For a long moment she stared at Mic

For a long moment she stared at Michael, but she did not speak. A picture of the American passenger appeared in her head. She saw him jumping out of the door and the girl shooting him. Shooting him for ten, maybe fifteen long seconds.
‘I’m sorry, Prime Minister,’ said Michael softly.
‘What? Yes, so am I. I thought perhaps... perhaps the hijackers didn’t know Carl was my husband. But now they do know.’
She rang her hand through her hair and then looked at her watch. But her hand was shaking so much that she could not tell the time. The phone rang again. Michael picked it up.
Colonel Carter is outside, Prime Minister.’ He watcher her waiting for an answer. ‘I’ll tell him to wait, shall I?’
She put her hands flat on the table and stood up. ‘Yes. Yes, Michael. Tell him to wait two minutes, that’s all.’ She walked to the window and stared out at the plane. For two minutes she did not move. Then, she turned round and smiled at Michael. ‘Let’s just hope Colonel Carter’s plan is a good one, shall we? Show him in.’
Chapter 10
In the plane, Carl and Harald sat on the floor by the door. They were handcuffed together with Harald’s handcuffs. The girl hijacker stood watching them with her gun. The bearded man was in the Captain’s cabin, and the young man in the black shirt was watching the other passengers.
Harald touched his head with his hand. There was blood in his hair. ‘How do you feel, my young friend? Carl asked.
‘It hurts,’ Harald answered. ‘And I can’t see well.’
‘This man needs a doctor,’ Carl said to the girl, angrily.
She laughed. ‘That is your wife’s problem, not mine,’ she said. If our brothers come, he will get a doctor, if they don’t come, he won’t need one.’ She pointed her gun at Harald’s head and laughed again. She wasn’t at all nervous now.
Carl felt angry. He was angry with the hijackers and he was angry with himself because he had not moved fast enough to help Harald. It was good to be angry; when he was angry he did not feel so afraid.
‘How old are you?’ he asked the girl.
She did not answer.
‘I asked you a question!’ he said. ‘How old are you? Eighteen, nineteen? You’re not very
old, really, are you? You’re just a child!’
The girl’s face went red. ‘I’m twenty,’ she said angrily. ‘I’m not a child!’
‘You look like a child,’ Carl said. ‘You’re only two years older than my daughter. Why
are you doing this?’
The girl laughed. She didn’t look at his eyes. ‘Why? You wouldn’t understand.’
‘I don’t think you understand what you’re doing.’ Carl said. ‘None of the people in this
plane has hurt you. We are all innocent. That man you killed - he wasn’t a spy, he was just an American businessman. You’ve never seen any of us before. Why do you want to kill us?’
The girl looked worried and angry. She pointed the gun straight at Carl’s head. ‘I don’t want to kill you,’ she said. ‘I want your Government - your wife - to set our brothers free.’ ‘Yes, I know,’ said Carl, carefully. He watched the gun and the girl’s face, but he was not
really afraid because he was still angry. He argued with the girl as though he was arguing with his daughter. ‘But remember what your brothers did. They tried to put a bomb on a

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ช่วงยาว เธอจ้องไปที่ Michael แต่เธอไม่ได้พูด รูปภาพของผู้โดยสารชาวอเมริกันที่ปรากฏในหัวของเธอ เธอเห็นเขากระโดดออกจากประตูและหญิงสาวเขาถ่ายภาพ เขาถ่ายภาพสิบ บางทีนาน 15 วินาที' ขอ นายกรัฐมนตรี พูด Michael เบา ๆ' อะไร ใช่ ดังนั้นฉัน ผมคิดว่า บางที...บางที hijackers ไม่รู้ Carl สามี แต่ตอนนี้ รู้ 'เธอแรงมือของเธอผ่านเส้นผม และมองดูเธอแล้ว แต่มือของเธอก็สั่นมากว่า เธอสามารถบอกเวลา โทรศัพท์รังอีกครั้ง Michael หยิบมันขึ้นมาพันเอก Carter อยู่นอก นายกรัฐมนตรี.' เขา watcher ของเธอรอให้คำตอบ 'จะบอกเขาให้รอ จะฉัน'เธอใส่มือเธอแบนบนโต๊ะ และลุกขึ้นยืน ' ใช่ ใช่ Michael บอกให้รอสองนาที ที่ทั้งหมด.' เธอเดินไปหน้าต่าง และจ้องไปออกที่เครื่องบิน สองนาที เธอได้ไม่ย้าย แล้ว เธอเปิดรอบ และยิ้มที่ Michael ' ขอเพียงหวังว่า แผนพัน Carter เป็นหนึ่งดี เรา แสดงในงาน 'บทที่ 10ในระนาบ Carl และฮาร์รัลนั่งบนพื้น โดยประตู พวกเขาเป็นกุญแจพร้อมกุญแจมือของฮาร์รัล จี้สาวยืนดูพวกเขา ด้วยปืนของเธอ คนเบียร์ดดราเต็มในห้องโดยสารของกัปตัน และชายหนุ่มในเสื้อสีดำได้รับการดูผู้โดยสารอื่น ๆฮาร์รัลสัมผัสศีรษะของเขา ด้วยมือของเขา มีเลือดในผมของเขา ' คุณรู้สึกอย่างไร เพื่อนสาว Carl ถาม‘It hurts,’ Harald answered. ‘And I can’t see well.’‘This man needs a doctor,’ Carl said to the girl, angrily.She laughed. ‘That is your wife’s problem, not mine,’ she said. If our brothers come, he will get a doctor, if they don’t come, he won’t need one.’ She pointed her gun at Harald’s head and laughed again. She wasn’t at all nervous now.Carl felt angry. He was angry with the hijackers and he was angry with himself because he had not moved fast enough to help Harald. It was good to be angry; when he was angry he did not feel so afraid.‘How old are you?’ he asked the girl.She did not answer.‘I asked you a question!’ he said. ‘How old are you? Eighteen, nineteen? You’re not veryold, really, are you? You’re just a child!’The girl’s face went red. ‘I’m twenty,’ she said angrily. ‘I’m not a child!’‘You look like a child,’ Carl said. ‘You’re only two years older than my daughter. Whyare you doing this?’The girl laughed. She didn’t look at his eyes. ‘Why? You wouldn’t understand.’‘I don’t think you understand what you’re doing.’ Carl said. ‘None of the people in thisplane has hurt you. We are all innocent. That man you killed - he wasn’t a spy, he was just an American businessman. You’ve never seen any of us before. Why do you want to kill us?’The girl looked worried and angry. She pointed the gun straight at Carl’s head. ‘I don’t want to kill you,’ she said. ‘I want your Government - your wife - to set our brothers free.’ ‘Yes, I know,’ said Carl, carefully. He watched the gun and the girl’s face, but he was notreally afraid because he was still angry. He argued with the girl as though he was arguing with his daughter. ‘But remember what your brothers did. They tried to put a bomb on a

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สำหรับช่วงเวลาที่นานเธอจ้องมองมาที่ไมเคิล แต่เธอไม่ได้พูด ภาพของผู้โดยสารชาวอเมริกันปรากฏตัวขึ้นในหัวของเธอ เธอเห็นเขากระโดดออกจากประตูและหญิงสาวที่ยิงเขา ยิงเขาสิบบางทีสิบห้าวินาทีนาน.
'ฉันขอโทษนายกรัฐมนตรี' ไมเคิลพูดเบา ๆ .
'คืออะไร? ใช่ดังนั้นพ่ะย่ะค่ะฉันคิดว่าบางที ... อาจจะจี้ไม่ได้รู้ว่าคาร์ลเป็นสามีของฉัน แต่ตอนนี้พวกเขาจะรู้. '
เธอดังขึ้นมือของเธอผ่านผมของเธอและแล้วมองไปที่นาฬิกาของเธอ แต่มือของเธอก็สั่นมากจนเธอไม่สามารถบอกเวลา โทรศัพท์ดังอีกครั้ง ไมเคิลหยิบมันขึ้นมา.
พันเอกคาร์เตอร์อยู่นอกนายกรัฐมนตรี. เขาเฝ้าดูเธอรอคำตอบ 'ฉันจะบอกให้เขารอจะฉัน?'
เธอใส่มือของเธอแบนบนโต๊ะและลุกขึ้นยืน 'ใช่. ใช่ไมเคิล บอกให้เขารอสองนาทีนั่นคือทั้งหมด. เธอเดินไปที่หน้าต่างและจ้องออกที่เครื่องบิน สองนาทีเธอก็ไม่ได้ย้าย จากนั้นเธอหันกลับมาและยิ้มให้กับไมเคิล 'ขอเพียงหวังว่าแผนพันเอกคาร์เตอร์เป็นหนึ่งที่ดีให้เรา? แสดงให้เขาใน.
บทที่ 10
ในเครื่องบิน, คาร์ลและแฮรัลด์นั่งกับพื้นโดยประตู พวกเขาถูกใส่กุญแจมือพร้อมกับกุญแจมือแฮรัลด์ของ โจรลักพาตัวหญิงสาวยืนดูพวกเขาด้วยปืนของเธอ ชายคนที่มีหนวดมีเคราเป็นในห้องโดยสารของกัปตันและคนหนุ่มสาวในเสื้อสีดำที่ดูผู้โดยสารคนอื่น ๆ .
ฮาราลด์สัมผัสหัวของเขาด้วยมือของเขา มีเลือดอยู่ในผมของเขา 'คุณรู้สึกอย่างไรเพื่อนสาวของฉันได้อย่างไร คาร์ลถาม.
'มันเจ็บ' แฮรัลด์ตอบ 'และผมก็ไม่สามารถมองเห็นได้ดี.'
'คนนี้ต้องพบแพทย์' คาร์ลพูดกับหญิงสาวด้วยความโกรธ.
เธอหัวเราะ 'นั่นเป็นปัญหาภรรยาของคุณไม่ระเบิด' เธอกล่าวว่า ถ้าพี่น้องของเรามาเขาจะได้รับแพทย์ถ้าพวกเขาไม่ได้มาเขาจะไม่จำเป็นต้องใช้. เธอชี้ปืนที่หัวแฮรัลด์และหัวเราะอีกครั้ง เธอไม่ได้อยู่ที่ประสาททั้งหมดในขณะนี้.
คาร์ลรู้สึกโกรธ เขาเป็นคนที่โกรธกับจี้และเขาก็โกรธตัวเองเพราะเขาไม่ได้ย้ายเร็วพอที่จะช่วยแฮรัลด์ มันเป็นเรื่องดีที่จะโกรธ; เมื่อเขาโกรธเขาไม่ได้รู้สึกกลัว.
'คุณอายุเท่าไหร่? เขาถามหญิงสาว.
เธอไม่ได้ตอบ.
'ฉันถามคุณคำถาม! เขาพูดว่า. 'คุณอายุเท่าไหร่? สิบแปดสิบเก้า? คุณไม่ได้มาก
เก่าจริงๆแล้วคุณล่ะ? คุณเพียงแค่เด็ก! '
ใบหน้าของหญิงสาวเดินสีแดง 'ฉันยี่สิบ "เธอพูดด้วยความโกรธ 'ฉันไม่ได้เด็ก!'
'คุณมีลักษณะเหมือนเด็ก' คาร์ลกล่าวว่า 'คุณเพียงสองปีเก่ากว่าลูกสาวของฉัน ทำไม
คุณจะทำเช่นนี้? "
หญิงสาวหัวเราะ เธอไม่ได้มองไปที่ดวงตาของเขา 'ทำไม? คุณจะไม่เข้าใจ. '
' ฉันไม่คิดว่าคุณเข้าใจสิ่งที่คุณกำลังทำ. คาร์ลกล่าวว่า 'ไม่มีของผู้คนในนี้
เครื่องบินได้ทำร้ายคุณ เราเป็นผู้บริสุทธิ์ทั้งหมด คนที่คุณฆ่า - เขาไม่ได้เป็นสายลับเขาเป็นเพียงนักธุรกิจชาวอเมริกัน คุณไม่เคยเห็นใด ๆ ของเราก่อน ทำไมคุณต้องการที่จะฆ่าเรา? '
หญิงสาวที่มองกังวลและโกรธ เธอชี้ตรงปืนที่หัวของคาร์ล 'ฉันไม่ต้องการที่จะฆ่าคุณ "เธอกล่าวว่า 'ฉันต้องการรัฐบาลของท่าน - ภรรยาของคุณ - เพื่อตั้งพี่น้องของเราฟรี.' 'ใช่ฉันรู้ว่า "คาร์ลกล่าวอย่างระมัดระวัง เขาเฝ้ามองปืนและใบหน้าของหญิงสาว แต่เขาก็ไม่ได้
กลัวจริงๆเพราะเขายังคงโกรธ เขาแย้งกับหญิงสาวราวกับว่าเขากำลังเถียงกับลูกสาวของเขา แต่จำสิ่งที่พี่น้องของท่านได้ พวกเขาพยายามที่จะนำระเบิดบน