The Indian contextIndia is undergoi

The Indian context
India is undergoing a period of unprecedented social and economic change. Amongst its 1.2 billion population, economic growth has led to a rapidly expanding urban middle class. At the same time, a large proportion of the country’s population still reside in rural areas in conditions of economic hardship, low literacy and poor health. Increasing migration to the cities for work has created large urban slums lacking in basic amenities. This demographic situation means that the country faces the dual challenge of tackling diseases of poverty alongside an increasing incidence of chronic diseases more traditionally associated with westernised affluent lifestyles. The Indian health system is pluralistic, comprising public, private and voluntary sector facilities, of which the private sector is by far the largest provider. Since 2005, there has been enormous government investment into modernising and expanding India’s public healthcare system through the setting up of a new initiative - the “National Rural Healthcare Mission” [2]. Health system reform is constrained however by an acute shortage of health workers at every level [3]. In addition, poor health system governance (i.e. inadequate systems to monitor and regulate training institutions, professional practice and clinical standards within different settings) has been identified as a critical factor impeding efforts to improve quality and accountability, in both private and public sectors [1].

Nursing in India: a profession in transition
India faces an acute shortage of nursing staff with an estimated deficit of 2 million [4]. In the public sector alone, an additional 140,000 staff nurses are required [5]. The nurse-population ratio is 1:2,500 compared with ratios of 1:150 to 1:200 in higher income nations [6]. The nurse-doctor ratio is also poor – at 0.5 nurses per doctor compared with 3 or 5 per doctor in the USA and UK respectively [1,6].

The development of nursing in India reflects the country’s history and complex socio-cultural composition. Traditionally, amongst Hindu and Muslim communities, the need for female nurses to work outside of the home (including at night), to touch strangers, to mix with men, and to deal with bodily fluids (considered polluting within Hindu and Muslim cosmology) has meant that until relatively recently, nursing was a stigmatised and low status profession [7]. During colonial times, British missionaries attempted to redefine and professionalise nursing as a respectable vocational career [8]. British mission hospitals established nursing schools and recruited poor women or widows from predominantly Christian communities, many from the southern Indian state of Kerala [9]. Kerala remains a major supplier of Indian nurses, although this is changing due to a shift in the desirability of nursing as a career that has come about because of increased opportunities for migration to the Middle East and further afield [10]. As in many other countries, nursing is now seen as a potentially lucrative career choice, a stepping stone to work overseas and towards greater social mobility for the entire family [11,12]. This has led to an influx of men into the profession and to a positive change in the social status of nurses [13]. Nonetheless, in India and throughout South Asia, the desire to avoid the stigma associated with basic nursing tasks forms a strong cultural backdrop to the way in which clinical nursing is valued and practised today [7,14-16].

Research evidence on nurses’ working conditions and job satisfaction in India is limited. However, reports indicate that nursing lacks clear career pathways and mechanisms for promotion; in-service training is rare (except in the best corporate hospitals); pay is low (especially in small private hospitals); and working conditions are often inadequate, lacking sufficient staff, equipment and infra-structure [17-19]. One study in New Delhi, found that nurse:patient ratios of 1:50 were the norm [13]. In the same study (which was based on over 150 interviews) nurses reported spending much of their time doing administrative, menial or unskilled work [7,13]. In a study of female health workers in Kolkata, more than 50% of respondents admitted experiencing sexual harassment at work [20]. Nurses in private hospitals in New Delhi recently staged a strike in protest of low pay and exploitative working conditions [19].

The nursing profession lacks strong strategic representation at key decision making forums at both State and National levels [18,21]. Nursing is governed through the national Indian Nursing Council (INC) and State level Nursing Councils (SNCs) [17] The INC advises the government on nursing matters, prescribes national nursing education syllabi and specifies minimum quality criteria for educational institutions. State Nursing Councils inspect and accredit training institutions, conduct examinations, monitor rules of professional conduct and maintain an active register. However, the legal authority of the INC is weak [17]. For example, a recent survey concluded that 61% of all nurse training institutions do not meet INC standards, but it is unable to take action as the institutions have nonetheless been accredited by the SNCs [3]. Nursing is also represented by a number of state and city based organisations, including the national Trained Nurses Association of India (TNAI). Greater nursing participation in health workforce policy making has been urgently recommended [1]. The INC is currently not a member of the International Council of Nursing.

Nursing education in India
There are 2 main routes into nurse training in India. The majority of nurses undergo a 3 year diploma training in Schools of Nursing to become a General Nurse Midwife (GNM). A minority undertake a 4 year training in a College of Nursing (affiliated to a University) to obtain a BSc degree, referred to as BSN. Apart from the pre-registration programmes described above, University Colleges of Nursing also offer post-registration BSc courses and MSc courses. A national consortium of 5 universities came together in 2005 to start a collaborative nursing PhD programme [22].

In most public sector healthcare facilities, staff nurses are recruited from the GNM cadre (diploma-holders) only. Studies suggest that BSc graduates tend to seek clinical work in the private sector but often view this as a short- term strategy to gain requisite experience to enable overseas migration [13]. Post-registration BSc and MSc graduates are reported to move predominantly into educational positions in the public and private sectors [6]. Thus, as in many countries where clinical nursing carries a low status, academic qualifications are valued as a potential route out of clinical practice into higher status and better paid jobs in education [15].

Due to increasing demand for nurses nationally and internationally, India has witnessed a dramatic proliferation of nursing education institutions in recent years, although there is still an overall shortage. Over 88% of nurse education is now delivered in the private sector. There is also a geographical imbalance in nursing education, with most graduate and postgraduate education being delivered in the South. For example, the highly populous but poorer States in the North (e.g. Bihar, Madhya Pradesh, Rajasthan and Uttar Pradesh) account for only 9% of nursing schools in the country [1].

Several reports have highlighted significant problems in nursing education, emphasising that quality must not be sacrificed in the country’s current drive to scale up nurse training provision. Key issues are summarized below [1,3,6,10,18,21]:

• Inadequate educational monitoring and governance at State level (for example, sub-standard institutions continue to receive accreditation despite being unable to meet INC and University standards)

• Serious teaching staff shortages

• Poor physical infrastructure

• Poor educational infrastructure and resources, especially for clinical skills teaching

• Lack of continuing professional development for faculty

• Lack of promotion opportunities for faculty

• Over-cluttered curriculum

• Reliance on didactic teaching approaches

• Poor student living accommodation

• Poor links between clinical areas and educational institutions

• Inadequate clinical experiences (e.g. some placements have too many students; medical students take precedence over nursing students in practising key skills such as deliveries; nursing students may never get the opportunity to gain key clinical competencies)

Amidst the challenges, it is important to point out that there are, of course, also many Centres of Excellence in nursing education in India, but there is limited published material documenting their successes, systems and processes.

One commonly recommended strategy to improve nursing education is to recruit more faculty and to support existing faculty to develop their educational provision and practices [21]. Below, we report on one such initiative from the State of Andhra Pradesh.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บริบทอินเดียอินเดียอยู่ในระหว่างระยะเวลาของการเปลี่ยนแปลงทางสังคม และเศรษฐกิจเป็นประวัติการณ์ หมู่ประชากร 1.2 ล้าน เจริญเติบโตทางเศรษฐกิจได้นำไปเป็นชั้นกลางเมืองขยายตัวอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกัน สัดส่วนใหญ่ของประชากรของประเทศยังคงอยู่ในชนบทสภาพของความยากลำบากทางเศรษฐกิจ วัดน้อย และสุขภาพไม่ดี เพิ่มย้ายสู่เมืองในงานมีสร้าง slums เมืองใหญ่ขาดสิ่งอำนวยความสะดวกพื้นฐาน สถานการณ์นี้ประชากรหมายความ ว่า ประเทศเผชิญความท้าทายที่สองของการแก้ปัญหาความยากจนควบคู่ไปกับการอุบัติการณ์เพิ่มขึ้นโรคเรื้อรังเพิ่มมากขึ้นซึ่งเกี่ยวข้องกับวิถีชีวิตแต่ละ westernised โรค ระบบสุขภาพอินเดียเป็น pluralistic ภาครัฐ เอกชน และความสมัครใจ อำนวยความสะดวกของภาคเอกชนอยู่ห่างไกลผู้ให้บริการที่ใหญ่ที่สุดประกอบด้วย 2548 ได้มีการลงทุนมหาศาลรัฐบาล modernising และขยายระบบสุขภาพสาธารณะของอินเดียผ่านการตั้งค่าของการริเริ่มใหม่ - "ชาติชนบทสุขภาพภารกิจ" [2] ปฏิรูประบบสุขภาพมีจำกัดแต่ ด้วยการขาดแคลนแรงงานสุขภาพในทุกระดับ [3] เฉียบพลัน นอกจากนี้ ภิบาลระบบสุขภาพ (ไม่เพียงพอเช่นระบบการตรวจสอบ และควบคุมสถาบันฝึกอบรม ฝึกอาชีพ และมาตรฐานทางคลินิกในการตั้งค่าต่าง ๆ) มีการระบุเป็นตัวสำคัญที่ impeding ความพยายามที่จะปรับปรุงคุณภาพและความรับผิดชอบ ในภาคสาธารณะ และส่วนตัว [1]พยาบาลในอินเดีย: อาชีพในช่วงการเปลี่ยนภาพอินเดียเผชิญขาดแคลนเฉียบพลันการพยาบาลพนักงาน มีการขาดดุลประมาณ 2 ล้านคน [4] ในภาครัฐเพียงอย่างเดียว การพยาบาลพนักงาน 140000 เพิ่มเติมจะต้อง [5] อัตราส่วนประชากรพยาบาลคือ 1:2,500 เมื่อเทียบกับอัตราส่วนของ 1:150 กับ 1: 200 ในประเทศรายได้สูงขึ้น [6] อัตราส่วนของแพทย์พยาบาลก็ดี – ที่พยาบาล 0.5 ต่อแพทย์เมื่อเทียบกับ 3 หรือ 5 ต่อแพทย์ในสหรัฐอเมริกาและอังกฤษตามลำดับ [1,6]การพัฒนาบริการพยาบาลในอินเดียสะท้อนให้เห็นถึงประวัติและองค์ประกอบทางวัฒนธรรมสังคมที่ซับซ้อนของประเทศ ประเพณี ท่ามกลางชุมชนฮินดูและมุสลิม ต้องการพยาบาลหญิงทำงานนอกบ้าน (รวมทั้งในเวลากลางคืน), การสัมผัสคนแปลกหน้า ผสมกับผู้ชาย และจัดการกับของเหลวในร่างกาย (เป็น polluting ภายในจักรวาลของฮินดูและมุสลิม) ได้หมายถึง ที่จนค่อนข้างล่าสุด พยาบาลมีอาชีพสถานะ stigmatised และต่ำ [7] ในช่วงเวลาที่โคโลเนียล อังกฤษนั้นพยายามกำหนด และ professionalise พยาบาลเป็นอาชีพอาชีพอย่าง [8] โรงพยาบาลมิชชั่นอังกฤษก่อตั้งโรงเรียนพยาบาล และพิจารณาผู้หญิงไม่ดีหรือแม่หม้ายจากชุมชนเป็นคริสเตียน จำนวนมากจากการภาคใต้อินเดียรัฐเกรละ [9] เกรละยังคง ซัพพลายเออร์ที่สำคัญของพยาบาลอินเดีย แม้นี้คือเปลี่ยนจากกะในปรารถนาของพยาบาลเป็นอาชีพที่มีมา เพราะโอกาสที่เพิ่มขึ้นสำหรับการย้ายไปตะวันออกกลาง และเพิ่มเติมรวม [10] ตอนนี้มองเห็นพยาบาลหลายประเทศ เลือกอาชีพอาจร่ำรวย หินสเต็ปการทำงานต่างประเทศ และ ต่อการเคลื่อนไหวทางสังคมมากกว่าในครอบครัว [11,12] นี้ได้นำ การไหลเข้าของคนในวิชาชีพ และ การเปลี่ยนแปลงในสถานะทางสังคมของพยาบาล [13] กระนั้น อินเดีย และเอเชียใต้ ความปรารถนาที่จะหลีกเลี่ยงภาพดอกไม้ที่เกี่ยวข้องกับงานการพยาบาลพื้นฐานแบบเข้มแข็งวัฒนธรรมฉากหลังวิธีการพยาบาลทางคลินิกเป็นมูลค่า และปฏิบัติวันนี้ [7,14-16]หลักฐานการวิจัยในสภาพการทำงานของพยาบาลและความพึงพอใจในงานในอินเดียถูกจำกัด อย่างไร ตาม รายงานระบุว่า พยาบาลขาดมนต์อาชีพชัดเจนและกลไกสำหรับโปรโมชั่น ให้บริการแก่การฝึกอบรมมีน้อย (ยกเว้นในส่วนองค์กรพยาบาล); ค่าจ้างอยู่ในระดับต่ำ (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในขนาดเล็กส่วนตัว); และสภาพการทำงานมักไม่การเพียงพอ การขาดพนักงานเพียงพอ อุปกรณ์ และอินฟราโครงสร้าง [17-19] นิวเดลี ศึกษาหนึ่งพบว่า อัตราส่วนพยาบาล: ผู้ป่วย 1:50 ได้ปกติ [13] ในการศึกษาเดียวกัน (ซึ่งเป็นไปตามสัมภาษณ์กว่า 150) พยาบาลรายงานการใช้จ่ายมากเวลาทำงานดูแล ถู หรืองาน [7,13] การศึกษาของแรงงานหญิงสุขภาพใน มากกว่า 50% ของผู้ตอบยอมรับประสบการล่วงละเมิดทางเพศที่ทำงาน [20] พยาบาลในโรงพยาบาลเอกชนในนิวเดลีเพิ่งแบ่งระยะตีในการปฏิเสธการจ่ายค่าจ้างที่ต่ำและสภาพการทำงานเผชิญ [19]อาชีพพยาบาลขาดแสดงแข็งแกร่งเชิงกลยุทธ์ที่ฟอรั่มทำตัดสินใจที่สำคัญที่รัฐและระดับชาติ [18,21] พยาบาลภายใต้ควบคุม โดยชาติพยาบาลสภา (อินเดียน) และสถานะระดับพยาบาลสภา (SNCs) [17] INC ให้คำแนะนำแก่รัฐบาลในเรื่อง การพยาบาลได้กำหนดชาติพยาบาล syllabi ศึกษา และระบุเกณฑ์คุณภาพขั้นต่ำสำหรับสถาบันการศึกษา สภาการพยาบาลรัฐตรวจสอบ accredit สถาบันฝึกอบรม ทำการตรวจสอบ ตรวจสอบกฎจรรยาบรรณวิชาชีพ และรักษาการลงทะเบียนใช้งาน อย่างไรก็ตาม หน่วยงานตามกฎหมายของ INC เป็นอ่อน [17] ตัวอย่าง การสำรวจล่าสุดสรุปว่า 61% ของสถาบันฝึกอบรมการพยาบาลทั้งหมดตามมาตรฐาน INC แต่ก็ไม่สามารถดำเนินการเป็นสถาบันที่มีการรับรองกระนั้น โดย SNCs [3] ยังมีแสดงการพยาบาลตามจำนวนรัฐและเมืองตามองค์กร รวมทั้งชาติฝึกพยาบาลสมาคมของอินเดีย (TNAI) พยาบาลมีส่วนร่วมมากกว่าในนโยบายบุคลากรสุขภาพที่ทำได้ถูกอย่างเร่งด่วนแนะนำ [1] INC ปัจจุบันไม่ได้เป็นสมาชิกของที่นานาชาติสภาของพยาบาลการศึกษาพยาบาลในอินเดียมี 2 เส้นทางหลักเข้าพยาบาลฝึกอบรมในประเทศอินเดีย ส่วนใหญ่พยาบาลรับประกาศนียบัตรฝึกอบรม 3 ปีในโรงเรียนของพยาบาลเป็น การทั่วไปพยาบาลฮีบรู (GNM) ชนกลุ่มน้อยทำปี 4 ฝึกรับระดับบีเอสซี เรียกว่า BSN ในที่วิทยาลัยพยาบาล (ขึ้นอยู่กับมหาวิทยาลัย) นอกจากโปรแกรมลงทะเบียนล่วงหน้าข้าง มหาวิทยาลัยวิทยาลัยพยาบาลมีคอร์สบีเอสซีหลังลงทะเบียนหลักสูตรกัน สมาคมแห่งชาติของมหาวิทยาลัย 5 มารวมกันในปี 2005 เริ่มพยาบาลที่ร่วมโครงการปริญญาเอก [22]ในส่วนใหญ่ภาครัฐด้านการดูแลสุขภาพ พยาบาลพนักงานจะพิจารณาจากการ GNM คาเดร (ประกาศนียบัตรผู้ถือ) เท่านั้น การศึกษาแนะนำว่า บีเอสซีบัณฑิตมักจะ แสวงหางานคลินิกเอกชน แต่มักดูนี้เป็นกลยุทธ์ระยะสั้นเพื่อให้ได้รับประสบการณ์ที่จำเป็นเพื่อให้การย้ายต่างประเทศ [13] บีเอสซีลงทะเบียนหลังและปริญญาโทจากบัณฑิตรายงานส่วนใหญ่ย้ายไปตำแหน่งศึกษาในรัฐและภาคเอกชน [6] ดังนั้น ในประเทศที่การพยาบาลทางคลินิกดำเนินสถานะต่ำ คุณสมบัติทางวิชาการมูลค่าเป็นเส้นทางที่มีศักยภาพจากคลินิกในสถานะสูง และดี จ่ายงานศึกษา [15]เนื่องจากการเพิ่มความต้องการพยาบาล ถิ่น อินเดียเคยเห็นแพร่หลายอย่างมากการพยาบาลสถาบันการศึกษาในปีที่ผ่านมา แม้ว่าจะยังคงมีการขาดแคลนโดยรวม กว่า 88% ของการศึกษาพยาบาลเป็นตอนนี้จัดส่งในภาคเอกชน นอกจากนี้ยังมีความไม่สมดุลทางภูมิศาสตร์ในการพยาบาล การศึกษาส่วนใหญ่สำเร็จการศึกษา และมัธยมศึกษาจัดส่งในภาคใต้ ตัวอย่าง อเมริกามีประชากรสูง แต่ย่อมเหนือ (เช่นพิหาร มัธยประเทศ รัฐราชสถาน และรัฐอุตตรประเทศ) บัญชีเพียง 9% ของพยาบาลในประเทศ [1]หลายรายงานได้เน้นปัญหาสำคัญในการศึกษาพยาบาล เน้นว่า คุณภาพต้องไม่มีการเสียสละในไดรฟ์ปัจจุบันของประเทศในการปรับการจัดฝึกอบรมพยาบาล ประเด็นสำคัญที่สรุปด้านล่าง [1,3,6,10,18,21]:•ไม่เพียงพอการศึกษาตรวจสอบและกำกับดูแลกิจการในระดับรัฐ (ตัวอย่าง มาตรฐานย่อยสถาบันยังได้รับการรับรองถึงแม้จะไม่ตรงตามมาตรฐานของมหาวิทยาลัยและ INC)•สอนร้ายแรงพนักงานขาดแคลน•โครงสร้างพื้นฐานทางกายภาพไม่ดี•โครงสร้างพื้นฐานการศึกษาดีและทรัพยากร โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการสอนทักษะทางคลินิก•ขาดการพัฒนาอาชีพสำหรับคณะต่อไป•ขาดการส่งเสริมโอกาสสำหรับคณะ•ระเบียบเกินหลักสูตร•ความเชื่อมั่นในวิธีสอนพลวัต•หอพักนักศึกษาที่ยากจนอยู่•ลิงค์ดีระหว่างพื้นที่ทางคลินิกและสถาบันการศึกษา•ประสบการณ์ทางคลินิกไม่เพียงพอ (เช่นบางตำแหน่งมีนักเรียนมากเกินไป นักศึกษาแพทย์จะมีบทบาทเหนือนักศึกษาพยาบาลในการฝึกทักษะที่สำคัญเช่นการจัดส่ง นักศึกษาพยาบาลอาจไม่เคยได้รับโอกาสที่จะได้รับความเชี่ยวชาญทางคลินิกที่สำคัญ)ท่ามกลางความท้าทาย มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะชี้ให้เห็นว่า แน่นอน ยังมีหลายศูนย์กลางของความเป็นเลิศในพยาบาลศึกษาในอินเดีย แต่ไม่จำกัดวัสดุเผยแพร่เอกสารความสำเร็จของพวกเขา ระบบ และกระบวนการกลยุทธ์หนึ่งที่แนะนำโดยทั่วไปเพื่อปรับปรุงการศึกษาพยาบาลคือ การรับสมัครบุคลากรเพิ่มเติม และสนับสนุนคณะที่มีอยู่เพื่อพัฒนาเตรียมการศึกษา และปฏิบัติ [21] ด้านล่าง เรารายงานเกี่ยวกับหนึ่งเช่นความคิดริเริ่มจากรัฐรัฐอานธรประเทศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บริบทของอินเดียอินเดียอยู่ระหว่างช่วงของการเปลี่ยนแปลงทางสังคมและเศรษฐกิจเป็นประวัติการณ์ 1.2 พันล้านในหมู่ประชากรของการเติบโตทางเศรษฐกิจได้นำไปสู่คนชั้นกลางในเมืองที่กำลังขยายตัวอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันเป็นสัดส่วนใหญ่ของประชากรของประเทศยังคงอาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบทในเงื่อนไขของความยากลำบากทางเศรษฐกิจ, การรู้หนังสือต่ำและสุขภาพไม่ดี การเพิ่มขึ้นของการย้ายถิ่นไปยังเมืองสำหรับการทำงานได้สร้างชุมชนแออัดในเมืองใหญ่ขาดสิ่งอำนวยความสะดวก นี้สถานการณ์ประชากรหมายความว่าประเทศที่เผชิญกับความท้าทายที่สองของการแก้ปัญหาความยากจนโรคควบคู่ไปกับอุบัติการณ์ที่เพิ่มขึ้นของโรคเรื้อรังอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับประเพณีวิถีชีวิตที่ร่ำรวย westernized ระบบสุขภาพอินเดียมีหลายฝ่ายประกอบด้วยสาธารณะสิ่งอำนวยความสะดวกภาคเอกชนและความสมัครใจของการที่ภาคเอกชนคือไกลโดยที่ผู้ให้บริการที่ใหญ่ที่สุด ตั้งแต่ปี 2005 ได้มีการลงทุนของภาครัฐมหาศาลเข้าสู่ความทันสมัยและการขยายระบบการดูแลสุขภาพของประชาชนในประเทศอินเดียโดยผ่านการตั้งค่าขึ้นจากความคิดริเริ่มใหม่ - ที่ "การดูแลสุขภาพแห่งชาติชนบทภารกิจ" [2] การปฏิรูประบบสุขภาพเป็นข้อ จำกัด อย่างไรก็ตามปัญหาการขาดแคลนเฉียบพลันของคนทำงานด้านสุขภาพในทุกระดับ [3] นอกจากนี้การกำกับดูแลระบบสุขภาพที่ไม่ดี (เช่นระบบไม่เพียงพอที่จะตรวจสอบและควบคุมการสถาบันฝึกอบรมการปฏิบัติวิชาชีพและมาตรฐานทางคลินิกในการตั้งค่าที่แตกต่างกัน) ได้รับการระบุว่าเป็นปัจจัยสำคัญขัดขวางความพยายามที่จะปรับปรุงคุณภาพและความรับผิดชอบทั้งในภาครัฐและเอกชน [1 .] พยาบาลในอินเดีย: อาชีพในการเปลี่ยนแปลงประเทศอินเดียเผชิญกับปัญหาการขาดแคลนเฉียบพลันของบุคลากรทางการพยาบาลที่มีการขาดดุลประมาณ2 ล้าน [4] ในภาครัฐเพียงอย่างเดียวเพิ่มอีก 140,000 พยาบาลประจำจะต้อง [5] อัตราส่วนพยาบาลประชากร 1: 2,500 เมื่อเทียบกับอัตราส่วน 1: 150-1: 200 ในประเทศรายได้สูง [6] อัตราส่วนพยาบาลแพทย์ยังไม่ดี -. ที่ 0.5 ต่อแพทย์พยาบาลเมื่อเทียบกับ 3 หรือ 5 ต่อแพทย์ในสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักรตามลำดับ [1,6] การพัฒนาพยาบาลในอินเดียสะท้อนให้เห็นถึงประวัติศาสตร์ของประเทศและองค์ประกอบทางสังคมวัฒนธรรมที่ซับซ้อน ตามเนื้อผ้าในหมู่ชุมชนชาวฮินดูและมุสลิมที่จำเป็นสำหรับพยาบาลหญิงที่จะทำงานนอกบ้าน (รวมทั้งในเวลากลางคืน) เพื่อสัมผัสคนแปลกหน้าไปผสมกับผู้ชายและจะจัดการกับของเหลวในร่างกาย (ถือว่าก่อให้เกิดมลพิษภายในจักรวาลของชาวฮินดูและมุสลิม) มี หมายความว่าจนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ค่อนข้างพยาบาลเป็น stigmatized และอาชีพสถานะต่ำ [7] ในช่วงยุคอาณานิคมมิชชันนารีชาวอังกฤษพยายามที่จะกำหนดและ professionalise พยาบาลเป็นอาชีพที่มีเกียรติอาชีวศึกษา [8] โรงพยาบาลภารกิจอังกฤษจัดตั้งโรงเรียนพยาบาลและได้รับคัดเลือกผู้หญิงที่ไม่ดีหรือแม่ม่ายจากชุมชนคริสเตียนส่วนใหญ่จากหลายรัฐทางตอนใต้ของอินเดียเกรละ [9] เกรละยังคงเป็นผู้ผลิตรายใหญ่ของพยาบาลอินเดียแม้ว่านี่จะมีการเปลี่ยนแปลงอันเนื่องมาจากการเปลี่ยนแปลงในความปรารถนาของพยาบาลเป็นอาชีพที่ได้มาเกี่ยวกับเพราะโอกาสที่เพิ่มขึ้นสำหรับการโยกย้ายไปยังตะวันออกกลางและไกล [10] ในขณะที่ประเทศอื่น ๆ อีกมากมายพยาบาลจะเห็นตอนนี้เป็นทางเลือกอาชีพที่ร่ำรวยอาจหินก้าวไปทำงานในต่างประเทศและที่มีต่อการเคลื่อนไหวทางสังคมมากขึ้นสำหรับทั้งครอบครัว [11,12] นี้ได้นำไปสู่การไหลบ่าเข้ามาของคนที่เข้ามาในอาชีพและการเปลี่ยนแปลงในเชิงบวกในสถานภาพทางสังคมของพยาบาล [13] อย่างไรก็ตามในอินเดียและทั่วเอเชียใต้ความปรารถนาที่จะหลีกเลี่ยงจุดเชื่อมโยงกับงานการพยาบาลขั้นพื้นฐานรูปแบบฉากหลังทางวัฒนธรรมที่แข็งแกร่งในการวิธีการที่พยาบาลมีมูลค่าและการปฏิบัติในวันนี้ [7,14-16]. หลักฐานการวิจัยเกี่ยวกับพยาบาล สภาพการทำงานและความพึงพอใจในการทำงานในประเทศอินเดียจะถูก จำกัด อย่างไรก็ตามรายงานระบุว่าพยาบาลขาดเส้นทางอาชีพที่ชัดเจนและกลไกในการส่งเสริมการขาย การฝึกอบรมในการให้บริการเป็นของหายาก (ยกเว้นในโรงพยาบาลขององค์กรที่ดีที่สุด); ค่าใช้จ่ายอยู่ในระดับต่ำ (โดยเฉพาะในโรงพยาบาลเอกชนขนาดเล็ก); และสภาพการทำงานมักจะไม่เพียงพอขาดพนักงานที่เพียงพออุปกรณ์และโครงสร้างพื้นฐาน [17-19] การศึกษาชิ้นหนึ่งในนิวเดลีพบว่าพยาบาล: อัตราส่วนของผู้ป่วย 01:50 เป็นบรรทัดฐาน [13] ในการศึกษาเดียวกัน (ซึ่งอยู่บนพื้นฐานกว่า 150 สัมภาษณ์) พยาบาลรายงานการใช้จ่ายมากเวลาของพวกเขาทำในการบริหารคนรับใช้หรือทำงานไร้ฝีมือ [7,13] ในการศึกษาของคนทำงานด้านสุขภาพเพศหญิงในโกลกาตามากกว่า 50% ของผู้ตอบแบบสอบถามยอมรับว่าประสบล่วงละเมิดทางเพศในที่ทำงาน [20] พยาบาลในโรงพยาบาลเอกชนในนิวเดลีเมื่อเร็ว ๆ นี้ฉากการนัดหยุดงานประท้วงของการจ่ายเงินต่ำและสภาพการทำงานที่ถูกแสวงประโยชน์ [19]. วิชาชีพการพยาบาลขาดการเป็นตัวแทนทางธุรกิจที่แข็งแกร่งในการตัดสินใจที่สำคัญฟอรั่มที่ทั้งรัฐและระดับชาติ [18,21] พยาบาลเป็นหน่วยงานที่ผ่านการพยาบาลอินเดียแห่งชาติสภา (INC) และระดับรัฐสภาการพยาบาล (SNCs) [17] INC ให้คำแนะนำแก่รัฐบาลในเรื่องการพยาบาลกำหนดหลักสูตรการศึกษาพยาบาลระดับชาติและระบุเกณฑ์คุณภาพขั้นต่ำสำหรับสถาบันการศึกษา รัฐสภาการพยาบาลตรวจสอบและรับรองสถาบันฝึกอบรม, การตรวจสอบการปฏิบัติตามกฎการตรวจสอบของการดำเนินการที่เป็นมืออาชีพและรักษาไว้ซึ่งการลงทะเบียนการใช้งาน แต่ผู้มีอำนาจตามกฎหมายของ INC อ่อนแอ [17] ยกตัวอย่างเช่นการสำรวจล่าสุดได้ข้อสรุปว่า 61% ของสถาบันฝึกอบรมพยาบาลไม่ตรงตามมาตรฐาน INC แต่มันก็ไม่สามารถที่จะดำเนินการเป็นสถาบันที่ได้รับการรับรองโดยกระนั้น SNCs เมื่อ [3] พยาบาลนอกจากนี้ยังมีตัวแทนจากจำนวนของรัฐและเมืองตามองค์กรรวมทั้งการฝึกอบรมพยาบาลแห่งชาติสมาคมแห่งอินเดีย (TNAI) การมีส่วนร่วมมากขึ้นในการพยาบาลนโยบายกำลังคนด้านสุขภาพการได้รับการแนะนำอย่างเร่งด่วน [1] อิงค์ขณะนี้ยังไม่เป็นสมาชิกของคณะกรรมการระหว่างประเทศของพยาบาล. การศึกษาการพยาบาลในอินเดียมี 2 เส้นทางหลักในการฝึกอบรมพยาบาลในอินเดีย ส่วนใหญ่ของพยาบาลได้รับการฝึกอบรมประกาศนียบัตรปีที่ 3 ในโรงเรียนพยาบาลที่จะกลายเป็นพยาบาลผดุงครรภ์ทั่วไป (GNM) ชนกลุ่มน้อยดำเนินการฝึกอบรม 4 ปีในวิทยาลัยพยาบาล (ร่วมกับมหาวิทยาลัย) ที่จะได้รับการศึกษาระดับปริญญาตรีที่เรียกว่า BSN นอกเหนือจากโปรแกรมที่ลงทะเบียนล่วงหน้าที่อธิบายข้างต้นมหาวิทยาลัยวิทยาลัยพยาบาลยังมีการโพสต์ลงทะเบียนหลักสูตรปริญญาตรีและหลักสูตรปริญญาโท สมาคมแห่งชาติของ 5 มหาวิทยาลัยมาร่วมกันในปี 2005 ที่จะเริ่มต้นโปรแกรมปริญญาเอกพยาบาลการทำงานร่วมกัน [22]. ในภาครัฐส่วนใหญ่สิ่งอำนวยความสะดวกด้านการดูแลสุขภาพ, พยาบาลประจำการจะคัดเลือกจากนายทหารฝ่ายเสนาธิการ GNM (ประกาศนียบัตรผู้ถือ) เท่านั้น การศึกษาแสดงให้เห็นว่าผู้จบการศึกษาปริญญาตรีมีแนวโน้มที่จะหางานทำทางคลินิกในภาคเอกชน แต่มักจะมองว่