The New Zealand Companies Act of 19

The New Zealand Companies Act of 1993 holds managers/directors liable for “reckless trading” as defined by any “substantial risk of serious loss”. Because this responsibility does not depend on actual loss or misfeasance, it exceeds those duties owed by directors of other countries and by directors under the previous New Zealand Companies Act of 1955. This increases the exposure of managers to personal liability for the debt of corporations to a degree significantly beyond previously existing international common and statutory law in the British Commonwealth. The liability extension implicitly taxes labour’s incentive to innovate; it implicitly taxes the ability of owners of corporations to raise capital for risky ventures. In aggregate, the marginal disincentives increases the cost of investment, distorts allocations towards the low end of the risk‐yield continuum, and decreases the technology‐based growth potential of New Zealand.

Pressure for a change in manager liability via a reform of the Companies Act arose from New Zealand’s entry into capital markets in the mid‐1980s. Deregulating its financial sector and floating its exchange rate, it found an influx of capital that caused in hindsight what we can call a speculative increase in its stockmarket value beyond what fundamentals could warrant. When companies collapsed with the crash of the New Zealand market in October 1987, investors began blaming the managers, rather than appreciating the unpredictability of returns that follow a sudden opening‐up of a country to international investment. New Zealand was hit doubly by their own speculative build‐up that burst at the same time as did international stockmarkets in the wake of the 500 point decline in the US Dow Industrial index. This led to Section 135 of the 1993 Companies Act which reimposes liability on managers of limited liability corporations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บริษัทนิวซีแลนด์ของ 1993 มีผู้จัดการ/กรรมการรับผิดชอบ "การเสี่ยงซื้อขาย" ตามที่กำหนด โดย "พบเสี่ยงต่อการสูญเสียที่ร้ายแรง" เนื่องจากความรับผิดชอบนี้ไม่ขึ้นอยู่กับการขาดทุนจริงหรือ misfeasance เกินหน้าที่หนี้กรรมการประเทศอื่น และกรรมการภายใต้การกระทำบริษัทนิวซีแลนด์ก่อนหน้าของ 1955 เพิ่มความเสี่ยงของผู้จัดการส่วนบุคคลความรับผิดในหนี้ของบริษัทระดับอย่างมีนัยสำคัญนอกเหนือจากที่มีอยู่ก่อนหน้านี้ กฎหมายทั่วไป และตามกฎหมายระหว่างประเทศในเครือจักรภพอังกฤษ ขยายความรับผิดชอบภาษีจูงใจของแรงงานคิดค้น นัย นัยว่าภาษีความสามารถของเจ้าของบริษัทจะเพิ่มทุนในกิจการที่มีความเสี่ยง รวม disincentives กำไรเพิ่มต้นทุนของการลงทุน distorts การปันส่วนต่อของสมิติ risk‐yield และลดศักยภาพการเจริญเติบโต technology‐based ของนิวซีแลนด์ความดันการเปลี่ยนแปลงในความรับผิดชอบของผู้จัดการทางปฏิรูปพระราชบัญญัติบริษัทเกิดจากรายการของนิวซีแลนด์เป็นตลาดในการ mid‐1980s Deregulating ของภาคการเงิน และการลอยตัวของอัตราแลกเปลี่ยน พบไหลเข้าของเงินทุนที่เกิดขึ้นใน hindsight อะไรเราสามารถเรียกเพิ่มเก็งกำไรในค่า stockmarket นอกเหนือจากสิ่งพื้นฐานสามารถรับประกัน เมื่อบริษัทยุบกับความล้มเหลวของตลาดนิวซีแลนด์ตุลาคม 1987 นักลงทุนเริ่ม blaming ผู้จัดการ มากกว่าแข็ง unpredictability ของกลับตามที่ opening‐up อย่างฉับพลันของประเทศไปลงทุน นิวซีแลนด์ถูกตีสองเหตุการณ์ ด้วยตนเอง build‐up เก็งกำไรที่ออกมาพร้อมกันเป็นได้ stockmarkets นานาชาติในการปลุกของการลดลง 500 จุดดัชนีเราวอุตสาหกรรม นี้นำไปสู่ส่วน 135 ของบริษัท 1993 ซึ่ง reimposes ความรับผิดชอบในการจัดการของบริษัทจำกัด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บริษัท นิวซีแลนด์พระราชบัญญัติปี 1993 ถือผู้จัดการ / กรรมการรับผิดชอบต่อการ "ซื้อขายประมาท" ตามที่กำหนดโดยการใด ๆ "ความเสี่ยงที่สำคัญของการสูญเสียที่ร้ายแรง" เพราะความรับผิดชอบนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการสูญเสียที่เกิดขึ้นจริงหรือ misfeasance มันเกินหน้าที่ผู้เป็นหนี้โดยกรรมการของประเทศอื่น ๆ และจากกรรมการภายใต้ บริษัท นิวซีแลนด์ก่อนหน้านี้การกระทำของปี 1955 นี้จะเพิ่มการสัมผัสของผู้บริหารที่จะรับผิดส่วนบุคคลสำหรับหนี้ของ บริษัท ที่จะ อย่างมีนัยสำคัญในระดับที่เกินกว่าก่อนหน้านี้ที่มีอยู่ในกฎหมายและตามกฎหมายระหว่างประเทศในเครือจักรภพอังกฤษ ขยายความรับผิดโดยปริยายภาษีแรงจูงใจแรงงานในการคิดค้น; มันโดยปริยายภาษีความสามารถของเจ้าของ บริษัท ในการระดมทุนสำหรับกิจการที่มีความเสี่ยง ในการรวมการขาดแรงจูงใจร่อแร่เพิ่มค่าใช้จ่ายของการลงทุนที่บิดเบือนการจัดสรรไปทางต่ำสุดของความต่อเนื่องที่มีความเสี่ยงผลผลิตและลดศักยภาพในการเติบโตที่ใช้เทคโนโลยีของนิวซีแลนด์. ความดันสำหรับการเปลี่ยนแปลงในความรับผิดผู้จัดการผ่านการปฏิรูปของ บริษัท ทั้งหมด พระราชบัญญัติที่เกิดขึ้นจากการเข้านิวซีแลนด์เข้ามาในตลาดทุนในช่วงกลางทศวรรษที่ 1980 deregulating ภาคการเงินและอัตราแลกเปลี่ยนลอยตัวของมันก็พบว่าการไหลเข้าของเงินทุนที่ทำให้เกิดความเข้าใจถึงปัญหาในสิ่งที่เราสามารถเรียกการเพิ่มขึ้นของมูลค่าการเก็งกำไรในตลาดหุ้นมันเกินกว่าสิ่งที่ปัจจัยพื้นฐานสามารถรับประกัน เมื่อ บริษัท ทรุดตัวลงกับความผิดพลาดของตลาดนิวซีแลนด์ในเดือนตุลาคมปี 1987 นักลงทุนเริ่มโทษผู้จัดการมากกว่าแข็งค่าความผันผวนของผลตอบแทนที่เป็นไปตามการเปิดขึ้นอย่างฉับพลันของประเทศกับการลงทุนระหว่างประเทศ นิวซีแลนด์ถูกตีเป็นทวีคูณจากการเก็งกำไรของตัวเองสร้างขึ้นมาว่าออกมาในเวลาเดียวกันเช่นเดียวกับ stockmarkets ระหว่างประเทศในการปลุกของการลดลง 500 จุดในดัชนีดาวโจนส์อุตสาหกรรมสหรัฐ นี้นำไปสู่มาตรา 135 แห่งพระราชบัญญัติ บริษัท ปี 1993 ซึ่งความรับผิดใน reimposes ผู้จัดการ บริษัท รับผิด จำกัด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นิวซีแลนด์ บริษัท พระราชบัญญัติ 1993 ถือผู้จัดการ / ผู้อำนวยการรับผิดชอบการซื้อขาย " บ้าบิ่น " ตามที่กำหนดไว้ โดยมี " ความเสี่ยงของการสูญเสียที่ร้ายแรง " . เพราะความรับผิดชอบนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความเสียหายที่เกิดขึ้นจริง หรือการกระผิด มันเกินกว่านั้น หน้าที่ หนี้ โดยผู้บริหารของประเทศอื่น ๆและโดยคณะกรรมการภายใต้ บริษัท นิวซีแลนด์ก่อนพระราชบัญญัติ ฉบับนี้จะเพิ่มความเสี่ยงของผู้จัดการเพื่อความรับผิดส่วนบุคคลสำหรับหนี้ของ บริษัท ในระดับมากเกินก่อนหน้านี้ระหว่างประเทศที่มีอยู่ทั่วไปและกฎหมายกฎหมายในเครือจักรภพอังกฤษ ความรับผิดต่อโดยปริยายภาษีแรงงานแรงจูงใจที่จะคิดค้น ; โดยปริยายภาษีความสามารถของเจ้าของของ บริษัท เพื่อเพิ่มเงินทุนสำหรับกิจการที่มีความเสี่ยง ในการรวม ,การ disincentives ชายขอบเพิ่มค่าใช้จ่ายในการลงทุน การบิดเบือนในตอนท้ายสุดของ‐ความเสี่ยงผลตอบแทนต่อเนื่อง และลดลงตามศักยภาพการเติบโตของเทคโนโลยี‐นิวซีแลนด์

ดันเปลี่ยนผู้จัดการรับผิดผ่านการปฏิรูปของพระราชบัญญัติ บริษัท เกิดขึ้นจากนิวซีแลนด์เข้าตลาดทุนในช่วงกลางทศวรรษที่ 1980 ‐ .ภาคการเงินและลอย deregulating ของอัตราแลกเปลี่ยน พบการไหลเข้าของเงินทุนที่เกิดใน hindsight เราสามารถเรียกการเพิ่มมูลค่าของ stockmarket เกินกว่าสิ่งที่พื้นฐาน สามารถรับประกันได้ เมื่อบริษัทล้ม กับความล้มเหลวของนิวซีแลนด์ตลาดในเดือนตุลาคมปี 1987 นักลงทุนเริ่มโทษผู้จัดการแทนที่จะปรับคาดการณ์ผลตอบแทนที่ตามขึ้นมาเปิด‐ขึ้นของประเทศ เพื่อการลงทุนระหว่างประเทศ นิวซีแลนด์เป็นทวีคูณโดยการตีของตัวเองสร้าง‐ขึ้นที่ออกมาพร้อมกันแล้ว stockmarkets ระหว่างประเทศในการปลุกของ 500 จุด ลดลงในสหรัฐอเมริกา ดัชนีอุตสาหกรรมดาวโจนส์ .นี้นำไปสู่มาตรา 135 ใน 1993 บริษัทซึ่ง reimposes พระราชบัญญัติความรับผิดในผู้จัดการของ บริษัท รับผิด จำกัด