However, mothers' self-efficacy is

However, mothers' self-efficacy is also related
strongly to the level of their child's behavior
problems. Therefore, it is less certain that targeting
self-efficacy will have a predictable effect on
mental health outcomes. Conversely, fathers' selfefficacy
was not related to their child's behavior
problems. Thus, self-efficacy interventions ought
to have a more predictable effect. Of course, there
are likely to be variables other than the child's
behavior problems that affect parents' feelings of
efficacy in dealing with difficult behavior. Therefore,
the picture painted here may not be as
straightforward as implied. However, the main
point is that basic research addressing psychological
mechanisms is likely to have significant implications
for intervention with parents of children
who have developmental disabilities.
Also needed are studies in which researchers
explore the interaction between key psychological
variables affecting parental outcomes. In particular,
the relationships among coping, social support,
and self-efficacy appear worthy of study.
This observation is derived from a number of
sources. First, Taylor's (1983) cognitive adaptation
theory suggests that the coping strategies adopted
in the face of traumatic events will have an effect
on self-efficacy. Second, although not focused on
parents, recent research in the developmental disabilities
field supports this prediction. Specifically,
the adoption of adaptive as well as disengagement
coping strategies predicted burnout in support
staff working with adults who have mental retardation
and engage in problem behaviors (Mitchell
& Hastings, 2001). Third, existing research on
competence of parents of children with developmental
disabilities suggests a relationship between
social support and self-efficacy. Several researchers
have found that social support predicts parents'
feelings of competence (e.g., Gowen et al., 1989;
Haldy & Hanzlik, 1990; Stoneman & Crapps,
1988).
In the discussion so far we have assumed that
the effects observed are related closely to parent
gender in some way. However, it is important to
ask why self-efficacy might function differently for
mothers and fathers of children with autism. In
particular, it is likely that the extent of involvement
with the child is a crucial variable. In a recent
study of mothers and fathers of preschool
children with Down syndrome, Roach et al.
(1999) showed that the extent of involvement in
child care was predictive of fathers' but not mothers'
stress. We might speculate that fathers in the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างไรก็ตาม ของมารดาตนเองประสิทธิภาพยังเกี่ยวข้องขอให้ระดับของลักษณะการทำงานของลูกปัญหา จึง มันเป็นน้อยบางที่กำหนดเป้าหมายประสิทธิภาพตนเองจะมีผลได้ผลลัพธ์สุขภาพจิต ในทางกลับกัน บรรพบุรุษของ selfefficacyไม่มีการเกี่ยวข้องกับพฤติกรรมของลูกปัญหา ดังนั้น ควรรักษาประสิทธิภาพตนเองมีผลได้มากขึ้น หลักสูตร มีว่าจะมีตัวแปรอื่น ๆ ของเด็กปัญหาพฤติกรรมที่มีผลต่อความรู้สึกของพ่อแม่ประสิทธิภาพในการจัดการกับพฤติกรรมที่ยาก ดังนั้นภาพวาดที่นี่อาจไม่เป็นตรงไปตรงมาเป็นโดยนัย อย่างไรก็ตาม หลักจุดเป็นการวิจัยที่กำหนดจิตใจกลไกมีแนวโน้มที่มีนัยสำคัญการแทรกแซงด้วยผู้ปกครองของเด็กที่มีพัฒนาการบกพร่องยัง ต้องมีการศึกษาในนักวิจัยที่สำรวจการโต้ตอบระหว่างคีย์ทางจิตวิทยาตัวแปรที่ส่งผลกระทบต่อผลลัพธ์โดยผู้ปกครอง โดยเฉพาะสนับสนุนความสัมพันธ์ระหว่างเผชิญ สังคมและตนเองประสิทธิภาพปรากฏน่าศึกษานี้สังเกตได้จากจำนวนแหล่งที่มา แรก ปรับการรับรู้ของเทย์เลอร์ (1983)ทฤษฎีแนะนำว่า ฝรั่งที่นำมาใช้หน้าเหตุการณ์ที่เจ็บปวดจะมีลักษณะพิเศษในตนเองการศึกษาประสิทธิภาพการ ที่สอง แต่ไม่เน้นผู้ปกครอง ความพิการพัฒนาการวิจัยล่าสุดฟิลด์สนับสนุนการพยากรณ์นี้ โดยเฉพาะยอมรับปรับและ disengagementฝรั่งทำนายถูกกระทำอย่างรุนแรงในการสนับสนุนพนักงานทำงานกับผู้ใหญ่ที่มีปัญญาและมีส่วนร่วมในปัญหาพฤติกรรม (Mitchellและเฮสติ้งส์ 2001) ที่สาม ที่มีงานวิจัยอยู่ในความสามารถของผู้ปกครองของเด็กที่มีพัฒนาพิการให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างสนับสนุนทางสังคมและประสิทธิภาพตนเอง นักวิจัยหลาย ๆพบว่า สนับสนุนสังคมทำนายของผู้ปกครองความรู้สึกของความสามารถ (เช่น Gowen et al., 1989Haldy & Hanzlik, 1990 Stoneman & Crapps1988)ในการอภิปรายจน เราได้สันนิษฐานที่ผลที่สังเกตได้เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับแม่เพศในบางลักษณะ อย่างไรก็ตาม จะต้องถามทำไมประสิทธิภาพตนเองอาจทำงานแตกต่างกันสำหรับมารดาและบิดาของเด็กโรคออทิซึม ในเฉพาะ เป็นไปได้ที่ขอบเขตการมีส่วนร่วมมีเด็กเป็นตัวแปรสำคัญ ในการล่าการศึกษาของมารดาและบิดาของหอศิลป์เด็กดาวน์ซินโดรม โรช et al(1999) พบว่าขอบเขตการมีส่วนร่วมในดูแลเด็กเป็นงานของบิดาแต่ไม่แม่'ความเครียด เราอาจคาดการณ์ที่บรรพบุรุษในการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่มารดาตนเองประสิทธิภาพนอกจากนี้ยังมีความสัมพันธ์อย่างมากกับระดับของเด็กพฤติกรรมของพวกเขาปัญหา ดังนั้นมันเป็นบางอย่างที่น้อยกำหนดเป้าหมายการรับรู้ความสามารถตนเองจะมีผลที่คาดการณ์เกี่ยวกับผลลัพธ์ทางสุขภาพจิต ตรงกันข้ามรู้ความบรรพบุรุษไม่เกี่ยวข้องกับเด็กพฤติกรรมของพวกเขาปัญหา ดังนั้นการแทรกแซงการรับรู้ความสามารถของตนเองควรจะมีผลคาดการณ์มากขึ้น แน่นอนว่ายังมีแนวโน้มที่จะตัวแปรอื่น ๆ กว่าเด็กปัญหาพฤติกรรมที่มีผลต่อความรู้สึกของพ่อแม่ผู้ปกครองของการรับรู้ความสามารถในการจัดการกับพฤติกรรมที่ยากลำบาก ดังนั้นภาพวาดที่นี่อาจจะไม่ตรงไปตรงมาโดยนัย อย่างไรก็ตามหลักประเด็นก็คือว่าการวิจัยขั้นพื้นฐานที่อยู่ทางด้านจิตใจกลไกการมีแนวโน้มที่จะมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญสำหรับการแทรกแซงกับผู้ปกครองของเด็กที่มีความบกพร่องทางพัฒนาการ. จำเป็นทั้งยังมีการศึกษาที่นักวิจัยสำรวจปฏิสัมพันธ์ระหว่างทางจิตวิทยาที่สำคัญตัวแปรที่ส่งผลต่อผลลัพธ์ของผู้ปกครอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งความสัมพันธ์ระหว่างการรับมือการสนับสนุนทางสังคมและการรับรู้ความสามารถตนเองปรากฏคุ้มค่าของการศึกษา. การสังเกตนี้มาจากจำนวนของแหล่งที่มา ครั้งแรกที่เทย์เลอร์ (1983) การปรับตัวกับความรู้ความเข้าใจทฤษฎีแสดงให้เห็นว่ากลวิธีการเผชิญปัญหาที่นำมาใช้ในการเผชิญกับเหตุการณ์ที่เจ็บปวดจะมีผลในการรับรู้ความสามารถของตนเอง ประการที่สองแม้จะไม่ได้มุ่งเน้นไปที่ผู้ปกครองการวิจัยที่ผ่านมาในการพัฒนาคนพิการด้านการสนับสนุนการทำนายนี้ โดยเฉพาะการยอมรับของการปรับตัวเช่นเดียวกับการหลุดพ้นกลวิธีการเผชิญปัญหาที่คาดการณ์ความเหนื่อยหน่ายในการสนับสนุนพนักงานที่ทำงานกับผู้ใหญ่ที่มีความพิการทางสมองและส่วนร่วมในพฤติกรรมปัญหา(มิทเชลและเฮสติ้งส์, 2001) ประการที่สามการวิจัยที่มีอยู่ในความสามารถของพ่อแม่ผู้ปกครองของเด็กที่มีพัฒนาการพิการแสดงให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างการสนับสนุนทางสังคมและการรับรู้ความสามารถตนเอง นักวิจัยหลายชิ้นพบว่าการสนับสนุนทางสังคมคาดการณ์ของผู้ปกครองรู้สึกของความสามารถ(เช่น Gowen et al, 1989;. Haldy และ Hanzlik, 1990; Stoneman และ Crapps, 1988). ในการอภิปรายเพื่อให้ห่างไกลเราได้สันนิษฐานว่าผลกระทบที่สังเกตมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิดกับผู้ปกครองเพศในทางใดทางหนึ่ง แต่ก็เป็นสิ่งสำคัญที่จะถามว่าทำไมการรับรู้ความสามารถตนเองทำงานอาจแตกต่างกันสำหรับมารดาและบิดาของเด็กออทิสติก ในโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีแนวโน้มว่าขอบเขตของการมีส่วนร่วมกับเด็กเป็นตัวแปรสำคัญ ในที่ผ่านมาการศึกษาของมารดาและบิดาของเด็กก่อนวัยเรียนเด็กดาวน์ซินโดรแมลงสาบet al. (1999) แสดงให้เห็นว่าขอบเขตของการมีส่วนร่วมในการดูแลเด็กที่เป็นการคาดการณ์ของบรรพบุรุษแต่ไม่มารดาความเครียด เราอาจจะคิดว่าบรรพบุรุษใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างไรก็ตาม การรับรู้ความสามารถของมารดายังเกี่ยวข้องกับ
ขอถึงระดับของปัญหาพฤติกรรม
ของเด็กของพวกเขา ดังนั้น จึงไม่มั่นใจว่าตนเองจะได้รับผลเป้าหมาย

ทายผลต่อสุขภาพจิต ในทางกลับกัน บรรพบุรุษของ selfefficacy

ไม่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมที่เป็นปัญหาของเด็กของพวกเขา ดังนั้น การรับรู้ความสามารถของตนเอง ( ควร
จะมีผลทายเพิ่มเติม แน่นอนมี
มีแนวโน้มที่จะมากกว่าตัวแปรอื่น ๆของปัญหาที่มีผลต่อพฤติกรรมเด็ก

ความรู้สึกของพ่อแม่ในการจัดการกับพฤติกรรมความยาก ดังนั้น ภาพที่วาดที่นี่

อาจจะไม่เป็นที่ตรงไปตรงมาเป็นโดยนัย อย่างไรก็ตาม ประเด็นหลักคือการวิจัยพื้นฐานอยู่

น่าจะมีกลไกทางจิตวิทยาที่สำคัญสำหรับการแทรกแซงที่มีความหมาย

พ่อแม่ของเด็กที่พิการพัฒนาการ ยังต้องมีการศึกษาใน

ซึ่งนักวิจัยศึกษาปฏิสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรทางจิตวิทยา
ที่สำคัญที่มีผลต่อผลลัพธ์ของผู้ปกครอง โดย
ความสัมพันธ์ระหว่างการเผชิญความเครียด การสนับสนุนทางสังคม และการรับรู้ความสามารถของตนเองที่ปรากฏน่าศึกษา
.
ข้อสังเกตนี้ได้มาจากจำนวนของ
แหล่ง ครั้งแรก เทย์เลอร์ ( 1983 ) การปรับตัว
รับรู้ทฤษฎีแสดงให้เห็นว่าการใช้กลยุทธ์ต่างๆในหน้าของเหตุการณ์ traumatic

จะได้ผลในการรับรู้ความสามารถของตนเอง . ประการที่สอง แม้ไม่เน้น
พ่อแม่ การวิจัยล่าสุดในด้านคนพิการ
พัฒนาการสนับสนุนคำทำนายนี้ โดย
การยอมรับการปรับตัว ตลอดจนมุ่งเผชิญทำนายความเหนื่อยหน่ายในการสนับสนุน

เจ้าหน้าที่ที่ทำงานกับผู้ใหญ่ที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา
และมีส่วนร่วมในปัญหาพฤติกรรม ( Mitchell
&เฮสติ้ง , 2544 ) ประการที่สามการวิจัยที่มีอยู่บน
ความสามารถของผู้ปกครองของเด็กพิการพัฒนาการ

แสดงให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างแรงสนับสนุนทางสังคม . นักวิจัยได้พบว่าหลาย

พ่อแม่สนับสนุนทางสังคมคาดการณ์ความรู้สึกของความสามารถ ( เช่น โกเวน et al . , 1989 ;
haldy & นซ์ลิค , 2533 ; Stoneman & crapps

, 1988 ) ในการอภิปราย จนเราได้สันนิษฐานว่า
ผลสังเกตที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับผู้ปกครอง
ในบางวิธี อย่างไรก็ตาม , มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะถามว่าทำไมตนเองจะทำหน้าที่แตกต่างกัน

สำหรับมารดาและบิดาของเด็กออทิสติก . ใน
โดยเฉพาะ มันมีแนวโน้มว่า ระดับของการมีส่วนร่วม
กับเด็กคือตัวแปรสำคัญในการศึกษาล่าสุด
ของมารดาและบิดา ของเด็กปฐมวัย
กับดาวน์ซินโดรม , แมลงสาบ et al .
( 1999 ) พบว่าขอบเขตของการมีส่วนร่วมในการดูแลเด็กที่ถูกทำนาย
ของบรรพบุรุษของ แต่ไม่ได้ของแม่
ความเครียด เราอาจพิจารณาว่าบรรพบุรุษใน