KitschstoryThat kitsch is almost un

Kitschstory

That kitsch is almost universally recognized—as a denigration, as a category of objects, as a set of responses—but simultaneously wildly elastic in its parameters has generated quite a bit of theorizing about what kitsch is and might be, what It suggests about class and taste, and how it functions as a reflective, proscriptive, and constructive device within culture.4 Many early discussions of kitsch centered on its assumed parasitic relationship to and potential enervation of “high” art. Much of the writing about kitsch has centered on the visual arts, but the concept has also been applied to other forms of art, including music, literature, and theater. Increasingly, the concept of kitsch has been applied to other domains: the question of kitsch is debated in such diverse Teas as architecture, business studies and economics, critical management and organization theory, design, urban planning, media studies, political science, public administration, queer theory, and religious studies. As with its application in the visual arts, kitsch in these varied discursive circles is not dependent upon a single point of view and does not present a unified version of the idea of kitsch Itself. Instead, the concept of kitsch has been mobilized by disparate concerns to draw a line around questionable, low quality, “ersatz,” or even potentially dangerous cultural expressions, or deployed as a recuperative and celebratory agent for those same cultural utterances.

The word kitsch was first used in the nineteenth century to refer to inexpensive pictures sold as souvenirs to tourists.5 One frequently suggested etymological origin for the term is the German verb verkitschen, meaning to make cheaply.6 Thus, from its earliest usage, kitsch was linked with a cheap(ened) form of art, something either mass-produced or produced hastily, and without much aesthetic merit or taste. For the most part, the term continues to connote that which is aesthetically wan or suspect. At the heart of discussions about kitsch lies a concern about authenticity and value, as kitsch is often understood to stand opposed to “real art,” opposed to “true” aesthetic experience, offering instead only enervated arid inauthentic approximations, merely syrupy, sugary surrogates for the more robust fare of “real” art. Kitsch is therefore seen as having few intrinsic properties except in a negative sense, as it is understood to either rely on “high” cultural artifacts to ape—and, in the process of that aping, diminish—or to sidestep the “high” altogether and offer the viewer a mass-produced, cheapened experience that trades upon hackneyed emotionality and trite themes.7

ft is in part kitsch’s glibness, its easiness, that made it so palatable and readily consumable, according to art critic Clement Greenberg, whose

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

KitschstoryKitsch ว่าเกือบเกลียดชังรู้จัก — เป็นการใส่ เป็นประเภทของวัตถุ เป็นชุดของการตอบสนอง — แต่ยืดหยุ่นพร้อมอาละวาดในพารามิเตอร์ได้สร้างของเก่าเป็น kitsch อะไรอาจ จะ มันแนะนำเกี่ยวกับคลาสและรส และวิธีฟังก์ชันเป็นสะท้อน proscriptive และอุปกรณ์สร้างสรรค์ภายใน culture.4 สนทนาหลายช่วงของ kitsch แปลกปลอมเสียงฟู่เหมือนกาฝากความสัมพันธ์และ enervation มีศักยภาพ "สูง" ศิลปะของการ ส่วนใหญ่เขียนเกี่ยวกับ kitsch มีศูนย์กลางในทัศนศิลป์ แต่ยังมีการใช้แนวคิดกับแบบฟอร์มอื่น ๆ ของศิลปะ ดนตรี วรรณกรรม และโรงละคร มาก แนวคิดของ kitsch ใช้กับโดเมนอื่น: คำถามที่ kitsch เป็นยังคงชาดังกล่าวหลากหลายเป็นสถาปัตยกรรม ศึกษาธุรกิจ และเศรษฐกิจ ทฤษฎีการจัดการและองค์กรสำคัญ ออกแบบ การวางผังเมือง สื่อการศึกษา รัฐศาสตร์ ราชการ ทฤษฎีแปลก ๆ และศาสนา เช่นเดียวกับโปรแกรมประยุกต์ในทัศนศิลป์ kitsch ในวง discursive หลากหลายเหล่านี้ไม่ขึ้นกับมุมมองของจุดเดียว และนำเสนอความคิดของ kitsch เองรุ่นรวม แทน แนวคิดของ kitsch ถูกปฏิบัติ โดยความกังวลแตกต่างกันการวาดเส้นรอบ ๆ "ersatz" หรือแม้แต่อันตรายนิพจน์วัฒนธรรมคุณภาพต่ำ อาจ หรือจัดวางเป็นตัวแทนเบื้อง และ celebratory สำหรับ utterances วัฒนธรรมเหล่านั้นเหมือนกันWord kitsch เป็นครั้งแรกใช้ในศตวรรษที่อ้างอิงถึงรูปภาพราคาไม่แพงที่ขายเป็นของที่ระลึกเพื่อ tourists.5 หนึ่งบ่อย ๆ แนะนำ verkitschen กริยาเยอรมัน หมายถึง การทำให้ cheaply.6 ดังนี้ เป็นจุดเริ่มต้นของ etymological สำหรับคำจากการใช้งานเร็วที่สุด kitsch เชื่อมโยงกับ cheap(ened) รูปแบบของศิลปะ สิ่งที่มวลผลิต หรือผลิต รีบ และโดยมากบุญงาม หรือรสชาติ ส่วนใหญ่ ระยะเวลายังคง connote ที่สวยงามหวาน หรือสงสัย ห้องสนทนาเกี่ยวกับ kitsch อยู่มักจะมีเข้าใจความกังวลเกี่ยวกับความถูกต้องและค่า kitsch ยืนการ "จริงศิลปะ เทียบกับ"ความจริง"ประสบการณ์สุนทรียะ นำเสนอแต่เฉพาะ enervated แล้งผิด ๆ เพียงการประมาณ ไพเราะ เพียง syrupy surrogates โดยสารแข็งแกร่งขึ้น"จริง"ศิลปะ Kitsch เป็นดังนั้นเห็น มีคุณสมบัติ intrinsic น้อยยกเว้นในความรู้สึกลบ เป็นมันเป็นที่เข้าใจทั้งพึ่งพาสิ่งประดิษฐ์วัฒนธรรม "สูง" เอาอย่างกัน และ กำลังที่ aping เทา — หรือ sidestep "สูง" ทั้งหมด และมีตัวแสดงเป็นมวลผลิต cheapened ประสบการณ์ที่ค้า hackneyed emotionality และ trite themes.7ฟุตเป็น kitsch ในส่วนของ glibness ความสะดวกสบายของ ที่ทำดังนั้นอร่อย และพร้อมบริโภค ตามศิลปะวิจารณ์ผลงานตะปาปาเคลเมนต์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Kitschstory ศิลปที่ไร้ค่าที่เกือบจะได้รับการยอมรับเป็นสากลหมิ่นประมาทเป็นหมวดหมู่ของวัตถุที่เป็นชุดของการตอบสนอง แต่ในเวลาเดียวกันยืดหยุ่นอย่างดุเดือดในพารามิเตอร์ได้สร้างไม่น้อยของทฤษฎีเกี่ยวกับสิ่งที่และศิลปที่ไร้ค่าอาจจะมีสิ่งที่มันแสดงให้เห็นเกี่ยวกับ ชั้นเรียนและรสชาติและวิธีการที่จะทำหน้าที่เป็นสะท้อน proscriptive และอุปกรณ์ที่สร้างสรรค์ภายใน culture.4 การอภิปรายในช่วงต้น ๆ ของศิลปที่ไร้ค่ามีศูนย์กลางอยู่ที่ความสัมพันธ์พยาธิสันนิษฐานที่จะ enervation และศักยภาพของ "สูง" ศิลปะ มากของการเขียนเกี่ยวกับศิลปที่ไร้ค่าที่มีศูนย์กลางในทัศนศิลป์ แต่แนวคิดยังได้รับนำไปใช้ในรูปแบบอื่น ๆ ของศิลปะรวมทั้งเพลงวรรณกรรมและโรงละคร เพิ่มมากขึ้นแนวคิดของศิลปที่ไร้ค่าที่ได้รับนำไปใช้กับโดเมนอื่น ๆ : คำถามของศิลปที่ไร้ค่าที่มีการถกเถียงกันในชาที่หลากหลายเช่นสถาปัตยกรรมการศึกษาธุรกิจและเศรษฐศาสตร์การจัดการที่สำคัญและทฤษฎีองค์กรการออกแบบการวางผังเมืองการศึกษาสื่อรัฐศาสตร์บริหารรัฐกิจ ทฤษฎีแปลกและการศึกษาทางศาสนา เช่นเดียวกับการประยุกต์ใช้ในทัศนศิลป์, ศิลปที่ไร้ค่าในวงการประเด็นที่แตกต่างกันเหล่านี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับจุดเดียวของมุมมองและไม่ได้นำเสนอรุ่นแบบครบวงจรของความคิดของตัวเองศิลปที่ไร้ค่า แต่แนวคิดของศิลปที่ไร้ค่าที่ได้รับการระดมจากความกังวลที่แตกต่างกันจะวาดเส้นรอบสงสัยที่มีคุณภาพต่ำ "เลียนแบบ" หรือแม้กระทั่งอาจเกิดการแสดงออกทางวัฒนธรรมที่เป็นอันตรายหรือนำไปใช้เป็นเยียวยาและตัวแทนฉลองสำหรับคำพูดทางวัฒนธรรมเดียวกันนั้น. ศิลปที่ไร้ค่าคำ ถูกนำมาใช้เป็นครั้งแรกในศตวรรษที่สิบเก้าที่จะอ้างถึงภาพราคาไม่แพงขายเป็นของที่ระลึกที่จะ tourists.5 หนึ่งชี้ให้เห็นที่มานิรุกติศาสตร์คำว่าเป็นคำกริยาเยอรมัน verkitschen ความหมายที่จะทำให้ cheaply.6 ดังนั้นจากการใช้งานที่เก่าแก่ที่สุดของศิลปที่ไร้ค่าถูกเชื่อมโยงกับ ราคาถูก (ened) รูปแบบของศิลปะบางสิ่งบางอย่างทั้งมวลผลิตหรือผลิตอย่างเร่งรีบและไม่มีบุญงามมากหรือรส ส่วนใหญ่คำว่ายังคงความหมายที่ถูกสกอร์ wan หรือผู้ต้องสงสัย ที่เป็นหัวใจของการอภิปรายเกี่ยวกับศิลปที่ไร้ค่าอยู่ความกังวลเกี่ยวกับความถูกต้องและความคุ้มค่าเป็นศิลปที่ไร้ค่าเป็นที่เข้าใจมักจะไปยืนตรงข้ามกับ "ศิลปะที่แท้จริง" เทียบกับ "ความจริง" ประสบการณ์ความงามที่นำเสนอแทนเพียง enervated แห้งแล้งประมาณไม่น่าไว้วางใจ, น้ำเชื่อมเพียงอุ้มท้องหวาน สำหรับค่าโดยสารที่แข็งแกร่งมากขึ้นของ "ของจริง" ศิลปะ Kitsch จะเห็นดังนั้นจึงมีคุณสมบัติที่อยู่ภายในไม่กี่ยกเว้นในความรู้สึกเชิงลบในขณะที่มันเป็นที่เข้าใจกันอย่างใดอย่างหนึ่งขึ้นอยู่กับ "สูง" สิ่งประดิษฐ์ทางวัฒนธรรมลิงและในกระบวนการของการ Aping นั้นลดน้อยลงหรือที่จะหลีกเลี่ยง "ความสูง" โดยสิ้นเชิง และนำเสนอผู้ชมมวลผลิต cheapened ประสบการณ์ที่ธุรกิจการค้าเมื่อ emotionality จืดชืดและซ้ำซาก themes.7 ฟุตอยู่ในความคล่องศิลปที่ไร้ค่าเป็นส่วนหนึ่งของความสะดวกสบายของมันที่ทำให้มันเพื่อให้เป็นที่พอใจและบริโภคได้อย่างง่ายดายตามที่นักวิจารณ์ศิลปะผ่อนผันกรีนเบิร์กที่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

kitschstory

ที่คิช จะสามารถรับรู้เป็นความไม่เห็นด้วย , เป็นประเภทของวัตถุเป็นชุดของคำตอบ แต่พร้อมกันอย่างยืดหยุ่นในพารามิเตอร์ได้สร้างค่อนข้างเป็นบิตของทฤษฎีเกี่ยวกับสิ่งที่ Kitsch เป็นและอาจ สิ่งที่บ่งบอกเกี่ยวกับคลาสและรสชาติและวิธีการมันเป็นหน้าที่สะท้อนแสงพโระซครีพ , , อุปกรณ์ภายในและสร้างสรรค์วัฒนธรรม4 หลายต้นการสนทนาของ Kitsch เป็นศูนย์กลางของความสัมพันธ์ และความอ่อนล้าสันนิษฐานพยาธิศักยภาพของศิลปะ " สูง " มากของการเขียนเกี่ยวกับ Kitsch มีศูนย์กลางในทัศนศิลป์ แต่ความคิดยังถูกใช้กับรูปแบบอื่น ๆของศิลปะ ได้แก่ ดนตรี วรรณกรรม และโรงละคร มากขึ้น แนวคิดของคิช ได้ถูกนำมาใช้เพื่อโดเมนอื่น ๆ :คำถามของ Kitsch เป็น debated ในชาที่หลากหลาย เช่น สถาปัตยกรรม ธุรกิจและเศรษฐศาสตร์ ที่สำคัญการจัดการและทฤษฎี องค์การการออกแบบการวางผังเมือง สื่อศึกษา รัฐศาสตร์ , การบริหาร , ทฤษฎี หรือสาธารณะ และการศึกษาทางศาสนา กับการประยุกต์ใช้ในสาขาทัศนศิลป์ ,คิช ในวาทกรรมที่หลากหลายเหล่านี้วงกลมไม่ได้ขึ้นอยู่กับจุดเดียวของมุมมองและไม่เสนอรุ่นรวมของความคิดของ Kitsch นั่นเอง แต่แนวคิดของคิช ได้ระดมความกังวลโดยหลากหลายเพื่อวาดเส้นรอบที่น่าสงสัย , คุณภาพต่ำ , " สังเคราะห์ " หรือแม้แต่อันตรายวัฒนธรรมการแสดงออกหรือใช้เป็นซึ่งฟื้นคืนสู่สภาพปกติ และตัวแทนผู้ได้รับการเฉลิมฉลองวัฒนธรรมเดียวกัน

คำว่า Kitsch ถูกใช้ครั้งแรกในศตวรรษที่สิบเก้าเพื่อดูภาพไม่แพง ขายเป็นของที่ระลึกให้กับนักท่องเที่ยว หนึ่งบ่อยแนะนำแหล่งกำเนิดนิรุกติศาสตร์สำหรับระยะเวลาเป็น verkitschen กริยาภาษาเยอรมันความหมายเพื่อให้ง่าย . 6 ซึ่งจากการใช้งานแรกสุด ,คิช เชื่อมโยงกับ ราคาถูก ( ened ) รูปแบบของศิลปะ มีทั้งมวลผลิต หรือผลิต อย่างเร่งรีบ และโดยมากงามบุญ หรือลิ้มรส สำหรับส่วนใหญ่ , ระยะยังคงใช้ซึ่งเป็น aesthetically วานหรือผู้ต้องสงสัย ที่เป็นหัวใจของการอภิปรายเกี่ยวกับศิลปที่ไร้ค่าอยู่ความกังวลเกี่ยวกับความถูกต้องและค่าเป็นศิลปที่ไร้ค่ามักจะถูกเข้าใจยืนตรงข้ามกับตัวจริง " ศิลปะ" นอกคอก " ประสบการณ์ความงามที่แท้จริง " , เสนอแทนเท่านั้น ซึ่งอ่อนกำลัง และตามการเพียง syrupy , เซอร์โรเกทหวานสำหรับค่าโดยสารที่แข็งแกร่งมากขึ้น " จริง " ศิลปะ ศิลปที่ไร้ค่าดังนั้นจึงเห็นว่ามีคุณสมบัติภายในน้อยมากยกเว้นในความรู้สึกที่เป็นลบ เป็นเข้าใจเพื่อให้พึ่งพาสูง " วัฒนธรรม " สิ่งประดิษฐ์ของลิงและในกระบวนการที่ aping ,ลดหรือหลีกเลี่ยง " สูง " ทั้งหมด และให้ผู้ชมเป็นประสบการณ์ที่เทรดบน cheapened , ธีม emotionality ธรรมดา และเก่า ฟุต 7

ในส่วนของ glibness Kitsch ของความสะดวกสบายที่ทำให้มันอร่อยและพร้อมบริโภคตามการวิจารณ์ศิลปะ Clement Greenberg ที่มี