Haute couture can be referenced bac

Haute couture can be referenced back as early as the 1700s.[citation needed] Rose Bertin, the French fashion designer to Queen Marie Antoinette, can be credited for bringing fashion and haute couture to French culture.[7] French leadership in European fashion continued into the 18th century when influence was sourced from art, architecture, music, and fashions of the French court at Versailles were imitated across Europe.[citation needed] Visitors to Paris brought back clothing that was then copied by local dressmakers. Stylish women also ordered fashion dolls dressed in the latest Parisian fashion to serve as models.

As railroads and steamships made European travel easier, it was increasingly common for wealthy women to travel to Paris to shop for clothing and accessories. French fitters and dressmakers were commonly thought to be the best in Europe, and real Parisian garments were considered better than local imitations.[citation needed]

The couturier Charles Frederick Worth (October 13, 1826–March 10, 1895), is widely considered the father of haute couture as it is known today.[3][8] Although born in Bourne, Lincolnshire, England, Worth made his mark in the French fashion industry. Revolutionizing how dressmaking had been previously perceived, Worth made it so the dressmaker became the artist of garnishment: a fashion designer. While he created one-of-a-kind designs to please some of his titled or wealthy customers, he is best known for preparing a portfolio of designs that were shown on live models at the House of Worth. Clients selected one model, specified colors and fabrics, and had a duplicate garment tailor-made in Worth's workshop. Worth combined individual tailoring with a standardization more characteristic of the ready-to-wear clothing industry, which was also developing during this period.

Following in Worth's footsteps were Callot Soeurs, Patou, Poiret, Vionnet, Fortuny, Lanvin, Chanel, Mainbocher, Schiaparelli, Balenciaga, and Dior. Some of these fashion houses still exist today, under the leadership of modern designers.[citation needed]

In the 1960s, a group of young designers who had trained under men like Dior and Balenciaga left these established couture houses and opened their own establishments. The most successful of these young designers were Yves Saint Laurent, Pierre Cardin, André Courrèges, Ted Lapidus, and Emanuel Ungaro. Japanese native and Paris-based Hanae Mori was also successful in establishing her own line.

Lacroix is one of the fashion houses to have been started in the late 20th century. Other new houses have included Jean-Paul Gaultier and Thierry Mugler. Due to the high expenses of producing haute couture collections, Lacroix and Mugler have since ceased their haute couture activities.[9]

Modernized haute couture shows are not designed and made to be sold, rather they are exactly what they are displayed for - for show. Instead of being constructed for the purpose of selling and making money, they are made to further the publicity, as well as perception and understanding of brand image.

For all these fashion houses, custom clothing is no longer the main source of income, often costing much more than it earns through direct sales; it only adds the aura of fashion to their ventures in ready-to-wear clothing and related luxury products such as shoes and perfumes, and licensing ventures that earn greater returns for the company. Excessive commercialization and profit-making can be damaging, however. Cardin, for example, licensed with abandon in the 1980s and his name lost most of its fashionable cachet when anyone could buy Cardin luggage at a discount store. It is their ready-to-wear collections that are available to a wider audience, adding a splash of glamour and the feel of haute couture to more wardrobes.[10]

The 1960s also featured a revolt against established fashion standards by mods, rockers, and hippies, as well as an increasing internationalization of the fashion scene. Jet travel had spawned a jet set that partied—and shopped—just as happily in New York as in Paris. Rich women no longer felt that a Paris dress was necessarily better than one sewn elsewhere. While Paris is still pre-eminent in the fashion world, it is no longer the sole arbiter of fashion.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แฟชั่นสามารถอ้างอิงกลับไปเป็นช่วงต้นศตวรรษที่ 18 [อ้างจำเป็น] สามารถได้รับดอกกุหลาบ Bertin ออกแบบแฟชั่นฝรั่งเศสเพื่อสำนัก นำแฟชั่นและแฟชั่นวัฒนธรรมฝรั่งเศส [7] ผู้นำแฟชั่นยุโรปอย่างต่อเนื่องในศตวรรษที่ 18 เมื่ออิทธิพลที่รับมาจากศิลปะ สถาปัตยกรรม ดนตรี และแฟชั่นของศาลฝรั่งเศสที่แวร์ซายฝรั่งเศสได้คว้าทั่วยุโรป [อ้างจำเป็น] ชมปารีสกลับมาเสื้อผ้าที่ถูกคัดลอก โดยเฉพาะ dressmakers ผู้หญิงมีสไตล์ยังสั่งตุ๊กตาแฟชั่นในปารีสแฟชั่นล่าสุดเป็นรุ่นเป็นรถไฟและ steamships ทำท่องเที่ยวยุโรปง่าย ถูกมากสำหรับผู้หญิงที่ร่ำรวยที่เดินทางไปปารีสเพื่อเลือกซื้อเสื้อผ้าและอุปกรณ์เสริม ฝรั่งเศส fitters และ dressmakers โดยทั่วไปว่า จะ ดีที่สุดในยุโรป และเสื้อผ้าปารีสจริงถือได้ว่าดีกว่าท้องถิ่นเลียน [อ้างจำเป็น]Couturier Charles Frederick Worth (13 ตุลาคม 1826 – 10 มีนาคม ปีค.ศ. 1895 เพื่อ), เป็นอย่างกว้างขวางถือเป็นบิดาของแฟชั่นมันเป็นที่รู้จักในวันนี้ [3] [8] แม้ว่าเกิดในเบิร์น ลิงคอล์นเชอร์ อังกฤษ ค่าทำเครื่องหมายของเขาในอุตสาหกรรมแฟชั่นฝรั่งเศส ปฏิวัติวิธี dressmaking ได้รับก่อนหน้านี้รู้ ค่าทำมันช่างเป็น ศิลปินของ garnishment: การออกแบบแฟชั่น ในขณะที่เขาสร้างออกแบบเป็นเพียงบางส่วนของชื่อ หรือการร่ำรวยลูกค้าของเขา เขาเป็นที่รู้จักกันดีสำหรับการเตรียมผลงานของการออกแบบที่ถูกแสดงในแบบสดที่บ้านของมูลค่า ลูกค้าเลือกแบบหนึ่ง ระบุสี และเนื้อผ้า และมีการตัดเสื้อผ้าซ้ำกันของค่าการประชุมเชิงปฏิบัติการ ค่าตัดเย็บแต่ละรวมกับมาตรฐานมีลักษณะเพิ่มเติมของอุตสาหกรรมเสื้อผ้า ready-to-wear ซึ่งถูกพัฒนาที่ในช่วงเวลานี้ต่อค่าของรอยเท้า Callot Soeurs, Patou, Poiret, Vionnet, Fortuny จาก Lanvin, Chanel, Mainbocher, Schiaparelli, Balenciaga และดิออร์ นอกจากนี้บางบ้านแฟชั่นเหล่านี้ยังคงมีอยู่วันนี้ ภายใต้การนำของนักออกแบบที่ทันสมัย [อ้างจำเป็น]ในปี 1960 ของหนุ่มที่มีการฝึกอบรมภายใต้ผู้ชายเช่นดิออร์และ Balenciaga ซ้ายเหล่านี้ ก่อตั้งขึ้นที่ไหน และเปิดสถานประกอบการของตนเอง ประสบความสำเร็จมากที่สุดของเหล่านักออกแบบหนุ่ม ขึ้น Yves Saint Laurent, Pierre Cardin, André Courrèges, Ted Lapidus เอ็มมานูเอล Ungaro ญี่ปุ่นพื้นเมือง และ จากปารีส Hanae Mori ก็ประสบความสำเร็จในการสร้างบรรทัดของตนเองLacroix เป็นบ้านแฟชั่นเริ่มในปลายศตวรรษที่ 20 อย่างใดอย่างหนึ่ง บ้านอื่น ๆ ได้รวม Jean Paul Gaultier และมูแกลร์ Thierry เนื่องจากค่าใช้จ่ายสูงการผลิตคอลเลกชันโอต์ Lacroix และมูแกลร์ได้หยุดตั้งแต่กิจกรรมแฟชั่นนี้ [9]แสดงแฟชั่นทันสมัยไม่การออกแบบ และทำการขายได้ ค่อนข้าง จะแน่นอนคืออะไรแสดง- การแสดง แทนการก่อสร้างเพื่อการขาย และการเงิน พวกเขาจะทำการประชาสัมพันธ์ รวมถึงรับรู้ และความเข้าใจของภาพลักษณ์สำหรับบ้านทั้งหมดเหล่านี้แฟชั่น เสื้อผ้าแบบกำหนดเองจะไม่แหล่งที่มาหลักของรายได้ ต้นทุนมักจะมากขึ้นกว่าที่ไทยสร้างรายได้ผ่านการขายตรง เพียงเพิ่มกลิ่นอายของแฟชั่นค้าเสื้อผ้า ready-to-wear และผลิตภัณฑ์ที่เกี่ยวข้องหรูหราเช่นรองเท้าและน้ำหอม และกิจการงานที่ได้รับผลตอบแทนที่มากขึ้นสำหรับบริษัท Commercialization มากเกินไปและทำกำไรสามารถจะเสียหาย อย่างไรก็ตาม Cardin เช่น ลิขสิทธิ์กับละทิ้งในทศวรรษ 1980 และชื่อของเขาสูญหายของวัตของแฟชั่นเมื่อทุกคนสามารถซื้อกระเป๋า Cardin ที่ลด คอลเลกชันของ ready-to-wear ที่มีเป้าหมายกว้างขึ้น เพิ่มการสาดความเย้ายวนใจและความรู้สึกของแฟชั่นตู้เสื้อผ้าเพิ่มเติม ได้ [10]The 1960s also featured a revolt against established fashion standards by mods, rockers, and hippies, as well as an increasing internationalization of the fashion scene. Jet travel had spawned a jet set that partied—and shopped—just as happily in New York as in Paris. Rich women no longer felt that a Paris dress was necessarily better than one sewn elsewhere. While Paris is still pre-eminent in the fashion world, it is no longer the sole arbiter of fashion.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Haute Couture สามารถอ้างอิงกลับเป็นช่วงต้น 1700s. [อ้างจำเป็น] โรส Bertin, แฟชั่นดีไซเนอร์ฝรั่งเศสพระราชินีมารีอองตัวเนตสามารถได้รับเครดิตสำหรับนำแฟชั่นและ Haute Couture กับวัฒนธรรมฝรั่งเศส. [7] ผู้นำฝรั่งเศสในแฟชั่นยุโรปอย่างต่อเนื่อง ในศตวรรษที่ 18 เมื่ออิทธิพลมาจากศิลปะสถาปัตยกรรมดนตรีและแฟชั่นของศาลฝรั่งเศสที่แวร์ซายถูกลอกเลียนแบบไปทั่วยุโรป. [อ้างจำเป็น] ผู้เข้าชมไปยังกรุงปารีสนำเสื้อผ้ากลับที่ถูกคัดลอกแล้วโดยช่างท้องถิ่น ผู้หญิงทันสมัยยังสั่งตุ๊กตาแฟชั่นในปารีสแฟชั่นล่าสุดสวมใส่เพื่อทำหน้าที่เป็นรุ่น. ในฐานะที่เป็นทางรถไฟและเรือกลไฟเดินทางท่องเที่ยวยุโรปได้ง่ายขึ้นมันเป็นเรื่องธรรมดามากขึ้นสำหรับผู้หญิงที่ร่ำรวยที่จะเดินทางไปยังกรุงปารีสไปยังร้านค้าสำหรับเสื้อผ้าและอุปกรณ์เสริม เมล็ดพันธุ์พืชฝรั่งเศสและช่างมีความคิดโดยทั่วไปจะดีที่สุดในยุโรปและเสื้อผ้าปารีสจริงได้รับการพิจารณาดีกว่าการลอกเลียนแบบท้องถิ่น. [อ้างจำเป็น] เสื้อผ้าชาร์ลส์เฟรเดอริ Worth (13 ตุลาคม 1826-10 มีนาคม 1895) มีการพิจารณากันอย่างแพร่หลาย พ่อของ Haute Couture เป็นที่รู้จักกันในวันนี้. [3] [8] แม้เกิดในบอร์นลิงคอล์น, อังกฤษ, เวิทำเครื่องหมายของเขาในอุตสาหกรรมแฟชั่นฝรั่งเศส ปฏิวัติวิธีการตัดเย็บเสื้อผ้าที่ได้รับการรับรู้ก่อนหน้านี้เวิทำให้มันช่างตัดเสื้อกลายเป็นศิลปิน garnishment นี้นักออกแบบแฟชั่น ในขณะที่เขาสร้างการออกแบบที่หนึ่งของชนิดเพื่อโปรดบางส่วนของลูกค้าบรรดาศักดิ์หรือร่ำรวยของเขาเขาเป็นที่รู้จักกันดีสำหรับการเตรียมผลงานของการออกแบบที่มีการแสดงในรูปแบบการถ่ายทอดสดที่บ้านของมูลค่า ลูกค้าเลือกรูปแบบหนึ่งที่ระบุสีและเนื้อผ้าและการตัดเย็บเสื้อผ้าที่ซ้ำกัน tailor-made ในการประชุมเชิงปฏิบัติการมูลค่า มูลค่ารวมการตัดเย็บที่บุคคลที่มีมาตรฐานมากขึ้นลักษณะของอุตสาหกรรมเสื้อผ้าสำเร็จรูปไปสวมใส่ซึ่งยังมีการพัฒนาในช่วงเวลานี้. เดินตามรอยเท้ามูลค่าเป็น Callot Soeurs, Patou, Poiret, Vionnet, Fortuny, Lanvin, Chanel, Mainbocher, Schiaparelli , Balenciaga และดิออร์ บางส่วนของแฟชั่นบ้านเหล่านี้ยังคงมีอยู่ในปัจจุบันภายใต้การนำของนักออกแบบที่ทันสมัย. [อ้างจำเป็น] ในปี 1960 กลุ่มของนักออกแบบรุ่นใหม่ที่ได้รับการฝึกอบรมภายใต้ผู้ชายชอบ Dior และ Balenciaga ซ้ายเหล่านี้จัดตั้งขึ้นบ้าน Couture และเปิดสถานประกอบการของตัวเอง ที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดของนักออกแบบหนุ่มสาวเหล่านี้มี Yves Saint Laurent, Pierre Cardin, AndréCourrègesเทด Lapidus และเอ็มมานู Ungaro พื้นเมืองญี่ปุ่นและปารีสตาม Hanae Mori ก็ประสบความสำเร็จในการสร้างแนวความคิดของตัวเอง. Lacroix เป็นหนึ่งในแฟชั่นบ้านที่จะได้รับการเริ่มต้นในปลายศตวรรษที่ 20 บ้านใหม่อื่น ๆ ได้รวม Jean-Paul Gaultier และ Thierry Mugler . เนื่องจากค่าใช้จ่ายสูงในการผลิตคอลเลกชัน Haute Couture, Lacroix และมูแกลร์ได้หยุดตั้งแต่กิจกรรม Haute Couture ของพวกเขา [9] ทันสมัย ​​Haute แสดง Couture ไม่ได้ถูกออกแบบและสร้างขึ้นมาเพื่อจะขาย แต่พวกเขาเป็นสิ่งที่พวกเขาจะแสดงสำหรับ - สำหรับการแสดง . แทนที่จะถูกสร้างขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ในการขายและการทำเงินที่พวกเขาจะทำเพื่อส่งเสริมการประชาสัมพันธ์เช่นเดียวกับการรับรู้และความเข้าใจในภาพลักษณ์. สำหรับเหล่านี้ทั้งหมดบ้านแฟชั่นเสื้อผ้าที่กำหนดเองไม่มีแหล่งที่มาของรายได้มักจะคิดต้นทุน มากขึ้นกว่าที่มีรายได้ผ่านการขายตรง มันเพียง แต่เพิ่มกลิ่นอายของแฟชั่นเพื่อกิจการของพวกเขาในการพร้อมที่จะสวมใส่เสื้อผ้าที่หรูหราและผลิตภัณฑ์ที่เกี่ยวข้องเช่นรองเท้าและน้ำหอมและการออกใบอนุญาตกิจการที่ได้รับผลตอบแทนที่มากขึ้นสำหรับ บริษัท ในเชิงพาณิชย์มากเกินไปและการทำกำไรสามารถสร้างความเสียหายอย่างไร Cardin, ตัวอย่างเช่นได้รับอนุญาตกับละทิ้งในช่วงปี 1980 และชื่อของเขาสูญเสียมากที่สุดของตราประทับที่ทันสมัยเมื่อทุกคนสามารถซื้อกระเป๋า Cardin ที่ร้านมีส่วนลด มันเป็นคอลเลกชันที่พร้อมต่อการสึกหรอของพวกเขาที่มีอยู่ให้กับผู้ชมที่กว้างเพิ่มสาดของความเย้ายวนใจและความรู้สึกของ Haute Couture ไปตู้เสื้อผ้ามากขึ้นได้. [10] 1960 ยังให้ความสำคัญการประท้วงต่อต้านมาตรฐานแฟชั่นที่จัดตั้งขึ้นโดยวัยรุ่นโยก และฮิปปี้, เช่นเดียวกับสากลที่เพิ่มขึ้นของฉากแฟชั่น เดินทาง Jet ได้กลับกลายเป็นชุดเจ็ทที่ปาร์ตี้และซื้อเพียงแค่เป็นอย่างมีความสุขในนิวยอร์กเป็นในปารีส ผู้หญิงที่อุดมไปด้วยไม่ได้รู้สึกว่าชุดปารีสจำเป็นต้องดีกว่าหนึ่งเย็บอื่น ๆ ในขณะที่กรุงปารีสยังคงเป็นที่มีชื่อเสียงในโลกแฟชั่นก็ไม่เป็นผู้ตัดสิน แต่เพียงผู้เดียวของแฟชั่น