3.3. Chemical evaluations3.3.1. Oxa

3.3. Chemical evaluations
3.3.1. Oxalates
Total oxalate concentrations were not affected by treatments,
and initial levels were similar to those after 60 d of storage
( Tables 1 and 4). Even though this, it can be observed that the
concentrations of total oxalates were higher in the albedo than in
the juice ( Tables 1 and 4). This would mean that the oxalates would
not present the same behavior and evolution than the peteca, and
there would not be a direct relationship between total oxalate
concentration and the severity of the disorder. However, as all
lemons had peteca after storage, albeit in different levels of
incidence, the presence of oxalates is consistent with several
reports that link calcium oxalate concentrations with peteca
( Khalidy et al ., 1969; Palma et al., 1998; Storey and Treeby, 2002;
Undurraga et al., 2006).
Several authors have postulated that oxalates accumulate
mainly as soluble oxalates, insoluble calcium oxalates or a
combination of both forms, depending on the degree of acidity
of the solution (Libert and Franceschi, 1987; Franceschi and
Loewus, 1995; Ilarslan et al., 1997 ). In media with greater acidity
and lower pH, calcium and oxalate are present as separate ions in a
soluble form. Undurraga et al. (2002) found that after storage,
silver lemons had higher acidity and lower pH than yellow lemons.
Under these conditions, both ions could remain soluble in the juice,
and could potentially be translocated to the albedo. If the albedo
pH was higher they would form insoluble oxalate crystals, which
would sequester calcium in cells to avoid further damage (Webb,
1999). This suggests that free calcium may be a critical factor
triggering the disorder. It would also link the development of
peteca with the greater presence of oxalate crystals in tissues with
symptoms as well as with the collapse in cell walls ( Palma et al.,
1998; Storey and Treeby, 2002; Undurraga et al ., 2006). According
to this, it could be postulated that in the juice is where most
reactions with oxalates would be occurring, and they would form
or solubilize as an internal response to external changes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.3. เคมีประเมิน3.3.1 การ oxalatesออกซาเลตรวมความเข้มข้นได้รับผลกระทบไม่ตามรักษาและระดับเริ่มต้นใกล้เคียงกับหลังจาก 60 d เก็บ(ตารางที่ 1 และ 4) แม้นี้ มันจะสังเกตได้จากที่นี้ความเข้มข้นของ oxalates รวมได้สูงกว่า albedo กว่าในน้ำ (ตารางที่ 1 และ 4) นี้จะหมายความ ว่า ที่ oxalates จะไม่แสดงลักษณะการทำงานที่เดียวกันและวิวัฒนาการกว่า peteca และจะไม่มีความสัมพันธ์โดยตรงระหว่างออกซาเลตรวมความเข้มข้นและความรุนแรงของโรคที่ อย่างไรก็ตาม เป็นทั้งหมดมะนาวมี peteca หลังจากที่เก็บ แม้ว่าอยู่ในระดับที่แตกต่างอุบัติการณ์ สถานะของ oxalates จะสอดคล้องกันด้วยรายงานที่เชื่อมโยงความเข้มข้นของออกซาเลตแคลเซียมกับ peteca(Khalidy et al., 1969 พาลม่าและ al., 1998 ชั้นและ Treeby, 2002Undurraga และ al., 2006)ผู้เขียนหลายได้ postulated oxalates สะสมส่วนใหญ่เป็น oxalates ละลาย ละลายแคลเซียม oxalates หรือชุดรูปแบบ ขึ้นอยู่กับระดับของการมีโซลูชัน (Libert และ Franceschi, 1987 Franceschi และLoewus, 1995 Ilarslan และ al., 1997) ในสื่อมีมากขึ้นและ pH ต่ำ แคลเซียม และออกซาเลตอยู่เป็นประจุที่แยกต่างหากในการแบบฟอร์มการละลายน้ำ Undurraga et al. (2002) พบว่าหลังจากที่เก็บเงินมะนาวก็มีสูงขึ้นและค่า pH ต่ำกว่าสีเหลืองมะนาวภายใต้เงื่อนไขเหล่านี้ ประจุทั้งสองจะยังคงละลายในน้ำและอาจจะ translocated ได้ไป albedo ถ้า albedopH สูงกว่าก็จะฟอร์มผลึกออกซาเลตขึ้น ซึ่งจะ sequester แคลเซียมในเซลล์เพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหาย (เวบบ์ เพิ่มเติมปี 1999) . นี้แนะนำว่า แคลเซียมฟรีอาจจะเป็นปัจจัยสำคัญเรียกโรคที่ นอกจากนี้มันยังจะเชื่อมโยงการพัฒนาpeteca มีผลึกออกซาเลตในเนื้อเยื่อมีมากขึ้นอาการที่ดีเช่นเดียวกับการพังทลายในผนังเซลล์ (ปัล et al.,ปี 1998 ชั้นและ Treeby, 2002 Undurraga et al., 2006) ตามนี้ มันสามารถถูก postulated ว่า ในน้ำเป็นสุดจะเกิดปฏิกิริยากับ oxalates และพวกเขาต้องการหรือ solubilize เป็นการตอบสนองภายในการเปลี่ยนแปลงภายนอก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.3 การประเมินผลทางเคมี
3.3.1 oxalates
รวมความเข้มข้นออกซาเลตที่ไม่ได้รับผลกระทบจากการรักษาและระดับเริ่มต้นมีความคล้ายคลึงกับหลังจาก 60 วันของการจัดเก็บ (ตารางที่ 1 และ 4) แม้ว่านี้จะสามารถสังเกตได้ว่าความเข้มข้นของออกซาเลตรวมที่สูงขึ้นในอัลเบโด้กว่าในน้ำผลไม้(1 โต๊ะและ 4) นี้จะหมายความว่าออกซาเลตจะไม่นำเสนอพฤติกรรมเดียวกันและวิวัฒนาการกว่า peteca และจะไม่มีความสัมพันธ์โดยตรงระหว่างออกซาเลตรวมความเข้มข้นและความรุนแรงของโรค แต่เป็นทุกมะนาวมี peteca หลังการเก็บรักษาแม้ว่าในระดับที่แตกต่างกันของอุบัติการณ์การปรากฏตัวของออกซาเลตมีความสอดคล้องกับหลายรายงานที่เชื่อมโยงความเข้มข้นของแคลเซียมออกซาเลตกับpeteca (Khalidy et al, 1969;. Palma, et al, 1998;. ชั้นและ Treeby 2002;.. Undurraga et al, 2006) ผู้เขียนหลายคนได้ตั้งสมมติฐานว่าออกซาเลตสะสมส่วนใหญ่เป็น oxalates ละลายออกซาเลตแคลเซียมที่ไม่ละลายน้ำหรือการรวมกันของทั้งสองรูปแบบขึ้นอยู่กับระดับของความเป็นกรดของการแก้ปัญหา(Libert และ Franceschi 1987; Franceschi และLoewus, 1995;. Ilarslan, et al, 1997) ในสื่อที่มีความเป็นกรดมากขึ้นและมีค่า pH ต่ำกว่าแคลเซียมออกซาเลตและที่มีอยู่เป็นไอออนที่แยกจากกันในรูปแบบที่ละลายน้ำได้ Undurraga et al, (2002) พบว่าหลังจากการจัดเก็บมะนาวมีความเป็นกรดเงินที่สูงขึ้นและค่าpH ต่ำกว่ามะนาวสีเหลือง. ภายใต้เงื่อนไขเหล่านี้ไอออนทั้งสองยังคงสามารถละลายได้ในน้ำผลไม้และอาจจะ translocated เพื่ออัลเบโด้ ถ้าอัลเบโด้พีเอชสูงที่พวกเขาจะเป็นผลึกออกซาเลตที่ไม่ละลายน้ำซึ่งจะยึดทรัพย์แคลเซียมในเซลล์เพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหายต่อ(เวบบ์, 1999) นี้แสดงให้เห็นว่าแคลเซียมฟรีอาจจะเป็นปัจจัยที่สำคัญเรียกความผิดปกติ นอกจากนี้ยังจะเชื่อมโยงการพัฒนาของpeteca กับการปรากฏตัวที่มากขึ้นของผลึกออกซาเลตในเนื้อเยื่อที่มีอาการเช่นเดียวกับการล่มสลายในผนังเซลล์(Palma, et al. 1998; ชั้นและ Treeby 2002; Undurraga et al, 2006). ตามนี้ก็อาจจะมีการตั้งสมมติฐานว่าในน้ำผลไม้ที่มีมากที่สุดที่สามารถเกิดปฏิกิริยากับออกซาเลตจะเกิดขึ้นและพวกเขาจะเป็นหรือละลายเป็นการตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงภายในภายนอก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3.3 . การประเมินสารเคมี
3.3.1 .
รวมส่วนผสมปริมาณออกซาเลตไม่ได้รับผลกระทบจากการรักษา ,
และระดับเริ่มต้นที่คล้ายคลึงกับที่หลัง 60 D กระเป๋า
( ตารางที่ 1 และ 2 ) แม้ว่านี้เป็นที่สังเกตได้ว่า ความเข้มข้นของส่วนผสมทั้งหมด สูงกว่า

ในการสะท้อนของกว่าในน้ำ ( ตารางที่ 1 และ 2 ) นี้จะหมายถึงว่าส่วนผสมจะ
ปัจจุบัน พฤติกรรมเดียวกันและวิวัฒนาการกว่า peteca และ
ไม่มีความสัมพันธ์โดยตรงระหว่างปริมาณออกซาเลต
รวมและความรุนแรงของโรค อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมะนาวมี peteca
หลังกระเป๋า , แม้ว่าในระดับที่แตกต่างกันของ
อุบัติการณ์ การปรากฏตัวของส่วนผสมจะสอดคล้องกับรายงานหลาย
ที่เชื่อมโยงกับ peteca ความเข้มข้นของแคลเซียมออกซาเลต
( khalidy et al . ,1969 ; Palma et al . , 1998 ; ชั้นและ treeby , 2002 ;
undurraga et al . , 2006 ) .
ผู้เขียนหลายมี postulated ว่าส่วนผสมสะสม
ส่วนใหญ่เป็นแคลเซียมที่ไม่ละลายหรือละลาย ส่วนผสมส่วนผสม A
การรวมกันของทั้งสองรูปแบบ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับระดับของความเป็นกรด
ของสารละลาย ( ลิเบอร์ตี้ และฟรันจี ีส , 1987 ; ฟรันจี ีสและ
loewus , 1995 ; ilarslan et al . , 1997 ) สื่อกับ
ความเป็นกรดมากขึ้นและ pH ต่ำแคลเซียมและออกซาเลตที่มีอยู่แยกไอออนใน
รูปละลายน้ำได้ undurraga et al . ( 2002 ) พบว่า หลังจากกระเป๋าเงินมีความเป็นกรดสูงกว่า
มะนาวและ pH ต่ำกว่ามะนาวสีเหลือง
ภายใต้เงื่อนไขเหล่านี้ ไอออนทั้งสองจะยังคงละลายในน้ำ
และอาจจะ translocated กับผู้ทรยศ . ถ้า pH สูงกว่าพวกเขาจะสะท้อนกลับ

รูปผลึกออกซาเลตละลายน้ำ ซึ่งจะโดดเดี่ยวแคลเซียมในเซลล์เพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหายต่อไป ( เวบบ์ ,
1999 ) นี้แสดงให้เห็นว่ามีแคลเซียมฟรีอาจจะเป็นปัจจัย
เรียกโรค มันยังเชื่อมโยงการพัฒนา
peteca กับตนมากกว่าของผลึกออกซาเลตในเนื้อเยื่อด้วย
อาการเช่นเดียวกับการล่มสลายในผนังเซลล์ ( Palma et al . ,
2541 ; ชั้นและ treeby , 2002 ; undurraga et al . , 2006 )
ตามนี้ อาจสรุปได้ว่า ในน้ำผลไม้ที่ปฏิกิริยาที่สุด
กับส่วนผสมจะเกิดขึ้น , และพวกเขาจะฟอร์ม
หรือ solubilize เป็นการตอบสนองภายในการเปลี่ยนแปลงภายนอก