The comedian Lily Tomlin said that

The comedian Lily Tomlin said that reality is a crutch for people who can't handle drugs.

Some philosophers also have a low opinion of reality, seeing it as a mere construction of people's minds or social contexts. In contrast, this chapter argues that the things investigated by science exist independently of our minds, construed as brains. Using perception and inference, brains can develop objective knowledge of reality, including knowledge relevant to assessing the meaning of life. The previous chapter's conclusion that minds are brains has major implications for two central philosophical questions: what is reality, and how do we know it? These questions are interrelated, as consideration of what things exist needs to fit with discussion of what it takes to gain knowledge about those things. For example, an empiricist who believes that knowledge can come only through the senses might conclude that physical objects such as lions and mountains are not real, because we sense only features of them, not the things themselves. At the other extreme, an idealist who believes that reality is inherently mental might also conclude that lions and mountains cannot be said to be real apart from how we think about them. I think that lions and mountains are real, and so are clouds and electrons. But the hypothesis that minds are brains does not support a kind of naive realism according to which things are just as we perceive or conceive them to be. We know enough about how brains work to show that both perceiving and theorizing are highly constructive processes involving complex inferences. Nevertheless, there are good reasons to believe that, when the brain is working well, it achieves knowledge about the reality of both everyday objects like mountains and theoretical scientific entities like electrons. This chapter shows how brain science and philosophical reflection together support a kind of constructive realism, the view that reality exists independently of minds, but that our knowledge of it is constructed by brain processes. I aim to show that constructive realism is superior to alternative theories of knowledge and reality offered by different variants of skepticism, empiricism, and idealism. Skepticism is the view that we have no knowledge at all, so that any talk of the nature of reality is pointless. Some ancient Greek philosophers advocated an extreme form of skepticism according to which neither sensation nor opinion could give us any grounds for separating truth from falsehood. An influential current form of skepticism is found in postmodernist philosophers and literary theorists who view the world as a text open to many kinds of interpretations, none of them demonstrably better than the others. In fields such as history, anthropology, and cultural studies, it has become fashionable to claim that reality is just a social construction, so that the idea of objective knowledge is only a myth. I will try to show how objectivity is possible through the complex perceptual and theoretical abilities of our brains. Brains are not mirrors of nature, but they are powerful instruments for representing it. Empiricism tries to avoid skeptical problems by restricting knowledge to what can be perceived by the senses. From early modern philosophers such as John Locke and David Hume to later thinkers such as Rudolf Carnap and Bas van Fraassen, the restriction of knowledge to sense experience has had strong appeal. I will show, however, that strict empiricism is incompatible both with the neuropsychology of perception and with the practice of science. Our brain processes are, fortunately,
capable of reliably taking us well beyond what is presented to us by our senses. Another approach to understanding knowledge of reality is idealism, which views reality as dependent on or even constituted by minds. This view is more compatible than is empiricism with the constructive nature of perception and inference, but grossly overestimates the contributions that minds make to the world. It leaps from the insight that there is no knowledge of things without construction of mental representations of them to the conclusion that entities are mental constructions. The philosopher Immanuel Kant thought that he had accomplished a kind of Copernican revolution by placing mind at the center of knowledge and reality. But idealism is actually attempting a kind of Ptolemaic counterrevolution, as implausible as reactionary attempts to return the earth to the center of the solar system or to deny human evolution. To develop my alternative, brain-based approach to constructive realism, I will first discuss perception of objects and then move on to how inference enables us to go beyond perception.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นักแสดงตลก Tomlin ลิลลี่กล่าวว่า จริง crutch สำหรับผู้ที่ไม่สามารถจัดการกับยาเสพติด ปรัชญาบางยังมีความเห็นต่ำสุดของความเป็นจริง เห็นเป็นเพียงสร้างบริบททางสังคมหรือจิตใจของคน ในทางตรงกันข้าม บทนี้จนว่า สอบสวน โดยวิทยาศาสตร์สิ่งที่มีอยู่เป็นอิสระจากจิตของเรา เป็นสมอง ใช้การรับรู้และข้อ สมองสามารถพัฒนาความรู้วัตถุประสงค์ของความเป็นจริง รวมถึงความรู้ที่เกี่ยวข้องเพื่อประเมินความหมายของชีวิต บทสรุปของบทก่อนหน้าที่จิตใจสมองมีนัยสำคัญสำหรับสองคำถามปรัชญากลาง: ความจริงคืออะไร และเรารู้ได้อย่างไรว่า คำถามเหล่านี้จะสัมพันธ์กัน เป็นการพิจารณาสิ่งใดมีความต้องการให้พอดีกับการสนทนาของสิ่งที่จะได้รับความรู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้น ตัวอย่าง empiricist ที่เชื่อว่า ความรู้สามารถประคองตัวเท่านั้นความรู้สึก อาจสรุปว่า วัตถุทางกายภาพเช่นสิงโตภูเขาไม่จริง เพราะเรารู้สึกคุณลักษณะเฉพาะของพวกเขา ไม่สิ่งตัวเอง ที่สุดอื่น ๆ idealist ที่เชื่อว่าความเป็นจริงตั้งจิตอาจยังสรุปว่า สิงโตและภูเขาไม่สามารถกล่าวได้ว่า เป็นจริงจากวิธีการที่เราคิดว่า พวกเขา ผมคิดว่า สิงโตและภูเขาเป็นจริง และดังนั้น เมฆและอิเล็กตรอน แต่สมมติฐานจิตใจสมองไม่สนับสนุนแบบขำน่าจริงตามที่สิ่งที่เป็นเหมือนเราสังเกต หรือตั้งครรภ์ให้ได้ เรารู้เพียงพอเกี่ยวกับวิธีการทำงานสมองแสดง perceiving ทั้งเก่า inferences ซับซ้อนเกี่ยวข้องกับกระบวนสร้างสรรค์สูง อย่างไรก็ตาม มีเหตุผลที่ดีเชื่อว่า เมื่อสมองทำงานดี มันได้รับความรู้เกี่ยวกับความเป็นจริงของวัตถุทั้งสองทุกวันเช่นภูเขาและนิติบุคคลทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์เช่นอิเล็กตรอน บทนี้แสดงว่าสมองวิทยาศาสตร์และปรัชญาสะท้อนกันสนับสนุนแบบสัจนิยมสร้างสรรค์ มุมมอง ที่มีอยู่จริงเป็นอิสระจากจิตใจ แต่ความรู้ของเรามันถูกสร้างขึ้น โดยกระบวนการสมอง ฉันมุ่งมั่นที่จะแสดงว่าสร้างสรรค์ความสมจริงเหนือกว่าทฤษฎีอื่นความรู้และความจริงที่นำเสนอตามตัวแปรต่าง ๆ ที่ น่าสงสัย empiricism, idealism สงสัยจะดูว่า เรามีความรู้ทั้งหมด ที่ประเด็นการพูดคุยของธรรมชาติของความเป็นจริง ปรัชญากรีกโบราณบาง advocated สงสัยตามที่ทั้งรูปแบบมากความรู้สึกหรือความคิดไม่ให้เหตุผลใด ๆ สำหรับแยกความจริงจาก falsehood แบบปัจจุบันมีอิทธิพลของสงสัยจะอยู่ในปรัชญา postmodernist และ theorists วรรณกรรมที่ดูโลกเป็นข้อความเปิดการตีความ ไม่มีพวกเขาหลาย ๆ demonstrably ดีกว่าผู้อื่น ในฟิลด์ เช่นประวัติ มานุษยวิทยา วัฒนธรรมศึกษา มันได้กลายเป็นแฟชั่นที่อ้างว่า ความจริงเป็นเพียงสังคมสร้าง เพื่อให้ความคิดความรู้วัตถุประสงค์ เฉพาะเรื่อง ฉันจะพยายามที่จะแสดงว่าได้ผ่านการซับซ้อน perceptual และทฤษฎีความสามารถของสมองของเราปรวิสัย สมองไม่มีกระจกของธรรมชาติ แต่พวกเขาเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพสำหรับการแสดงนั้น Empiricism พยายามหลีกเลี่ยงปัญหาที่สงสัย โดยการจำกัดการรู้ถึงสิ่งที่สามารถมองเห็นด้วยความรู้สึก จากช่วงสมัยนักปรัชญาเช่นจอห์นล็อกและ David ฮูมไปหลัง thinkers Carnap รูดอล์ฟและ Bas van Fraassen ข้อจำกัดของความรู้ประสบการณ์ความรู้สึกที่ได้มีการอุทธรณ์ที่แข็งแรง ฉันจะแสดง อย่างไรก็ตาม ว่า empiricism เข้มเข้า กับ neuropsychology ของการรับรู้ และทำ แบบฝึกหัดวิทยาศาสตร์ กระบวนการสมองของเราได้ โชคดีสามารถได้รับเราดีเกินกว่าที่นำเสนอให้เราโดยความรู้สึกของเรา วิธีอื่นความรู้ความเข้าใจของความเป็นจริงคือ idealism ทะลักจริงมุมมองซึ่งขึ้นอยู่กับ หรือแม้แต่ โดยจิตใจ มุมมองนี้จะเข้ากันกว่าจะ empiricism กับธรรมชาติสร้างสรรค์ความรู้ข้อ แต่ grossly overestimates ผลงานที่ทำให้จิตใจไปทั่วโลก มัน leaps จากเข้าใจว่า มีความรู้ในสิ่งที่ไม่มีการก่อสร้างแทนจิตใจของพวกเขาสรุปเอนทิตีใช้ก่อสร้างจิต นักปราชญ์ชาติอิมมานูเอล Kant คิดว่า เขามีสำเร็จของ Copernican ปฏิวัติ ด้วยจิตใจที่ศูนย์กลางของความรู้และความเป็นจริง แต่ idealism จริงพยายามของ Ptolemaic counterrevolution ไม่น่าเชื่อว่าเป็นความพยายามในเชิงกลับแผ่นดินไปยังศูนย์กลางของระบบสุริยะ หรือปฏิเสธการวิวัฒนาการของมนุษย์ เพื่อพัฒนาวิธีของฉันอื่น ใช้สมองสร้างสรรค์จริง ฉันจะก่อน สนทนารับรู้วัตถุแล้ว ไปอย่างไรช่วยให้ข้อเราไปนอกเหนือจากการรับรู้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นักแสดงตลกลิลี่ทอมลินกล่าวว่าความจริงก็คือไม้เท้าสำหรับผู้ที่ไม่สามารถจัดการกับยาเสพติด. นักปรัชญาบางคนยังมีความเห็นในระดับต่ำของความเป็นจริงที่เห็นว่ามันเป็นเพียงการก่อสร้างจิตใจของผู้คนหรือบริบททางสังคม ในทางตรงกันข้ามบทนี้ระบุว่าสิ่งที่ตรวจสอบโดยวิทยาศาสตร์ที่มีอยู่เป็นอิสระจากจิตใจของเราตีความว่าเป็นสมอง การใช้การรับรู้และการอนุมานสมองสามารถพัฒนาความรู้วัตถุประสงค์ของความเป็นจริงรวมทั้งความรู้ที่เกี่ยวข้องกับการประเมินความหมายของชีวิต สรุปบทก่อนที่จิตใจมีสมองมีผลกระทบที่สำคัญสำหรับสองคำถามปรัชญากลาง: สิ่งที่เป็นความจริงและวิธีการทำที่เรารู้ว่ามันได้หรือไม่ คำถามเหล่านี้มีความสัมพันธ์กันในขณะที่การพิจารณาของสิ่งที่มีอยู่เพื่อให้พอดีกับความต้องการที่มีการอภิปรายของสิ่งที่จะได้รับความรู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้น ตัวอย่างเช่น empiricist ที่เชื่อว่าความรู้ที่ได้มาเพียงผ่านความรู้สึกอาจจะสรุปได้ว่าวัตถุทางกายภาพเช่นสิงโตและภูเขาไม่จริงเพราะเรารู้สึกคุณลักษณะเฉพาะของพวกเขาไม่ได้สิ่งที่ตัวเอง ที่อื่น ๆ มากอุดมการณ์ที่เชื่อว่าความจริงก็คือจิตโดยเนื้อแท้อาจสรุปได้ว่าสิงโตภูเขาและไม่สามารถจะกล่าวว่าเป็นจริงนอกเหนือจากวิธีที่เราคิดเกี่ยวกับพวกเขา ผมคิดว่าสิงโตและภูเขาเป็นจริงและเพื่อให้มีเมฆและอิเล็กตรอน แต่สมมติฐานที่ว่าจิตใจมีสมองไม่สนับสนุนชนิดของความสมจริงไร้เดียงสาตามที่สิ่งที่เป็นเพียงที่เรารับรู้หรือตั้งครรภ์พวกเขาจะเป็น เรารู้เพียงพอเกี่ยวกับวิธีการที่สมองทำงานเพื่อแสดงให้เห็นว่าการรับรู้ทั้งทฤษฎีและกระบวนการสร้างสรรค์สูงที่เกี่ยวข้องกับการหาข้อสรุปที่ซับซ้อน แต่มีเหตุผลที่ดีที่จะเชื่อว่าเมื่อสมองมีการทำงานดีจะประสบความสำเร็จในความรู้เกี่ยวกับความเป็นจริงของวัตถุทั้งในชีวิตประจำวันเช่นภูเขาและหน่วยงานทางวิทยาศาสตร์ทฤษฎีเช่นอิเล็กตรอน ในบทนี้จะแสดงให้เห็นว่าสมองวิทยาศาสตร์และการสะท้อนปรัชญาร่วมกันสนับสนุนชนิดของความสมจริงสร้างสรรค์มุมมองที่ความเป็นจริงที่มีอยู่เป็นอิสระจากความคิด แต่ความรู้ของเรามันถูกสร้างขึ้นโดยกระบวนการสมอง ผมมุ่งมั่นที่จะแสดงให้เห็นว่าเป็นธรรมชาติที่สร้างสรรค์จะดีกว่าทฤษฎีทางเลือกของความรู้และความเป็นจริงที่นำเสนอโดยสายพันธุ์ที่แตกต่างกันของความสงสัยประสบการณ์นิยมและความเพ้อฝัน สงสัยเป็นมุมมองที่เรามีความรู้ที่ทุกคนเพื่อให้การพูดคุยใด ๆ ที่มีลักษณะของความเป็นจริงจะไม่มีจุดหมาย บางนักปรัชญากรีกโบราณสนับสนุนรูปแบบที่รุนแรงของความสงสัยตามที่ไม่มีความรู้สึกหรือความคิดของเราจะให้พื้นที่ใด ๆ สำหรับการแยกความจริงจากความเท็จ รูปแบบปัจจุบันที่มีอิทธิพลของความสงสัยที่พบในนักปรัชญาหลังสมัยใหม่และทฤษฎีวรรณกรรมที่ดูโลกเป็นข้อความที่เปิดให้หลายชนิดของการตีความไม่มีของพวกเขา demonstrably ดีกว่าคนอื่น ในสาขาต่าง ๆ เช่นประวัติศาสตร์มานุษยวิทยาวัฒนธรรมและการศึกษามันได้กลายเป็นแฟชั่นที่จะเรียกร้องความเป็นจริงที่เป็นเพียงการก่อสร้างทางสังคมเพื่อให้ความรู้ความคิดของวัตถุประสงค์เป็นเพียงตำนาน ฉันจะพยายามที่จะแสดงให้เห็นว่าวัตถุประสงค์เป็นไปได้ผ่านการรับรู้ความสามารถและทฤษฎีที่ซับซ้อนของสมองของเรา สมองไม่ได้กระจกของธรรมชาติ แต่พวกเขามีเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพสำหรับการเป็นตัวแทนของมัน ประสบการณ์นิยมพยายามที่จะหลีกเลี่ยงปัญหาที่สงสัยโดยการ จำกัด การความรู้ในสิ่งที่สามารถรับรู้โดยประสาทสัมผัส จากนักปรัชญาสมัยก่อนเช่นจอห์นล็อคและเดวิดฮูมภายหลังนักคิดเช่นรูดอล์ฟ Carnap และรถตู้ Bas Fraassen ข้อ จำกัด ของความรู้ที่จะรู้สึกประสบการณ์ที่ได้มีการอุทธรณ์ที่แข็งแกร่ง ผมจะแสดง แต่ที่ประสบการณ์นิยมที่เข้มงวดเข้ากันไม่ได้ทั้งที่มีไซโคของการรับรู้และมีการปฏิบัติของวิทยาศาสตร์ กระบวนการทำงานของสมองของเรามีโชคดีที่มีความสามารถในการได้อย่างน่าเชื่อถือเราดีเกินกว่าสิ่งที่จะนำเสนอให้เราโดยความรู้สึกของเรา วิธีการทำความเข้าใจความรู้ของความเป็นจริงก็คือความเพ้อฝันที่มองความเป็นจริงขึ้นอยู่กับการบัญญัติหรือแม้กระทั่งจิตใจ มุมมองนี้จะเข้ากันได้มากขึ้นกว่าที่เป็นประสบการณ์นิยมกับธรรมชาติที่สร้างสรรค์ของการรับรู้และการอนุมาน แต่ไม่มีการลด overestimates ผลงานที่ทำให้จิตใจไปทั่วโลก มันกระโดดจากข้อมูลเชิงลึกที่มีความรู้ในสิ่งที่ไม่มีการก่อสร้างโดยไม่ต้องแสดงจิตของพวกเขาที่จะสรุปว่าหน่วยงานที่มีการก่อสร้างทางจิต นักปรัชญาจิตวิทยาคิดว่าเขาประสบความสำเร็จชนิดของโคเปอร์นิคัปฏิวัติโดยการวางจิตใจที่เป็นศูนย์กลางของความรู้และความเป็นจริง แต่ความเพ้อฝันที่เป็นจริงพยายามที่ชนิดของ Ptolemaic ปฏิวัติในขณะที่ไม่น่าเชื่อว่าเป็นความพยายามที่จะกลับมาตอบสนองแผ่นดินไปยังศูนย์กลางของระบบสุริยจักรวาลหรือการปฏิเสธการวิวัฒนาการของมนุษย์ การพัฒนาทางเลือกของฉันวิธีการทำงานของสมองที่ใช้ในการสร้างสรรค์ความสมจริงครั้งแรกที่ผมจะหารือเกี่ยวกับการรับรู้ของวัตถุและจากนั้นย้ายไปยังวิธีการอนุมานช่วยให้เราสามารถไปได้ไกลกว่าการรับรู้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คอมเมเดี้ยนลิลลี่ ทอมลิน กล่าวว่า ความเป็นจริงคือตัวช่วยสำหรับคนที่ไม่สามารถจัดการกับยา

มีนักปรัชญามีความเห็นต่ำของความเป็นจริง เห็นมันเป็นก่อสร้างเพียงจิตใจคนที่หรือบริบทของสังคม ในทางตรงกันข้ามบทนี้ระบุว่าสิ่งที่ตรวจสอบโดยวิทยาศาสตร์มีอยู่อิสระจากจิตใจของเรา ตีความ เป็น สมอง การรับรู้และการอนุมานสมองสามารถพัฒนาวัตถุประสงค์ความรู้ของจริง รวมถึงความรู้ที่เกี่ยวข้องกับการประเมิน ความหมายของชีวิต ในบทก่อนหน้านี้เป็นข้อสรุปที่จิตใจเป็นสมองมีผลกระทบที่สำคัญสำหรับทั้งสองคำถามปรัชญากลาง : อะไรคือความเป็นจริง และเราจะรู้ได้อย่างไรล่ะ คำถามเหล่านี้จะคาบพิจารณาจากสิ่งที่เกิดขึ้น ต้องพอดีกับการอภิปรายของสิ่งที่จะได้รับความรู้เกี่ยวกับเรื่องเหล่านั้น ตัวอย่าง empiricist ที่เชื่อว่า ความรู้สามารถมาผ่านประสาทสัมผัสทางกายภาพอาจจะสรุปได้ว่าวัตถุดังกล่าวเป็นสิงโตภูเขา ไม่เป็นจริง เพราะเรารู้สึกได้ถึงคุณสมบัติเฉพาะของพวกเขา ไม่ใช่ สิ่งที่ตัวเอง ในอื่น ๆที่รุนแรงเป็นอุดมการณ์ที่เชื่อว่าความจริงคือจิตโดยเนื้อแท้ยังอาจสรุปได้ว่าสิงโตภูเขาไม่สามารถพูดได้จริง นอกจากวิธีที่เราคิดเกี่ยวกับพวกเขา ฉันคิดว่าสิงโตภูเขาจริง และเพื่อให้มีเมฆ และ อิเล็กตรอน แต่สมมติฐานที่คิดสมองไม่สนับสนุนชนิดของความสมจริงที่ไร้เดียงสาซึ่งสิ่งต่างๆก็เป็นอย่างที่เรารับรู้หรือเข้าใจพวกเขาได้เรารู้เพียงพอเกี่ยวกับวิธีสมองทำงานเพื่อแสดงให้เห็นว่าทั้งสองรับรู้และทฤษฎีนี้จะขอสร้างสรรค์กระบวนการที่เกี่ยวข้องกับความหมายเชิงซับซ้อน อย่างไรก็ตาม มีเหตุผลที่ดีที่จะเชื่อว่า เมื่อสมองทำงานได้ดี มันใช้ความรู้เกี่ยวกับความเป็นจริงของวัตถุทั้งสองทุกวัน ชอบภูเขาและหน่วยงานวิทยาศาสตร์เชิงทฤษฎี เช่น อิเล็กตรอนบทนี้แสดงให้เห็นว่าสมองวิทยาศาสตร์และสะท้อนปรัชญาร่วมกันสนับสนุนชนิดของธรรมชาติที่สร้างสรรค์ การดูที่ความเป็นจริงมีอยู่อิสระของจิตใจ แต่ความรู้ของเรามันถูกสร้างโดยกระบวนการทางสมอง ฉันมีจุดมุ่งหมายเพื่อแสดงให้เห็นว่าการความสมจริงเหนือกว่าทฤษฎีทางเลือกของความรู้และความเป็นจริงที่เสนอ โดยสายพันธุ์ที่แตกต่างกันของความสงสัย , ส่งสินค้า ,และ จิตนิยม . ความสงสัยเป็นวิวที่เราไม่มีความรู้เลย ที่พูดเกี่ยวกับธรรมชาติของความเป็นจริงที่ไร้จุดหมาย นักปรัชญาชาวกรีกโบราณ สนับสนุนรูปแบบสุดโต่งของความสงสัยซึ่งไม่มีความรู้สึกหรือความคิดเห็นให้เราใด ๆ บริเวณแยกความจริงออกจากความเท็จ .มีอิทธิพลต่อรูปแบบปัจจุบันของความสงสัยที่พบใน postmodernist นักปรัชญาและนักทฤษฎีวรรณกรรมที่ดูโลกเป็นข้อความ เปิดหลาย ๆ ชนิดของการตีความ แต่พวกเขาอธิบายได้ดีกว่าคนอื่น ๆ ในสาขาต่าง ๆ เช่น ประวัติศาสตร์ มานุษยวิทยา และศึกษาวัฒนธรรม ได้กลายเป็นแฟชั่นที่จะอ้างว่าเป็นเพียงการสร้างความเป็นจริงทางสังคมเพื่อให้ความคิดของความรู้วัตถุประสงค์เป็นเพียงตำนาน ผมจะพยายามแสดงให้เห็นว่าเป้าหมายเป็นไปได้ผ่านการรับรู้ทางทฤษฎีที่ซับซ้อนและพลังสมองของเรา มันสมองไม่ใช่กระจกแห่งธรรมชาติ แต่พวกเขาเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพสำหรับแทนมัน ประสบการณ์นิยม พยายามหลีกเลี่ยงปัญหาที่สงสัย โดยความรู้จำกัดสิ่งที่สามารถรับรู้ได้ด้วยประสาทสัมผัสจากนักปรัชญาสมัยใหม่ เช่น จอห์น ล็อค และ เดวิด ฮูมกับนักคิดในภายหลัง เช่น รูดอล์ฟ และ บาสคาร์นัพรถตู้ fraassen , ข้อ จำกัด ของความรู้ ประสบการณ์ ความรู้สึก ได้มีการอุทธรณ์ที่แข็งแกร่ง ผมจะแสดง , อย่างไรก็ตาม , ที่ไม่เข้ากันกับประสบการณ์นิยมเข้มงวดทั้งมีโอการรับรู้และการปฏิบัติของวิทยาศาสตร์ กระบวนการที่สมองของเราจะโชคดี
สามารถเชื่อถือได้พาเราดีเกินกว่าสิ่งที่จะนำเสนอให้เราโดยประสาทสัมผัสของเรา แนวทางหนึ่งที่จะเข้าใจความรู้ของความเป็นจริงเป็นจิตนิยม ซึ่งมุมมองความเป็นจริงขึ้นอยู่กับหรือแม้แต่ constituted โดยจิตใจ มุมมองนี้จะเข้ากันได้มากกว่าเป็นประสบการณ์นิยมกับธรรมชาติที่สร้างสรรค์ของการรับรู้และการอนุมาน แต่ไม่ overestimates สมทบที่จิตใจให้แก่โลกมันกระโดดจากข้อมูลเชิงลึกที่ไม่มีความรู้เรื่องการก่อสร้างของการเป็นตัวแทนของจิต โดยไม่ให้ข้อสรุปว่าองค์กรจะสร้างจิต นักปรัชญาอิมมานูเอิล คานท์คิดว่าเขาประสบความสำเร็จชนิดของการปฏิวัติพื้นฐานโคเปอร์นิคัสโดยการวางจิตที่ศูนย์ความรู้และความเป็นจริง