That postmodernism is indefinable i

That postmodernism is indefinable is a truism. However, it can be described as a set of critical, strategic and rhetorical practices employing concepts such as difference, repetition, the trace, the simulacrum, and hyperreality to destabilize other concepts such as presence, identity, historical progress, epistemic certainty, and the univocity of meaning.

The term “postmodernism” first entered the philosophical lexicon in 1979, with the publication of The Postmodern Condition by Jean-François Lyotard. I therefore give Lyotard pride of place in the sections that follow. An economy of selection dictated the choice of other figures for this entry. I have selected only those most commonly cited in discussions of philosophical postmodernism, five French and two Italian, although individually they may resist common affiliation. Ordering them by nationality might duplicate a modernist schema they would question, but there are strong differences among them, and these tend to divide along linguistic and cultural lines. The French, for example, work with concepts developed during the structuralist revolution in Paris in the 1950s and early 1960s, including structuralist readings of Marx and Freud. For this reason they are often called “poststructuralists.” They also cite the events of May 1968 as a watershed moment for modern thought and its institutions, especially the universities. The Italians, by contrast, draw upon a tradition of aesthetics and rhetoric including figures such as Giambattista Vico and Benedetto Croce. Their emphasis is strongly historical, and they exhibit no fascination with a revolutionary moment. Instead, they emphasize continuity, narrative, and difference within continuity, rather than counter-strategies and discursive gaps. Neither side, however, suggests that postmodernism is an attack upon modernity or a complete departure from it. Rather, its differences lie within modernity itself, and postmodernism is a continuation of modern thinking in another mode.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Postmodernism ที่จะเคร่งเครียดเป็นแบบ truism อย่างไรก็ตาม มันสามารถถูกอธิบายเป็นชุดสำคัญ กลยุทธ์ และ rhetorical แนวทางปฏิบัติที่ใช้แนวคิดความแตกต่าง ทำซ้ำ การติดตาม simulacrum และ hyperreality สั่นคลอนแนวคิดอื่น ๆ เช่นสถานะ เอกลักษณ์ ความคืบหน้าของประวัติศาสตร์ epistemic แน่นอน และ univocity ความหมายคำว่า "postmodernism" ก่อนป้อนปทานุกรมปรัชญาในปีค.ศ. 1979 มีการเผยแพร่เงื่อนไขหลังสมัยใหม่โดย Lyotard Jean François ดังนั้นผมให้ตำแหน่งของไพรด์ Lyotard ในส่วนต่อจากนั้น เศรษฐกิจของเลือกบอกตัวเลือกอื่น ๆ ตัวเลขสำหรับรายการนี้ ฉันได้เลือกเฉพาะผู้ที่มักอ้างในการสนทนาของ postmodernism ปรัชญา 5 ฝรั่งเศสและอิตาลีสอง แม้ว่าทีพวกเขาอาจต่อต้านทั่วไปสังกัด สั่งซื้อได้ โดยสัญชาติอาจซ้ำแบบแผนวิธีที่พวกเขาจะถาม แต่มีความแตกต่างที่แข็งแกร่งในหมู่พวกเขา และเหล่านี้มักจะแบ่งตามบรรทัดภาษาศาสตร์ และวัฒนธรรม ฝรั่งเศส ตัวอย่าง ทำงาน ด้วยแนวคิดที่พัฒนาขึ้นในระหว่างการปฏิวัติ structuralist ในปารีสในช่วงทศวรรษ 1950 และช่วงต้นปี 1960s รวมทั้งอ่าน structuralist Marx และ Freud ด้วยเหตุนี้ พวกเขามักเรียกว่า "poststructuralists" พวกเขายังอ้างอิงเหตุการณ์ 1968 พฤษภาคมเป็นนิติการคิดที่ทันสมัยของสถาบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งมหาวิทยาลัย โดยคมชัด ชาวอิตาลี วาดตามประเพณีของสุนทรียศาสตร์และสำนวนรวมทั้งตัวเลข Giambattista Vico และโค Benedetto เน้นความเป็นประวัติศาสตร์อย่างยิ่ง และพวกเขาแสดงไม่เสน่ห์กับช่วงปฏิวัติ แทน พวกเขาเน้นความต่อเนื่อง เล่าเรื่อง และความแตกต่างความต่อ เนื่อง มากกว่ากลยุทธ์เคาน์เตอร์ และช่อง discursive ด้านข้างไม่ อย่างไรก็ตาม แนะนำว่า postmodernism คือการโจมตีตามความทันสมัยหรือการเดินทางที่สมบูรณ์จากนั้น ค่อนข้าง ความแตกต่างของอยู่ภายในความทันสมัยในตัวเอง และ postmodernism ต่อเนื่องความคิดสมัยใหม่ในโหมดอื่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นั่นคือลัทธิหลังสมัยใหม่ไม่แน่นอนคือตัตวศาสตร์ แต่ก็สามารถอธิบายเป็นชุดของที่สำคัญการปฏิบัติเชิงกลยุทธ์และวาทศิลป์จ้างแนวคิดเช่นความแตกต่าง, การทำซ้ำ, ติดตาม, มิติและ hyperreality จะเสถียรแนวคิดอื่น ๆ เช่นการปรากฏตัวตนความคืบหน้าประวัติศาสตร์ความเชื่อมั่น epistemic และ univocity ของความหมาย. คำว่า "ลัทธิหลังสมัยใหม่" ครั้งแรกที่เข้ามาในศัพท์ปรัชญาในปี 1979 ด้วยการตีพิมพ์ของหลังสมัยใหม่สภาพโดย Jean-François Lyotard ฉันจึงมีความภาคภูมิใจให้ Lyotard จากสถานที่ในส่วนที่เป็นไปตาม เศรษฐกิจของการเลือกกำหนดทางเลือกของตัวเลขอื่น ๆ สำหรับรายการนี้ ฉันได้เลือกเฉพาะผู้ที่อ้างกันมากที่สุดในการอภิปรายของลัทธิหลังสมัยใหม่ปรัชญาห้าฝรั่งเศสและอิตาลีสองแม้ว่าพวกเขาเป็นรายบุคคลอาจต้านทานความร่วมมือร่วมกัน สั่งให้พวกเขาตามสัญชาติอาจซ้ำคีสมัยที่พวกเขาจะถาม แต่มีความแตกต่างที่แข็งแกร่งในหมู่พวกเขาและสิ่งเหล่านี้มีแนวโน้มที่จะแบ่งตามสายทางภาษาและวัฒนธรรม ฝรั่งเศสยกตัวอย่างเช่นการทำงานกับแนวคิดการพัฒนาในช่วงการปฏิวัติโครงสร้างนิยมในปารีสในปี 1950 และต้นปี 1960 รวมทั้งการอ่าน structuralist ของมาร์กซ์และฟรอยด์ ด้วยเหตุนี้พวกเขามักจะเรียกว่า "poststructuralists." พวกเขายังกล่าวถึงเหตุการณ์พฤษภาคม 1968 เป็นสันปันน้ำสำหรับความคิดที่ทันสมัยและสถาบันการศึกษาโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มหาวิทยาลัย ชาวอิตาเลียนโดยคมชัดวาดตามประเพณีของความสวยงามและสำนวนรวมทั้งตัวเลขเช่น Giambattista Vico และ Benedetto Croce เน้นของพวกเขาคือประวัติศาสตร์อย่างมากและพวกเขาแสดงความหลงใหลกับเป็นช่วงเวลาที่การปฏิวัติ แต่พวกเขาเน้นความต่อเนื่องของการเล่าเรื่องและความแตกต่างที่อยู่ในความต่อเนื่องมากกว่ากลยุทธ์ที่เคาน์เตอร์และช่องว่างประเด็น ทั้งสองฝ่าย แต่แสดงให้เห็นว่าลัทธิหลังสมัยใหม่คือการโจมตีเมื่อทันสมัยหรือการเดินทางที่สมบูรณ์จากมัน แต่ความแตกต่างของความทันสมัยอยู่ภายในตัวเองและลัทธิหลังสมัยใหม่เป็นความต่อเนื่องของการคิดที่ทันสมัยในโหมดอื่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่หลังเป็นสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ เป็นคำกล่าวที่เป็นจริง อย่างไรก็ตาม มันสามารถอธิบายเป็นชุดของการปฏิบัติการเชิงกลยุทธ์และการใช้แนวคิดเช่นต่าง ๆ , ร่องรอย , ความคล้ายกัน และไฮเปอร์เรียลลิตี้ของแนวคิดอื่น ๆเช่นการแสดง , เอกลักษณ์ , ความคืบหน้าความสัมพันธ์แน่นอน ประวัติศาสตร์ และ univocity ความหมาย

คำว่า " หลัง " ก่อนเข้าพจนานุกรมปรัชญาในปี 1979 กับสิ่งพิมพ์ของโพสต์โมเดิร์นสภาพโดยฌอง ฟร็องซัว ลีโอตาร์ . ผมจึงให้ความภาคภูมิใจ ลีโอตาร์ของสถานที่ในส่วนที่ตามมา เศรษฐกิจของการกำหนดทางเลือกของตัวเลขอื่น ๆสำหรับรายการนี้ ผมเลือกเฉพาะผู้ที่มักอ้างในการอภิปรายของแนวคิดหลังสมัยใหม่เชิงปรัชญาห้าฝรั่งเศสและอิตาเลียนสอง ถึงแม้ว่าพวกเขาอาจจะต่อต้านบุคคลทั่วไปสังกัด . สั่งซื้อโดยสัญชาติอาจซ้ำสมัยใหม่ของพวกเขาจะถาม แต่มีความแตกต่างที่แข็งแกร่งของพวกเขาและเหล่านี้มักจะแบ่งตามเส้นทางภาษาและวัฒนธรรม ฝรั่งเศส , ตัวอย่างเช่นทำงานกับแนวคิดการพัฒนาในระหว่างสาเหตุการปฏิวัติในปารีสในปี 1950 และต้นทศวรรษ 1960 รวมทั้งสาเหตุการอ่านของมาร์กซ์และฟรอยด์ ด้วยเหตุผลนี้พวกเขามักจะเรียกว่า " poststructuralists . " พวกเขายังอ้างถึงเหตุการณ์พฤษภาคม 1968 เป็นสันปันน้ำสำหรับความคิดที่ทันสมัย และสถาบันการศึกษา โดยเฉพาะมหาวิทยาลัย อิตาลี , ในทางกลับกันวาดตามประเพณีของสุนทรียศาสตร์และวาทศิลป์รวมถึงตัวเลขเช่นแกมบัตติ า วิโก และ Admin โครเช . ความสำคัญของประวัติศาสตร์อย่างมาก และพวกเขาแสดงไม่หลงใหลกับช่วงเวลาปฏิวัติ แทน พวกเขาเน้นความต่อเนื่อง การเล่าเรื่อง และความแตกต่างในความต่อเนื่อง มากกว่าที่เคาน์เตอร์และการเลือกกลยุทธ์ช่องว่าง . ทั้งสองฝ่าย อย่างไรก็ตามเห็นว่าหลังคือการโจมตีบนความทันสมัยหรือการเดินทางที่สมบูรณ์จาก แต่ความแตกต่างอยู่ที่ความทันสมัยนั่นเองและ Postmodernism คือความต่อเนื่องของความคิดที่ทันสมัยในโหมดอื่น