Chapter 4 In the atticThat first ni

Chapter 4 In the attic
That first night in the attic, Sara lay awake in the dark. She could hear rats scuffling in the walls -My father's dead! "She sobbed." I'll never see him again"
Every day, Sara was sent on errand after errand. She was expected to go out in all weathers and to dust and scrub the rooms. At the end of each busy day, Miss Minchin sent her to the schoolroom to study, so she would learn enough to teach the younger pupils.
over time, Sara's frocks grew shorter and shabbier and she became thin and pale. The other pupils stopped talking to her. "To think she was the girl with the diamond mines, scoffed Lavinia. Now she's nothing alma "I won't cry," thought Sara, biting hard on her lip. "I won't Her only friend was Becky. Theu had little chance to talk during the day, but each night, Becky crept into Sara's room.
"Let's pretend this room is covered in thick, soft rugs," said Sara. Over in the corner there's a little sofa, with cushions you can curl up on and a blazing fire. ooh!" said Beck stretching out her hands. I can almost feel it, miss. "
But once Becky had left, Sara's vision faded from her mind, and the attic was as cold and bare as before. Sometimes," Sara thought, it feels like the loneliest place in the world."

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 4 ในห้องใต้หลังคาคืนแรกที่ห้องใต้หลังคา ซาร่าวางตื่นตัวในความมืด เธอสามารถได้ยินเสียงหนูบอลยูเวนตุในผนัง-พ่อของตาย "เธอ sobbed นี้" ฉันจะไม่เคยเห็นเขาอีก"ทุกวัน ซาร่าถูกส่งบนธุระหลังจากกิจธุระ เธอคาดว่า จะออกไปในทุกสภาพอากาศ และฝุ่น และขัดห้อง ปลายของแต่ละวันยุ่ง พลาด Minchin ส่งเธอไป schoolroom ศึกษา เพื่อเธอจะเรียนรู้เพียงพอที่จะสอนนักเรียนช่วงเวลา Sara frocks เติบโตสั้นกว่า และ shabbier และเธอเป็นบาง และซีด นักเรียนอื่น ๆ หยุดพูดคุยกับเธอ "คิดว่าเธอเป็นสาวที่ มีเหมืองเพชร scoffed เนีย ตอนนี้เธอเป็นอะไรม่า "ฉันจะไม่ร้องไห้ คิดว่า ซาร่า กัดบนริมฝีปากของเธออย่างหนัก "ฉันจะไม่เธอเพียงเพื่อนเป็นเบ็คกี Theu มีโอกาสน้อยในการพูดคุยในระหว่างวัน แต่ละกลางคืน เบ็คคืบคลานเข้าไปในห้องของ Sara "ลองมาทำเป็นห้องนี้ครอบคลุมในพรมหนา นุ่ม ซาร่ากล่าว ผ่านมุม มีโซฟาเล็ก ๆ ด้วยหมอนอิงที่คุณสามารถโค้งงอขึ้นบนและเป็นไฟที่ลุกโชน โอ "กล่าวว่า เบ็คยืดออกมือของเธอ ฉันเกือบจะสามารถรู้สึกว่ามัน พลาด "แต่เมื่อมาเบ็ค วิสัยทัศน์ของ Sara ที่จางหายไปจากใจของเธอ และห้องใต้หลังคาที่เย็น และเปลือยเป็นก่อน บางครั้ง ซาร่าคิดว่า โตงสถาน loneliest ในโลก "

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 4 ในห้องใต้หลังคา
ที่คืนแรกในห้องใต้หลังคาซาร่าวางตื่นตัวในที่มืด เธอสามารถได้ยินเสียงหนู scuffling ในผนังพ่อของผมตาย! "เธอสะอื้น." ฉันจะไม่เคยเห็นเขาอีกครั้ง "
ทุกวัน, ซาร่าถูกส่งไปทำธุระหลังจากทำธุระ. เธอเป็นคนที่คาดว่าจะออกไปในทุกสภาพอากาศและฝุ่นละอองและขัดห้องพัก. ตอนท้ายของแต่ละวันที่วุ่นวายนางสาว Minchin ส่งเธอไป ห้องเรียนเพื่อการศึกษาเพื่อที่เธอจะได้เรียนรู้มากพอที่จะสอนนักเรียนที่อายุน้อยกว่า.
เมื่อเวลาผ่านไป frocks ซาร่าเติบโตสั้นและ shabbier และเธอก็กลายเป็นบางและอ่อน. นักเรียนอื่น ๆ หยุดพูดคุยกับเธอ. "เพื่อคิดว่าเธอเป็นสาวที่มีเหมืองเพชร , เย้ยหยันลาวิเนีย ตอนนี้เธอไม่มีอะไรเก่า "ผมจะไม่ร้องไห้" คิดว่าซาร่ากัดอย่างหนักเกี่ยวกับริมฝีปากของเธอ "ผมจะไม่ได้ของเธอเพื่อนเพียงคนเดียวเป็น Becky. Theu มีโอกาสน้อยมากที่จะพูดคุยในระหว่างวัน แต่ในแต่ละคืนเบ็คกีพุ่งเข้ามาในห้องของ Sara.
" Let 's ทำเป็นห้องนี้จะครอบคลุมในหนาพรมนุ่ม "ซาร่ากล่าวว่า. กว่าใน มุมมีโซฟาเล็ก ๆ น้อย ๆ กับหมอนอิงคุณสามารถขดตัวบนและไฟที่ลุกโชติช่วง. Ooh! " กล่าวว่าเบ็คยืดออกมือของเธอ ฉันเกือบจะสามารถรู้สึกว่ามันพลาด "
แต่เมื่อเบ็คกีได้ออกจากวิสัยทัศน์ของ Sara จางหายไปจากใจของเธอและห้องใต้หลังคาเป็นที่หนาวเย็นและเปลือยเป็นมาก่อน. บางครั้ง" ซาร่าคิดว่ามันรู้สึกเหมือนสถานที่เปล่าเปลี่ยวในโลก. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 4 ในห้องใต้หลังคาคืนแรกในห้องใต้หลังคา ซาร่านอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืด เธอได้ยินเสียงหนู scuffling ในผนัง - พ่อฉันตายแล้ว ! " เธอร้องไห้ ผมจะไม่มีวันได้เห็นเขาอีกแล้วทุก ๆวัน ซาร่าถูกส่งในงานหลังนิดหน่อย เธอคาดว่าจะออกไปในทุกสภาพอากาศและฝุ่นละอองและถูห้อง ในตอนท้ายของแต่ละวันยุ่ง มิสมินชินส่งเธอไปที่ห้องเรียน เพื่อเรียน เพื่อที่เธอจะได้เรียนรู้มากพอที่จะสอนศิษย์น้องตลอดเวลา ซาร่า frocks เติบโตสั้นเก่าๆ และเธอก็ผอมและซีด นักเรียนอื่น ๆหยุดคุยกับเธอ " . คิดว่าเป็นผู้หญิง ด้วยเพชรเหมืองเย้ยหยันลาวิเนีย . ตอนนี้เธอไม่มีอะไรแอล " ฉันจะไม่ร้องไห้ " คิดว่าซาร่า กัดหนักบนปากของเธอ " ผมไม่ได้เป็นเพื่อนคนเดียวของเธอคือ เบคกี้ ถือได้โอกาสน้อยที่จะพูดในระหว่างวัน แต่ในแต่ละคืน เบคกี้ย่องเข้าห้องของซาร่า" สมมติว่าห้องนี้เป็นห้องที่ปกคลุมด้วยพรมหนาๆ นุ่มๆ กล่าวว่า ซาร่า มากกว่าในมุมมีโซฟาเล็กๆ กับเบาะรองนั่งสามารถขดตัวบนและไฟสว่าง . โอ้ ! บอกเบ็คยืดออกจากมือของเธอ ฉันเกือบจะรู้สึกถึงมัน คิดถึง "แต่เมื่อ เบคกี้ มีแล้ว วิสัยทัศน์ของ ซาร่า จางหายไปจากความคิดของเธอและห้องใต้หลังคาเป็นหนาว และคลอดก่อน บางครั้ง " ซาร่าคิดว่า มันรู้สึกเหมือนที่โดดเดี่ยวที่สุดในโลก