ธนญชัยเดินเรื่อยมาตามทางในป่า ด้วยห

ธนญชัยเดินเรื่อยมาตามทางในป่า ด้วยหัวใจที่เป็นสุข อย่างที่สุด สักครู่เขาเดินมาถึงสระน้ำแห่งหนึ่ง น้ำใสสะอาดดูน่าร่มรื่นยิ่งนัก เขาลงไปวัก น้ำล้างหน้าล้างตา แล้วนั่งพักอยู่ใต้ร่มต้นตะแบกใหญ่ ที่แผ่กิ่งก้านสาขาไปจนจรดชายสระ พอดีมีนกเป็ดน้ำฝูงหนึ่งบินลงมาเล่นน้ำในสระอย่างสนุกสนาน เขานั่งมองอย่างเพลิดเพลิน จำเริญใจ

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ธนญชัยก็เหลือบไปเห็นชาย ผู้หนึ่งเดินมาแต่ไกล ด้วยความว่องไวแห่งสมองของเขาคิดอุบายอันแยบยลขึ้นมาได้ทันที คราวนี้ชายคนนี้จะต้องตกเป็นเหยื่อแห่งการทดลองปัญญาของเขาหละ พอชายคนนั้นเดิน เข้ามาใกล้ ธนญชัยก็ทำเป็นตีโพยตีพายร้องให้เป็นการใหญ่ ปากคร่ำครวญว่า

" ข้าไม่อยากได้ ก็มาให้ข้า ข้าไม่อยากได้ ก็มาให้ "

ชายผู้นั้น หันมาเห็นเข้าก็แปลกใจ จึงเดินเข้าไปถาม " เป็นอะไรวะ พ่อหนุ่ม ทำไมถึงมานั่งร้องห่มร้องไห้อยู่ยังงี้ละ ? "

ธนญชัยยกมือขวาขึ้นปาดน้ำตา พลางตอบเสียงปน สะอื้นว่า " ข้าไม่อยากได้ มันก็มาให้ แต่ที่อยากได้ มันไม่มาให้ "

ชายผู้นั้นยิ่งงงใหญ่ " เอ็งไม่อยากได้อะไร และใครเอาอะไร มาให้เอ็ง ? " เขาซักต่อไป

" โน่น ๆ อยู่ในสระโน่น " ธนญชัยชี้มือไปที่นกเป็ดน้ำฝูงนั้น " กำลังว่ายน้ำอยู่นั่นแหละ "

" เป็ดนั่นนะรึ ?" ชายผู้นั้นพอเหลือบไปเห็นเป็ดก็ตาลุก

" ใช่เป็ดนั่นแหละ ข้าไม่อยากได้เลย แต่สวรรค์ก็จะให้ ๆ "

" ก็เป็นโชคของเอ็งละซี เป็ดตัวใหญ่ ๆขนาดนี้ตั้งหลาย ตัว เอ็งจะเลี้ยงไว้กินไข่ก็ได้หรือไม่ชอบใจจะเชือดกินเสียวันละตัวก็อิ่มท้อง เอ็งจะขายก็ยังได้ เงินมา "

ธนญชัยส่ายหน้า " แต่ข้าไม่ต้องการ "

" ถ้างั้นเอางี้ดีไหมละ หากเอ็งไม่พอใจก็ขายเป็ดฝูงนี้ให้ ข้าเสีย " ชายผู้เขลาปัญญารีบยื่นข้อเสนอทันที

ธนญชัยได้ยินดังนั้นก็ทำอิดเอื้อน " ข้าไม่อยากขายหรอก อยากจะส่งคืนสวรรค์ดีกว่า "

ชายผู้เขลาปัญญารู้ดีว่า เจ้าหนุ่มคนนี้ทำเล่นตัวไปงั้นเอง ยังไง ๆ หากเขาใช้ไม้ตื้อสักหน่อยก็คงสำเร็จอย่างหวาน ๆ ดังนั้น จึงนั่งลงข้าง ๆ และเอื้อมมือ นวดขานวดแข้งให้เป็นการเอาใจ " เถอะน่า นึกว่าแบ่งให้ข้าไปกินก็แล้วกัน อย่าส่งคืนสวรรค์ เลย "

ธนญชัยทำเป็นอิดเอื้อนอยู่สักครู่ " เอาละ ขายก็ขาย เพื่อ เห็นแก่ท่าน และเอาไว้พึ่งกันวันหน้าวันหลังอีก

" ใช่ซี คนเรามันต้องพึ่งพาอาศัยกัน " ชายผู้นั้นพอได้ที รีบเร่งใหญ่ " เอาเถอะ ยังไงวันหน้าวันหลังหากเอ็งมีอะไรก็บอกข้า ข้ายินดีช่วยเอ็งเต็มที่ เออ ! เอ็งจะคิดสักเท่าไหร่วะพ่อหนุ่ม เป็นฝูงนี้สักสามตำลึงเป็นไง "

" จะไม่ถูกไปหรือ ? " ธนญชัยทักท้วง

" เอางั้นข้าเพิ่มให้ ๖ ตำลึงวะ " ชายผู้นั้นรีบขึ้นราคาให้ พลางล้วงกระเป๋านับเงินส่งมาให้ " นี่ไงเงินรับไปเสีย "

เมื่อได้เงินแล้ว ธนญชัยก็พูดขึ้นว่า " ท่านจัดการต้อนเป็ด ของท่านเองก็แล้วกันนะ ข้าไปก่อนละ โชคดีนะ " พูดจบธนญชัยเจ้าปัญญาก็ลุกจากที่นั่น เดิน จากไปทันที

ฝ่ายชายคนนั้น ยืนมองเขาจนลับตาไปแล้ว จึงกลับมาดู ฝูงเป็ดซึ่งกำลังว่ายน้ำอยู่เหมือนเดิม พลางนึกกระหยิ่มใจที่ตนซื้อเป็นตัวโต ๆ ขนาดนี้ได้ราคา ถูกที่สุด " แหม ! ไอ้หนุ่มนี่มันงั่งเสียจริง ๆ " เขาหัวเราะกับตัวเอง " เป็ดตัวใหญ่ ๆตั้งสิบกว่าตัว ขายได้แค่ ๖ ตำลึง ยังงี้ก็หวานเราซีวะ ไอ้โง่ เอ๋ย ! "

พร้อมกันนั้น เขาก็จัดแจงลงไปต้อนเป็ดในบึงให้รวมกัน โดยไม่รอช้า ฝ่ายนกเป็ดน้ำ เมื่อถูกคนรังควานเช่นนั้น ก็ตกใจบินฮือขึ้นบนอากาศพร้อม ๆกัน " ช่วยด้วย ! ช่วยด้วย ! " ชายโง่เผลอตะโกนออกมาด้วยความตกใจเป็นที่สุด " ช่วยจับเป็ด ให้ด้วย เป็ดไปสวรรค์หมดแล้ว...ช่วยด้วย "

เขาวิ่งพลางตะโกนให้คนช่วยไปตลอดทาง จนกระทั่งเป็ด เหล่านั้นบินหายลับเข้ากลีบเมฆไป แต่กระนั้น เขาก็ไม่ละความพยายามที่จะติดตามต่อไป ด้วยไม่รู้ว่าเป็ดเหล่านี้คือนกเป็ดน้ำ นึกอย่างเดียวว่า เป็ดพวกนี้คงจะตกใจตื่นเจ้าของใหม่ เขาตะเกียกตะกายตามอยู่เรื่อยไป จนกระทั่งมาถึงกระท่อมหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นกระท่อมของผัวหนุ่ม เมียสาวที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ ๆ เขาก็เลยมุดเข้าใต้ถุนอาศัยนอนด้วยความอ่อนเพลีย

ผัวเมียคู่นั้นกำลังหยอกล้อกันเพลิน ตอนหนึ่งผัวบอกกับ เมียว่า " พี่ได้แต่งงานกับน้อง พี่ดีใจยังกับได้ขึ้นสวรรค์น้องละ "

ชายผู้น่าสงสารซึ่งนอนอยู่ใต้ถุน พอได้ยินคำว่า " สวรรค์ " ก็ผุดลุกขึ้นร้องถามออกไปด้วยความลืมตัวว่า

" สวรรค์ เป็ด...ไปสวรรค์เห็นเป็ดข้าหรือเปล่า ? "

สองผัวเมียได้ยินเสียงร้องถามก็สะดุ้ง ต่างผละออกจากกัน

" ใครมาแอบฟังเรานะ ? " ผัวหันมากระซิบเมียพลางลุกขึ้น ชะโงกหน้าไปดูที่ใต้ถุน ซึ่งเป็นที่มาแห่งเสียง พอดีเหลือบไปเห็นชายผู้นั้น " อ้า...อ้ายบ้านี่เอง มาจากไหนละนี่ เอาหอกมาทีซีน้อง เร็วเข้า "

ประโยคท้ายผัวหนุ่มตะโกนด้วยเสียงอันดัง จนชายผู้น่า สงสารตกใจ " หา หอก ! เขาร้องลั่นออกมา " หอกไม่เอา...เอาเป็ด "

" เป็ดที่ไหนละ อ้ายบ้า นี่เมียข้าโว้ย ! " ผัวหนุ่มตะโกน ตอบ พลางขยับจะพุ่งหอกใส่ " เอาเป็ดรึ เอาหอกดีกว่าโว้ย "

พูดจบ หอกในมือก็พุ่งออกไปหมายร่างของชายผู้น่า สงสารอย่างไม่รีรอ...

เคราะห์ดีว่า ชายผู้นั้นเผ่นออกไปจากใต้ถุนเสีย ทัน และทันทีที่พ้นใต้ถุนออกมาได้ เขาก็ใส่ตีนสุนัขโกยอ้าว หนีอย่างไม่คิดชีวิต เพราะถ้า ขืนช้าอีกนิดเดียว มีหวังถูกตามเหยียบดาวดิ้นสิ้นใจแน่ ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ธนญชัยเดินเรื่อยมาตามทางในป่าด้วยหัวใจที่เป็นสุขอย่างที่สุดสักครู่เขาเดินมาถึงสระน้ำแห่งหนึ่งน้ำใสสะอาดดูน่าร่มรื่นยิ่งนักเขาลงไปวักน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วนั่งพักอยู่ใต้ร่มต้นตะแบกใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาไปจนจรดชายสระพอดีมีนกเป็ดน้ำฝูงหนึ่งบินลงมาเล่นน้ำในสระอย่างสนุกสนานเขานั่งมองอย่างเพลิดเพลินจำเริญใจ เวลาผ่านไปไม่นานนักธนญชัยก็เหลือบไปเห็นชายผู้หนึ่งเดินมาแต่ไกลด้วยความว่องไวแห่งสมองของเขาคิดอุบายอันแยบยลขึ้นมาได้ทันทีคราวนี้ชายคนนี้จะต้องตกเป็นเหยื่อแห่งการทดลองปัญญาของเขาหละพอชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ธนญชัยก็ทำเป็นตีโพยตีพายร้องให้เป็นการใหญ่ปากคร่ำครวญว่า "ข้าไม่อยากได้ก็มาให้ข้าข้าไม่อยากได้ก็มาให้" ชายผู้นั้นหันมาเห็นเข้าก็แปลกใจจึงเดินเข้าไปถาม "เป็นอะไรวะพ่อหนุ่มทำไมถึงมานั่งร้องห่มร้องไห้อยู่ยังงี้ละ" ธนญชัยยกมือขวาขึ้นปาดน้ำตาพลางตอบเสียงปนสะอื้นว่า "ข้าไม่อยากได้มันก็มาให้แต่ที่อยากได้มันไม่มาให้" เขาซักต่อไปชายผู้นั้นยิ่งงงใหญ่ "เอ็งไม่อยากได้อะไรและใครเอาอะไรมาให้เอ็ง" "โน่นๆ อยู่ในสระโน่น"ธนญชัยชี้มือไปที่นกเป็ดน้ำฝูงนั้น"กำลังว่ายน้ำอยู่นั่นแหละ" ชายผู้นั้นพอเหลือบไปเห็นเป็ดก็ตาลุก "เป็ดนั่นนะรึ" "ใช่เป็ดนั่นแหละข้าไม่อยากได้เลยแต่สวรรค์ก็จะให้ๆ" "ก็เป็นโชคของเอ็งละซีเป็ดตัวใหญ่ๆขนาดนี้ตั้งหลายตัวเอ็งจะเลี้ยงไว้กินไข่ก็ได้หรือไม่ชอบใจจะเชือดกินเสียวันละตัวก็อิ่มท้องเอ็งจะขายก็ยังได้เงินมา" ธนญชัยส่ายหน้า "แต่ข้าไม่ต้องการ" ชายผู้เขลาปัญญารีบยื่นข้อเสนอทันที "ถ้างั้นเอางี้ดีไหมละหากเอ็งไม่พอใจก็ขายเป็ดฝูงนี้ให้ข้าเสีย" ธนญชัยได้ยินดังนั้นก็ทำอิดเอื้อน "ข้าไม่อยากขายหรอกอยากจะส่งคืนสวรรค์ดีกว่า" ชายผู้เขลาปัญญารู้ดีว่าเจ้าหนุ่มคนนี้ทำเล่นตัวไปงั้นเองยังไงๆ หากเขาใช้ไม้ตื้อสักหน่อยก็คงสำเร็จอย่างหวานๆ ดังนั้นจึงนั่งลงข้างๆ และเอื้อมมือนวดขานวดแข้งให้เป็นการเอาใจ "เถอะน่านึกว่าแบ่งให้ข้าไปกินก็แล้วกันอย่าส่งคืนสวรรค์เลย" ธนญชัยทำเป็นอิดเอื้อนอยู่สักครู่ "เอาละขายก็ขายเพื่อเห็นแก่ท่านและเอาไว้พึ่งกันวันหน้าวันหลังอีก "ใช่ซีคนเรามันต้องพึ่งพาอาศัยกัน"ชายผู้นั้นพอได้ทีรีบเร่งใหญ่"เอาเถอะยังไงวันหน้าวันหลังหากเอ็งมีอะไรก็บอกข้าข้ายินดีช่วยเอ็งเต็มที่เออ เอ็งจะคิดสักเท่าไหร่วะพ่อหนุ่มเป็นฝูงนี้สักสามตำลึงเป็นไง" ธนญชัยทักท้วง "จะไม่ถูกไปหรือ" "เอางั้นข้าเพิ่มให้ ๖ ตำลึงวะ"ชายผู้นั้นรีบขึ้นราคาให้พลางล้วงกระเป๋านับเงินส่งมาให้"นี่ไงเงินรับไปเสีย" เมื่อได้เงินแล้วธนญชัยก็พูดขึ้นว่า "ท่านจัดการต้อนเป็ดของท่านเองก็แล้วกันนะข้าไปก่อนละโชคดีนะ" พูดจบธนญชัยเจ้าปัญญาก็ลุกจากที่นั่นเดินจากไปทันที ฝ่ายชายคนนั้นยืนมองเขาจนลับตาไปแล้วจึงกลับมาดูฝูงเป็ดซึ่งกำลังว่ายน้ำอยู่เหมือนเดิมพลางนึกกระหยิ่มใจที่ตนซื้อเป็นตัวโตๆ ขนาดนี้ได้ราคาถูกที่สุด "แหม ไอ้หนุ่มนี่มันงั่งเสียจริงๆ "เขาหัวเราะกับตัวเอง" เป็ดตัวใหญ่ๆตั้งสิบกว่าตัวขายได้แค่ ๖ ตำลึงยังงี้ก็หวานเราซีวะไอ้โง่เอ๋ย" พร้อมกันนั้นเขาก็จัดแจงลงไปต้อนเป็ดในบึงให้รวมกันโดยไม่รอช้าฝ่ายนกเป็ดน้ำเมื่อถูกคนรังควานเช่นนั้นก็ตกใจบินฮือขึ้นบนอากาศพร้อมๆกัน "ช่วยด้วย ช่วยด้วย "ชายโง่เผลอตะโกนออกมาด้วยความตกใจเป็นที่สุด" ช่วยจับเป็ดให้ด้วยเป็ดไปสวรรค์หมดแล้ว... ช่วยด้วย" เขาวิ่งพลางตะโกนให้คนช่วยไปตลอดทาง จนกระทั่งเป็ด เหล่านั้นบินหายลับเข้ากลีบเมฆไป แต่กระนั้น เขาก็ไม่ละความพยายามที่จะติดตามต่อไป ด้วยไม่รู้ว่าเป็ดเหล่านี้คือนกเป็ดน้ำ นึกอย่างเดียวว่า เป็ดพวกนี้คงจะตกใจตื่นเจ้าของใหม่ เขาตะเกียกตะกายตามอยู่เรื่อยไป จนกระทั่งมาถึงกระท่อมหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นกระท่อมของผัวหนุ่ม เมียสาวที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ ๆ เขาก็เลยมุดเข้าใต้ถุนอาศัยนอนด้วยความอ่อนเพลีย ผัวเมียคู่นั้นกำลังหยอกล้อกันเพลิน ตอนหนึ่งผัวบอกกับ เมียว่า " พี่ได้แต่งงานกับน้อง พี่ดีใจยังกับได้ขึ้นสวรรค์น้องละ " ชายผู้น่าสงสารซึ่งนอนอยู่ใต้ถุน พอได้ยินคำว่า " สวรรค์ " ก็ผุดลุกขึ้นร้องถามออกไปด้วยความลืมตัวว่า " สวรรค์ เป็ด...ไปสวรรค์เห็นเป็ดข้าหรือเปล่า ? " สองผัวเมียได้ยินเสียงร้องถามก็สะดุ้ง ต่างผละออกจากกัน " ใครมาแอบฟังเรานะ ? " ผัวหันมากระซิบเมียพลางลุกขึ้น ชะโงกหน้าไปดูที่ใต้ถุน ซึ่งเป็นที่มาแห่งเสียง พอดีเหลือบไปเห็นชายผู้นั้น " อ้า...อ้ายบ้านี่เอง มาจากไหนละนี่ เอาหอกมาทีซีน้อง เร็วเข้า " ประโยคท้ายผัวหนุ่มตะโกนด้วยเสียงอันดัง จนชายผู้น่า สงสารตกใจ " หา หอก ! เขาร้องลั่นออกมา " หอกไม่เอา...เอาเป็ด " " เป็ดที่ไหนละ อ้ายบ้า นี่เมียข้าโว้ย ! " ผัวหนุ่มตะโกน ตอบ พลางขยับจะพุ่งหอกใส่ " เอาเป็ดรึ เอาหอกดีกว่าโว้ย " พูดจบ หอกในมือก็พุ่งออกไปหมายร่างของชายผู้น่า สงสารอย่างไม่รีรอ... เคราะห์ดีว่า ชายผู้นั้นเผ่นออกไปจากใต้ถุนเสีย ทัน และทันทีที่พ้นใต้ถุนออกมาได้ เขาก็ใส่ตีนสุนัขโกยอ้าว หนีอย่างไม่คิดชีวิต เพราะถ้า ขืนช้าอีกนิดเดียว มีหวังถูกตามเหยียบดาวดิ้นสิ้นใจแน่ ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ธนญชัยเดินเรื่อยมาตามทาง ในป่าด้วยหัวใจที่เป็นสุขอย่างที่สุด น้ำใสสะอาดดูน่าร่มรื่นยิ่งนัก เขาลงไปวักน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วนั่งพักอยู่ใต้ร่มต้นตะแบกใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาไปจนจรดชายสระ นั่งมองเขาอย่างเพลิดเพลินจำเริญใจเวลาทางทหารผ่านไปไม่นานนักคุณธนญชัยก็เหลือบไปเห็นคุณชายคุณผู้คุณหนึ่งเดินมา แต่ไกล พอชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ ปากคร่ำครวญว่า"ข้าไม่อยากได้ก็มาให้ข้า ข้าไม่อยากได้ก็มาให้ " ชายผู้นั้นหันมาเห็นเข้าก็ แปลกใจจึงเดินเข้าไปถาม "เป็นอะไรวะพ่อหนุ่ม ? " ธนญชัยยกมือขวาขึ้นปาดน้ำตา พลางตอบเสียงปนสะอื้นว่า " ข้าไม่อยากได้มันก็มาให้ แต่ที่อยากได้มันไม่มาให้ " ชายผู้นั้นยิ่งงงใหญ่" เอ็งไม่อยากได้อะไรและใครเอา อะไรมาให้เอ็ง? "เขาซักต่อไป" โน่น ๆ อยู่ในสระโน่น "ธนญชัยชี้มือไปที่นก เป็ดน้ำฝูงนั้น " กำลังว่ายน้ำอยู่นั่นแหละ " " เป็ดนั่นนะรึ? " ใช่เป็ดนั่นแหละข้าไม่อยากได้เลย แต่สวรรค์ก็จะให้ ๆ " " ก็เป็นโชคของเอ็งละซีเป็ด ตัวใหญ่ ๆ ขนาดนี้ตั้งหลายตัว เอ็งจะขายก็ยังได้เงินมา " ธนญชัยส่ายหน้า" แต่ข้าไม่ต้องการ " " ถ้างั้นเอางี้ดีไหมละหาก เอ็งไม่พอใจก็ขายเป็ดฝูงนี้ให้ข้าเสีย " "ข้าไม่อยากขายหรอกอยากจะส่ง คืนสวรรค์ดีกว่า " ชายผู้เขลาปัญญารู้ดีว่าเจ้า หนุ่มคนนี้ทำเล่นตัวไปงั้นเองยังไง ๆ ๆ ดังนั้นจึงนั่งลงข้าง ๆ และ เอื้อมมือนวดขานวดแข้งให้เป็นการเอาใจ "เถอะน่านึกว่าแบ่งให้ข้าไปกิน ก็แล้วกันอย่าส่งคืนสวรรค์เลย " ธนญชัยทำเป็นอิดเอื้อนอยู่สักครู่ "เอาละขายก็ขายเพื่อเห็นแก่ท่าน และเอาไว้พึ่งกันวันหน้าวัน หลังอีก "ใช่ซีคนเรามันต้องพึ่งพาอาศัย กัน " ชายผู้นั้นพอได้ทีรีบเร่งใหญ่ "เอาเถอะ ข้ายินดีช่วยเอ็งเต็มที่เออ! เอ็งจะคิดสักเท่าไหร่วะพ่อ หนุ่มเป็นฝูงนี้สักสามตำลึงเป็นไง " " จะไม่ถูกไปหรือ? "ธนญชัยทักท้วง" เอางั้นข้าเพิ่มให้ 6 ตำลึงวะ "ชายผู้นั้น รีบขึ้นราคาให้พลางล้วงกระเป๋านับเงิน ส่งมาให้ "นี่ไงเงินรับไปเสีย" เมื่อได้เงินแล้วธนญชัยก็ พูดขึ้นว่า "ท่านจัดการต้อนเป็ดของท่านเองก็ แล้วกันนะข้าไปก่อนละโชคดีนะ " จากเนชั่ไปเดินทันทีฝ่ายคุณชายของคุณคนนั้นยืนมองเขาจนลับตาไปแล้วจึงกลับมาดู ๆ ขนาดนี้ได้ราคาถูกที่สุด "แหม! ไอ้หนุ่มนี่มันงั่งเสียจริง ๆ " เขาหัวเราะกับตัวเอง "เป็ดตัวใหญ่ ๆ ตั้งสิบกว่าตัว ขายได้แค่ 6 ตำลึงยังงี้ก็หวานเราซีวะ ไอ้โง่เอ๋ย !" พร้อมกันนั้น โดยไม่รอช้าฝ่ายนกเป็ดน้ำเมื่อ ถูกคนรังควานเช่นนั้นก็ตกใจบินฮือขึ้นบนอากาศพร้อม ๆ กัน "ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!" "ช่วยจับเป็ดให้ด้วยเป็ดไปสวรรค์ หมดแล้ว ... ช่วยด้วย จนกระทั่งเป็ดเหล่านั้นบินหายลับเข้า กลีบเมฆไป แต่กระนั้น นึกอย่างเดียวว่าเป็ดพวกนี้คงจะ ตกใจตื่นเจ้าของใหม่เขาตะเกียกตะกายตามอยู่เรื่อยไปจนกระทั่งมาถึงกระท่อมหลังหนึ่งซึ่งเป็นกระท่อมของผัวหนุ่มเมียสาวที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ ๆ ตอนหนึ่งผัวบอกกับเมียว่า "พี่ได้แต่งงานกับน้องพี่ดีใจยัง กับได้ขึ้นสวรรค์น้องละ " ชายผู้น่าสงสารซึ่งนอนอยู่ใต้ถุน พอได้ยินคำว่า "สวรรค์" สวรรค์เป็ด ... ไปสวรรค์เห็นเป็ดข้าหรือเปล่า? ต่างผละออกจากกัน"ใครมาแอบฟังเรานะ? "ผัวหันมากระซิบเมียพลางลุกขึ้น ชะโงกหน้าไปดูที่ใต้ถุนซึ่งเป็นที่มาแห่งเสียงพอดีเหลือบไปเห็นชายผู้นั้น " อ้า ... อ้ายบ้านี่เองมาจากไหนละนี่เอา หอกมาทีซีน้องเร็วเข้า จนชายผู้น่าสงสารตกใจ "หาหอก! เขาร้องลั่นออกมา" หอกไม่เอา ... เอาเป็ด " " เป็ดที่ไหนละอ้ายบ้านี่เมียข้าโว้ย! "ผัวหนุ่มตะโกนตอบพลางขยับจะพุ่ง หอกใส่ " เอาเป็ดรึเอาหอกดีกว่าโว้ย " พูดจบ สงสารอย่างไม่รีรอ ... เคราะห์ดีว่าชายผู้นั้นเผ่นออก ไปจากใต้ถุนเสียทันและทันทีที่พ้นใต้ถุนออกมาได้เขาก็ใส่ตีนสุนัขโกยอ้าวหนีอย่างไม่คิดชีวิตเพราะถ้าขืนช้าอีกนิดเดียว ๆ