“Were these things real? ... Did I

“Were these things real? ... Did I see the flag of my country that I had followed so long, furled to be no more unfurled forever?”

— Sam Watkins, Confederate veteran

“In the van, the proud Confederate ensign. ... Before us in proud humiliation stood the embodiment of manhood; men whom neither toils and sufferings, nor the fact of death...could bend from their resolve.”

— Union Gen. Joshua L. Chamberlain


The key word supporters of the Confederate flag use is “heritage.” But what exactly is that heritage? Does it include defeat?

The answer is obvious. Many Southerners venerate the Lost Cause even though it was lost. They venerate Gen. Robert E. Lee as a great chief — a dignified and honorable leader who was beaten by an overwhelming force, yet his conduct in defeat made him more heroic still. Lee wrote that his duty was to “obliterate the marks of civil strife and avoid bitter memories of the war.”

Southern Civil War buffs regularly buy prints of Lee’s surrender and scenes of Appomattox out of pride in how Lee, his officers and his men conducted themselves on that day. Tom Lovell’s famous painting “Surrender at Appomattox,” for example, portrays Lee with one aide signing the surrender agreement and Grant and eight aides looking on. The painting evokes the nobility of Lee and his men in defeat.

The flag at the state Capitol (or a square version of it) was the battle flag of the Confederate army. It is a military symbol of an armed force that not only does not exist but, more importantly, was surrendered by its commanders in a formal surrender ceremony.

In the ceremony itself and by agreement, the custodians of these flags surrendered them to the Union Army. Thus, flying the flag as a symbol of sovereignty or because it represents the official views of South Carolina or even some kind of permanent recognition by our state government is not a part of the Southern heritage.

The men who served under it never raised this flag over government buildings again. They had honorably surrendered the flag insofar as it symbolized or represented their government.

After Gen. Lee surrendered on April 9, 1865, at Appomattox Court House, a formal agreement was signed by high-ranking officers of both armies (including Gens. Longstreet, Gordon and Pendleton for the Confederacy) that the Confederate “troops shall march by brigades and detachments to a designated point, stack their arms, deposit their flags, sabers, pistols, etc. and from thence march to their homes ...”

Gen. Lee appointed Col. Alexander Cheves Haskell of the 7th S.C. Cavalry to effect the surrender of the Confederate cavalry.

A South Carolinian surrendered the Confederate flag.

Mutual respect
On April 12, 1865, for the last time, the Army of Northern Virginia marched as an army. A federal officer remarked that “the regimental battle flags crowded so thick by thinning out of men, that the whole column seemed crowned with red.”

As the Confederates passed by, Union Gen. Joshua L. Chamberlain ordered his men to come to the position of “salute” out of respect for their former foes. He knew how difficult it was for these men to give up their flag.

The Confederate Army, led by Maj. Gen. John Brown Gordon, acknowledged Chamberlain’s gesture and ordered his men to reciprocate. That was done “and a truly imposing sight was the mutual salutation and farewell.” The men faced the Union lines and “stacked their arms & piled their colors ...”

The ceremony took six hours, and “some of the color bearers shed tears when they delivered up their colors.”

Others kneeled and kissed their flags “with tears in their eyes.” They knew their flag would never officially fly again. “We did not even look into each other’s faces,” one pained North Carolinian said.

Gen. Chamberlain recalled, “Lastly — and reluctantly, with agony of expression — they fold their flags ... and lay them down.”

A South Carolinian said: “And they, the Yankees, acted with much consideration, and like good soldiers, and good Americans can only act, did not show that exultation they must have felt. While they seemed to feel proud, of course, at the result, yet we had their sympathy and good will.”

Even the arch-Confederate E.A. Pollard wrote in “The Lost Cause” that Gen. Grant had “behaved with a magnanimity and decorum that must ever be remembered to his credit. ... He had ... accorded honourable and liberal terms to the vanquished army.”

Not everyone agreed with this view. Unlike Lee, Gordon, and thousands of Confederate soldiers, a few Confederates were bitter and resentful. Former Gov. Henry A. Wise of Virginia told the Union officers, “... we hate you, and that is the whole of it. You go home, and take those fellows home, and that will end the war.”

That, too, is part of the Southern heritage, but not one worth honoring.

Surely flying the flag does not commemorate small-minded men like Wise and ignore the Lees, Haskells, Gordons and Longstreets.

Lee and his men were grateful for the way Grant and his army acted. For the remainder of his life, Lee urged that all “should unite in honest effort to obliterate the effects of the war and to restore the blessings of peace ...”

John B. Gordon served as president of the Confederate Veterans and worked, he said, for 30 years “for the obliteration of all sectional bitterness and for the settlement of all sectional controversies on a basis consistent with the honor, the manhood and self-respect of all.”

Like Lee, those who actually fought in the war — and this is the heritage many South Carolinians venerate — accepted the result of Appomattox and an honorable end to a Lost Cause. In 1907, Julia Ward Howe, author of “Battle Hymn of the Republic” wrote of Lee:

“A gallant foeman in the fight

A brother when the fight was o’er.”

Accepting defeat
In 1874, Edward M. Boykin, formerly lieutenant colonel of the 7th S.C. Cavalry, wrote a little book, “The Falling Flag,” in which he recounted Lee’s retreat. He recalled how news of the surrender spread slowly on April 9 and that some units continued fighting, unaware of the surrender.

A Confederate captain accosted Gen. Martin W. Gary and wanted to know why he kept fighting.

“Surrender!” said Gary, “I have heard of no surrender. We are South Carolinians and don’t surrender.”

Boykin then added, in brackets, “Ah! General, but we did, though.”

South Carolinians were the last to surrender, but we did, though. That is also part of our state’s heritage.

It took incredible fortitude for Col. Haskell and Gen. Gordon to march before their conquerors and literally surrender their flags. Can modern-day South Carolinians undo what South Carolinians did?

This then is the true Southern heritage: To acknowledge defeat in an honorable and manly way and to abide by the agreement reached by those Confederate officers in authority.

No man alive today fought with Lee or under his command. But those who link themselves to the Confederate Army by ancestry, heritage, belief or opinion are morally required to accept the last orders of their commanders.

To fly the Confederate battle flag on the Capitol grounds is to go back on the word of honor of Robert E. Lee and the agreement of Gens. Longstreet, Gordon and Pendelton.

It is a breach of faith with the true Confederate heritage.

The chief sources of this article are: Chris M. Calkins, “The Final Bivouac”; Emory M. Thomas, “Robert E. Lee”; Douglas Southall Freeman, “R.E. Lee”; Gary Gallagher, “Lee and His Generals in War and Memory”; Gaines M. Foster, “Ghosts of the Confederacy.”

Robert Rosen, is a Charleston lawyer and author of “Confederate Charleston,” “A Short History of Charleston” and “The Jewish Confederates.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"มีสิ่งเหล่านี้จริงหรือไม่ ... ไม่เห็นธงของประเทศของฉันว่า ฉันได้ตามนาน furled เป็น unfurled ไม่มีตลอดไปหรือไม่"— เอมส์มิชชั้นสาม ทหารผ่านศึกของสหพันธ์"ในรถตู้ นายพลของสหพันธ์ภูมิใจ ... ก่อนเราในผู้ทรงภูมิใจที่ยืนลื่นของกล้าหาญ "คนที่ไม่ toils และทุกข์ หรือความจริงของความตาย...ไม่สามารถงอจากการแก้ไข— สหภาพทั่วไปโยชูวา L. แชมเบอร์เลนหัวใจหลักของการใช้ธงของสหพันธ์เป็น "มรดก" แต่ว่าสิ่งที่เป็นมรดกนั้น รวมพ่ายแพ้ด้วยหรือไม่คำตอบคือเห็นได้ชัด Southerners หลายเกรงขาม Lost สาเหตุแม้ว่าจะสูญเสีย จะเกรงขามทั่วโรเบิร์ต E. Lee เป็นประธานดี — ผู้นำเกียรติ และน่านับถือที่ถูกตี โดยแรงกระทำ ยังประพฤติในความพ่ายแพ้ของเขา ทำให้เขายิ่งได้งานกล้ายัง ลีเขียนว่า หน้าที่คือการ "ลบล้างหมายของมิดแพ่ง และหลีกเลี่ยงความทรงจำที่ขมของสงคราม"สงครามกลางเมืองใต้สนามประจำซื้อพิมพ์ยอมจำนนของลี และฉาก Appomattox หมดความภาคภูมิใจในการลี เจ้าหน้าที่ของเขา และคนของท่านดำเนินการเองในวันที่ โลเวลลอด์จทอมกองวาดภาพ "ยอมจำนนที่ Appomattox ตัวอย่าง portrays ลี aide หนึ่งที่ลงนามข้อตกลงยอมแพ้และเงินช่วยเหลือและแปดช่วยมองใน จิตรกรรมที่ evokes ขุนนางของลีและคนในความพ่ายแพ้ธงที่รัฐแคปิตอล (หรือแบบสี่เหลี่ยมของมัน) คือ ธงรบของกองทัพของสหพันธ์ เป็นสัญลักษณ์ทางทหารของกองทัพติดอาวุธที่ไม่เพียงมีแต่ สำคัญ ถูก surrendered โดยเป็นผู้นำพิธียอมจำนนอย่างเป็นทาง การในพิธีเอง และตกลง ลีย์ธงเหล่านี้ surrendered นั้นอยู่กับกองทัพสหภาพ ดังนั้น ไปธงเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจอธิปไตย หรือแสดงมุมมองทางเซาท์แคโรไลนาหรือบางชนิดของการรู้จำแบบถาวร โดยรัฐบาลของรัฐจึงไม่เป็นส่วนหนึ่งของมรดกภาคใต้คนที่ให้บริการภายใต้ไม่เคยเพิ่มขึ้นสถานะนี้ผ่านอาคารรัฐบาลอีก พวกเขามี surrendered ธง honorably insofar เป็นรูปเฟือง หรือแทนรัฐบาลของตนหลังจากที่ลีทั่ว surrendered บน 9 เมษายน ปี 1865, Appomattox คอร์ทเฮ้าส์ ข้อตกลงอย่างเป็นทางการลงทะเบียน โดยเจ้าหน้าที่ชั้นผู้ใหญ่ของกองทัพทั้งสอง (รวม Gens Longstreet, Gordon และ Pendleton สำหรับการคายา) ที่ Confederate "ทหารจะมีนาคม โดยกองพัน และหน่วยไปยังจุดที่กำหนด กองอาวุธของพวกเขา ฝากของธง sabers สินค้าที่ต้อง ฯลฯ และจากถึงมีนาคมบ้าน..."ทั่วไปลีแต่ง Haskell Cheves อเล็กซานเดอร์พันเอกของกองพลทหารม้าเอส 7 การยอมจำนนของกองพลทหารม้าของสหพันธ์ที่มีผลCarolinian ใต้ surrendered ธงของสหพันธ์ความเคารพซึ่งกันและกันบน 12 เมษายน ปี 1865 ครั้ง ครั้งล่าสุดกองทัพเหนือเวอร์จิเนียเดินเป็นกองทัพ เจ้าหน้าที่รัฐบาลกลางกล่าวว่า "ธงรบ regimental หนาแน่นหนาดังนั้น โดยบางจากผู้ชาย ว่า คอลัมน์ทั้งหมดดูเหมือนมกุฎกับแดง"เป็น Confederates ส่ง สหภาพทั่วไปโยชูวา L. แชมเบอร์เลนสั่งคนมาตำแหน่งของ "ฮิตเลอร์" out of respect for ศัตรูเก่าของพวกเขา เขารู้ว่ายากมันเป็นสำหรับคนเหล่านี้จะให้ค่าสถานะของพวกเขากองทัพ Confederate โดยทั่วไป Maj. จอห์นบราวน์ Gordon ยอมรับรูปแบบของแชมเบอร์เลน และสั่งคนสนอง ที่ได้ทำ "และตาโอ่อ่าอย่างแท้จริงได้ร่วมกันทักทายและอำลา" คนกับรายการสหภาพ "ซ้อนแขนของพวกเขา และชั้นสีของพวกเขา..."พิธีใช้เวลาหกชั่วโมง และ "ของ bearers สี น้ำตาเมื่อพวกเขาส่งค่าสีของพวกเขา"Kneeled และรั้งค่าสถานะ "ด้วยน้ำตาในดวงตาของพวกเขา" พวกเขารู้ว่า ธงของพวกเขาจะไม่เคยเปิดบินอีกครั้ง North Carolinian pained หนึ่งกล่าวว่า "เราไม่ได้ไม่มีลักษณะเป็นใบหน้าของผู้อื่นแชมเบอร์เลนทั่วไปยกเลิก, "สุดท้าย — และเต็มใจ ความทุกข์นิพจน์ — พวกเขาพับธงของพวกเขา... และวางพวกเขาลง"Carolinian ใต้กล่าวว่า: "และพวกเขา Yankees ดำเนินการ โดยคำนึงมาก และเหมือนทหารดี และดีชาวอเมริกันสามารถเฉพาะพระราชบัญญัติ ไม่ได้แสดง exultation ที่ พวกเขาต้องรู้สึกว่า ในขณะที่พวกเขาดูเหมือนจะภูมิใจ แน่นอน ในผล แต่เราได้ความเห็นใจและดี"แม้ประตู Confederate E.A. Pollard เขียนใน " The Lost สาเหตุ" ที่ ทั่วไปให้ได้ "ทำงาน magnanimity และผู้ดีที่เคยต้องจดจำการ ... เขา...ทรัพย์เสรี และยกย่องทหาร vanquished กัน "ทุกคนไม่เห็น ด้วยมุมมองนี้ ไม่เหมือนลี Gordon และพันของสหพันธ์ทหาร กี่ Confederates ขม และ resentful อดีตฟเวอร์เมนท์ Henry A. Wise ของเวอร์จิเนียบอกเจ้าหน้าที่สหภาพ, "...เราเกลียดคุณ และทั้งหมดของมัน คุณกลับบ้าน ใช้เฟลโล่ส์ที่บ้าน และที่จะสิ้นสุดสงคราม"ที่ เกินไป เป็นส่วนหนึ่งของมรดกใต้ แต่ไม่หนึ่งมูลค่า honoringย่อม บินธงไม่ระลึกถึงคน small-minded เช่น Wise และละเว้นลีส์ Haskells, Gordons และ Longstreetsลีและคนของเขาได้ขอบคุณการเงินช่วยเหลือ และดำเนินทัพ ส่วนที่เหลือของชีวิตของเขา ลีกระตุ้นให้ที่ ทั้งหมด "ควรดามในซื่อสัตย์พยายามลบล้างผลของสงคราม และ การคืนค่าพรสันติภาพ..."จอห์น B. Gordon ทำหน้าที่เป็นประธานของทหารผ่านศึก Confederate และทำงาน เขา กล่าว 30 ปี "สำหรับ obliteration ของรสขมตัดทั้งหมด และ สำหรับการชำระเงินของ controversies ตัดทั้งหมดบนพื้นฐานที่สอดคล้องกับเกียรติ กล้าหาญ และเคารพตัวเองทั้งหมด"ชอบ Lee ผู้ที่ไปรบในสงครามจริง — และนี่คือมรดกเกรงขาม Carolinians ใต้หลาย — ยอมรับผลของ Appomattox และ Lost สาเหตุปลายน่านับถือ ใน 8 ธันวาคมพ.ศ. 2450 จูเลียวอร์ดฮาว สาธารณรัฐ"ต่อสู้สำนึกของเดอะ" ที่ผู้เขียนเขียนของลี:"การ gallant foeman ในการต่อสู้พี่น้องเมื่อการต่อสู้ o'er "ยอมรับความพ่ายแพ้ใน 1874 เอ็ดเวิร์ดเมตร Boykin เดิม พันโทของทหารม้าเอส 7 เขียนหนังสือน้อย "เดอะล้มธง ที่เขา recounted ของลีทรี เขายกเลิกวิธีข่าวฎตัวแพร่กระจายช้าในวันที่ 9 เมษายนและที่ บางหน่วยต่อไป ยอมจำนนต่ำกัปตันของสหพันธ์ทั่วมาร์ติน W. Gary accosted และอยากรู้ว่าทำไมเขาเก็บไว้ต่อสู้"ยอมจำนน" กล่าวว่า Gary "ผมเคยได้ยินของยอมแพ้ไม่ เรามี Carolinians ใต้ และอย่ายอมแพ้"Boykin เพิ่ม ในวงเล็บ "Ah ทั่วไป แต่เราไม่ได้ แม้ว่าการ"Carolinians ใต้ถูกสุดท้ายยอมจำนน แต่เราไม่ ได้ แม้ว่า ที่ยังเป็นส่วนหนึ่งของมรดกของรัฐของเราใช้ฟอติตูดน่าทึ่งสำหรับ Haskell พันเอกและ Gordon ทั่วไปมีนาคมก่อนพิชิตของพวกเขา และแท้จริงยอมแพ้ค่าสถานะ สามารถ Carolinians ใต้สมัยที่เลิก Carolinians ใต้ได้หรือไม่นี่คือมรดกใต้จริงแล้ว: ยอมรับความพ่ายแพ้ในทางแมน และน่าเลื่อมใส และปฏิบัติตามข้อตกลงตามที่เจ้าหน้าที่ของสหพันธ์มีอำนาจคนไม่มีชีวิตอยู่วันนี้สู้ กับลี หรือภาย ใต้คำสั่งของพระองค์ แต่คนที่ตัวเองเข้ากองทัพ Confederate วงศ์ มรดก ความเชื่อ หรือความคิดมีคุณธรรมต้องยอมรับใบสั่งสุดท้ายของผู้นำของพวกเขาบิน Confederate ธงรบจากแคปิตอลจะกลับคำว่าเกียรติของโรเบิร์ต E. Lee และข้อตกลงของ Gens Longstreet, Gordon และ Pendeltonการละเมิดความเชื่อกับมรดกของสหพันธ์แท้จริงได้แหล่งที่มาสำคัญของบทความนี้: Chris ม. Calkins "สุดท้าย Bivouac" Emory ม. Thomas "โรเบิร์ต E. Lee" ดักลาสเซาท์ธอลล์ Freeman, "R.E. Lee" Gary Gallagher "ลีและนายพลของเขาในสงครามและหน่วยความจำ" Gaines ม.ฟอสเตอร์ "ผีของที่คายา"โรเบิร์ตโร เป็นทนายความของชาร์ลสตันและผู้เขียน "Confederate ชาร์ลตั้น "A โดยย่อประวัติของชารล์สตัน"และ"ชาวยิว Confederates "

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"มีสิ่งเหล่านี้จริง? ... ฉันไม่เห็นธงของประเทศของฉันที่ฉันได้ใช้นานม้วนจะไม่มีคลี่มากขึ้นตลอดไป? "- แซมวัตคินส์เก๋าพันธมิตร" ในรถตู้ที่มีความภาคภูมิใจพันธมิตรธง ... ก่อนที่เราภาคภูมิใจในความอัปยศอดสูยืนศูนย์รวมของความเป็นลูกผู้ชายนั้น ชายอีกหลายคนไม่ toils และความทุกข์หรือความเป็นจริงของการเสียชีวิต ... สามารถโค้งงอจากการแก้ปัญหาของพวกเขา. "- ยูเนี่ยนพลชัวแอลแชมเบอร์เลนผู้สนับสนุนคำสำคัญของการใช้ธงสัมพันธมิตรคือ" มรดก "แต่สิ่งที่แน่นอนคือมรดกทางวัฒนธรรม. ? มันรวมถึงความพ่ายแพ้? คำตอบคือชัดเจน ภาคใต้หลายคนบูชาหายไปสาเหตุแม้ว่ามันจะหายไป พวกเขาเคารพพลเอกโรเบิร์ตลีเป็นหัวหน้าที่ดี - เป็นผู้นำที่สง่างามและมีเกียรติที่ถูกตีด้วยแรงครอบงำ แต่การกระทำของเขาในความพ่ายแพ้ทำให้เขากล้าหาญมากขึ้นยังคง ลีเขียนว่าหน้าที่ของเขาคือ "ลบเครื่องหมายของความขัดแย้งและหลีกเลี่ยงความทรงจำที่ขมขื่นของสงคราม." ชื่นชอบภาคใต้สงครามกลางเมืองอย่างสม่ำเสมอซื้อพิมพ์ของการยอมจำนนของลีและฉากของ Appomattox ออกของความภาคภูมิใจในวิธีการที่ลีเจ้าหน้าที่ตำรวจและทหารของเขาดำเนินการ ตัวเองในวันนั้น ภาพวาดที่มีชื่อเสียงทอมโลเวลล์ของ "ยอมจำนนที่ Appomattox" ตัวอย่างเช่น portrays ลีกับหนึ่งในผู้ช่วยลงนามข้อตกลงการยอมจำนนและแกรนท์และแปดช่วยในการมอง ภาพวาดกระตุ้นไฮโซลีและคนของเขาในความพ่ายแพ้. ธงที่ศาลาว่าการรัฐ (หรือรุ่นที่สองของมัน) เป็นธงรบของกองทัพภาค มันเป็นสัญลักษณ์ของทหารกองกำลังติดอาวุธที่ไม่เพียง แต่ไม่ได้อยู่ แต่ที่สำคัญกว่านั้นก็ยอมจำนนโดยผู้บัญชาการในพิธียอมจำนนอย่างเป็นทางการ. ในพิธีของตัวเองและข้อตกลงดูแลของธงเหล่านี้ยอมจำนนให้กับกองทัพพันธมิตร . ดังนั้นบินธงเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจอธิปไตยหรือเพราะมันหมายถึงมุมมองอย่างเป็นทางการของเซาท์แคโรไลนาหรือแม้กระทั่งบางชนิดได้รับการยอมรับอย่างถาวรโดยหน่วยงานภาครัฐของเราไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของมรดกทางวัฒนธรรมภาคใต้. คนที่ทำหน้าที่ภายใต้มันไม่เคยยกธงนี้ อาคารรัฐบาลอีกครั้ง พวกเขายอมจำนนอย่างตรงไปตรงธงตราบเท่าที่มันเป็นสัญลักษณ์หรือตัวแทนรัฐบาลของพวกเขา. หลังจากที่พลเอกลียอมจำนนวันที่ 9 เมษายน 1865 ที่สำนักงานศาล· Appomattox ข้อตกลงอย่างเป็นทางการลงนามโดยเจ้าหน้าที่ระดับสูงของทั้งสองฝ่าย (รวม Gens. ลองสตรีต กอร์ดอนและตั้นสำหรับภาคใต้) ที่พันธมิตร "ทหารจะเดินจากกองพันและแต่งไปยังจุดที่กำหนดให้เป็นกองแขนของพวกเขาฝากธงของพวกเขาสงปืน ฯลฯ และจากที่นั่นเดินไปที่บ้านของพวกเขา ... " พล ลีได้รับการแต่งตั้งอเล็กซานเดอ Cheves Haskell ที่ 7 SC ทหารม้าที่จะทำให้เกิดการยอมจำนนของทหารสัมพันธมิตร. เซาท์ Carolinian ยอมจำนนธงสัมพันธมิตร. เคารพซึ่งกันและกันที่ 12 เมษายน 1865 เป็นครั้งสุดท้ายที่กองทัพแห่งเวอร์จิเนียเหนือเดินเป็น กองทัพบก เจ้าหน้าที่ของรัฐบาลกลางตั้งข้อสังเกตว่า "ธงรบกองร้อยแออัดหนาได้โดยการทำให้ผอมบางออกมาจากคนที่ดูเหมือนทั้งคอลัมน์ครองตำแหน่งที่มีสีแดง." ในฐานะที่เป็นภาคใต้ที่ผ่านมาโดยสหภาพพลชัวแอลแชมเบอร์เลนสั่งให้คนของเขาที่จะมาดำรงตำแหน่ง ของ "อนุสรณ์" ออกจากการเคารพศัตรูเดิมของพวกเขา เขารู้วิธีการที่ยากก็คือสำหรับคนเหล่านี้ที่จะให้ขึ้นธงของพวกเขา. กองทัพพันธมิตรนำโดยพล. ตกอร์ดอนบราวน์จอห์นได้รับการยอมรับท่าทางของแชมเบอร์เลนและสั่งให้คนของเขาที่จะตอบสนอง ที่ทำ "และเป็นภาพที่น่าประทับใจอย่างแท้จริงเป็นคำทักทายซึ่งกันและกันและอำลา." คนที่ต้องเผชิญกับสายยูเนี่ยนและ "แขนซ้อนกันของพวกเขาและซ้อนสีของพวกเขา ... " พิธีเอาหกชั่วโมงและ "บางส่วนของผู้ถือสีหลั่ง น้ำตาเมื่อเขาได้มอบสีของพวกเขา. "อื่นๆ คุกเข่าและจูบธงของพวกเขา" ด้วยน้ำตาในดวงตาของพวกเขา. "พวกเขารู้ว่าพวกเขาธงจะไม่บินอย่างเป็นทางการอีกครั้ง "เราไม่ได้มองเข้าไปในใบหน้าของแต่ละคน" หนึ่งเจ็บปวดเหนือ Carolinian กล่าว. พล แชมเบอร์เลนจำได้ว่า "สุดท้าย - เต็มใจและมีความทุกข์ทรมานของการแสดงออก - พวกเขาพับธงของพวกเขา ... และวางพวกเขาลง." เซาท์ Carolinian กล่าวว่า "และพวกเขาแยงกี้ทำหน้าที่กับการพิจารณามากและเช่นเดียวกับทหารที่ดีและ ชาวอเมริกันที่ดีเท่านั้นที่สามารถทำหน้าที่ไม่ได้แสดงความยินดีที่พวกเขาต้องมีความรู้สึก ในขณะที่พวกเขาดูเหมือนจะรู้สึกภาคภูมิใจของหลักสูตรที่ผลที่ได้ แต่เรามีความพอใจและความปรารถนาดีของพวกเขา. "แม้โค้งร่วมใจEA พอลลาร์เขียนไว้ใน" สาเหตุที่หายไป "ที่มีพลเอกแกรนท์" ที่มีความประพฤติไม่เห็นแก่ตัวและมารยาท ที่เคยต้องจำเครดิตของเขา ... เขา ... คบหาแง่เกียรติและเสรีนิยมกองทัพสิ้นฤทธิ์. "ทุกคนไม่เห็นด้วยกับมุมมองนี้ ซึ่งแตกต่างจากลีกอร์ดอนและจำนวนของทหารที่ภาคใต้ไม่กี่คนที่มีรสขมและไม่พอใจ อดีตรัฐบาลเฮนรีเอฉลาดเวอร์จิเนียบอกเจ้าหน้าที่ยูเนี่ยน "... เราเกลียดคุณและนั่นคือทั้งหมดของมัน คุณไปที่บ้านและใช้พวกเหล่านั้นที่บ้านและที่จะยุติสงคราม. "นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของมรดกทางวัฒนธรรมของภาคใต้แต่ไม่คุ้มค่าความเคารพ. แน่นอนบินธงไม่ได้รำลึกถึงคนใจแคบเหมือนฉลาดและไม่สนใจ ตะกอน Haskells, Gordons และ Longstreets. ลีและคนของเขาขอบคุณสำหรับวิธีแกรนท์และกองทัพของเขาทำหน้าที่ สำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของเขาลีบอกว่าทุกคน "ควรจะรวมตัวกันในความพยายามที่จะกำจัดความซื่อสัตย์ผลกระทบของสงครามและการเรียกคืนพรของความสงบสุข ... " จอห์นบีกอร์ดอนทำหน้าที่เป็นประธานของทหารผ่านศึกพันธมิตรและทำงานเขา กล่าวว่าเป็นเวลา 30 ปี "สำหรับการกำจัดของความขมขื่นขวางทั้งหมดและสำหรับการตั้งถิ่นฐานของการถกเถียงขวางทั้งหมดบนพื้นฐานที่สอดคล้องกับเกียรติกล้าหาญและความเคารพตนเองของทุก." เช่นเดียวกับลีผู้ที่ต่อสู้จริงในสงคราม - และนี่คือมรดกหลาย Carolinians ใต้เคารพ - ได้รับการยอมรับผลของ Appomattox และสิ้นเกียรติเพื่อสาเหตุที่หายไป ในปี 1907 จูเลียวอร์ดฮาวผู้เขียน "เพลงรบของสาธารณรัฐ" เขียนของลี: "เป็นข้าศึกกล้าหาญในการต่อสู้. พี่ชายเมื่อการต่อสู้เป็นเอ่อ" ยอมรับความพ่ายแพ้ใน 1874, เอ็ดเวิร์ดเอ็มกินส์ก่อนร้อยโท พันเอกที่ 7 SC ทหารม้าที่เขียนหนังสือเล่มเล็ก ๆ "ธงล้ม" ซึ่งเขาเล่าให้ฟังถอยลี เขาจำได้ว่าข่าวของการยอมจำนนกระจายช้าวันที่ 9 เมษายนและบางหน่วยยังคงต่อสู้ตระหนักถึงการยอมจำนน. กัปตันพันธมิตรทักพลเอกมาร์ตินดับบลิวแกรี่และต้องการที่จะรู้ว่าทำไมเขายังคงต่อสู้. "ยอมแพ้!" แกรี่กล่าวว่า "ผมเคยได้ยินไม่ยอมแพ้ เรามี Carolinians ใต้และไม่ยอมแพ้. "กินส์แล้วเพิ่มในวงเล็บ" Ah! ทั่วไป แต่ที่เราทำ แต่. "Carolinians ใต้เป็นคนสุดท้ายที่จะยอมแพ้ แต่ที่เราทำ แต่ ที่ยังเป็นส่วนหนึ่งของมรดกของรัฐของเรา. มันต้องใช้เวลาความอดทนที่เหลือเชื่อสำหรับ พ.อ. Haskell และพลกอร์ดอนจะเดินก่อนที่จะชนะพวกเขาและยอมจำนนอย่างแท้จริงของพวกเขาธง ? สามารถสมัยใหม่ Carolinians ใต้เลิกทำสิ่งที่ Carolinians ใต้ได้แล้วนี่เป็นมรดกทางวัฒนธรรมภาคใต้จริง: รับทราบความพ่ายแพ้ในทางที่มีเกียรติและเป็นลูกผู้ชายและจะปฏิบัติตามข้อตกลงมาถึงโดยเจ้าหน้าที่พันธมิตรผู้ที่อยู่ในอำนาจ. ไม่มีคนที่มีชีวิตอยู่ในวันนี้ต่อสู้กับลี หรือใต้การควบคุมของ แต่บรรดาผู้ที่เชื่อมโยงตัวเองกับกองทัพภาคโดยบรรพบุรุษของมรดกทางความเชื่อหรือความเห็นจะต้องมีคุณธรรมจะยอมรับคำสั่งสุดท้ายของผู้บัญชาการของพวกเขา. เพื่อบินธงร่วมใจกันต่อสู้ในบริเวณศาลากลางคือการที่จะกลับไปอยู่กับคำพูดของเกียรติของโรเบิร์ต อีลีและข้อตกลงของวงศ์ . ลองสตรีตกอร์ดอนและ Pendelton. มันเป็นช่องโหว่ของความเชื่อที่มีมรดกทางวัฒนธรรมภาคใต้จริงแหล่งที่มาของบทความหัวหน้านี้: คริสเอ็ม Calkins "สุดท้ายค่าย"; เอมอรีโธมัสเอ็ม "โรเบิร์ตอี"; ดักลาสฮอลฟรีแมน "RE ลี"; แกรี่กัลลาเกอร์ "ลีและนายพลของเขาในสงครามและความทรงจำ"; เกนส์เอ็มฟอสเตอร์ "ผีสมาพันธรัฐ." โรเบิร์ตโรเซ็นเป็นทนายความชาร์ลสตันและผู้เขียนของ "พันธมิตรชาร์ลสตัน", "ประวัติโดยย่อของชาร์ลส์" และ "ชาวยิวภาคใต้."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" เป็นสิ่งที่จริง ? . . . . . . . ผมเห็นธงของประเทศที่ผมติดตามมานาน furled จะไม่มี unfurled ตลอดไป "

- แซม วัตกิ้นส์ สหพันธ์ทหารผ่านศึก

" ในรถตู้ ธงสัมพันธมิตรภูมิใจ . . . . . . . ก่อนที่เราภูมิใจ ความอับอายที่ยืนรวม ของความเป็นชาย ผู้ชายที่ทั้ง toils และความทุกข์ หรือความจริงของความตาย . . . . . . . อาจจะงอจากแก้ปัญหาของพวกเขา . "

- สหภาพพลโจชัวลิตรแชมเบอร์เลน


ที่สำคัญสนับสนุนคำพูดของสัมพันธมิตรธงใช้เป็น " มรดก " แต่สิ่งที่เป็นมรดก ? มันรวมถึงความพ่ายแพ้ ?

คำตอบที่ชัดเจน ชาวปักษ์ใต้หลายคนบูชาเสีย เพราะถึงแม้มันสูญหายไป พวกเขาเคารพพล.อ. โรเบิร์ต อี. ลีเป็นหัวหน้าที่ดี -- ผู้นำสง่างามและมีเกียรติที่ตีแรงมากแต่การกระทำของเขาในการพ่ายแพ้ทำให้เขากล้าหาญมากกว่าอยู่ดี ลี เขียนว่า หน้าที่ของเขาคือการ " ลบเครื่องหมายของความขัดแย้งและหลีกเลี่ยงขมความทรงจำแห่งสงคราม "

ใต้สงครามกลางเมือง buffs เป็นประจำซื้อภาพพิมพ์ของ ลี ยอมจำนน และฉากของแอปโพแมตทอกซ์ออกในความภาคภูมิใจว่าลีของเขา เจ้าหน้าที่และคนของเขาดำเนินการตัวเองในวันนั้น ทอม โลเวลล์ " ยอมแพ้ที่แอปโพแมตทอกซ์ภาพวาดที่มีชื่อเสียง ," ตัวอย่างเช่น รับบท ลี กับ ทส. เซ็นยอมข้อตกลงและแกรนท์และแปดช่วยมอง ภาพวาดแสดงให้เห็นถึงความไฮโซของลีและคนของเขาในความพ่ายแพ้ . .

ธงในรัฐ ( หรือรุ่นที่สองของมัน ) คือการรบกองทัพพันธมิตร มันเป็นสัญลักษณ์ของทหารในกองทัพ ที่ไม่เพียง แต่ไม่ได้อยู่ แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือยอมจำนน โดยผู้บัญชาการในพิธีการยอมจำนนอย่างเป็นทางการ

ในพิธีเองและข้อตกลง , custodians ของธงเหล่านี้สละให้กองทัพสหภาพ ดังนั้น จึงบินธงเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจอธิปไตย หรือเพราะมันเป็นมุมมองของ South Carolina อย่างเป็นทางการหรือบางชนิดของการรับรู้แบบถาวร โดยรัฐบาลของเราไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของมรดกวัฒนธรรมภาคใต้ .

คนที่รับใช้มันเคยชูธงนี้รัฐบาลอาคารอีกครั้ง พวกเขาได้ให้เกียรติมอบธงตราบเท่าที่มันเป็นหรือตัวแทนรัฐบาลของพวกเขา .

หลังจากที่พลลียอมจำนนในวันที่ 9 เมษายน 1865 ใน Appomattox ศาล ข้อตกลงอย่างเป็นทางการลงนามโดยเจ้าหน้าที่ระดับสูงของทั้งกองทัพ ( รวมถึงรุ่น . ลองสตรีต ,กอร์ดอนและเพนสำหรับรัฐบาล ) ว่า พันธมิตร " ทหารจะเดือนมีนาคมโดยกองทหารและแต่งกับเขตจุด กองอาวุธ ฝากธงของพวกเขา sabers ปืนพก ฯลฯ และจากที่นั่น เดือนมีนาคม ถึง บ้าน . . . . . . . "

นายลีแต่งตั้งพันเอก อเล็กซานเดอร์ ชิฟส์ c ของ 7 ซี. ผลยอมแพ้ของทหารม้า การรวมกลุ่มกัน

ทหารม้าเป็น carolinian ใต้มอบธงสัมพันธมิตร

เคารพซึ่งกันและกัน
เมื่อวันที่ 12 เมษายน 1865 ครั้งสุดท้าย กองทัพของภาคเหนือเวอร์จิเนียเดินตามกองทัพ เจ้าหน้าที่รัฐกล่าวว่า " ธงกองร้อยรบแน่นหนามาก โดยการเอาออกของมนุษย์ ทั้งคอลัมน์เหมือนสวมมงกุฎสีแดง "

เป็นคอนเฟดเดอเรทผ่านสหภาพโดยโจชัวลิตรแชมเบอร์เลนสั่งคนของเขาไปที่ตำแหน่งของ " ความคิดถึง " ด้วยความเคารพของอดีตศัตรู เขารู้ว่ามันยากแค่ไหนสำหรับคนเหล่านี้ที่จะให้ขึ้นธง

กองทัพสัมพันธมิตรนำโดย Maj พล.อ. จอห์น บราวน์ กอร์ดอน เป็นที่ยอมรับของแชมเบอร์เลนเป็นท่าทางและสั่งคนของเขาที่จะตอบสนอง . ที่ได้ทำ " และแท้จริงการสายตาเป็นคำทักทายซึ่งกันและกันและลาก่อน" ผู้ชายเผชิญสหภาพเส้นและ " ซ้อนแขน&ซ้อนของสี . . . . . . . "

พิธีใช้เวลา 6 ชั่วโมง และ " บางส่วนของสีสัญลักษณ์หลั่งน้ำตาเมื่อเขาได้มอบสี "

คนอื่นคุกเข่าและจูบของพวกเขาธง " ด้วยน้ำตาในดวงตาของพวกเขาว่า " ธงของพวกเขาจะ ไม่เคยได้บินอีกครั้ง " เราไม่ได้มองหน้ากันและกัน ," หนึ่งเจ็บปวดเหนือ carolinian บอกว่า

นายแชมเบอร์เลนกล่าว " สุดท้ายแล้วอย่างไม่เต็มใจกับความปวดร้าวในการแสดงออกของพวกเขาพับธง . . . . . . . วางพวกเขาลง . "

carolinian ใต้กล่าวว่า : " และพวกแยงกี้ทำตัวด้วยการพิจารณามาก และเป็นทหารดี และดี คนอเมริกันเท่านั้นที่สามารถแสดง ไม่แสดงความปีติยินดี พวกเขาต้องรู้สึก ขณะที่พวกเขาดูเหมือนจะรู้สึกภูมิใจแน่นอนที่ผล แต่เรามีความเห็นอกเห็นใจและความดี "

แม้โค้งช่วยเขียน EA Pollard ใน " แพ้ " ที่พลให้มี " ประพฤติกับความใจกว้างและผู้ดีที่ต้องจดจำเพื่อเครดิตของเขา . . . . . . . เขามี . . . . . . . ความมีเกียรติและเงื่อนไขมากมายเพื่อพิชิตกองทัพ "

ไม่ใช่ทุกคนที่เห็นด้วยกับมุมมองนี้ . ซึ่งแตกต่างจากลี กอร์ดอนและหลายพันของทหารสัมพันธมิตร สองสามคอนเฟดเดอเรทถูกขมขื่น และแค้นใจ อดีต Gov . Henry A ฉลาดเวอร์จิเนีย บอกว่า สหภาพข้าราชการ " . . . . . . . เราเกลียดเธอ และนั่นคือทั้งหมดของมัน คุณกลับไปบ้าน เอาพวกที่บ้านและที่จะยุติสงคราม "

นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมภาคใต้ แต่ไม่น่าเคารพ

ย่อมบินธงไม่ได้ระลึกถึงแคบคนฉลาดชอบเพิกเฉย haskells ตะกอน , และ gordons longstreets

ลีและพวกของมัน ขอบคุณสำหรับวิธีที่ แกรนท์ และกองทัพของเขาทำ สำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของเขา ลีกล่าวว่า " ควรจะรวมตัวกันเที่ยงตรง ความพยายามที่จะลบล้างผลของสงครามและการเรียกคืนพรสันติ . . . . . . . "

จอห์น Bกอร์ดอน ทำหน้าที่เป็นประธานของสหพันธ์ทหารผ่านศึก และ ทำงาน เขาบอกว่า สำหรับ 30 ปี " เพื่อลบทั้งหมดตัดความขมขื่นและการตั้งถิ่นฐานของการถกเถียงตัดทั้งหมดบนพื้นฐานที่สอดคล้องกับเกียรติยศ , ศักดิ์ศรีของความเป็นชาย และทุกคน "

ชอบลีผู้ที่เข้าร่วมรบในสงคราม - และนี่คือมรดกหลายใต้ carolinians เคารพ - ยอมรับผลแอปโพแมตทอกซ์และจุดจบมีเกียรติที่จะก่อให้เกิดการสูญเสีย ใน 1907 , Julia Ward Howe , ผู้เขียนของ " สงครามเพลงของสาธารณรัฐ " เขียนลี :

" foeman กล้าหาญในการต่อสู้

พี่ชายเมื่อสู้กันมากกว่า "


ยอมรับความพ่ายแพ้ใน 1874 , เอ็ดเวิร์ดเอ็ม. กินส์ ,เดิมทีพันโทของทหารม้าที่ 7 ซี เขียนหนังสือ " ล้มธง " ที่เขาเล่าลี ถอย เขาเรียกว่าข่าวของการแพร่กระจายอย่างยอมจำนนในวันที่ 9 เมษายน และบางหน่วยยังคงต่อสู้กันต่อไป ไม่รู้ . .

กัปตันสัมพันธมิตรเข้ามาทัก พล.อ. มาร์ติน ดับเบิลยู แกรี่ และต้องการรู้ว่าทำไมเขาทะเลาะกัน

" มอบตัว ! กล่าวว่า " แกรี่" ผมเคยได้ยินเปล่าจำนน เรา carolinians ใต้และไม่ยอมแพ้ "

กินส์แล้วเพิ่มวงเล็บ " อ๊ะ ! ทั่วไป แต่ที่เราทำนะ "

ใต้ carolinians เป็นครั้งสุดท้ายที่จะแพ้ แต่เราก็ทำนะ ที่ยังเป็นส่วนหนึ่งของมรดกของรัฐของเรา

เอาความอดทนที่น่าทึ่งสำหรับพันเอก ฮาสเคลและ พล.อ. กอร์ดอนเดินก่อนชนะของพวกเขาและแท้จริงยอมแพ้ธงของพวกเขาสามารถทำในสิ่งที่ carolinians สมัยใต้ใต้ carolinians เหรอ ?

แล้วนี่เป็นมรดกใต้จริง : ยอมรับความพ่ายแพ้ในทางเกียรติยศ และความเป็นลูกผู้ชาย และปฏิบัติตามข้อตกลงโดยเจ้าหน้าที่สัมพันธมิตรโดยผู้มีอำนาจ

ไม่มีใครที่มีชีวิตอยู่ในวันนี้ สู้ กับ ลี หรือ ภายใต้คำสั่งของเขา แต่ผู้ที่เชื่อมโยงตัวเองกับกองทัพสัมพันธมิตรโดยบรรพบุรุษ มรดกความเชื่อ หรือความเห็นที่จะต้องรับออร์เดอร์สุดท้ายของผู้บังคับบัญชา

บินธงสัมพันธมิตรในการรบที่ศาลากลางสนามกลับไปในคำสัญญาของ Robert E . Lee และข้อตกลงของรุ่น . ลองสตรีต กอร์ดอน และ เพนเดลตัน

มันคือการละเมิดของความเชื่อกับมรดกพันธมิตรจริง

แหล่งหัวหน้าของบทความนี้ : คริสแคลคินส์เมตร ," รูปทรง " สุดท้าย ; เอมอรี่เมตร โทมัส , " โรเบิร์ตอี. ลี " ดักลาส เซาธอลล์ ฟรีแมน " r.e. ลี " ; แกรี่ กัลลาเกอร์ " ลี และนายพลของเขาในสงครามและความทรงจำ " ; เกนส์เมตร ฟอสเตอร์ " ผีของรัฐบาล "

โรเบิร์ต โรเซน เป็นทนายความ และผู้เขียนของ " สหพันธ์ชาร์ลสตัน ชาร์ลสตัน , " " ประวัติศาสตร์ของ Charleston " และ " คอนเฟดเดอเรทยิว”