April 4th, 1870 was Elizabeth Smith

April 4th, 1870 was Elizabeth Smith’s eighteenth birthday and therefore her last day at the New York Protectory, a catholic orphanage where she had lived her entire life. Ordinarily, Elizabeth would have left the orphanage when she turned sixteen, but Elizabeth was not ordinary. For starters, she had only one hand, her right. Her left arm ended at the wrist in a small nub. She usually covered this with a white cloth, neatly tied by one of the nuns or one of the other girls. She was also out of the ordinary because she was a great help to the orphanage.
Because girls at the New York Protectory were taught how to sew, and because this task was more than Elizabeth could manage, she was trained in other skills. She took care of the infants, cleaned up the bunks and canteen, and, her favorite thing, read to the younger children. All of the young boys and girls loved to hear Elizabeth read. She’d hold the book in her right hand if it were small enough, or prop it up in her lap, and the children would gather around her on the floor to listen.
Elizabeth enjoyed looking out at their eager faces. All day, the girls sewed and the boys made shoes. These were supposed to be valuable skills that would help them later in life. They received some schooling, but much less than they otherwise would. Elizabeth took advantage of their need for entertainment as a chance to teach them to read. Often she would hold the book out so that the children could see how the words were displayed across the yellow pages of her books.
She grew attached to the children, even though the nuns had warned her not to. Whenever one of the little ones was adopted by some young couple, Elizabeth would smile and hide her tears. She’d give them a hug goodbye and tell the parents they were taking a little angel home with them. But she cried later, because she missed them. And she cried because she was reminded of the fact that no one had come for her. And to keep this topic from constantly recurring in her mind, she kept as busy as possible. The other girls her age—there were only a few, and usually they were too violent to be adopted—would tell her she wasn’t capable of anything.
“What will you do when you leave?” they asked. “No one will want you, that’s obvious. You’re going to starve out there.”
Elizabeth did her best to push these voices away. Sometimes they got in, and she would weep late into the night, until her eyes ran dry and she finally drifted into fitful, bad sleep. But for every time she felt discouraged, there was a reminder that she was doing good, and that there were people who loved her. Sometimes she would tuck the little children into bed at night, and they would put their tiny arms around her neck and kiss her good night. “Love you ‘Liz,” they’d say, yawning.
When her sixteenth birthday came around, she’d been frightened of being thrown out into the streets, but the nuns had made an exception. There weren’t enough adults to take care of the children. Many of the women had gone away during the war, and they had gone on to other things. The few men who worked in the orphanage had all gone to war, and only one returned. He wasn’t the same man when he came back, and sometime later he’d disappeared without a trace. So Elizabeth stayed on and helped. But she was eighteen now, and it was time to go.
“Can’t I get a job here?” she had asked. “I don’t need much! I can stay in my old bunk!”
“I’m sorry, dear. You have to be a member of the cloth to work here. We can’t keep you on any longer.” The reply had come from Sister Mary, a plump woman with sad eyes. She’d kissed Elizabeth on the forehead and smiled wearily.
Elizabeth got her things together. There was barely enough to fit in one bag. The dress she wore was thin from so many washings, and besides it she had only one other that was nearly identical. In addition to this she possessed a cracked pocket mirror, a comb, a bible, and a small cloth doll. These went into her bag, except for the doll, which she left on a little girl’s bed. For the moment, she had the bunk hall to herself.
She gave the room one final look. The rows of black metal beds sagged in rows, their mattresses brown and their sheets thin. The wooden floor was polished, and wood stoves at either end of the room had grown cold for the season. She looked at her reflection in the one mirror, brushed a rouge strand of brown hair from her eyes, and gave herself a determined look. Her right hand adjusted the linen covering where her left hand had once been, and she moved to say goodbye to Sister Mary.
The children always asked how she’d come to lose her hand. If she was in a good mood, she would tell them she’d lost it in the war, or that a ghost had stolen it away. If she was in a bad mood, she’d grow silent and walk away. The hand was, of course, the reason she had never been adopted. No one wanted a daughter with one hand, especially when there were so many girls who still had all their parts. Elizabeth was not alone in her struggle. There were boys and girls disfigured by small pox who also would never be adopted, but they could still sew and make shoes.
She found Sister Mary near the front entrance, waiting for her. The nun’s hands were folded in front of her, and her elderly face sagged with emotion. Elizabeth wanted to hug her, but the old woman rarely ever bestowed a physical contact more intimate than a touch on the shoulder. Instead, she took the Sister’s hand in her own and squeezed it briefly.
“I’m going to miss you all so much,” Elizabeth said, trying to keep the tears out of her eyes. “The children most of all…that’s why I’m leaving while they’re at work. I couldn’t stand the goodbye. Will you tell them?”
Sister Mary bowed her head. “Of course. And you’re always welcome to come and visit, dear Elizabeth. We’re not banishing you forever.”
“I know.” Elizabeth looked away and brushed a tear from her eye. “But it seems final, doesn’t it?”
“Life is full of final moments, dear. It’s not often we’re aware of them. We should be thankful when we are. This is the final time you’ll be in the Protectory as a resident, but the next time will be as guest. That’s not so bad, is it?”
Elizabeth shook her head. She was having trouble speaking.
Sister Mary produced a small, rectangular package covered in brown paper. She held it out to Elizabeth.
“What’s this?”
“A parting gift, dear.”

“Oh, Sister Mary, I can’t…”
“You will. And you’ll open it later, not here. Tell me now, where are you going from here?” The old woman gently but forcefully slid the package into Elizabeth’s bag.
“I’m going to stay at a boarding house here in Parkchester. I’ll be looking for work, perhaps as a housekeeper,” Elizabeth said. She didn’t sound hopeful.
“The Lord will set you on the right path, dear. You just have to listen to him.”
Sister Mary opened the large front door of the Protectory and let in the day’s cheerful sunlight. The light didn’t match Elizabeth’s mood, nor did it help to warm her up very much. As she stood in the doorway, she felt like she was standing on the edge of a high cliff, preparing to jump. Sister Mary gave Elizabeth’s dress a needless tweak and folded her arms again.
“God bless you, child,” she said.
“And you,” said Elizabeth. She raised one foot, set it down on the paving stones, and with a huge effort did the same with the other. She gave Sister Mary a final sad smile, and walked out into the busy New York street.
She carried her bag at her side. Her broken appendage swung at her other side. Her sleeves were long and frilled, and anyone passing her by in the street would probably fail to realize that anything was amiss. If those same people were judging her by her gait they would find nothing lacking. But if they stopped to look into Elizabeth’s eyes and to ponder her strained expression, they would be pressed to stop and inquire if they could help her, for Elizabeth’s face was an open book of passing emotions.
But even in these early days, New Yorkers kept to themselves. They looked straight ahead, rushing to unknown destinations. Elizabeth tried her hardest to imitate them. She set her feet in the direction of the boarding house and stepped carefully through the frenetic streets filled with pedestrians, snorting horses, and speeding wagons. The city swirled around her.

She spent the first day on her own in a panic, flitting from street to crowded street, on the lookout for help wanted signs. She was certain no shop would hire her, but she needed desperately to be occupied, to be moving forward. She bought a morning addition of the paper and read it over a hurried lunch of oysters. Later she bought the evening addition and brought it with her to the boarding house. By the time she donned her nightgown and tucked herself into bed, she had a neat stack of advertisements that she’d torn from her papers.
The boarding house was comfortable in that it was very similar to the orphanage. She shared a room with fifteen other women, mostly around her own age, but some much older than herself. Elizabeth listened to a few of them say their nightly prayers. When all the candles were extinguished, and Elizabeth was drifting off, she heard someone crying. Lifting her head from her lumpy pillow, she listened and heard soft sobbing come from the far end of the hall. Whoever was crying tried to hide their sorrow, but their choked sobs escaped in sad bursts. After a few minutes, they got control over themselves, and fell silent. Elizabeth remained awake for a long time after that.
The next morning she set out to look for work. The first of her newspaper clippings was an advertisement for a nanny position at a large house in Yorkville. It was an hour’s walk and she had to stop and inquire for directions several times. Eventually she came to a huge brick house with a short, cobblestone walkway. Elizabeth felt intimidated by the sheer size of the house and

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

April 4th, 1870 was Elizabeth Smith’s eighteenth birthday and therefore her last day at the New York Protectory, a catholic orphanage where she had lived her entire life. Ordinarily, Elizabeth would have left the orphanage when she turned sixteen, but Elizabeth was not ordinary. For starters, she had only one hand, her right. Her left arm ended at the wrist in a small nub. She usually covered this with a white cloth, neatly tied by one of the nuns or one of the other girls. She was also out of the ordinary because she was a great help to the orphanage.Because girls at the New York Protectory were taught how to sew, and because this task was more than Elizabeth could manage, she was trained in other skills. She took care of the infants, cleaned up the bunks and canteen, and, her favorite thing, read to the younger children. All of the young boys and girls loved to hear Elizabeth read. She’d hold the book in her right hand if it were small enough, or prop it up in her lap, and the children would gather around her on the floor to listen. Elizabeth enjoyed looking out at their eager faces. All day, the girls sewed and the boys made shoes. These were supposed to be valuable skills that would help them later in life. They received some schooling, but much less than they otherwise would. Elizabeth took advantage of their need for entertainment as a chance to teach them to read. Often she would hold the book out so that the children could see how the words were displayed across the yellow pages of her books.เธอเติบโตแนบเด็ก แม้ว่าชีจะมีเตือนเธอไม่ เมื่อหนึ่งคนน้อยถูกนำมาใช้ โดยบางคู่หนุ่มสาว อลิซาเบธจะยิ้ม และซ่อนน้ำตาของเธอ เธอจะให้ลาฮัก และแจ้งผู้ปกครองพวกเขาได้มีเทวดาน้อยที่บ้าน แต่เธอร้องในภายหลัง เพราะเธอลืมเขา และเธอเนื่องจากเธอนึกถึงความจริงที่ว่า ไม่มีใครมาเธอ และเพื่อไม่ให้หัวข้อนี้เกิดตลอดเวลาในใจของเธอ เธอยังคงวุ่นวายเป็นที่สุด อื่น ๆ หญิงอายุซึ่งมีเพียงไม่กี่ และมักจะพวกเขารุนแรงเกินไปเพื่อจะนำ — จะบอกเธอเธอไม่สามารถอะไร"คุณจะทำอะไรเมื่อคุณปล่อยไหม" เขาก็ถาม "ไม่มีใครจะต้องการคุณ ที่ชัดเจน คุณกำลังจะออกมีอด"เอลิซาเบธได้ดีผลักดันเสียงเหล่านี้ออกไป บางครั้งพวกเขาได้ใน และเธอจะร้องดึก จนกว่าดวงตาของเธอวิ่งแห้ง และเธอก็ลอยนอนต่อสู้ ไม่ดี แต่ทุกครั้งที่เธอรู้สึกท้อ เตือนว่า เธอทำดี และที่มีคนที่รักเธอ บางครั้งเธอจะเปิดเด็กเล็กเตียงในเวลากลางคืน และพวกเขาจะใส่อาวุธของพวกเขาเล็ก ๆ รอบคอของเธอ และจูบเธอหลับ ดี "รักคุณ ' ลิซ, " พวกเขาพูด yawningเมื่อวันเกิดของเธอ sixteenth มา เธอเคยกลัวของการถูกโยนออกไปในถนน แต่แม่ชีที่มีข้อยกเว้น มีไม่เพียงพอให้ผู้ใหญ่ดูแลเด็ก ผู้หญิงมากมายเดินทางไปในระหว่างสงคราม และพวกเขาก็หายไปในสิ่งอื่น ๆ ไม่กี่คนที่ทำงานในมูลนิธิสงเคราะห์เด็กทั้งหมดก็หายไปสงคราม และคืนเดียวเท่านั้น เขาไม่ได้คนเดียวกัน เมื่อเขากลับมา บางครั้งในภายหลังเขาได้หายไปอย่างไร้ร่อง อลิซาเบธฮวง และช่วย แต่เธอเอททีนตอนนี้ แล้วก็เวลาไป"ไม่ฉันได้รับงานที่นี่" เธอถาม "ฉันไม่ต้องการมาก ฉันสามารถอยู่ในเรือเก่าของฉัน""ฉันขอ เรียน คุณต้องเป็นสมาชิกของผ้าในการทำงานที่นี่ เราไม่สามารถให้คุณในอีกต่อไป" ตอบที่ได้มาจากน้องสาวแมรี่ ผู้หญิงที่อวบอ้วน มีตาเศร้า เธอมีรั้งเอลิซาเบธบนหน้าผาก และยิ้มงานเอลิซาเบธได้สิ่งของเธอกัน มีแทบไม่เพียงพอที่จะใส่ลงในถุง เสื้อผ้าที่เธอสวมบางจาก washings มาก และนอกจากนั้น เธอมีเพียงคนเดียวที่อื่นมีเหมือนกันเกือบ นอกจากนี้ เธอต้องเป็นกระเป๋ารอยร้าวกระจก หวี พระคัมภีร์ และตุ๊กตาผ้าขนาดเล็ก เหล่านี้เดินเข้าไปในกระเป๋าของเธอ ยกเว้นตุ๊กตา ซึ่งเธอไว้บนเตียงของสาวน้อย ตอนนี้ เธอมีฮอลล์ชั้นกับตัวเองShe gave the room one final look. The rows of black metal beds sagged in rows, their mattresses brown and their sheets thin. The wooden floor was polished, and wood stoves at either end of the room had grown cold for the season. She looked at her reflection in the one mirror, brushed a rouge strand of brown hair from her eyes, and gave herself a determined look. Her right hand adjusted the linen covering where her left hand had once been, and she moved to say goodbye to Sister Mary.The children always asked how she’d come to lose her hand. If she was in a good mood, she would tell them she’d lost it in the war, or that a ghost had stolen it away. If she was in a bad mood, she’d grow silent and walk away. The hand was, of course, the reason she had never been adopted. No one wanted a daughter with one hand, especially when there were so many girls who still had all their parts. Elizabeth was not alone in her struggle. There were boys and girls disfigured by small pox who also would never be adopted, but they could still sew and make shoes.She found Sister Mary near the front entrance, waiting for her. The nun’s hands were folded in front of her, and her elderly face sagged with emotion. Elizabeth wanted to hug her, but the old woman rarely ever bestowed a physical contact more intimate than a touch on the shoulder. Instead, she took the Sister’s hand in her own and squeezed it briefly."ฉันจะคิดถึงมากทั้งหมด อลิซาเบธกล่าว พยายามเก็บน้ำตาจากดวงตาของเธอ "เด็กส่วนใหญ่ของทั้งหมด...ที่ทำไมออกในขณะที่พวกเขากำลังที่ทำ ฉันไม่สามารถยืนลา จะคุณบอกพวกเขา"น้องแมรี่ลงศีรษะของเธอ "แน่นอน และยินดีเสมอเพื่อมา เยี่ยม ชม รักเอลิซาเบธ เราจะไม่ banishing คุณตลอดไป""ฉันรู้" อลิซาเบธมองออก และทาสีน้ำตาจากตาของเธอ "แต่ดูเหมือนสุดท้าย ไม่มัน""ชีวิตนั้นเต็มไปด้วยช่วงเวลาสุดท้าย รัก ไม่บ่อยเราตระหนักถึงพวกเขา เราควรขอบคุณเมื่อเรา เป็นครั้งสุดท้ายที่คุณจะอยู่ใน Protectory เป็นที่อาศัย แต่ครั้งต่อไปจะเป็นแขก ไม่เลว มัน"อลิซาเบธจับศีรษะของเธอ เธอมีปัญหาในการพูดน้องแมรี่ผลิตแพคเกจขนาดเล็ก สี่เหลี่ยมในกระดาษสีน้ำตาล เธอจะออกไปเอลิซาเบธจัด"นี่คืออะไร""เป็นของขวัญอวย รัก""โอ้ น้องแมรี่ ฉันไม่...""คุณจะ แล้วคุณจะเปิดหลัง ไม่นี่ บอกตอนนี้ คุณจะไปไหนนี่" หญิงชราเบา ๆ แต่ประฝ่อแพคเกจเป็นอลิซาเบธกระเป๋า"ฉันจะไปพักบ้านพักที่นี่ใน Parkchester ฉันจะมองหางาน อาจจะเป็นแม่บ้านที่ อลิซาเบธกล่าว เธอไม่ได้ฟังมีความหวัง"พระเจ้าจะตั้งคุณบนเส้นทางขวา เรียน เพียงได้ฟังเขา"Sister Mary opened the large front door of the Protectory and let in the day’s cheerful sunlight. The light didn’t match Elizabeth’s mood, nor did it help to warm her up very much. As she stood in the doorway, she felt like she was standing on the edge of a high cliff, preparing to jump. Sister Mary gave Elizabeth’s dress a needless tweak and folded her arms again.“God bless you, child,” she said.“And you,” said Elizabeth. She raised one foot, set it down on the paving stones, and with a huge effort did the same with the other. She gave Sister Mary a final sad smile, and walked out into the busy New York street. She carried her bag at her side. Her broken appendage swung at her other side. Her sleeves were long and frilled, and anyone passing her by in the street would probably fail to realize that anything was amiss. If those same people were judging her by her gait they would find nothing lacking. But if they stopped to look into Elizabeth’s eyes and to ponder her strained expression, they would be pressed to stop and inquire if they could help her, for Elizabeth’s face was an open book of passing emotions.But even in these early days, New Yorkers kept to themselves. They looked straight ahead, rushing to unknown destinations. Elizabeth tried her hardest to imitate them. She set her feet in the direction of the boarding house and stepped carefully through the frenetic streets filled with pedestrians, snorting horses, and speeding wagons. The city swirled around her.She spent the first day on her own in a panic, flitting from street to crowded street, on the lookout for help wanted signs. She was certain no shop would hire her, but she needed desperately to be occupied, to be moving forward. She bought a morning addition of the paper and read it over a hurried lunch of oysters. Later she bought the evening addition and brought it with her to the boarding house. By the time she donned her nightgown and tucked herself into bed, she had a neat stack of advertisements that she’d torn from her papers.The boarding house was comfortable in that it was very similar to the orphanage. She shared a room with fifteen other women, mostly around her own age, but some much older than herself. Elizabeth listened to a few of them say their nightly prayers. When all the candles were extinguished, and Elizabeth was drifting off, she heard someone crying. Lifting her head from her lumpy pillow, she listened and heard soft sobbing come from the far end of the hall. Whoever was crying tried to hide their sorrow, but their choked sobs escaped in sad bursts. After a few minutes, they got control over themselves, and fell silent. Elizabeth remained awake for a long time after that.The next morning she set out to look for work. The first of her newspaper clippings was an advertisement for a nanny position at a large house in Yorkville. It was an hour’s walk and she had to stop and inquire for directions several times. Eventually she came to a huge brick house with a short, cobblestone walkway. Elizabeth felt intimidated by the sheer size of the house and

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4 เมษายน 1870 เป็นวันเกิดที่สิบแปดของลิซาเบ ธ สมิ ธ และดังนั้นวันสุดท้ายของเธอที่นิวยอร์ก Protectory, สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคาทอลิกที่เธอยังมีชีวิตอยู่ทั้งชีวิตของเธอ ปกติลิซาเบ ธ จะต้องออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเมื่อเธอหันสิบหก แต่ลิซาเบ ธ ก็ไม่ธรรมดา สำหรับ starters, เธอมีเพียงหนึ่งมือข้างขวาของเธอ แขนซ้ายของเธอจบลงที่ข้อมือในการนับขนาดเล็ก เธอมักจะได้รับการคุ้มครองนี้กับผ้าขาวผูกอย่างเรียบร้อยโดยหนึ่งในแม่ชีหรือหนึ่งในผู้หญิงคนอื่น ๆ เธอยังออกจากสามัญเพราะเธอเป็นความช่วยเหลือที่ดีในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า.
เพราะสาว ๆ ที่นิวยอร์ก Protectory ได้รับการสอนวิธีการเย็บและเพราะงานนี้เป็นมากกว่าสามารถจัดการลิซาเบ ธ เธอได้รับการฝึกฝนในทักษะอื่น ๆ เธอเอาดูแลของทารก, การทำความสะอาดขึ้นเตียงและโรงอาหารและสิ่งที่เธอชื่นชอบอ่านให้เด็กเล็ก ทั้งหมดของชายหนุ่มและหญิงสาวที่รักจะได้ยินลิซาเบ ธ อ่าน เธอถือหนังสือในมือข้างขวาของเธอถ้ามันมีขนาดเล็กเพียงพอหรือประคับประคองมันขึ้นอยู่บนตักของเธอและเด็ก ๆ จะมารวมตัวกันอยู่รอบตัวเธอบนพื้นเพื่อฟัง.
ลิซาเบ ธ มีความสุขมองออกไปที่ใบหน้าของพวกเขากระตือรือร้น ทุกวันสาวเย็บและชายที่ทำรองเท้า เหล่านี้ถูกควรจะเป็นทักษะที่มีคุณค่าที่จะช่วยให้พวกเขาต่อไปในชีวิต พวกเขาได้รับการศึกษาบางส่วน แต่น้อยกว่าที่พวกเขาจะเป็นอย่างอื่น ลิซาเบ ธ ที่ใช้ประโยชน์จากความต้องการของพวกเขาสำหรับความบันเทิงที่มีโอกาสที่จะสอนให้พวกเขาอ่าน บ่อยครั้งที่เธอจะถือหนังสือเล่มนี้ออกมาเพื่อให้เด็กได้เห็นว่าคำที่ถูกแสดงผลในหน้าเหลืองของหนังสือของเธอ.
เธอเติบโตที่แนบมากับเด็กแม้ว่าแม่ชีได้เตือนเธอว่าไม่ต้อง เมื่อใดก็ตามที่หนึ่งในคนที่เล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นลูกบุญธรรมของคู่หนุ่มสาวบางลิซาเบ ธ จะยิ้มและน้ำตาของเธอซ่อน เธอต้องการให้พวกเขาลากอดและบอกพ่อแม่ของพวกเขากำลังเทวดาน้อยบ้านกับพวกเขา แต่ต่อมาเธอร้องไห้เพราะเธอคิดถึงพวกเขา และเธอร้องไห้เพราะเธอนึกถึงความจริงที่ว่าไม่มีใครมาให้เธอ และเพื่อให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องจากในใจของเธอเธอเก็บไว้เป็นที่วุ่นวายที่สุดเท่าที่ทำได้ ผู้หญิงคนอื่น ๆ อายุของเธอมีเพียงไม่กี่และพวกเขามักจะถูกใช้ความรุนแรงเกินกว่าที่จะนำมาใช้-จะบอกว่าเธอไม่ได้มีความสามารถอะไร.
"คุณจะทำอะไรเมื่อคุณออกจาก?" พวกเขาถาม "ไม่มีใครจะอยากให้คุณที่เห็นได้ชัด คุณกำลังจะอดตายออกมี. "
ลิซาเบ ธ ได้ดีที่สุดของเธอที่จะผลักดันเสียงเหล่านี้ออกไป บางครั้งพวกเขาได้ในและเธอจะร้องไห้จนดึกจนตาของเธอวิ่งแห้งและในที่สุดเธอก็ลอยเข้าไปเป็นพัก ๆ การนอนหลับที่ไม่ดี แต่สำหรับเวลาที่เธอรู้สึกท้อแท้ทุกมีการเตือนว่าเธอกำลังทำอะไรที่ดีและที่มีคนที่รักเธอ บางครั้งเธอจะเหน็บเด็ก ๆ เข้านอนในเวลากลางคืนและพวกเขาจะใส่แขนเล็ก ๆ ของพวกเขารอบคอของเธอและจูบคืนที่ดีของเธอ "รักคุณ 'ลิซ" พวกเขาจะบอกว่าหาว.
เมื่อวันเกิดที่สิบหกของเธอมารอบเธอต้องการได้รับการกลัวที่จะถูกโยนออกไปในท้องถนน แต่แม่ชีได้ทำข้อยกเว้น มีไม่เป็นผู้ใหญ่พอที่จะดูแลเด็ก ผู้หญิงหลายคนได้หายไปในช่วงสงครามและพวกเขาก็ไปสิ่งอื่น ๆ เพียงไม่กี่คนที่ทำงานอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้หายไปทั้งหมดเพื่อสงครามและเพียงคนเดียวที่กลับมา เขาไม่ได้เป็นคนเดียวกับตอนที่เขากลับมาและบางครั้งต่อไปเขาจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย ดังนั้นอยู่บนลิซาเบ ธ และช่วย แต่เธออายุสิบแปดตอนนี้และมันก็เป็นเวลาที่จะไป.
"ฉันไม่สามารถได้รับงานที่นี่?" เธอถาม "ผมไม่จำเป็นต้องมาก! ฉันสามารถอยู่ในสองชั้นเก่าของฉัน! "
"ฉันขอโทษที่รัก คุณจะต้องเป็นสมาชิกของผ้าที่จะทำงานที่นี่ เราไม่สามารถให้คุณได้อีกต่อไป. "ตอบกลับมาจากน้องสาวของแมรี่เป็นผู้หญิงที่อวบอ้วนด้วยตาเศร้า เธอจูบบนหน้าผากลิซาเบ ธ และยิ้มเบื่อหน่าย.
ลิซาเบ ธ มีสิ่งที่เธอร่วมกัน มีก็แทบจะไม่พอที่จะใส่ในกระเป๋า ชุดที่เธอสวมผอมจากซักมากมายและนอกจากจะมีเพียงเธอคนอื่น ๆ ที่เป็นเหมือนกันเกือบ นอกจากนี้เธอมีกระเป๋ากระจกแตก, หวีพระคัมภีร์และตุ๊กตาผ้าขนาดเล็ก เหล่านี้เข้าไปในกระเป๋าของเธอยกเว้นตุ๊กตาที่เธอทิ้งไว้บนเตียงของสาวน้อย สำหรับช่วงเวลาที่เธอมีห้องโถงสองชั้นกับตัวเอง.
เธอให้ห้องหนึ่งลักษณะสุดท้าย แถวของเตียงโลหะสีดำทรุดในแถวที่นอนของพวกเขาสีน้ำตาลและแผ่นบาง ๆ ของพวกเขา พื้นไม้ขัดเงาและเตาไม้ที่ปลายทั้งสองของห้องพักที่มีการเติบโตเย็นสำหรับฤดูกาล เธอมองที่สะท้อนของเธอในหนึ่งกระจกแปรงเส้นสีแดงของผมสีน้ำตาลออกมาจากดวงตาของเธอและทำให้ตัวเองดูมุ่งมั่น มือข้างขวาของเธอปรับคลุมผ้าลินินที่มือซ้ายของเธอได้รับครั้งเดียวและเธอย้ายไปบอกลาน้องสาวแมรี่.
เด็กมักจะถามว่าเธอจะมาที่จะสูญเสียมือของเธอ ถ้าเธออยู่ในอารมณ์ที่ดีเธอก็จะบอกพวกเขาว่าเธอจะสูญเสียมันไปในสงครามหรือว่าผีได้ขโมยมันออกไป ถ้าเธออยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดีเธอจะเติบโตเงียบและเดินออกไป มือก็แน่นอนเหตุผลที่เธอไม่เคยได้รับการรับรอง ไม่มีใครอยากให้ลูกสาวด้วยมือข้างหนึ่งโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีผู้หญิงจำนวนมากที่ยังคงมีชิ้นส่วนทั้งหมดของพวกเขา ลิซาเบ ธ ไม่ได้อยู่คนเดียวในการต่อสู้ของเธอ มีเด็กชายและเด็กหญิงพิการจากโรคฝีขนาดเล็กที่ยังไม่เคยถูกนำมาใช้เป็น แต่พวกเขายังคงสามารถเย็บและทำรองเท้า.
เธอก็พบว่าน้องสาวของแมรี่ที่อยู่ใกล้ประตูทางเข้าด้านหน้ารอเธอ มือของแม่ชีถูกพับเก็บในด้านหน้าของเธอและใบหน้าของเธอทรุดสูงอายุด้วยอารมณ์ เอลิซาเบอยากจะกอดเธอ แต่หญิงชราไม่ค่อยเคยมอบให้ติดต่อทางกายภาพใกล้ชิดมากขึ้นกว่าการสัมผัสบนไหล่ แต่เธอเอามือของน้องสาวในของเธอเองและบีบมันสั้น.
"ฉันจะคิดถึงคุณทุกมาก" ลิซาเบ ธ กล่าวว่าพยายามที่จะให้น้ำตาออกมาจากดวงตาของเธอ "เด็กส่วนใหญ่ของทั้งหมด ... ที่ว่าทำไมฉันออกในขณะที่พวกเขาอยู่ในที่ทำงาน ฉันไม่สามารถยืนลา คุณจะบอกพวกเขา? "
ซิสเตอร์แมรี่ก้มศีรษะของเธอ "แน่นอน และคุณมักจะยินดีที่จะมาเยี่ยมชมที่รักลิซาเบ ธ เราไม่ได้ขจัดคุณตลอดไป. "
"ฉันรู้ว่า." เอลิซาเบมองออกไปและแปรงน้ำตาจากตาของเธอ "แต่มันดูเหมือนว่าสุดท้ายไม่ได้หรือไม่"
"ชีวิตที่เต็มไปด้วยช่วงเวลาสุดท้ายที่รัก มันไม่บ่อยครั้งที่เราจะรู้ของพวกเขา เราควรจะขอบคุณเมื่อเราอยู่ ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่คุณจะอยู่ใน Protectory เป็นถิ่นที่อยู่ แต่ในครั้งต่อไปจะเป็นแขกรับเชิญ นั่นคือไม่ได้เลวร้ายมันคืออะไร? "
เอลิซาเบส่ายหัวของเธอ เธอเป็นคนที่มีปัญหาในการพูด.
น้องสาวแมรี่ผลิตขนาดเล็ก, แพคเกจรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าครอบคลุมในกระดาษสีน้ำตาล เธอถือมันออกไปลิซาเบ ธ .
"สิ่งนี้คืออะไร"
"ของขวัญพรากจากกัน, ที่รัก." "โอ้น้องสาวแมรี่ฉันไม่สามารถ ... " "คุณจะ และคุณจะเปิดได้ในภายหลังไม่ได้ที่นี่ บอกฉันตอนนี้ที่คุณจะไปจากที่นี่? "หญิงชราเบา ๆ แต่อย่างแข็งขันเลื่อนแพคเกจลงในถุงของลิซาเบ ธ . "ฉันจะไปพักที่บ้านขึ้นที่นี่ใน Parkchester ฉันจะหางานทำอาจจะเป็นแม่บ้าน "ลิซาเบ ธ กล่าวว่า เธอไม่ได้เสียงหวัง. "พระเจ้าจะตั้งคุณบนเส้นทางที่ถูกรัก คุณเพียงแค่ต้องฟังเขา. " ซิสเตอร์แมรี่เปิดประตูหน้าบ้านที่มีขนาดใหญ่ของ Protectory และให้ในแสงแดดร่าเริงของวัน แสงไม่ตรงกับอารมณ์ของลิซาเบ ธ หรือไม่ก็ช่วยให้ความอบอุ่นของเธอขึ้นเป็นอย่างมาก ขณะที่เธอยืนอยู่ในประตูเธอรู้สึกเหมือนเธอกำลังยืนอยู่บนขอบของหน้าผาสูง, การเตรียมความพร้อมที่จะกระโดด น้องสาวของแมรี่ให้การแต่งกายของเอลิซาเบบิดไม่มีความจำเป็นและพับแขนของเธออีกครั้ง. "พระเจ้าอวยพรคุณเด็ก" เธอกล่าว. "และคุณ" ลิซาเบ ธ กล่าวว่า เธอยกเท้าข้างหนึ่งตั้งมันลงบนก้อนหินปูและมีความพยายามอย่างมากก็ทำเช่นเดียวกันกับคนอื่น ๆ เธอให้น้องสาวแมรี่ยิ้มเศร้าสุดท้ายและเดินออกไปยุ่งนิวยอร์กถนน. เธอถือกระเป๋าของเธอที่ด้านข้างของเธอ รยางค์เสียเธอเหวี่ยงในด้านอื่น ๆ ของเธอ แขนของเธอยาวและ frilled และทุกคนที่ผ่านไปของเธอโดยในถนนอาจจะไม่ได้ตระหนักว่ามีอะไรผิดปกติ ถ้าคนเหล่านั้นได้รับการตัดสินของเธอโดยการเดินของเธอพวกเขาจะพบอะไรขาด แต่ถ้าพวกเขาหยุดที่จะมองเข้าไปในดวงตาของลิซาเบ ธ และไตร่ตรองการแสดงออกที่ทำให้เครียดเธอพวกเขาจะกดหยุดและถามว่าพวกเขาสามารถช่วยให้เธอสำหรับใบหน้าของลิซาเบ ธ เป็นหนังสือที่เปิดผ่านอารมณ์. แต่แม้ในวันแรกเหล่านี้ชาวนิวยอร์ก เก็บไว้ให้ตัวเอง พวกเขามองตรงไปข้างหน้าวิ่งไปยังสถานที่ที่ไม่รู้จัก ลิซาเบ ธ ที่ยากที่สุดของเธอพยายามที่จะเลียนแบบพวกเขา เธอตั้งเท้าของเธอในทิศทางของบ้านขึ้นและก้าวอย่างระมัดระวังผ่านถนนที่เต็มไปด้วยแรงคนเดินเท้าม้าพ่นและรถเร่ง เมืองที่หมุนวนอยู่รอบตัวเธอ. เธอใช้เวลาในวันแรกของเธอเองในความหวาดกลัว, flitting จากถนนไปที่ถนนแออัดระวังสำหรับความช่วยเหลือที่ต้องการสัญญาณ เธอเป็นคนที่บางร้านไม่มีจะจ้างเธอ แต่เธอจำเป็นอย่างยิ่งที่จะครอบครองที่จะก้าวไปข้างหน้า เธอซื้อนอกจากนี้ช่วงเช้าที่ทำจากกระดาษและอ่านมันในช่วงกลางวันรีบหอยนางรม ต่อมาเธอซื้อนอกจากนี้ช่วงเย็นและนำมันกับเธอไปที่บ้านกินนอน ตามเวลาที่เธอสวมชุดนอนของเธอและซุกตัวเองเข้าไปในห้องนอนเธอมีกองเรียบร้อยของการโฆษณาว่าเธอต้องการฉีกออกมาจากเอกสารของเธอ. บ้านขึ้นเป็นความสะดวกสบายในการที่จะเป็นคล้ายกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอร่วมห้องที่มีสิบห้าผู้หญิงคนอื่น ๆ ส่วนใหญ่รอบอายุของเธอเอง แต่บางคนก็แก่กว่าตัวเอง เอลิซาเบฟังกี่ของพวกเขาสวดมนต์ทุกคืนของพวกเขา เมื่อเทียนทั้งหมดถูกดับและลิซาเบ ธ ก็ลอยออกเธอได้ยินเสียงคนร้องไห้ ยกหัวของเธอจากหมอนก้อนของเธอเธอฟังและได้ยินร้องไห้อ่อนมาจากปลายสุดของห้องโถง ใครก็ตามที่ได้รับการร้องไห้พยายามที่จะซ่อนความเศร้าโศกของพวกเขา แต่พวกเขาสะอื้นสำลักหนีระเบิดเศร้า หลังจากไม่กี่นาทีพวกเขาได้ควบคุมตัวเองและเงียบ ลิซาเบ ธ ยังคงตื่นเป็นเวลานานหลังจากนั้น. เช้าวันรุ่งขึ้นเธอออกไปมองหางาน ครั้งแรกของการตัดจากหนังสือพิมพ์ของเธอก็คือการโฆษณาสำหรับตำแหน่งพี่เลี้ยงที่บ้านหลังใหญ่ในยอร์ก มันก็ใช้เวลาเดินเพียงชั่วโมงและเธอต้องหยุดและสอบถามเส้นทางหลายครั้ง ในที่สุดเธอก็มาถึงบ้านก่ออิฐขนาดใหญ่ที่มีระยะสั้นทางเดินที่ปูด้วยหิน เอลิซาเบรู้สึกข่มขู่โดยขนาดที่แท้จริงของบ้านและ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4 เมษายน 1870 ของ Elizabeth Smith วันเกิดที่สิบแปดและดังนั้นจึงเป็นวันสุดท้ายของเธอที่นิวยอร์กโรงเลี้ยงเด็กกำพร้า , คาทอลิกสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เธอเคยอยู่มาทั้งชีวิต โดยปกติ อลิซาเบธจะออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เมื่อเธออายุสิบหก แต่อลิซาเบธไม่ใช่ธรรมดา สำหรับ starters , เธอมีเพียงหนึ่งมือ ใช่เธอ แขนซ้ายสิ้นสุดที่ข้อมือในจุดสำคัญเล็กๆ