok-chae.
They reached the hill pass, the hill where he and Tok-chae used to cut fodders for the cows until Song-sam had to move near Chontae, south of the Thirty-eight Parallel, two years before the liberation.
Song-sam felt a sudden surge of anger in spite of himself and shouted, “So how many have you killed?”
For the first time, Tok-chae cast a quick glance at him and then turned away.
“How many did you kill?” he asked again.
Tok-chae turned toward him once again and glared. The glare grew intense and his mouth twitched.
“So you managed to kill many, eh?” Song-sam felt his heart becoming clear from within, as if an obstruction had been removed. “If you were vice-chairman of the Communist League, why didn’t you run? You must have been lying low with a secret mission.”
Tok-chae did not answer.
“Speak up, what was your mission?”
Tok-chae kept walking. Tok-chae is hiding something, Song-sam thought. He wanted to take a good look at him, but Tok-chae would not turn his averted face.
Fingering the revolver at his side. Song-sam went on: “No excuse necessary. You are sure to be shot anyway. Why don’t you tell the truth here and now?”
“I’m not going to make any excuses. They made me vice-chairman of the league because I was one of the poorest and I was a hard-working farmer. If that constitute a crime worthy of death, so be it. I am still what I used to be- the only thing I’m good at is digging in the soil.” After a short pause, he added, “My old man is bedridden at home. He’s been ill almost half a year.” Tok-chae’s father was a widower, a hardworking poor farmer who lived only for his son. Seven years ago his back had given out and his skin had become diseased.
“You married?”
“Yes,” replied Tok-chae after a while.
“To whom?”
“Shorty”
“To shorty?” How interesting! A woman so small and plump that she knew the earth vastness but not the sky’s altitude. Such a cold fish! He and Tok-chae used to tease her and make her cry and Tok-chae had married that girl.
“How many kids?”
“The first is arriving this fall,” he says.
Song-sam had difficulty swallowing a laugh about to explode in spite of himself. Although he had asked how many kids Tok-chae had, he could not help wanting to burst into laughter at the image of her sitting down, with a large stomach, one span around. But he realized this was no time to laugh or joke over such matters.
“Anyway, it’s strange you did not run away.”
“I tried to escape. They said that once the south invaded, no man would be spared. So men between seventeen and forty were forcibly taken to the North. I thought of evacuating, even if I had to carry my father on my back. But father said no. How could the farmers leave the land behind when the crops were ready for harvest? He grew old on that farm depending on me as the prop and mainstay of the family. I wanted to be with him in his last moments so that I could close his eyes with my own hand. Besides where can farmers like us go, who know only living on the land?”
Last June, Song-sam had to take refuge. At night e had broken the news privately to his father. But his father had said the same thing! Where can a farmer go, leaving all the chores behind? So Song-sam had been haunted by thoughts of his old parents and the young children, left with all the chores. Fortunately, his family was safe then, as now.
They crossed the ridge of a hill. This time Song-sam walked with his face averted. The autumn sun was hot on his forehead. This was an ideal day for the harvest, he thought.
When they reached the foot of the hill, Song-sam hesitantly stopped. In the middle of the field, he spied a group of cranes that looked like men with white clothes bending over. This used to be the neutralized zone, along the Thirty-eight Parallel. The cranes were still living here, as before, while the people were all gone.
Once when Song-sam and Tok-chae were about twelve, they had set a trap here, without the knowledge of the adults, and had caught a crane. They had roped the crane, even its wings, and had paid daily visits, patting its neck and riding on its back. Then, one day they overhead the neighboors whispering. Someone had come from Seoul with a permit from the governor-general’s office to catch cranes as specimens or something. Then and there the two boys dashed off to the field. That they would be found out and punished was no longer a weighty concern; all they worried about was the fate of their crane. Without a moment’s delay, still out of breath from running, they untied the crane’s feet and wings. But the bird could hardly walk. It must have been worn out from being bound.
The two held it up in the air. Then, all of a sudden, a shot was fired. The crane fluttered its wings a couple of times and came down again.
The two boys could not take their eyes away from the blue sky into which their crane had soared.
“Hey, why don’t we stop here for a crane hunt?” Song-sam spoke up suddenly.
Tok-chae was puzzled, struck dumb.
“I’ll make a trap with this rope; you flush a crane over here.”
Having united Tok-chae’s hands, Song-sam had already started crawling among the weeds.
Tok-chae’s face turned white. “You are to be shot anyway”- these words flashed through his mind. Pretty soon, a bullet would fly from where Song-sam has gone, he thought.
Some paces away. Song-sam quickly turned toward him.
“Hey, how come you’re standing there like you’re dumb? Go flush the crane!”
Only then did Tok-chae catch on. He started crawling among the weeds.
A couple of Tanjong cranes soared high into the clear blue autumn sky, fluttering their huge wings.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กระเรียนกระเรียนHwang ซันวอนโดยปีเตอร์ลีความสำคัญของเพื่อนคืออะไร เรื่องต่อไปนี้จะช่วยให้คุณรู้คำตอบหมู่บ้านภาคเหนือที่เส้นขอบของขนาน 38 ได้แล้วข้อมูลแน่นเพียงภายใต้ท้องฟ้าฤดูใบไม้ร่วงสูงสว่างบวบหนึ่งขาววางต่ออีกบนพื้นดินของแบบบ้านว่างเปล่า ผู้ใหญ่บ้านเป็นครั้งคราวก่อนดับท่อไม้ไผ่ของตนก่อนที่ผ่านมา และเด็ก เกินไป ปิดไว้บางระยะ ใบหน้าของพวกเขาได้นั่ง ด้วยความกลัวหมู่บ้านทั้งหมดแสดงให้เห็นร่องรอยน้อยทำลายจากสงคราม แต่มันก็ไม่เหมือนหมู่บ้านเดียวกันเพลงสามรู้จักเป็นผู้ชายที่เท้าของโกรฟ chestnut บนเนินเขาหลังหมู่บ้าน เขาหยุด และปีนเป็นต้นเกาลัด กลับไกลอยู่ในจิตใจของเขาที่เขาได้ยินคนเก่ากับเหวินเป็นตะโกน "คุณดีบอย คุณกำลังปีนขึ้นเกาลัดของฉันอีก?"คนต้องได้ผ่านไป สำหรับในหมู่ผู้ใหญ่หมู่บ้านสองสามที่สามเพลงก็ตาม คนไม่พบ เพลงสามจ้องในขณะที่ท้องฟ้าสีคราม บาง chestnuts ตกไปพื้นดินเป็นคลัสเตอร์แห้งที่เปิด โดยเจ้าด้วยตัวเองหน้าแบบบ้านที่มีการเปิดเป็นสำนักงานตำรวจสันติภาพสาธารณะ หนุ่มยืน tied ค่า เขาดูเหมือนเป็น คนแปลกหน้า เพื่อเพลงสามเวลาเขามองใกล้ เขาถูกตะลึง มันเป็นไม่ใช่ของเขา boyhood playmate น้ำตกแจ้ซ้อนอื่นเพลงสามถามเจ้าหน้าที่ตำรวจที่มากับเขาจาก Chontae สิ่งที่มันเป็นทั้งหมดเกี่ยวกับการ นักโทษเป็นรองประธานของสันนิบาตชาวคอมมิวนิสต์ และมีเพียงการถ่ายจากเขาหลบภัยในบ้านของเขาเอง เรียนรู้สองสามสามเพลงนั่งลงบนพื้นสกปรก และสว่างจุดบุหรี่น้ำตกแจ้ซ้อนจะได้คุ้มกันเรือสัญชาติไปบ่อหนึ่งของตำรวจในพื้นที่สงบสุขได้หลังจากเวลา เพลงสามแสงบุหรี่ใหม่จากแรก และ stood ค่า"ฉันจะใช้เพื่อนกับฉัน"ตกแจ้ หน้า averted ปฏิเสธที่จะดูสองสาม พวกเขาออกจากหมู่บ้านเพลงสามเก็บไว้สูบบุหรี่บน แต่ยาสูบที่มีรสชาติไม่ เขาเพียงเก็บรูปวาดในควัน และเป่าออก แล้ว ทันใดนั้นเขาคิดว่า ตกแจ้ เกินไป ต้องเอาพัฟที่ เขาคิดว่า วันเมื่อพวกเขาใช้ร่วมบวบแห้งใบหลังกำแพง ซ่อนจากผู้ใหญ่ วันนี้แต่ อย่างไรสามารถเขาเสนอจุดบุหรี่กับเพื่อนเช่นนี้ครั้ง เมื่อพวกเล็ก เขา มีน้ำตกแจ้ซ้อนจะขโมยบาง chestnuts จากปู่กับเหวิน เปิดเพลงสามไปขึ้นต้นไม้ได้ ทันใดนั้น มีมารับเหรียญเก่าจากเฒ่า เขาเล็ดรอด และตกไปพื้นดิน เพลงสามมีเข็ม chestnut ทั่วล่างของเขา แต่คงเก็บไว้ใช้ มันเป็นเพียง เมื่อพวกเขาถึงที่ปลอดภัยที่คนไม่สามารถแซงพวกเขาว่า เขาเปิดล่างเขาไปน้ำตกแจ้ซ้อน ถอนขนออกเข็มเหล่านั้นเจ็บมากที่เขาไม่สามารถเก็บน้ำตาจากเบ้าตาของเขา น้ำตกแจ้ซ้อนผลิตก้าว chestnuts จากกระเป๋าของเขา และกระตุกให้เป็นสองสาม สองสามไปโยนบุหรี่เพียงมีแสง แล้ว เขาได้ค่าจิตใจของเขาไม่ให้แสงอื่นในขณะที่เขาถูกพาน้ำตกแจ้ซ้อนพวกเขาผ่านเนินเขา เนินเขาที่น้ำตกแจ้ซ้อนและเขาใช้ในการตัดอาหารสำหรับวัวจนสองสามได้ย้ายใกล้ Chontae จากสามสิบ - แปดขนาน สองปีก่อนการปลดปล่อยแล้วเพลงสามรู้สึกกระชากฉับพลันของความโกรธแม้ว่าตัวเอง และ ตะโกน "จำนวนดังนั้นมีคุณฆ่า"ครั้งแรก น้ำตกแจ้ซ้อนโยนล่ะที่เขาแล้ว หัน"การได้คุณฆ่า" เขาถามอีกน้ำตกแจ้ซ้อนหันไปทางเขาอีกครั้ง และ glared แสงสะท้อนเพิ่มขึ้นรุนแรง และปากของเขา twitched"เพื่อให้คุณจัดการเพื่อฆ่าจำนวนมาก เอ๊ะ" เพลงสามรู้สึกว่าหัวใจของเขากลายเป็นใสจากภายใน ว่าที่อุดตันถูกลบออก "ถ้าคุณได้รองประธานสันนิบาตคอมมิวนิสต์ ไม่ได้จะทำอย่างไร คุณต้องมีนอนต่ำกับภารกิจลับ"ไม่ได้ตอบน้ำตกแจ้ซ้อน"พูด ภารกิจของคุณคืออะไร"น้ำตกแจ้ซ้อนเก็บไว้เดิน น้ำตกแจ้ซ้อนจะซ่อนบางสิ่งบางอย่าง เพลงสามคิด จะต้องดูที่เขา แต่น้ำตกแจ้ซ้อนจะเปิดหน้า avertedโยน revolver ที่ด้านของเขา ไปสองสาม: "จำแก้ไม่ คุณจะต้องยิงต่อไป ทำไมไม่คุณต้องบอกความจริง แล้วที่นี่""ไม่ไปจะทำให้ข้อแก้ตัวใด ๆ พวกเขาทำให้ฉันรองประธานของลีกเนื่องจากผมหนึ่งยากจนที่สุด และผมเป็นชาวนาทำงานหนัก ถ้าที่ประกอบอาชญากรรมน่า ดังนั้นจึงควรจะ ผมก็ยังสิ่งที่ผมเคยเป็น - สิ่งเดียวที่ฉันดีที่มีการขุดในดิน" หลังจากหยุดชั่วคราวสั้น ๆ เขาเพิ่ม "คนเก่าของฉันได้นอนแบบบ้าน เคยป่วยเกือบครึ่งปี" ตกแจ้พ่อ widower เกษตรกรดีทุกที่อยู่เฉพาะบุตร เจ็ดปีที่ผ่านมาเขาได้รับออก ทางผิวหนังของเขาได้กลายเป็นเส้น"คุณแต่งงานหรือยัง""ใช่ ตอบกลับน้ำตกแจ้ซ้อนหลัง"กับใคร""Shorty""การ shorty" วิธีที่น่าสนใจ ผู้หญิงให้เล็ก และอวบที่รู้แหล่งดินแต่ไม่ท้องฟ้าสูง เช่นเย็นปลา เขาและน้ำตกแจ้ซ้อนใช้หยอกเธอ และทำให้เธอร้องไห้ และน้ำตกแจ้ได้แต่งงานที่สาว"กี่ลูก""ก่อนจะมาถึงฤดูใบไม้ร่วงนี้ เขากล่าวว่าเพลงสามยากกลืนหัวเราะเพื่อกระจายแม้ว่าตัวเองได้ แม้ว่าเขาได้ถามเด็กจำนวนมีน้ำตกแจ้ซ้อน เขาอาจไม่ได้อยากออกมาเป็นเสียงหัวเราะที่รูปของเธอนั่งลง มีท้องใหญ่ ช่วงหนึ่งรอบ แต่เขารับรู้คือไม่มีเวลา ไปหัวเราะตลกกว่า เรื่องดังกล่าว"อย่างไรก็ตาม มันเป็นแปลก ๆ คุณไม่ทำงานไป""ฉันพยายามจะหลบหนี พวกเขากล่าวว่า เมื่อบุกภาคใต้ คนไม่มีจะสามารถช่วย ดังนั้น ระหว่าง seventeen และสี่สิบคนได้บังคับให้นำทางเหนือ คิดของ evacuating แม้ว่าผมจะมีพ่อหลัง แต่พ่อพูดไม่ วิธีสามารถเกษตรกรทิ้งแผ่นดินเมื่อพืชมีพร้อมสำหรับการเก็บเกี่ยวหรือไม่ เขาโตเก่าบนฟาร์มที่ตามฉันเป็น prop และซ่าของครอบครัว อยากจะอยู่กับเขาในช่วงเวลาสุดท้ายของเขาเพื่อให้ฉันสามารถปิดตาของเขา ด้วยมือของฉันเอง นอกเหนือจากสามารถเกษตรกรเช่นเราไป ผู้รู้อาศัยอยู่เฉพาะ บนแผ่นดิน"เดือนมิ.ย. เพลงสามมีการหลบ อีมีเสียข่าวเอกชนพ่อคืน แต่พ่อของเขาได้กล่าวว่า สิ่งเดียวกัน ที่สามารถเกษตรกรไป ออกจากงานทั้งหมดอยู่เบื้องหลัง ดังนั้นสามเพลงได้ถูกผีสิงตามความคิดของพ่อแม่อายุและเด็กเล็ก ทิ้งกับงานทั้งหมด โชคดี ครอบครัวไม่ปลอดภัยแล้ว ให้ปัจจุบันพวกเขาข้ามสันเขาของเขา เวลานี้สองสามเดินหน้าพระ averted ดวงอาทิตย์ฤดูใบไม้ร่วงร้อนบนหน้าผากของเขาได้ นี้เป็นวันเหมาะสำหรับการเก็บเกี่ยว เขาคิดว่าเข้าถึงเท้าของเขา เพลงสาม hesitantly หยุดทำงาน กลางฟิลด์ เขา spied กลุ่มของเครนที่ดูเหมือนคนดัดมากกว่าผ้าสีขาว นี้ใช้เป็นโซน neutralized ตามสามสิบ - แปดคู่ขนาน เครนได้ยังคงอยู่ที่นี่ เป็นมาก่อน ในขณะที่คนทั้งหมดหายไปเมื่อเมื่อสองสามและน้ำตกแจ้ซ้อนได้เกี่ยวกับ twelve พวกเขาได้มีการดักที่นี่ ไม่รู้ของผู้ใหญ่ และมีติดเครน พวกเขามี roped เครน แม้แต่ปีกของมัน และมีชำระวันเข้าชม patting คอของมัน และขี่บนหลังของมัน วันหนึ่งแล้ว พวกเขาค่าใช้จ่ายในการ neighboors วิสเปอริง คนได้มาจากโซล มีใบอนุญาตจากสำนักงานผู้ว่าราชการทั่วไปของการจับเครนไว้เป็นตัวอย่างหรือสิ่ง แล้วและมีชายสองเส้นประออกไปยังเขตข้อมูล ว่า พวกเขาจะพบ และลงโทษไม่ถูกกังวล weighty ทั้งหมดที่พวกเขากังวลเกี่ยวกับชะตากรรมของนกกระเรียนตัวนั้น โดยไม่ชักช้าของครู่ ยังคงหายใจหยุดทำงาน พวกเขา untied เท้าและปีกของนกกระเรียน แต่นกไม่สามารถเดิน มันต้องมีการทรุดโทรมจากการผูกสองจัดจะขึ้นในอากาศ แล้ว ปุบปับ ยิงถูกยิง กระเรียน fluttered ปีกของมันสองครั้ง และลงมาอีกเด็กผู้ชายสองสามารถนำตาจากฟ้าที่เครนของพวกเขาได้เพิ่มสูงขึ้น"Hey ทำไมไม่เราหยุดการล่านกกระเรียน" เพลงสามพูดขึ้นก็น้ำตกแจ้ซ้อนที่พิศวง หลงใบ้"ฉันจะทำกับดักกับเชือกนี้ คุณสามารถล้างการเครนมากกว่าที่นี่"มีเต็ดมือตกแจ้ เพลงสามได้เริ่มต้นตระเวนระหว่างวัชพืชขึ้นแล้วตกแจ้หน้าเปิดสีขาว "คุณจะยิงอย่างไรก็ตาม" - คำเหล่านี้ถ่ายโดยจิตใจของเขา สวยเร็ว กระสุนจะบินจากที่สามเพลงแล้ว เขาคิดว่าก้าวบางไป สามเพลงรวดเร็วเปิดไปทางเขา"Hey ว่าคุณกำลังยืนอยู่มีเหมือนคุณใบ้ ไป flush กระเรียน"หลังจากนั้น ไม่ได้ตกแจ้ที่จับบน เขาเริ่มตระเวนระหว่างวัชพืชคู่ของแหล่งเครนสูงเพิ่มสูงขึ้นในท้องฟ้าฤดูใบไม้ร่วงสีฟ้า fluttering ปีกขนาดใหญ่ของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เครน
เครน
Hwang Sun-Won
แปลโดยปีเตอร์ลีคืออะไรสำคัญของเพื่อนหรือไม่? เรื่องราวที่ต่อไปนี้จะช่วยให้คุณรู้คำตอบ. หมู่บ้านทางตอนเหนือที่ชายแดนของ 38 ขนานถูกตัดสินอย่างอบอุ่นภายใต้ท้องฟ้าที่สดใสในฤดูใบไม้ร่วงสูง. หนึ่งมะระขาววางกับอีกสิ่งสกปรกบนพื้นของบ้านที่ว่างเปล่า ผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านเป็นครั้งคราวแรกที่ออกมาวางท่อไม้ไผ่ของพวกเขาก่อนที่จะผ่านไปและเด็กเกินไปหันห่างออกไป ใบหน้าของพวกเขาได้รับการขี่ม้าด้วยความกลัว. หมู่บ้านโดยรวมแสดงให้เห็นร่องรอยของการทำลายจากสงคราม แต่มันไม่ได้ดูเหมือนหมู่บ้านเดียวกันเพลง-sam ได้รู้จักเป็นเด็ก. ที่เท้าของเกาลัดป่าบนเนินเขาที่อยู่เบื้องหลัง หมู่บ้านเขาหยุดและปีนขึ้นต้นเกาลัด ที่ไหนสักแห่งไกลกลับมาอยู่ในความคิดของเขาที่เขาได้ยินคนเก่ากับตะโกนเหวิน "คุณเด็กไม่ดีที่คุณกำลังปีนขึ้นต้นเกาลัดของฉันอีกครั้ง !?" ชายชราคนหนึ่งจะต้องได้ผ่านพ้นไปแล้วสำหรับในหมู่ผู้อาวุโสในหมู่บ้านไม่กี่เพลง-sam ได้พบกับชายชราไม่สามารถพบได้ เพลง-sam จ้องที่ท้องฟ้าสีฟ้าในขณะที่ เกาลัดบางล้มลงกับพื้นเป็นกลุ่มแห้งเปิดโดยสอดคล้องของตัวเอง. ในด้านหน้าของบ้านที่ได้รับกลายเป็นสำนักงานตำรวจสันติของประชาชนเป็นชายหนุ่มยืนผูกขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนแปลกหน้าเพื่อให้เพลง-sam เข้าหาเขาจะได้มองใกล้ เขาได้รับการผงะ; มันก็ไม่มีใครอื่นนอกจากเพื่อนเล่นในวัยเด็กของเขาตก-Chae. เพลง-sam ถามเจ้าหน้าที่ตำรวจที่มากับเขา Chontae จากสิ่งที่มันเป็นทั้งหมดที่เกี่ยวกับ นักโทษเป็นรองประธานของเกษตรกรกลุ่มคอมมิวนิสต์และเพิ่งได้รับการประกายออกมาจากที่หลบภัยของเขาในบ้านของเขาเองเพลง-sam เรียนรู้. เพลง-sam นั่งลงบนพื้นสกปรกและไฟบุหรี่. Tok-Chae ก็จะพา เพื่อลาดหญ้าโดยหนึ่งในตำรวจสันติภาพ. หลังจากเวลาเพลง-sam ไฟบุหรี่ใหม่จากแรกและยืนขึ้น. "ฉันจะเอาเพื่อนกับฉัน." ต๊อก-Chae ใบหน้าของเขาหันไปปฏิเสธที่จะมองไปที่ เพลง-sam พวกเขาออกจากหมู่บ้าน. เพลง-sam เก็บไว้ในการสูบบุหรี่ แต่ยาสูบไม่ได้ลิ้มรส เขาก็คงวาดภาพในควันและเป่ามันออกมา แล้วก็เขาคิดว่า Tok-Chae เกินไปต้องต้องการพัฟ เขาคิดว่าวันที่พวกเขาใช้ในการแบ่งปันแห้งใบมะระหลังกำแพงที่ซ่อนอยู่จากผู้ใหญ่ แต่วันนี้วิธีการที่เขาสามารถนำเสนอบุหรี่เพื่อนเช่นนี้หรือไม่เมื่อตอนที่พวกเขามีขนาดเล็กเขาไปกับ Tok-Chae เกาลัดที่จะขโมยจากคุณปู่กับเหวิน ได้มีการเปิดเพลง-sam ที่จะไปขึ้นไปบนต้นไม้ ทันใดนั้นมีมาตะโกนเก่าจากคนเก่า เขาลื่นล้มลงกับพื้น เพลง-sam มีเข็มเกาลัดทั่วทุกมุมด้านล่างของเขา แต่เขาเก็บไว้ในการทำงาน มันเป็นเพียงเมื่อพวกเขามาถึงสถานที่ที่ปลอดภัยที่ชายชราไม่สามารถแซงพวกเขาว่าเขาหันด้านล่างของเขาที่จะตก-Chae ถอนขนออกเข็มเหล่านั้นเจ็บมากเพื่อให้เขาไม่สามารถเก็บน้ำตาจาก welling ขึ้นในสายตาของเขา Tok-Chae ผลิตกำมือของเกาลัดจากกระเป๋าของเขาและผลักดันให้พวกเขาเข้าไปในเพลง-sam ของ ... เพลง-sam โยนบุหรี่ที่เขามีเพียงแค่จุดนี้ จากนั้นเขาก็ทำจิตใจของเขาจะไม่สว่างอีกขณะที่เขากำลังพาต๊อก-Chae. พวกเขามาถึงผ่านเนินเขาเนินเขาที่เขาและตก-Chae ใช้ในการตัด Fodders วัวจนเพลง-sam มีการย้ายที่อยู่ใกล้ Chontae ใต้ สามสิบแปดขนานสองปีก่อนที่จะปลดปล่อยให้เป็นอิสระ. เพลง-sam รู้สึก surge ฉับพลันของความโกรธทั้งๆที่ตัวเองและตะโกน "ดังนั้นวิธีที่หลายท่านฆ่า?" เป็นครั้งแรกที่ตก-Chae โยนอย่างรวดเร็ว ที่เขาและจากนั้นก็หันไป. "กี่คุณไม่ฆ่า?" เขาถามอีกครั้ง. Tok-Chae หันไปทางเขาอีกครั้งและจ้อง แสงจ้าเติบโตที่รุนแรงและปากของเขากระตุก. "ดังนั้นคุณมีการจัดการที่จะฆ่าจำนวนมากใช่มั้ย?" เพลง-sam รู้สึกว่าหัวใจของเขากลายเป็นที่ชัดเจนจากภายในเช่นถ้ามีการอุดตันที่ถูกถอดออก "ถ้าคุณมีรองประธานสันนิบาตคอมมิวนิสต์ทำไมคุณไม่ทำงาน? คุณต้องได้รับอยู่ในระดับต่ำกับภารกิจลับ. " ต๊อก-Chae ไม่ได้ตอบ. "พูดถึงสิ่งที่ภารกิจของคุณ?" ต๊อก-Chae เก็บไว้เดิน Tok-Chae ซ่อนบางสิ่งบางอย่างเพลง-sam คิด เขาต้องการที่จะดูดีที่เขา แต่ Tok-Chae จะไม่หันหน้าหันไปของเขา. นิ้วปืนที่ด้านข้างของเขา เพลง-sam ไปใน "ไม่มีข้อแก้ตัวที่จำเป็น คุณแน่ใจที่จะต้องถูกยิงตายอยู่แล้ว ทำไมคุณไม่บอกความจริงที่นี่และตอนนี้หรือไม่ " "ผมไม่ได้จะทำให้ข้อแก้ตัวใด ๆ พวกเขาทำให้ผมรองประธานของลีกเพราะผมเป็นคนหนึ่งที่ยากจนที่สุดและผมเป็นชาวนาที่ทำงาน หากที่เป็นความผิดทางอาญามีโทษถึงตายดังนั้นไม่ว่าจะเป็น ผมยังคงสิ่งที่ฉันใช้ในการโดยสลับสิ่งเดียวที่ฉันดีที่มีการขุดในดิน. "หลังจากที่หยุดการทำงานชั่วคราวระยะสั้นเขาเสริมว่า" คนเก่าของฉันคือล้มป่วยที่บ้าน เขาได้รับป่วยเกือบครึ่งปี. "พ่อ Tok-Chae เป็นพ่อม่ายชาวนายากจนหนักที่อาศัยอยู่เฉพาะสำหรับลูกชายของเขา เจ็ดปีที่ผ่านมาหลังของเขาได้รับการออกและผิวของเขาได้กลายเป็นโรค. "คุณแต่งงานหรือยัง" "ใช่" ตอบ Tok-Chae หลังจากที่ในขณะ. "เพื่อใคร?" "ชอร์ตี้" "เพื่อ Shorty?" วิธีการที่น่าสนใจ! ผู้หญิงที่มีขนาดเล็กและอวบอ้วนที่เธอรู้ว่าโลกกว้างใหญ่ แต่ไม่สูงท้องฟ้า เช่นปลาเย็น! เขาและตก-Chae ใช้ในการหยอกล้อของเธอและทำให้เธอร้องไห้และ Tok-Chae ได้แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น. "วิธีเด็ก ๆ จำนวนมาก?" "เป็นครั้งแรกที่เดินทางมาถึงฤดูใบไม้ร่วงนี้" เขากล่าว. เพลง-sam มีความยากลำบากกลืนหัวเราะเกี่ยวกับการที่ ระเบิดทั้งๆที่ตัวเอง แม้ว่าเขาจะถามว่าเด็กหลาย Tok-Chae มีเขาไม่สามารถช่วยให้ความต้องการที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาที่ภาพของเธอนั่งลงกับกระเพาะอาหารขนาดใหญ่ช่วงหนึ่งรอบ แต่เขาก็ตระหนักในเรื่องนี้เป็นเวลาที่จะหัวเราะหรือตลกในเรื่องดังกล่าว. "แต่มันแปลกที่คุณไม่ได้วิ่งหนีไป." "ผมพยายามที่จะหลบหนี พวกเขากล่าวว่าเมื่อตอนใต้บุกไม่มีมนุษย์คนใดจะได้รับการงดเว้น ดังนั้นผู้ชายที่มีอายุสิบเจ็ดสี่สิบถูกนำมาบังคับให้ไปทางทิศเหนือ ฉันคิดว่าการอพยพแม้ว่าผมจะมีการดำเนินการที่พ่อของฉันบนหลังของฉัน แต่พ่อกล่าวว่าไม่มี วิธีเกษตรกรสามารถออกจากที่ดินที่อยู่เบื้องหลังเมื่อพืชมีความพร้อมสำหรับการเก็บเกี่ยว? เขาเติบโตเก่าในฟาร์มที่ขึ้นอยู่กับฉันเป็นเสาและแกนนำของครอบครัว ผมอยากจะอยู่กับเขาในช่วงเวลาสุดท้ายของเขาเพื่อที่ฉันจะปิดตาของเขาด้วยมือของตัวเอง นอกจากนี้เกษตรกรที่ต้องการให้เราสามารถไปที่รู้จักเพียงที่อาศัยอยู่บนที่ดินได้หรือไม่ " ล่าสุดมิถุนายนเพลง-sam ต้องใช้เวลาที่หลบภัย ในเวลากลางคืนจได้หักข่าวเอกชนกับพ่อของเขา แต่พ่อของเขาได้กล่าวว่าสิ่งเดียวกัน! ในกรณีที่เกษตรกรสามารถไปออกจากการทำงานทั้งหมดที่อยู่เบื้องหลัง? ดังนั้นเพลง-sam ได้รับการครอบงำโดยความคิดของพ่อแม่เก่าของเขาและเด็กเล็กที่เหลืออยู่กับการทำงานทั้งหมด โชคดีที่ครอบครัวของเขามีความปลอดภัยแล้วเป็นตอนนี้. พวกเขาข้ามสันเขาของเนินเขา เวลานี้เพลง-sam เดินกับใบหน้าของเขาหันไป ดวงอาทิตย์ฤดูใบไม้ร่วงเป็นร้อนบนหน้าผากของเขา นี่เป็นวันที่เหมาะสำหรับการเก็บเกี่ยวที่เขาคิดว่า. เมื่อพวกเขามาถึงเชิงเขาเพลง-sam ลังเลหยุด ในช่วงกลางของสนามเขาสอดแนมในกลุ่มของรถเครนที่ดูเหมือนผู้ชายที่มีเสื้อผ้าสีขาวดัดมากกว่า นี้เคยเป็นเขตเป็นกลางพร้อมสามสิบแปดขนาน รถเครนยังคงอาศัยอยู่ที่นี่ได้รับการเป็นมาก่อนในขณะที่คนได้หายไปทั้งหมด. ครั้งหนึ่งเมื่อเพลง-sam และ Tok-Chae ประมาณสิบสองพวกเขาได้วางกับดักที่นี่โดยไม่มีความรู้ของผู้ใหญ่และได้ติดเครน พวกเขาเชือกเครนแม้ปีกของตนและได้จ่ายเงินเข้าชมทุกวันตบคอและขี่บนหลังของมัน แล้ววันหนึ่งพวกเขาค่าใช้จ่าย neighboors กระซิบ คนที่ได้มาจากกรุงโซลที่มีใบอนุญาตจากสำนักงานข้าหลวงทั่วไปที่จะจับรถเครนเป็นตัวอย่างหรือสิ่งที่ แล้วและมีเด็กชายสองคนวิ่งออกไปที่สนาม ว่าพวกเขาจะพบและถูกลงโทษก็ไม่ได้กังวลน้ำหนัก; ทั้งหมดที่พวกเขาเป็นกังวลเกี่ยวกับชะตากรรมของพวกเขาเครน โดยไม่ชักช้าขณะที่ยังคงออกจากลมหายใจจากการทำงานที่พวกเขาผูกฟุตเครนและปีก แต่นกแทบจะไม่สามารถเดิน มันจะต้องได้รับการสวมใส่ออกจากการถูกผูกไว้. ทั้งสองถือมันขึ้นไปในอากาศ จากนั้นทั้งหมดในทันทีที่ยิงถูกยิง เครนเบาโผบินปีกของมันสองสามครั้งและลงมาอีกครั้ง. เด็กชายสองคนไม่สามารถใช้สายตาของพวกเขาออกไปจากสีฟ้าเป็นที่เครนของพวกเขาได้เพิ่มสูงขึ้น. "เฮ้ทำไมเราไม่หยุดที่นี่เพื่อล่าเครนหรือไม่?" เพลง-sam ก็พูดขึ้น. Tok-Chae งงหลงใบ้. "ฉันจะทำให้กับดักด้วยเชือกนี้; คุณล้างรถเครนกว่าที่นี่. " มีมือของสหรัฐตก-Chae ของเพลง-sam ได้เริ่มต้นแล้วการรวบรวมข้อมูลในหมู่วัชพืช. ใบหน้า Tok-Chae ของเปลี่ยนเป็นสีขาว "คุณจะถูกยิงอยู่แล้ว" - คำพูดเหล่านี้ผ่านประกายความคิดของเขา หลังจากนั้นไม่นานกระสุนจะบินจากที่เพลง-sam ได้หายไปเขาคิดว่า. บางก้าวออกไป เพลง-sam ได้อย่างรวดเร็วหันไปทางเขา. "Hey, วิธีการที่คุณมายืนอยู่ที่นั่นเหมือนคุณโง่? ไปล้างรถเครน " เท่านั้นแล้วไม่ตก-Chae จับ เขาเริ่มคลานหมู่วัชพืช. คู่ของเครน Tanjong เพิ่มสูงขึ้นสูงขึ้นไปในท้องฟ้าฤดูใบไม้ร่วงสีฟ้าใสปีกกระพือใหญ่ของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รถเครนรถเครน

ฮวางซอนวอน
แปลโดยปีเตอร์ลี

อะไรคือความสำคัญของเพื่อน เรื่องราวต่อไปนี้จะช่วยให้คุณรู้คำตอบ

หมู่บ้านภาคเหนือที่ชายแดนของ 38 ขนานเป็นแน่นตัดสินภายใต้สูงท้องฟ้าในฤดูใบไม้ร่วงที่สดใส
ขาวต่ออีกน้ำเต้าวางบนพื้นของบ้านที่ว่างเปล่าผู้สูงอายุในหมู่บ้านเป็นครั้งคราวก่อนใส่ท่อของไม้ไผ่ก่อนที่ผ่านมา และเด็กก็หันห่างออกไป ใบหน้าของพวกเขาเล่นกับความกลัว
หมู่บ้านทั้ง พบเพียงร่องรอยของการทำลายจากสงคราม แต่มันไม่เหมือนเพลงของหมู่บ้านเดียวกัน แซมเคยรู้จักเป็นผู้ชาย
ที่เท้าของเกาลัดป่าละเมาะบนเนินเขาหลังหมู่บ้านเขาหยุดเดินและปีนต้นเกาลัด . ไกลออกไปในจิตใจของเขา เขาได้ยินเสียงชายชรากับเหวินตะโกน " เจ้าเด็กเลว แกปีนขึ้นไปต้นไม้เกาลัดของฉันอีกแล้ว ? "
คนแก่ต้องจากไป สำหรับในหมู่ไม่กี่หมู่บ้าน ผู้ใหญ่เพลงแซมเจอ ตาแก่นั่นไม่พบ เพลง แซม มองท้องฟ้าสักพักเกาลัดหล่นลงพื้น เป็นบริการคลัสเตอร์เปิดเอง
ในด้านหน้าของบ้านไร่ที่ได้กลายเป็นความสงบสุขของประชาชน ตำรวจ ชายหนุ่มยืนมัด เขาดูเหมือนจะเป็นคนแปลกหน้า ดังนั้นเพลงแซมเข้าหาเขาได้มองใกล้ๆ เขาอึ้ง มันเป็นใครอื่นนอกจากของเขาวัยเด็กของเพื่อนตก
, แชเพลง แซม ถามตำรวจที่มากับเขา จาก chontae อะไรมันคือทั้งหมดที่เกี่ยวกับ นักโทษคือรองประธานของชาวนากลุ่มคอมมิวนิสต์และมีแค่แวบออกมาจากที่ซ่อนตัวของเขา ในบ้านของเขาเอง ซง ซัม เรียนรู้
ซงซัมนั่งลงบนพื้นสกปรกและจุดบุหรี่ .
ตกแชถูกส่งตัว chongdan โดยหนึ่งของสันติภาพตำรวจ .
หลังจากเวลาซอง ซัม จุดบุหรี่ใหม่จากครั้งแรกและยืนขึ้น .
" ผมพาเพื่อนมาด้วย "
ทอกเช หน้าของเขาได้ปฏิเสธที่จะมอง song-sam. พวกเขาออกจากหมู่บ้าน .
เพลงแซมเก็บสูบ แต่สูบไม่ได้ลิ้มรส เขาเอาแต่วาดรูปในควันและระเบิดมันออกมา แล้วเค้าคิดว่าตกแชด้วย ต้องเอาแป้งพัฟเขาคิดว่าของวันเมื่อพวกเขาใช้ร่วมกันน้ำเต้าใบหลังผนังแห้ง , ซ่อนจากผู้ใหญ่ แต่ในวันนี้ เขาให้บุหรี่กับเพื่อนแบบนี้
เมื่อ เมื่อพวกเขายังเล็ก เขาไปกับโต๊ะแชขโมยเกาลัดจากปู่กับเหวิน มันคือเพลงแซมเปิดขึ้นไปที่ต้นไม้ จู่ๆก็มีมาเก่าตะโกนจากชายชรา เขาลื่นและล้มลงกับพื้นซง ซัม มีเกาลัดเข็มทั่วก้นของเขา แต่เขาก็ยังคงวิ่งต่อไป มันเป็นเพียงเมื่อพวกเขามาถึงสถานที่ปลอดภัยที่ไม่สามารถคนแก่แซงพวกเขาที่เขาหันก้นของเขาตกแช เด็ดออก เข็ม เจ็บมากที่เขาไม่สามารถเก็บน้ำตาที่เอ่อล้นในดวงตาของเขา ตกแชผลิต fistful ของเกาลัดจากกระเป๋าของเขาและแทงเข้าไปในเพลงแซม . . . . . . .เพลงซัมทิ้งบุหรี่ที่เพิ่งจุดแล้ว แล้วเขาก็ตัดสินใจที่จะไม่เบาอีก ในขณะที่เขากำลังตกแช .
ถึงเนินเขาผ่านเนินเขาที่เขาและตกแชใช้ตัด fodders สำหรับวัวจนถึงเพลงแซมต้องย้ายไปใกล้ chontae ทางตอนใต้ของสามสิบแปดขนานสองปีก่อน
การปลดปล่อยให้เป็นอิสระเพลง แซมรู้สึกระลอกคลื่นแห่งความโกรธ ทั้งๆที่ตัวเอง และตะโกนว่า " งั้นนายฆ่าไปกี่คนแล้ว "
ครั้งแรก ตก แช โยนได้อย่างรวดเร็วในเขากลายเป็นงั้นไป
" เท่าไหร่ " เขาถามอีกครั้ง
ตกแชหันไปทางเขาอีกครั้งและก็ . แสงเริ่มรุนแรงและปากของเขากระตุก .
" เพื่อให้คุณจัดการเพื่อฆ่ามากมาย เอ๋ ?เพลง " แซมรู้สึกหัวใจของเขากลายเป็นที่ชัดเจนจากภายใน เช่น ถ้าการอุดตันได้ถูกลบออก " ถ้าคุณเป็นประธานของกลุ่มคอมมิวนิสต์ ทำไมคุณถึงไม่วิ่ง คุณต้องโกหกต่ำกับภารกิจลับ "
ตกแชไม่ได้ตอบ .
" พูด มีอะไรเหรอ ? "
ตกแช เดินไปเรื่อยๆ ตกแชซ่อนอะไรบางอย่าง ซง ซัม คิด เขาต้องการที่จะดูแลเขาแต่ตกแชจะไม่เปิดเขาเบนหน้า .
นิ้วปืนที่ด้านข้างของเขา เพลงซัมไป : " ไม่มีข้อแก้ตัวที่จำเป็น คุณแน่ใจว่ายิงยังไง ทำไมคุณไม่บอกความจริงที่นี่และตอนนี้ ? "
" ผมจะไม่แก้ตัวหรอกค่ะ พวกเขาทำให้ผมรองประธานของสมาคม เพราะผมเป็นหนึ่งในคนที่ยากจนที่สุดและฉันก็ขยันทำงานให้ชาวนา ถ้าเป็นผิดสมควรตายมันก็ต้องเป็นเช่นนั้น ฉันยังคงเป็นเหมือนเดิม - สิ่งเดียวที่ฉันถนัด คือ ขุดดิน หลังจากหยุดสั้นๆ เขาเพิ่ม , " พ่อผมก็นอนอยู่บนเตียงที่บ้าน เขาป่วยมาเกือบครึ่งปี บิดาของ ต๊อก แช เป็นพ่อหม้าย เป็นหนักจนชาวนาที่อาศัยอยู่เพียงสำหรับลูกชายของเขา เจ็ดปีที่ผ่านมาเขาได้รับออกและผิวหนังของเขากลายเป็นป่วย .
" คุณแต่งงานแล้วเหรอ ? "
" ครับ" ตอบตก แช หลังจากที่ในขณะ .
" ใคร ? "
" เตี้ย "
" ไอ้เตี้ย ? " น่าสนใจดีนี่ ผู้หญิงตัวเล็กมาก และอวบที่เธอรู้ว่าความกว้างใหญ่โลกแต่ไม่ใช่ท้องฟ้าเบื้องบน เป็นปลาที่เย็น ! เขาและตกเชเคยหยอกล้อของเธอและทำให้เธอร้องไห้ และตกแชได้แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น .
" เด็กกี่คน "
" ก่อนจะมาถึงฤดูใบไม้ร่วงนี้ , " เขากล่าว .
เพลง แซมยากกลืนหัวเราะลั่นทั้งๆที่ตัวเอง ถึงแม้ว่าเขาได้ถามวิธีการหลายเด็กตกแชได้ เขาไม่สามารถช่วยอยากจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อภาพที่เธอนั่งกับกระเพาะอาหารขนาดใหญ่หนึ่งช่วงประมาณ แต่เขารู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาหัวเราะหรือขำกว่าเรื่อง .
" ยังไงมันก็แปลกๆ เธอไม่ได้หนี "
" ฉันพยายามหนีพวกเขากล่าวว่าเมื่อภาคใต้บุก ไม่มีมนุษย์คนใดจะได้รับการยกเว้น ดังนั้นผู้ชายระหว่าง 17 40 ถูกบังคับไปทางเหนือ ฉันคิดว่า อพยพ แม้ว่าฉันต้องแบกพ่อขึ้นหลังข้า แต่พ่อปฏิเสธ ทำไมเกษตรกรออกจากแผ่นดินหลังเมื่อพืชผลพร้อมเก็บเกี่ยวได้ เขาเติบโตเก่าในฟาร์มนั่นขึ้นอยู่กับฉันและเป็นอุปกรณ์หลักของครอบครัวฉันต้องการที่จะอยู่กับเค้าในช่วงเวลาสุดท้ายของเขาเพื่อที่ผมจะปิดตาของเขาด้วยมือของฉันเอง อีกอย่างที่เกษตรกรอย่างเรา ไป ใคร รู้แต่อยู่ในที่ดิน ? "
เมื่อเดือนมิถุนายน ซง ซัม ต้องอพยพออกไป ในเวลากลางคืนและได้หักข่าวส่วนตัวกับพ่อของเขา แต่พ่อก็พูดแบบเดียวกันเลย ที่สามารถนาไปทิ้งงานทั้งหมดไว้ข้างหลังดังนั้น เพลงแซมถูกผีสิงโดยความคิดของครอบครัวเก่าของเขา และเด็กหนุ่มเหลือน้อย ทั้งหมด โชคดีที่ครอบครัวของเขาปลอดภัยแล้ว เนื่องจากขณะนี้ .
พวกเขาข้ามสันเขาเนิน คราวนี้เพลงแซมเดินด้วยหน้าผ่านไปแล้ว ฤดูใบไม้ร่วงแดดร้อนบนหน้าผากของเขา นี้เป็นวันที่เหมาะสำหรับการเก็บเกี่ยว เขาคิดว่า .
เมื่อพวกเขามาถึงตีนดอยเพลงซัมอ้อมแอ้มหยุด ในกลางสนาม เขาเห็นกลุ่มของเครนที่ดูเหมือนผู้ชายด้วยเสื้อผ้าสีขาวดัดมากกว่า นี้ใช้เป็นเขตเป็นกลางตามสามสิบแปดแบบขนาน รถเครนยังอยู่ที่นี่เหมือนเดิม ในขณะที่คนถูกหมด
เมื่อเพลงแซมและตกแชประมาณสิบสอง พวกเขาตั้งกับดักที่นี่โดยปราศจากความรู้ของผู้ใหญ่ และ ติดเครน พวกเขามีเชือกเครน แม้แต่ปีกของมันและได้รับการเข้าชมทุกวัน ตบคอของมัน และขี่บนหลังของมัน แล้ววันหนึ่งพวกเขาค่าใช้จ่าย neighboors กระซิบ มีคนมาจากโซลกับใบอนุญาตจากสำนักงานข้าหลวงใหญ่เพื่อจับรถเครนเป็นชิ้นงาน หรืออะไรสักอย่างแล้วและมีเด็กชายสองคนวิ่งออกจากสนาม ที่พวกเขาจะถูกพบและถูกลงโทษก็ไม่กังวลก็มีน้ำหนัก พวกเขากังวลเกี่ยวกับชะตากรรมของเครนของ โดยไม่ต้องมีช่วงเวลาที่ล่าช้า ยังเหนื่อยจากการวิ่ง พวกเขาแก้เท้าของเครนและปีก แต่นกก็ไม่ค่อยเดิน มันต้องมีหมดแรงจากการถูกมัด .
2 จับมันขึ้นไปในอากาศ จากนั้นทันใดนั้น กระสุนถูกยิง นกกระเรียนเริ่มขยับปีกของมันสองสามครั้ง และลงมาอีก
เด็กชายสองคนไม่อาจถอนสายตาไปจากท้องฟ้าที่เครนของพวกเขาได้เพิ่มสูงขึ้น .
" เฮ้ ทำไมเราไม่เลิก มาเครนล่า ? เพลง " แซมพูดขึ้นทันที
ตกแชงง หลงโง่ .
" ฉันจะทำดักด้วยเชือก ให้คุณล้างเครนตรงนี้ "
.มี ยูไนเต็ดตกแชมือ ซองแซมก็เริ่มคลานท่ามกลางวัชพืช .
หน้าตกแชกลายเป็นสีขาว " คุณจะต้องยิงอย่างไรก็ตาม " คำนี้แวบผ่านใจ . สวยเร็ว กระสุนจะบินจากที่ไหน ซง ซัม ไปแล้ว เขาคิด
บางก้าวออกไป เพลง แซมรีบหันมาทางเขา . .
" เฮ้ ทำไมนายยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนคุณเป็นคนโง่ ? ไปล้าง กระเรียน "
แต่แล้วตก แช จับบน เขาเริ่มคลานท่ามกลางวัชพืช .
คู่ของตันหยงเครนเพิ่มสูงขึ้นสูงขึ้นไปในท้องฟ้าปลอดโปร่งฤดูใบไม้ร่วงสีฟ้า , กระพือปีกขนาดใหญ่ของพวกเขา