Filipino Birthdays
There’s a tradition in the Philippines (maybe it should be called a habit) regarding birthdays. When somebody has a birthday all the family gathers. ALL the family—that goes for uncles & cousins right through to the fourth generation, if applicable. And they eat. There is some kind of secret Filipino control placed on these mammoth gatherings or they’d be happening three or four times a week, per family … so there’s a system. I don’t know what it is although I’m thankful it exists.
I don’t go to the Birthday Parties. Why? Because it would be impossible for me to eat the food which is always outside on tables. It’s the flies. Maybe 40 different dishes to feed this mob and about 18-20 flies per dish which is replenished when it’s empty (about every 12 minutes) … well over 2000 flies. In shifts. And only a stone’s throw from the nearest pig-pens. In addition to the fly-dung, the flies carry, on their “feet” a lot of pig dung, pig sweat and maybe a billion tiny molecular sized organisms, several if not all, capable of giving a person some awful tropical disease. (Think about where these organisms come from.) So I don’t eat, in fact I eat NOTHING that is not prepared by my wife.
Our home is fly-proof. Screen doors and well away from pigs. The Filipinos are resistant after hundreds of years living side by side with billions of flies.
—
But there is more. Karaoke. As I have said many times in the past: Karaoke is the revenge the Japanese enacted upon the Western powers for kicking hell out of them in World War Two. More than any other country, Karaoke is at it’s most popular in the Philippines, even more so than in Japan where the Japanese after years of performing Karaoke learned that the Asian wind-pipe was not formed in such a way that it became suitable for singing; only a few chosen countrymen can sing. That being the case, the Japanese, who are inventive people have, within the last 10 years, come up with a form of music they call J-pop. And it spawned Canto-pop (Chinese) and Filo-pop (Filipino)… all are exactly the same, just with different names. Don’t misread me here… I mean all the same SONG.
It is baffling that these Asian people have been able to make hit parades and pop charts, entertain in stage shows and perform in Night Clubs in three different countries…all with just one song. But Karaoke is not J-pop or it’s clones. Karaoke in the Philippines — especially in the smallish rural areas such as the place where my wife and I live — is sung at Birthday Parties. There are a couple of Karaoke rental outfits nearby. Their owners live in big mansions with a lot of roofs (a sign of wealth in the Philippines is how many roofs a family has on their house.) These owners make a killing because their beat-up equipment is in high demand.
The equipment consists of an amplifier, a three foot TV screen which features a crawl line displaying the words of the song that is playing, and two speakers each the size of a large refrigerator. The amplifier is capable of cranking out 1000 watts per channel and it is always turned to full volume. This dusty rig is set up in the outside area of the person’s home, usually under a tree where it is cooler. It is delivered around noon and is rentable for either one or two days. Being as there is a huge mob consisting of people of all ages at these functions, the Karaoke equipment is in constant use from the time of delivery ’till the time of pick-up 24 or 48 hours later, with the exception of … say… 2 AM to 6 AM. At these Birthday Parties, all the men over 19 are drunk from about mid afternoon until they pass out early in the morning.
The women spend most of the time preparing the food and cleaning up the dishes afterwards. The rest of the neighborhood hears. That’s what the rest of the neighborhood who have no connection to the Birthday family do. They hear. Everybody within a one mile radius hears. The songs are almost universally well-known hit songs from the West and the words crawling across the television screen are in English. Quite a few Filipinos can speak the language, most of them badly. But that has no bearing on their imagined prowess with a microphone. They constantly sing off key and they manage to entirely mangle the English lyrics.
It is mostly men and boys singing although young girls sing too. Most of the young people sing beginning around six in the morning until the older men get drunk and demand their time to perform … or as they see it, entertain. They have favorites. And these favorites come up on the average of once every couple of hours. They include “My Way”, “Because”, “You Light Up My Life” and “I will Always Love You”. All these tunes demand a lot of lung-power, ending with high, sustained notes. Not only that, they are mostly songs that have had so much exposure that a little goes a long way. (And in the case of “My Way”, only one version is even remotely acceptable)
However today, as I was working in the garden and trying my best not to “hear” I became aware, for the first time that a new song had been added. One that had the composer been able to foresee the future would have realized that his ballad was to become a great Karaoke favorite amongst drunken Filipino men. “MacArthur Park” The song is difficult to sing. It calls for the vocalist to cover great range. The original version was sung by the British Motion Picture actor who possessed something of a golden throat—-Richard Harris who sang the Jimmy Webb-penned classic as one would expect to hear it sung by an opera star. A Baritone.
Webb, I am sure did not have untrained Filipino Karaoke singers in mind when he wrote it. But if he were here he might well recognize the background music provided by the sound system. He might also recognize the lyrics passing before his eyes on the three foot screen. But upon hearing the off-key squawl that emanated from the cracked, over-amped, piercing speakers at a shrill wattage, he would have wished for nothing more than to have, in his hand, loaded, a 45 caliber automatic hand gun. With extra clips.
Outdoor eating and outdoor Karaoke. Happy Birthday.
วันเกิดที่ฟิลิปปินส์มีประเพณีในฟิลิปปินส์ (บางทีมันควรเรียกว่าเป็นนิสัย) เกี่ยวกับวันเกิด เมื่อใครมีวันเกิด ทุกคนในครอบครัวรวบรวม ทุกคนในครอบครัวเช่นว่า ไปลุงและลูกพี่ลูกน้องขวาผ่านไปรุ่นที่สี่ ถ้าใช้ และพวกเขากิน มีสิ่งควบคุมฟิลิปปินส์ลับไว้สังสรรค์มหึมาเหล่านี้ หรือพวกเขาจะเกิดขึ้นสาม หรือสี่ครั้งต่อสัปดาห์ ต่อครอบครัว...เพื่อให้มีระบบ ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ผมขอบคุณมันอยู่ฉันไม่ไปจัดปาร์ตี้วันเกิด ทำไม เพราะมันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะกินอาหารอยู่เสมอภายนอกตาราง แมลงวันได้ บางทีอาหาร 40 แตกต่างกันที่ตัวดึงข้อมูลนี้ม็อบและแมลงวันประมาณ 18-20 ต่อจานซึ่งจะมีเติมเมื่อว่าง (เกี่ยวกับทุก 12 นาที)...แมลงวันดีกว่า 2000 ในกะ และเฉพาะของที่นี่จากปากกาหมูที่ใกล้ที่สุด นอกจากบินดัง แมลงวันดำเนิน "เท้า" ของพวกเขามากมูลหมู หมูเหงื่อ และอาจพันล้านเล็ก ๆ โมเลกุลขนาดใหญ่สิ่งมี ชีวิต หลายถ้าไม่ทั้งหมด ความสามารถในการให้บุคคลบางโรคเขตร้อน awful (คิดเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตเหล่านี้มาจากไหน) ดังนั้นฉันไม่กิน ในความเป็นจริงฉันกินอะไรที่ไม่ได้เตรียมไว้ โดยภรรยาบ้านเราบินกันได้ ประตูหน้าจอและดีจากสุกร Filipinos ที่ทนอยู่หลังจากหลายร้อยปีอยู่ที่ side by side with พันแมลง— แต่มีเพิ่มเติม คาราโอเกะ ผมได้กล่าวมาหลายครั้งในอดีต: คาราโอเกะเป็นการแก้แค้นญี่ปุ่นตราขึ้นตามอำนาจตะวันตกสำหรับเตะนรกออกจากพวกเขาในสงครามโลกครั้งที่สอง กว่าประเทศอื่น ๆ คาราโอเกะแห่งนั้นนิยมมากที่สุดในฟิลิปปินส์ ยิ่งดังกว่าในญี่ปุ่นที่เรียนภาษาญี่ปุ่นหลังจากปีของการทำคาราโอเกะที่ หลอดลมที่เอเชียไม่ก่อตั้งขึ้นในลักษณะที่เป็นเหมาะร้องเพลง เพียงไม่กี่ท่านชาติสามารถร้องเพลง ที่มีกรณี ญี่ปุ่น ที่คนประดิษฐ์ ภายใน 10 ปี มาขึ้นกับรูปแบบของเพลงที่พวกเขาเรียกเจ-ป็อป และเกิด Canto-ป๊อป (จีน) และ Filo-ป๊อป (ฟิลิปปินส์)...ทุกประการเหมือนกัน เพียงแค่ มีชื่อแตกต่างกัน อย่าตู่ตัวฉันนี่... ผมหมายถึง เหมือนเพลงBaffling ว่า คนเอเชียเหล่านี้ได้ สามารถทำให้แผนภูมิปรากฏและขบวนพาเหรดตี สนุกสนานในการแสดงในไนท์คลับในสามประเทศต่าง ๆ...กับเพลงเดียวได้ แต่คาราโอเกะไม่เจ-ป็อปหรือโคลน ร้องคาราโอเกะในฟิลิปปินส์ — โดยเฉพาะอย่างยิ่งในชนบท smallish เช่นสถานที่ที่ผมและภรรยาอยู่ตัวสูงที่ปาร์ตี้ มีสองชุดให้เช่าคาราโอเกะใกล้เคียง เจ้าอาศัยอยู่ในแมนชั่นขนาดใหญ่มีหลังคา (ความมั่งคั่งในประเทศฟิลิปปินส์คือ หลังคาจำนวนครอบครัวมีบ้านของพวกเขา) ทำให้ a ฆ่าเจ้าของเหล่านี้ได้เนื่องจากอุปกรณ์ของพวกเขา beat-up ในความต้องการสูงอุปกรณ์ประกอบด้วยเพาเวอร์แอมป์ เท้าสามโทรทัศน์ซึ่งมีบรรทัดตระเวนแสดงคำของเพลงที่กำลังเล่น และสองลำโพงแต่ละ ขนาดของตู้เย็นขนาดใหญ่ เครื่องขยายเสียงที่มีความสามารถในการ cranking ออก 1000 วัตต์ต่อช่องสัญญาณ และเสมอเปิดให้เต็มเสียง อุปกรณ์นี้ฝุ่นจะตั้งในพื้นที่อยู่นอกบ้านของบุคคล ปกติภายใต้ต้นไม้ซึ่งมีเย็น จะจัดส่งรอบเที่ยง และจะมีหนึ่ง หรือสองวัน ก็มีม็อบใหญ่ที่ประกอบด้วยคนทุกเพศทุกวัยที่ฟังก์ชันเหล่านี้ อุปกรณ์คาราโอเกะเป็นในค่าคงใช้ตั้งแต่เวลาจัดส่ง 'till เวลารถ 24 หรือ 48 ชั่วโมงต่อมา ยกเว้น...พูด... น. 2 ถึงน. 6 ที่นี้ปาร์ตี้ ชาย 19 กว่าจะเมาจากเกี่ยวกับกลางบ่ายจนกว่าจะผ่านออกเช้าตรู่ผู้หญิงใช้ส่วนใหญ่เวลาเตรียมอาหาร และล้างจานในภายหลัง ส่วนเหลือของพื้นที่ใกล้เคียงได้ยิน นั่นคือส่วนเหลือของพื้นที่ใกล้เคียงที่มีการเชื่อมต่อครอบครัววันเกิดอะไร พวกเขาได้ยิน ทุกคนภายในรัศมีหนึ่งได้ยิน เพลงเป็นเพลงตีที่รู้จักกันแพร่หลายเกือบตะวันตก และคำที่รวบรวมข้อมูลผ่านหน้าจอโทรทัศน์เป็นภาษาอังกฤษ Filipinos เที่ยวสามารถพูดภาษา ส่วนใหญ่ของพวกเขาไม่ แต่ที่มีเรืองไม่บันดาลเรื่องสมมติของไมโครโฟน พวกเขาร้องเพลงปิดคีย์ตลอดเวลา และพวกเขาจัดการให้ทั้งหมด mangle เนื้อเพลงภาษาอังกฤษมันเป็นส่วนใหญ่และเด็กชายร้องเพลงแม้ว่าหนุ่มสาวร้องเพลงมากเกินไป คนหนุ่มสาวส่วนใหญ่ร้องเริ่มต้นประมาณ 6 เช้าจนกว่าคนรุ่นเก่าได้เมา และความต้องการเวลาในการทำ... หรือพวกเขาเห็นมัน บันเทิง ได้โปรด และมาโปรดเหล่านี้ โดยเฉลี่ยของครั้งทุกสองสามชั่วโมง พวกเขารวมถึง "", "เพราะ" "คุณสว่างขึ้นชีวิตของฉัน" และ "ฉันจะจะรักคุณ" เพลงเหล่านี้ต้องการจำนวนมากของปอดอำนาจ สิ้นสุด ด้วยหมายเหตุความสูง sustained ไม่เฉพาะว่า พวกเขาเป็นส่วนใหญ่เพลงที่มีความเสี่ยงมากที่ออกแบบน้อย (และในกรณีของ "", รุ่นเดียวคือยอมรับได้แม้จากระยะไกล)อย่างไรก็ตามวันนี้ ฉันได้ทำงานในสวน และพยายามดีที่สุดไม่ฟัง "" ฉันเริ่มตระหนักถึง เป็นครั้งแรกที่มีการเพิ่มเพลงใหม่ หนึ่งที่มีผู้ประพันธ์ได้เล็งเห็นอนาคต จะได้รู้ว่า บทกวีของเขาได้ใจคาราโอเกะดีท่ามกลางคนเมาชาวฟิลิปปินส์ "แมคอาเธอร์พาร์ค" เพลงจะร้องเพลงยาก เรียกสำหรับ vocalist ให้ครอบคลุมมากขึ้น ฉบับที่สูง โดยนักแสดงอังกฤษภาพเคลื่อนไหวที่ต้องเป็นคอทอง — -ริชาร์ดแฮร์ริสผู้สร้างคลาสสิกเขียนจิมมีเวบบ์เป็นหนึ่งคาดหวังว่าจะได้ยินมัน สูง โดยมีดาวโอเปร่า บาริโทนWebb, I am sure did not have untrained Filipino Karaoke singers in mind when he wrote it. But if he were here he might well recognize the background music provided by the sound system. He might also recognize the lyrics passing before his eyes on the three foot screen. But upon hearing the off-key squawl that emanated from the cracked, over-amped, piercing speakers at a shrill wattage, he would have wished for nothing more than to have, in his hand, loaded, a 45 caliber automatic hand gun. With extra clips.Outdoor eating and outdoor Karaoke. Happy Birthday.
การแปล กรุณารอสักครู่..