Now, reader, you might be thinking

Now, reader, you might be thinking that as their mum had left, the two brothers would be brought closer together.
Sadly, it only drove them apart.
Unlike Dennis, John was full of silent rage with his mum for leaving, and agreed with Dad that it was better never to mention her again. It was one of the rules of the house:
No talking about Mum.
No crying.
And worst of all – no hugging.
Dennis, on the other hand, was just full of sadness. Sometimes he missed his mum so much that he cried in bed at night. He tried to cry as quietly as possible, because he and his brother shared a room and he didn’t want John to hear.
But one night Dennis’s sobs woke John up.
“Dennis? Dennis? What are you crying for now?” demanded John from his bed.
“I don’t know. It’s just… well… I just wish that Mum was here, and everything,” came the reply from Dennis.
“Well, don’t cry. She’s gone and she’s not coming back.”
“You don’t know that…”
“She’s never coming back, Dennis. Now stop crying. Only girls cry.”
But Dennis couldn’t stop crying. The pain ebbed and flowed inside him like the sea, crashing down on him, almost drowning him in tears. He didn’t want to upset his brother, though, so he cried as quietly as he possibly could.
So why was Dennis so different, I hear you ask? After all, this boy lived in an ordinary house, in an ordinary street, in an ordinary town.
Well, I’m not going to tell you why yet, but the clue might be in the title of this book…

.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนนี้อ่าน คุณอาจจะคิดว่าเป็นแม่ของพวกเขามีแล้ว สองพี่น้องต้องมาใกล้ชิดกันเศร้า มันทำให้พวกเขาแยกจากกันซึ่งแตกต่างจากเดนนิส จอห์นก็เต็มไปด้วยความโกรธเงียบกับแม่ของเขาจากไป และตกลงกับพ่อว่ามันไม่ควรที่จะพูดถึงเธออีก มันเป็นหนึ่งในกฎของบ้านไม่พูดเรื่องแม่ไม่ร้องไห้และที่เลวร้ายที่สุดของทั้งหมดรวมทั้งการกอดกันเดนนิส บนมืออื่น ๆที่ยังเต็มไปด้วยความเศร้า บางครั้งเขาก็คิดถึงแม่ของเขามาก เขาร้องไห้ในเตียงในเวลากลางคืน เขาพยายามจะร้องให้เงียบที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพราะเขาและพี่ชายของเขา ที่ห้อง และเขาไม่อยากให้จอห์นฟังแต่แล้วคืนหนึ่ง ของเดนนิสสะอื้นตื่นจอห์นขึ้น" เดนนิส เดนนิส เธอร้องไห้ทำไม ? " เรียกร้องให้จอห์นจากเตียงของเขา" ไม่รู้สิ มันก็แค่ . . . อืม . . . . . . . . . . ผมได้แต่หวังว่าแม่อยู่ที่นี่และทุกอย่าง " มาตอบกลับจากเดนนิส" อืม ไม่ร้องไห้ เธอตายแล้วและเธอจะไม่กลับมา "" คุณไม่รู้หรอก . . . . . . . "" เธอไม่มีทางกลับมา เดนนิส หยุดร้องไห้ซะ ผู้หญิงร้องไห้ .แต่เดนนิส หยุดร้องไห้ไม่ได้ ความเจ็บปวด ebbed และไหลเข้าไปในตัวเขา เหมือนทะเล กระแทกลงบนเขาเกือบจมน้ำเขาด้วยน้ำตา เขาไม่อยากอารมณ์เสียน้องชายของเขา แม้ว่า เขาร้องให้เงียบที่สุดเท่าที่เขาทำได้แล้วเดนนิสที่แตกต่างกันดังนั้นฉันได้ยินคุณถาม? หลังจากทั้งหมด , เด็กผู้ชายอยู่ในบ้านธรรมดา ในถนนธรรมดา ในเมืองธรรมดาเมืองหนึ่ง .ผมไม่ได้จะบอกคุณว่าทำไม แต่เค้าอาจจะอยู่ในชื่อของหนังสือเล่มนี้ . . . . . . ..