Baumbach’s new film, “Mistress Amer

Baumbach’s new film, “Mistress America,” which he and Greta Gerwig co-wrote, is a masterwork of entrepreneurial cinema. One of its two protagonists is an energetic, fanciful New York woman of thirty, Brooke Cardinas (Gerwig), who dreams of starting a business—a restaurant-café that would be a hangout, a family place, a permanent shifting salon for artists and other cool people. Like a movie, Brooke’s restaurant (which she’ll call Mom’s) depends on obtaining the financing—and, like the sort of artistically ambitious independent movies that Baumbach makes, Mom’s will have to be funded less as a pure and cold business investment than as a work of love based on personal confidence in Brooke, and with an eye toward the virtues of the artisanal in a landscape filled with the mercantile.

“Mistress America” is also a masterwork of literary cinema. The film’s other protagonist, Tracy Fishko (Lola Kirke), is an eighteen-year-old freshman at Barnard who wants to be a fiction writer. Tracy is having trouble fitting in at school. Nearly friendless, at odds with her roommate’s sophisticated anomie, and uninspired by her classes, Tracy calls a stranger for company: the thirty-year-old Brooke, her future stepsister. (Tracy’s mother will soon be marrying Brooke’s father.) Soon thereafter, Tracy writes a story à clef about Brooke and her effort to start a restaurant, but then, wanting to maintain and strengthen their new sisterly relationship, conceals the story from her.


Yet “Mistress America” is a masterwork of literary cinema in the other, qualitative sense: it isn’t merely about literature; it’s a work of brilliant writing, one of the most exquisite of recent screenplays. While watching the film, I wanted to transcribe the dialogue in real time for the pleasure of reading it afterward (and I hope that the screenplay, which Gerwig and Baumbach co-wrote, will be published as a book). The center of its writerly wonder is Brooke’s wild verbal whimsy.

As soon as Tracy lays eyes on Brooke, who sashays down the red staircase at the TKTS stand in Duffy Square with a wild shriek (“Tracy! Welcome to the Great White Way!”) and a theatrically ironic eye roll (almost a whole head roll), Tracy recognizes that Brooke is a character, in both senses of the word—an idiosyncratic, overflowing, even overwhelming personality, and someone made to be represented in a work of fiction. The next day, Tracy, back in her dorm room after a night of adventures with Brooke, writes a story, “Mistress America,” about a woman named Meadow who says and does what Brooke said and did when they were together. (That title refers to a TV series that Brooke comes up with, about a woman who’s a “government worker by day and a superhero by night.”)

A brilliant talker and aphorist, a fast-walking, fast-talking fount of gossip and insights, cutting wit and grandiose dreams, wild impulses and crazy projects, incisive observations and boundless audacity, Brooke seems like an ingenious invention herself. Gerwig and Baumbach collaborated on the script of their prior film together, “Frances Ha,” but there the protagonist more clearly mapped onto Gerwig’s own artistic ambitions, and the personal connection was inhibiting. Brooke’s relative distance from Gerwig has liberated her imagination, and the framework within which the filmmakers bring to life the character—who is delivered to the story through Tracy’s perspective—is amazingly fertile for literary invention.

Baumbach and Gerwig scatter a remarkable handful of seemingly random yet inspired and significant elements throughout the story. The apparent arbitrariness of incidents, pulled into the story’s gravitational field, makes its tight social circles seem populous, wondrous, and vast. “Mistress America” is inhabited by characters who, moving through the two women’s orbits, gain enormous vividness from their crossing light. These characters include two other students, Tony (Matthew Shear), to whom Lola is attracted, and Nicolette (Jasmine Cephas Jones), Tony’s possessive and jealous girlfriend; Mamie-Claire (Heather Lind), Brooke’s “ex-friend” and “nemesis,” who is married to Brooke’s wealthy ex-boyfriend Dylan (Michael Chernus); a high-school acquaintance of Brooke’s (Rebecca Henderson); her neighbor in a building that is zoned, significantly, as commercial (Kareem Williams); two suburbanites (Dean Wareham and Cindy Cheung); and a student editor (played by Colin Stokes, of The New Yorker’s editorial staff—though he wasn’t at the time of filming). All of these characters, even those off-screen who are only heard (such as Brooke’s father) or who are not even heard (Brooke’s boyfriend, Stavros), acquire an extraordinary density, their dialogue gaining spin and lilt, from their place in the action.

The intersection of direction, performance, and writing achieves what James Ponsoldt, for instance, failed to do in “The End of the Tour”: the setting of the text. If there’s any throttle to the enthusiasm for Baumbach’s oeuvre, it arises from the sense that he devotes more attention and achieves more originality in the writing than in the filming. In “Mistress America,” filmed on the fly with a reduced crew, that sense is dispelled. He seems directorially energized, letting the melody of the language carry the drama. The staging, the framing, and the editing give the text an onscreen amplitude, a word that fills the world. Baumbach fills his cast with actors who are deft talkers, starting with Gerwig, whose mercurial delivery of the dialogue should be no surprise after her performance in Whit Stillman’s “Damsels in Distress,” which channels Katharine Hepburn’s linguistic acrobatics. Kirke, a bit more stolid in demeanor, is inspired by Gerwig (or, rather, Tracy is inspired by Brooke) to challenge her aphorism for aphorism, comeback for comeback, in tempo as well as in acerbity.


The spring-loaded plot is itself a mirror on making movies—the desperate and immediate search for money. Brooke’s project hits a rough patch: as a result of her own fun-loving recklessness, she loses the funding for the restaurant and needs to find tens of thousands of dollars over the weekend in order to save the restaurant deal and prevent herself from being sued by contractors. Tracy, who has quickly become Brooke’s sounding board and supporter, decides to take matters into her own hands, and accompanies her on a road trip to Greenwich, Connecticut, with Tony and Nicolette, to hit up Mamie-Claire and Dylan for the money.


The portrait of Brooke is an ingenious and depressing refraction of the life of an actor. She’s a character, someone who’s self-aware regarding her energy, her idiosyncrasy, her desperate need for attention, and her need to be perceived as herself—“herself” being her first and most important creation. (What, after all, is an actor but a character in search of characters?) Brooke risks expending her whole creative force on the projection of her own personality. Brooke is a character—and Tracy is an author in search of a character. The younger woman is a literary dreamer and hustler in search of experience—and the experience that she finds is someone else’s.

Though “Mistress America” succeeds where “The End of the Tour” fails, it is nonetheless surprisingly cognate both with that film and with one of the other best films of the year so far, Judd Apatow’s “Trainwreck,” which was written by its star, Amy Schumer. All three films are about characters whose crucial relationship involves writing about that crucial other person in their lives, and, in the process, risking that relationship. Baumbach’s film also meshes with Alex Ross Perry’s film “Listen Up Philip” in its borrowings from Philip Roth’s novel “The Ghost Writer,” which is both a movie about a younger writer’s inspiration by an older one and about the perils of writing from life. (Though Perry’s film was released last year, it was filmed a few months after “Mistress America,” the shoot of which is described in Ian Parker’s Profile of Baumbach, from the April 29, 2013 issue of The New Yorker.)

The guiding spirit of these amanuensis-inspired films is Henry James, through his notion of the “central consciousness” and his theme of the realization and development of inhibited or stunted characters through their experience and observation of others whose qualities they admire.

For Baumbach and Apatow, the substance of the movie mirrors their production: in effect, both directors have become the central cinematic consciousnesses for filming the performances and the scripts of prodigious younger writers and actors, Gerwig and Schumer. In Ponsoldt’s case—where the material he’s filming, based on David Lipsky’s book of discussions with David Foster Wallace, “Although Of Course You End Up Becoming Yourself”—he faces the same Faustian risk that Lipsky himself did: that of becoming a modern-day Eckermann, an artist whose name lives on as the enabler and amanuensis of a greater writer, for merging his voice with and submerging his voice within the voice of that other writer.

The spate of amanuensis films suggests a vision of narrowing prospects and heightened fears—the sense that the wild and turbulent lives that filmmakers tended to live in the classic era (whether the rowdy exploits of Howard Hawks or Roberto Rossellini or Michelangelo Antonioni or Charlie Chaplin or Orson Welles, or the high-stakes, behind-the-scenes conflicts and torments of Alfred Hitchcock) are done. The classic studio era, for all the artistic constraints that it imposed on directors, also gave the high walls behind which to live wildly (and the considerable means with which to do so). Today, directing, in an age of independent filmmaking, is also an art of self-sustenance, of economy and measure, of the inevitably managerial—and these practical constraints extend to directors’ personal lives as well. (

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาพยนตร์ใหม่ของ Baumbach "อเมริกาเล็ก ซึ่งเขาและ Greta Gerwig ร่วมเขียน masterwork ของกิจการภาพยนตร์ได้ ของสองตัวละครเอกคือหญิงนิวยอร์กมีพลัง fanciful ของสามสิบ บรูค Cardinas (Gerwig), ฝันของการเริ่มต้นธุรกิจ-ร้านอาหารคาเฟ่ที่จะการแฮงค์เอ้าท์ ครอบครัว เสริมความเลื่อนลอยถาวรสำหรับศิลปิน และบุคคลอื่นเย็น เช่นภาพยนตร์ ร้านอาหารของบรูค (ซึ่งเธอจะเรียกของแม่) ขึ้นอยู่กับการได้รับการจัดหาเงินเช่น และ เช่นการเรียงลำดับของภาพยนตร์อิสระสไตล์ทะเยอทะยานที่ Baumbach ของแม่จะต้องได้รับการสนับสนุนน้อยเป็นการลงทุนในธุรกิจที่บริสุทธิ์ และเย็น กว่าเป็นความรักขึ้นอยู่กับความเชื่อมั่นส่วนบุคคลในบรูค มีตาต่อคุณค่าของทุก ๆ ในที่เต็มไป ด้วยการพาณิชย์นาวี"โทอเมริกา" ก็ masterwork โรงภาพยนตร์วรรณกรรม ฟิล์มของอื่น ๆ วิชาฯ มีจำนวนปีที่ Barnard ที่อยากเป็นนักเขียนนิยายมีเอก เท Fishko (Lola Kirke), เทมีปัญหาพอดีในโรงเรียน Friendless เกือบ เพื่อนร่วมห้องของเธอซับซ้อน anomie at odds with และ uninspired โดยเรียน เทรซีเรียกเป็นคนแปลกหน้าสำหรับบริษัท: บรู๊คอายุสามสิบปี stepsister ของเธอในอนาคต (แม่ของเทรซีจะเร็ว ๆ นี้จะแต่งพ่อของบรูค) เร็ว ๆ นี้หลังจากนั้น เทรซีเขียนเรื่อง clef เซ็ตบรูคและเธอพยายามที่เริ่มอาหาร ได้แล้ว ต้องการเพื่อรักษา และเสริมสร้างความสัมพันธ์ sisterly ใหม่ conceals เรื่องราวจากเธอยัง "โทอเมริกา" masterwork โรงภาพยนตร์วรรณกรรมในแง่อื่น ๆ เชิงคุณภาพ: ไม่เพียงเกี่ยวกับวรรณกรรม เป็นงานของเขียน หนึ่งวันพีชมากที่สุดของ screenplays ล่าสุด ในขณะที่ดูภาพยนตร์เรื่อง อยากจะจำลองบทสนทนาในเวลาจริงสำหรับความสุขของการอ่านหลังจากนั้น (และหวังว่า screenplay, Gerwig และ Baumbach ที่ร่วมเขียน จะเผยแพร่เป็นหนังสือ) แห่งพบของ writerly คือ whimsy วาจาป่าของบรูคเป็นเทพบเห็นบรูค ที่ sashays ลงทางสีแดงที่ยืน TKTS ในสแควร์ดัฟฟีด้วยกรี๊ดป่า ("เท ยินดีต้อนรับสู่ดีขาว ") และม้วนเรื่อง theatrically ตา (เกือบทั้งหัวม้วน), เทรซีรู้จักว่าบรู๊คอักขระ ในคำทั้งสัมผัส — การ idiosyncratic เทียบกับ แม้ครอบงำบุคลิกภาพ และบุคคลที่จะแสดงในงานของนิยาย ในวันถัดไป เทรซี ในห้องหอของเธอของผจญภัยกับบรู๊ค เขียนเรื่อง "โทอเมริกา เกี่ยวกับผู้หญิงชื่อโดว์ ที่กล่าวว่า ไม่ว่าบรู๊คกล่าวว่า และเมื่อพวกเขาเข้าด้วยกัน (ที่ชื่อเรื่องหมายถึงทีวีซีรี่ส์บรูคที่มากับ เกี่ยวกับผู้หญิงที่เป็น "รัฐบาลผู้ปฏิบัติงาน โดยวันนั้น" และซูเปอร์ฮีโร่กลางคืน)Talker ยอดเยี่ยมและ aphorist เร็วเดิน fast-talking fount นินทา และความเข้าใจ ปัญญาตัดความฝันยอดเยี่ยม แรงกระตุ้นป่า และโครงการบ้า incisive สังเกต และความ กล้ามากมาย บรูคเหมือนการประดิษฐ์แยบยลตัวเอง Gerwig และ Baumbach เมืองในสคริปต์ของพวกเขาก่อนหน้านี้ฟิล์มกัน "ฟรานเซสฮา แต่มีตัวเอกแมปไปของ Gerwig ศิลปะความทะเยอทะยานมากขึ้นอย่างชัดเจน และการเชื่อมต่อส่วนบุคคลถูก inhibiting ระยะทางสัมพัทธ์ของบรูคจาก Gerwig มี liberated จินตนาการของเธอ และกรอบซึ่งภาพยนตร์นำชีวิตตัวละคร — ผู้ส่งเรื่องผ่านมุมมองของเทรซี — จะอุดมสมบูรณ์น่าอัศจรรย์ในวรรณคดีประดิษฐ์Baumbach and Gerwig scatter a remarkable handful of seemingly random yet inspired and significant elements throughout the story. The apparent arbitrariness of incidents, pulled into the story’s gravitational field, makes its tight social circles seem populous, wondrous, and vast. “Mistress America” is inhabited by characters who, moving through the two women’s orbits, gain enormous vividness from their crossing light. These characters include two other students, Tony (Matthew Shear), to whom Lola is attracted, and Nicolette (Jasmine Cephas Jones), Tony’s possessive and jealous girlfriend; Mamie-Claire (Heather Lind), Brooke’s “ex-friend” and “nemesis,” who is married to Brooke’s wealthy ex-boyfriend Dylan (Michael Chernus); a high-school acquaintance of Brooke’s (Rebecca Henderson); her neighbor in a building that is zoned, significantly, as commercial (Kareem Williams); two suburbanites (Dean Wareham and Cindy Cheung); and a student editor (played by Colin Stokes, of The New Yorker’s editorial staff—though he wasn’t at the time of filming). All of these characters, even those off-screen who are only heard (such as Brooke’s father) or who are not even heard (Brooke’s boyfriend, Stavros), acquire an extraordinary density, their dialogue gaining spin and lilt, from their place in the action.The intersection of direction, performance, and writing achieves what James Ponsoldt, for instance, failed to do in “The End of the Tour”: the setting of the text. If there’s any throttle to the enthusiasm for Baumbach’s oeuvre, it arises from the sense that he devotes more attention and achieves more originality in the writing than in the filming. In “Mistress America,” filmed on the fly with a reduced crew, that sense is dispelled. He seems directorially energized, letting the melody of the language carry the drama. The staging, the framing, and the editing give the text an onscreen amplitude, a word that fills the world. Baumbach fills his cast with actors who are deft talkers, starting with Gerwig, whose mercurial delivery of the dialogue should be no surprise after her performance in Whit Stillman’s “Damsels in Distress,” which channels Katharine Hepburn’s linguistic acrobatics. Kirke, a bit more stolid in demeanor, is inspired by Gerwig (or, rather, Tracy is inspired by Brooke) to challenge her aphorism for aphorism, comeback for comeback, in tempo as well as in acerbity.The spring-loaded plot is itself a mirror on making movies—the desperate and immediate search for money. Brooke’s project hits a rough patch: as a result of her own fun-loving recklessness, she loses the funding for the restaurant and needs to find tens of thousands of dollars over the weekend in order to save the restaurant deal and prevent herself from being sued by contractors. Tracy, who has quickly become Brooke’s sounding board and supporter, decides to take matters into her own hands, and accompanies her on a road trip to Greenwich, Connecticut, with Tony and Nicolette, to hit up Mamie-Claire and Dylan for the money.The portrait of Brooke is an ingenious and depressing refraction of the life of an actor. She’s a character, someone who’s self-aware regarding her energy, her idiosyncrasy, her desperate need for attention, and her need to be perceived as herself—“herself” being her first and most important creation. (What, after all, is an actor but a character in search of characters?) Brooke risks expending her whole creative force on the projection of her own personality. Brooke is a character—and Tracy is an author in search of a character. The younger woman is a literary dreamer and hustler in search of experience—and the experience that she finds is someone else’s.Though “Mistress America” succeeds where “The End of the Tour” fails, it is nonetheless surprisingly cognate both with that film and with one of the other best films of the year so far, Judd Apatow’s “Trainwreck,” which was written by its star, Amy Schumer. All three films are about characters whose crucial relationship involves writing about that crucial other person in their lives, and, in the process, risking that relationship. Baumbach’s film also meshes with Alex Ross Perry’s film “Listen Up Philip” in its borrowings from Philip Roth’s novel “The Ghost Writer,” which is both a movie about a younger writer’s inspiration by an older one and about the perils of writing from life. (Though Perry’s film was released last year, it was filmed a few months after “Mistress America,” the shoot of which is described in Ian Parker’s Profile of Baumbach, from the April 29, 2013 issue of The New Yorker.)
The guiding spirit of these amanuensis-inspired films is Henry James, through his notion of the “central consciousness” and his theme of the realization and development of inhibited or stunted characters through their experience and observation of others whose qualities they admire.

For Baumbach and Apatow, the substance of the movie mirrors their production: in effect, both directors have become the central cinematic consciousnesses for filming the performances and the scripts of prodigious younger writers and actors, Gerwig and Schumer. In Ponsoldt’s case—where the material he’s filming, based on David Lipsky’s book of discussions with David Foster Wallace, “Although Of Course You End Up Becoming Yourself”—he faces the same Faustian risk that Lipsky himself did: that of becoming a modern-day Eckermann, an artist whose name lives on as the enabler and amanuensis of a greater writer, for merging his voice with and submerging his voice within the voice of that other writer.

The spate of amanuensis films suggests a vision of narrowing prospects and heightened fears—the sense that the wild and turbulent lives that filmmakers tended to live in the classic era (whether the rowdy exploits of Howard Hawks or Roberto Rossellini or Michelangelo Antonioni or Charlie Chaplin or Orson Welles, or the high-stakes, behind-the-scenes conflicts and torments of Alfred Hitchcock) are done. The classic studio era, for all the artistic constraints that it imposed on directors, also gave the high walls behind which to live wildly (and the considerable means with which to do so). Today, directing, in an age of independent filmmaking, is also an art of self-sustenance, of economy and measure, of the inevitably managerial—and these practical constraints extend to directors’ personal lives as well. (

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Baumbach ภาพยนตร์เรื่องใหม่ของ "นายหญิงของอเมริกา" ซึ่งเขาและเกรตา Gerwig ร่วมเขียนเป็นงานชิ้นเอกของผู้ประกอบโรงภาพยนตร์ หนึ่งในสองตัวละครเอกของมันคือพลังเพ้อฝันผู้หญิงนิวยอร์กสามสิบบรูค Cardinas (Gerwig) ที่ทำให้ความฝันของการเริ่มต้นธุรกิจร้านอาหารคาเฟ่ที่จะไปเป็นประจำสถานครอบครัวร้านขยับถาวรสำหรับศิลปินและ คนอื่น ๆ อีกมากมาย เช่นเดียวกับภาพยนตร์, ร้านอาหารบรูค (ซึ่งเธอจะโทรหาแม่) ขึ้นอยู่กับการได้รับเงินและเช่นเดียวกับการจัดเรียงของภาพยนตร์อิสระที่มีความทะเยอทะยานศิลปะที่ทำให้ Baumbach ที่คุณแม่จะต้องได้รับเงินน้อยกว่าที่มีการลงทุนทางธุรกิจที่บริสุทธิ์และเย็นกว่าเป็น การทำงานของความรักขึ้นอยู่กับความเชื่อมั่นส่วนบุคคลในบรูคและมีตาต่อคุณค่าของศิลปะในภูมิทัศน์หนึ่งที่เต็มไปด้วยการค้า. "นายอเมริกา" ยังเป็นงานชิ้นเอกของภาพยนตร์วรรณกรรม การให้ความช่วยเหลืออื่น ๆ ของภาพยนตร์เรื่องนี้เทรซี่ Fishko (Lola เคิร์ก) เป็นน้องสิบแปดปีที่บาร์นาร์ดที่อยากจะเป็นนักเขียนนิยาย เทรซี่จะมีปัญหาในการปรับที่โรงเรียน พวกพ้องเกือบที่ขัดแย้งกับภาวะผิดปกติที่มีความซับซ้อนเพื่อนร่วมห้องของเธอและปฏิภาณโดยชั้นเรียนของเธอเทรซี่เรียกคนแปลกหน้าสำหรับ บริษัท : สามสิบปีบรูคน้องสาวในอนาคตของเธอ (แม่ของเทรซี่จะเร็วจะแต่งงานกับพ่อของบรูค.) หลังจากนั้นไม่นานเทรซี่เขียนเรื่องàโน๊ตเกี่ยวกับบรูคและความพยายามของเธอที่จะเริ่มต้นร้านอาหาร แต่แล้วต้องการที่จะรักษาและเสริมสร้างความสัมพันธ์ของพวกเขาใหม่น้องสาว, ซ่อนเร้นเรื่องราวจากเธอ. แต่ "นายหญิงของอเมริกา" เป็นงานชิ้นเอกของภาพยนตร์วรรณกรรมอื่น ๆ ในความรู้สึกเชิงคุณภาพ: มันไม่ได้เป็นเพียงเกี่ยวกับวรรณกรรม มันเป็นเรื่องของการเขียนการทำงานที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่งของที่งดงามที่สุดของบทภาพยนตร์ที่ผ่านมา ในขณะที่ดูหนังเรื่องนี้ผมอยากจะถ่ายการสนทนาในเวลาจริงเพื่อความสุขในการอ่านมันหลังจากนั้น (และผมหวังว่าบทภาพยนตร์ซึ่ง Gerwig และ Baumbach ร่วมเขียนจะถูกตีพิมพ์เป็นหนังสือ) ศูนย์กลางของ writerly น่าแปลกใจที่เป็นอย่างรวดเร็วด้วยวาจาป่าบรูก. โดยเร็วที่สุดเท่าที่เทรซี่วางตาบรูคที่sashays ลงบันไดสีแดงที่ TKTS ยืนอยู่ในดัฟฟี่สแควร์กับเสียงกรีดร้องป่า ("เทรซี่ยินดีต้อนรับสู่ที่ยิ่งใหญ่ทางสีขาว" ) และม้วนตาขันหวาดระแวง (เกือบม้วนหัวทั้งหมด) เทรซี่ตระหนักดีว่าบรูคเป็นตัวละครทั้งในความรู้สึกของคำข้อที่มีนิสัยแปลกล้นแม้บุคลิกภาพครอบงำและคนที่สร้างขึ้นมาเพื่อเป็นตัวแทนในการทำงานของนิยาย . วันรุ่งขึ้นเทรซี่กลับมาอยู่ในห้องพักหอพักของเธอหลังจากที่คืนของการผจญภัยกับบรูคที่เขียนเรื่อง "นายอเมริกา" เกี่ยวกับผู้หญิงคนหนึ่งชื่อทุ่งหญ้าและที่บอกว่าไม่สิ่งที่บรูคกล่าวและเขาเมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกัน (ชื่อเรื่องนั่นหมายถึงทีวีซีรีส์ที่บรูคมากับเกี่ยวกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็น "การปฏิบัติงานของรัฐบาลตามวันและซูเปอร์ฮีโร่โดยคืน.") นักพูดที่ยอดเยี่ยมและ aphorist, อย่างรวดเร็วเดินพูดเร็วน้ำพุนินทาและ ข้อมูลเชิงลึกตัดปัญญาและความฝันที่ยิ่งใหญ่แรงกระตุ้นป่าและโครงการบ้าสังเกตคมกล้าและไม่มีที่สิ้นสุด, บรูคดูเหมือนว่าเป็นสิ่งประดิษฐ์อันชาญฉลาดของตัวเอง Gerwig และ Baumbach ร่วมมือกับบทภาพยนตร์ของพวกเขาก่อนด้วยกัน "ฟรานเซฮา" แต่มีตัวเอกแมปชัดเจนมากขึ้นบนความทะเยอทะยานศิลปะ Gerwig ของตัวเองและการเชื่อมต่อส่วนบุคคลที่ถูกยับยั้ง ญาติห่างบรู๊คจาก Gerwig ได้ปลดปล่อยจินตนาการของเธอและกรอบการทำงานภายในที่ผู้สร้างภาพยนตร์นำไปสู่ชีวิตที่ตัวอักษรที่ถูกส่งไปยังเรื่องราวผ่านของเทรซี่มุมมองมีความอุดมสมบูรณ์อย่างน่าอัศจรรย์สำหรับการประดิษฐ์วรรณกรรม. Baumbach และ Gerwig กระจายกำมือที่โดดเด่นของสุ่ม ยังเป็นแรงบันดาลใจและองค์ประกอบที่สำคัญตลอดทั้งเรื่อง เด็ดขาดชัดเจนของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นดึงลงไปในสนามแรงโน้มถ่วงของเรื่องที่ทำให้วงการสังคมแน่นดูเหมือนมีประชากรมหัศจรรย์และกว้างใหญ่ "นายหญิงของอเมริกา" เป็นที่อาศัยอยู่โดยตัวละครที่เคลื่อนที่ผ่านทั้งสองวงโคจรของผู้หญิงที่ได้รับความสดใสอย่างมากจากแสงข้ามของพวกเขา ตัวละครเหล่านี้รวมถึงสองนักเรียนคนอื่น ๆ โทนี่ (มัทธิวเฉือน) ซึ่ง Lola เป็นที่ดึงดูดและ Nicolette (จัสมินเคฟาสโจนส์), โทนี่หวงและหึงแฟน; แมมมี่แคลร์ (เฮเทอร์ลินด์), บรูก "อดีตเพื่อน" และ "กรรมตามสนอง" ที่แต่งงานกับบรูกร่ำรวยอดีตแฟนดีแลน (ไมเคิล Chernus); ความใกล้ชิดโรงเรียนมัธยมของบรูก (รีเบคก้าเดอร์สัน); เพื่อนบ้านของเธอในอาคารที่เป็นส่วนที่อยู่อย่างมีนัยสำคัญเป็นเชิงพาณิชย์ (คารีมวิลเลียมส์); สอง suburbanites (คณบดีแวร์แฮมและซินดี้ Cheung); และแก้ไขนักศึกษา (แสดงโดยโคลิคส์บรรณาธิการของเดอะนิวยอร์กเกอร์ของพนักงานแม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในช่วงเวลาของการถ่ายทำ) ทั้งหมดของตัวละครเหล่านี้แม้ผู้ที่ปิดหน้าจอที่มีการได้ยินเท่านั้น (เช่นพ่อของบรูก) หรือผู้ที่ไม่เคยได้ยินแม้แต่ (แฟนหนุ่มของบรูก, Stavros) ได้รับความหนาแน่นพิเศษบทสนทนาของพวกเขาได้รับความสปินและจังหวะจากสถานที่ของพวกเขาใน . การดำเนินการแยกทิศทางผลการดำเนินงานและการเขียนประสบความสำเร็จในสิ่งที่เจมส์Ponsoldt เช่นล้มเหลวในการทำ "จุดจบของทัวร์": การตั้งค่าของข้อความ หากมีความกระตือรือร้นที่จะเค้นสำหรับผลงานของบอมแบคใด ๆ ก็เกิดขึ้นจากความรู้สึกว่าเขาอุทิศความสนใจมากขึ้นประสบความสำเร็จและความคิดริเริ่มในการเขียนมากขึ้นกว่าในการถ่ายทำ ใน "รักอเมริกา" ถ่ายทำในทันทีกับลูกเรือลดความรู้สึกที่หายไปในบัดดล ดูเหมือนว่าเขาจะมีพลังงาน directorially ให้ทำนองของภาษาดำเนินการละคร นั่งร้านกรอบและแก้ไขให้ข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอกว้างคำที่เติมโลก Baumbach เติมหล่อของเขากับนักแสดงที่มีความคล่องแคล่ว talkers เริ่มต้นด้วย Gerwig ที่มีการส่งมอบปรอทของการเจรจาควรจะไม่แปลกใจหลังจากการแสดงของเธอในส่วนเล็กน้อยของ Stillman "หญิงสาวในความทุกข์" ซึ่งช่องแคทธารีเฮปเบิร์กายกรรมของภาษา เคิร์ก, อีกเล็กน้อยไม่หวั่นไหวในการกระทำเป็นแรงบันดาลใจ Gerwig (หรือค่อนข้างเทรซี่แรงบันดาลใจจากบรูค) ที่จะท้าทายคำพังเพยของเธอสำหรับคำพังเพย, คัมแบ็กสำหรับการกลับมาในจังหวะเช่นเดียวกับในรสฝาด. พล็อตสปริงโหลดเป็นตัวเอง กระจกในการทำภาพยนตร์ที่หมดหวังและค้นหาได้ทันทีสำหรับเงิน โครงการบรูกฮิตขรุขระ: เป็นผลมาจากความประมาทรักสนุกของเธอเองเธอสูญเสียเงินทุนสำหรับร้านอาหารและต้องการที่จะหานับหมื่นของดอลลาร์ในช่วงสุดสัปดาห์เพื่อช่วยจัดการร้านอาหารและป้องกันตัวเองจากการถูกฟ้อง โดยผู้รับเหมา เทรซี่ที่ได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นคณะกรรมการเสียงบรูคและลูกน้องตัดสินใจที่จะนำเรื่องในมือของเธอเองและมาพร้อมกับเธอเดินทางบนท้องถนนที่จะกรีนนิชตกับโทนี่และ Nicolette, การตีขึ้นมามี่แคลร์และดีแลนสำหรับเงินภาพของบรูคเป็นหักเหคิดสร้างสรรค์และตกต่ำของชีวิตของนักแสดง เธอเป็นตัวละครคนที่ตัวรู้เกี่ยวกับพลังงานของเธอนิสัยของเธอต้องหมดหวังของเธอสำหรับความสนใจและความต้องการของเธอที่จะถูกมองว่าเป็น herself- "ตัวเอง" ถูกสร้างแรกและสำคัญที่สุดของเธอ (สิ่งที่หลังจากทั้งหมดเป็นนักแสดง แต่ตัวละครในการค้นหาของตัวละครอยู่แล้ว?) บรูคความเสี่ยง expending พลังสร้างสรรค์ของเธอทั้งในการฉายของบุคลิกภาพของเธอเอง บรูคเป็นตัวละครและเทรซี่เป็นผู้เขียนในการค้นหาของตัวละคร ผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าเป็นฝันวรรณกรรมและนักธุรกิจในการค้นหาของประสบการณ์และประสบการณ์ที่เธอพบว่าเป็นของคนอื่น. แม้ว่า "นายอเมริกา" ประสบความสำเร็จที่ "จุดจบของทัวร์" ล้มเหลวก็เป็น แต่น่าแปลกใจที่คล้ายคลึงกันทั้งที่มีหนังเรื่องนั้นและ กับหนึ่งในภาพยนตร์ที่ดีที่สุดอื่น ๆ ของปีเพื่อให้ห่างไกล, จัดด์อพาโทว์ของ "Trainwreck" ซึ่งเขียนโดยดาวเอมี่ชูเมอร์ ภาพยนตร์ทั้งสามเรื่องที่เกี่ยวกับตัวละครที่มีความสัมพันธ์ที่สำคัญเกี่ยวข้องกับการเขียนเกี่ยวกับการที่บุคคลอื่นที่สำคัญในชีวิตของพวกเขาและในกระบวนการที่เสี่ยงต่อความสัมพันธ์ที่ ภาพยนตร์ Baumbach ยังตาข่ายกับภาพยนตร์อเล็กซ์รอสส์เพอร์รี่ "Listen Up ฟิลิป" เงินกู้ยืมจากนวนิยายฟิลิปโรท "นักเขียนผี" ซึ่งเป็นทั้งหนังเกี่ยวกับแรงบันดาลใจของนักเขียนที่อายุน้อยกว่าโดยเก่าและเกี่ยวกับภัยของการเขียนจากชีวิต (แม้ว่าภาพยนตร์เพอร์รี่ได้รับการปล่อยตัวเมื่อปีที่แล้วก็กำลังถ่ายทำอยู่ไม่กี่เดือนหลังจาก "นายอเมริกา" ยิงที่อธิบายไว้ในรายละเอียดเอียนปาร์กเกอร์ของบอมแบคจาก 29 เมษายน 2013 ปัญหาของเดอะนิวยอร์กเกอร์.) จิตวิญญาณแนวทาง เหล่านี้ภาพยนตร์เลขานุการแรงบันดาลใจคือเฮนรีเจมส์ผ่านความคิดของเขา "สติกลาง" และรูปแบบของเขาในการก่อให้เกิดและการพัฒนาของตัวละครยับยั้งหรือลักษณะแคระแกรนผ่านประสบการณ์และการสังเกตของพวกเขาคนอื่น ๆ ที่มีคุณภาพที่พวกเขาชื่นชม. สำหรับ Baumbach และโทวที่ เนื้อหาของหนังเรื่องนี้สะท้อนการผลิตของพวกเขาในผลกรรมการทั้งสองได้กลายเป็นภาพยนตร์ consciousnesses กลางสำหรับการถ่ายทำภาพยนตร์การแสดงและสคริปของนักเขียนที่อายุน้อยมหัศจรรย์และนักแสดง, Gerwig และชูเมอร์ ในกรณีที่ Ponsoldt ของวัสดุที่เขาถ่ายทำตามหนังสือเดวิด Lipsky ของการหารือกับเดวิดฟอสเตอร์วอลเลซ "แต่แน่นอนคุณจะจบลงกลายเป็นตัวเอง" -he ใบหน้าเสี่ยงเฟาเดียวกันกับที่ Lipsky ตัวเองไม่ว่าจะกลายเป็นแหล่งคมนาคม วัน Eckermann ศิลปินที่มีชื่อมีชีวิตอยู่ในฐานะ enabler การและเลขานุการประจำตัวของนักเขียนที่ยิ่งใหญ่ที่สำหรับการรวมเสียงของเขาที่มีและจมเสียงของเขาที่อยู่ในเสียงของนักเขียนอื่น ๆ ที่. น้ำท่วมของภาพยนตร์เลขานุการให้เห็นวิสัยทัศน์ของลูกค้าลดลงและความกลัวความคิดริเริ่ม ความรู้สึกที่ -the ชีวิตป่วนป่าและผู้สร้างภาพยนตร์ที่มีแนวโน้มที่จะมีชีวิตอยู่ในยุคคลาสสิก (ไม่ว่าการหาประโยชน์ของนักเลงโฮเวิร์ดเหยี่ยวหรือ Roberto Rossellini หรือ Michelangelo Antonioni หรือ Charlie Chaplin หรือออร์สันเวลส์หรือเดิมพันสูงที่อยู่เบื้องหลังฉาก ความขัดแย้งและการทรมานของอัลเฟรดฮิตช์ค็อก) จะทำ ยุคคลาสสิกสตูดิโอสำหรับทุกข้อ จำกัด ของศิลปะที่มันกำหนดไว้ว่ากรรมการยังให้ที่อยู่เบื้องหลังกำแพงสูงที่จะมีชีวิตอยู่อย่างดุเดือด (และวิธีการมากที่จะทำเช่นนั้น) วันนี้ผู้กำกับในยุคของการสร้างภาพยนตร์อิสระยังเป็นศิลปะของตัวเองยังชีพเป็นของเศรษฐกิจและตัวชี้วัดของการบริหารจัดการที่หลีกเลี่ยงไม่ได้และข้อ จำกัด ในทางปฏิบัติเหล่านี้ขยายไปถึงชีวิตส่วนตัวของกรรมการเช่นกัน (

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

baumbach ของภาพยนตร์เรื่องใหม่ " นายหญิงของอเมริกา , " ซึ่งเขาและ เกรต้า เกอร์วิก Co เขียนเป็น masterwork ของโรงภาพยนตร์ ผู้ประกอบการ หนึ่งในสองตัวละคร เป็นพลังผู้หญิงนิวยอร์กเพ้อฝันของสามสิบ บรูค ( cardinas เกอร์วิก ) ที่ฝันของการเริ่มต้น business-a ร้านอาหารคาเฟ่ที่จะ hangout , ครอบครัว , ถาวร เปลี่ยนร้านสำหรับศิลปินและคนเจ๋งๆ เช่นภาพยนตร์ร้านอาหารของบรู๊ค ( ซึ่งเธอจะเรียกแม่ ) ขึ้นอยู่กับการได้รับเงิน และ คล้ายกับหนังอิสระทะเยอทะยานศิลปะที่ baumbach ทำให้ แม่จะต้องได้รับการสนับสนุนน้อยเป็นบริสุทธิ์และเย็นธุรกิจการลงทุนกว่าเป็นงานความรักขึ้นอยู่กับความเชื่อมั่นส่วนบุคคลใน บรูคและด้วยตาที่มีต่อคุณธรรมของสินค้าหัตถกรรมในภูมิทัศน์ที่เต็มไปด้วยขาย

" นายหญิงอเมริกา " ยังเป็น masterwork ของภาพยนตร์ วรรณกรรม ตัวเอกอื่น ๆของภาพยนตร์เรื่องนี้ เทรซี่ fishko ( Lola เคิร์ก ) เป็นสิบแปดปีเก่าน้องใหม่ที่บาร์นาร์ดใครอยากเป็นนักเขียนนิยาย . เทรซี่มีปัญหาอยู่ที่โรงเรียน เกือบจะไม่มีเพื่อนหมางเมินกับรูมเมทของเธอมันซับซ้อนมากกว่า และปฏิภาณโดยชั้นเรียน เทรซี่โทรหาคนแปลกหน้าสำหรับ บริษัท : สามสิบปี บรู๊ค พี่เลี้ยงของเธอในอนาคต ( แม่ของเทรซี่ จะได้แต่งงานกับคุณพ่อ บรู๊ค ) หลังจากนั้น เทรซี่เขียนเรื่องราวล่าสุดกุญแจเสียงเกี่ยวกับบรูค และ เธอพยายามที่จะเริ่มต้นร้านอาหาร แต่แล้วต้องการที่จะรักษาและเสริมสร้างความสัมพันธ์พี่น้องใหม่ ปกปิดเรื่องราวจากเธอ


ยัง " นายหญิงอเมริกา " คือผลงานชิ้นเอกของวรรณคดีภาพยนตร์ในอื่น ๆคุณภาพ ความรู้สึกมันไม่ใช่แค่เรื่องวรรณกรรม มันเป็นงานเขียนที่ยอดเยี่ยม หนึ่งในที่งดงามที่สุดของล่าสุดบท . ขณะชมภาพยนตร์ฉันต้องการที่จะคัดลอกการสนทนาในเวลาจริงเพื่อความสุขของการอ่านได้ในภายหลัง ( และหวังว่า บท ซึ่ง เกอร์วิก baumbach Co และเขียน จะถูกตีพิมพ์เป็นหนังสือ ) ศูนย์กลางของ writerly สงสัยคือบรูคของป่าวาจาแปลกๆ

ทันทีที่เทรซี่ วางดวงตาบน บรู๊ค ที่ sashays ลงบันไดสีแดงที่ tkts ยืนดัฟฟี่สแควร์กับเสียงกรีดร้องป่า ( " เทรซี่ยินดีต้อนรับสู่วิธีการใหญ่สีขาว ! " ) และม้วนตา theatrically แดก ( เกือบทั้งหัวม้วน ) , เทรซี่ รับรู้ว่า บรู๊ค คือตัวละคร ในความรู้สึกของคำว่า อันมี ล้น แม้บุคลิกภาพท่วมท้น และคนที่ทำจะแสดงในนิยาย วันถัดไป เทรซี่ กลับมาที่ห้องเธอหลังจากที่คืนของการผจญภัยกับบรูค , เขียนนิยาย" นายหญิงของอเมริกา , " เรื่องผู้หญิงที่ชื่อ ทุ่งหญ้าที่พูดและทำสิ่งที่บรูคกล่าว และเมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกัน ( ชื่อที่อ้างอิงถึงละครทีวีที่บรูคมาถึงด้วย เรื่องผู้หญิงที่เป็น " ข้าราชการทั้งกลางวันและกลางคืนเป็นซูเปอร์ฮีโร่ " )

เป็นนักพูดที่ยอดเยี่ยมและโพริส , เดินเร็ว , เร็วพูดค่ะนินทา และข้อมูลเชิงลึก ตัดปัญญาและยิ่งใหญ่ ความฝันแรงกระตุ้นป่าและบ้าในโครงการ สังเกตแหลมและความกล้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด , บรู๊ค ดูเหมือนความคิดสร้างสรรค์ประดิษฐ์เอง และ เกอร์วิก baumbach ร่วมมือในสคริปต์ของภาพยนตร์ของพวกเขาก่อนกัน " ฟรานเซส ฮา แต่ตัวเอกของเรื่องชัดเจนแมปไปยัง เกอร์วิกของศิลปะ ความทะเยอทะยาน และการเชื่อมต่อส่วนบุคคลยับยั้ง .