Chen Rong throated a reply. Seeing

Chen Rong throated a reply. Seeing her calm expression, the woman relaxed a little, continuing: “Ah Rong, this place isn’t good anymore, we must move south. Compared to other major clans, the House of Chen is still much better. At least, we have clansmen in the south.”

Chen Rong throated another reply.

Because she agreed so blithely, and her expression also did not seem to be absentminded as was two days ago, the woman rejoiced and added, “Do you understand now, Ah Rong? You won’t have nightmares tonight?”

Chen Rong nodded.

At this time, a man’s voice called to her from outside: “Ah Rong, our luggage has been prepared. When will we leave?”

Listening to this familiar voice, Chen Rong suddenly asked, “What day is today?”

Taken aback, the man then replied, “It’s the day of the ox (1).”

They are using a 60-day cycle made up of stems and branches similar to the 60-year cycle. This day is called the 辛丑xin chou day, xin being the stem and chou (ox) being the branch.

The day of the ox? Chen Rong stood up. The day of the ox! That’s right, on midnight three days later, she would be confronting her first calamity.

While the older woman was caught in bewilderment, she slowly sat down. “Are you Uncle Wu?”

The middle-aged man standing outside grew more surprised. He gave a loud reply: “Yes, I’m Uncle Wu. Ah Rong, what’s wrong?” At his last word, he went straight toward the door and pushed it open. A thin and pale face with a few sparse whiskers on the chin appeared before Chen Rong’s eyes.

Chen Rong was washing her mouth at this time. It was rather ill-mannered for a man as old as he to open her door.

She looked up at the man. Living for the second time, she could only now see the wickedness hidden behind his seemingly gentle and benevolent face.

The man in front of her was a scholar her father had saved while he was traveling. All along, her father had treated him as a friend. He respectfully kept him at the estate and even asked her and all the servants to call him ‘uncle’.

But it was this very man who colluded with thieves. The night before they left for the south, the house was broken into and robbed of all its wealth.

If her father hadn’t secretly hid some gold in his study, she wouldn’t have been able to go to the south. She would long have begged on the street!

Chen Rong stared at Uncle Wu and unhurriedly stated, “We’ll depart this afternoon!”

“What? Departing this afternoon? Ah Rong, why not wait a few more days?”

Chen Rong quietly sneered before hardening her face. “I said we’re leaving this afternoon,” she repeated loudly.

She was nevertheless a young girl who had yet to establish her influence. The man looked to the older woman behind her and demanded: “Nurse Ping, have you said something to Ah Rong? Traveling south is a serious matter, how can we just leave on a whim?” At this, he remembered something and raised his voice to say: “Besides, Ah Rong has been having nightmares for many nights. Since she is feeling unwell, why not rest for two more days?”

The kind looking woman quickly stepped forward and faced Chen Rong while saying: “Miss, there is validity in Uncle Wu’s words…” Chen Rong interrupted her, shouting, “I said we’re leaving this afternoon!”

Uncle Wu wanted to oppose her order, but when he met her fathomless dark eyes, for some reason he shuddered and swallowed back the words he had wanted to blurt out.

“Close the door,” Chen Rong ordered after withdrawing her gaze.

For a second, Uncle Wu was stunned. At length, he realized she was talking to him. He closed the door in bewilderment, his heart feeling ill at ease: What happened to Ah Rong? How did she change so much?

As soon as Uncle Wu left, Chen Rong went to the study that housed thick bamboo slips and silk manuscripts. In the past, after Uncle Wu had conspired with thieves to rob their family wealth, she had recalled her father’s reminder in desperation: If anything unexpected were to happen, go to the study. After a good cry in the study, she accidentally discovered numerous gold leaves in these bamboo and silk books. She had survived thanks to these gold leaves.

Loud clanging clashed outside. It was the servants busy at packing. At the moment, the entire courtyard was almost ready; soon they would be moving to the study.

These noisy voices, these rough clamoring, they were all so pleasant to the ears. How did she not realize this before?

Chen Rong slowly sat down and opened a roll of silk manuscript, her ears raptly listening to the bustling sounds.

She wasn’t sure how much time had passed when a loud call came to her from outside the door: “Ah Rong, are you in the study? Elder Sun is here.”

It was Uncle Wu’s voice.

Chen Rong’s face sank: He didn’t know when to give up. He even invited Elder Sun over!

“Nurse Ping, is Ah Rong in the study?” Uncle Wu’s shout sounded again. “He has come to visit because he heard she isn’t feeling well. Let Ah Rong know so she can come to receive her guest.”

Chen Rong rose. Before Nur

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เฉินรองคอตอบกลับ เห็นแสดงความสงบ ผู้หญิงผ่อนคลายเล็กน้อย ต่อ: "ร่อง Ah สถานนี้ไม่ดีอีกต่อไป เราต้องย้ายใต้ เมื่อเทียบกับแคลนอื่น ๆ หลัก บ้านเฉินจะยังคงดี น้อย เรามี clansmen ในภาคใต้"เฉินโรงสีอื่นตอบเพราะเธอยอมรับดังนั้นฝ่าย และนิพจน์ของเธอยังไม่ได้ดูเหมือนจะ absentminded เป็นสองวันที่ผ่านมา หญิง rejoiced และ เพิ่ม "เข้าใจตอนนี้ Ah โรงไหม คุณจะไม่มีฝันร้ายคืนนี้"รองเฉินพยักหน้าตอนนี้ เสียงของมนุษย์ที่เรียกว่าเธอจากภายนอก: "รอง Ah รับจัดงาน เมื่อจะจาก"ฟังเสียงนี้คุ้นเคย เฉินรองก็ถาม ความอะไรวันคือ วันนี้ตะลึง คนนั้นตอบว่า "มันเป็นวันของวัว (1)"พวกเขาจะใช้วงจร 60 วันลำต้นและกิ่งคล้ายกับรอบ 60 ปี วันนี้เรียกว่า 辛丑xin โชววัน ซิสเต็มและโชว (วัว) เป็นสาขาการวันวัว รองเฉินยืนขึ้น วันวัว ที่ถูกต้อง ในเที่ยงคืนวันที่สามภายหลัง เธอจะต้องเผชิญหน้ากับวิกฤตครั้งแรกของเธอในขณะที่หญิงถูกจับในความสับสน เธอค่อย ๆ นั่งลง "คุณลุง Wu"คนสู่ที่ยืนอยู่นอกเติบโตประหลาดใจมาก เขาให้คำตอบดัง: "ใช่ ฉัน Wu ลุง อา รอง ไม่ถูกต้องหรือไม่? " ที่คำสุดท้ายของเขา เขาเดินตรงไปทางประตู และผลักดันเปิด ใบบาง และอ่อน มีหนวดห่างกี่บนคางปรากฏตาเฉินรองรองเฉินถูกล้างปากของเธอในเวลานี้ มันเป็น ill-mannered แต่สำหรับคนเก่าเขาเปิดประตูของเธอเธอมองขึ้นที่คน ชีวิตเป็นครั้งสอง เธอไม่เพียงเห็นความชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังใบหน้าของเขาดูเหมือนอ่อนโยน และอันนี้คนตรงหน้าเป็นนักวิชาการที่พ่อบันทึกไว้ในขณะที่เขาเดิน ตลอด พ่อคนรับเขาเป็นเพื่อน เขาเคารพรักษาเอสเตท และถามว่า เธอและข้าราชการทั้งหมดเรียกเขา 'ลุง'แต่มันก็คนนี้มากที่ colluded กับขโมย คืนก่อนที่พวกเขาซ้ายสำหรับภาคใต้ บ้านถูกแบ่ง และปล้นมายของหากพ่อของเธอไม่ได้แอบซ่อนทองในการศึกษาของเขา เธอจะไม่ได้ไปภาคใต้ เธอจะยาวมีขอร้องบนถนนเฉินรองจ้องไปที่ลุง Wu และ unhurriedly ระบุ "เราจะออกเดินทางบ่ายนี้""อะไร ออกเดินทางบ่ายนี้หรือไม่ อา รอง ทำไมไม่รอกี่วัน? "รองเฉินยิ้มเยาะก่อนที่จะทำให้ใบหน้าของเธออย่างเงียบ ๆ "ว่า เรากำลังออกจากบ่ายนี้ เธอเสียงดังซ้ำอีกครั้งนอกจากนี้เธอก็เป็นเด็กสาวที่ยังไม่ได้มีการสร้างอิทธิพลของเธอ ผู้ชายมองผู้หญิงมากกว่าเธอ และเรียกร้อง: "พยาบาล Ping มีคุณพูดสิ่งที่ร่อง Ah ทางใต้เป็นเรื่องร้ายแรง วิธีสามารถเราแค่ฝากบนเคส" นี้ เขาจดจำบางสิ่งบางอย่าง และยกเสียงของเขาว่า: ", Ah ร่องมีการมีฝันร้ายหลายคืน เพราะเธอรู้สึกรีย์ ทำไมไม่พักผ่อนสองวัน"The kind looking woman quickly stepped forward and faced Chen Rong while saying: “Miss, there is validity in Uncle Wu’s words…” Chen Rong interrupted her, shouting, “I said we’re leaving this afternoon!”Uncle Wu wanted to oppose her order, but when he met her fathomless dark eyes, for some reason he shuddered and swallowed back the words he had wanted to blurt out.“Close the door,” Chen Rong ordered after withdrawing her gaze.For a second, Uncle Wu was stunned. At length, he realized she was talking to him. He closed the door in bewilderment, his heart feeling ill at ease: What happened to Ah Rong? How did she change so much?As soon as Uncle Wu left, Chen Rong went to the study that housed thick bamboo slips and silk manuscripts. In the past, after Uncle Wu had conspired with thieves to rob their family wealth, she had recalled her father’s reminder in desperation: If anything unexpected were to happen, go to the study. After a good cry in the study, she accidentally discovered numerous gold leaves in these bamboo and silk books. She had survived thanks to these gold leaves.Loud clanging clashed outside. It was the servants busy at packing. At the moment, the entire courtyard was almost ready; soon they would be moving to the study.These noisy voices, these rough clamoring, they were all so pleasant to the ears. How did she not realize this before?Chen Rong slowly sat down and opened a roll of silk manuscript, her ears raptly listening to the bustling sounds.She wasn’t sure how much time had passed when a loud call came to her from outside the door: “Ah Rong, are you in the study? Elder Sun is here.”It was Uncle Wu’s voice.Chen Rong’s face sank: He didn’t know when to give up. He even invited Elder Sun over!“Nurse Ping, is Ah Rong in the study?” Uncle Wu’s shout sounded again. “He has come to visit because he heard she isn’t feeling well. Let Ah Rong know so she can come to receive her guest.”Chen Rong rose. Before Nur

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เฉินร่อง throated ตอบกลับ เห็นการแสดงออกของเธอสงบผู้หญิงผ่อนคลายเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างต่อเนื่อง: "อาร่องสถานที่แห่งนี้ไม่ดีอีกต่อไปเราจะต้องย้ายไปทางทิศใต้ เมื่อเทียบกับชนเผ่าอื่น ๆ ที่สำคัญที่บ้านของเฉินก็ยังดีมาก อย่างน้อยเรามีผู้ดีในภาคใต้. " เฉินร่อง throated ตอบกลับอีก. เพราะเธอตกลงเพื่อ blithely และการแสดงออกของเธอยังไม่ได้ดูเหมือนจะได้รับการสักเท่าใดเป็นได้สองวันที่ผ่านมาผู้หญิงก็เปรมปรีดิ์และเสริม" คุณเข้าใจในขณะนี้ อาร่อง? คุณจะไม่ต้องฝันร้ายในคืนนี้ " เฉินร่องพยักหน้า. ในเวลานี้เสียงของผู้ชายคนหนึ่งเรียกให้เธอจากนอก:" อาร่องกระเป๋าของเราได้รับการเตรียม เมื่อเราจะออก? " ฟังเสียงที่คุ้นเคยนี้เฉินโรงจู่ ๆ ก็ถามว่า" วันวันนี้คืออะไร? " ผงะชายคนนั้นตอบว่า" มันเป็นวันของวัว (1). " พวกเขากำลังใช้ 60 รอบวันที่สร้างขึ้นจากลำต้นและกิ่งก้านคล้ายกับรอบ 60 ปี วันนี้เรียกว่าวัน辛丑ซินโจวซินเป็นลำต้นและ chou (วัว) เป็นสาขา. วันฉลู? เฉินร่องลุกขึ้นยืน วันฉลู! ที่เหมาะสมในเวลาเที่ยงคืนสามวันต่อมาเธอจะต้องเผชิญหน้ากับภัยพิบัติครั้งแรกของเธอ. ในขณะที่หญิงชราถูกจับในความสับสนเธอค่อย ๆ นั่งลง "คุณลุงวู?" ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างนอกขยายตัวประหลาดใจมากขึ้น เขาให้ตอบกลับมาดัง ๆ : "ใช่ฉันลุงวู อาร่องอะไรผิดหรือเปล่า? "ในคำพูดสุดท้ายของเขาเขาเดินตรงไปยังประตูและผลักดันให้มันเปิด บาง ๆ ทั่วใบหน้าและสีซีดกับเคราเบาบางไม่กี่ที่คางปรากฏต่อหน้าต่อตาเฉินของโรง. เฉินร่องถูกล้างปากของเธอในเวลานี้ มันค่อนข้างไม่สุภาพสำหรับคนอายุเท่าเขาจะเปิดประตูเธอ. เธอมองมาที่ชายคนนั้น ที่อาศัยอยู่เป็นครั้งที่สองเธอเพียงตอนนี้จะได้เห็นความชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่หลังใบหน้าที่ดูเหมือนจะอ่อนโยนและใจดีของเขา. คนที่อยู่ในด้านหน้าของเธอที่เป็นนักวิชาการที่พ่อของเธอได้บันทึกไว้ขณะที่เขากำลังเดินทาง ทั้งหมดพร้อมพ่อของเธอได้รับการรักษาเขาเป็นเพื่อน เขากราบเก็บเขาที่คฤหาสน์และแม้กระทั่งขอให้เธอและข้าราชการทุกคนที่จะเรียกเขาว่า 'ลุง'. แต่มันก็เป็นชายคนนี้มากที่สมรู้ร่วมคิดกับโจร ในคืนก่อนที่พวกเขาออกจากทางทิศใต้บ้านถูกแบ่งออกเป็นและปล้นทุกความมั่งคั่ง. ถ้าพ่อของเธอไม่ได้แอบซ่อนตัวทองบางในการศึกษาของเขาเธอจะไม่ได้รับสามารถที่จะไปทางทิศใต้ เธอจะยาวได้ขอร้องบนถนน! เฉินร่องจ้องที่ลุงวูและระบุไม่รีบร้อน "เราจะออกเดินทางช่วงบ่ายวันนี้!" "คืออะไร? ออกเดินทางช่วงบ่ายวันนี้? อาร่องทำไมไม่รออีกไม่กี่วัน? " เฉินร่องอย่างเงียบ ๆ sneered ก่อนที่จะแข็งใบหน้าของเธอ "ผมบอกว่าเรากำลังจะออกจากช่วงบ่ายวันนี้" เธอซ้ำแล้วซ้ำอีกเสียงดัง. เธอยังคงเป็นเด็กสาวที่มียังไม่ได้สร้างอิทธิพลของเธอ ชายคนนั้นมองไปที่หญิงที่มีอายุมากกว่าด้านหลังของเธอและเรียกร้อง "พยาบาลปิงได้ที่คุณกล่าวว่าสิ่งที่จะอ้าร่อง? ? เดินทางลงใต้เป็นเรื่องที่ร้ายแรงวิธีการที่เราสามารถเพียงแค่ปล่อยในราชประสงค์ "ในตอนนี้เขาจำได้ว่าบางสิ่งบางอย่างและยกเสียงของเขาจะพูดว่า:" นอกจากอาร่องได้รับการฝันร้ายสำหรับหลายคืน เพราะเธอมีความรู้สึกไม่สบายทำไมไม่ส่วนที่เหลืออีกสองวัน "? ผู้หญิงชนิดมองอย่างรวดเร็วก้าวไปข้างหน้าและเผชิญหน้ากับเฉินร่องในขณะที่พูดว่า:" มิสมีความถูกต้องในคำพูดของลุงวู ... "เฉินร่องขัดจังหวะเธอตะโกน" ฉัน บอกว่าเรากำลังจะออกจากช่วงบ่ายวันนี้! " ลุงวูอยากจะคัดค้านคำสั่งของเธอ แต่เมื่อเขาได้พบดวงตาสีดำของเธออาจเข้าใจได้ด้วยเหตุผลบางอย่างที่เขาสั่นกลืนกลับคำพูดที่เขาอยากจะพูดโพล่งออกมา. " ปิดประตู "เฉิน ร่องสั่งซื้อหลังจากถอนสายตาของเธอ. เป็นครั้งที่สองลุงวูตะลึง ที่มีความยาวเขาก็ตระหนักว่าเธอได้พูดคุยกับเขา เขาปิดประตูในความสับสนหัวใจของเขารู้สึกไม่สบายใจ: เกิดอะไรขึ้นกับอาร่อง? เธอไม่เปลี่ยนวิธีการมาก? เร็วที่สุดเท่าที่ลุงวูซ้าย, เฉินร่องไปศึกษาซึ่งเป็นที่ตั้งบิลไม้ไผ่หนาและต้นฉบับไหม ในอดีตที่ผ่านมาหลังจากที่ลุงวูได้สมคบคิดกับโจรปล้นความมั่งคั่งของครอบครัวของพวกเขาที่เธอได้เล่าเตือนความทรงจำของพ่อของเธอหมดหวัง: ถ้ามีอะไรที่ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้นไปการศึกษา หลังจากที่เป็นหนทางที่ดีในการศึกษาที่เธอบังเอิญไปพบใบทองจำนวนมากในไม้ไผ่เหล่านี้และหนังสือผ้าไหม เธอยังมีชีวิตอยู่ต้องขอบคุณใบทองเหล่านี้. ที่กำลังส่งเสียงดังปะทะกันนอก มันเป็นคนรับใช้ไม่ว่างในการบรรจุ ในขณะที่ลานทั้งหมดก็เกือบจะพร้อม; เร็ว ๆ นี้พวกเขาจะได้ย้ายไปอยู่ที่การศึกษา. เหล่านี้เสียงที่มีเสียงดังเหล่านี้ clamoring หยาบพวกเขาทั้งหมดเพื่อให้รื่นรมย์กับหู ไม่ว่าเธอไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้มาก่อนหรือไม่เฉินร่องช้านั่งลงและเปิดม้วนต้นฉบับผ้าไหม, หูของเธอ raptly ฟังเสียงที่คึกคัก. เธอก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่เวลาที่ผ่านมาเมื่อมีการโทรมาดัง ๆ มาหาเธอจากด้านนอก ประตู: "อาร่อง, คุณในการศึกษา? . พี่ดวงอาทิตย์อยู่ที่นี่ " มันเป็นเสียงลุงวู. ใบหน้าร่องเฉินจม: เขาไม่ได้รู้ว่าเมื่อไหร่ที่จะให้ขึ้น เขายังได้รับเชิญพี่ดวงอาทิตย์มากกว่า! "พยาบาลปิงเป็นอาร่องในการศึกษาได้หรือไม่" ตะโกนลุงวูฟังอีกครั้ง "เขาได้มาเยี่ยมชมเพราะเขาได้ยินเสียงเธอจะรู้สึกไม่ดี ให้อาร่องรู้เพื่อให้เธอสามารถที่จะได้รับมาจากผู้เข้าพักของเธอ. " เฉินร่องเพิ่มขึ้น ก่อนที่นูร์