User fees and targeting the poorTha

User fees and targeting the poor
Thailand had used this user fees model since 1945. This financial model has a potential
to raise revenue into health care system. In Thailand, revenues collected from all sources
accounted for 10-25% in health center, 25 - 40 % in public hospitals before UC era.
However, patients might go bankrupt according to paying medical bills, or it could be
financial barrier for people to access to care. Therefore poor people should have financial
safety net. Thailand had a long experience on using mean test in the MWS that it was
difficult and consumed a lot of resource to targeting the poor due to dynamic of poverty
status of household and under-reporting by households especially non-financial assets.
The Bureau of Policy Planning of the MoPH evaluated that validity of providing the
entitlement for medical welfare for the poor in 1998 was only 35%. Panel data survey in
4 provinces from 1997 to 2003, which was conducted by Prof. Townsend showed a high
social mobility. Only one forth of population remained in the same income class during
study period. 72% of the household in poorest quintile moved upward, and a lot of
households in higher income quintiles moved downward at the same time (Siamwala and
Jitsuchon, 2007).
In conclusion, this financial model is not a mean to universal coverage. However, if there
is limitation of government budget. First priority should be expansion of the coverage of
health care infrastructure to provide public health and prevention services. Regarding
curative services, user fee model with appropriate measures to decrease financial

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ค่าธรรมเนียมของผู้ใช้และการกำหนดเป้าหมายคนยากจนประเทศไทยได้ใช้รูปแบบนี้ผู้ใช้ค่าธรรมเนียมนับตั้งแต่ปี 1945 แบบจำลองทางการเงินนี้มีศักยภาพการเพื่อเพิ่มรายได้ในระบบสุขภาพ ในประเทศไทย ส่วนรายได้ที่เก็บจากแหล่งข้อมูลทั้งหมดบัญชีสำหรับ 10-25% ในศูนย์สุขภาพ 25-40% ในโรงพยาบาลของรัฐบาลก่อนยุค UCอย่างไรก็ตาม ผู้ป่วยอาจไปล้มละลายตามจ่ายบิลที่ทางการแพทย์ หรืออาจเป็นอุปสรรคทางการเงินสำหรับคนที่จะเข้าถึงการดูแล ดังนั้น คนจนควรมีเงินนิรภัย ประเทศไทยมีประสบการณ์อันยาวนานในการใช้ทดสอบเฉลี่ยใน MWS ที่ยาก และใช้มากของทรัพยากรกำหนดเป้าหมายยากจนเนื่องจากไดนามิกของความยากจนสถานะของ รายงานภายใต้ และใช้ในครัวเรือน โดยครัวเรือนโดยเฉพาะอย่างยิ่งการสินทรัพย์สำนักงานของนโยบายการวางแผนนี้ความร่วมมือการประเมินที่มีผลบังคับใช้ให้การสิทธิในสวัสดิการรักษาพยาบาลสำหรับคนจนในปี 1998 มีเพียง 35% สำรวจข้อมูลแผงใน4 จังหวัดจากปี 1997 2003 ซึ่งได้ดำเนินการ โดยรศ.จัหพบมากเคลื่อนไหวทางสังคม เดียวมาของประชากรอยู่ในเงินได้ประเภทเดียวกันในระหว่างศึกษาระยะเวลา 72% ของครัวเรือนใน quintile ที่ยากจนที่สุดย้ายขึ้น และมีครัวเรือนใน quintiles รายได้สูงย้ายลงในเวลาเดียวกัน (Siamwala และJitsuchon, 2007)เบียดเบียน แบบจำลองทางการเงินนี้ไม่ได้หมายถึงการครอบคลุมสากล อย่างไรก็ตาม ถ้ามีเป็นข้อจำกัดของงบประมาณรัฐบาล อันดับแรกควรจะขยายความครอบคลุมของโครงสร้างพื้นฐานดูแลสุขภาพเพื่อให้บริการป้องกันและสาธารณสุข เกี่ยวกับผู้ใช้แบบจำลองค่าธรรมเนียม ด้วยมาตรการที่เหมาะสมเพื่อลดการเงิน บริการ curative

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ค่าใช้จ่ายของผู้ใช้และการกำหนดเป้าหมายคนยากจนประเทศไทยได้ใช้ค่าธรรมเนียมผู้ใช้แบบนี้มาตั้งแต่ปี 1945 นี้รูปแบบทางการเงินที่มีศักยภาพที่จะเพิ่มรายได้เข้าสู่ระบบการดูแลสุขภาพ ในประเทศไทยมีรายได้เก็บรวบรวมจากแหล่งที่มาทั้งหมดคิดเป็น 10-25% ในใจกลางสุขภาพ 25-40% ในโรงพยาบาลของรัฐก่อนยุค UC. อย่างไรก็ตามผู้ป่วยอาจจะเจ๊งตามที่จ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลหรือมันอาจจะเป็นอุปสรรคทางการเงินสำหรับคนที่จะการเข้าถึงการดูแล ดังนั้นคนยากจนควรจะมีทางการเงินสุทธิความปลอดภัย ประเทศไทยมีประสบการณ์อันยาวนานในการใช้การทดสอบค่าเฉลี่ยใน MWS ว่ามันเป็นเรื่องยากและบริโภคจำนวนมากของทรัพยากรที่จะกำหนดเป้าหมายที่น่าสงสารเพราะแบบไดนามิกของความยากจนสถานะของใช้ในครัวเรือนและภายใต้การรายงานครัวเรือนสินทรัพย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ไม่ใช่สถาบันการเงิน. สำนักนโยบายการวางแผนของกระทรวงสาธารณสุขประเมินที่ถูกต้องของการให้สิทธิสวัสดิการทางการแพทย์สำหรับคนยากจนในปี 1998 เป็นเพียง 35% ข้อมูลการสำรวจแผงใน4 จังหวัด 1997-2003 ซึ่งได้ดำเนินการโดยศทาวน์เซนด์พบว่ามีสูงการเคลื่อนไหวทางสังคม เพียงคนเดียวที่มาของประชากรยังคงอยู่ในระดับเดียวกันรายได้ในช่วงระยะเวลาการศึกษา 72% ของครัวเรือนที่ยากจนที่สุดใน quintile ย้ายขึ้นและจำนวนมากของผู้ประกอบการในครัวเรือนรายได้สูงย้ายลงในเวลาเดียวกัน(Siamwala และจิตสุชน, 2007). สรุปได้ว่ารูปแบบทางการเงินนี้ไม่ได้หมายถึงการคุ้มครองสากล อย่างไรก็ตามหากมีข้อ จำกัด ของงบประมาณรัฐบาล อันดับแรกที่ควรจะเป็นการขยายตัวของการรายงานข่าวของโครงสร้างพื้นฐานด้านการดูแลสุขภาพเพื่อให้สุขภาพของประชาชนและบริการป้องกัน เกี่ยวกับการให้บริการทางการแพทย์แบบค่าผู้ใช้ที่มีมาตรการที่เหมาะสมเพื่อลดการเงิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ค่าธรรมเนียมของผู้ใช้และเป้าหมายคนจน
ประเทศไทยได้ใช้ค่าธรรมเนียมของผู้ใช้รูปแบบตั้งแต่ปี 1945 แบบจำลองทางการเงินนี้มีศักยภาพในการสร้างรายได้ใน
ระบบการดูแลสุขภาพ ในไทย , รายได้ที่เก็บจากแหล่งที่มาทั้งหมด
คิด 10-25 % ในศูนย์สุขภาพ , 25 - 40% ในโรงพยาบาลก่อนยุค UC .
แต่ผู้ป่วยอาจล้มละลายตามจ่ายค่ารักษาพยาบาล หรืออาจจะเป็น
อุปสรรคทางการเงินสำหรับประชาชนที่จะเข้าดูแล ดังนั้นคนจนควรมีสุทธิความปลอดภัยทางการเงิน

ประเทศไทยมีประสบการณ์ยาวนานในการใช้ทดสอบค่าเฉลี่ยใน mws นั้น
ยากและบริโภคทรัพยากรมากเพื่อเป้าหมายที่ยากจนเนื่องจากแบบไดนามิกของสถานะความยากจนของครัวเรือนและภายใต้การรายงาน
ครัวเรือนทรัพย์สินโดยเฉพาะอย่างยิ่งทางการเงิน .
สำนักนโยบายและแผนของกระทรวงสาธารณสุข ประเมินว่า ความถูกต้องของการให้สิทธิสวัสดิการรักษาพยาบาล
สำหรับคนยากจนในปี 1998 เป็นเพียง 35% ข้อมูลการสำรวจใน
4 จังหวัดจาก 2540 ถึง 2546 ซึ่งดำเนินการโดย ดร. ทาวน์เซนด์มีสูง
ทางสังคมและการเคลื่อนไหว เพียงหนึ่งในสี่ของประชากรอยู่ในระดับของรายได้ในช่วงเดียวกัน
ระยะเวลาการศึกษา72 % ของครัวเรือนที่ยากจนที่สุด quintile ย้ายขึ้นและมากของ
ครัวเรือนรายได้สูงควินไทลส์ ย้ายลงในเวลาเดียวกัน ( siamwala และ

jitsuchon 2007 ) สรุปได้ว่า แบบจำลองทางการเงินนี้ไม่ได้หมายถึงประกันสุขภาพถ้วนหน้า อย่างไรก็ตาม หากมีงบประมาณใน
คือรัฐบาล อันดับแรกควรขยายครอบคลุม
โครงสร้างพื้นฐานด้านการดูแลสุขภาพเพื่อให้บริการสาธารณสุข และการป้องกัน เกี่ยวกับ
บริการแก้ผู้ใช้ค่าธรรมเนียม โดยใช้มาตรการที่เหมาะสมเพื่อลดทางการเงิน