Without, the night was cold and wet

Without, the night was cold and wet, but in the small parlour of Laburnum villa the blinds were drawn and the fire burned brightly. Father and son were at chess; the former, who possessed ideas about the game involving radical chances, putting his king into such sharp and unnecessary perils that it even provoked comment from the white-haired old lady knitting placidly by the fire.

"Hark at the wind," said Mr. White, who, having seen a fatal mistake after it was too late, was amiably desirous of preventing his son from seeing it.

"I'm listening," said the latter grimly surveying the board as he stretched out his hand. "Check."

"I should hardly think that he's come tonight, " said his father, with his hand poised over the board.

"Mate," replied the son.

"That's the worst of living so far out," balled Mr. White with sudden and unlooked-for violence; "Of all the beastly, slushy, out of the way places to live in, this is the worst. Path's a bog, and the road's a torrent. I don't know what people are thinking about. I suppose because only two houses in the road are let, they think it doesn't matter."

"Never mind, dear," said his wife soothingly; "perhaps you'll win the next one."

Mr. White looked up sharply, just in time to intercept a knowing glance between mother and son. the words died away on his lips, and he hid a guilty grin in his thin grey beard.

"There he is," said Herbert White as the gate banged to loudly and heavy footsteps came toward the door.

The old man rose with hospitable haste and opening the door, was heard condoling with the new arrival. The new arrival also condoled with himself, so that Mrs. White said, "Tut, tut!" and coughed gently as her husband entered the room followed by a tall, burly man, beady of eye and rubicund of visage.

"Sargeant-Major Morris, " he said, introducing him.

The Sargeant-Major took hands and taking the proffered seat by the fire, watched contentedly as his host got out whiskey and tumblers and stood a small copper kettle on the fire.

At the third glass his eyes got brighter, and he began to talk, the little family circle regarding with eager interest this visitor from distant parts, as he squared his broad shoulders in the chair and spoke of wild scenes and doughty deeds; of wars and plagues and strange peoples.

"Twenty-one years of it," said Mr. White, nodding at his wife and son. "When he went away he was a slip of a youth in the warehouse. Now look at him."

"He don't look to have taken much harm." said Mrs. White politely.

"I'd like to go to India myself," said the old man, just to look around a bit, you know."

"Better where you are," said the Sargeant-Major, shaking his head. He put down the empty glass and sighning softly, shook it again.

"I should like to see those old temples and fakirs and jugglers," said the old man. "what was that that you started telling me the other day about a monkey's paw or something, Morris?"

"Nothing." said the soldier hastily. "Leastways, nothing worth hearing."

"Monkey's paw?" said Mrs. White curiously.

"Well, it's just a bit of what you might call magic, perhaps." said the Sargeant-Major off-handedly.

His three listeners leaned forward eagerly. The visitor absent-mindedly put his empty glass to his lips and then set it down again. His host filled it for him again.

"To look at," said the Sargeant-Major, fumbling in his pocket, "it's just an ordinary little paw, dried to a mummy."

He took something out of his pocket and proffered it. Mrs. White drew back with a grimace, but her son, taking it, examined it curiously.

"And what is there special about it?" inquired Mr. White as he took it from his son, and having examined it, placed it upon the table.

"It had a spell put on it by an old Fakir," said the Sargeant-Major, "a very holy man. He wanted to show that fate ruled people's lives, and that those who interfered with it did so to their sorrow. He put a spell on it so that three separate men could each have three wishes from it."

His manners were so impressive that his hearers were conscious that their light laughter had jarred somewhat.

"Well, why don't you have three, sir?" said Herbert White cleverly.

The soldier regarded him the way that middle age is wont to regard presumptuous youth."I have," he said quietly, and his blotchy face whitened.

"And did you really have the three wishes granted?" asked Mrs. White.

"I did," said the seargent-major, and his glass tapped against his strong teeth.

"And has anybody else wished?" persisted the old lady.

"The first man had his three wishes. Yes, " was the reply, "I don't know what the first two were, but the third was for death. That's how I got the paw."

His tones were so grave that a hush fell upon the group.

"If you've had your three wishes it's no good to you now then Morris," said the old man at last. "What do you keep it for?"

The soldier shook his head. "Fancy I suppose," he said slowly." I did have some idea of selling it, but I don't think I will

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดย กลางคืนก็เย็น และเปียก แต่ในร้านเล็ก ๆ ของ Laburnum วิวาดผ้าม่านและไฟเขียนสดใส บิดาและบุตรอยู่ในหมากรุก ในอดีต ที่ครอบครองความคิดเกี่ยวกับเกมที่เกี่ยวข้องกับโอกาสที่รุนแรง ทำให้พระราชาเข้าภัยดังกล่าวคมชัด และไม่จำเป็นว่า ยั่วยุข้อคิดเห็นจากผู้หญิงแก่ผมขาวที่ถัก placidly ผิงแม้"Hark ที่ลม กล่าวว่า นายขาว ที่ ได้เห็นความผิดพลาดร้ายแรงหลังจากที่มันสายเกินไป แช่มต้องการป้องกันบุตรมองไม่เห็น"ฉันฟัง กล่าวว่า หลัง grimly สำรวจบอร์ดเขาเหยียดมือของเขา "ตรวจ""ผมควรจะคิดว่า ที่ ได้มาคืน กล่าวว่า พ่อของเขา ด้วยมือของเขาทรงตัวผ่านคณะกรรมการ"เมท ตอบลูกชาย"ที่เป็นร้ายอาศัยอยู่จนออก ขุดล้อมนายขาว มีความรุนแรงอย่างฉับพลัน และ unlooked-for "ของทั้งหมดใน beastly เฉอะแฉะ จากสถานวิธีการอาศัยอยู่ใน อยู่เลวร้ายที่สุด เส้นทางของการโคลน และถนนของฝนตกหนัก ฉันไม่รู้ว่าคนที่มีความคิดเกี่ยวกับ ผมคิดว่า เนื่องจากบ้านสองถนนมีให้ พวกเขาคิดว่า มันไม่สำคัญว่า. ""ไม่เป็นไร รัก กล่าวว่า ภรรยาของเขาผ่อนคลาย "บางทีคุณจะชนะถัดไป"นายขาวมองขึ้นชัดเจน เข้าสกัดทันทีเพราะรู้ดีว่าระหว่างแม่และลูกชาย คำว่าสงบลงบนริมฝีปากของเขา และเขาซ่อนยิ้มผิดในเคราเทาเขาบาง"เขามี กล่าวว่า เฮอร์เบิร์ตขาวประตูการกระแทกเสียงดัง และมาหนักเท้าไปทางประตูThe old man rose with hospitable haste and opening the door, was heard condoling with the new arrival. The new arrival also condoled with himself, so that Mrs. White said, "Tut, tut!" and coughed gently as her husband entered the room followed by a tall, burly man, beady of eye and rubicund of visage."Sargeant-Major Morris, " he said, introducing him.The Sargeant-Major took hands and taking the proffered seat by the fire, watched contentedly as his host got out whiskey and tumblers and stood a small copper kettle on the fire.At the third glass his eyes got brighter, and he began to talk, the little family circle regarding with eager interest this visitor from distant parts, as he squared his broad shoulders in the chair and spoke of wild scenes and doughty deeds; of wars and plagues and strange peoples."Twenty-one years of it," said Mr. White, nodding at his wife and son. "When he went away he was a slip of a youth in the warehouse. Now look at him.""He don't look to have taken much harm." said Mrs. White politely."I'd like to go to India myself," said the old man, just to look around a bit, you know.""Better where you are," said the Sargeant-Major, shaking his head. He put down the empty glass and sighning softly, shook it again."I should like to see those old temples and fakirs and jugglers," said the old man. "what was that that you started telling me the other day about a monkey's paw or something, Morris?""ไม่มีอะไรกัน" กล่าวว่า ทหารรีบ " Leastways ไม่มีอะไรน่าฟัง""ตีนลิง" กล่าวว่า นางขาวซอกแซก"ดี มันเป็นเพียงบิตของสิ่งคุณอาจเรียกเวทมนตร์ บางที" กล่าวว่า ที่สำคัญ Sargeant ปิดทั้งผู้ฟังที่สามของเขาเองไปรับ ผู้เข้าชม absent-mindedly ใส่แก้วของเขาว่างเปล่าริมฝีปากของเขา และตั้งลงอีก โฮสต์ของเขาเต็มไปได้สำหรับเขาอีกครั้ง"การดู กล่าวว่า Sargeant-ใหญ่ ต้องวุ่นวายในกระเป๋าของเขา "มันเป็นเพียงการสามัญน้อยตีน จะเป็นมัมมี่แห้ง"เขาเอาบางสิ่งบางอย่างจากกระเป๋าของเขา และ proffered มัน นางขาวดึงกลับ ด้วย grimace เป็น แต่ลูกชายของเธอ การเป็น การตรวจสอบมันซอกแซก"และมีอะไรพิเศษเกี่ยวกับมัน" ถามนายขาวเขาเอาจากลูกชายของเขา และมีการตรวจสอบ วางตามตาราง"มันมีการสะกดที่ใส่มัน โดยการ Fakir เก่า กล่าวว่า Sargeant-ใหญ่ "ศักดิ์สิทธิ์มากคนนี้ เขาอยากแสดงที่ชะตากรรมเส้นบรรทัดของชีวิต และว่า ผู้ที่ติดก็ได้ดังนั้นความเศร้าโศกของพวกเขา เขาแช่งมันที่สามแยกผู้ชายอาจมีความปรารถนาสามจากมัน"มารยาทของเขาน่าประทับใจว่า เขาได้มีสติว่า การหัวเราะเบามีโหลบ้าง"ดี ทำไมไม่คุณมีสาม รัก" กล่าวว่า เฮอร์เบิร์ตขาวถนัดทหารถือเขาวิธีที่เคยชินกับเรื่องแต่เยาวชนวัยกลาง" มี เขากล่าวว่า อย่างเงียบ ๆ และขาวโดยธรรมชาติหน้า blotchy"และคุณไม่ได้จริง ๆ มีความปรารถนาที่สามที่ได้รับ" ถามนางขาว"ผม กล่าวว่า seargent ใหญ่ และแก้วของเขาแตะกับฟันของเขา"และคนอื่น ๆ ได้อยาก" หญิงชราที่มีอยู่"คนแรกที่ได้รับความปรารถนาของเขาสาม ใช่ "การตอบ, "ฉันไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่สองคนแรก แต่ที่สามสำหรับการตาย ที่มีไรผมตีน"เสียงของเขามีหลุมฝังศพว่า ที่ปิดอยู่กับกลุ่ม"หากคุณมีความปรารถนาของคุณสาม ก็ไม่ดีตอนนี้แล้วมอร์ริส กล่าวว่า คนเก่าที่สุด "อะไรทำคุณให้ให้"ทหารส่ายศีรษะของเขา "แฟนซีดีฉัน เขากล่าวอย่างช้าๆ" ไม่มีความคิดบางอย่างขายได้ แต่ผมไม่คิดว่า จะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยไม่ต้องคืนหนาวและเปียก แต่ในห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ ของ Laburnum วิลล่าผ้าม่านถูกดึงและไฟเผาสดใส พ่อและลูกชายอยู่ในหมากรุก; อดีตผู้มีความคิดเกี่ยวกับเกมที่เกี่ยวข้องกับโอกาสที่รุนแรงวางกษัตริย์ของเขาเข้าไปในภัยที่คมชัดและไม่จำเป็นดังกล่าวว่าแม้เจ็บใจความคิดเห็นจากการถักผู้หญิงผมสีขาวเก่าสงบด้วยไฟ. "Hark ที่ลม" นายกล่าวว่า สีขาวที่ได้เห็นความผิดพลาดร้ายแรงหลังจากที่มันก็สายเกินไปเป็นอย่างสุภาพที่พึงปรารถนาของการป้องกันไม่ให้ลูกชายของเขาจากการได้เห็นมัน. "ฉันฟัง" กล่าวว่าหลังคณะกรรมการการสำรวจเคร่งขรึมในขณะที่เขายื่นมือออก "ตรวจสอบ." "ฉันแทบจะไม่ควรคิดว่าเขาคืนมา" กล่าวว่าพ่อของเขาด้วยมือของเขาทรงตัวเหนือของบอร์ด. "เมท" ตอบลูกชาย. "นั่นคือที่เลวร้ายที่สุดของการใช้ชีวิตเพื่อให้ห่างไกลออก" กำนายไวท์ ด้วยความรุนแรงฉับพลันและจู่ๆ; "ของทุกจัญไร, โคลนออกจากสถานที่วิธีการที่จะอาศัยอยู่ในนี้เป็นที่เลวร้ายที่สุด. เส้นทางที่ลุ่มและถนนที่ฝนตกหนัก. ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ผู้คนกำลังคิดเกี่ยวกับ. ผมคิดว่าเพราะเพียงสองบ้านใน ถ. จะปล่อยให้พวกเขาคิดว่ามันไม่สำคัญ " " ไม่เป็นไรที่รัก "ภรรยาของเขากล่าวว่าปลอบโยน; "บางทีคุณอาจจะชนะหนึ่งต่อไป." นาย ดูขาวขึ้นอย่างรวดเร็วเพียงในเวลาที่จะสกัดกั้นอย่างรวดเร็วรู้ระหว่างแม่และลูกชาย คำที่เสียชีวิตไปเมื่อริมฝีปากของเขาและเขาซ่อนรอยยิ้มมีความผิดในเคราสีเทาของเขาบาง. "มีเขาเป็น" เฮอร์เบิร์ขาวกล่าวว่าเป็นประตูกระแทกจะเสียงดังและเสียงฝีเท้าหนักมาหาประตู. ชายชราเพิ่มขึ้นด้วยความเร่งรีบอัธยาศัย และการเปิดประตูก็ได้ยินเสียง condoling กับมาใหม่ การมาถึงใหม่นี้ยังสงสารกับตัวเองเพื่อให้นางสีขาวกล่าวว่า "ตุตันคาเมน, จุ๊!" และไอเบา ๆ เป็นสามีของเธอเข้ามาในห้องตามด้วยสูงชายร่างกำยำวาวตาและแดงก่ำของใบหน้า. "Sargeant เมเจอร์มอร์ริส" เขากล่าวแนะนำเขา. Sargeant เมเจอร์เอามือและสละที่นั่งยื่นโดย ไฟที่ดูสมถะเป็นเจ้าภาพของเขาได้ออกวิสกี้และแก้วลุกขึ้นยืนและกาต้มน้ำทองแดงขนาดเล็กบนไฟ. ในแก้วสามตาของเขามีความสว่างและเขาก็เริ่มที่จะพูดคุยวงกลมครอบครัวเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับการที่มีความสนใจกระตือรือร้นที่ผู้เข้าชมนี้จากที่ห่างไกล ส่วนในขณะที่เขากำลังสองไหล่กว้างของเขาในเก้าอี้และพูดถึงฉากป่าและการกระทำที่กล้าหาญ; ของสงครามและภัยพิบัติและประชาชนที่แปลก. "ยี่สิบเอ็ดปีของมัน" นายขาวกล่าวว่าสัปหงกที่ภรรยาและบุตรชายของเขา "เมื่อเขากลับออกไปเขาเป็นสลิปของเยาวชนในคลังสินค้า. ตอนนี้มองไปที่เขา." "เขาไม่ได้มองว่าจะเกิดอันตรายมาก." นางสุภาพขาวกล่าวว่า. "ผมอยากที่จะไปอินเดียตัวเอง" กล่าวว่าชายชราเพียงแค่มองไปรอบ ๆ นิดคุณรู้ว่า. " " ดีคุณจะอยู่ที่ไหน "กล่าวว่า Sargeant เมเจอร์, สั่นศีรษะของเขา . เขาใส่ลงแก้วที่ว่างเปล่าและ sighning เบา ๆ ส่ายมันอีกครั้ง. "ผมอยากจะเห็นวัดเก่าแก่เหล่านั้นและ fakirs และโยน" ชายชรากล่าว. "สิ่งที่เป็นว่าที่คุณเริ่มต้นบอกฉันในวันอื่น ๆ เกี่ยวกับลิง ตีนหรือสิ่งที่มอร์ริส? " " ไม่มีอะไร. "กล่าวว่าทหารเร่งรีบ." อย่างน้อยไม่มีอะไรได้ยินคุ้มค่า. " " ตีนลิง? "นางขาวกล่าวว่าอยากรู้อยากเห็น. " ดีก็เพียงเล็กน้อยของสิ่งที่คุณอาจจะเรียกมายากลบางที . "กล่าวว่า Sargeant เมเจอร์ปิดเดียวดาย. สามฟังของเขาโน้มตัวไปข้างหน้ากระหาย. ผู้เข้าชมอย่างเลื่อนลอยวางแก้วที่ว่างเปล่าของเขาไปที่ริมฝีปากของเขาแล้ววางมันลงมาอีกครั้ง. โฮสต์ของเขาเต็มไปสำหรับเขาอีกครั้ง. " ไปดูที่ "การ Sargeant ใหญ่กล่าวว่าอึกอักในกระเป๋าของเขา" มันเป็นเพียงตีนเล็ก ๆ น้อย ๆ ธรรมดาแห้งให้แม่. " เขาเอาอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเขาและยื่นมัน. นางสีขาวดึงกลับมาพร้อมกับแสยะ แต่ลูกชายของเธอ ใช้มันตรวจสอบมันอยากรู้อยากเห็น. "และสิ่งที่จะมีพิเศษเกี่ยวกับเรื่องนี้?" ถามนายสีขาวในขณะที่เขาเอาไปจากลูกชายของเขาและมีการตรวจสอบมันวางมันลงบนโต๊ะ. "มันมีคาถาใส่มันโดย แตเก่า "กล่าวว่า Sargeant เมเจอร์" มุนิมาก เขาต้องการที่จะแสดงให้เห็นว่าชะตากรรมปกครองชีวิตของผู้คนและว่าผู้ที่แทรกแซงด้วยมันก็เพื่อความเศร้าโศกของพวกเขา เขาใส่คาถากับมันเพื่อให้สามแยกชายแต่ละคนอาจจะมีความปรารถนาสามจากมัน. " มารยาทของเขาเป็นที่น่าประทับใจเพื่อให้ผู้ฟังของเขาได้สติว่าเสียงหัวเราะเบา ๆ ของพวกเขาค่อนข้างจาร์เรด. " ดีทำไมไม่คุณมีสามครับ ? "เฮอร์เบิร์ขาวกล่าวว่าชาญฉลาด. ทหารถือว่าเขาวิธีการที่วัยกลางคนเป็นเคยชินที่จะเชื่อว่าเยาวชนเกรงใจ." ฉันมี "เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ และใบหน้ามีรอยของเขาขาว. " และคุณไม่ได้จริงๆมีความปรารถนาสามได้รับ? " ให้นางสีขาว. "ผมไม่" กล่าวว่า SEARGENT สำคัญและเขาแก้วเคาะกับฟันแข็งแรงของเขา. "และมีคนอื่นอยาก?" ยืนกรานหญิงชรา. "ชายคนแรกมีสามความปรารถนาของเขา ใช่ "คือคำตอบว่า" ผมไม่ทราบว่าสองคนแรก แต่ที่สามคือการตาย นั่นเป็นวิธีที่ผมได้ตีน. " เสียงของเขาเป็นหลุมฝังศพเพื่อให้ Hush ลดลงเมื่อกลุ่ม. " หากคุณมีสามความปรารถนาของคุณมันไม่ดีให้คุณแล้วจากนั้นมอร์ริส "ชายชรากล่าวว่าที่ผ่านมา." สิ่งที่ทำ คุณเก็บมันไว้? " ทหารส่ายหัว." แฟนซีฉันคิดว่า "เขาบอกว่าช้า." ฉันไม่ได้มีความคิดที่จะขายมันบาง แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะ