Meng Hao stopped in place and stare

Meng Hao stopped in place and stared blankly at a vague illusion that suddenly appeared in front of him. He saw a middle-aged man wearing a long white robe, sitting cross-legged in front of the well.

The wall surrounding the well was suddenly intact, and a simple hut could be seen attached to it, the sides of which were covered in bottle-gourd vines.

The middle-aged man seemed to be gazing eternally at the well, as if he were locked in a single moment for all eternity.

It was a simple vision, almost ordinary, but Meng Hao felt himself trembling. The voice in his ear penetrated into his mind and echoed through his soul.

He thought of many things, many people, many objects.

He wasn’t sure when, but at some point, he had walked up, sat cross-legged in front of the well and started staring at it. His mind filled with perplexity and struggle, as if the ancient voice from just now was allowing the dilapidated Ancient ruin here to interfere with his willpower and make him lose himself.

Inside, he was fighting against the pressure, and based on the intensity of his willpower, he was able to maintain a scrap of consciousness that prevented him from losing himself.

After two hours passed, the perplexity in Meng Hao’s eyes slowly faded away, and was replaced with a bright light.

“What an incredible Dao Projection!” thought Meng Hao. Sweat pouring down his forehead, he took a deep breath and thought back to the daze he had just been in, and it frightened him. If there were any deadly forces in this area instead of just good fortune and chances for enlightenment, then Meng Hao would have been in great danger just now.

“Divine sense will allow me to find more of these Immortal ruins, and my willpower will enable me to fight back against the pressure. As for intuition, that is what I need to gain enlightenment. That… is what leads to creativity.”

After a moment of silence, Meng Hao continued to sit there cross-legged, recalling everything he had just seen.

“There must be an object which, when I see it, will make me think of someone,” he murmured. He opened his bag of holding and swept it with his divine sense. Suddenly, he paused, and his eyes flickered awkwardly.

“Uh….” He hesitated for a moment, then pulled out a stack of paper from his bag of holding.

“Every time I look at this particular promissory note, I think of the resplendent Taiyang Zi….

“And this paper makes me think of Ji Xiaoxiao.

“This one makes me think of Song Luodan.

“And this one… Li Ling’er. This one is Sun Hai. It’s too bad I don’t have a promissory note from Fan Dong’er. Ji Yin didn’t write one either.” After looking over the promissory notes, he smiled wryly and realized that the enlightenment he had experienced didn’t seem to be the same as that of the middle-aged man in front of the well.

The man obviously missed an old friend or acquaintance, or perhaps a significant other. Meng Hao’s experience was quite different than that.

Sighing, Meng Hao put the promissory notes back in his bag of holding and rose to his feet. After looking at the ruins one last time, he flickered off into the distance.

“I don’t think the enlightenment of that place suits me,” he thought, shaking his head. “If it did, how come I would think of promissory notes in a place that was clearly designed to make one think of old friends?” He turned into a beam of light that shot off into the distance.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เฮา เมงหยุดในสถานที่ และจ้อง blankly ที่เป็นภาพลวงตาที่คลุมเครือที่ก็ปรากฏต่อหน้าเขา เขาเห็นชายวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมยาวสีขาว นั่งไขว่ห้างอยู่หน้าดีผนังโดยรอบดีเหมือนเดิมก็ และอาจจะเห็นกระท่อมง่ายแนบ ด้านข้างซึ่งถูกปกคลุมในเถาน้ำเต้า-คนวัยกลางคนดูเหมือนจะ ถูกเฝ้ามองลดุจดี ว่าเขาถูกขังในครู่เดียวชั่วนิรันดร์มันเป็นวิสัยทัศน์ง่าย เกือบ สามัญ แต่เฮาเมงรู้สึกว่าตัวเองสั่น เสียงในหูของเขาเจาะเข้าไปในจิตใจของเขา และพูดย้ำถึงจิตวิญญาณของเขาเขาคิดว่า วัตถุจำนวนมาก หลายคน หลายสิ่งเขาไม่แน่ใจว่าเมื่อ แต่ในบางจุด เขาเดินมาหา นั่งไขว่ห้างอยู่หน้าดี และเริ่มจ้องมัน จิตใจของเขาเต็มไป ด้วย perplexity และต่อสู้ ว่าโบราณเสียงจากตอนนี้คือช่วยให้ซากโบราณศัทธานี่รบกวนจิตตานุภาพของเขา และทำให้เขาสูญเสียตัวเองภายใน เขาได้ต่อสู้กับความดัน และตามความรุนแรงของจิตตานุภาพของเขา เขาก็สามารถรักษาซากของจิตสำนึกที่ทำให้เขาสูญเสียเองหลังจากผ่านไปสองชั่วโมง perplexity ในสายตาเมงเฮาค่อย ๆ จางหายไปจาก และถูกแทนที่ ด้วยแสงสว่าง"สิ่งที่เหลือเชื่อดาวฉาย" คิดว่า เฮาเมง เหงื่อราดหน้าผากของเขา เขาเอาหายใจลึก ๆ และคิดย้อนไปถึงดึกของเขาได้เพียงใน และก็กลัวเขา ถ้ามีกองกำลังใด ๆ ร้ายแรงในพื้นที่นี้แทนที่จะโชคดีเพียงและโอกาสได้ตรัสรู้ แล้วเมงเฮาจะได้รับในอันตรายเพียงแค่ตอนนี้"สัมผัสพระเจ้าจะช่วยให้ฉันไปพบซากปรักหักพังเหล่านี้อมตะเพิ่มเติม และจิตตานุภาพของฉันจะช่วยให้ฉันกลับไปต่อสู้กับความกดดัน สำหรับปรีชา นั่นคือสิ่งที่ต้องการได้ตรัสรู้ ว่าเป็นสิ่งนำไปสู่ความคิดสร้างสรรค์ "หลังจากช่วงเวลาของความเงียบ เฮาเมงยังคงมีนั่งไขว่ห้าง นึกถึงทุกสิ่งที่เขาได้เห็น"ต้องเป็นวัตถุซึ่ง เมื่อฉันเห็นมัน จะทำให้ผมนึกถึงใครบางคน เขา murmured เขาเปิดกระเป๋าของเขาของโฮลดิ้ง และกวาดกับความรู้สึกของเขาจากพระเจ้า ทันใดนั้น เขาหยุดชั่วคราว และตาของเขา flickered เก้ ๆ" Uh..." เขาลังเลครู่ แล้วดึงออกกองกระดาษจากถือถุงของเขาทุกครั้งที่ขอดูตั๋วเฉพาะนี้ ผมคิดว่า ของ Taiyang Zi เนี..."และกระดาษนี้ทำให้คิดถึงจิ Xiaoxiao"คนนี้ทำให้ผมนึกถึงเพลง Luodan" และคนนี้... Li Ling'er อันนี้ไฮ ซัน มันไม่ดีเกินไปไม่มีตั๋วจากพัดลม Dong'er หยินจิไม่ได้เขียนอย่างใดอย่างหนึ่ง " หลังจากมองผ่านตั๋ว เขายิ้ม wryly และตระหนักว่า ตรัสรู้ที่เขามีประสบการณ์ไม่ได้ดูเหมือนจะเหมือนกับของคนวัยกลางคนหน้าดีคนเห็นได้ชัดว่าพลาดเพื่อนเก่า หรือคนรู้จัก หรือบางทีค ประสบการณ์เมงเฮาก็ค่อนข้างแตกต่างจากที่Sighing เมงเฮาใส่ตั๋วกลับถือถุงของเขา และยังเท้าของเขา หลังจากมองที่ซากครั้งสุดท้าย เขา flickered ออกเป็นระยะทาง"ผมไม่คิดว่า ตรัสรู้ของสถานที่ที่เหมาะกับฉัน เขาคิด สั่นศีรษะของเขา "ถ้ามันไม่ วิธีการมาฉันคิดว่า ตั๋วในสถานที่ที่ถูกออกแบบอย่างชัดเจนจะทำให้คุณคิดว่าเพื่อนเก่าหนึ่ง" เขากลายเป็นลำแสงที่ยิงออกเป็นระยะทาง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เม้งเฮาหยุดในสถานที่และจ้อง blankly ที่คลุมเครือภาพลวงตาที่อยู่ ๆ ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา เขาเห็นชายวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมยาวสีขาวนั่งไขว่ห้างในด้านหน้าของดี.

ผนังโดยรอบเดียวก็เหมือนเดิมกระทันหันและกระท่อมง่ายอาจจะเห็นแนบไปด้านข้างที่ถูกปกคลุมไปด้วย องุ่นขวดมะระ.

ชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะจ้องนิรันดร์ที่ดีเช่นถ้าเขาถูกขังอยู่ในช่วงเวลาเดียวชั่วนิรันด.

มันเป็นวิสัยทัศน์ที่เรียบง่ายธรรมดาเกือบ แต่เม้งเฮารู้สึกว่าตัวเองสั่น เสียงในหูของเขาทะลุเข้าไปในจิตใจของเขาและสะท้อนผ่านจิตวิญญาณของเขา.

เขาคิดว่าหลายสิ่งหลายอย่างหลาย ๆ คนวัตถุจำนวนมาก.

เขาไม่แน่ใจว่าเมื่อ แต่ในบางจุดที่เขาได้เดินขึ้นไปนั่งไขว่ห้างอยู่ด้านหน้า ของดีและเริ่มจ้องมองไปที่มัน จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความฉงนสนเท่ห์และการต่อสู้เช่นถ้าเสียงโบราณจากเพียงแค่ตอนนี้ได้รับอนุญาตให้ทำลายโบราณทรุดโทรมนี่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับจิตตานุภาพของเขาและทำให้เขาสูญเสียตัวเอง.

ภายในเขากำลังต่อสู้กับความดันและขึ้นอยู่กับความรุนแรงของเขา จิตตานุภาพเขาก็สามารถที่จะรักษาเศษของสติที่จะป้องกันไม่ให้เขาจากการสูญเสียตัวเองก.

หลังจากสองชั่วโมงผ่านไปฉงนสนเท่ห์ในสายตาเม้งงูเห่าค่อยๆจางหายไปและถูกแทนที่ด้วยแสงไฟสว่างจ้า.

"สิ่งที่ดาวฉายอย่างไม่น่าเชื่อ!" ความคิด เม้งเฮา เหงื่อไหลลงหน้าผากของเขาเขาเอาหายใจลึก ๆ และคิดว่ากลับไปยังงุนงงที่เขาได้รับเพียงแค่ในและมันกลัวเขา ถ้ามีกองกำลังร้ายแรงใด ๆ ในพื้นที่แทนของความโชคดีเพียงและมีโอกาสสำหรับการตรัสรู้นี้แล้วเม้งเฮาจะได้รับในอันตรายมากเพียงแค่ตอนนี้.

"ความรู้สึกที่พระเจ้าจะให้ฉันไปหาข้อมูลเพิ่มเติมของซากปรักหักพังอมตะเหล่านี้และจิตตานุภาพของฉันจะช่วยให้ ผมที่จะกลับมาต่อสู้กับความดัน ในฐานะที่เป็นสัญชาตญาณที่เป็นสิ่งที่ฉันต้องการที่จะได้รับการตรัสรู้ นั่น ... คือสิ่งที่จะนำไปสู่ความคิดสร้างสรรค์. "

หลังจากช่วงเวลาของความเงียบเม้งเฮายังคงนั่งไขว่ห้างนึกถึงทุกสิ่งที่เขาเพิ่งเห็น.

" ต้องมีวัตถุซึ่งเมื่อผมเห็นมันจะทำให้ฉันคิดของ ใครบางคน "เขาบ่นอยู่ เขาเปิดกระเป๋าของเขาในการถือครองและกวาดมันด้วยความรู้สึกของพระเจ้า ทันใดนั้นเขาหยุดชั่วคราวและดวงตาของเขา flickered เชื่องช้า.

"เอ่อ ... ." เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วดึงออกมาจากกระดาษจากกระเป๋าของเขาในการถือครอง.

"ทุกครั้งที่ฉันมองไปที่ตั๋วสัญญาใช้เงินนี้โดยเฉพาะทุกฉันคิดว่า รุ่งโรจน์ Taiyang Zi ... .

"และกระดาษนี้ทำให้ฉันคิดว่าของจี Xiaoxiao.

" หนึ่งนี้ทำให้ฉันคิดว่าเพลง luodan.

"และหนึ่งในนี้ ... หลี่ Ling'er หนึ่งนี้เป็นซันไห่ มันเลวร้ายเกินไปฉันไม่ได้มีตั๋วสัญญาใช้เงินจากแฟน Dong'er จีหยินไม่ได้เขียนอย่างใดอย่างหนึ่งอย่างใดอย่างหนึ่ง. "หลังจากที่มองผ่านตั๋วสัญญาใช้เงินเขายิ้มถึงคราวและตระหนักว่าการตรัสรู้เขาเคยมีประสบการณ์ไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นเช่นเดียวกับที่ของชายวัยกลางคนในด้านหน้าของดี

ชายคนนั้นเห็นได้ชัดว่าคิดถึงเพื่อนเก่าหรือคนรู้จักหรือบางทีอาจจะเป็นที่สำคัญอื่น ๆ ประสบการณ์เม้งเฮาก็ค่อนข้างแตกต่างกว่าที่.

ถอนหายใจเม้งเฮาใส่ตั๋วสัญญาใช้เงินกลับมาอยู่ในกระเป๋าของเขาในการถือครองและลุกขึ้นไปที่เท้าของเขา หลังจากดูที่ซากปรักหักพังเป็นครั้งสุดท้ายที่เขา flickered ออกไปไกล.

"ผมไม่คิดว่าการตรัสรู้ของสถานที่ที่เหมาะสมกับผม" เขาคิดว่าสั่นศีรษะของเขา "ถ้ามันไม่วิธีมาฉันคิดว่าตั๋วสัญญาใช้เงินในสถานที่ที่ได้รับการออกแบบอย่างชัดเจนที่จะทำให้หนึ่งคิดว่าเพื่อนเก่าหรือไม่" เขากลายเป็นลำแสงที่ยิงออกไปในระยะทางที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมิ่งเฮ่าหยุดในสถานที่และจ้องมองอย่างว่างเปล่าที่คลุมเครือ ภาพลวงตานั้นก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา เขาเห็นชายวัยกลางคน สวมชุดคลุมยาวสีขาวแพนงเชิงตรงหน้าดีผนังโดยรอบด้วยก็ไม่เสียหาย และกระท่อมที่เรียบง่ายอาจจะเห็นติดอยู่ด้านข้าง ซึ่งเต็มไปด้วยขวดน้ำเต้าเถาชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะจ้องไปที่ดี เช่นถ้าเขาถูกขังอยู่ในช่วงเวลานี้ตลอดไปมันเป็นวิสัยทัศน์อย่างง่าย เกือบจะธรรมดา แต่เมิ่งเฮ่ารู้สึกว่าตัวเองสั่น เสียงในหูของเขาทะลุเข้าไปในจิตใจของเขา และสะท้อนถึงจิตวิญญาณของเขาเขาคิดว่าของหลายๆ สิ่ง หลายๆ คน วัตถุมากมายเขาไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่ แต่ในบางจุด เขาเดินไปนั่งไขว้ขาหน้าดีและเริ่มจ้องมัน จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความงุนงงและต่อสู้เหมือนโบราณเสียงจากเมื่อกี้ให้ซากโบราณทรุดโทรมมาขัดขวางความตั้งใจของเขา และให้เขาเสียเองเข้าไปข้างใน เขากำลังต่อสู้กับความกดดัน และขึ้นอยู่กับความเข้มของความมุ่งมั่นของเขา เขาสามารถรักษาเศษสติที่ขัดขวางเขาเสียเองหลังจากสองชั่วโมงผ่านไป , ความฉงนสนเท่ห์ในเมิงเฮา ดวงตาค่อยๆ จางลงไป และถูกแทนที่ด้วยแสงสว่าง" สิ่งที่น่าเหลือเชื่อ ดาวฉาย ! " คิดว่าเมิ่งเฮ่า เหงื่อไหลลงมาที่หน้าผากของเขา เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และคิดว่า กลับความงุนงงที่เขาเพิ่งมา และก็กลัวเขา ถ้าเกิดมีกองกำลังร้ายแรงในพื้นที่นี้แทนของโชคลาภที่ดีเพียงและโอกาสตรัสรู้แล้ว เมิ่งฮ่าวต้องตกอยู่ในอันตรายตอนนี้" พระเจ้าจะช่วยให้ฉันเพื่อค้นหาความรู้สึกของซากอมตะเหล่านี้ และความมุ่งมั่นของผมจะช่วยให้ผมสามารถสู้กับความกดดัน โดยสัญชาตญาณ นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการที่จะได้ตรัสรู้ . . . . . . . คือสิ่งที่นำไปสู่การสร้างสรรค์”หลังจากช่วงเวลาแห่งความเงียบ เม็งเฮายังคงนั่งไขว้ขา , ระลึกถึงสิ่งที่เขาได้เห็น" ต้องมีวัตถุซึ่งเมื่อผมเห็นมัน จะทำให้ฉันคิดถึงใครบางคน " เขาพึมพำ เขาเปิดกระเป๋าที่เขาถือและกวาดมันกับความรู้สึกของเขาเป็นพระเจ้า ทันใดนั้น เขาก็ชะงัก ตาของเขาริบหรี่ลงงุ่มง่าม" เอ่อ . . . . . . . " เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงดึงออก กองกระดาษจากกระเป๋าถือ" ทุกครั้งที่ฉันมองตั๋วสัญญาใช้เงินนี้โดยเฉพาะ ฉันคิดว่า รุ่งโรจน์ ไท่หยางจื่อ . . . . . . ." กระดาษแผ่นนี้ทำให้ผมนึกถึงจี xiaoxiao ." เรื่องนี้ทำให้ผมนึกถึงเพลง luodan ." นี่ . . . . . . . ลี ling"er . หนึ่งนี้เป็นอาทิตย์ครับ เสียดายที่ผมไม่มีตั๋วสัญญาใช้เงินจากแฟน dong"er . จีฮยอนไม่ได้เขียนเหมือนกัน หลังจากดูตั๋วสัญญาใช้เงิน เขายิ้มอย่างบิดเบี้ยว และตระหนักว่า ตรัสรู้ เขามีประสบการณ์ไม่เหมือนของชายวัยกลางคนตรงหน้าดีผู้ชายอย่างเห็นได้ชัด ก็คิดถึงเพื่อนเก่าหรือคนรู้จัก หรือบางทีอย่างมีนัยสำคัญอื่น ๆ ก็เมิงเฮา ประสบการณ์ค่อนข้างแตกต่างกว่าที่ถอนหายใจ , เมิ่งเฮ่านำตั๋วสัญญาใช้เงินมาในกระเป๋าถือ และกุหลาบ เพื่อให้เท้าของเขา หลังจากมองซากปรักหักพังเป็นครั้งสุดท้าย เขา flickered ออกไปไกล" ผมไม่คิดว่า ธรรมที่เหมาะกับผม " เขาคิด สั่นศีรษะของเขา " ถ้ามันทำ ทำไมผมจะคิดของตั๋วสัญญาใช้เงินในสถานที่ที่ชัดเจนทำให้หนึ่งคิดของเพื่อนเก่า " เขากลายเป็นลำแสงที่ยิงออกไป