The two views of economic and polit

The two views of economic and political development share some important similarities.
They both emphasize the need for secure property rights to support investment in human and
physical capital, and they both see such security as a public policy choice. However, the
institutional view sees the pro-investment policies as a consequence of political constraints on
government, whereas the development view sees these policies in poor countries largely as
choices of their – typically unconstrained -- leaders.
In this paper, we revisit these two broad approaches to development in an effort to assess
each one’s empirical validity. Our view is shaped to some extent by the experiences of North and
South Korea, illustrated in Figure 1. Prior to the Korean war, the two countries were obviously
part of one, so it is difficult to think of them as having different histories. They were both 4
exceptionally poor in 1950. Between the end of the Korean war and 1980, both countries were
dictatorships. If institutions are measured by Polity’s “constraints on the executive,” which as we
discuss below is probably the best of the measures commonly used in the literature, then between
1950 and 1980 North Korea had an average score of 1.71, and South Korea 2.16 (out of 7). Yet
South Korean dictators chose capitalism and secure property rights and the country grew rapidly,
reaching per capita income level of US $1589 in 1980. The North Korean dictator, in contrast,
chose socialism, and the country only reached the level of income of US $768 in 1980. Figure 1
also shows that, starting in 1980, South Korea transforms itself into a democracy, while North
Korea remains a dictatorship. While on average, looking over the half century between 1950 and
2000, South Korea obviously had better institutions as measured by constraints on the executive,
these institutions are the outcome of economic growth after 1950 rather than its cause. It would
be wrong to attribute South Korea’s growth to these institutions rather than the choices made by
its dictators.
Our empirical analysis proceeds in five stages. In section II, we revisit three measures of
“institutions” used in the current economic growth literature: risk of expropriation by the
government, government effectiveness, and constraints on the executive. We show that the first
two of these measures by construction do not describe political institutions: they are outcome
measures that reflect the government’s past restraint from expropriation in the first case, and its
quality in the second. These measures do not code dictators who choose to respect property rights
any differently than democratically elected leaders who have no choice but to respect them. Since
these measures confound constraints on government with dictatorial choices, they do not proxy for
institutions, which in their essence are constraints (North 1981). Moreover, these are both 5
subjective measures which rise sharply with the level of economic development, raising severe
doubts that the causality runs from them to growth rather than the other way around.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สองมุมมองของการพัฒนาทางเศรษฐกิจ และการเมืองร่วมกันความคล้ายคลึงบางอย่างสำคัญ
พวกเขาทั้งสองเน้นต้องการสิทธิในทางทรัพย์สินเพื่อสนับสนุนการลงทุนในมนุษย์ และ
ทุนทางกายภาพ และพวกเขาทั้งสองดูความปลอดภัยดังกล่าวเป็นทางเลือกนโยบายสาธารณะ อย่างไรก็ตาม การ
สถาบันมองเห็นนโยบายสนับสนุนการลงทุนเป็นลำดับข้อจำกัดทางการเมืองบน
รัฐบาล ในขณะที่การพัฒนามุมมองเห็นนโยบายเหล่านี้ในประเทศยากจนส่วนใหญ่เป็น
เลือกผู้นำของพวกเขา –โดยปกติ unconstrained -
ในกระดาษนี้ เรามาทบทวนเหล่านี้สองกว้างแนวทางการพัฒนาในความพยายามที่จะประเมิน
ตั้งแต่รวมแต่ละตัว รูปร่างของเราดูบ้าง โดยประสบการณ์ของเหนือ และ
เกาหลีใต้ แสดงในรูปที่ 1 ก่อนสงครามเกาหลี ทั้งสองประเทศได้แน่นอน
ส่วนหนึ่ง ดังนั้นจึงยากที่จะคิดว่า พวกเขามีประวัติที่แตกต่างกัน พวกเขาทั้ง 4
ล้ำจนในปี 1950 ระหว่างจุดสิ้นสุดของสงครามเกาหลีและ 1980 ทั้งสองประเทศได้
โป ถ้าวัดจากสถาบัน โดย Polity ของ "ข้อจำกัดของผู้บริหาร ซึ่งเป็นเรา
พูดคุยด้านล่างอาจเป็นส่วนของมาตรการที่ใช้ในวรรณคดี แล้วระหว่าง
1950 และ 1980 เกาหลีเหนือมีคะแนนเฉลี่ย 1.71 และเกาหลีใต้ 2.16 (จาก 7) ยัง
เผด็จเกาหลีใต้เลือกทุนนิยม และสิทธิในทางทรัพย์สินและประเทศเติบโตอย่างรวดเร็ว,
ถึงระดับรายได้ต่อหัวของสหรัฐอเมริกา $ โรงแรม 1589 ซิตี้ใน 1980 ที่เกาหลีเหนือเผด็จการ ตรงกันข้าม,
เลือกสังคมนิยม และประเทศเดียวถึงระดับรายได้ของสหรัฐอเมริกา $768 ในปี 1980 รูปที่ 1
แสดงว่า เริ่มต้นในปี 1980 เกาหลีใต้แปลงตัวเองเป็นประชาธิปไตย ในขณะที่เหนือ
เกาหลียังคง เป็นเผด็จการ ในขณะที่เฉลี่ย มองผ่านครึ่งศตวรรษระหว่างปี 1950 และ
2000 เกาหลีใต้อย่างชัดเจนได้ดีกว่าสถาบันวัดจากข้อจำกัดของผู้บริหาร,
สถาบันเหล่านี้เป็นผลลัพธ์ของเศรษฐกิจหลังจากปี 1950 แทนที่เป็นสาเหตุของปัญหา ต้อง
ถูกกำหนดของเกาหลีใต้เติบโตให้กับสถาบันเหล่านี้แทนที่เป็นตัวเลือกโดย
ของเผด็จการ
ของเราวิเคราะห์ผลดำเนินการในขั้นตอนที่ 5 ในส่วนที่ II เรามาทบทวนสามวัด
"สถาบัน" ใช้ในวรรณคดีเศรษฐกิจปัจจุบัน: ความเสี่ยงของ expropriation โดย
รัฐบาล รัฐบาลประสิทธิผล และข้อจำกัดของผู้บริหาร เราแสดงที่แรก
สองวัดนี้ก่อสร้างโดยไม่อธิบายสถาบันทางการเมือง: มีผล
วัดที่สะท้อนการยับยั้งชั่งใจของรัฐบาลมาจาก expropriation ในกรณีแรก และ
คุณภาพในที่สอง มาตรการเหล่านี้รหัสเผด็จผู้เคารพสิทธิ
ใด ๆ แตกต่างไปกว่าผู้นำ democratically ป่าวที่ไปเคารพพวกเขา ตั้งแต่
ข้อจำกัดของรัฐบาลเสนอเลือก confound มาตรการเหล่านี้ พวกเขาทำพร็อกซี่ไม่
สถาบัน ซึ่งในสาระสำคัญของข้อจำกัด (1981 เหนือ) นอกจากนี้ มีทั้ง 5
มาตรการตามอัตวิสัยซึ่งเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วกับระดับการพัฒนาเศรษฐกิจ เพิ่มรุนแรง
ข้อสงสัยที่ causality ที่พวกเขาจะเติบโตมากกว่าวิธีอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สองมุมมองของการพัฒนาเศรษฐกิจและการเมืองแบ่งปันความคล้ายคลึงกันที่สำคัญบางอย่าง
ทั้งคู่เน้นความต้องการความปลอดภัยสิทธิในทรัพย์สิน เพื่อสนับสนุนการลงทุนในทุนทางกายภาพของมนุษย์และ
และพวกเขาทั้งสองเห็นความมั่นคง เช่น นโยบายทางเลือก อย่างไรก็ตาม
ดูสถาบันเห็น โปร นโยบายการลงทุนเป็นผลมาจากข้อจำกัดทางการเมือง
รัฐบาลส่วนมุมมองการพัฒนาเห็นนโยบายเหล่านี้ในประเทศที่ยากจนส่วนใหญ่เป็นทางเลือกของผู้บริโภคของพวกเขาโดยทั่วไป
ผู้นำต่างกันไป . .
ในกระดาษนี้เรานึกถึงสองคนนี้กว้างแนวทางการพัฒนาในความพยายามที่จะประเมิน
แต่ละอันประจักษ์ความถูกต้อง มุมมองของเราเป็นรูปบางส่วนจากประสบการณ์ของเกาหลีเหนือและเกาหลีใต้
, แสดงในรูปที่ 1 ก่อนที่สงครามเกาหลีทั้งสองประเทศได้แน่นอน
ส่วนหนึ่ง ดังนั้นมันเป็นเรื่องยากที่จะคิดว่าพวกเขามีประวัติศาสตร์ที่แตกต่างกัน พวกเขาทั้ง 4
น่าสงสารโคตร ในปี 1950 ระหว่างการสิ้นสุดของสงครามเกาหลีและ 1980 ทั้งสองประเทศเป็นเผด็จการ
. ถ้าสถาบันจะถูกวัดโดยรัฐ " ข้อจำกัดของผู้บริหาร " ซึ่งเรา
กล่าวถึงด้านล่างน่าจะดีที่สุดของมาตรการที่ใช้กันทั่วไปในวรรณกรรม แล้วระหว่าง
1950 และ 1980 เกาหลีเหนือมีคะแนนเฉลี่ย 1.71 และเกาหลีใต้ 2.16% ( 7 ) เลย
ชาวเกาหลีใต้เผด็จการทุนนิยมและการเลือกสิทธิในทรัพย์สิน และประเทศที่เติบโตอย่างรวดเร็ว
ถึงรายได้ต่อหัวที่ระดับ US $ แผนที่ใน 2523 เผด็จการเกาหลีเหนือ ในทางตรงกันข้าม
เลือกระบบสังคมนิยม และเป็นประเทศเดียวที่ถึงระดับรายได้ของสหรัฐอเมริกา $ 768 ใน 2523 รูปที่ 1
ยังแสดงให้เห็นว่า การเริ่มต้นในปี 1980 , เกาหลีใต้ แปลงตัวเองเป็นประชาธิปไตย ในขณะที่ภาคเหนือ
ประเทศเกาหลียังคงปกครองแบบเผด็จการ ในขณะที่โดยเฉลี่ย ดูดีกว่าครึ่งศตวรรษระหว่าง 1950 และ
2000 , เกาหลีใต้ ก็มีสถาบันที่ดีซึ่งเป็นข้อจำกัดในการบริหาร ,
สถาบันเหล่านี้เป็นผลจากการเติบโตทางเศรษฐกิจหลังจาก 1950 มากกว่า สาเหตุของปัญหา มันอาจจะไม่ถูกต้องในคุณลักษณะการเจริญเติบโต
เกาหลีสถาบันเหล่านี้ แทนที่จะเลือกทำโดย
ของพวกเผด็จการ
รายได้การวิเคราะห์เชิงประจักษ์ในห้าขั้นตอน ในส่วนที่ 2 เราจะทบทวนสามมาตรการของ
" สถาบัน " ที่ใช้ในการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจในปัจจุบันวรรณกรรม :ความเสี่ยงของการเวนคืนโดย
รัฐบาล ประสิทธิผล รัฐบาล และข้อจำกัดในการบริหาร เราพบว่า 1
2 มาตรการ โดยการก่อสร้างไม่ต้องบรรยายสถาบันการเมือง : พวกเขาจะสะท้อนให้เห็นถึงผล
มาตรการของรัฐบาลที่ผ่านมาได้จากการเวนคืนในกรณีแรก และตน
คุณภาพในวินาทีมาตรการเหล่านี้ไม่ได้รหัสเผด็จการที่เลือกที่จะเคารพสิทธิในทรัพย์สินใด ๆที่แตกต่างกว่า
การเลือกตั้งผู้นำที่ไม่มีทางเลือก แต่ต้องเคารพพวกเขา ตั้งแต่
มาตรการเหล่านี้เล่นงานข้อจำกัดในรัฐบาล ด้วยตัวเลือกอย่างเผด็จการ พวกเขาไม่พร็อกซี่สำหรับ
สถาบัน ซึ่งเป็นข้อจำกัดในสาระสําคัญของภาคเหนือ ( 1981 ) นอกจากนี้เหล่านี้มีทั้ง 5
อัตนัย เป็นมาตรการที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ด้วยระดับของการพัฒนาทางเศรษฐกิจ เพิ่มข้อสงสัยรุนแรง
ที่ ( วิ่งจากพวกเขาเพื่อการเจริญเติบโตมากกว่าวิธีอื่น ๆ