- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Min Ho felt his manager’s hand on h
Min Ho felt his manager’s hand on his arm, stopping him from entering his room.
‘Eat something before you sleep,’ the man pleaded.
‘Too tired. I’ll eat when I wake up,’ he replied weakly and entered his room. Before he could close the door, his manager forced himself inside. Min Ho anticipated what was going to happen next; he sighed, unbuttoning his shirt, as he waited for the lecture.
‘Can you please eat something? If you don’t stop this stupidity, you’re going to get sick!’
‘I know, I know. I’m just too exhausted to do anything right now, hyung. Let me rest first. I’ll be okay,’ Min Ho grabbed a tank top from his closet and put it on.
‘You are not okay! You’re not eating right, and all you do is sleep. You barely come out of the house except to attend your work commitments. You don’t answer your friends’ calls so they all end up calling me. You haven’t even visited your parents! Have you seen your photos lately? You’re too skinny when you’re supposed to be training for your movie!’
Min Ho has been hearing the same thing from his manager since he got back from New Zealand. He was getting tired of it. He frowned. ‘I saw my photos. I look like the happiest man on Earth. Isn’t that what you told me to do? Smile in front of the cameras? And I did. So stop nagging, hyung. I’m fine,’ he climbed into bed and gave his manager a tired look. ‘Shut the lights when you leave. I’ll see you tomorrow.’
His manager shook his head. ‘You weren’t like this when you broke up with…’
‘Hyung!’ Min Ho yelled, cutting the man off. His manager looked surprised hearing the anger in Min Ho’s voice. He stared at his manager for a long time before he looked down apologetically. ‘Chaebal. Just… leave me alone.’
The man creased his brows, his expression darkening. ‘She’s not going to come back just because you starve and treat yourself like shit. You let her go. It’s over. So you better act like a man and stand by your decision,’ he said scathingly. ‘Otherwise you’re just an idiot.’
After Min Ho heard his manager leave his pad, he covered himself in a blanket and screamed curses. He was having a hard enough time as it is, and the least his manager could do was leave him be. He was aware that he was acting stupid but he just didn’t have the energy or appetite to eat or do anything else.
When he broke up with Shin Hye, he knew it was going to be hard dealing with it. He still loved her very much, and he might not even get over her. But he thought he was prepared for that. He thought long and hard about it when he made that decision. It was what was best for the two of them. He didn’t want to give her a harder time than she was already experiencing. His agency was just going to hurt her, and his hands will be tied. He wasn’t going to wait until everything implodes on them. Shin Hye was doing great in her career – he didn’t want to ruin that. Even if it meant losing the only person who can make him happy go, he had to let her go. And she’ll get over him soon enough. That thought hurt, but it was the only way for now.
The plan was to focus on work instead, to keep himself preoccupied. But what he didn’t realize was just how much emptiness her absence caused. He woke up everyday feeling numb and lifeless. He didn’t look forward to anything and just wished he could sleep again. That was the only time when he didn’t have to face the fact that Shin Hye was no longer in his life.
He grabbed his phone from the other side of the bed and scrolled through his contacts. He stopped and looked at Shin Hye’s number. After pressing the call button, he watched as his phone tried to reach her. Min Ho wasn’t hoping to talk to her; he knew it wasn’t her number anymore. But it did make him remember all those times he used to call her – him getting excited just waiting for her voice to greet him sweetly.
He did this a few times before finally putting his phone, face down, on his chest and closing his eyes. You are an idiot.
He was about to drift into sleep when his phone rang. He reluctantly glanced at the caller and grimaced, remembering what his manager just said. ‘You don’t answer your friends’ calls so they all end up calling me.’ For a good few seconds, he pondered whether he should take it. In the end, he caved.
‘Wae?’ He answered groggily, sounding like he couldn’t be disturbed.
‘Oh my God you finally answered! I’ve been trying to reach you for weeks!’
‘Wae?’ He asked again, with even less enthusiasm.
‘What do you mean why? I haven’t heard from you, ima! I thought you died drowning in all the money you’ve been making,’ the caller replied brightly. ‘Odiya?’
‘Home. Wae?’
‘I just finished shooting. Are you busy? Let’s get a drink.’
‘I have a flight to Shanghai tomorrow.’
‘You accepted a schedule on Valentine’s Day?! Meoya… you suck at being a boyfriend. Shin Hye must be pissed.’
Min Ho winced upon hearing Shin Hye’s name. He hasn’t heard anybody talk about her for a while. All of his staff have been tight-lipped about her since what happened at the agency. He figured his manager instructed them not to mention her name at all. Min Ho thought it was childish and petty, but hearing his friend say her name now actually made his heart hurt. Maybe it was a good thing that his manager and the rest of his staff acted like Shin Hye didn’t exist. But that wasn’t going to erase the fact that other people knew about their relationship, and those people still don’t know that it’s over.
Ah, right. Valentine’s Day. That Valentine’s Day commitment was actually a last-minute schedule his manager squeezed in, and it was merely an appearance at some event. He put two and two together and realized his manager wanted him out of the country on that day for obvious reasons.
‘Where do we meet?’ Min Ho asked. He didn’t plan on going out, but then he didn’t plan on answering any calls either, but he did. And now, he felt like he needed a drink.
‘The usual. See you in thirty minutes? I’m already driving there.’
‘Hmm,’ Min Ho ended the call and got up from the bed. He thought it was cliché, but maybe there is a reason why people get drunk when they’re heartbroken. Maybe after a few drinks, he’ll finally feel human again.
‘Cut! That’s a wrap, everyone!’
Shin Hye smiled brightly and bowed to the staff who scurried around the set. The director approached her and shook her hand before turning to her manager. Shin Hye walked back to the dressing room, smiling and greeting the people who were telling her what a great job she’s done. When she opened the door, it was empty. Her staff must have gone to the snack bar outside the set that the director talked about earlier.
She finally got rid of the smile and sunk into her seat. She sat there idly, looking at herself in the mirror. Behind the makeup, she could see the dark circles under her eyes. She hasn’t been sleeping well lately. Even when she was exhausted from her shoots, she would struggle to fall asleep. She waged a war with her thoughts every night.
The first week was the most difficult – her days ended just crying herself to sleep. She dealt with it alone, not wanting other people to know about what had happened between them. Save for Manager Joon and Geun Suk, nobody else knew they broke up. She could have easily called her girl friends over to talk about what a douchebag Lee Min Ho was, and to assure her that it wasn’t her loss. But she didn’t want that. Partly because she was embarrassed, and partly because she didn’t want her friends to think he was a bad person. Because he wasn’t. He was a great guy who had the misfortune of having the weight of the world on his shoulders. But she still agonized over the truth that the heaviest burden to him was her, and that he chose to let her go.
It wasn’t helping that he was everywhere. When she found out that he was flying to New Zealand, she breathed a sigh of relief. For a few days, she wasn’t afraid that she’d accidentally bump into him. She had already changed her number to avoid him. She knew that the best way she could move on fast was if she got rid of every trace of him from her life. She buried herself in more work – it was the perfect distraction.
Initially she had thought of postponing going back to school. Now that opportunities doubled, she pondered on working more. Her agency also thought it would be a shame not to take advantage of her growing popularity. She had agreed at first, but she eventually changed her mind, much to her agency’s dismay. School was one of the only places where she felt normal. And right about now, she wanted normalcy more than anything. After finishing her work commitments, she’ll go back to school next month while simultaneously filming her movie.
‘Shin Hye,’ her stylist greeted her brightly as she walked through the door carrying a cup full of deokbokki. ‘Have you been here long? Mian. We just got something to eat from the bar. Do you want some?’
Shin Hye shook her head. ‘It’s okay, eonnie. I was just about to get dressed.’ She stood up and walked to the rack where her clothes hung.
‘We’re thinking of getting drinks after this. Do you want to come? Single people get drunk on Valentine’s Day, but I prefer doing it the night before,’ she winked. ‘That way, it doesn’t look as pathetic.’
Shin Hye chuckled lightly. ‘I’m going to pass this time. But you guys have fun.’
Her stylist narrowed her eyes and nudged her playfully. ‘Oooh. You probably have a date with Mr. perfect, huh?’
‘Eh?’
‘Ahh, I’m jealous. Gorgeous people always find each other. When will I get my own Lee Min Ho?’ Shin Hye’s stylist gushed. ‘Of course, he’s one in a billion. So that’s a fail for me,’ she laughed.
Shin Hye didn’t respond and changed her clothes quietly, hoping her stylist would stop talking. Any mention of Min Ho still made her uncomfortable. And she didn’t want the people around
‘Eat something before you sleep,’ the man pleaded.
‘Too tired. I’ll eat when I wake up,’ he replied weakly and entered his room. Before he could close the door, his manager forced himself inside. Min Ho anticipated what was going to happen next; he sighed, unbuttoning his shirt, as he waited for the lecture.
‘Can you please eat something? If you don’t stop this stupidity, you’re going to get sick!’
‘I know, I know. I’m just too exhausted to do anything right now, hyung. Let me rest first. I’ll be okay,’ Min Ho grabbed a tank top from his closet and put it on.
‘You are not okay! You’re not eating right, and all you do is sleep. You barely come out of the house except to attend your work commitments. You don’t answer your friends’ calls so they all end up calling me. You haven’t even visited your parents! Have you seen your photos lately? You’re too skinny when you’re supposed to be training for your movie!’
Min Ho has been hearing the same thing from his manager since he got back from New Zealand. He was getting tired of it. He frowned. ‘I saw my photos. I look like the happiest man on Earth. Isn’t that what you told me to do? Smile in front of the cameras? And I did. So stop nagging, hyung. I’m fine,’ he climbed into bed and gave his manager a tired look. ‘Shut the lights when you leave. I’ll see you tomorrow.’
His manager shook his head. ‘You weren’t like this when you broke up with…’
‘Hyung!’ Min Ho yelled, cutting the man off. His manager looked surprised hearing the anger in Min Ho’s voice. He stared at his manager for a long time before he looked down apologetically. ‘Chaebal. Just… leave me alone.’
The man creased his brows, his expression darkening. ‘She’s not going to come back just because you starve and treat yourself like shit. You let her go. It’s over. So you better act like a man and stand by your decision,’ he said scathingly. ‘Otherwise you’re just an idiot.’
After Min Ho heard his manager leave his pad, he covered himself in a blanket and screamed curses. He was having a hard enough time as it is, and the least his manager could do was leave him be. He was aware that he was acting stupid but he just didn’t have the energy or appetite to eat or do anything else.
When he broke up with Shin Hye, he knew it was going to be hard dealing with it. He still loved her very much, and he might not even get over her. But he thought he was prepared for that. He thought long and hard about it when he made that decision. It was what was best for the two of them. He didn’t want to give her a harder time than she was already experiencing. His agency was just going to hurt her, and his hands will be tied. He wasn’t going to wait until everything implodes on them. Shin Hye was doing great in her career – he didn’t want to ruin that. Even if it meant losing the only person who can make him happy go, he had to let her go. And she’ll get over him soon enough. That thought hurt, but it was the only way for now.
The plan was to focus on work instead, to keep himself preoccupied. But what he didn’t realize was just how much emptiness her absence caused. He woke up everyday feeling numb and lifeless. He didn’t look forward to anything and just wished he could sleep again. That was the only time when he didn’t have to face the fact that Shin Hye was no longer in his life.
He grabbed his phone from the other side of the bed and scrolled through his contacts. He stopped and looked at Shin Hye’s number. After pressing the call button, he watched as his phone tried to reach her. Min Ho wasn’t hoping to talk to her; he knew it wasn’t her number anymore. But it did make him remember all those times he used to call her – him getting excited just waiting for her voice to greet him sweetly.
He did this a few times before finally putting his phone, face down, on his chest and closing his eyes. You are an idiot.
He was about to drift into sleep when his phone rang. He reluctantly glanced at the caller and grimaced, remembering what his manager just said. ‘You don’t answer your friends’ calls so they all end up calling me.’ For a good few seconds, he pondered whether he should take it. In the end, he caved.
‘Wae?’ He answered groggily, sounding like he couldn’t be disturbed.
‘Oh my God you finally answered! I’ve been trying to reach you for weeks!’
‘Wae?’ He asked again, with even less enthusiasm.
‘What do you mean why? I haven’t heard from you, ima! I thought you died drowning in all the money you’ve been making,’ the caller replied brightly. ‘Odiya?’
‘Home. Wae?’
‘I just finished shooting. Are you busy? Let’s get a drink.’
‘I have a flight to Shanghai tomorrow.’
‘You accepted a schedule on Valentine’s Day?! Meoya… you suck at being a boyfriend. Shin Hye must be pissed.’
Min Ho winced upon hearing Shin Hye’s name. He hasn’t heard anybody talk about her for a while. All of his staff have been tight-lipped about her since what happened at the agency. He figured his manager instructed them not to mention her name at all. Min Ho thought it was childish and petty, but hearing his friend say her name now actually made his heart hurt. Maybe it was a good thing that his manager and the rest of his staff acted like Shin Hye didn’t exist. But that wasn’t going to erase the fact that other people knew about their relationship, and those people still don’t know that it’s over.
Ah, right. Valentine’s Day. That Valentine’s Day commitment was actually a last-minute schedule his manager squeezed in, and it was merely an appearance at some event. He put two and two together and realized his manager wanted him out of the country on that day for obvious reasons.
‘Where do we meet?’ Min Ho asked. He didn’t plan on going out, but then he didn’t plan on answering any calls either, but he did. And now, he felt like he needed a drink.
‘The usual. See you in thirty minutes? I’m already driving there.’
‘Hmm,’ Min Ho ended the call and got up from the bed. He thought it was cliché, but maybe there is a reason why people get drunk when they’re heartbroken. Maybe after a few drinks, he’ll finally feel human again.
‘Cut! That’s a wrap, everyone!’
Shin Hye smiled brightly and bowed to the staff who scurried around the set. The director approached her and shook her hand before turning to her manager. Shin Hye walked back to the dressing room, smiling and greeting the people who were telling her what a great job she’s done. When she opened the door, it was empty. Her staff must have gone to the snack bar outside the set that the director talked about earlier.
She finally got rid of the smile and sunk into her seat. She sat there idly, looking at herself in the mirror. Behind the makeup, she could see the dark circles under her eyes. She hasn’t been sleeping well lately. Even when she was exhausted from her shoots, she would struggle to fall asleep. She waged a war with her thoughts every night.
The first week was the most difficult – her days ended just crying herself to sleep. She dealt with it alone, not wanting other people to know about what had happened between them. Save for Manager Joon and Geun Suk, nobody else knew they broke up. She could have easily called her girl friends over to talk about what a douchebag Lee Min Ho was, and to assure her that it wasn’t her loss. But she didn’t want that. Partly because she was embarrassed, and partly because she didn’t want her friends to think he was a bad person. Because he wasn’t. He was a great guy who had the misfortune of having the weight of the world on his shoulders. But she still agonized over the truth that the heaviest burden to him was her, and that he chose to let her go.
It wasn’t helping that he was everywhere. When she found out that he was flying to New Zealand, she breathed a sigh of relief. For a few days, she wasn’t afraid that she’d accidentally bump into him. She had already changed her number to avoid him. She knew that the best way she could move on fast was if she got rid of every trace of him from her life. She buried herself in more work – it was the perfect distraction.
Initially she had thought of postponing going back to school. Now that opportunities doubled, she pondered on working more. Her agency also thought it would be a shame not to take advantage of her growing popularity. She had agreed at first, but she eventually changed her mind, much to her agency’s dismay. School was one of the only places where she felt normal. And right about now, she wanted normalcy more than anything. After finishing her work commitments, she’ll go back to school next month while simultaneously filming her movie.
‘Shin Hye,’ her stylist greeted her brightly as she walked through the door carrying a cup full of deokbokki. ‘Have you been here long? Mian. We just got something to eat from the bar. Do you want some?’
Shin Hye shook her head. ‘It’s okay, eonnie. I was just about to get dressed.’ She stood up and walked to the rack where her clothes hung.
‘We’re thinking of getting drinks after this. Do you want to come? Single people get drunk on Valentine’s Day, but I prefer doing it the night before,’ she winked. ‘That way, it doesn’t look as pathetic.’
Shin Hye chuckled lightly. ‘I’m going to pass this time. But you guys have fun.’
Her stylist narrowed her eyes and nudged her playfully. ‘Oooh. You probably have a date with Mr. perfect, huh?’
‘Eh?’
‘Ahh, I’m jealous. Gorgeous people always find each other. When will I get my own Lee Min Ho?’ Shin Hye’s stylist gushed. ‘Of course, he’s one in a billion. So that’s a fail for me,’ she laughed.
Shin Hye didn’t respond and changed her clothes quietly, hoping her stylist would stop talking. Any mention of Min Ho still made her uncomfortable. And she didn’t want the people around
0/5000
นาทีโฮรู้สึกว่ามือของผู้จัดการของเขาบนแขนของเขา เขาหยุดเข้าห้องพัก
'กินอะไรก่อนคุณนอนหลับ ผู้ชาย pleaded
' เหนื่อยเกินไป ฉันจะกินเมื่อฉันตื่นขึ้น เขาตอบ weakly และป้อนห้องของเขา ก่อนที่เขาจะปิดประตู ผู้จัดการของเขาบังคับตัวเองภายใน นาทีโฮคาดว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นต่อไป เขาถอนหายใจ unbuttoning เสื้อของเขา เป็นเขารอการบรรยาย
' คุณกรุณาทานอะไร ถ้าคุณไม่หยุดความโง่นี้ คุณจะได้รับป่วย!'
' ฉันรู้ ฉันรู้ว่า ผมพักเหนื่อยทำอะไรขณะนี้ hyung ให้ฉันพักผ่อนก่อน จะไร โฮนาทีคว้าเสื้อกล้ามจากตู้เสื้อผ้าของเขา และเก็บไว้ในนั้น
' คุณได้ไม่ คุณกำลังไม่กินขวา และทั้งหมดที่คุณจะนอนหลับ นอกจากนี้คุณแทบไม่มาออกจากบ้านยกเว้นการเข้าร่วมผูกพันการทำงานของคุณ คุณไม่ตอบรับการเรียกเพื่อนของคุณเพื่อให้พวกเขาทั้งหมดลงเอยเรียกฉัน แม้คุณยังไม่ได้เยี่ยมชมพ่อแม่ คุณได้เห็นภาพถ่ายของคุณเมื่อเร็ว ๆ นี้ คุณผอมเกินไปเมื่อคุณไม่ควรจะมีการฝึกอบรมสำหรับภาพยนตร์ของคุณ!'
นาทีโฮจิมินห์ได้รับฟังสิ่งเดียวกันจากผู้จัดการของเขาเนื่องจากเขาได้กลับจากนิวซีแลนด์ เขาได้เริ่มเบื่อของมัน เขา frowned ' ผมเห็นภาพถ่ายของฉัน ฉันเหมือนคนสุขที่สุดในโลก ไม่ได้ที่อะไรคุณบอกฉันจะทำอย่างไร ยิ้มหน้ากล้องหรือไม่ และฉันไม่ ดังนั้น หยุดจู้จี้ hyung ฉันดี เขาปีนเตียง และให้ผู้จัดการของเขาดูเหนื่อย "ปิดไฟเมื่อคุณปล่อย เจอพรุ่งนี้ '
ผู้จัดการของเขาจับหัวของเขา 'คุณไม่ได้เช่นนี้เมื่อคุณเทอมกับ..."
'Hyung ' นาทีโฮ yelled ตัดคนออก ผู้จัดการของเขาดูประหลาดใจโกรธในโฮจิมินห์แล้วเสียงที่ได้ยิน เขาจ้องไปที่ผู้จัดการของเขาเป็นเวลานานก่อนเขาดูลง apologetically ' Chaebal เพียง...ให้ '
คนผ้าเป็นรอยย่นผู้ชมของเขา เขา darkening นิพจน์ ' ที่เธอกำลังจะมาไปเพียง เพราะคุณอด และรักษาตัวเองเช่นคนงาน คุณให้เธอไป มันอยู่เหนือ เพื่อให้คุณดำเนินการเช่นเป็นคนดี และยืนตามการตัดสินใจ, "เขากล่าวว่า scathingly 'มิฉะนั้นคุณก็แค่คนบ้า'
หลังจากโฮจิมินห์นาทีได้ยินผู้จัดการของเขาออกจากแผ่นของเขา เขากล่าวเองในผ้าห่มและ curses กรีดร้อง เขามีความยากจนเนื่องจากเป็น และน้อยที่สุดผู้จัดการของเขาไม่ได้ปล่อยให้เขาได้ เขาตระหนักว่า เขาได้ทำหน้าที่โง่ แต่เพียงไม่ได้มีพลังงานหรืออาหารการกิน หรือทำอะไร
เมื่อเขาเทอมกับ Shin Hye เขารู้ว่า มันเป็นไปได้ยากที่จัดการกับมัน ยังคงรักเธอมาก และเขาอาจไม่ได้รับค่ามากกว่าเธอ แต่เขาคิดว่า เขาถูกเตรียมให้พร้อม เขาคิดว่า หนัก และยาวนานเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อเขาตัดสินใจที่ มันเป็นสิ่งดีที่สุดสำหรับเขาทั้งสอง เขาไม่ต้องการให้เธอเวลาหนักกว่าเธอประสบแล้ว หน่วยงานของเขามีเพียงไปทำร้ายเธอ และจะติดมือของเขา เขาไม่ได้ไปรอจนกว่าทุกอย่าง implodes นั้น ชิน Hye ได้ทำดีในอาชีพของเธอ – เขาไม่ต้องการทำลายที่ แม้ว่าจะหมายถึง เพียงบุคคลเดียวที่สามารถทำให้เขามีความสุขไปสูญเสีย เขามีให้เธอไป และเธอจะได้รับมากกว่าเขาเร็วพอ ที่คิดว่า เจ็บ แต่มันเป็นวิธีเดียวในตอนนี้
แผนที่เน้นทำงานแทน เพื่อให้ตัวเองหวั่นใจ แต่สิ่งที่เขาไม่ได้ตระหนักถึงเพียง ไรมากเปล่าขาดเธอเกิด เขาตื่นทุกวันรู้สึก numb และ lifeless เขาไม่ได้หวังอะไร และเพียงปรารถนาที่เขาไม่สามารถนอน ที่เป็นครั้งเดียวเมื่อเขาไม่ต้องเผชิญกับความจริงที่ว่า Shin Hye ไม่ได้ในชีวิตของเขา
เขาคว้าโทรศัพท์ของเขาจากอีกด้านหนึ่งของเตียงนอน และเลื่อนผ่านติดต่อเขา เขาหยุด และมองเลข Shin Hye หลังจากกดปุ่มโทร เขาดูเป็นโทรศัพท์ของเขาพยายามที่จะไปถึงเธอ โฮจิมินห์นาทีไม่ได้หวังที่จะคุยกับเธอ เขารู้ว่า มันไม่ได้หมายเลขของเธออีกต่อไป แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาจำที่เวลาเขาใช้เรียกเธอ – เขารับรอเพียงตื่นเต้นเสียงเธอทักทายเขาเพราะด้วย
พระองค์นี้กี่ครั้งก่อนที่จะวางโทรศัพท์ของเขา ใบหน้า ลงบนหน้าอกของเขา และปิดตา คุณได้เป็นคนบ้า
จะดริฟท์นอนเมื่อรางโทรศัพท์ของเขา เขาเต็มใจที่โทร glanced และ grimaced ผู้จัดการของเขาเพียงพูดจดจำ 'คุณไม่ตอบเรียกเพื่อนของคุณเพื่อให้พวกเขาทั้งหมดลงเอยเรียกฉัน' สำหรับดี ไม่กี่วินาที เขา pondered ว่า เขาจะใช้มัน ในสุด เขา caved
'Wae ' เขาตอบ groggily ออกเสียงเหมือนเขาไม่หนวก
'Oh พระเจ้าคุณก็ตอบ ฉันได้พยายามไปถึงคุณสัปดาห์!'
'Wae ' เขาถามอีกครั้ง มีความกระตือรือร้นเลยแม้แต่น้อย
"ไม่คุณหมายถึง อะไรทำไม ผมไม่ได้ยินจากคุณ ima ฉันคิดว่า คุณตายจมเงินทั้งหมดที่คุณได้ทำ ผู้เรียกตอบสดใส 'Odiya '
' หน้าแรก Wae ?'
' ฉันเพิ่งเสร็จยิง คุณยุ่งอยู่หรือ ได้รับเครื่องดื่ม '
'แล้วบินไปเซี่ยงไฮ้วันพรุ่งนี้'
"คุณยอมรับกำหนดการในวันวาเลนไทน์ Meoya...คุณดูดที่เป็นแฟน ต้อง pissed Hye ชิน '
โฮจิมินห์นาที winced เมื่อได้ยินชื่อ Shin Hye เขาไม่ได้ยินใครพูดถึงเธอในขณะ เจ้าหน้าที่ทั้งหมดได้ tight-lipped เกี่ยวกับเธอตั้งแต่เกิดขึ้นในหน่วยงาน เขาคิดเขาจัดการคำแนะนำการพูดชื่อของเธอเลย นาทีโฮที่คิดว่า มันเป็นการพูดแบบเด็ก และ petty แต่ได้ยินเพื่อนพูดชื่อของเธอตอนนี้จริง ๆ แล้วทำเขาเจ็บหัวใจ บางทีก็เป็นสิ่งที่ดีที่ผู้จัดการของเขาและส่วนเหลือของเจ้าหน้าที่ได้ปฏิบัติเหมือน Shin Hye ไม่มีอยู่ แต่ที่ไม่ได้ไปลบความจริงที่ว่าคนอื่นรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา และคนยังไม่รู้ว่า มันเป็นมากกว่ากัน
Ah ขวา วาเลนไทน์ มั่นว่าวาเลนไทน์จริงกำหนดการนาทีสุดท้ายผู้จัดการของเขาคั้นใน และมันเป็นเพียงลักษณะที่เหตุการณ์บางอย่าง เขาใส่ two and two together และรู้ผู้จัดการของเขาต้องเขาออกจากประเทศในวันที่สำหรับเหตุผลที่ชัดเจน
'ที่พบกันที่ไหน' ถามโฮ min เขาไม่ได้วางแผนจะออก แต่แล้ว เขาไม่ได้วางแผนในการตอบรับใด ๆ เรียกอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่เขาไม่ และตอนนี้ เขารู้สึกเหมือนเขาต้องการเครื่องดื่ม
' ปกติ เห็นคุณใน 30 นาที ฉันมาแล้วขับรถมีการ '
'อืมม โฮนาทีสิ้นสุดการโทร และมีค่าจากการ เขาคิดว่า มันเป็น cliché แต่บางทีมีเหตุผลทำไมคนรับเมาเมื่อพวกเขากำลัง heartbroken บางทีหลังจากไม่กี่เครื่องดื่ม เขาจะสุดท้ายรู้สึกมนุษย์อีก
' ตัด นั่นคือการตัด ทุกคน!'
Hye ชินยิ้มสดใส และลงไปที่ scurried สถานตั้ง ผู้อำนวยทาบทามเธอ และจับมือของเธอก่อนจะเปิดให้ผู้จัดการของเธอ ชิน Hye เดินกลับไปที่ห้องแต่งตัว ยิ้ม และทักทายคนที่เธอได้บอกอะไรมากงานที่เธอได้ทำ เมื่อเธอเปิดประตู ว่างเปล่า เจ้าหน้าที่ของเธอต้องไปบาร์นอกชุดที่กรรมการพูดคุยเกี่ยวกับก่อนหน้านี้
เธอก็ได้กำจัดยิ้ม และจมลงในที่นั่งของเธอ เธอนั่งเปล่า ๆ มองตัวเองในกระจก หลังแต่งหน้า เธอได้เห็นวงกลมสีดำภายใต้สายตาของเธอ เธอไม่ได้นอนดีเมื่อเร็ว ๆ นี้ แม้ว่าเธอเหนื่อยจากการถ่ายภาพของเธอ เธอจะต่อสู้เพื่อจะหลับ เธอต่อสู้สงครามกับความคิดของเธอคืนทุก
สัปดาห์แรกเป็นการยากมากที่สุด – วันของเธอสิ้นสุดเพียงร้องไห้ตัวเองนอนหลับ เธอแจกกับคนเดียว ไม่ต้องคนอื่นรู้เกี่ยวกับสิ่งที่ได้เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา บันทึกการจัดการ Joon Geun Suk คนอื่นไม่รู้ว่า จะเทอม เธอสามารถมีง่าย ๆ เรียกว่าเพื่อนสาวของเธอไปพูดเกี่ยวกับอะไรดารา Lee Min โฮจิมินห์ถูก และเพื่อให้มั่นใจของเธอ ไม่ได้สูญเสียเธอ แต่เธอไม่ต้องการที่ บางส่วน เพราะเธออาย และเนื่องจากเธอไม่ต้องการเพื่อนของเธอคิดว่า เขาเป็นคนเลว เพราะเขาไม่ เขาเป็นคนดีที่มีเรื่องของน้ำหนักของโลกบนไหล่เขา แต่เธอยัง agonized ผ่านความจริงที่ว่า ภาระมี่เขาเป็นของเธอ และที่เขาเลือกเพื่อให้ไปเธอ
มันไม่ได้ช่วยให้เขาได้ทุก เมื่อเธอพบว่า เขาถูกไปนิวซีแลนด์ เธอหายใจแยกกันของบรรเทาทุกข์ กี่วัน เธอไม่ต้องกลัวว่า เธอจะตั้งใจชนเขา เธอได้เปลี่ยนแปลงหมายเลขของเธอเพื่อหลีกเลี่ยงเขา เธอรู้ว่า วิธีที่ดีที่สุดที่เธอสามารถไปอย่างรวดเร็วคือ ถ้าเธอได้กำจัดของทุกการติดตามของเขาจากชีวิตของเธอ เธอฝังตัวเองในการทำงานเพิ่มเติม – ได้โกนอน
ตอนแรกเธอมีความคิดของการเลื่อนกลับไปโรงเรียน ขณะที่โอกาสสองเท่า เธอ pondered ในการทำงานมากขึ้น หน่วยงานของเธอยังคิดว่า มันจะอับอายไม่การใช้ประโยชน์จากความนิยมของเธอ เธอได้ตกลงที่แรก แต่เธอก็เปลี่ยนใจเธอ มากกังวลแทนเธอ โรงเรียนเป็นสถานที่ที่เดียวที่เธอรู้สึกปกติ และขวาเกี่ยวกับตอนนี้ เธอต้องผ่านมามากกว่าอะไร หลังจากเสร็จสิ้นภาระผูกพันการทำงานของเธอ เธอจะกลับไปโรงเรียนเดือนหน้าในขณะที่ถ่ายทำภาพยนตร์ของเธอกัน
'Shin Hye สไตลิสของเธอรับการต้อนรับเธอสดใสเธอเดินผ่านประตูที่ถือครองถ้วยเต็มของ deokbokki ' มาที่นี่นานหรือไม่ เมี่ยน เราเพียงแค่ให้กินจากแถบ คุณต้องการบางอย่างหรือไม่ '
Shin Hye จับศีรษะของเธอ ' ก็เอาล่ะ eonnie ผมกำลังจะแต่งงาน ' เธอลุกขึ้นยืน และเดินไปชั้นที่เธอผ้าโฮจิมินห์ซิตี้
' เราคิดว่า การดื่มหลังนี้ คุณต้องมา คนเดียวรับเมาในวันวาเลนไทน์ แต่ฉันชอบทำคืน เธอ winked ' วิธี มันดูไม่น่าสงสารเท่านั้น '
Shin Hye เบา ๆ เบา ๆ ' ฉันจะผ่านเวลานี้ แต่พวกคุณสนุก '
สไตลิสของเธอตาเธอจำกัด และ nudged เธอเล่น ' Oooh คุณอาจจะมีวันที่กับนายสมบูรณ์ ฮะ?'
'เอ๊ะ '
' ตื่นเต้น ฉันอิจฉา คนสวยมักจะพบกัน เมื่อจะได้รับของฉันเอง Lee Min โฮจิมินห์?' หน้าทำชิน Hye พล.ต.อ. ' แน่นอน เขาเป็นหนึ่งในพันล้าน เพื่อที่จะล้มเหลวสำหรับฉัน เธอหัวเราะ
Shin Hye ไม่ตอบ และเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธออย่างเงียบ ๆ หวังว่า สไตลิสของเธอจะหยุดพูด พูดถึงใด ๆ ของโฮจิมินห์นาทียังทำเธออึดอัด และเธอไม่ต้องการคนทั่ว
'กินอะไรก่อนคุณนอนหลับ ผู้ชาย pleaded
' เหนื่อยเกินไป ฉันจะกินเมื่อฉันตื่นขึ้น เขาตอบ weakly และป้อนห้องของเขา ก่อนที่เขาจะปิดประตู ผู้จัดการของเขาบังคับตัวเองภายใน นาทีโฮคาดว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นต่อไป เขาถอนหายใจ unbuttoning เสื้อของเขา เป็นเขารอการบรรยาย
' คุณกรุณาทานอะไร ถ้าคุณไม่หยุดความโง่นี้ คุณจะได้รับป่วย!'
' ฉันรู้ ฉันรู้ว่า ผมพักเหนื่อยทำอะไรขณะนี้ hyung ให้ฉันพักผ่อนก่อน จะไร โฮนาทีคว้าเสื้อกล้ามจากตู้เสื้อผ้าของเขา และเก็บไว้ในนั้น
' คุณได้ไม่ คุณกำลังไม่กินขวา และทั้งหมดที่คุณจะนอนหลับ นอกจากนี้คุณแทบไม่มาออกจากบ้านยกเว้นการเข้าร่วมผูกพันการทำงานของคุณ คุณไม่ตอบรับการเรียกเพื่อนของคุณเพื่อให้พวกเขาทั้งหมดลงเอยเรียกฉัน แม้คุณยังไม่ได้เยี่ยมชมพ่อแม่ คุณได้เห็นภาพถ่ายของคุณเมื่อเร็ว ๆ นี้ คุณผอมเกินไปเมื่อคุณไม่ควรจะมีการฝึกอบรมสำหรับภาพยนตร์ของคุณ!'
นาทีโฮจิมินห์ได้รับฟังสิ่งเดียวกันจากผู้จัดการของเขาเนื่องจากเขาได้กลับจากนิวซีแลนด์ เขาได้เริ่มเบื่อของมัน เขา frowned ' ผมเห็นภาพถ่ายของฉัน ฉันเหมือนคนสุขที่สุดในโลก ไม่ได้ที่อะไรคุณบอกฉันจะทำอย่างไร ยิ้มหน้ากล้องหรือไม่ และฉันไม่ ดังนั้น หยุดจู้จี้ hyung ฉันดี เขาปีนเตียง และให้ผู้จัดการของเขาดูเหนื่อย "ปิดไฟเมื่อคุณปล่อย เจอพรุ่งนี้ '
ผู้จัดการของเขาจับหัวของเขา 'คุณไม่ได้เช่นนี้เมื่อคุณเทอมกับ..."
'Hyung ' นาทีโฮ yelled ตัดคนออก ผู้จัดการของเขาดูประหลาดใจโกรธในโฮจิมินห์แล้วเสียงที่ได้ยิน เขาจ้องไปที่ผู้จัดการของเขาเป็นเวลานานก่อนเขาดูลง apologetically ' Chaebal เพียง...ให้ '
คนผ้าเป็นรอยย่นผู้ชมของเขา เขา darkening นิพจน์ ' ที่เธอกำลังจะมาไปเพียง เพราะคุณอด และรักษาตัวเองเช่นคนงาน คุณให้เธอไป มันอยู่เหนือ เพื่อให้คุณดำเนินการเช่นเป็นคนดี และยืนตามการตัดสินใจ, "เขากล่าวว่า scathingly 'มิฉะนั้นคุณก็แค่คนบ้า'
หลังจากโฮจิมินห์นาทีได้ยินผู้จัดการของเขาออกจากแผ่นของเขา เขากล่าวเองในผ้าห่มและ curses กรีดร้อง เขามีความยากจนเนื่องจากเป็น และน้อยที่สุดผู้จัดการของเขาไม่ได้ปล่อยให้เขาได้ เขาตระหนักว่า เขาได้ทำหน้าที่โง่ แต่เพียงไม่ได้มีพลังงานหรืออาหารการกิน หรือทำอะไร
เมื่อเขาเทอมกับ Shin Hye เขารู้ว่า มันเป็นไปได้ยากที่จัดการกับมัน ยังคงรักเธอมาก และเขาอาจไม่ได้รับค่ามากกว่าเธอ แต่เขาคิดว่า เขาถูกเตรียมให้พร้อม เขาคิดว่า หนัก และยาวนานเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อเขาตัดสินใจที่ มันเป็นสิ่งดีที่สุดสำหรับเขาทั้งสอง เขาไม่ต้องการให้เธอเวลาหนักกว่าเธอประสบแล้ว หน่วยงานของเขามีเพียงไปทำร้ายเธอ และจะติดมือของเขา เขาไม่ได้ไปรอจนกว่าทุกอย่าง implodes นั้น ชิน Hye ได้ทำดีในอาชีพของเธอ – เขาไม่ต้องการทำลายที่ แม้ว่าจะหมายถึง เพียงบุคคลเดียวที่สามารถทำให้เขามีความสุขไปสูญเสีย เขามีให้เธอไป และเธอจะได้รับมากกว่าเขาเร็วพอ ที่คิดว่า เจ็บ แต่มันเป็นวิธีเดียวในตอนนี้
แผนที่เน้นทำงานแทน เพื่อให้ตัวเองหวั่นใจ แต่สิ่งที่เขาไม่ได้ตระหนักถึงเพียง ไรมากเปล่าขาดเธอเกิด เขาตื่นทุกวันรู้สึก numb และ lifeless เขาไม่ได้หวังอะไร และเพียงปรารถนาที่เขาไม่สามารถนอน ที่เป็นครั้งเดียวเมื่อเขาไม่ต้องเผชิญกับความจริงที่ว่า Shin Hye ไม่ได้ในชีวิตของเขา
เขาคว้าโทรศัพท์ของเขาจากอีกด้านหนึ่งของเตียงนอน และเลื่อนผ่านติดต่อเขา เขาหยุด และมองเลข Shin Hye หลังจากกดปุ่มโทร เขาดูเป็นโทรศัพท์ของเขาพยายามที่จะไปถึงเธอ โฮจิมินห์นาทีไม่ได้หวังที่จะคุยกับเธอ เขารู้ว่า มันไม่ได้หมายเลขของเธออีกต่อไป แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาจำที่เวลาเขาใช้เรียกเธอ – เขารับรอเพียงตื่นเต้นเสียงเธอทักทายเขาเพราะด้วย
พระองค์นี้กี่ครั้งก่อนที่จะวางโทรศัพท์ของเขา ใบหน้า ลงบนหน้าอกของเขา และปิดตา คุณได้เป็นคนบ้า
จะดริฟท์นอนเมื่อรางโทรศัพท์ของเขา เขาเต็มใจที่โทร glanced และ grimaced ผู้จัดการของเขาเพียงพูดจดจำ 'คุณไม่ตอบเรียกเพื่อนของคุณเพื่อให้พวกเขาทั้งหมดลงเอยเรียกฉัน' สำหรับดี ไม่กี่วินาที เขา pondered ว่า เขาจะใช้มัน ในสุด เขา caved
'Wae ' เขาตอบ groggily ออกเสียงเหมือนเขาไม่หนวก
'Oh พระเจ้าคุณก็ตอบ ฉันได้พยายามไปถึงคุณสัปดาห์!'
'Wae ' เขาถามอีกครั้ง มีความกระตือรือร้นเลยแม้แต่น้อย
"ไม่คุณหมายถึง อะไรทำไม ผมไม่ได้ยินจากคุณ ima ฉันคิดว่า คุณตายจมเงินทั้งหมดที่คุณได้ทำ ผู้เรียกตอบสดใส 'Odiya '
' หน้าแรก Wae ?'
' ฉันเพิ่งเสร็จยิง คุณยุ่งอยู่หรือ ได้รับเครื่องดื่ม '
'แล้วบินไปเซี่ยงไฮ้วันพรุ่งนี้'
"คุณยอมรับกำหนดการในวันวาเลนไทน์ Meoya...คุณดูดที่เป็นแฟน ต้อง pissed Hye ชิน '
โฮจิมินห์นาที winced เมื่อได้ยินชื่อ Shin Hye เขาไม่ได้ยินใครพูดถึงเธอในขณะ เจ้าหน้าที่ทั้งหมดได้ tight-lipped เกี่ยวกับเธอตั้งแต่เกิดขึ้นในหน่วยงาน เขาคิดเขาจัดการคำแนะนำการพูดชื่อของเธอเลย นาทีโฮที่คิดว่า มันเป็นการพูดแบบเด็ก และ petty แต่ได้ยินเพื่อนพูดชื่อของเธอตอนนี้จริง ๆ แล้วทำเขาเจ็บหัวใจ บางทีก็เป็นสิ่งที่ดีที่ผู้จัดการของเขาและส่วนเหลือของเจ้าหน้าที่ได้ปฏิบัติเหมือน Shin Hye ไม่มีอยู่ แต่ที่ไม่ได้ไปลบความจริงที่ว่าคนอื่นรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา และคนยังไม่รู้ว่า มันเป็นมากกว่ากัน
Ah ขวา วาเลนไทน์ มั่นว่าวาเลนไทน์จริงกำหนดการนาทีสุดท้ายผู้จัดการของเขาคั้นใน และมันเป็นเพียงลักษณะที่เหตุการณ์บางอย่าง เขาใส่ two and two together และรู้ผู้จัดการของเขาต้องเขาออกจากประเทศในวันที่สำหรับเหตุผลที่ชัดเจน
'ที่พบกันที่ไหน' ถามโฮ min เขาไม่ได้วางแผนจะออก แต่แล้ว เขาไม่ได้วางแผนในการตอบรับใด ๆ เรียกอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่เขาไม่ และตอนนี้ เขารู้สึกเหมือนเขาต้องการเครื่องดื่ม
' ปกติ เห็นคุณใน 30 นาที ฉันมาแล้วขับรถมีการ '
'อืมม โฮนาทีสิ้นสุดการโทร และมีค่าจากการ เขาคิดว่า มันเป็น cliché แต่บางทีมีเหตุผลทำไมคนรับเมาเมื่อพวกเขากำลัง heartbroken บางทีหลังจากไม่กี่เครื่องดื่ม เขาจะสุดท้ายรู้สึกมนุษย์อีก
' ตัด นั่นคือการตัด ทุกคน!'
Hye ชินยิ้มสดใส และลงไปที่ scurried สถานตั้ง ผู้อำนวยทาบทามเธอ และจับมือของเธอก่อนจะเปิดให้ผู้จัดการของเธอ ชิน Hye เดินกลับไปที่ห้องแต่งตัว ยิ้ม และทักทายคนที่เธอได้บอกอะไรมากงานที่เธอได้ทำ เมื่อเธอเปิดประตู ว่างเปล่า เจ้าหน้าที่ของเธอต้องไปบาร์นอกชุดที่กรรมการพูดคุยเกี่ยวกับก่อนหน้านี้
เธอก็ได้กำจัดยิ้ม และจมลงในที่นั่งของเธอ เธอนั่งเปล่า ๆ มองตัวเองในกระจก หลังแต่งหน้า เธอได้เห็นวงกลมสีดำภายใต้สายตาของเธอ เธอไม่ได้นอนดีเมื่อเร็ว ๆ นี้ แม้ว่าเธอเหนื่อยจากการถ่ายภาพของเธอ เธอจะต่อสู้เพื่อจะหลับ เธอต่อสู้สงครามกับความคิดของเธอคืนทุก
สัปดาห์แรกเป็นการยากมากที่สุด – วันของเธอสิ้นสุดเพียงร้องไห้ตัวเองนอนหลับ เธอแจกกับคนเดียว ไม่ต้องคนอื่นรู้เกี่ยวกับสิ่งที่ได้เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา บันทึกการจัดการ Joon Geun Suk คนอื่นไม่รู้ว่า จะเทอม เธอสามารถมีง่าย ๆ เรียกว่าเพื่อนสาวของเธอไปพูดเกี่ยวกับอะไรดารา Lee Min โฮจิมินห์ถูก และเพื่อให้มั่นใจของเธอ ไม่ได้สูญเสียเธอ แต่เธอไม่ต้องการที่ บางส่วน เพราะเธออาย และเนื่องจากเธอไม่ต้องการเพื่อนของเธอคิดว่า เขาเป็นคนเลว เพราะเขาไม่ เขาเป็นคนดีที่มีเรื่องของน้ำหนักของโลกบนไหล่เขา แต่เธอยัง agonized ผ่านความจริงที่ว่า ภาระมี่เขาเป็นของเธอ และที่เขาเลือกเพื่อให้ไปเธอ
มันไม่ได้ช่วยให้เขาได้ทุก เมื่อเธอพบว่า เขาถูกไปนิวซีแลนด์ เธอหายใจแยกกันของบรรเทาทุกข์ กี่วัน เธอไม่ต้องกลัวว่า เธอจะตั้งใจชนเขา เธอได้เปลี่ยนแปลงหมายเลขของเธอเพื่อหลีกเลี่ยงเขา เธอรู้ว่า วิธีที่ดีที่สุดที่เธอสามารถไปอย่างรวดเร็วคือ ถ้าเธอได้กำจัดของทุกการติดตามของเขาจากชีวิตของเธอ เธอฝังตัวเองในการทำงานเพิ่มเติม – ได้โกนอน
ตอนแรกเธอมีความคิดของการเลื่อนกลับไปโรงเรียน ขณะที่โอกาสสองเท่า เธอ pondered ในการทำงานมากขึ้น หน่วยงานของเธอยังคิดว่า มันจะอับอายไม่การใช้ประโยชน์จากความนิยมของเธอ เธอได้ตกลงที่แรก แต่เธอก็เปลี่ยนใจเธอ มากกังวลแทนเธอ โรงเรียนเป็นสถานที่ที่เดียวที่เธอรู้สึกปกติ และขวาเกี่ยวกับตอนนี้ เธอต้องผ่านมามากกว่าอะไร หลังจากเสร็จสิ้นภาระผูกพันการทำงานของเธอ เธอจะกลับไปโรงเรียนเดือนหน้าในขณะที่ถ่ายทำภาพยนตร์ของเธอกัน
'Shin Hye สไตลิสของเธอรับการต้อนรับเธอสดใสเธอเดินผ่านประตูที่ถือครองถ้วยเต็มของ deokbokki ' มาที่นี่นานหรือไม่ เมี่ยน เราเพียงแค่ให้กินจากแถบ คุณต้องการบางอย่างหรือไม่ '
Shin Hye จับศีรษะของเธอ ' ก็เอาล่ะ eonnie ผมกำลังจะแต่งงาน ' เธอลุกขึ้นยืน และเดินไปชั้นที่เธอผ้าโฮจิมินห์ซิตี้
' เราคิดว่า การดื่มหลังนี้ คุณต้องมา คนเดียวรับเมาในวันวาเลนไทน์ แต่ฉันชอบทำคืน เธอ winked ' วิธี มันดูไม่น่าสงสารเท่านั้น '
Shin Hye เบา ๆ เบา ๆ ' ฉันจะผ่านเวลานี้ แต่พวกคุณสนุก '
สไตลิสของเธอตาเธอจำกัด และ nudged เธอเล่น ' Oooh คุณอาจจะมีวันที่กับนายสมบูรณ์ ฮะ?'
'เอ๊ะ '
' ตื่นเต้น ฉันอิจฉา คนสวยมักจะพบกัน เมื่อจะได้รับของฉันเอง Lee Min โฮจิมินห์?' หน้าทำชิน Hye พล.ต.อ. ' แน่นอน เขาเป็นหนึ่งในพันล้าน เพื่อที่จะล้มเหลวสำหรับฉัน เธอหัวเราะ
Shin Hye ไม่ตอบ และเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธออย่างเงียบ ๆ หวังว่า สไตลิสของเธอจะหยุดพูด พูดถึงใด ๆ ของโฮจิมินห์นาทียังทำเธออึดอัด และเธอไม่ต้องการคนทั่ว
การแปล กรุณารอสักครู่..
Min Ho felt his manager’s hand on his arm, stopping him from entering his room.
‘Eat something before you sleep,’ the man pleaded.
‘Too tired. I’ll eat when I wake up,’ he replied weakly and entered his room. Before he could close the door, his manager forced himself inside. Min Ho anticipated what was going to happen next; he sighed, unbuttoning his shirt, as he waited for the lecture.
‘Can you please eat something? If you don’t stop this stupidity, you’re going to get sick!’
‘I know, I know. I’m just too exhausted to do anything right now, hyung. Let me rest first. I’ll be okay,’ Min Ho grabbed a tank top from his closet and put it on.
‘You are not okay! You’re not eating right, and all you do is sleep. You barely come out of the house except to attend your work commitments. You don’t answer your friends’ calls so they all end up calling me. You haven’t even visited your parents! Have you seen your photos lately? You’re too skinny when you’re supposed to be training for your movie!’
Min Ho has been hearing the same thing from his manager since he got back from New Zealand. He was getting tired of it. He frowned. ‘I saw my photos. I look like the happiest man on Earth. Isn’t that what you told me to do? Smile in front of the cameras? And I did. So stop nagging, hyung. I’m fine,’ he climbed into bed and gave his manager a tired look. ‘Shut the lights when you leave. I’ll see you tomorrow.’
His manager shook his head. ‘You weren’t like this when you broke up with…’
‘Hyung!’ Min Ho yelled, cutting the man off. His manager looked surprised hearing the anger in Min Ho’s voice. He stared at his manager for a long time before he looked down apologetically. ‘Chaebal. Just… leave me alone.’
The man creased his brows, his expression darkening. ‘She’s not going to come back just because you starve and treat yourself like shit. You let her go. It’s over. So you better act like a man and stand by your decision,’ he said scathingly. ‘Otherwise you’re just an idiot.’
After Min Ho heard his manager leave his pad, he covered himself in a blanket and screamed curses. He was having a hard enough time as it is, and the least his manager could do was leave him be. He was aware that he was acting stupid but he just didn’t have the energy or appetite to eat or do anything else.
When he broke up with Shin Hye, he knew it was going to be hard dealing with it. He still loved her very much, and he might not even get over her. But he thought he was prepared for that. He thought long and hard about it when he made that decision. It was what was best for the two of them. He didn’t want to give her a harder time than she was already experiencing. His agency was just going to hurt her, and his hands will be tied. He wasn’t going to wait until everything implodes on them. Shin Hye was doing great in her career – he didn’t want to ruin that. Even if it meant losing the only person who can make him happy go, he had to let her go. And she’ll get over him soon enough. That thought hurt, but it was the only way for now.
The plan was to focus on work instead, to keep himself preoccupied. But what he didn’t realize was just how much emptiness her absence caused. He woke up everyday feeling numb and lifeless. He didn’t look forward to anything and just wished he could sleep again. That was the only time when he didn’t have to face the fact that Shin Hye was no longer in his life.
He grabbed his phone from the other side of the bed and scrolled through his contacts. He stopped and looked at Shin Hye’s number. After pressing the call button, he watched as his phone tried to reach her. Min Ho wasn’t hoping to talk to her; he knew it wasn’t her number anymore. But it did make him remember all those times he used to call her – him getting excited just waiting for her voice to greet him sweetly.
He did this a few times before finally putting his phone, face down, on his chest and closing his eyes. You are an idiot.
He was about to drift into sleep when his phone rang. He reluctantly glanced at the caller and grimaced, remembering what his manager just said. ‘You don’t answer your friends’ calls so they all end up calling me.’ For a good few seconds, he pondered whether he should take it. In the end, he caved.
‘Wae?’ He answered groggily, sounding like he couldn’t be disturbed.
‘Oh my God you finally answered! I’ve been trying to reach you for weeks!’
‘Wae?’ He asked again, with even less enthusiasm.
‘What do you mean why? I haven’t heard from you, ima! I thought you died drowning in all the money you’ve been making,’ the caller replied brightly. ‘Odiya?’
‘Home. Wae?’
‘I just finished shooting. Are you busy? Let’s get a drink.’
‘I have a flight to Shanghai tomorrow.’
‘You accepted a schedule on Valentine’s Day?! Meoya… you suck at being a boyfriend. Shin Hye must be pissed.’
Min Ho winced upon hearing Shin Hye’s name. He hasn’t heard anybody talk about her for a while. All of his staff have been tight-lipped about her since what happened at the agency. He figured his manager instructed them not to mention her name at all. Min Ho thought it was childish and petty, but hearing his friend say her name now actually made his heart hurt. Maybe it was a good thing that his manager and the rest of his staff acted like Shin Hye didn’t exist. But that wasn’t going to erase the fact that other people knew about their relationship, and those people still don’t know that it’s over.
Ah, right. Valentine’s Day. That Valentine’s Day commitment was actually a last-minute schedule his manager squeezed in, and it was merely an appearance at some event. He put two and two together and realized his manager wanted him out of the country on that day for obvious reasons.
‘Where do we meet?’ Min Ho asked. He didn’t plan on going out, but then he didn’t plan on answering any calls either, but he did. And now, he felt like he needed a drink.
‘The usual. See you in thirty minutes? I’m already driving there.’
‘Hmm,’ Min Ho ended the call and got up from the bed. He thought it was cliché, but maybe there is a reason why people get drunk when they’re heartbroken. Maybe after a few drinks, he’ll finally feel human again.
‘Cut! That’s a wrap, everyone!’
Shin Hye smiled brightly and bowed to the staff who scurried around the set. The director approached her and shook her hand before turning to her manager. Shin Hye walked back to the dressing room, smiling and greeting the people who were telling her what a great job she’s done. When she opened the door, it was empty. Her staff must have gone to the snack bar outside the set that the director talked about earlier.
She finally got rid of the smile and sunk into her seat. She sat there idly, looking at herself in the mirror. Behind the makeup, she could see the dark circles under her eyes. She hasn’t been sleeping well lately. Even when she was exhausted from her shoots, she would struggle to fall asleep. She waged a war with her thoughts every night.
The first week was the most difficult – her days ended just crying herself to sleep. She dealt with it alone, not wanting other people to know about what had happened between them. Save for Manager Joon and Geun Suk, nobody else knew they broke up. She could have easily called her girl friends over to talk about what a douchebag Lee Min Ho was, and to assure her that it wasn’t her loss. But she didn’t want that. Partly because she was embarrassed, and partly because she didn’t want her friends to think he was a bad person. Because he wasn’t. He was a great guy who had the misfortune of having the weight of the world on his shoulders. But she still agonized over the truth that the heaviest burden to him was her, and that he chose to let her go.
It wasn’t helping that he was everywhere. When she found out that he was flying to New Zealand, she breathed a sigh of relief. For a few days, she wasn’t afraid that she’d accidentally bump into him. She had already changed her number to avoid him. She knew that the best way she could move on fast was if she got rid of every trace of him from her life. She buried herself in more work – it was the perfect distraction.
Initially she had thought of postponing going back to school. Now that opportunities doubled, she pondered on working more. Her agency also thought it would be a shame not to take advantage of her growing popularity. She had agreed at first, but she eventually changed her mind, much to her agency’s dismay. School was one of the only places where she felt normal. And right about now, she wanted normalcy more than anything. After finishing her work commitments, she’ll go back to school next month while simultaneously filming her movie.
‘Shin Hye,’ her stylist greeted her brightly as she walked through the door carrying a cup full of deokbokki. ‘Have you been here long? Mian. We just got something to eat from the bar. Do you want some?’
Shin Hye shook her head. ‘It’s okay, eonnie. I was just about to get dressed.’ She stood up and walked to the rack where her clothes hung.
‘We’re thinking of getting drinks after this. Do you want to come? Single people get drunk on Valentine’s Day, but I prefer doing it the night before,’ she winked. ‘That way, it doesn’t look as pathetic.’
Shin Hye chuckled lightly. ‘I’m going to pass this time. But you guys have fun.’
Her stylist narrowed her eyes and nudged her playfully. ‘Oooh. You probably have a date with Mr. perfect, huh?’
‘Eh?’
‘Ahh, I’m jealous. Gorgeous people always find each other. When will I get my own Lee Min Ho?’ Shin Hye’s stylist gushed. ‘Of course, he’s one in a billion. So that’s a fail for me,’ she laughed.
Shin Hye didn’t respond and changed her clothes quietly, hoping her stylist would stop talking. Any mention of Min Ho still made her uncomfortable. And she didn’t want the people around
‘Eat something before you sleep,’ the man pleaded.
‘Too tired. I’ll eat when I wake up,’ he replied weakly and entered his room. Before he could close the door, his manager forced himself inside. Min Ho anticipated what was going to happen next; he sighed, unbuttoning his shirt, as he waited for the lecture.
‘Can you please eat something? If you don’t stop this stupidity, you’re going to get sick!’
‘I know, I know. I’m just too exhausted to do anything right now, hyung. Let me rest first. I’ll be okay,’ Min Ho grabbed a tank top from his closet and put it on.
‘You are not okay! You’re not eating right, and all you do is sleep. You barely come out of the house except to attend your work commitments. You don’t answer your friends’ calls so they all end up calling me. You haven’t even visited your parents! Have you seen your photos lately? You’re too skinny when you’re supposed to be training for your movie!’
Min Ho has been hearing the same thing from his manager since he got back from New Zealand. He was getting tired of it. He frowned. ‘I saw my photos. I look like the happiest man on Earth. Isn’t that what you told me to do? Smile in front of the cameras? And I did. So stop nagging, hyung. I’m fine,’ he climbed into bed and gave his manager a tired look. ‘Shut the lights when you leave. I’ll see you tomorrow.’
His manager shook his head. ‘You weren’t like this when you broke up with…’
‘Hyung!’ Min Ho yelled, cutting the man off. His manager looked surprised hearing the anger in Min Ho’s voice. He stared at his manager for a long time before he looked down apologetically. ‘Chaebal. Just… leave me alone.’
The man creased his brows, his expression darkening. ‘She’s not going to come back just because you starve and treat yourself like shit. You let her go. It’s over. So you better act like a man and stand by your decision,’ he said scathingly. ‘Otherwise you’re just an idiot.’
After Min Ho heard his manager leave his pad, he covered himself in a blanket and screamed curses. He was having a hard enough time as it is, and the least his manager could do was leave him be. He was aware that he was acting stupid but he just didn’t have the energy or appetite to eat or do anything else.
When he broke up with Shin Hye, he knew it was going to be hard dealing with it. He still loved her very much, and he might not even get over her. But he thought he was prepared for that. He thought long and hard about it when he made that decision. It was what was best for the two of them. He didn’t want to give her a harder time than she was already experiencing. His agency was just going to hurt her, and his hands will be tied. He wasn’t going to wait until everything implodes on them. Shin Hye was doing great in her career – he didn’t want to ruin that. Even if it meant losing the only person who can make him happy go, he had to let her go. And she’ll get over him soon enough. That thought hurt, but it was the only way for now.
The plan was to focus on work instead, to keep himself preoccupied. But what he didn’t realize was just how much emptiness her absence caused. He woke up everyday feeling numb and lifeless. He didn’t look forward to anything and just wished he could sleep again. That was the only time when he didn’t have to face the fact that Shin Hye was no longer in his life.
He grabbed his phone from the other side of the bed and scrolled through his contacts. He stopped and looked at Shin Hye’s number. After pressing the call button, he watched as his phone tried to reach her. Min Ho wasn’t hoping to talk to her; he knew it wasn’t her number anymore. But it did make him remember all those times he used to call her – him getting excited just waiting for her voice to greet him sweetly.
He did this a few times before finally putting his phone, face down, on his chest and closing his eyes. You are an idiot.
He was about to drift into sleep when his phone rang. He reluctantly glanced at the caller and grimaced, remembering what his manager just said. ‘You don’t answer your friends’ calls so they all end up calling me.’ For a good few seconds, he pondered whether he should take it. In the end, he caved.
‘Wae?’ He answered groggily, sounding like he couldn’t be disturbed.
‘Oh my God you finally answered! I’ve been trying to reach you for weeks!’
‘Wae?’ He asked again, with even less enthusiasm.
‘What do you mean why? I haven’t heard from you, ima! I thought you died drowning in all the money you’ve been making,’ the caller replied brightly. ‘Odiya?’
‘Home. Wae?’
‘I just finished shooting. Are you busy? Let’s get a drink.’
‘I have a flight to Shanghai tomorrow.’
‘You accepted a schedule on Valentine’s Day?! Meoya… you suck at being a boyfriend. Shin Hye must be pissed.’
Min Ho winced upon hearing Shin Hye’s name. He hasn’t heard anybody talk about her for a while. All of his staff have been tight-lipped about her since what happened at the agency. He figured his manager instructed them not to mention her name at all. Min Ho thought it was childish and petty, but hearing his friend say her name now actually made his heart hurt. Maybe it was a good thing that his manager and the rest of his staff acted like Shin Hye didn’t exist. But that wasn’t going to erase the fact that other people knew about their relationship, and those people still don’t know that it’s over.
Ah, right. Valentine’s Day. That Valentine’s Day commitment was actually a last-minute schedule his manager squeezed in, and it was merely an appearance at some event. He put two and two together and realized his manager wanted him out of the country on that day for obvious reasons.
‘Where do we meet?’ Min Ho asked. He didn’t plan on going out, but then he didn’t plan on answering any calls either, but he did. And now, he felt like he needed a drink.
‘The usual. See you in thirty minutes? I’m already driving there.’
‘Hmm,’ Min Ho ended the call and got up from the bed. He thought it was cliché, but maybe there is a reason why people get drunk when they’re heartbroken. Maybe after a few drinks, he’ll finally feel human again.
‘Cut! That’s a wrap, everyone!’
Shin Hye smiled brightly and bowed to the staff who scurried around the set. The director approached her and shook her hand before turning to her manager. Shin Hye walked back to the dressing room, smiling and greeting the people who were telling her what a great job she’s done. When she opened the door, it was empty. Her staff must have gone to the snack bar outside the set that the director talked about earlier.
She finally got rid of the smile and sunk into her seat. She sat there idly, looking at herself in the mirror. Behind the makeup, she could see the dark circles under her eyes. She hasn’t been sleeping well lately. Even when she was exhausted from her shoots, she would struggle to fall asleep. She waged a war with her thoughts every night.
The first week was the most difficult – her days ended just crying herself to sleep. She dealt with it alone, not wanting other people to know about what had happened between them. Save for Manager Joon and Geun Suk, nobody else knew they broke up. She could have easily called her girl friends over to talk about what a douchebag Lee Min Ho was, and to assure her that it wasn’t her loss. But she didn’t want that. Partly because she was embarrassed, and partly because she didn’t want her friends to think he was a bad person. Because he wasn’t. He was a great guy who had the misfortune of having the weight of the world on his shoulders. But she still agonized over the truth that the heaviest burden to him was her, and that he chose to let her go.
It wasn’t helping that he was everywhere. When she found out that he was flying to New Zealand, she breathed a sigh of relief. For a few days, she wasn’t afraid that she’d accidentally bump into him. She had already changed her number to avoid him. She knew that the best way she could move on fast was if she got rid of every trace of him from her life. She buried herself in more work – it was the perfect distraction.
Initially she had thought of postponing going back to school. Now that opportunities doubled, she pondered on working more. Her agency also thought it would be a shame not to take advantage of her growing popularity. She had agreed at first, but she eventually changed her mind, much to her agency’s dismay. School was one of the only places where she felt normal. And right about now, she wanted normalcy more than anything. After finishing her work commitments, she’ll go back to school next month while simultaneously filming her movie.
‘Shin Hye,’ her stylist greeted her brightly as she walked through the door carrying a cup full of deokbokki. ‘Have you been here long? Mian. We just got something to eat from the bar. Do you want some?’
Shin Hye shook her head. ‘It’s okay, eonnie. I was just about to get dressed.’ She stood up and walked to the rack where her clothes hung.
‘We’re thinking of getting drinks after this. Do you want to come? Single people get drunk on Valentine’s Day, but I prefer doing it the night before,’ she winked. ‘That way, it doesn’t look as pathetic.’
Shin Hye chuckled lightly. ‘I’m going to pass this time. But you guys have fun.’
Her stylist narrowed her eyes and nudged her playfully. ‘Oooh. You probably have a date with Mr. perfect, huh?’
‘Eh?’
‘Ahh, I’m jealous. Gorgeous people always find each other. When will I get my own Lee Min Ho?’ Shin Hye’s stylist gushed. ‘Of course, he’s one in a billion. So that’s a fail for me,’ she laughed.
Shin Hye didn’t respond and changed her clothes quietly, hoping her stylist would stop talking. Any mention of Min Ho still made her uncomfortable. And she didn’t want the people around
การแปล กรุณารอสักครู่..
มินโฮรู้สึกว่ามือของผู้จัดการที่แขนของเขา หยุดเขาจากการเข้ามาในห้องของเขา . . . . . .
'eat บางอย่างก่อนที่คุณนอนหลับ ' ผู้ชายอ้อนวอน
'too เหนื่อย ผมจะกินเมื่อฉันตื่นขึ้นมา ' เขาตอบอย่างอ่อน และเข้ามาในห้องของเขา ก่อนที่เขาจะปิดประตู ผู้จัดการของเขา บังคับให้เข้าไปในบ้าน มินโฮคาดการณ์สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป เขาถอนหายใจ ปลดกระดุมเสื้อของเขา ขณะที่เขารอ
การบรรยาย' คุณจะทานอะไร ? ถ้าคุณไม่หยุดความโง่เขลานี้ , คุณจะได้รับป่วย ! '
" . . . ฉันรู้แล้ว ฉันแค่เหนื่อยเกินไปที่จะทำอะไรตอนนี้ พี่ ขอพักผ่อนก่อน ฉันจะไม่เป็นไร " มินโฮคว้าเสื้อจากตู้เสื้อผ้าของเขาและใส่
" ไม่โอเค ! แกจะไม่กินใช่ไหม และทั้งหมดที่คุณทำคือ นอนคุณเพิ่งจะออกมาจากบ้าน ยกเว้นเข้าผูกพันการทำงานของคุณ คุณไม่ตอบเพื่อน ๆเรียกพวกเขาทั้งหมดได้เรียกฉัน คุณยังไม่ได้เข้าเยี่ยมชมพ่อแม่ของคุณ คุณเคยเห็นรูปถ่ายของคุณเมื่อเร็วๆนี้ ? คุณผอมเกินไป ถ้าคุณต้องการสำหรับภาพยนตร์ของคุณ '
มินโฮเคยได้ยินสิ่งเดียวกันจากผู้จัดการของเขา ตั้งแต่เขากลับมาจากนิวซีแลนด์เขาเหนื่อยกับมัน ขมวดคิ้ว ผมเห็นรูปของฉัน ผมดูเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลก นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณบอกให้ฉันทำ รอยยิ้มในด้านหน้าของกล้อง และฉันก็ทำ ดังนั้นหยุดบ่น พี่ ผมสบายดี เขาปีนขึ้นเตียงและให้ผู้จัดการของเขาดูเหนื่อย ' ปิดไฟเมื่อคุณออกจาก แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ "
ผู้จัดการของเขาส่ายหัว .' คุณไม่ได้เป็นแบบนี้ ตอนที่เธอเลิกกับ . . . . . . . '
'hyung ! ' มินโฮตะโกนตัดชายออก ผู้จัดการของเขาดูตกใจที่ได้ยินความโกรธในเสียงของมินโฮ เขาจ้องมองไปที่ผู้จัดการของเขาเป็นเวลานาน ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงขอโทษ . ' chaebal . แค่ . . . . . . . ทิ้งฉันไว้คนเดียว '
ผู้ชายตูดของเขา คิ้วของเขา สีหน้าที่มืดมิด .' เธอต้องกลับมาเพราะคุณอดอาหาร และถือว่าตัวเองชะมัด คุณปล่อยหล่อนไป มันจบแล้ว คุณควรจะทำตัวให้เหมือนผู้ชาย และยืนตามการตัดสินใจของคุณ " เขากล่าวอย่างเสียดแทง . ' มิฉะนั้นคุณกำลังโง่ '
หลังจากมินโฮได้ยินผู้จัดการของเขาทิ้งแผ่น เขาครอบคลุมตัวเองในผ้าห่มและกรีดร้องสาปแช่ง เขามีเวลาที่ลำบากมากพออยู่แล้วและอย่างน้อย ผู้จัดการของเขาก็ปล่อยเค้าไป เขาตระหนักว่าเขาทำตัวงี่เง่าแต่เขาก็ไม่ได้มีพลังหรือความอยากที่จะกินหรือทำอย่างอื่น
ตอนที่เขาเลิกกับชินเฮ เขารู้ว่ามันเป็นไปได้ยาก จัดการกับมัน เขายังคงรักเขามาก และเขาอาจจะลืมเธอ แต่เขาคิดว่าเขาถูกเตรียมเอาไว้แล้วเขาคิดนานและหนักเกี่ยวกับมันเมื่อเขาตัดสินใจแบบนั้น มันเป็นสิ่งที่ดีสำหรับทั้งสองของพวกเขา เขาไม่อยากให้เธอเวลาที่ยากกว่าที่เธอได้ประสบ หน่วยงานของเขากำลังจะทำร้ายเธอ และมือของเขาจะถูกมัดไว้ เขาจะไม่รอจนกว่าทุกอย่าง implodes บนพวกเขา ชินเฮได้ทำงานที่ดีในอาชีพของเธอและเขาไม่อยากให้มันพังแม้ว่ามันจะหมายถึงการสูญเสียเท่านั้นที่สามารถทำให้เขามีความสุขไปเถอะ เขาต้องปล่อยเธอไป แล้วเธอจะรับเขาได้ในไม่ช้า ที่คิดว่าเจ็บ แต่มันเป็นเพียงวิธีเดียวสำหรับตอนนี้
วางแผนที่จะมุ่งเน้นงานแทน เพื่อให้ตัวเองหมกมุ่น แต่สิ่งที่เขาไม่ได้ตระหนักเพียงเท่าใดความว่างเปล่าของเธอขาดที่เกิดจาก เขาตื่นขึ้นมาทุกวันรู้สึกมึนงงและไร้ชีวิตชีวาเขาไม่ได้หวังอะไร แค่อยากจะนอนอีก นั่นคือครั้งเดียวที่เขาไม่ต้องเผชิญกับความจริงที่ว่า ชินเฮก็ไม่มีอีกต่อไปในชีวิตของเขา . . . . . .
เขาคว้าโทรศัพท์ของเขาจากด้านอื่น ๆของเตียงและเลื่อนผ่านการติดต่อของเขา เขาหยุดและมองไปที่ชินเฮจำนวน หลังจากกดปุ่มเรียกดูโทรศัพท์ของเขา เขาพยายามที่จะติดต่อเธอได้มิน โฮ ไม่ได้หวังว่าจะได้คุยกับเธอ เขารู้ว่าไม่ใช่เบอร์เธออีกต่อไปแล้ว แต่มันก็ทำให้เขาจำช่วงเวลาที่เขาใช้เรียกเธอ และเขาตื่นเต้นรอให้เธอเสียงทักทายหวานๆ
เขาทำแบบนี้สองสามครั้ง ก่อนที่จะเอาโทรศัพท์ของเขาหน้าลงบนหน้าอกของเขาและปิดดวงตาของเขา คุณโง่
เขาจะลอยเข้ามาในการนอนหลับเมื่อโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นเขาเต็มใจดูโทรและ grimaced ระลึกถึงสิ่งที่ผู้จัดการของเขาพูด คุณยังไม่ได้ตอบเพื่อน ๆเรียกพวกเขาทั้งหมดได้เรียกฉันว่า ' สำหรับไม่กี่วินาทีดี เขาครุ่นคิดว่าเขาควรจะใช้มัน ในท้ายที่สุดเขาก็ยอมบอก 'wae
? ' เขาตอบอย่างมึนงง , ฟังดูเหมือนเขาไม่ถูกรบกวน
โอ้พระเจ้าในที่สุดเธอก็ตอบ !ผมพยายามติดต่อคุณอาทิตย์ '
'wae ? " เขาถามอีกครั้ง พร้อมกับแม้แต่น้อย ความกระตือรือร้น
อะไรหมายถึงอะไร ฉันไม่เคยได้ยินจากคุณวันนี้ ! ผมคิดว่าคุณตายไปแล้วจมน้ำด้วยเงินทั้งหมดที่คุณได้รับการ ' โทรตอบอย่างสดใส ' odiya ? '
'home . แว ? '
" เพิ่งยิง คุณยุ่งอยู่เหรอ ? ไปดื่มกันเถอะค่ะ
" ต้องบินไปเซี่ยงไฮ้ '
พรุ่งนี้' คุณมีตารางเวลาในวันวาเลนไทน์ ! meoya ห่วย . . . . . . . คุณเป็นแฟนนะ ชินเฮจะต้องโกรธแน่เลย . . .
มินโฮ winced เมื่อได้ยินชื่อชินเฮ . เขาไม่เคยได้ยินใครพูดถึงเธอสักพัก ทั้งหมดของพนักงานของเขาได้ถูกปกปิดไว้กับเธอเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในหน่วยงาน เขาคิดว่าผู้จัดการเขาสั่งไม่ให้เอ่ยชื่อเธอเลยมินโฮคิดว่ามันไร้สาระและแคบ แต่ได้ยินเพื่อนพูดชื่อของเธอจริง ๆ ตอนนี้ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด บางทีมันก็เป็นสิ่งที่ดี ที่ผู้จัดการของเขาและส่วนที่เหลือของพนักงานของเขาทำท่าเหมือนชินเฮไม่ได้มีอยู่ แต่ไม่ได้จะลบความจริงที่หลายๆคนรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา และคนเหล่านั้นก็ยังไม่รู้ว่ามันกว่า
อ่า . . . ใช่ วันวาเลนไทน์วันวาเลนไทน์ คือ ความมุ่งมั่นในนาทีสุดท้ายตารางผู้จัดการของเขาบีบใน และมันเป็นเพียงการปรากฏตัวในบางเหตุการณ์ เขาใส่สองและสองเข้าด้วยกัน และตระหนักว่าผู้จัดการของเขาต้องการให้เขาออกจากประเทศในวันนั้น สำหรับเหตุผลที่ชัดเจน
' ที่ทำให้เราพบกัน ' มินโฮถาม เขาไม่ได้วางแผนที่จะออกไป แต่เขาก็ไม่คิดรับโทรเหมือนกัน แต่เขาทำและตอนนี้ เขารู้สึกเหมือนเขาต้องการดื่ม
" ปกติ เห็นคุณใน 30 นาที ฉันกำลังขับรถอยู่ "
'hmm ' มินโฮสิ้นสุดการโทรและลุกจากเตียง เขาคิดว่ามันเป็นสำนวนจำเจ แต่บางทีนั่นคือเหตุผล ที่ คน เมา เมื่อพวกเขากำลัง อกหัก บางทีหลังจากไม่กี่เครื่องดื่ม เขาก็รู้สึกว่ามนุษย์อีกแล้ว . . .
'cut ! เสร็จแล้วครับ ทุกคน ! '
ชินเฮยิ้มอย่างสดใส และโค้งให้พนักงานที่ลุกลี้ลุกลนรอบชุด ผู้อำนวยการเข้าหาเธอและจับมือเธอ ก่อนจะหันมาจัดการเธอ ชินเฮเดินกลับไปที่ห้องแต่งตัว ยิ้ม และทักทายคนที่กำลังบอกเธอว่าอะไรดี งานที่เธอทำ เมื่อเธอเปิดประตู มันว่างเปล่าเจ้าหน้าที่ต้องไปบาร์ข้างนอกตั้ง ผอ. พูดถึงก่อนหน้านี้
ในที่สุดก็กำจัดยิ้มและจมเข้าไปในที่นั่งของเธอ เธอนั่งเฉยๆ มองตัวเองในกระจก หลังแต่งหน้า เธอจะเห็นรอยคล้ำใต้ดวงตา เธอยังไม่ได้นอนดีเลยช่วงนี้ แม้แต่ตอนที่เธอเหนื่อยล้าจากการยิงเธอ เธอจะต่อสู้เพื่อหลับเธอต่อสู้สงครามกับความคิดของเธอทุกคืน
สัปดาห์แรกและที่ยากที่สุดของเธอวันนอนร้องไห้จนหลับไป เธอจัดการกับมันคนเดียว ไม่ได้ต้องการให้คนอื่นรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา ช่วยจูน ผู้จัดการ และ กึนซอก ไม่มีใครทราบว่าพวกเขาเลิกกันแล้ว เธอสามารถเรียกเพื่อนสาวของเธอมากกว่าที่จะพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เป็นเศษสวะ ลี มิน โฮ คือและเพื่อให้มั่นใจว่าเธอไม่ใช่การสูญเสียเธอ แต่เธอไม่ได้ต้องการแบบนั้น ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ เธออาย และส่วนหนึ่งเป็นเพราะไม่อยากให้เพื่อนคิดว่าเขาเป็นคนไม่ดี เพราะเขาไม่ใช่ เขาเป็นคนดีที่โชคร้ายของมีน้ำหนักของโลกบนไหล่ของเขา แต่เธอยังคงทรมานกับความจริงว่า ภาระที่หนักที่สุดเขาเป็นเธอและที่เขาเลือกที่จะปล่อยเธอไป
มันไม่ได้ช่วยเขาไปทั่ว เมื่อเธอพบว่าเขากำลังบินไปนิวซีแลนด์ เธอถอนใจโล่งอก ไม่กี่วัน เธอไม่ได้กลัวว่าเธอจะเผลอเดินชนเขา เธอได้เปลี่ยนเบอร์เพื่อหลีกเลี่ยงเขา เธอจะรู้ว่าวิธีที่ดีที่สุดที่เธอสามารถย้ายได้อย่างรวดเร็ว ถ้าเธอกำจัดรอยเขาไปจากชีวิตของเธอเธอฝังตัวเองในการทำงาน และมันรบกวนสมบูรณ์แบบ
ตอนแรกเธอคิดว่าเลื่อนกลับไปที่โรงเรียน ตอนนี้โอกาสสองเท่า เธอครุ่นคิดในการทำงานมากขึ้น เอเจนซี่ของเธอยังคิดว่ามันจะเป็นความอัปยศที่จะไม่ใช้ประโยชน์จากความนิยมการเติบโตของเธอ เธอได้ตกลงในตอนแรก แต่ในที่สุดเธอก็เปลี่ยนความคิดของเธอ สร้างความผิดหวังให้หน่วยงานของเธอ .โรงเรียนเป็นสถานที่เดียวที่เธอรู้สึกปกติ แล้วตอนนี้ เธอต้องการปกติมากกว่าอะไรทั้งนั้น หลังจากเสร็จสิ้นภาระงานของเธอ เธอจะกลับไปโรงเรียนในเดือนถัดไปในขณะที่พร้อมถ่ายทำภาพยนตร์ของเธอ
'shin เฮ ' สไตลิสของเธอทักทายเธออย่างสดใสขณะที่เธอเดินผ่านประตูถือถ้วยเต็ม deokbokki . ' คุณมาที่นี่นานหรือยังคะ เมี้ยน .เราเพิ่งมีอะไรกินจากบาร์ คุณต้องการไหม '
ชินเฮสั่นศีรษะ ' ไม่เป็นไรๆๆ ผมกำลังจะแต่งตัว เธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ชั้นวางที่เสื้อผ้าของเธอแขวน
เรากำลังคิดจะดื่มหลังจากนี้ คุณจะมาเหรอ ? คนเดียวเมา ในวันวาเลนไทน์ แต่ฉันชอบทำมันเมื่อคืนก่อน เธอขยิบตา . ' วิธีมันดูไม่น่าสงสาร '
ชินเฮหัวเราะเบา ๆ ' ผมจะผ่านในครั้งนี้ แต่พวกนายสนุก . '
สไตลิสของเธอคอดตาของเธอ และสะกิดเธอเพื่อความสนุก ' โอ้ คุณอาจจะเดทกับคุณเพอร์เฟค '
'eh ? '
'ahh น่าอิจฉา คนสวยมักจะหาแต่ละอื่น ๆ เมื่อผมจะเอาเอง ลี มิน โฮ " ชินเฮหน้าพุ . ' แน่นอนเขาเป็นหนึ่งในพันล้าน เพื่อให้มันล้มเหลวสำหรับฉัน " เธอหัวเราะ
ชินเฮไม่ตอบสนอง และเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธออย่างเงียบๆ หวังว่าสไตลิสของเธอจะหยุดคุย พูดถึงใด ๆของมินโฮยังคงทำให้เธออึดอัด เธอไม่อยากให้คนรอบข้าง
'eat บางอย่างก่อนที่คุณนอนหลับ ' ผู้ชายอ้อนวอน
'too เหนื่อย ผมจะกินเมื่อฉันตื่นขึ้นมา ' เขาตอบอย่างอ่อน และเข้ามาในห้องของเขา ก่อนที่เขาจะปิดประตู ผู้จัดการของเขา บังคับให้เข้าไปในบ้าน มินโฮคาดการณ์สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป เขาถอนหายใจ ปลดกระดุมเสื้อของเขา ขณะที่เขารอ
การบรรยาย' คุณจะทานอะไร ? ถ้าคุณไม่หยุดความโง่เขลานี้ , คุณจะได้รับป่วย ! '
" . . . ฉันรู้แล้ว ฉันแค่เหนื่อยเกินไปที่จะทำอะไรตอนนี้ พี่ ขอพักผ่อนก่อน ฉันจะไม่เป็นไร " มินโฮคว้าเสื้อจากตู้เสื้อผ้าของเขาและใส่
" ไม่โอเค ! แกจะไม่กินใช่ไหม และทั้งหมดที่คุณทำคือ นอนคุณเพิ่งจะออกมาจากบ้าน ยกเว้นเข้าผูกพันการทำงานของคุณ คุณไม่ตอบเพื่อน ๆเรียกพวกเขาทั้งหมดได้เรียกฉัน คุณยังไม่ได้เข้าเยี่ยมชมพ่อแม่ของคุณ คุณเคยเห็นรูปถ่ายของคุณเมื่อเร็วๆนี้ ? คุณผอมเกินไป ถ้าคุณต้องการสำหรับภาพยนตร์ของคุณ '
มินโฮเคยได้ยินสิ่งเดียวกันจากผู้จัดการของเขา ตั้งแต่เขากลับมาจากนิวซีแลนด์เขาเหนื่อยกับมัน ขมวดคิ้ว ผมเห็นรูปของฉัน ผมดูเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลก นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณบอกให้ฉันทำ รอยยิ้มในด้านหน้าของกล้อง และฉันก็ทำ ดังนั้นหยุดบ่น พี่ ผมสบายดี เขาปีนขึ้นเตียงและให้ผู้จัดการของเขาดูเหนื่อย ' ปิดไฟเมื่อคุณออกจาก แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ "
ผู้จัดการของเขาส่ายหัว .' คุณไม่ได้เป็นแบบนี้ ตอนที่เธอเลิกกับ . . . . . . . '
'hyung ! ' มินโฮตะโกนตัดชายออก ผู้จัดการของเขาดูตกใจที่ได้ยินความโกรธในเสียงของมินโฮ เขาจ้องมองไปที่ผู้จัดการของเขาเป็นเวลานาน ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงขอโทษ . ' chaebal . แค่ . . . . . . . ทิ้งฉันไว้คนเดียว '
ผู้ชายตูดของเขา คิ้วของเขา สีหน้าที่มืดมิด .' เธอต้องกลับมาเพราะคุณอดอาหาร และถือว่าตัวเองชะมัด คุณปล่อยหล่อนไป มันจบแล้ว คุณควรจะทำตัวให้เหมือนผู้ชาย และยืนตามการตัดสินใจของคุณ " เขากล่าวอย่างเสียดแทง . ' มิฉะนั้นคุณกำลังโง่ '
หลังจากมินโฮได้ยินผู้จัดการของเขาทิ้งแผ่น เขาครอบคลุมตัวเองในผ้าห่มและกรีดร้องสาปแช่ง เขามีเวลาที่ลำบากมากพออยู่แล้วและอย่างน้อย ผู้จัดการของเขาก็ปล่อยเค้าไป เขาตระหนักว่าเขาทำตัวงี่เง่าแต่เขาก็ไม่ได้มีพลังหรือความอยากที่จะกินหรือทำอย่างอื่น
ตอนที่เขาเลิกกับชินเฮ เขารู้ว่ามันเป็นไปได้ยาก จัดการกับมัน เขายังคงรักเขามาก และเขาอาจจะลืมเธอ แต่เขาคิดว่าเขาถูกเตรียมเอาไว้แล้วเขาคิดนานและหนักเกี่ยวกับมันเมื่อเขาตัดสินใจแบบนั้น มันเป็นสิ่งที่ดีสำหรับทั้งสองของพวกเขา เขาไม่อยากให้เธอเวลาที่ยากกว่าที่เธอได้ประสบ หน่วยงานของเขากำลังจะทำร้ายเธอ และมือของเขาจะถูกมัดไว้ เขาจะไม่รอจนกว่าทุกอย่าง implodes บนพวกเขา ชินเฮได้ทำงานที่ดีในอาชีพของเธอและเขาไม่อยากให้มันพังแม้ว่ามันจะหมายถึงการสูญเสียเท่านั้นที่สามารถทำให้เขามีความสุขไปเถอะ เขาต้องปล่อยเธอไป แล้วเธอจะรับเขาได้ในไม่ช้า ที่คิดว่าเจ็บ แต่มันเป็นเพียงวิธีเดียวสำหรับตอนนี้
วางแผนที่จะมุ่งเน้นงานแทน เพื่อให้ตัวเองหมกมุ่น แต่สิ่งที่เขาไม่ได้ตระหนักเพียงเท่าใดความว่างเปล่าของเธอขาดที่เกิดจาก เขาตื่นขึ้นมาทุกวันรู้สึกมึนงงและไร้ชีวิตชีวาเขาไม่ได้หวังอะไร แค่อยากจะนอนอีก นั่นคือครั้งเดียวที่เขาไม่ต้องเผชิญกับความจริงที่ว่า ชินเฮก็ไม่มีอีกต่อไปในชีวิตของเขา . . . . . .
เขาคว้าโทรศัพท์ของเขาจากด้านอื่น ๆของเตียงและเลื่อนผ่านการติดต่อของเขา เขาหยุดและมองไปที่ชินเฮจำนวน หลังจากกดปุ่มเรียกดูโทรศัพท์ของเขา เขาพยายามที่จะติดต่อเธอได้มิน โฮ ไม่ได้หวังว่าจะได้คุยกับเธอ เขารู้ว่าไม่ใช่เบอร์เธออีกต่อไปแล้ว แต่มันก็ทำให้เขาจำช่วงเวลาที่เขาใช้เรียกเธอ และเขาตื่นเต้นรอให้เธอเสียงทักทายหวานๆ
เขาทำแบบนี้สองสามครั้ง ก่อนที่จะเอาโทรศัพท์ของเขาหน้าลงบนหน้าอกของเขาและปิดดวงตาของเขา คุณโง่
เขาจะลอยเข้ามาในการนอนหลับเมื่อโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นเขาเต็มใจดูโทรและ grimaced ระลึกถึงสิ่งที่ผู้จัดการของเขาพูด คุณยังไม่ได้ตอบเพื่อน ๆเรียกพวกเขาทั้งหมดได้เรียกฉันว่า ' สำหรับไม่กี่วินาทีดี เขาครุ่นคิดว่าเขาควรจะใช้มัน ในท้ายที่สุดเขาก็ยอมบอก 'wae
? ' เขาตอบอย่างมึนงง , ฟังดูเหมือนเขาไม่ถูกรบกวน
โอ้พระเจ้าในที่สุดเธอก็ตอบ !ผมพยายามติดต่อคุณอาทิตย์ '
'wae ? " เขาถามอีกครั้ง พร้อมกับแม้แต่น้อย ความกระตือรือร้น
อะไรหมายถึงอะไร ฉันไม่เคยได้ยินจากคุณวันนี้ ! ผมคิดว่าคุณตายไปแล้วจมน้ำด้วยเงินทั้งหมดที่คุณได้รับการ ' โทรตอบอย่างสดใส ' odiya ? '
'home . แว ? '
" เพิ่งยิง คุณยุ่งอยู่เหรอ ? ไปดื่มกันเถอะค่ะ
" ต้องบินไปเซี่ยงไฮ้ '
พรุ่งนี้' คุณมีตารางเวลาในวันวาเลนไทน์ ! meoya ห่วย . . . . . . . คุณเป็นแฟนนะ ชินเฮจะต้องโกรธแน่เลย . . .
มินโฮ winced เมื่อได้ยินชื่อชินเฮ . เขาไม่เคยได้ยินใครพูดถึงเธอสักพัก ทั้งหมดของพนักงานของเขาได้ถูกปกปิดไว้กับเธอเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในหน่วยงาน เขาคิดว่าผู้จัดการเขาสั่งไม่ให้เอ่ยชื่อเธอเลยมินโฮคิดว่ามันไร้สาระและแคบ แต่ได้ยินเพื่อนพูดชื่อของเธอจริง ๆ ตอนนี้ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด บางทีมันก็เป็นสิ่งที่ดี ที่ผู้จัดการของเขาและส่วนที่เหลือของพนักงานของเขาทำท่าเหมือนชินเฮไม่ได้มีอยู่ แต่ไม่ได้จะลบความจริงที่หลายๆคนรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา และคนเหล่านั้นก็ยังไม่รู้ว่ามันกว่า
อ่า . . . ใช่ วันวาเลนไทน์วันวาเลนไทน์ คือ ความมุ่งมั่นในนาทีสุดท้ายตารางผู้จัดการของเขาบีบใน และมันเป็นเพียงการปรากฏตัวในบางเหตุการณ์ เขาใส่สองและสองเข้าด้วยกัน และตระหนักว่าผู้จัดการของเขาต้องการให้เขาออกจากประเทศในวันนั้น สำหรับเหตุผลที่ชัดเจน
' ที่ทำให้เราพบกัน ' มินโฮถาม เขาไม่ได้วางแผนที่จะออกไป แต่เขาก็ไม่คิดรับโทรเหมือนกัน แต่เขาทำและตอนนี้ เขารู้สึกเหมือนเขาต้องการดื่ม
" ปกติ เห็นคุณใน 30 นาที ฉันกำลังขับรถอยู่ "
'hmm ' มินโฮสิ้นสุดการโทรและลุกจากเตียง เขาคิดว่ามันเป็นสำนวนจำเจ แต่บางทีนั่นคือเหตุผล ที่ คน เมา เมื่อพวกเขากำลัง อกหัก บางทีหลังจากไม่กี่เครื่องดื่ม เขาก็รู้สึกว่ามนุษย์อีกแล้ว . . .
'cut ! เสร็จแล้วครับ ทุกคน ! '
ชินเฮยิ้มอย่างสดใส และโค้งให้พนักงานที่ลุกลี้ลุกลนรอบชุด ผู้อำนวยการเข้าหาเธอและจับมือเธอ ก่อนจะหันมาจัดการเธอ ชินเฮเดินกลับไปที่ห้องแต่งตัว ยิ้ม และทักทายคนที่กำลังบอกเธอว่าอะไรดี งานที่เธอทำ เมื่อเธอเปิดประตู มันว่างเปล่าเจ้าหน้าที่ต้องไปบาร์ข้างนอกตั้ง ผอ. พูดถึงก่อนหน้านี้
ในที่สุดก็กำจัดยิ้มและจมเข้าไปในที่นั่งของเธอ เธอนั่งเฉยๆ มองตัวเองในกระจก หลังแต่งหน้า เธอจะเห็นรอยคล้ำใต้ดวงตา เธอยังไม่ได้นอนดีเลยช่วงนี้ แม้แต่ตอนที่เธอเหนื่อยล้าจากการยิงเธอ เธอจะต่อสู้เพื่อหลับเธอต่อสู้สงครามกับความคิดของเธอทุกคืน
สัปดาห์แรกและที่ยากที่สุดของเธอวันนอนร้องไห้จนหลับไป เธอจัดการกับมันคนเดียว ไม่ได้ต้องการให้คนอื่นรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา ช่วยจูน ผู้จัดการ และ กึนซอก ไม่มีใครทราบว่าพวกเขาเลิกกันแล้ว เธอสามารถเรียกเพื่อนสาวของเธอมากกว่าที่จะพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เป็นเศษสวะ ลี มิน โฮ คือและเพื่อให้มั่นใจว่าเธอไม่ใช่การสูญเสียเธอ แต่เธอไม่ได้ต้องการแบบนั้น ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ เธออาย และส่วนหนึ่งเป็นเพราะไม่อยากให้เพื่อนคิดว่าเขาเป็นคนไม่ดี เพราะเขาไม่ใช่ เขาเป็นคนดีที่โชคร้ายของมีน้ำหนักของโลกบนไหล่ของเขา แต่เธอยังคงทรมานกับความจริงว่า ภาระที่หนักที่สุดเขาเป็นเธอและที่เขาเลือกที่จะปล่อยเธอไป
มันไม่ได้ช่วยเขาไปทั่ว เมื่อเธอพบว่าเขากำลังบินไปนิวซีแลนด์ เธอถอนใจโล่งอก ไม่กี่วัน เธอไม่ได้กลัวว่าเธอจะเผลอเดินชนเขา เธอได้เปลี่ยนเบอร์เพื่อหลีกเลี่ยงเขา เธอจะรู้ว่าวิธีที่ดีที่สุดที่เธอสามารถย้ายได้อย่างรวดเร็ว ถ้าเธอกำจัดรอยเขาไปจากชีวิตของเธอเธอฝังตัวเองในการทำงาน และมันรบกวนสมบูรณ์แบบ
ตอนแรกเธอคิดว่าเลื่อนกลับไปที่โรงเรียน ตอนนี้โอกาสสองเท่า เธอครุ่นคิดในการทำงานมากขึ้น เอเจนซี่ของเธอยังคิดว่ามันจะเป็นความอัปยศที่จะไม่ใช้ประโยชน์จากความนิยมการเติบโตของเธอ เธอได้ตกลงในตอนแรก แต่ในที่สุดเธอก็เปลี่ยนความคิดของเธอ สร้างความผิดหวังให้หน่วยงานของเธอ .โรงเรียนเป็นสถานที่เดียวที่เธอรู้สึกปกติ แล้วตอนนี้ เธอต้องการปกติมากกว่าอะไรทั้งนั้น หลังจากเสร็จสิ้นภาระงานของเธอ เธอจะกลับไปโรงเรียนในเดือนถัดไปในขณะที่พร้อมถ่ายทำภาพยนตร์ของเธอ
'shin เฮ ' สไตลิสของเธอทักทายเธออย่างสดใสขณะที่เธอเดินผ่านประตูถือถ้วยเต็ม deokbokki . ' คุณมาที่นี่นานหรือยังคะ เมี้ยน .เราเพิ่งมีอะไรกินจากบาร์ คุณต้องการไหม '
ชินเฮสั่นศีรษะ ' ไม่เป็นไรๆๆ ผมกำลังจะแต่งตัว เธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ชั้นวางที่เสื้อผ้าของเธอแขวน
เรากำลังคิดจะดื่มหลังจากนี้ คุณจะมาเหรอ ? คนเดียวเมา ในวันวาเลนไทน์ แต่ฉันชอบทำมันเมื่อคืนก่อน เธอขยิบตา . ' วิธีมันดูไม่น่าสงสาร '
ชินเฮหัวเราะเบา ๆ ' ผมจะผ่านในครั้งนี้ แต่พวกนายสนุก . '
สไตลิสของเธอคอดตาของเธอ และสะกิดเธอเพื่อความสนุก ' โอ้ คุณอาจจะเดทกับคุณเพอร์เฟค '
'eh ? '
'ahh น่าอิจฉา คนสวยมักจะหาแต่ละอื่น ๆ เมื่อผมจะเอาเอง ลี มิน โฮ " ชินเฮหน้าพุ . ' แน่นอนเขาเป็นหนึ่งในพันล้าน เพื่อให้มันล้มเหลวสำหรับฉัน " เธอหัวเราะ
ชินเฮไม่ตอบสนอง และเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธออย่างเงียบๆ หวังว่าสไตลิสของเธอจะหยุดคุย พูดถึงใด ๆของมินโฮยังคงทำให้เธออึดอัด เธอไม่อยากให้คนรอบข้าง
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- อยู่บ้านนอก ผิวดำหมดแล้ว
- Have a nice work day u too
- Wife to spend of my life with
- ทรงกลม
- beauty
- คุณแปลกใจไหม ถ้าบางคนบอกคุณว่าเธอชอบคุณ
- ถ้าฉันว่างฉันจะโทรไปหาคุณ
- ได้รับความสุข
- กาน
- ประเทศไทยได้เปลี่ยนแปลงการปกครองจากระบอบ
- พวกเขาเยี่ยมมาก
- คุณโกรธฉันมาก
- tp cakep
- How do you think transport systems could
- in North America and Australia have been
- closer
- อาหารมีความสะอาด และดีต่อสุขภาพ
- ขึ้นรถไฟฟ้าหรือรถไฟใต้ดิน
- will you get to london
- ที่โน่นเป็นเวลา 14:22
- เนยสด
- ฉันok. คิดถึงฉันไหม
- What time you sleep
- ไม่มีอะไรทำ
