REINVENTING IDENTITIESJust as Jews

REINVENTING IDENTITIES
Just as Jews were highly integrated into German society before the Nazis came to power, so were Tutsi close to Hutu in many respects. Unlike the Jews, the Tutsi had no residual language of their own, no distinctive cultural practices of their own, and no separate religious beliefs; all these were shared among Rwandans in general (Gourevitch, 1998: 47). Average physi- cal differences between Hutu and Tutsi were much less than the compari- son between ordinary Hutu and the Tutsi monarchy would suggest (Hintjens, 1999; see also Harroy, 1984: 28–9). At independence, ordinary Hutu and Tutsi were swept into an emerging conflict between the Belgian colonial power and their erstwhile allies, the Tutsi aristocracy and the Tutsi intermediary class of indirect rule. What is interesting is how the Belgians managed to escape any responsibility for the colonial exploitation of the Hutu majority of Rwanda.
By the 1950s, Belgian officials and Catholic European clergy had started to fear the anti-colonial radicalism of part of the Tutsi elite. The Hutu underdogs were now gradually transformed into the ‘authentic’ inhabitants of Rwanda, as well as the vast majority of the population. In the ideology of the time, the ‘Bantu’ Hutu appeared more genuinely African, and perhaps more entitled to inherit the post-colonial state structures, than the ‘immigrant’ Tutsi who had supposedly moved into the country from the North. Pan-African and Pan-Bantuist philosophies started to have an influ- ence among a class of educated Hutu, who were now favoured as inheritors of the colonial state machinery.
From the 1950s onwards, the ideology of Bantu origins of the Hutu has been powerfully articulated with notions of ‘the people’. Le peuple majori- taire became the usual way to refer to the Hutu at around the time of inde- pendence, and referred not only to a numerical majority, but also to the supposed common ancestry of everyone defined as Hutu. Having been con- sidered among the ‘wretched of the earth’, the dominated underclass of Rwandan society, Hutu elites started to reconceptualize ‘their’ people as a racial-cum-ethnic group. As in many other situations, when ‘(p)resented with the choice between being an underclass or an ethnic minority, manygroups opt for the latter’ (Eriksen, 1993: 125). Such a transition from hori- zontal to vertical identities had started to take place with the colonial ideol- ogy of race, and now found tangible expression in the abolition of ubuhake (1954), the overthrow of the monarchy (1959) and the first killings of Tutsi Rwandans during the Revolution that occurred prior to independence (1959–62). At this time, class and ‘race’ identity fused into a single, exclu- sionary paradigm of Rwandan nationality and citizenship (Codere, 1973: 353). The totalitarian overtones of this ideology were already apparent, and were to find expression in sharp control of the Rwandan population, and eventually in state-organized genocide (Mann, 1999: 38–9).
As Tutsi came to be redefined in negative terms, as ‘feudal colonizers’ and alien to the region, the Belgians were apparently invisible. Their own responsibility for the colonial regime of indirect rule was obscured by the attack on the Tutsi and the monarchical institutions. Belgians themselves apparently felt safe from attack (Lemarchand, 1970: 179) and were able to continue playing an important role after independence. Uvin (1997) refers to the abazungu, or white tribe, as the ‘fourth tribe’ of Rwanda. They were also the only tribe able to escape the genocide in 1994 almost without harm.
The Rwandan ‘Revolution’, which lasted from 1959 until independence in 1962, marked the first time in Rwandan history that civilian Tutsi were killed. Before this time there had certainly been considerable violence, for instance in the process of criminal justice and in patron–client relations. But until 1959, it is worth noting that ‘there had never been systematic political violence recorded between Hutus and Tutsis – anywhere’ (Gourevitch, 1998: 59; see also Lemarchand, 1970 for a full account of this period). The use of violence was of course widespread in the Belgian colonial system, with the Tutsi overlords being told ‘You whip the Hutu or we will whip you’ (Gourevitch, 1998: 57), but this violence had never before taken the form of organized killings of one part of Rwandan society by another.
Subsequent Rwandan regimes have exploited the psychological dimen- sions of inter-group jealousies and rivalry between Hutu and Tutsi. Until the early 1990s, President Habyarimana’s regime, which came to power in 1972, was less disposed to exploit such tensions than the first Republic of President Gregoire Kayibanda. According to the psychological perspective: ‘Tutsi and Hutu have killed each other more in order to upbraid a certain vision they have of themselves, and of their place in the world, than because of material interests’ (Prunier, 1995: 40). This account cannot explain why such psychological visions would be more easily directed towards killing at times of economic and political crisis.
Any explanation of the genocide in Rwanda would certainly have to take into account the dynamics of inter-group perceptions as filtered through the ‘mirror image’ of events in Rwanda and neighbouring Burundi. When 200,000–300,000 Burundian Hutu were massacred in 1972, it provoked a

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฟื้นฟูข้อมูลเหมือนชาวยิวได้สูงรวมเข้ากับเยอรมนีก่อน Nazis มาอำนาจ เพื่อได้ Tutsi ใกล้กับ Hutu ในหลายประการ ซึ่งแตกต่างจากชาวยิว Tutsi ที่มีภาษาไม่เหลือของตน ไม่ปฏิบัติทางวัฒนธรรมที่โดดเด่นของตนเอง และไม่แยกความ เชื่อในศาสนา ทั้งหมดนี้ถูกใช้ร่วมกันระหว่าง Rwandans ในทั่วไป (Gourevitch, 1998:47) Cal physi เฉลี่ยความแตกต่างระหว่าง Hutu และ Tutsi ได้มากน้อยกว่าบุตร compari ระหว่างสามัญ Hutu และ Tutsi ที่พระมหากษัตริย์แนะนำ (Hintjens, 1999 ดู Harroy, 1984:28 – 9) ที่เป็นอิสระ Hutu และ Tutsi ถูกกวาดลงในความขัดแย้งเกิดขึ้นระหว่างอำนาจอาณานิคมเบลเยียม และพันธมิตรของพวกเขา erstwhile ขุนนาง Tutsi และชั้นกลาง Tutsi กฎทางอ้อม สิ่งที่น่าสนใจคือ วิธี Belgians การจัดการเพื่อหนีความรับผิดชอบใด ๆ สำหรับการเอารัดเอาเปรียบอาณานิคมส่วนใหญ่ Hutu ของรวันดาโดยมินิ เจ้าหน้าที่เบลเยียมและเคลอจียุโรปคาทอลิกได้เริ่มกลัว radicalism ป้องกันโคโลเนียลของ Tutsi elite ค่อย ๆ ขณะนี้มีเปลี่ยน Hutu underdogs เป็นคน 'แท้จริง' ของรวันดา เป็นประชากรส่วนใหญ่ ในอุดมการณ์ของเวลา Hutu 'เป่า' ปรากฏขึ้นจริงใจแอฟริกา และอาจจะมากกว่าได้รับสืบทอดโครงสร้างรัฐโคโลเนียลหลัง กว่า 'อพยพ' Tutsi ที่มีย้ายคาดคะเนในประเทศจากภาคเหนือ แพนแอฟริกาและ Pan-Bantuist ปรัชญาเริ่มมีการ influ-ence ระหว่างชั้นของ Hutu ศึกษา ที่ถูก favoured ตอนนี้เป็น inheritors เครื่องจักรรัฐโคโลเนียลจากทศวรรษ 1950 เป็นต้นไป อุดมการณ์ของมาเป่าของ Hutu ได้รับ powerfully พูดชัดแจ้งกับความเข้าใจของ 'คน' Le peuple majori-taire เป็น วิธีปกติที่อ้างอิงถึง Hutu ที่รอบเวลาของ inde-pendence และไม่เพียงแต่ตัวเลขส่วนใหญ่ แต่ยังมืดทั่วไปควรของคนกำหนดเป็น Hutu ที่อ้างอิง มีแอร์-sidered ระหว่าง 'wretched โลก' underclass dominated Rwandan สังคม Hutu ที่ร่ำรวยเริ่มต้นการ reconceptualize 'ของ' คนเป็นกลุ่มเชื้อชาติพร้อมชาติพันธุ์ ในสถานการณ์อื่น ๆ หลาย เมื่อ ' (p) resented เลือกระหว่างจะเป็น underclass หรือเป็นชนกลุ่มน้อย manygroups เลือกหลัง ' (Eriksen, 1993:125) เช่นเปลี่ยนจาก hori zontal ไปประจำแนวตั้งได้เริ่มต้นขึ้น ด้วย ideol-ogy โคโลเนียลของการแข่งขัน และการค้นพบตอนนี้จับเนื้อ ubuhake (1954), ล้มล้างสถาบันพระมหากษัตริย์ (1959) และการฆาตกรรมครั้งแรกของ Tutsi Rwandans ในระหว่างการปฏิวัติที่เกิดขึ้นก่อนประกาศอิสรภาพ (1959 – 62) ใน ตอนนี้ ตัวคลาสและ 'การแข่งขัน' fused เป็นเดี่ยว exclu sionary กระบวนทัศน์ Rwandan สัญชาติและสัญชาติ (Codere, 1973:353) Overtones คริสต์ของอุดมการณ์นี้ได้ชัดเจนแล้ว และได้หานิพจน์คมควบคุมประชากร Rwandan และในที่สุดรัฐจัดพันธุฆาต (มานน์ 1999:38 – 9)เป็น Tutsi มาเป็นโครงแบบอีกครั้งในแง่ลบ 'colonizers ศักดินา' และคนต่างด้าว มา Belgians ที่ถูกมองเห็นได้ชัด ความรับผิดชอบของตนเองในระบอบการปกครองอาณานิคมของกฎทางอ้อมถูกบดบัง โดยโจมตี Tutsi และสถาบัน monarchical Belgians ตัวเองรู้สึกปลอดภัยจากการโจมตี (Lemarchand, 1970:179) เห็นได้ชัด และมีความสามารถในการเล่นมีบทบาทสำคัญหลังเอกราช Uvin (1997) อ้างถึง abazungu หรือขาวเผ่า เป็น 'เผ่าสี่' ของรวันดา พวกเขาก็ยังเผ่าเท่านั้นสามารถหลบหนีการพันธุฆาตในปี 1994 เกือบไม่มีอันตรายการ Rwandan 'ปฏิวัติ' ซึ่งกินเวลาจาก 1959 จนถึงเอกราชในปี 1962 เครื่องครั้งแรกในประวัติศาสตร์ Rwandan พลเรือนที่ Tutsi ถูกฆ่าตาย ก่อนเวลานี้ มีแน่นอนได้รุนแรงมาก เช่นใน กระบวนการยุติธรรมทางอาญา และ ในสมาชิกลูกค้าสัมพันธ์ แต่จนถึง 1959 เร็ว ๆ นี้ว่า 'ไม่มีเคยรุนแรงระบบบันทึกไว้ที่ใดก็ได้ระหว่าง Hutus และ Tutsis –' (Gourevitch, 1998:59 ดู Lemarchand, 1970 สำหรับบัญชีทั้งหมดของรอบระยะเวลานี้) แน่นอนถูกใช้ความรุนแรงอย่างแพร่หลายในระบบโคโลเนียลเบลเยียม overlords Tutsi ที่กำลังบอกว่า 'คุณแส้ Hutu หรือเราจะโบยคุณ' (Gourevitch, 1998:57), แต่ความรุนแรงนี้ได้ไม่ว่าจะนำรูปแบบของฆาตกรรมจัดของส่วนหนึ่งของสังคม Rwandan โดยอีกด้วยระบอบ Rwandan ต่อ ๆ มาจะใช้ประโยชน์ dimen จิตวิทยา-sions jealousies ระหว่างกลุ่มและการแข่งขันระหว่าง Hutu และ Tutsi จนกระทั่งช่วงปี 1990 ประธาน Habyarimana ระบอบการปกครอง ที่มาการใช้พลังงานในปี 1972 มีน้อยขายทิ้งเพื่อใช้ประโยชน์เช่นความตึงเครียดกว่าแรกสาธารณรัฐของประธาน Gregoire Kayibanda ตามมุมมองทางจิตวิทยา: ' Tutsi และ Hutu มีฆ่ากันมากขึ้นเพื่อ upbraid วิสัยทัศน์บางพวกเขามี ของตัวเอง และสถานที่ของพวกเขาในโลก เพราะวัสดุสนใจ (Prunier, 1995:40) บัญชีนี้ไม่สามารถอธิบายเหตุวิสัยทัศน์เช่นนี้จิตใจจะได้ง่ายขึ้นนำไปฆ่าเวลาของวิกฤตเศรษฐกิจ และการเมืองแน่นอนคำอธิบายใด ๆ ของพันธุฆาตในรวันดาจะต้องคำนึงถึงของการรับรู้ระหว่างกลุ่มที่ถูกกรองผ่าน 'ภาพสะท้อนกระจก' ในประเทศบุรุนดีและรวันดา เมื่อ 200000 – 300,000 Burundian Hutu ถูก massacred ในปี 1972 ท่านเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปฏิรูปตัวตนเช่นเดียวกับที่ชาวยิวถูกบูรณาการเข้าสู่สังคมเยอรมันก่อนที่พวกนาซีเข้ามามีอำนาจเพื่อให้ได้ใกล้เคียงกับการ Tutsi ตูในหลายประการ
ซึ่งแตกต่างจากชาวยิวที่ Tutsi ไม่มีภาษาที่เหลือของตัวเองไม่มีการปฏิบัติทางวัฒนธรรมที่โดดเด่นของพวกเขาเองและไม่มีความเชื่อทางศาสนาที่แยกต่างหาก ทั้งหมดเหล่านี้ถูกใช้ร่วมกันระหว่าง Rwandans ทั่วไป (Gourevitch, 1998: 47) เฉลี่ยความแตกต่างกายภาพระหว่างตูและ Tutsi มีมากน้อยกว่าบุตรชาย compari- ระหว่างตูสามัญและสถาบันพระมหากษัตริย์ Tutsi จะแนะนำ (Hintjens 1999 ดูยัง Harroy 1984: 28-9) ที่เป็นอิสระตูสามัญและ Tutsi ถูกกวาดลงไปในความขัดแย้งที่เกิดขึ้นใหม่ระหว่างอาณานิคมเบลเยียมและอดีตพันธมิตรของพวกเขาขุนนาง Tutsi และชั้นตัวกลาง Tutsi ของการปกครองโดยอ้อม สิ่งที่น่าสนใจคือการที่เบลเยียมที่มีการจัดการที่จะหลบหนีความรับผิดชอบใด ๆ สำหรับการแสวงหาผลประโยชน์ของอาณานิคมส่วนตูรวันดา.
โดยปี 1950 เจ้าหน้าที่เบลเยียมและพระสงฆ์คาทอลิกยุโรปได้เริ่มที่จะกลัวความรุนแรงต่อต้านอาณานิคมส่วนหนึ่งของชนชั้น Tutsi underdogs ตูตอนนี้เปลี่ยนค่อยๆเป็น 'ของแท้' ที่อาศัยอยู่ในประเทศรวันดาเช่นเดียวกับส่วนใหญ่ของประชากร ในอุดมการณ์ของเวลาที่ 'เป่า' ตูปรากฏมากขึ้นแอฟริกันอย่างแท้จริงและอาจมีสิทธิได้รับมรดกโครงสร้างรัฐหลังอาณานิคมกว่า 'อพยพ' Tutsi ที่คาดคะเนได้ย้ายเข้ามาในประเทศจากภาคเหนือ แพนแอฟริกันและปรัชญาแพน Bantuist เริ่มที่จะมีอิทธิพลในหมู่ของการศึกษาระดับตูซึ่งได้รับการสนับสนุนในขณะนี้เป็นผู้รับมรดกของเครื่องจักรรัฐอาณานิคม.
จากปี 1950 เป็นต้นมาอุดมการณ์ของการกำเนิดของเป่าตูที่ได้รับมีประสิทธิภาพ ก้องกับความคิดของ 'คน' Le peuple majori- taire กลายเป็นวิธีการปกติในการอ้างถึงตูในเวลาของ pendence inde- และเรียกว่าไม่เพียง แต่จะส่วนใหญ่ตัวเลข แต่ยังรวมถึงบรรพบุรุษร่วมกันของทุกคนควรกำหนดเป็นตู ได้รับจึงดูเสมือนในหมู่ 'ทุกข์ของแผ่นดิน' สามัญครอบงำของสังคมรวันดาชนชั้นตูเริ่มที่จะ reconceptualize คนของพวกเขาเป็นกลุ่มเชื้อชาติ-cum เชื้อชาติ ในฐานะที่เป็นในสถานการณ์อื่น ๆ อีกมากมายเมื่อ (P) ไม่พอใจกับทางเลือกระหว่างการเป็นสามัญหรือชนกลุ่มน้อยที่ manygroups เลือกสำหรับหลัง (อีริคเซ่น, 1993: 125) การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวจาก zontal hori- เพื่อตัวตนในแนวตั้งได้เริ่มต้นที่จะใช้สถานที่ที่มีอาณานิคม ideol- ogy ของการแข่งขันและตอนนี้พบการแสดงออกที่มีตัวตนในการยกเลิกของ ubuhake (1954) ล้มล้างระบอบกษัตริย์ (1959) และการฆาตกรรมครั้งแรก ของ Rwandans Tutsi ในช่วงการปฏิวัติที่เกิดขึ้นก่อนที่จะมีความเป็นอิสระ (1959-1962) ในเวลานี้ระดับและ 'การแข่งขัน' ตัวตนที่หลอมรวมเป็นหนึ่งกระบวนทัศน์ sionary exclu- สัญชาติรวันดาและความเป็นพลเมือง (Codere 1973: 353) หวือหวาเผด็จการอุดมการณ์นี้เห็นได้ชัดอยู่แล้วและกำลังจะได้พบกับการแสดงออกในการควบคุมความคมชัดของประชากรรวันดาและในที่สุดในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่รัฐจัด (แมนน์, 1999: 38-9).
ในฐานะที่เป็น Tutsi มาเป็นนิยามใหม่ในแง่ลบ เป็น 'colonizers ศักดินาและคนต่างด้าวภูมิภาคเบลเยียมเป็นที่มองไม่เห็นได้ชัด ความรับผิดชอบของตัวเองสำหรับระบอบการปกครองอาณานิคมของการปกครองโดยอ้อมถูกบดบังด้วยการโจมตีใน Tutsi และสถาบันกษัตริย์ที่ เบลเยียมตัวเองเห็นได้ชัดว่ารู้สึกปลอดภัยจากการโจมตี (Lemarchand 1970: 179) และมีความสามารถที่จะยังคงมีบทบาทสำคัญหลังจากเป็นอิสระ Uvin (1997) หมายถึง abazungu หรือชนเผ่าสีขาวเป็น 'ชนเผ่าที่สี่ของประเทศรวันดา พวกเขายังเป็นชนเผ่าเท่านั้นที่จะสามารถที่จะหลบหนีการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในปี 1994 เกือบจะไม่เป็นอันตราย.
รวันดา 'ปฏิวัติ' ซึ่งกินเวลาตั้งแต่ 1959 จนเป็นอิสระในปี 1962 เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่รวันดา Tutsi พลเรือนถูกฆ่าตาย ก่อนเวลานี้ได้มีการใช้ความรุนแรงอย่างแน่นอนมากเช่นในกระบวนการของความยุติธรรมทางอาญาและในความสัมพันธ์อุปถัมภ์ แต่จนถึงปี 1959 ก็เป็นที่น่าสังเกตว่า 'ไม่เคยมีความรุนแรงทางการเมืองระหว่างระบบบันทึกและ Hutus Tutsis - ที่ใดก็ได้ (Gourevitch 1998: 59; เห็น Lemarchand 1970 สำหรับบัญชีเต็มรูปแบบในช่วงเวลานี้) การใช้ความรุนแรงของหลักสูตรอย่างแพร่หลายในระบบอาณานิคมเบลเยียมกับเจ้านาย Tutsi ได้รับการบอก 'คุณชักตูหรือเราจะชักคุณ (Gourevitch, 1998: 57) แต่ความรุนแรงนี้ไม่เคยก่อนที่จะนำรูปแบบของการจัด ฆ่าส่วนหนึ่งของสังคมรวันดาอีก.
ระบอบรวันดาต่อมาได้ใช้ประโยชน์ sions ขนาดวัดทางจิตวิทยาของความริษยาระหว่างกลุ่มและการแข่งขันระหว่างตูและ Tutsi จนกระทั่งในช่วงต้นปี 1990 ที่ระบอบการปกครองของประธานาธิบดี Habyarimana ซึ่งเข้ามามีอำนาจในปี 1972 เป็นที่จำหน่ายน้อยที่จะใช้ประโยชน์จากความตึงเครียดดังกล่าวกว่าสาธารณรัฐครั้งแรกของประธานาธิบดี Gregoire Kayibanda ตามมุมมองทางจิตวิทยา: 'Tutsi และตูได้ฆ่าคนอื่น ๆ มากขึ้นเพื่อที่จะติเตียนวิสัยทัศน์ที่พวกเขามีบางอย่างของตัวเองและของสถานที่ในโลกกว่าเพราะผลประโยชน์ของวัสดุ (พรูเนียร์, 1995: 40) บัญชีนี้ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมวิสัยทัศน์ทางจิตวิทยาดังกล่าวจะเป็นผู้กำกับได้ง่ายขึ้นต่อการฆ่าในช่วงเวลาของวิกฤตเศรษฐกิจและการเมือง.
คำอธิบายใด ๆ ของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดาแน่นอนจะต้องคำนึงถึงการเปลี่ยนแปลงของการรับรู้ระหว่างกลุ่มที่ผ่านการกรองผ่าน 'กระจก ภาพของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในประเทศรวันดาและบุรุนดีใกล้เคียง เมื่อ 200,000-300,000 บุรุนดีตูสนในปี 1972 ก็เจ็บใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

reinventing เอกลักษณ์
เหมือนยิวสูงรวมในสังคมเยอรมันก่อนที่พวกนาซียึดอำนาจ แล้วเป็นตุดซี ใกล้กับ ฮูตูอีกหลายประการ ซึ่งแตกต่างจากชาวยิว , ชาวทุตซีไม่มีภาษาที่เหลือของตนเอง ไม่โดดเด่นวัฒนธรรมการปฏิบัติของตนเอง และไม่มีความเชื่อทางศาสนาที่แยกต่างหาก ; ทั้งหมดเหล่านี้ที่ใช้ร่วมกันระหว่างรวันดาในทั่วไป ( gourevitch , 1998 : 47 )มีความแตกต่างระหว่างธรรมชาติและคาลฮูตูซี่มีมากน้อยกว่าคัมพารี - ลูกชายระหว่างธรรมดา ฮูตู และสถาบันกษัตริย์ทุตซี่จะแนะนํา ( hintjens , 1999 ; ดูยัง harroy , 1984 : 28 ( 9 ) ที่เป็นอิสระ , ธรรมดาและฮูตูซี่ถูกกวาดเข้าไปเกิดความขัดแย้งระหว่างชาวเบลเยี่ยมอำนาจอาณานิคมและพันธมิตรเก่าแก่ของพวกเขาพวกทุตซี่ ชนชั้นสูงและกลางคลาสซี่กฎทางอ้อม สิ่งที่น่าสนใจคือ ทำไมชาวเบลเยี่ยมหนีรับผิดชอบในการใช้ประโยชน์ของฮูตูส่วนใหญ่ของรวันดา .
โดยปี 1950 เจ้าหน้าที่ยุโรปเบลเยียมและพระสงฆ์คาทอลิกเริ่มกลัวต่อต้านอาณานิคมหัวรุนแรงของส่วนหนึ่งของลิทซี่พวกฮูตู Underdogs ตอนนี้เปลี่ยนค่อยๆเป็น ' จริง ' ของชาวรวันดา เช่นเดียวกับส่วนใหญ่ของประชากร ในอุดมการณ์ของเวลา ' เป่า ' ฮูตูที่ปรากฏขึ้นอย่างแท้จริงในแอฟริกา และบางทีอาจจะมากกว่าสิทธิที่จะรับมรดกหลังอาณานิคมรัฐโครงสร้างมากกว่า ' อพยพ ' ตุ๊ดซี่ที่น่าจะย้ายเข้าประเทศจากทางเหนือแพนแอฟริกันและกระทะ bantuist ปรัชญาเริ่มมี influ - อิทธิพล ( ในระดับของการศึกษาฮูตูที่ตอนนี้ชอบเป็นผู้รับมรดกของอาณานิคมของรัฐเครื่องจักร .
จากปี 1950 เป็นต้นมา อุดมการณ์ของบันตูกำเนิดของฮูตู ได้อย่างทรงพลังก้องกับความคิดของ ' คน 'เลอ majori Caton - taire เป็นวิธีปกติเพื่ออ้างอิงถึงฮูตูในรอบเวลาของประเทศอินเดีย - pendence และเจ้าตัวไม่เพียง แต่ส่วนใหญ่ตัวเลข แต่ยังควรพบบรรพบุรุษของทุกคนไว้เป็นฮูตู มีคอน - sidered ระหว่าง ' อนาถของแผ่นดิน ' dominated รใต้ชนชั้นของสังคมฮูตูชนชั้นสูงเริ่ม reconceptualize ' คน ' เป็น cum เชื้อชาติชาติพันธุ์กลุ่ม ในสถานการณ์อื่น ๆอีกมากมายเมื่อ ' ( P ) ไม่พอใจกับทางเลือกระหว่างการเป็นใต้ชนชั้นหรือชนกลุ่มน้อย , manygroups เลือกหลัง ' ( เอริกเซิ่น , 1993 : 125 ) เช่นการเปลี่ยนจากโฮริ - zontal เพื่อตัวตนในแนวตั้งได้เริ่มต้นที่จะเกิดขึ้นกับร่างกายของอาณานิคม ideol - การแข่งขันและตอนนี้พบการแสดงออกในตัวตน การ ubuhake ( 1954 ) , ล้มล้างระบอบกษัตริย์ ( 1959 ) และเป็นคนตุดซีรวันดาในช่วงการปฏิวัติที่เกิดขึ้นก่อนที่ความเป็นอิสระ ( 1959 ( 62 ) ในเวลานี้ คลาส และ ' แข่ง ' ตัวตนหลอมรวมเป็นเดียว exclu - กระบวนทัศน์ sionary ของรวันดาเชื้อชาติและสัญชาติ ( CODERE , 1973 : 353 )ส่วนเสียงเผด็จการอุดมการณ์นี้ชัดเจนแล้ว และจะพบการแสดงออกในการควบคมของประชากรชาวรวันดา และในที่สุดในรัฐจัดการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ( Mann , 1999 : 38 ( 9 ) .
เป็นทุตซี่มาจำกัดความในแง่ลบ เป็น ' ที่จะ ' ศักดินาและมนุษย์ต่างดาวในภูมิภาค , เบลเยี่ยมคือ มองไม่เห็นแน่นอนความรับผิดชอบของตนเองสำหรับอาณานิคมระบอบของการปกครองโดยอ้อมถูกบดบังจากการโจมตีบนซี่และสถาบันพระมหากษัตริย์ . เบลเยี่ยมเองเห็นได้ชัดว่ารู้สึกปลอดภัยจากการโจมตี ( lemarchand , 1970 : 179 ) และจะยังคงมีบทบาทสำคัญ หลังจากเป็นอิสระ uvin ( 1997 ) หมายถึงการ abazungu หรือเผ่าสีขาว เป็น ' ตระกูล ' ที่สี่ของรวันดาพวกเขายังเป็นเพียงเผ่าได้หลบหนีการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ 1994 รวันดาเกือบจะไม่มีอันตราย
' ปฏิวัติ ' ซึ่งกินเวลาตั้งแต่ 1959 จนกระทั่งเอกราชในปี 1962 เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของรวันดาที่พลเรือนชาวทุตซี ถูกฆ่าตาย ก่อนนี้มีแน่นอนได้รับความรุนแรงมาก เช่นในกระบวนการยุติธรรมทางอาญาและผู้อุปถัมภ์ - ลูกค้าสัมพันธ์จนกระทั่ง 1959 เป็นมูลค่า noting ว่า ' มันไม่เคยเป็นระบบบันทึกและความรุนแรงทางการเมืองระหว่างฉันทุตซี่–ทุกที่ ' ( gourevitch , 1998 : 59 ; ดูยัง lemarchand 1970 สำหรับบัญชีเต็มรูปแบบของช่วงเวลานี้ ) การใช้ความรุนแรงของหลักสูตรที่แพร่หลายในระบบอาณานิคมชาวเบลเยียม ด้วยการบอกคุณซี่ overlords ตีฮูตูหรือเราจะแส้คุณ ( gourevitch ' ,1998 : 57 ) แต่ความรุนแรงนี้ไม่เคยมีมาก่อน เอารูปแบบของการฆ่าของส่วนหนึ่งของรวันดา สังคมอื่น ตามมากัน
รได้ใช้ประโยชน์ทางจิตวิทยาไดเม็น - sions ของอินเตอร์ jealousies กลุ่มและการแข่งขันระหว่างฮูตู และซี่ จนถึงช่วงต้นทศวรรษ 1990 ประธานาธิบดี habyarimana ระบอบการปกครองซึ่งเข้ามามีอำนาจใน 1972น้อย ก็ใช้ประโยชน์จากความตึงเครียดดังกล่าวกว่าสาธารณรัฐแรกของประธานาธิบดี เกรกอรี่คายิบันดา . จากมุมมองทางจิตวิทยา : ตุดซีฮูตูฆ่ากันมากขึ้นและในการดุด่าแน่นอนวิสัยทัศน์ของพวกเขาเอง และจากสถานที่ของพวกเขาในโลก มากกว่า เพราะผลประโยชน์ของวัสดุ ( prunier , 1995 : 40 )บัญชีนี้ไม่สามารถอธิบายได้ว่า ทำไมภาพทางจิตวิทยาดังกล่าวจะได้ง่ายขึ้นโดยตรงต่อฆ่าในเวลาที่เศรษฐกิจและการเมืองในประเทศ
คำอธิบายของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดาแน่นอนจะต้องพิจารณาการเปลี่ยนแปลงของการรับรู้ระหว่างกลุ่มกรองผ่าน ' กระจก ' เหตุการณ์ในรวันดา และบุรุนดี เพื่อนบ้าน . เมื่อ 200000 – 300 ,000 บุรุนดีฮูตูที่ถูกสังหารในปี 1972 มันเคือง