Fortunato’s step was not sure, beca

Fortunato’s step was not sure, because of the wine he had been drinking. He looked uncertainly around him, trying to see through the thick darkness which pushed in around us. Here our brightly burn- ing lights seemed weak indeed. But our eyes soon became used to the darkness. We could see the bones of the dead lying in large piles along the walls. The stones of the walls were wet and cold.
From the long rows of bottles which were lying on the floor, among the bones, I chose one which contained a very good wine. Since I did not have anything to open the bottle with, I struck the stone wall with it and broke off the small end. I offered the bottle to Fortunato.
“Here, Fortunato. Drink some of this fine Medoc. It will help to keep us warm. Drink!”
“Thank you, my friend. I drink to the dead who lie sleeping around us.”
“And I, Fortunato — I drink to your long life.”
“Ahh! A very fine wine, indeed! But the Amontillado?” “It is farther on. Come.”
We walked on for some time. We were now under the river’s bed, and water fell in drops upon us from above. Deeper into the ground we went, past still more bones.
“Your vaults are many, and large. There seems to be no end to them.”
“We are a great family, and an old one. It is not far now. But I can see you are trembling with the cold. Come! Let us go back before it is too late.”
“It is nothing. Let us go on. But first, another drink of your
Medoc!”
I took up from among the bones another bottle. It was another wine of a fine quality, a De Grâve. Again I broke off the neck of the



bottle. Fortunato took it and drank it all without stopping for a breath. He laughed, and threw the empty bottle over his shoulder.
We went on, deeper and deeper into the earth. Finally we arrived at a vault in which the air was so old and heavy that our lights almost died. Against three of the walls there were piles of bones higher than our heads. From the fourth wall someone had pulled down all the bones, and they were spread all around us on the ground. In the middle of the wall was an opening into another vault, if I can call it that — a little room about three feet wide, six or seven feet high, and perhaps four feet deep. It was hardly more than a hole in the wall.
“Go on,” I said. “Go in; the
Amontillado is in there.” Fortunato continued to go
forward, uncertainly. I followed him immediately. Soon, of course, he reached the back wall. He stood there a moment, facing the wall, surprised and wondering. In that wall were two heavy iron rings. A short chain was hanging from one of these and a lock from the other. Before Fortunato could guess what was happening, I closed the lock and chained him tightly to the wall. I stepped back.
“Fortunato,” I said. “Put your hand against the wall. You must feel how the water runs over it. Once more I ask you, please, will you not go back? No? If not, then I must leave you. But first I must do everything I can for you.”
“But…But the Amontillado?”
“Ah, yes, yes indeed; the Amontillado.”
As I spoke these words I began to search among the bones. Throwing them to one side I found the stones which earlier I had taken down from the wall. Quickly I began to build the wall again, covering the hole where Fortunato stood trembling.
“Montresor! What are you doing!?”



I continued working. I could hear him pulling at the chain, shak- ing it wildly. Only a few stones remained to put in their place.
“Montresor! Ha-ha. This is a very good joke, indeed. Many times will we laugh about it — ha-ha — as we drink our wine together — ha-ha.”
“Of course. As we drink the Amontillado.”
“But is it not late? Should we not be going back? They will be expecting us. Let us go.”
“Yes. Let us go.”
As I said this I lifted the last stone from the ground. “Montresor! For the love of God!!”
“Yes. For the love of God!”
I heard no answer. “Fortunato!” I cried. “Fortunato.” I heard only a soft, low sound, a half-cry of fear. My heart grew sick; it must have been the cold. I hurried to force the last stone into its position. And I put the old bones again in a pile against the wall. For half a century now no human hand has touched them. May he rest in peace!

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขั้นตอน Fortunato ก็ไม่แน่ใจเพราะไวน์ที่เขาได้รับการดื่ม เขามองความไม่แน่นอนอยู่รอบ ๆ เขาพยายามที่จะมองผ่านความมืดทึบซึ่งผลักดันในรอบตัวเรา นี่คือไฟไอเอ็นจี burn- สดใสของเราดูเหมือนอ่อนแอแน่นอน แต่ดวงตาของเราก็กลายเป็นที่ใช้ในความมืด เราจะได้เห็นกระดูกของนอนตายในกองขนาดใหญ่ตามแนวผนัง หินของผนังเปียกและเย็น.
จากแถวยาวของขวดซึ่งได้นอนอยู่บนพื้นในหมู่กระดูกผมเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งที่มีไวน์ที่ดีมาก เพราะผมไม่ได้มีอะไรที่จะเปิดขวดกับฉันหลงผนังหินกับมันและหยุดปลายด้านเล็ก ผมเสนอขวดเพื่อ Fortunato.
"ที่นี่ Fortunato เครื่องดื่มบางส่วนของ Medoc แห่งนี้ มันจะช่วยให้เราอบอุ่น ดื่ม! "
" ขอบคุณเพื่อนของฉัน ฉันดื่มเพื่อผู้ที่ตายไปนอนหลับอยู่รอบตัวเรา ".
" และฉัน, Fortunato - ฉันเครื่องดื่มเพื่อชีวิตที่ยาวนานของคุณ. "
" อ่า! ไวน์ที่ดีมากแน่นอน! แต่ Amontillado? "" มันเป็นเรื่องที่ไกลออกไปใน มา. "
เราเดินไปในบางครั้ง เราตอนนี้อยู่ใต้เตียงของแม่น้ำและน้ำลดลงในหยดพวกเรามาจากข้างบน ลึกลงไปในพื้นดินที่เราเดินผ่านกระดูกยังคงมากขึ้น.
"ห้องใต้ดินของคุณเป็นจำนวนมากและมีขนาดใหญ่ ดูเหมือนจะเป็นจุดสิ้นสุดให้กับพวกเขา. "
" เราเป็นครอบครัวที่ดีและคนเก่า มันอยู่ไม่ไกลตอนนี้ แต่ผมสามารถมองเห็นคุณจะตัวสั่นด้วยความหนาวเย็น มา! ขอให้เราย้อนกลับไปก่อนที่จะสายเกินไป. "
" มันคืออะไร ให้เราไปใน แต่ก่อนดื่มอื่น
Medoc! "
ผมเอาขึ้นจากหมู่กระดูกขวดอีก มันเป็นไวน์ที่มีคุณภาพดีเดอหลุมฝังศพอีก อีกครั้งฉันหยุดคอของขวด Fortunato เอามันและดื่มมันทั้งหมดโดยไม่มีการหยุดหายใจ เขาหัวเราะและโยนขวดเปล่าข้ามไหล่ของเขา. เราไปในลึกและลึกลงไปในดิน สุดท้ายเรามาถึงที่หลุมฝังศพในที่ที่อากาศก็เก่าและหนักว่าไฟของเราเกือบตาย กับสามของผนังมีกองกระดูกสูงกว่าหัวของเรา จากผนังด้านที่สี่มีคนดึงลงกระดูกทั้งหมดและพวกเขาก็กระจายไปรอบ ๆ ตัวเราอยู่บนพื้นดิน ในช่วงกลางของผนังเป็นเปิดเข้าไปในห้องนิรภัยอีกถ้าผมสามารถเรียกมันว่า - ห้องเล็ก ๆ ประมาณสามฟุตกว้างหกหรือเจ็ดฟุตสูงและบางทีอาจจะสี่ฟุตลึก มันก็แทบจะไม่มากกว่าหลุมในผนัง. "ไป" ผมพูด "เข้าไป; Amontillado อยู่ในนั้น. "Fortunato อย่างต่อเนื่องที่จะไปข้างหน้าความไม่แน่นอน ผมทำตามเขาทันที ในเร็ว ๆ นี้แน่นอนเขาไปถึงผนังด้านหลัง เขายืนอยู่ที่นั่นสักครู่หันหน้าไปทางผนังแปลกใจและสงสัย ในผนังที่มีสองวงเหล็กหนัก สายสั้นถูกแขวนจากหนึ่งในเหล่านี้และล็อคจากอื่น ๆ ก่อน Fortunato สามารถคาดเดาสิ่งที่เกิดขึ้นฉันปิดล็อคและถูกล่ามโซ่เขาแน่นกับผนัง ฉันเดินกลับ. "ฟอร์จู" ผมพูด "ใส่มือของคุณกับผนัง คุณต้องรู้สึกว่าน้ำไหลมากกว่านั้น อีกครั้งหนึ่งที่ฉันขอให้คุณกรุณาคุณจะไม่ได้กลับไป? ไม่ได้หรือไม่ ถ้าไม่เช่นนั้นก็ต้องปล่อยให้คุณ แต่ครั้งแรกที่ผมต้องทำทุกอย่างที่ฉันสามารถทำได้สำหรับคุณ ". " แต่ ... แต่ Amontillado? " " อาใช่ใช่แน่นอน; Amontillado. " ในฐานะที่ผมพูดคำเหล่านี้ผมเริ่มที่จะค้นหาในหมู่กระดูก ขว้างปาพวกเขาไปอีกด้านหนึ่งผมพบว่าก้อนหินซึ่งก่อนหน้านี้ผมได้นำลงมาจากผนัง ได้อย่างรวดเร็วผมเริ่มที่จะสร้างกำแพงอีกครั้งครอบคลุมหลุมที่ Fortunato ยืนตัวสั่น. "Montresor! คุณกำลังทำอะไร !? " ผมยังคงทำงาน ผมได้ยินเขาดึงโซ่ shak- ไอเอ็นจีมันลำพอง เพียงไม่กี่ก้อนหินยังคงที่จะใส่ในสถานที่ของพวกเขา. "Montresor! ฮ่า นี้เป็นเรื่องตลกที่ดีมากแน่นอน หลายครั้งที่เราจะหัวเราะเกี่ยวกับมัน - ฮ่า - ในขณะที่เราดื่มไวน์ของเราด้วยกัน. - ฮ่า " " แน่นอน ในฐานะที่เราดื่ม Amontillado. " " แต่มันไม่สาย? เราไม่ควรจะไปกลับมา? พวกเขาจะได้รับการคาดหวังว่าเรา ให้เราไป. " " ใช่ ให้เราไป. " ที่ผมกล่าวนี้ผมยกหินที่ผ่านมาจากพื้นดิน "Montresor! สำหรับความรักของพระเจ้า !! " " ใช่ สำหรับความรักของพระเจ้า! " ผมได้ยินไม่มีคำตอบ "Fortunato!" ฉันร้องไห้ "Fortunato." ผมได้ยินเพียงเสียงนุ่มต่ำครึ่งเสียงร้องของความกลัว หัวใจของฉันเติบโตป่วย จะต้องได้รับความหนาวเย็น ผมรีบที่จะบังคับให้หินที่ผ่านเข้ามาในตำแหน่งของมัน และฉันใส่กระดูกเก่าอีกครั้งในกองกับผนัง ครึ่งศตวรรษขณะนี้ยังไม่มีมือมนุษย์ได้สัมผัสพวกเขา เขาอาจจะอยู่ในความสงบ!