To stay on top of important article

To stay on top of important articles like these, sign up to receive the latest updates from TomDispatch.com here.

There is, it seems, something new under the sun.

Geopolitically speaking, when it comes to war and the imperial principle, we may be in uncharted territory.  Take a look around and you’ll see a world at the boiling point.  From Ukraine to Syria, South Sudan to Thailand, Libya to Bosnia, Turkey to Venezuela, citizen protest (left and right) is sparking not just disorganization, but what looks like, to coin a word, de-organization at a global level.  Increasingly, the unitary status of states, large and small, old and new, is being called into question.  Civil war, violence, and internecine struggles of various sorts are visibly on the rise. In many cases, outside countries are involved and yet in each instance state power seems to be draining away to no other state’s gain.  So here’s one question: Where exactly is power located on this planet of ours right now?


There is, of course, a single waning superpower that has in this new century sent its military into action globally, aggressively, repeatedly -- and disastrously.  And yet these actions have failed to reinforce the imperial system of organizing and garrisoning the planet that it put in place at the end of World War II; nor has it proven capable of organizing a new global system for a new century.  In fact, everywhere it’s touched militarily, local and regional chaos have followed.

In the meantime, its own political system has grown gargantuan and unwieldy; its electoral process has been overwhelmed by vast flows of money from the wealthy 1%; and its governing system is visibly troubled, if not dysfunctional.  Its rich are ever richer, its poor ever poorer, and its middle class in decline.  Its military, the largest by many multiples on the planet, is nonetheless beginning to cut back.  Around the world, allies, client states, and enemies are paying ever less attention to its wishes and desires, often without serious penalty.  It has the classic look of a great power in decline and in another moment it might be easy enough to predict that, though far wealthier than its Cold War superpower adversary, it has simply been heading for the graveyard more slowly but no less surely.

Such a prediction would, however, be unwise.  Never since the modern era began has a waning power so lacked serious competition or been essentially without enemies.  Whether in decline or not, the United States -- these days being hailed as "the new Saudi Arabia" in terms of its frackable energy wealth -- is visibly in no danger of losing its status as the planet’s only imperial power.

What, then, of power itself?  Are we still in some strange way -- to bring back the long forgotten Bush-era phrase -- in a unipolar moment?  Or is power, as it was briefly fashionable to say, increasingly multipolar?  Or is it helter-skelter-polar?  Or on a planet whose temperatures are rising, droughts growing more severe, and future food prices threatening to soar (meaning yet more protest, violence, and disruption), are there even "poles" any more?

Here, in any case, is a reality of the initial 13 years of the twenty-first century: for the first time in at least a half a millennium, the imperial principle seems to be ebbing, and yet the only imperial power, increasingly incapable of organizing the world, isn’t going down.

If you survey our planet, the situation is remarkably unsettled and confusing.  But at least two things stand out, and whatever you make of them, they could be the real news of the first decades of this century. Both are right before our eyes, yet largely unseen.  First, the imperial principle and the great power competition to which it has been wedded are on the wane.  Second and no less startling, war (global, intrastate, anti-insurgent), which convulsed the twentieth century, seems to be waning as well. What in the world does it all mean?

A Scarcity of Great Powers

Let’s start with the imperial part of the equation.  From the moment the Europeans dispatched their cannon-bearing wooden ships on a violent exploration and conquest of the globe, there has never been a moment when one or more empires weren’t rising as others waned, or when at least two and sometimes several “great powers” weren’t competing for ways to divide the planetary spoils and organize, encroach upon, or take over spheres of influence.

In the wake of World War II, with the British Empire essentially penniless and the German, Japanese, and Italian versions of empire crushed, only two great powers were left.  They more or less divided the planet unequally between them.  Of the two, the United States was significantly wealthier and more powerful.  In 1991, after a nearly half-century-long Cold War in which those superpowers at least once came to the edge of a nuclear exchange, and blood was spilled in copious amounts on “the peripheries” in “limited war,” the last of the conflicts of that era -- in Afghanistan -- helped take down the Soviet Union. When its army limped home from what its leader referred to as “the bleeding wound” and its economy imploded, the USSR unexpectedly -- and surprisingly peacefully -- disappeared.

Which, of course, left one.  The superest of all powers of any time -- or so many in Washington came to believe.  There had never, they were convinced, been anything like it.  One hyperpower, one planet: that was to be the formula.  Talk of a “peace dividend” disappeared quickly enough and, with the U.S. military financially and technologically dominant and no longer worried about a war that might quite literally end all wars, a new era seemed to begin.


There had, of course, been an ongoing “arms race” between great powers since at least the end of the nineteenth century.  Now, at a moment when it should logically have been over, the U.S. instead launched an arms race of one to ensure that no other military would ever be capable of challenging its forces.  (Who knew then that those same forces would be laid low by ragtag crews of insurgents with small arms, homemade roadside bombs, and their own bodies as their weapons?)

As the new century dawned, a crew led by George W. Bush and Dick Cheney ascended to power in Washington.  They were the first administration ever largely born of a think tank (with the ambitious name Project for a New Century).  Long before 9/11 gave them their opportunity to set the American military loose on the planet, they were already dreaming of an all-American imperium that would outshine the British or Roman empires.

Of course, who doesn’t know what happened next?  Though they imagined organizing a Pax Americana in the Middle East and then on a planetary scale, theirs didn’t turn out to be an organizational vision at all.  They got bogged down in Afghanistan, destabilizing neighboring Pakistan.  They got bogged down in Iraq, having punched a hole through the heart of the planet's oil heartlands and set off a Sunni-Shiite regional civil war, whose casualty lists continue to stagger the imagination.  In the process, they never came close to their dream of bringing Tehran to its knees, no less establishing even the most rudimentary version of that Pax Americana.

They were an imperial whirlwind, but every move they made proved disastrous.  In effect, they lent a hand to the de-imperialization of the planet.  By the time they were done and the Obama years were upon us, Latin America was no longer an American “backyard”; much of the Middle East was a basketcase (but not an American one); Africa, into which Washington continues to move military forces, was beginning to destabilize; Europe, for the first time since the era of French President Charles de Gaulle, seemed ready to say “no” to American wishes (and was angry as hell). 

And yet power, seeping out of the American system, seemed to be coagulating nowhere.  Russian President Vladimir Putin has played a remarkably clever hand. From his role in brokering a Syrian deal with Washington to the hosting of the Olympics and a winning medal count in Sochi, he’s given his country the look of a great power.  In reality, however, it remains a relatively ramshackle state, a vestige of the Soviet era still, as in Ukraine, fighting a rearguard action against history (and the inheritors of the Cold War mantle, the U.S. and the European Union). 

The EU is an economic powerhouse, but in austerity-gripped disarray.  While distinctly a great economic force, it is not in any functional sense a great power. 

China is certainly the enemy of choice both for Washington and the American public.  And it is visibly a rising power, which has been putting ever more money into building a regional military.  Still, it isn’t fighting and its economic and environmental problems are staggering enough, along with its food and energy needs, that any future imperial destiny seems elusive at best.  Its leadership, while more bullish in the Pacific, is clearly in no mood to take on imperial tasks.  (Japan is similarly an economic power with a chip on its shoulder, putting money into creating a more expansive military, but an actual imperial repeat performance seems beyond unlikely.) 

There was a time when it was believed that as a group the so-called BRICS countries -- Brazil, Russia, India, China, and South Africa (and some added Turkey) -- would be the collective powerhouse of a future multi-polar planet.  But that was before the Brazilian, South African, Indian, and Turkish economies stopped looking so rosy.

In the end, the U.S. aside, great powers remain scarcer than hen’s teeth.

War: Missing in Action


Now, let’s move on to an even more striking and largely unremarked upon characteristic of these years.  If you take one country -- or possibly two -- out of the mix, war between states or between major powers and insurgencies has largely ceased to exist.

Admittedly, every rule has its excep

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จะอยู่ด้านบนของบทความที่สำคัญดังนี้ ลงทะเบียนเพื่อรับการอัพเดตล่าสุดจาก TomDispatch.com ที่นี่ไม่มี เหมือน สิ่งใหม่ภายใต้ดวงอาทิตย์นี้Geopolitically พูด เมื่อมันมาถึงสงครามและหลักการอิมพีเรียล เราได้ในอาณาเขต uncharted ดูรอบ ๆ และคุณจะเห็นโลกที่จุดเดือด จากยูเครน ซูดานใต้ประเทศไทย ซีเรีย ลิเบียกับบอสเนีย ตุรกีกับเวเนซุเอลา พลเมืองประท้วง (ซ้าย และขวา) เป็นประกายไฟไม่เพียง disorganization แต่ลักษณะ การเหรียญคำ ลูกค้าองค์กรในระดับสากล มาก สถานะ unitary ของอเมริกา ขนาดใหญ่ และขนาดเล็ก เก่า และ ใหม่ จะถูกเรียกเป็นคำถาม สงครามกลางเมือง ความรุนแรง และ internecine ย่างต่าง ๆ นานาได้ระยะเพิ่มขึ้น ในหลายกรณี เกี่ยวข้องอยู่นอกประเทศ และยัง ในแต่ละ อำนาจรัฐดูเหมือน จะระบายออกไปเพื่อกำไรไม่อื่น ๆ ของรัฐ ดังนั้นนี่คือคำถามที่หนึ่ง: ที่ว่าพลังงานอยู่บนโลกนี้ของเราขณะนี้ได้ แน่นอน มหาอำนาจ waning เดียว ที่ในศตวรรษใหม่นี้ทางทหารในการดำเนินการทั่วโลก อุกอาจ ซ้ำ ๆ - ยุบยับ และยัง การกระทำเหล่านี้ล้มเหลวหนุนจัดระเบียบ และ garrisoning โลกที่มันเก็บไว้ที่ส่วนท้ายของสงครามโลก ระบบอิมพีเรียล หรือมันได้พิสูจน์ความสามารถในการจัดระเบียบระบบโลกใหม่ในศตวรรษใหม่ ในความเป็นจริง ทุกมันเป็นสัมผัสทางทหาร ความสับสนวุ่นวาย และได้ปฏิบัติตามในขณะเดียวกัน มีพัฒนาระบบการเมืองของตัวเองสุดอลังการ และ unwieldy กระบวนการการเลือกตั้งได้ถูกจม โดยขั้นตอนมากมายเงินจาก 1% รวย และระบบการควบคุมเป็นระยะ ปัญหา ถ้าไม่นบา ความรวยเคยสวยงามยิ่งขึ้น ความยากจนย่อมเคย และชั้นกลางความเสื่อมถอย ทางทหาร ใหญ่ที่สุด โดยคูณมากบนดาวเคราะห์ กระนั้นเริ่มตัดกลับมา ทั่วโลก พันธมิตร ไคลเอนต์อเมริกา และศัตรูจะจ่ายน้อยเคยความปรารถนาความปรารถนา มักจะไม่ มีโทษร้ายแรง มีลักษณะคลาสสิกของกำลังดีในการปฏิเสธ และในช่วงเวลาอื่น อาจง่ายพอที่จะทำนายว่า แม้ไกล wealthier กว่าศัตรูของมหาอำนาจสงครามเย็น มันมีเพียงการหัวเรื่องสำหรับสุสานช้า แต่ก็ไม่น้อยการคาดการณ์ อย่างไรก็ตาม จะฉลาด ไม่เคยเนื่องจากยุคสมัยใหม่เริ่ม มีกำลัง waning จึงขาดการแข่งขันที่รุนแรง หรือถูกหลัก โดยศัตรู ว่า ในปฏิเสธ หรือ ไม่ สหรัฐอเมริกา — วันเหล่านี้เป็นคำยกย่องเป็น "แบบใหม่ซาอุดีอาระเบีย" ในแง่ของ frackable พลังงานให้เลือกมากมาย - ได้ระยะไม่อันตรายในการสูญเสียสถานะเป็นพลังอิมพีเรียลเท่าของโลกอะไร แล้ว ใช้อำนาจตัวเอง ใจเราในบางอย่างแปลกไป -นำกลับวลีบุชยุคนานลืม - ประเดี๋ยว unipolar หรือไม่ หรือเป็นพลังงาน เป็นแฟชั่นสั้น ๆ ว่า ขั้วมากขึ้น หรือเป็น helter-skelter-โพลาร์ หรือดาวเคราะห์ที่มีอุณหภูมิเพิ่มขึ้น droughts เติบโตรุนแรงมากขึ้น และในอนาคตราคาอาหารคุกคามทะยาน (ความหมาย ยังเพิ่มเติมปฏิเสธ ความรุนแรง และทรัพย), จะมีแม้แต่ "เสา" อีกหรือไม่ที่นี่,,เป็นความจริงของต้น 13 ปีของศตวรรษที่ยี่สิบแรก: ครั้งแรกในมิลเลนเนียมน้อยแบบครึ่งตัว หลักอิมพีเรียลที่ดูเหมือนจะ เป็น ebbing และพลังงานเฉพาะอิมพีเรียล หมันมากขึ้นของการจัดระเบียบโลก ยัง ไม่ได้ไปลงถ้าคุณสำรวจโลกของเรา สถานการณ์เป็นอย่างยิ่งยัง และสับสน แต่สิ่งหนึ่งที่โดดเด่นออกมา และสิ่งที่ทำให้พวกเขา พวกเขาอาจเป็นข่าวจริงทศวรรษแรกของศตวรรษนี้ ทั้งสองมี หน้าตา ยังใหญ่ unseen ครั้งแรก หลักอิมพีเรียลและอำนาจการแข่งขันซึ่งจะมีการแต่งงานเป็นข้างแรม สอง และตก ใจไม่น้อย สงคราม (โลก intrastate ป้องกัน insurgent), ซึ่ง convulsed ศตวรรษที่ยี่สิบ ดูเหมือนว่าจะ ชำระเช่น สิ่งในโลกไม่ได้หมายความว่าทั้งหมดหรือไม่ขาดแคลนของอำนาจมากเริ่ม ด้วยส่วนของสมการที่อิมพีเรียล จากช่วงเวลาที่ชาวยุโรปส่งเรือไม้แบกปืนใหญ่สำรวจความรุนแรงและชัยชนะของโลก ไม่เคยมีช่วงอาณาจักร น้อยไม่ได้ขึ้นเป็นผู้อื่น waned หรือ เมื่อสองน้อย และบางครั้งไม่ได้แข่งขันหลาย "อำนาจที่ดี" สำหรับวิธีการแบ่งของริบดาวเคราะห์ และจัดระเบียบ ล้ำ หรือใช้เวลามากกว่าอิทธิพลของทรงกลมในการปลุกของสงครามโลก รุ่นจักรวรรดิบด เยอรมัน ญี่ปุ่น และอิตาลีและจักรวรรดิอังกฤษที่ยากจนเป็นเพียงสองอำนาจมากถูกปล่อย พวกเขาน้อยแบ่งดาวเคราะห์ระหว่าง unequally สอง สหรัฐอเมริกาถูก wealthier อย่างมีนัยสำคัญ และมีประสิทธิภาพมากขึ้น ในปีพ.ศ. 2534 หลังสงครามเย็นเกือบครึ่งศตวรรษยาวซึ่งประเทศมหาอำนาจเหล่านั้นที่มาของการแลกเปลี่ยนนิวเคลียร์ และเลือดที่หกในจำนวน copious บน "peripheries" ใน "สงครามจำกัด สุดท้ายของความขัดแย้งของยุคนั้น - ในอัฟกานิสถาน - ช่วยจดสหภาพโซเวียต เมื่อกองทัพของ limped จากผู้นำเป็นสิ่งเรียกว่าเป็น "แผลมีเลือดออก" เศรษฐกิจของ imploded การก่อตั้งสหภาพโซเวียตโดยไม่คาดคิด - และจู่ ๆ สงบ - หายไปWhich, of course, left one. The superest of all powers of any time -- or so many in Washington came to believe. There had never, they were convinced, been anything like it. One hyperpower, one planet: that was to be the formula. Talk of a “peace dividend” disappeared quickly enough and, with the U.S. military financially and technologically dominant and no longer worried about a war that might quite literally end all wars, a new era seemed to begin.There had, of course, been an ongoing “arms race” between great powers since at least the end of the nineteenth century. Now, at a moment when it should logically have been over, the U.S. instead launched an arms race of one to ensure that no other military would ever be capable of challenging its forces. (Who knew then that those same forces would be laid low by ragtag crews of insurgents with small arms, homemade roadside bombs, and their own bodies as their weapons?)As the new century dawned, a crew led by George W. Bush and Dick Cheney ascended to power in Washington. They were the first administration ever largely born of a think tank (with the ambitious name Project for a New Century). Long before 9/11 gave them their opportunity to set the American military loose on the planet, they were already dreaming of an all-American imperium that would outshine the British or Roman empires.Of course, who doesn’t know what happened next? Though they imagined organizing a Pax Americana in the Middle East and then on a planetary scale, theirs didn’t turn out to be an organizational vision at all. They got bogged down in Afghanistan, destabilizing neighboring Pakistan. They got bogged down in Iraq, having punched a hole through the heart of the planet's oil heartlands and set off a Sunni-Shiite regional civil war, whose casualty lists continue to stagger the imagination. In the process, they never came close to their dream of bringing Tehran to its knees, no less establishing even the most rudimentary version of that Pax Americana.They were an imperial whirlwind, but every move they made proved disastrous. In effect, they lent a hand to the de-imperialization of the planet. By the time they were done and the Obama years were upon us, Latin America was no longer an American “backyard”; much of the Middle East was a basketcase (but not an American one); Africa, into which Washington continues to move military forces, was beginning to destabilize; Europe, for the first time since the era of French President Charles de Gaulle, seemed ready to say “no” to American wishes (and was angry as hell). And yet power, seeping out of the American system, seemed to be coagulating nowhere. Russian President Vladimir Putin has played a remarkably clever hand. From his role in brokering a Syrian deal with Washington to the hosting of the Olympics and a winning medal count in Sochi, he’s given his country the look of a great power. In reality, however, it remains a relatively ramshackle state, a vestige of the Soviet era still, as in Ukraine, fighting a rearguard action against history (and the inheritors of the Cold War mantle, the U.S. and the European Union). The EU is an economic powerhouse, but in austerity-gripped disarray. While distinctly a great economic force, it is not in any functional sense a great power. China is certainly the enemy of choice both for Washington and the American public. And it is visibly a rising power, which has been putting ever more money into building a regional military. Still, it isn’t fighting and its economic and environmental problems are staggering enough, along with its food and energy needs, that any future imperial destiny seems elusive at best. Its leadership, while more bullish in the Pacific, is clearly in no mood to take on imperial tasks. (Japan is similarly an economic power with a chip on its shoulder, putting money into creating a more expansive military, but an actual imperial repeat performance seems beyond unlikely.) There was a time when it was believed that as a group the so-called BRICS countries -- Brazil, Russia, India, China, and South Africa (and some added Turkey) -- would be the collective powerhouse of a future multi-polar planet. But that was before the Brazilian, South African, Indian, and Turkish economies stopped looking so rosy.In the end, the U.S. aside, great powers remain scarcer than hen’s teeth.War: Missing in ActionNow, let’s move on to an even more striking and largely unremarked upon characteristic of these years. If you take one country -- or possibly two -- out of the mix, war between states or between major powers and insurgencies has largely ceased to exist.Admittedly, every rule has its excep

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ให้อยู่ด้านบนของบทความสำคัญแบบนี้ ลงทะเบียนเพื่อรับการปรับปรุงล่าสุดจาก tomdispatch . com รึเปล่านี่

มี ดูเหมือนว่า อะไรใหม่ภายใต้ดวงอาทิตย์ .

geopolitically พูด เมื่อมันมาถึงสงครามและหลักการหลวง เราอาจอยู่ในดินแดนไม่จดที่แผนที่ . อะไรมาดู รอบ ๆและคุณจะเห็นโลกที่จุดเดือด อะไรจากยูเครนไปยังซีเรีย ซูดานใต้ เพื่อประเทศไทยลิเบียบอสเนียตุรกีในเวเนซุเอลาประท้วง , พลเมือง ( ซ้ายและขวา ) จะเกิดประกายไฟไม่ระส่ำระสาย แต่สิ่งที่ดูเหมือนเหรียญคำ เดอ องค์กรในระดับสากล อะไรมากขึ้นสถานะคงที่ของรัฐขนาดใหญ่ และขนาดเล็ก เก่า และ ใหม่ ถูกเรียกว่าเป็นคำถาม ทำไม สงครามกลางเมือง ความรุนแรงและการต่อสู้ล้างผลาญของประเภทต่างๆเป็นเป็นตัวเป็นตนขึ้น ในหลายกรณีประเทศนอกและในแต่ละตัวอย่าง ยังเกี่ยวข้องกับอำนาจรัฐจะระบายออกไปจะไม่มีรัฐอื่น ๆ มันได้ อะไรนี่ สงสัยตรงไหน คือพลังที่อยู่บนโลกใบนี้ของพวกเราในตอนนี้


มีแน่นอนเดียวพลังแรมที่มีในศตวรรษใหม่นี้ ส่งกำลังทหารเข้าปฏิบัติการทั่วโลก , อุกอาจ , ซ้ำ ๆ . . . และหายนะแล้วอะไร แต่การกระทำเหล่านี้ล้มเหลวที่จะเสริมสร้างระบบจักรพรรดิในการ garrisoning ดาวเคราะห์ที่จะใส่ในสถานที่ที่สิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ 2 และได้พิสูจน์ความสามารถในการจัดการ ระบบใหม่ของโลกในศตวรรษใหม่ อะไรในความเป็นจริงทุกที่มันจับทหารท้องถิ่น และความวุ่นวายในภูมิภาคตามมาได้

ในตอนนี้ของระบบการเมืองเองโตใหญ่และเทอะทะ กระบวนการเลือกตั้งที่ได้รับจมโดยไหลใหญ่ของเงินจากคนรวย 1 เปอร์เซ็นต์ และระบบการปกครองทุกปัญหา ถ้าไม่แตกแยก ทำไมมันรวยเคยรวยของคนจนที่เคยยากจนและชั้นกลางในปฏิเสธ ทำไม ทหาร ของ ที่ใหญ่ที่สุด โดยมาก หลาย ๆ บนดาวเคราะห์ ยังเริ่มที่จะตัดกลับทำไมรอบโลก , พันธมิตร , ลูกค้าอเมริกา และศัตรูจะจ่ายได้น้อยกว่าความสนใจความต้องการและความปรารถนาของมักจะไม่ร้ายแรง โทษ ทำไมมันดูคลาสสิกของพลังที่ยิ่งใหญ่ในการปฏิเสธและในเวลาอื่น มันอาจจะง่ายพอที่จะทำนายได้ว่า แม้ไกลมั่งคั่งกว่าสงครามเย็นมหาอำนาจ ศัตรู , มีเพียงการมุ่งหน้าไปที่สุสานอย่างเชื่องช้าแต่ไม่น้อยแน่นอน

เช่น การทำนายจะ , อย่างไรก็ตาม , จะไม่ฉลาด ทำไมไม่เคย ตั้งแต่สมัยเริ่มมีการแข่งขันที่รุนแรง หรือขาดอำนาจดังนั้นแรมเป็นหลัก โดยไม่มีศัตรู รึเปล่า ว่าลดลงหรือไม่ สหรัฐอเมริกา -- วันเหล่านี้ถูกยกย่องว่าเป็น " นิว ซาอุดีอาระเบีย " ในแง่ของความมั่งคั่งของพลังงาน frackable -- มีเป็นตัวเป็นตนใน อันตรายของการสูญเสีย สถานะเป็นดาวเคราะห์เพียงอำนาจของจักรพรรดิ

ยังไงแล้วพลังของตัวเอง ทำไมเรายังอยู่ในบางวิธีที่แปลก -- เพื่อให้ลืมยาวยุคบุชวลีกลับมาในขั้วต่อหรือครับ อะไรหรือคือพลัง มันสั้นแฟชั่นกล่าวขึ้นซึ่งมีมากกว่าสองขั้ว ? รึเปล่าหรือเป็นแก๊งค์ Helter Skelter ขั้วโลก ? รึเปล่า หรือ บนดาวเคราะห์ที่มีอุณหภูมิสูงขึ้น , ความแห้งแล้งมากขึ้นรุนแรงมากขึ้น และในอนาคตราคาอาหารทะยาน ( หมายถึงยังขู่ที่จะประท้วง