Applying Power’s (2003b) notion of

Applying Power’s (2003b) notion of calculative cultures sheds some light on the underlyingcurrents that resulted in these particular risk management and control patterns. Calculative idealism and calculative pragmatism describe two extreme attitudes of users towards the products of highly quantified models, which are shrouded in analytical mystique. In the context of risk management, calculative idealists believe in the power of risk models and given sufficient data quality, they regard the outputs of the models as economic representations of risk, suitable for limit setting and control.
Calculative pragmatists, on the other hand, typically regard numbers as only attention-directing devices with no intrinsic claims to represent reality. Risk models are useful only when they reveal trends in risk for management purposes and help to steer behaviour in theright direction. In order to make risk numbers a basis for control, calculative pragmatists areready to tamper the numbers produced by models with judgment and intuition.
Calculative idealists and calculative pragmatists are ideal types, in practice one finds peopleholding a mixture of these views (eg, short-term pragmatists being long-term idealists etc), aswell as moving from one attitude towards the other (eg, as they rise in the organizational hierarchy or change occupational groups). However, in order to determine the remit of risk management and the corresponding risk management methodologies, the senior risk officers interviewed had to decide to what extent they regarded risk numbers as representing economicreality.
The interview material suggests that BWT’s senior risk officers regarded the risk numbers asattention-directing devices with little intrinsic claims to represent reality. They saw their contribution in helping to steer line management behaviour in the right direction. Further, in a control setting where conflicting risk and return objectives wrestled with one another, seniorrisk officers sought to direct the attention of decision makers to issues that warranted priorityat any given time.
At Fraser it appeared that risk officers displayed a great deal of calculative idealism in thatthey aimed to represent the cost of true economic capital based on high quality data and they worried constantly about the ‘robust’ and ‘hard’ nature of their risk analysis. This calculative idealism was challenged in the process of allocating the Group’s capital to business units. It took a second team of risk capital controllers to realise that calculative idealism had to be combined with political shrewdness. Fraser’s own organisational culture imposed a constant consensus-seeking behaviour on decision-makers. Hence in the process of risk capital allocations risk people’s calculative idealism was toned down to the extent that the next economic capital team was willing to compromise their preferred technique for the sake of reaching a compromise between the competing risk-return interests within the group. Nevertheless, by involving ‘experts’, the language of these negotiations remained technical . Different Economic Capital allocation methodologies wrestled with each other, representing the different risk-return interests of business units – until a final compromise was achieved. The quasi-technical process of decision making by compromise (Burchell et al 1980) gave risk capital allocations sufficient credibility to make it integral to strategic planning and performance management at Fraser.
The existence of different calculative cultures, based on the evidence presented here, is detectable in the attitude of senior risk officers to the outputs of risk management models in use. Apparently, senior risk officers develop personal philosophies about the ‘manageability’ of risks by quantitative models. While there appears to be much consensus on the manageability of certain risks (eg, market risks), the issue of non-quantifiable risks and that of internal capital allocation are contestable. BWT’s senior risk officers who had doubts about the use of quantitative models in these contested locales chose to define their area of competence broadly (encompassing risks outside the quantifiable risk framework). Conversely, senior risk officers at Fraser who had more confidence in the reliability of the risk models were able to make them work in the contested locale of capital allocations and performance measurement. However, by doing so, they confined their area of influence to thatof measurable risks. This underlines the role of managerial discretion (at least in part) in the selection and use of ERM systems.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใช้อำนาจของ (2003b) แนวคิดของวัฒนธรรม calculative sheds บางเบาบน underlyingcurrents ที่ทำให้เกิดความเสี่ยงการจัดการและการควบคุมรูปแบบเหล่านี้ Calculative idealism และ calculative pragmatism อธิบายทัศนคติมากสองผู้ต่อผลิตภัณฑ์รุ่นสูง quantified ซึ่งมีป่าไม้พร้อมติดวิเคราะห์ ในบริบทของการบริหารความเสี่ยง calculative idealists เชื่อในพลังของแบบจำลองความเสี่ยง และให้ข้อมูลเพียงพอคุณภาพ พวกเขาถือแสดงผลของแบบจำลองความเสี่ยง เหมาะสำหรับการตั้งค่าขีดจำกัดและการควบคุมทางเศรษฐกิจแทน Calculative pragmatists คง โดยทั่วไปพิจารณาตัวเลขเป็นอุปกรณ์ใส่ผู้กำกับเดียวกับร้อง intrinsic ไม่ถึงความเป็นจริง แบบจำลองความเสี่ยงจะมีประโยชน์เฉพาะเมื่อพวกเขาเปิดเผยแนวโน้มในความเสี่ยงสำหรับการจัดการ และช่วยคัดท้ายพฤติกรรมในทิศทาง theright เพื่อให้ความเสี่ยงตัวเลขพื้นฐานสำหรับการควบคุม calculative pragmatists areready เพื่อแก้ไขข้อมูลเลขที่ผลิต โดยรุ่นที่มีวิจารณญาณและสัญชาตญาณ Calculative idealists และ calculative pragmatists เป็นชนิดเหมาะ ในทางปฏิบัติ ได้พบกับ peopleholding ส่วนผสมมุมมองเหล่านี้ (เช่น ระยะสั้น pragmatists การ idealists ระยะยาวฯลฯ), aswell เป็นย้ายจากท่าหนึ่งไปยังอีก (เช่น เป็นพวกเขาในลำดับชั้นขององค์กรที่เพิ่มขึ้น หรือเปลี่ยนกลุ่มอาชีว) อย่างไรก็ตาม เพื่อชำระเงินผ่านธนาคารของการจัดการความเสี่ยงและความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกำหนด วิธีการจัดการ ความเสี่ยงอาวุโสเจ้าหน้าที่สัมภาษณ์ได้ตัดสินขอบเขตพวกเขาถือว่าเลขเสี่ยงเป็นแทน economicreality วัสดุสัมภาษณ์แนะนำว่า เจ้าหน้าที่ความเสี่ยงอาวุโสของ BWT ถือว่าเสี่ยงหมายเลข asattention ผู้กำกับอุปกรณ์กับร้อง intrinsic น้อยแสดงถึงความเป็นจริง จะเห็นส่วนของพวกเขาในการช่วยคัดท้ายบรรทัดการจัดการพฤติกรรมในทิศทางที่ถูก เพิ่มเติม การควบคุม wrestled ซึ่งวัตถุประสงค์ความเสี่ยงและผลตอบแทนที่ขัดแย้งกัน seniorrisk เจ้าหน้าที่พยายามที่จะตรงความสนใจของผู้ตัดสินใจในปัญหาที่ warranted priorityat เวลาที่กำหนด ที่เฟรเซอร์ปรากฏว่า เจ้าหน้าที่ความเสี่ยงแสดงมาก calculative idealism ใน thatthey มีวัตถุประสงค์เพื่อแสดงถึงต้นทุนของทุนทางเศรษฐกิจที่แท้จริงตามข้อมูลที่มีคุณภาพสูง และตลอดเวลาพวกเขากังวลเกี่ยวกับธรรมชาติ 'แข็ง' และ 'ยาก' ของการวิเคราะห์ความเสี่ยง นี้ idealism calculative ถูกท้าทายกระบวนการปันส่วนของกลุ่มทุนธุรกิจหน่วย มันเอาทีมที่สองของตัวควบคุมความเสี่ยงทุนตระหนักถึงว่า calculative idealism ได้รวมกับเมือง shrewdness ของเฟร organisational วัฒนธรรมกำหนดแบบคงช่วยหาพฤติกรรมในผู้ผลิตตัดสินใจ ดังนั้น ในกระบวนการความเสี่ยงความเสี่ยงทุนปันส่วน idealism calculative ประชาชนถูกเหลืองกระชับลงที่ทีมทุนทางเศรษฐกิจต่อไปกล้าไปทำเทคนิคของพวกเขาต้องการเพื่อเข้าถึงการประนีประนอมระหว่างความเสี่ยงผลตอบแทนผลประโยชน์แข่งขันภายในกลุ่ม อย่างไรก็ตาม โดยเกี่ยวข้องกับ 'ผู้เชี่ยวชาญ' ภาษาของเจรจาเหล่านี้ยังคงเทคนิค วิธีการปันส่วนการทุนทางเศรษฐกิจแตกต่างกันที่ wrestled กัน แสดงถึงผลประโยชน์ผลตอบแทนความเสี่ยงแตกต่างกันของหน่วยธุรกิจจนกว่าปัญหาสุดท้ายสำเร็จ กระบวนการตัดสินใจโดยประนีประนอม (Burchell et al 1980) กึ่งเทคนิคให้ปันส่วนความเสี่ยงทุนความน่าเชื่อถือเพียงพอเพื่อให้เป็นการวางแผนเชิงกลยุทธ์และการจัดการประสิทธิภาพที่เฟรเซอร์ การดำรงอยู่ของวัฒนธรรม calculative ต่าง ๆ ตามหลักฐานที่แสดงที่นี่ เป็นอาสาในทัศนคติของเจ้าหน้าที่ความเสี่ยงอาวุโสเพื่อแสดงผลของแบบจำลองการบริหารความเสี่ยงใช้ เห็นได้ชัด เจ้าหน้าที่ความเสี่ยงอาวุโสพัฒนาปรัชญาส่วนบุคคลเกี่ยวกับ 'จัดการ' ความเสี่ยง ด้วยแบบจำลองเชิงปริมาณ ในขณะที่ปรากฏ ว่าช่วยให้มากในการจัดการความเสี่ยงบางอย่าง (เช่น ตลาดความเสี่ยง), เรื่องความเสี่ยงไม่ใช่วัดปริมาณได้และจัดสรรเงินทุนภายในที่จะ contestable เจ้าหน้าที่ความเสี่ยงอาวุโสของ BWT ที่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับการใช้แบบจำลองเชิงปริมาณในย่านเหล่านี้ระหว่าง เลือกเพื่อกำหนดพื้นที่ของความสามารถของตนอย่างกว้างขวาง (ครอบคลุมความเสี่ยงนอกกรอบความเสี่ยงที่วัดปริมาณได้) ในทางกลับกัน เจ้าหน้าที่ความเสี่ยงอาวุโสที่เฟรเซอร์ที่มีความมั่นใจมากในความน่าเชื่อถือของแบบจำลองความเสี่ยง สามารถทำงานในระหว่างทุนการปันส่วนและการวัดประสิทธิภาพ อย่างไรก็ตาม ตาม พวกเขาจำกัดพื้นที่ของตนมีอิทธิพลกับความเสี่ยงที่วัด thatof นี้ขีดเส้นใต้บทบาทของพิจารณาจัดการ (น้อยบางส่วน) ในการเลือกและการใช้ระบบกีดกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การใช้อำนาจ (2003b) ความคิดของวัฒนธรรม calculative เพิงบางอย่างเกี่ยวกับ underlyingcurrents ที่ส่งผลให้การบริหารความเสี่ยงเหล่านี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งและรูปแบบการควบคุม ความเพ้อฝันและปฏิบัติ calculative calculative อธิบายสองทัศนคติที่รุนแรงของผู้ใช้ที่มีต่อผลิตภัณฑ์ของรุ่นปริมาณสูงซึ่งจะถูกปกคลุมไปด้วยความขลังวิเคราะห์ ในบริบทของการบริหารความเสี่ยง, อุดมการณ์ calculative เชื่อในพลังของแบบจำลองความเสี่ยงและคุณภาพของข้อมูลที่ได้รับเพียงพอที่พวกเขามองว่าผลของรูปแบบการเป็นตัวแทนทางเศรษฐกิจของความเสี่ยงที่เหมาะสมสำหรับการตั้งค่าขีด จำกัด และการควบคุม.
calculative ปฏิบัติในมืออื่น ๆ โดยทั่วไปจะมีตัวเลขที่ถือว่าเป็นอุปกรณ์ที่ให้ความสนใจกำกับเท่านั้นที่มีการเรียกร้องไม่เป็นธรรมเพื่อเป็นตัวแทนของความเป็นจริง แบบจำลองความเสี่ยงจะมีประโยชน์ก็ต่อเมื่อพวกเขาเปิดเผยแนวโน้มความเสี่ยงเพื่อการบริหารและช่วยคัดท้ายพฤติกรรมในทิศทางสิทธิที่ เพื่อที่จะทำให้ตัวเลขความเสี่ยงพื้นฐานสำหรับการควบคุมปฏิบัติ calculative areready ไปยุ่งตัวเลขที่ผลิตโดยรุ่นที่มีการตัดสินและสัญชาตญาณ.
อุดมการณ์ calculative และปฏิบัติ calculative ประเภทที่เหมาะในทางปฏิบัติพบ peopleholding ส่วนผสมของมุมมองเหล่านี้ (เช่นในระยะสั้น ปฏิบัติเป็นระยะอุดมการณ์ในระยะยาว ฯลฯ ) ตลอดจนการเคลื่อนย้ายจากที่หนึ่งทัศนคติต่ออื่น ๆ (เช่นที่พวกเขาเพิ่มขึ้นในลำดับชั้นขององค์กรหรือเปลี่ยนกลุ่มอาชีพ) อย่างไรก็ตามในการที่จะตรวจสอบการโอนการบริหารความเสี่ยงและวิธีการบริหารจัดการความเสี่ยงที่สอดคล้องกันเจ้าหน้าที่ความเสี่ยงอาวุโสสัมภาษณ์จะต้องตัดสินใจสิ่งที่ขอบเขตที่พวกเขาได้รับการยกย่องตัวเลขความเสี่ยงเป็นคิดเป็น economicreality.
วัสดุที่ให้สัมภาษณ์แสดงให้เห็นว่าเจ้าหน้าที่มีความเสี่ยงระดับสูง BWT ของการยกย่องว่าตัวเลขความเสี่ยง อุปกรณ์ asattention กำกับกับการเรียกร้องที่แท้จริงเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเป็นตัวแทนของความเป็นจริง พวกเขาเห็นผลงานของพวกเขาในการช่วยคัดท้ายพฤติกรรมจัดการสายในทิศทางที่ถูกต้อง นอกจากนี้ในการตั้งค่าการควบคุมที่มีความเสี่ยงที่ขัดแย้งกันและกลับวัตถุประสงค์ปล้ำกับอีกคนหนึ่งเจ้าหน้าที่ seniorrisk พยายามที่จะตรงความสนใจของผู้มีอำนาจตัดสินใจในการปัญหาที่รับประกัน priorityat เวลาใดก็ตาม.
ที่เฟรเซอร์ก็ปรากฏเจ้าหน้าที่ความเสี่ยงที่แสดงการจัดการที่ดีของความเพ้อฝัน calculative ในการมุ่งเป้าไปว่าพวกเขาจะเป็นตัวแทนของค่าใช้จ่ายของทุนทางเศรษฐกิจที่แท้จริงอยู่บนพื้นฐานของข้อมูลที่มีคุณภาพสูงและพวกเขากังวลอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับ 'ประสิทธิภาพ' และธรรมชาติที่ยากของการวิเคราะห์ความเสี่ยงของพวกเขา เพ้อฝัน calculative นี้กำลังถูกท้าทายในกระบวนการของการจัดสรรเงินทุนของกลุ่ม บริษัท ให้กับหน่วยธุรกิจ มันต้องใช้เวลาเป็นทีมที่สองของการควบคุมเงินทุนที่มีความเสี่ยงที่จะตระหนักว่าเพ้อฝัน calculative ต้องนำมารวมกับความฉลาดทางการเมือง วัฒนธรรมองค์กรของเฟรเซอร์ของตัวเองที่กำหนดพฤติกรรมการแสวงหาฉันทามติคงที่ต่อผู้มีอำนาจตัดสินใจ ดังนั้นในขั้นตอนของความเพ้อฝันการจัดสรรทุนความเสี่ยงความเสี่ยงของคน calculative ถูกกระชับลงเท่าที่ทีมทุนทางเศรษฐกิจต่อไปก็เต็มใจที่จะประนีประนอมเทคนิคต้องการของพวกเขาเพื่อประโยชน์ของการเข้าถึงการประนีประนอมระหว่างผลประโยชน์ที่มีความเสี่ยงผลตอบแทนการแข่งขันภายในกลุ่ม อย่างไรก็ตามจากการที่เกี่ยวข้องกับ 'ผู้เชี่ยวชาญ' ภาษาของการเจรจาเหล่านี้ยังคงอยู่ทางเทคนิค วิธีการจัดสรรทุนทางเศรษฐกิจที่แตกต่างกันปล้ำกับแต่ละอื่น ๆ เป็นตัวแทนผลประโยชน์ที่มีความเสี่ยงผลตอบแทนที่แตกต่างกันของหน่วยธุรกิจ - จนกว่าประนีประนอมสุดท้ายก็ประสบความสำเร็จ กระบวนการกึ่งทางเทคนิคของการตัดสินใจโดยการประนีประนอม (Burchell et al, 1980) ให้การจัดสรรทุนความเสี่ยงความน่าเชื่อถือเพียงพอที่จะทำให้มันเป็นหนึ่งในการวางแผนเชิงกลยุทธ์และการจัดการประสิทธิภาพที่เฟรเซอร์.
การดำรงอยู่ของวัฒนธรรม calculative ที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับหลักฐานที่นำเสนอนี้เป็น ที่ตรวจพบในทัศนคติของเจ้าหน้าที่ที่มีความเสี่ยงระดับสูงเพื่อผลของรูปแบบการจัดการความเสี่ยงในการใช้งานที่ เห็นได้ชัดว่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงที่มีความเสี่ยงในการพัฒนาส่วนบุคคลเกี่ยวกับปรัชญาของการบริหารจัดการของความเสี่ยงโดยแบบจำลองเชิงปริมาณ ในขณะที่ปรากฏจะมีความเห็นเป็นเอกฉันท์ในการบริหารจัดการมากของความเสี่ยงบางอย่าง (เช่นตลาดความเสี่ยง) ปัญหาของความเสี่ยงที่ไม่ใช่เชิงปริมาณและการจัดสรรเงินทุนภายในโต้แย้ง เจ้าหน้าที่อาวุโส BWT ความเสี่ยงของผู้ที่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับการใช้แบบจำลองเชิงปริมาณในการประกวดสถานที่เหล่านี้เลือกที่จะกำหนดพื้นที่ของพวกเขาจากความสามารถในวงกว้าง (ครอบคลุมความเสี่ยงนอกกรอบความเสี่ยงเชิงปริมาณ) ตรงกันข้ามเจ้าหน้าที่ความเสี่ยงระดับสูงที่เฟรเซอร์ที่มีความมั่นใจมากขึ้นในความน่าเชื่อถือของรูปแบบที่มีความเสี่ยงก็สามารถที่จะทำให้พวกเขาทำงานในสถานที่ที่เข้าร่วมแข่งขันของการจัดสรรเงินทุนและการวัดประสิทธิภาพ แต่ด้วยการทำเช่นนั้นพวกเขาถูกคุมขังในพื้นที่ของพวกเขาที่จะมีอิทธิพลต่อความเสี่ยงที่วัด thatof นี้เน้นบทบาทของการใช้ดุลยพินิจในการบริหารจัดการ (อย่างน้อยบางส่วน) ในการเลือกและการใช้ระบบ ERM

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การใช้พลังงาน ( 2003b ) ความคิดของวัฒนธรรมที่คำนวณได้หายบางแสงใน underlyingcurrents ที่เกิดในเหล่านี้โดยเฉพาะการบริหารความเสี่ยงและการควบคุมรูปแบบ จิตนิยม ผลประโยชน์ที่คำนวณได้อธิบายสองทัศนคติที่รุนแรงของผู้ใช้ที่มีต่อผลิตภัณฑ์ของปริมาณสูง โมเดล ซึ่งเป็น shrouded ในการวิเคราะห์เรื่องลี้ลับ ในบริบทของการบริหารจัดการความเสี่ยงชอบคิดแต่พวกมีความคิดแต่เชื่อในพลังของแบบจำลองความเสี่ยงและให้ข้อมูลที่มีคุณภาพเพียงพอที่พวกเขาพิจารณาผลของแบบจำลองที่เป็นตัวแทนของความเสี่ยงทางเศรษฐกิจที่เหมาะสมสำหรับการตั้งค่าขีด จำกัด และการควบคุม pragmatists
คำนวณบนมืออื่น ๆที่มักจะพิจารณาตัวเลขเป็นเพียงความสนใจกับอุปกรณ์ที่มีไม่เรียกร้องที่แท้จริงเพื่อแสดงความเป็นจริงแบบจำลองความเสี่ยงจะเป็นประโยชน์เฉพาะเมื่อพวกเขาเปิดเผยแนวโน้มความเสี่ยงเพื่อวัตถุประสงค์ในการจัดการและช่วยคัดท้ายชัดเจนในทิศทางที่เหมาะสม . เพื่อให้ตัวเลขความเสี่ยงพื้นฐานสำหรับการควบคุมผลประโยชน์ pragmatists areready ที่จะยุ่งตัวเลขผลิตโดยรุ่นที่มีความยุติธรรมและสัญชาตญาณ .
พวกมีความคิดแต่รอบจัดรอบจัด pragmatists และประเภทที่เหมาะสมที่สุดในการปฏิบัติอย่างใดอย่างหนึ่งที่พบ peopleholding ส่วนผสมของมุมมองเหล่านี้ ( เช่น ระยะสั้น ระยะยาว เป็นพวกมีความคิดแต่ pragmatists ฯลฯ ) และย้ายจากทัศนคติในเรื่องอื่น ๆ ( เช่นที่พวกเขาเพิ่มขึ้นในระดับองค์การ หรือเปลี่ยนกลุ่มอาชีพ ) อย่างไรก็ตาม ในการตรวจสอบข้อจำกัดของการบริหารจัดการความเสี่ยงและการบริหารจัดการความเสี่ยงที่วิธีการเจ้าหน้าที่ความเสี่ยงอาวุโสสัมภาษณ์ต้องตัดสินใจสิ่งที่ขอบเขตที่พวกเขาถือว่าตัวเลขความเสี่ยงในฐานะที่เป็นตัวแทนของ economicreality .
วัสดุสัมภาษณ์ชี้ว่า ความเสี่ยงของเจ้าหน้าที่อาวุโสขึ้นถือว่าตัวเลขความเสี่ยงชี้นำอุปกรณ์ asattention น้อยอ้างว่าเป็นตัวแทนที่แท้จริง พวกเขาได้เห็นผลงานของพวกเขาในการช่วยคัดท้ายพฤติกรรมการจัดการบรรทัดในทิศทางที่ถูกต้องเพิ่มเติม ในการควบคุมการตั้งค่าที่ความเสี่ยงที่ขัดแย้งกันและวัตถุประสงค์กลับมาปล้ำกัน กับอีกแบบหนึ่ง เจ้าหน้าที่ seniorrisk ขอให้ตรงความสนใจของผู้ตัดสินใจปัญหาที่รับประกัน
priorityat เวลาใดก็ตามที่ เฟรเซอร์ ปรากฏว่าเจ้าหน้าที่เสี่ยงแสดงการจัดการที่ดีของผลประโยชน์ในอุดมคติมีวัตถุประสงค์เพื่อแสดงต้นทุนทางเศรษฐกิจที่แท้จริงบนพื้นฐานของข้อมูลที่มีคุณภาพสูงและพวกเขากังวลอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับ ' แข็งแกร่ง ' และ ' ยาก ' ลักษณะของการวิเคราะห์ความเสี่ยงของตน จิตนิยม ผลประโยชน์นี้ถูกท้าทายในกระบวนการของการจัดสรรทุนของกลุ่มให้กับหน่วยธุรกิจมันเอาทีมที่สองของตัวควบคุมทุนความเสี่ยงที่จะตระหนักว่าอุดมการณ์ผลประโยชน์ต้องรวมกับมีเล่ห์เหลี่ยมทางการเมือง เฟรเซอร์ขององค์กรวัฒนธรรมกำหนดพฤติกรรมการแสวงหาค่าคงที่ฉันทามติในร .ดังนั้นในกระบวนการของการจัดสรรทุนความเสี่ยงความเสี่ยงเป็นคนรอบจัดจิตนิยมถูกกระชับลงในขอบเขตที่ ทีมทุนทางเศรษฐกิจต่อไป ยอมประนีประนอมเทคนิคที่ต้องการของพวกเขาเพื่อประโยชน์ของการประนีประนอมระหว่างแข่งขันผลตอบแทนความเสี่ยงผลประโยชน์ภายในกลุ่ม อย่างไรก็ตาม โดยผู้เชี่ยวชาญที่เกี่ยวข้องกับ ' ' , ภาษาของการเจรจาเหล่านี้ยังคงอยู่ เทคนิควิธีการจัดสรรทุนทางเศรษฐกิจที่แตกต่างกันเล่นมวยปล้ำกับแต่ละอื่น ๆ ที่เป็นตัวแทนของความเสี่ยงที่แตกต่างกันคืนผลประโยชน์ของหน่วยธุรกิจและการประนีประนอม จนสุดท้ายได้บรรลุแล้วส่วนเทคนิคและกระบวนการของการตัดสินใจโดยการประนีประนอม ( เบอร์เชลล์ et al , 1980 ) ได้จัดสรรทุนเพียงพอต่อเงินให้ครบถ้วนเพื่อการวางแผนเชิงกลยุทธ์และการบริหารผลการปฏิบัติงานที่ เฟรเซอร์ .
การดำรงอยู่ของวัฒนธรรมที่คำนวณได้แตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับหลักฐานที่แสดงที่นี่มีการตรวจพบในทัศนคติของเจ้าหน้าที่ความเสี่ยงเพื่อผลผลิตของโมเดลบริหารความเสี่ยงในการใช้ เห็นได้ชัดว่า เจ้าหน้าที่อาวุโสพัฒนาปรัชญาเกี่ยวกับความเสี่ยงส่วนบุคคล ' การจัดการ ' ของความเสี่ยงโดยแบบจำลองเชิงปริมาณ ในขณะที่มีปรากฏเป็นจำนวนมากในการจัดการของความเสี่ยง ( เสี่ยงเช่น ตลาด )ปัญหาของการไม่สามารถวัดความเสี่ยงและการจัดสรรทุนภายใน contestable . ขึ้นเป็นเสี่ยงอาวุโสเจ้าหน้าที่ที่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับการใช้แบบจำลองเชิงปริมาณในสถานที่เหล่านี้ทำให้พื้นที่ของพวกเขาเลือกที่จะกำหนดความสามารถวงกว้าง ( ครอบคลุมความเสี่ยงนอกกรอบความเสี่ยงเชิงปริมาณ ) ในทางกลับกันเจ้าหน้าที่อาวุโส ความเสี่ยงที่ เฟรเซอร์ ที่มีความมั่นใจในความน่าเชื่อถือของแบบจำลองความเสี่ยงสามารถทำให้พวกเขาทำงานในสถานที่ประกวดในการจัดสรรทุนและการวัดผลการปฏิบัติงาน อย่างไรก็ตาม การทำเช่นนั้น พวกเขาถูกคุมขังพื้นที่ของพวกเขามีอิทธิพลต่ออาร์เอสความเสี่ยงสามารถวัดได้ นี้ขีดเส้นใต้บทบาทของการจัดการดุลยพินิจ ( อย่างน้อยในส่วนหนึ่ง ) ในการเลือกใช้ระบบ
เอ่อ .