CONCLUSIONAs a concept, civil liabi

CONCLUSION

As a concept, civil liability is rather less grand than the idea of law itself. It is rather more abstract, however, than particular areas of law such as tort and contract—let alone concrete doctrines such as negligence or breach. Occupying an intermediate position, it has garnered relatively little attention in contemporary debates in the philosophy of law. This is unfortunate. First, civil liability is one of the most ubiquitous legal phenomena that we encounter. If we take the work of the courts as a measure, it is more common than criminal punishment, a concept that has garnered far more
attention. Its very omnipresence ought to make it worthy of attention. Second, civil liability is striking in the way that it unites apparently disparate fields of law. Tort law and contract law are quite different in terms of both their goals and their structures. They both, however, result in civil liability. Focusing on the concept of civil liability thus provides us with a mechanism for thinking about their relationship to one another.




Ultimately, the ideas of duty and cost, which are the most common ways of thinking about civil liability, do a poor job of capturing its basic structure. Both approaches tend to assume that civil liability is a mechanism by which the state coerces the conduct of defendants, either in the payment of a fine or the performance of some obligation. What these approaches
miss is the primary role of the plaintiff’s agency in civil liability. Civil liability does not ultimately consist of the state coercing a recalcitrant individual. Rather, it consists of rendering a defendant vulnerable to a plaintiff and then placing tools at the disposal of the plaintiff to take or restrict the defendant’s property and liberty. Placing vulnerability at the center of our
understanding of civil liability, in turn, provides a fulcrum for understanding its purposes and the way in which it relates otherwise disparate fields of law to one another.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สรุปเป็นแนวคิด ความรับผิดทางแพ่งคือแกค่อนข้างจะน้อยกว่าความคิดของกฎหมาย มันเป็นนามธรรมค่อนข้างมาก อย่างไรก็ตาม กว่าพื้นที่เฉพาะของกฎหมายละเมิดและสัญญาซึ่งให้หลักคำสอนที่คอนกรีตเพียงอย่างเดียวเช่นความประมาทหรือการละเมิด ในตำแหน่งที่เป็นกลาง มันมีมั่งคั่งค่อนข้างน้อยให้ความสนใจอภิปรายร่วมสมัยในปรัชญาของกฎหมาย โชคร้ายได้ ความรับผิดทางแพ่ง แรกเป็นปรากฏการณ์ทางกฎหมายมากที่สุดอยู่ทุกหนแห่งที่เราพบอย่างใดอย่างหนึ่ง ถ้าเราใช้การทำงานของศาลเป็นการวัด เป็นไปลงโทษทางอาญา แนวคิดที่มีมั่งคั่งมากขึ้นความสนใจ การ omnipresence มากควรจะทำให้มันน่าสนใจ ความรับผิดทางแพ่ง สองคือโดดเด่นในแบบที่มันทได้ฟิลด์แตกต่างกันเห็นได้ชัดว่ากฎหมาย กฎหมายสัญญาและละเมิดกฎหมายค่อนข้างแตกต่างในแง่ของเป้าหมายและโครงสร้างของพวกเขา อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งสอง ส่งผลในความรับผิดทางแพ่ง เน้นแนวคิดความรับผิดทางแพ่งจึงมีกลไกสำหรับการคิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคนอื่นในที่สุด คิดภาษีและต้นทุน ซึ่งเป็นวิธีคิดเกี่ยวกับความรับผิดทางแพ่งทั่วไป ทำงานไม่ดีของจับโครงสร้างพื้นฐาน ทั้งสองวิธีจะ ถือว่า ความรับผิดทางแพ่งว่ากลไกที่รัฐบังคับการดำเนินการของจำเลย ในการชำระค่าปรับหรือประสิทธิภาพของข้อผูกมัดบาง ใดวิธีการเหล่านี้นางสาวเป็นหน้าที่หลักของหน่วยงานของโจทก์ในความรับผิดทางแพ่ง ในที่สุดไม่ประกอบด้วยความรับผิดทางแพ่งของรัฐใดบุคคลอ้าง ค่อนข้าง มันประกอบด้วยสีจำเลยเสี่ยงต่อการโจทก์ และวางเครื่องมือของโจทก์ให้ หรือจำกัดเสรีภาพและทรัพย์สินของจำเลยแล้ว การวางช่องโหว่ที่ศูนย์ของเราทำความเข้าใจเกี่ยวกับความรับผิดทางแพ่ง เปิด มีการหมุนความเข้าใจวัตถุประสงค์ของมันและวิธีการที่เกี่ยวข้องมิฉะนั้นเขตข้อมูลแตกต่างกันของกฎหมายอื่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สรุปเป็นแนวคิดความรับผิดทางแพ่งค่อนข้างน้อยที่ยิ่งใหญ่กว่าความคิดของกฎหมายเอง มันค่อนข้างเป็นนามธรรมมากขึ้น แต่กว่าพื้นที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งของกฎหมายเช่นการละเมิดและการทำสัญญาให้คำสอนที่เป็นรูปธรรมเพียงอย่างเดียวเช่นความประมาทหรือการละเมิด ครองตำแหน่งกลางจะได้รับความสนใจค่อนข้างน้อยในการอภิปรายร่วมสมัยในปรัชญาของกฎหมาย นี้จะโชคร้าย ครั้งแรกที่ความรับผิดทางแพ่งเป็นหนึ่งในปรากฏการณ์ทางกฎหมายแพร่หลายมากที่สุดที่เราพบ ถ้าเราใช้เวลาการทำงานของศาลเป็นตัวชี้วัดที่มันเป็นเรื่องธรรมดามากกว่าการลงโทษทางอาญาแนวคิดที่ได้รวบรวมมาไกลมากขึ้นให้ความสนใจ อยู่ทั่วไปทุกหนทุกแห่งมากควรจะทำให้มันเป็นคุณค่าของความสนใจ ประการที่สองความรับผิดทางแพ่งจะโดดเด่นในวิธีการที่มัน unites สาขาที่แตกต่างกันเห็นได้ชัดของกฎหมาย ละเมิดกฎหมายและกฎหมายสัญญาจะค่อนข้างแตกต่างกันทั้งในแง่ของเป้าหมายและโครงสร้างของพวกเขา พวกเขาทั้งสอง แต่ส่งผลให้เกิดความรับผิดทางแพ่ง มุ่งเน้นไปที่แนวคิดของความรับผิดทางแพ่งจึงทำให้เรามีกลไกในการคิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขาไปอีกคนหนึ่ง. the ท้ายที่สุดความคิดของการปฏิบัติหน้าที่และค่าใช้จ่ายซึ่งเป็นวิธีการที่พบมากที่สุดของความคิดเกี่ยวกับความรับผิดทางแพ่งทำงานที่ดีในการจับภาพของมัน โครงสร้างพื้นฐาน วิธีการทั้งสองมีแนวโน้มที่จะคิดว่าความรับผิดทางแพ่งเป็นกลไกที่รัฐ coerces การดำเนินการของจำเลยทั้งในการชำระเงินของการปรับหรือการชำระหนี้บางส่วนที่ อะไรวิธีการเหล่านี้พลาดเป็นบทบาทหลักของหน่วยงานของโจทก์ในความรับผิดทางแพ่ง ความรับผิดทางแพ่งไม่ได้ในท้ายที่สุดประกอบด้วยรัฐบีบบังคับบุคคลบิดพลิ้ว แต่ก็ประกอบด้วยการแสดงผลของจำเลยมีความเสี่ยงให้แก่โจทก์แล้ววางเครื่องมือในการกำจัดของโจทก์ที่จะใช้หรือ จำกัด คุณสมบัติของจำเลยและเสรีภาพ การวางช่องโหว่ที่ศูนย์ของเราเข้าใจในความรับผิดทางแพ่งในการเปิดให้ศูนย์กลางสำหรับการทำความเข้าใจวัตถุประสงค์และวิธีการในการที่จะเกี่ยวข้องกับสาขาที่แตกต่างกันเป็นอย่างอื่นของกฎหมายกับอีกคนหนึ่งของมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สรุปเป็นแนวคิดความรับผิดทางแพ่งค่อนข้างน้อยที่ยิ่งใหญ่กว่าความคิดของกฎหมายเอง มันเป็นนามธรรมมากขึ้น แต่กว่าพื้นที่เฉพาะของกฎหมาย เช่น การละเมิดและสัญญาที่ให้ไว้ คือ คอนกรีต เช่น ความประมาทหรือการละเมิด มีตำแหน่งระดับกลาง มันได้รับความสนใจค่อนข้างน้อยในการร่วมสมัยในปรัชญาของกฎหมาย นี่เป็นเรื่องโชคร้าย แรก , ความรับผิดทางแพ่งเป็นหนึ่งในที่แพร่หลายมากที่สุดตามกฎหมายปรากฏการณ์ที่เราพบ ถ้าเราใช้งานของศาลปกครองที่เป็นมาตรการ เป็นทั่วไปมากขึ้นกว่าการลงโทษทางอาญา , แนวคิดที่ได้รับมากขึ้นความสนใจ การพบเห็นในทุกที่ของมากควรจะทำให้มันคุ้มค่าของความสนใจ ประการที่สอง ความรับผิดทางแพ่ง คือ โดดเด่นในแบบที่ unites เห็นได้ชัดหลากหลายสาขาของกฎหมาย กฎหมายและกฎหมายสัญญาจะค่อนข้างแตกต่างกัน ทั้งในแง่ของเป้าหมายและโครงสร้างของพวกเขา พวกเขาทั้งสอง แต่ผลในความรับผิดทางแพ่ง เน้นแนวคิดของความรับผิดทางแพ่งจึงให้กลไกสำหรับการคิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขากันในที่สุด ความคิดของ ต้นทุน หน้าที่ ซึ่งเป็นวิธีที่พบมากที่สุดของการคิดเกี่ยวกับความรับผิดทางแพ่ง ทำงานจนจับโครงสร้างพื้นฐาน ทั้งสองวิธีมีแนวโน้มที่จะถือว่าความรับผิดทางแพ่ง เป็นกลไกที่รัฐ coerces ความประพฤติของจำเลย ทั้งในการปรับหรือประสิทธิภาพของหน้าที่ ว่าวิธีการเหล่านี้คุณเป็นบทบาทหลักของโจทก์ในหน่วยงานความรับผิดทางแพ่ง ความรับผิดทางแพ่งไม่สุด ประกอบด้วยรัฐบังคับบุคคลหัวดื้อ . ค่อนข้าง ประกอบด้วยการแสดงผลเป็นจำเลยต่อโจทก์แล้ววางเครื่องมือในการกำจัดของโจทก์ที่จะใช้ทรัพย์สินของจำเลย และเสรีภาพ วางเครื่องที่ศูนย์ของเราความเข้าใจเกี่ยวกับความรับผิดของพลเรือนในการเปิดให้บริการให้เข้าใจวัตถุประสงค์และวิธีการที่เกี่ยวข้องหลากหลายสาขากฎหมายอย่างอื่นได้อีก