But what are these standards? How d

But what are these standards? How do you get them? How do you know they’re the right ones? How can you make a clear pattern out of so many intangibles, including that greatest one, the very private I?

Well for one thing, it’s fairly obvious that the more you read and see and hear, the more equipped you’ll be to practice that art of association which is at the basis of all understanding and judgment. The more you live and the more you look, the more aware you are of a consistent pattern — as universal as the stars, as the tides, as breathing, as night and day — underlying everything. I would call this pattern and this rhythm an order. Not order — an order. Within it exists an incredible diversity of forms. Without it lies chaos — the wild cells of destruction — sickness. It is in the end up to you to distinguish between the diversity that is health and the chaos that is sickness, and you can’t do this without a process of association that can link a bar of Mozart with the corner of a Vermeer painting, or a Stravinsky score with a Picasso abstraction; or that can relate an aggressive act with a [F— K—] painting and a fit of coughing with a [J— C—] composition.

There is no accident in the fact that certain expressions of art live for all time and that others die with the moment, and although you may not always define the reasons, you can ask the questions. What does an artist say that is timeless; how does he say it? How much is fashion, how much is merely reflection? Why is Sir Walter Scott so hard to read now, and Jane Austen not? Why is baroque right for one age and too effulgent for another?

Can a standard of craftsmanship apply to art of all ages, or does each have its own, and different, definitions? You may have been aware, inadvertently, that craftsmanship has become a dirty word these years because, again, it implies standards — something done well or done badly. The result of this convenient avoidance is a plenitude of actors who can’t project their voices, poets who can’t communicate emotion, and writers who have no vocabulary — not to speak of painters who can’t draw. The dogma now is that craftsmanship gets in the way of expression. You can do better if you don’t know how you do it, let alone what you’re doing.

I think it is time you helped reverse this trend by trying to rediscover craft: the command of the chosen instrument, whether it is a brush, a word, or a voice. When you begin to detect the difference between freedom and sloppiness, between serious experimentation and egotherapy, between skill and slickness, between strength and violence, you are on your way to separating the sheep from the goats, a form of segregation denied us for quite a while. All you need to restore it is a small bundle of standards and a Geiger counter that detects fraud, and we might begin our tour of the arts in an area where both are urgently needed: contemporary painting.

I don’t know what’s worse: to have to look at acres of bad art to find the little good, or to read what the critics say about it all. In no other field of expression has so much double-talk flourished, so much confusion prevailed, and so much nonsense been circulated: further evidence of the close interdependence between the arts and the critical climate they inhabit. It will be my pleasure to share with you some of this double-talk so typical of our times.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่มาตรฐานเหล่านี้คืออะไร วิธีทำคุณได้รับพวกเขา คุณรู้ได้อย่างไรเป็นคนด้านขวา วิธีคุณสามารถทำให้รูปแบบที่ชัดเจนจาก intangibles หลาย รวมถึงที่สุด ส่วนมากฉันดีตัวหนึ่งสิ่ง เป็นที่ค่อนข้างชัดเจนว่า ยิ่งคุณอ่านดู และได้ ยิน การเพิ่มเติมอุปกรณ์คุณจะได้ฝึกงานศิลปะที่สมาคมซึ่งเป็นพื้นฐานของความเข้าใจและคำพิพากษาทั้งหมด ยิ่งอยู่ยิ่งคุณดู ทราบยิ่งคุณมีรูปแบบสอดคล้องกันซึ่งเป็นสากลเป็นดาว ตามน้ำ เป็นหายใจ กลางคืนและวัน — ต้นทุกอย่าง ฉันจะเรียกรูปแบบนี้และจังหวะนี้สั่ง สั่งซึ่งสั่ง ภายในนั้นมีอยู่หลากหลายรูปแบบที่น่าทึ่ง ไม่ต้องทำงานอยู่วุ่นวาย — เซลล์ทำลายป่า – เจ็บ มันเป็นในสุดคุณต้องแยกแยะระหว่างความหลากหลายที่มีสุขภาพและความวุ่นวายที่เจ็บป่วย และคุณไม่สามารถทำ โดยไม่มีกระบวนการของความสัมพันธ์ที่สามารถเชื่อมโยงไปบาร์ของโรงแรมโมสาร์ทกับมุมของฮันส์เวร์เมร์เป็น ภาพวาด หรือคะแนน Stravinsky กับ abstraction ปิ หรือที่สามารถเชื่อมโยงการกระทำก้าวร้าวกับการ [F — K —] จิตรกรรมและพอดีเป็นไอด้วยการ [เจ — C —] องค์ประกอบมีอุบัติเหตุที่ไม่มีในความเป็นจริง ที่บางนิพจน์ของศิลปะอยู่ตลอดเวลา และ ว่าคนอื่นตาย ด้วยขณะนี้ และแม้ว่าคุณอาจไม่เสมอกำหนดเหตุผล คุณสามารถถามคำถาม อะไรไม่ศิลปินพูดคือเวลา; วิธีไม่เขากล่าว จำนวนเป็นแฟชั่น จำนวนมีเพียงสะท้อน ทำไมไม่รัก Walter สก็อตจึงยากที่จะอ่านตอนนี้ และเจนออสเตน ทำไมเป็นขวาบาโรกยุคหนึ่ง และเกินไป effulgent อื่นสามารถของฝีมือกับศิลปะของทุกเพศทุกวัย หรือไม่ได้เอง และข้อกำหนดที่แตกต่างกัน หรือไม่ คุณอาจได้รับทราบ ตั้งใจ ฝีมือที่ได้กลายเป็น คำสกปรกปีนี้เนื่องจาก อีก มันหมายถึงมาตรฐาน — สิ่งที่ทำดี หรือทำไม่ ผลของการหลีกเลี่ยงนี้สะดวกคือ plenitude ของนักแสดงที่ไม่โครงการเสียงของพวกเขา กวีที่ไม่สามารถสื่อสารอารมณ์ และนักเขียนที่มีคำศัพท์ไม่ — ไม่ให้พูดชื่อจิตรกรผู้วาดไม่ ความเชื่อขณะนี้เป็นฝีมือที่ได้รับทางของนิพจน์ คุณสามารถทำได้ดีกว่าถ้าคุณไม่ทราบว่าคุณทำได้ ให้คนเดียวสิ่งที่คุณทำได้ผมคิดว่า ถึงเวลาที่คุณช่วยกลับแนวโน้มนี้ โดยพยายามเหน็ดยาน: คำสั่งเครื่องมือท่าน ไม่ว่าจะเป็นแปรง คำ หรือเสียง เมื่อคุณเริ่มต้นการตรวจสอบความแตกต่างระหว่างเสรีภาพและ sloppiness, egotherapy ระหว่างทักษะและ slickness ระหว่างความแรงและความรุนแรง และทดลองอย่างจริงจังอยู่ในทางของคุณเพื่อแยกแกะจากแพะ รูปแบบของการแบ่งแยกปฏิเสธเรามากในขณะนี้ ทั้งหมดที่คุณต้องการคืนค่าเป็นกลุ่มขนาดเล็กมาตรฐานและเลอร์เคาน์ที่ตรวจพบการทุจริต และเราอาจเริ่มต้นทัวร์ของเราของศิลปะในพื้นที่ซึ่งทั้งสองอย่างจำเป็นเร่งด่วน: จิตรกรรมร่วมสมัยไม่ทราบมีอะไรเลวร้ายยิ่ง: ดูของดีศิลปะหาดีน้อย หรืออ่านอะไรนักวิจารณ์กล่าวไว้เกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดให้ ในฟิลด์ไม่อื่น ๆ ของนิพจน์ ได้ double-talk มากเจริญรุ่งเรือง แผ่ขยายไปสับสนมาก และเพื่อ ให้การหมุนเวียนไปเหลวไหลมาก: เพิ่มเติมของอิสระเสรีปิดระหว่างศิลปะและภูมิอากาศสำคัญที่พวกเขาอาศัยอยู่ มันจะเป็นความสุขของฉันเพื่อแบ่งปันกับคุณบาง double-talk นี้โดยทั่วไปดังนั้นเวลาของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่สิ่งที่เป็นมาตรฐานเหล่านี้หรือไม่ คุณจะได้รับพวกเขา? คุณจะรู้ว่าพวกเขากำลังคนที่เหมาะสมได้อย่างไร วิธีที่คุณสามารถสร้างรูปแบบที่ชัดเจนออกมาจับจำนวนมากรวมทั้งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งที่ผมส่วนตัวมาก? ดีสำหรับสิ่งหนึ่งก็ค่อนข้างเห็นได้ชัดว่ายิ่งคุณอ่านและเห็นและได้ยินการติดตั้งมากขึ้นคุณจะได้รับการปฏิบัติ ศิลปะของสมาคมซึ่งเป็นที่ที่พื้นฐานของความเข้าใจและการตัดสิน ยิ่งคุณมีชีวิตอยู่และอื่น ๆ ที่คุณมองตระหนักมากขึ้นคุณจะมีรูปแบบที่สอดคล้อง - เป็นสากลเป็นดาวที่เป็นกระแสในขณะที่หายใจเป็นคืนและวัน - ทุกอย่างอยู่ภายใต้ ฉันจะเรียกรูปแบบนี้และจังหวะการสั่งซื้อสินค้า เพื่อไม่ - คำสั่งซื้อ มันมีอยู่ภายในความหลากหลายที่น่าทึ่งของรูปแบบ โดยไม่ได้อยู่ความวุ่นวาย - เซลล์จากการทำลายป่า - การเจ็บป่วย มันเป็นในท้ายที่สุดขึ้นอยู่กับคุณที่จะแยกแยะระหว่างความหลากหลายที่มีสุขภาพและความวุ่นวายที่เจ็บป่วยและคุณไม่สามารถทำเช่นนี้โดยกระบวนการของสมาคมที่สามารถเชื่อมโยงของโมซาร์ทบาร์ที่มีมุมของภาพวาด Vermeer ที่ หรือคะแนนสตรากับนามธรรมปิกัสโซ่; หรือที่สามารถเชื่อมโยงการกระทำที่ก้าวร้าวกับ [F- K-] ภาพวาดและพอดีกับของไอได้ [J- C-] องค์ประกอบ. มีอุบัติเหตุที่ไม่มีในความเป็นจริงบางอย่างที่แสดงออกของศิลปะมีชีวิตอยู่ตลอดเวลาและคนอื่น ๆ ที่เป็น ตายขณะนี้และถึงแม้ว่าคุณอาจไม่เคยกำหนดเหตุผลที่คุณสามารถถามคำถาม ศิลปินไม่พูดอะไรที่เป็นอมตะ; วิธีการที่ไม่เขาบอกว่ามันได้หรือไม่ เท่าไหร่แฟชั่นเท่าไหร่เป็นเพียงภาพสะท้อน? นี่คือเหตุผลที่เซอร์วอลเตอร์สกอตต์จึงยากที่จะอ่านในขณะนี้และเจนออสเตนไม่? ทำไมเป็นสิทธิพิสดารหนึ่งอายุและ effulgent เกินไปสำหรับอื่นได้หรือไม่ได้มาตรฐานของงานฝีมือสามารถนำไปใช้กับงานศิลปะทุกเพศทุกวัยหรือไม่แต่ละคนมีของตัวเองที่แตกต่างกันและนิยาม? คุณอาจจะได้รับทราบโดยไม่ได้ตั้งใจฝีมือที่ได้กลายเป็นคำสกปรกเหล่านี้เพราะปีที่ผ่านมาอีกครั้งก็หมายถึงมาตรฐาน - สิ่งที่ทำดีหรือทำไม่ดี ผลของการหลีกเลี่ยงความสะดวกสบายนี้นองเนืองของนักแสดงที่ไม่สามารถฉายเสียงของพวกเขาเป็นกวีที่ไม่สามารถสื่อสารอารมณ์และนักเขียนที่ไม่มีคำศัพท์ - ไม่พูดของจิตรกรที่ไม่สามารถวาด ความเชื่อในขณะนี้คือฝีมือที่ได้รับในทางของการแสดงออก . คุณสามารถทำได้ดีกว่าถ้าคุณไม่ทราบว่าคุณทำมันให้อยู่คนเดียวสิ่งที่คุณทำผมคิดว่ามันเป็นเวลาที่คุณช่วยกลับมีแนวโน้มนี้โดยพยายามที่จะค้นพบงานฝีมือ: คำสั่งของตราสารที่เลือกไม่ว่าจะเป็น แปรงคำหรือเสียง เมื่อคุณเริ่มต้นในการตรวจสอบความแตกต่างระหว่างเสรีภาพและความฉาบฉวยระหว่างการทดลองอย่างจริงจังและ egotherapy ระหว่างทักษะและ slickness ระหว่างความแข็งแรงและความรุนแรงคุณอยู่ในทางของคุณเพื่อแยกแกะจากแพะรูปแบบของการแยกจากกันปฏิเสธเราค่อนข้างเป็น ในขณะที่ ทั้งหมดที่คุณจำเป็นต้องเรียกคืนมันเป็นมัดเล็ก ๆ ของมาตรฐานและเครื่องวัดกัมมันตภาพรังสีที่ตรวจพบการทุจริตและเราอาจจะเริ่มต้นการทัวร์ของเราของศิลปะในพื้นที่ที่ทั้งสองมีความจำเป็นเร่งด่วน: จิตรกรรมร่วมสมัย. ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เลวร้ายที่จะ ต้องมองไปที่ไร่ของศิลปะที่ดีที่จะหาที่ดีเล็ก ๆ น้อย ๆ หรืออ่านสิ่งที่นักวิจารณ์บอกว่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งหมด ไม่ว่าในเขตอื่น ๆ ของการแสดงออกมีมากคู่พูดคุยเจริญรุ่งเรืองความสับสนมากตระหนักและเรื่องไร้สาระมากเพื่อรับการหมุนเวียน: หลักฐานเพิ่มเติมของการพึ่งพาซึ่งกันและกันอย่างใกล้ชิดระหว่างศิลปะและสภาพภูมิอากาศที่สำคัญพวกเขาอาศัยอยู่ มันจะเป็นความยินดีที่จะร่วมกับคุณบางส่วนของการพูดคุยสองครั้งนี้เพื่อให้ตามแบบฉบับของเวลาของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่อะไรคือมาตรฐานเหล่านี้ คุณจะได้รับพวกเขา คุณรู้ได้ยังไงว่า เขาเป็นคนที่เหมาะสม ? วิธีที่คุณสามารถทำลายล้างออกของ intangibles มากมายรวมทั้งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่ง ส่วนตัวผม ?

ดีสำหรับสิ่งหนึ่ง มันค่อนข้างชัดเจนว่า ยิ่งอ่าน เห็น และได้ยินที่พร้อมกว่าคุณจะมาฝึกศิลปะของสมาคมซึ่งอยู่ที่พื้นฐานของความเข้าใจ และการตัดสินใจ ยิ่งอยู่ ยิ่งดู ยิ่งทราบว่าคุณมีความสอดคล้องรูปแบบเป็นสากล เป็นดาว เป็นกระแส เป็นหายใจ ทั้งกลางวันและกลางคืน - พื้นฐานทุกอย่าง ผมจะเรียกรูปแบบนี้และนี้จังหวะคำสั่ง คำสั่ง - คำสั่งภายในที่มีอยู่มีความหลากหลายที่น่าทึ่งของแบบฟอร์ม ถ้าไม่มีมันอยู่ Chaos - เซลล์ - การทำลายป่าของความเจ็บป่วย มันเป็นในท้ายที่สุดขึ้นอยู่กับคุณที่จะแยกแยะระหว่างความหลากหลายนั่นคือสุขภาพและความสับสนวุ่นวายที่เจ็บป่วย และคุณสามารถทำนี้โดยไม่มีกระบวนการของสมาคมที่สามารถเชื่อมโยงบาร์ของโมสาร์ทกับมุมของเวร์เมร์จิตรกรรมหรือสตราวินสกี้คะแนนกับ Picasso นามธรรม หรือ ที่เกี่ยวข้อง ก้าวร้าว แสดงเป็น [ F - k - ] ภาพวาดและความพอดีของไอด้วย [ J - C - ] องค์ประกอบ

ไม่มีอุบัติเหตุในความเป็นจริงการแสดงออกบางอย่างของศิลปะอยู่ตลอดเวลา และว่า คนอื่นตายด้วย ช่วงเวลา และถึงแม้ว่าคุณอาจไม่ได้เสมอกำหนดเหตุผลที่คุณสามารถถามคำถามได้อะไรที่ศิลปินบอกว่าเป็นอมตะ ; ทำไมเขาพูดแบบนั้น ? เท่าใดแฟชั่นเท่าไหร่เพียงแต่สะท้อน ? ทำไม เซอร์ วอลเตอร์ สก๊อต อ่านยากมาก และ เจน ออสติน ? ทำไมถูกพิสดารหนึ่งอายุ และด้วยที่สว่างไสวได้อีก ?

สามารถมาตรฐานของฝีมือใช้ศิลปะทุกเพศทุกวัย หรือว่าแต่ละคนมีของตัวเองที่แตกต่างกันและความหมาย ? คุณอาจได้รับทราบ ตั้งใจที่ฝีมือกลายเป็นสกปรกเพราะคำเหล่านี้ปี อีกครั้ง มันแสดงถึงมาตรฐานบางอย่างทำดีหรือทำไม่ดี ผลการหลีกเลี่ยงนี้สะดวกมีนองเนืองของนักแสดงที่ไม่ได้โครงการเสียงของกวีที่ไม่สามารถสื่อสารอารมณ์ และนักเขียนที่ไม่มีศัพท์ - ไม่พูดของจิตรกรที่วาดรูปไม่เป็นเชื่อแล้วว่าฝีมือที่ได้รับในทางของการแสดงออก เธอจะดีขึ้นถ้าคุณไม่ทราบวิธีการที่คุณทำมันคนเดียวจะทำอะไร

ฉันคิดว่ามันเป็นเวลาที่คุณช่วยย้อนกลับแนวโน้มนี้โดยพยายามที่จะค้นพบยาน : คำสั่งของเครื่องมือที่เลือก ไม่ว่าจะเป็น แปรง คำพูดหรือเสียง เมื่อคุณเริ่มที่จะตรวจสอบความแตกต่างระหว่างเสรีภาพและ sloppiness ,ระหว่างการทดลองที่รุนแรงและ egotherapy ระหว่างทักษะและความไม่ซื่อสัตย์ ระหว่างความแข็งแกร่ง และความรุนแรง คุณจะอยู่บนทางของคุณเพื่อแยกแกะออกจากแพะ รูปแบบของการปฏิเสธเราให้มากในขณะ ทั้งหมดที่คุณต้องเรียกคืนเป็นมัดเล็ก ๆของมาตรฐานและเคาน์เตอร์ที่ตรวจพบการฉ้อโกงและเราจะเริ่มต้นทัวร์ของเราของศิลปะในพื้นที่ที่ทั้งสองต้องการเร่งด่วน : ภาพวาดร่วมสมัย .

ไม่รู้ว่าแย่ : ต้องดูที่ไร่ของศิลปะดีหาน้อยดี หรือจะอ่านสิ่งที่นักวิจารณ์พูดเกี่ยวกับมันทั้งหมด ในด้านอื่น ๆของการแสดงออกมีมากคู่คุย เจริญรุ่งเรือง ดังนั้นความสับสนมากมีชัย และไร้สาระมากถูกหมุนเวียน :หลักฐานเพิ่มเติมของการพึ่งพาอาศัยกันที่ใกล้ชิดระหว่างศิลปะและวิกฤตสภาพภูมิอากาศที่พวกเขาอาศัยอยู่ ข้ายินดีที่จะแบ่งปันกับคุณบางส่วนของนี้คู่คุยทั่วไป
ของเวลาของเรา