None of Tang Feng’s parts today had

None of Tang Feng’s parts today had spoken lines, so he only had to pretend to play the guqin and share illicit glances with the female lead. The props had been set up, and the director yelled the command to begin.

Although the usual English order, “Action!”, had now become “Kaishi!”,Tang Feng nevertheless felt goose bumps forming on his skin as he heard the director’s commanding voice. A long-lost feeling seized his heart.

Outside the camera, Tang Feng was himself. However, once he stepped into the camera’s eye, Tang Feng became just a character of the story.

A slow breeze softly brushed the black strands of his hair onto his face. At this moment, he was no more than a court musician bound to the imperial palace by invisible chains. His entire life’s thoughts and feelings, words that could not be said, the endless loneliness, could only be expressed through the chords at his fingertips.

All around him was the joyous chatter of the emperor’s wine banquet, but he heard only the sounds of the guqin.

Without any descriptions, and without any close-up shots, just by sitting there, he was like a painting.

Standing by the sidelines, Xiao Yu gaped with her eyes wide open. She had had a hunch since the first time she saw Tang Feng; that he would create great results in the future. Even then, as she watched his performance before the camera, she was still inevitably shocked.

That was what one would call acting, wasn’t it? There was no need for any dialogue or any exaggerated facial expressions. Tang Feng’s downcast eyes carried sadness within them, and the corners of his lips held a strand of solitude. It was simple and clear.

A thousand words couldn’t win over the bit of melancholy caught between his brows.

The scene was still a faraway shot of the entire festivity, but the noisy and bustling surroundings only served as a foil for the white clad figure.

The focus of this scene was never supposed to be the musician hidden within the crowd, yet the musician was exactly the highlight of the scene.

Xiao Yu grinned. She grinned and grinned, and suddenly, she felt an urge to cry. True pearls do shine.

Acting as a court maid in the scene, the female lead meandered her way through the crowd until, suddenly, the musician looked up and met her eyes, which carried the same loneliness as his within them. He saw a young girl’s confusion and helplessness toward her future. He saw his past self through her, and in their similarity or perhaps out of pity, the musician smiled faintly at her.

Like a clear spring besides a lake of scorching fire, he cleansed the girl’s heart that had fallen into the dark abyss.

Someday, he would give his life up for her.

Someday, she would be the owner of the imperial harem. Looking at the countless people that passed before her eyes during the banquet, would she still remember that one man who gave her a peaceful smile?

Perhaps she would, and because she would remember, she would become even more laden with grief. She would live on, carrying his hopes and happiness for him.

“Cut! Alright, done!” The director ordered. The scene was finished in one shot.

Actors had to enter their role quickly, but they had to leave just as fast. The lives of the people in the story were, in the end, simply written by someone. Yet, one’s own life had to go on.

Tang Feng stood up from his seat and casually brushed his hair away from his face. A delicate and pretty lady walked up to him. It was the one whom he had exchanged eye contact with earlier, the female lead highly praised by the producer of this series.

“I’m Tang Tian Tian, coincidentally the same last name as yours. Maybe we shared similar ancestors.” The girl laughed heartily as she held out her hand, “Your acting earlier was wonderful. It drew me in instantly.”

“Tang Tian Tian. Tang is naturally sweet, but I think you’re even more so. Even your words are sweet.” Tang Feng smiled and opened his arms “If we share ancestors, then you might be my distant sister. Little sister, come give your big brother a hug.”

Tang Tian Tian coolly went up and gave the man a hug.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่มีส่วนถังเฟิงวันนี้ได้พูดบรรทัด ดังนั้นเขาก็จะทำ การเล่น guqin ใช้สายตาแปลกผิดกฎหมายร่วมกับลูกค้าเป้าหมายหญิง อุปกรณ์ที่มีการตั้งค่า และผู้อำนวย yelled คำสั่งเพื่อเริ่มต้นแม้ว่าภาษาอังกฤษสั่งซื้อตามปกติ "กระทำ" มีตอนนี้กลายเป็น "Kaishi " เฟิงแทงอย่างไรก็ตาม รู้สึกสยองขึ้นบนผิวหนังของเขาเขาได้ยินเสียงนั่งเป็นกรรมการ ความรู้สึกที่หายไปยาวยึดหัวใจภายนอกตัวกล้อง ถังเฟิงได้เอง อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาก้าวเข้าสู่ตาของกล้อง ถังเฟิงกลายเป็น เพียงตัวละครของเรื่องลมช้าเบาทาสี strands สีดำของผมของเขาบนใบหน้าของเขา ตอนนี้ เขาเป็นยิ่งกว่านักดนตรีที่ศาลกับอิมพีเรียลพาเลส โดยโซ่ที่มองไม่เห็น ของชีวิตทั้งความคิดและความรู้สึก คำว่าไม่ไม่มี ความเหงาโคตร อาจเพียงแสดงผ่าน chords ที่ปลายนิ้วของเขารอบ ๆ เขาเป็นเรื่องไร้สาระที่ประทับของจักรพรรดิเลี้ยงไวน์ แต่เขาได้ยินเพียงเสียงของ guqinไม่ มีคำอธิบายใด ๆ และไม่ มี ภาพใด ๆ เห็น โดยมี นั่งเขาเป็นเหมือนภาพวาดยืน โดย sidelines เสี่ยวหยู gaped กับเธอเปิดกว้างดวงตา เธอเคยมี hunch ที่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเห็นถังเฟิง ว่า เขาจะสร้างดีผลในอนาคต ได้แล้ว ขณะที่เธอเฝ้าดูประสิทธิภาพการทำงานของเขาก่อนกล้อง เธอตกใจยังย่อมคำหนึ่งจะเรียกว่าทำหน้าที่ ไม่มัน มีไม่จำเป็นใด ๆ พูดคุยหรือพูดเกินจริงหน้านิพจน์ ถังเฟิงละห้อยทำความโศกเศร้าภายในพวกเขา และมุมของริมฝีปากของเขาจัดเป็นสาระของความสันโดษ มันได้ง่าย และชัดเจนคำพันไม่ชนะบิตของความเศร้าโศกผู้ชมของเขาอยู่ฉากยังคงเป็นไกลยิงของ festivity ทั้งหมด แต่สภาพแวดล้อมเสียงดัง และคึกคักเท่าผู้ทรงฟอยล์สำหรับรูป clad สีขาวจุดเน้นของฉากนี้ไม่ควรเป็น นักดนตรีที่ซ่อนอยู่ภายในฝูงชน ได้นักดนตรีเน้นฉากแน่นอนเสี่ยวหยู grinned เธอ grinned และ grinned และทันใดนั้น เธอรู้สึกว่าการกระตุ้นให้ ไข่มุกแท้เงาทำหน้าที่เป็นแม่บ้านคอร์ทในฉาก การรอคอยหญิง meandered ทางของเธอผ่านฝูงชนจน ทันที นักดนตรีหา และได้พบดวงตาของเธอ การดำเนินการความเหงาเหมือนเป็นของเขาอยู่ใน เขาเห็นของสาวสับสนและ helplessness ต่ออนาคตของเธอ เขาเห็นเขาเลยตัวเองผ่านเธอ และ ในความคล้ายคลึงกันของพวกเขา หรือบางทีสงสาร นักดนตรียิ้มรวย ๆ ที่เธอเช่นสปริงชัดเจนนอกเหนือจากทะเลสาบของ scorching ไฟ เขาชำระหัวใจของหญิงสาวที่ได้ตกลงในหุบเหวมืดวัน เขาจะให้ชีวิตของเขาสำหรับเธอวัน เธอต้องเป็นเจ้าของฮาเร็มอิมพีเรียล มองที่คนนับไม่ถ้วนที่ส่งผ่านก่อนดวงตาของเธอในระหว่างงานเลี้ยง เธอยังจำคนที่หนึ่งที่ให้เธอยิ้มสงบบางทีเธอจะ และเนื่องจากเธอจะลืม เธอจะกลายเป็นยิ่งรับภาระ ด้วยความเศร้าโศก เธอจะอยู่บน แบกความหวังของเขาและความสุขสำหรับเขา"ตัด ครับ ทำ" ผู้อำนวยสั่งการ ฉากเสร็จในหนึ่งนักแสดงที่มีการระบุบทบาทของตนอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาจะออกจากห้องเร็ว ชีวิตของคนในเรื่องได้ ในสุด ก็เขียน โดยคน ยัง หนึ่งของชีวิตได้ไปเฟิงทังยืนขึ้นจากที่นั่งของเขา และงานลวก ๆ ผมของเขาออกไปจากใบหน้าของเขา ผู้หญิงละเอียดอ่อน และสวยเดินขึ้นเขา มันเป็นหนึ่งที่เขาแลกเปลี่ยนตากับรุ่นก่อนหน้า นำหญิงที่ยกย่องอย่างสูงจากผู้ผลิตของชุดนี้"ผมแทงเทียนเทียน บังเอิญนามสกุลเดียวกันเป็นของคุณ บางทีเราใช้ร่วมบรรพบุรุษที่คล้ายกัน" หญิงสาวหัวเราะพ่อเธอจัดออกมือของเธอ "ทำหน้าที่ของคุณก่อนหน้านี้ได้ยอดเยี่ยม มันดึงผมในทันที""ถังเทียนเทียน ถังเป็นธรรมชาติหวาน แต่ผมคิดว่า คุณให้มากยิ่งขึ้น แม้แต่คำของคุณมีรสหวาน" เฟิงต่างยิ้ม และเปิดแขนของเขา "ถ้าเราร่วมบรรพบุรุษ แล้วคุณอาจจะน้องห่างไกล น้องน้อย กำหนดมาให้พี่ใหญ่เป็นฮัก"เทียนเทียนถังขึ้นไป และให้คนฮัก coolly

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่มีชิ้นส่วนถังฮวันนี้ได้พูดสายเพื่อให้เขามีเพียงเพื่อหลอกเล่น guqin และแบ่งปันสายตาที่ผิดกฎหมายที่มีนักแสดงนำหญิง อุปกรณ์ที่ได้รับการตั้งค่าและผู้อำนวยการตะโกนคำสั่งที่จะเริ่มต้น. แม้ว่าคำสั่งภาษาอังกฤษปกติ "การกระทำ" ได้ตอนนี้กลายเป็น "Kaishi!" ถังฮยังคงรู้สึกขนลุกขึ้นรูปบนผิวของเขาในขณะที่เขาได้ยินเสียงของผู้อำนวยการ เสียงผู้บังคับบัญชา ความรู้สึกที่หายไปนานคว้าหัวใจของเขา. นอกกล้องตั้งตัวเองเป็นฮ แต่เมื่อเขาก้าวเข้าไปในดวงตาของกล้องรสฮกลายเป็นแค่ตัวละครของเรื่องที่. สายลมเบา ๆ ช้าแปรงเส้นสีดำของผมของเขาลงบนใบหน้าของเขา ตอนนี้เขาก็ไม่มากไปกว่านักดนตรีศาลผูกไว้กับอิมพีเรียลพาเลซโซ่ที่มองไม่เห็น ความคิดทั้งชีวิตของเขาและความรู้สึกของคำที่ไม่สามารถกล่าวว่าความเหงาที่ไม่มีที่สิ้นสุดเท่านั้นที่จะได้แสดงออกผ่านคอร์ดที่ปลายนิ้วของเขา. ทั้งหมดรอบ ๆ ตัวเขาเป็นเรื่องไร้สาระความสุขของการจัดเลี้ยงไวน์ของจักรพรรดิ แต่เขาได้ยินเพียงเสียงของ guqin. โดยไม่มีรายละเอียดใด ๆ และโดยไม่ต้องมีการถ่ายภาพระยะใกล้เพียงแค่นั่งอยู่ที่นั่นเขาเป็นเหมือนภาพวาด. ยืนโดยสนามเสี่ยวหยูอ้าปากค้างด้วยตาของเธอเปิดกว้าง เธอได้มีลางสังหรณ์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเห็นถังฮ; ว่าเขาจะสร้างผลงานที่ดีในอนาคต แล้วถึงแม้ในขณะที่เธอเฝ้าดูการทำงานของเขาก่อนที่กล้องเธอก็ยังคงหลีกเลี่ยงไม่ได้ตกใจ. นั่นคือสิ่งที่เราจะเรียกการแสดงได้รับไม่ได้หรือไม่ มีความจำเป็นสำหรับการเจรจาใด ๆ หรือการแสดงออกทางสีหน้าใด ๆ ไม่ได้พูดเกินจริง ตาเศร้าใจ Tang ฮดำเนินความโศกเศร้าภายในพวกเขาและมุมของริมฝีปากของเขาที่จัดขึ้นสาระของความสันโดษ มันเป็นง่ายและชัดเจน. พันคำพูดไม่สามารถชนะมากกว่าบิตของความเศร้าโศกจับระหว่างคิ้วของเขา. ที่เกิดเหตุก็ยังคงยิงที่ห่างไกลของงานทั้งหมด แต่สภาพแวดล้อมที่มีเสียงดังและคึกคักเพียงทำหน้าที่เป็นฟอยล์สำหรับเกราะสีขาว รูป. โฟกัสของฉากนี้ก็ไม่เคยได้ควรจะเป็นนักดนตรีที่ซ่อนอยู่ภายในฝูงชนที่ยังเป็นนักดนตรีว่าไฮไลท์ของฉาก. Xiao Yu ยิ้ม เธอยิ้มและยิ้มและก็เธอรู้สึกกระตุ้นให้ร้องไห้ ไข่มุกทรูไม่ส่องแสง. ทำหน้าที่เป็นแม่บ้านศาลในฉากที่นักแสดงนำหญิงวกวนทางของเธอผ่านฝูงชนจนทันใดนั้นนักดนตรีเงยหน้าขึ้นและได้พบกับตาของเธอซึ่งดำเนินเหงาของเขาเช่นเดียวกับภายในพวกเขา เขาเห็นเด็กสาวที่เกิดความสับสนและทำอะไรไม่ถูกที่มีต่ออนาคตของเธอ เขาเห็นอดีตของตัวเองผ่านทางของเธอและในความคล้ายคลึงกันของพวกเขาหรือบางทีอาจจะออกจากสงสารนักดนตรียิ้มแผ่วเบาที่เธอ. เหมือนฤดูใบไม้ผลิที่ชัดเจนนอกเหนือจากบึงไฟไหม้เขาทำความสะอาดหัวใจของหญิงสาวที่ตกลงไปในเหวที่มืด. สักวันหนึ่ง เขาจะให้ชีวิตของเขาขึ้นสำหรับเธอ. สักวันหนึ่งเธอจะเป็นเจ้าของฮาเร็มจักรวรรดิ มองไปที่คนนับไม่ถ้วนที่ผ่านมาก่อนตาของเธอในระหว่างงานเลี้ยงที่เธอยังคงจำได้ว่าผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้เธอมีรอยยิ้มที่เงียบสงบ? บางทีเธออาจจะและเพราะเธอจะจำได้ว่าเธอจะกลายเป็นภาระมากขึ้นด้วยความเศร้าโศก เธอจะมีชีวิตอยู่บนแบกความหวังและความสุขของเขาสำหรับเขา. "ตัด! เอาล่ะทำ! "ผู้กำกับสั่ง ที่เกิดเหตุเสร็จในหนึ่งยิง. นักแสดงจะต้องเข้าสู่บทบาทของพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาต้องออกอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับ ชีวิตของผู้คนในเรื่องได้ในที่สุดเขียนโดยเพียงแค่ใครสักคน แต่ชีวิตของตัวเองได้ไปใน. ถังฮลุกขึ้นจากที่นั่งของเขาและตั้งใจแปรงผมของเขาออกไปจากใบหน้าของเขา ผู้หญิงสวยที่ละเอียดอ่อนและเดินขึ้นไปยังเขา มันเป็นหนึ่งในคนที่เขาเคยมีการแลกเปลี่ยนการติดต่อกับตาก่อนหน้านี้นักแสดงนำหญิงยกย่องอย่างสูงจากผู้ผลิตของชุดนี้. "ฉันตั้ง Tian Tian บังเอิญนามสกุลเดียวกับคุณ บางทีเราใช้ร่วมกันบรรพบุรุษคล้ายกัน. "หญิงสาวหัวเราะอย่างเต็มที่ขณะที่เธอยื่นออกมามือของเธอ" การแสดงของคุณก่อนหน้านี้เป็นที่ยอดเยี่ยม มันดึงฉันในทันที. "" Tian Tian ถัง รสหวานตามธรรมชาติ แต่ฉันคิดว่าคุณมากยิ่งขึ้นดังนั้น แม้คำพูดของคุณจะหวาน. "ถังฮยิ้มและเปิดอ้อมแขนของเขา" ถ้าเราแบ่งปันบรรพบุรุษแล้วคุณอาจจะมีน้องสาวของฉันที่ห่างไกล น้องสาวของเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้พี่ชายใหญ่ของคุณกอด. "ถังTian Tian เฉยก็ขึ้นไปและให้ชายคนนั้นกอด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่มีชิ้นส่วนของถังฟงวันนี้ได้พูดสาย เขาก็แค่แกล้งเล่นกู่เจิ้งและแบ่งปันการสบตากับนักแสดงนำหญิง อุปกรณ์ที่ได้รับการตั้งค่า และผู้กำกับก็สั่งให้เริ่ม

แต่ปกติอังกฤษสั่ง " แอ๊คชั่น ! " ได้กลายเป็น " ไคชิ ! " ตังฟงแต่รู้สึกขนลุกขึ้นบนผิวหนังของเขา ตามที่เขาได้ยินเสียงสั่งการของผู้อำนวยการที่หายไปนานรู้สึกยึดหัวใจของเขา . . . . .

นอกกล้อง แทงฟงคือตัวเอง อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาก้าวเข้าไปในกล้องตาแทงฟงเป็นแค่ตัวละครของเรื่อง

สายลมช้าเบา ๆปัดเส้นผมสีดำของตนลงบนใบหน้าของเขา ในเวลานี้เขาไม่เกินศาลนักดนตรีผูกพันกับพระราชวังด้วยโซ่ที่มองไม่เห็น ความรู้สึกทั้งหมดของเขา ชีวิต ความคิด และคำพูดที่ไม่อาจจะบอกว่า ความเหงาไม่รู้จบ สามารถแสดงออกผ่านทางคอร์ดที่ปลายนิ้วของเขา . . . . . .

รอบเขาก็คุยสนุกสนานของจักรพรรดิไวน์จัดเลี้ยง แต่เขาได้ยินเพียงเสียงของกู่เจิ้ง .

ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีซูมภาพ แค่นั่งอยู่ตรงนั้น เขาเป็นเหมือนภาพวาดเลย

รออยู่ข้างนอกแล้วเสี่ยวอวี้ gaped ด้วยดวงตาเบิกกว้าง เธอมีสังหรณ์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเห็นตังฟง ที่เขาจะสร้างผลลัพธ์ที่ดีในอนาคต แม้เมื่อเธอได้ดูการแสดงของเขา ก่อนที่กล้อง เธอก็ย่อมตกใจ

นั่นคือสิ่งที่หนึ่งจะเรียกการแสดงไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องพูดอะไร หรือการแสดงออกใด ๆ หน้า พูดเกินจริงเป็นถังเฟิงแบกความเศร้าหดหู่ดวงตาภายในพวกเขาและมุมริมฝีปากของเขาจัดเกลียวของความสันโดษ มันง่ายและชัดเจน

คำพูดนับพันไม่สามารถเอาชนะบิตของความเศร้าโศกอยู่ระหว่างคิ้วของเขา

ฉากยังยิงไกลของงานทั้งหมด แต่สภาพแวดล้อมที่มีเสียงดังและวุ่นวายเพียงทำหน้าที่เป็นฟอยล์สำหรับรูป

ห่มขาวโฟกัสของฉากนี้เคยเป็นนักดนตรีที่ซ่อนอยู่ในฝูงชน แต่นักดนตรีอยู่ตรงไฮไลท์ของฉาก

เสี่ยวยูเลยด้วย เธอยิ้มจนเห็นฟัน และยิ้มจนเห็นฟัน และทันใดนั้น เธอรู้สึกอยากที่จะร้องไห้ ไข่มุกแท้ทำท้า

ทำตัวเป็นศาลแม่บ้านในฉาก นักแสดงนำหญิง meandered ทางของเธอผ่านฝูงชนจน จู่ๆนักดนตรีเงยหน้าขึ้นและพบกับสายตาของเธอซึ่งแบกความเหงาเหมือนของเขาภายในพวกเขา เขาเห็นความสับสนของเด็กสาว และไม่มีประโยชน์ต่ออนาคตของเธอ เขาเห็นตัวเองในอดีตของเขาผ่านทางเธอ และในความเหมือนของพวกเขาหรือบางทีอาจจะออกจากสงสารนักดนตรียิ้มบางๆ เธอ

เหมือนล้างฤดูใบไม้ผลินอกจากทะเลสาบแห่งไฟแผดเผา เขาชำระเป็นสาวหัวใจที่หล่นลงไปในเหวมืด

สักวันเขาจะมอบชีวิตให้เธอ

สักวัน เธอจะได้เป็นเจ้าของฮาเร็มหลวง มองผู้คนมากมายที่ผ่านต่อหน้าต่อตาเธอ ระหว่างงานเลี้ยง เธอยังจำได้ว่าคนที่ยิ้มสงบของเธอ ?

บางทีเธออาจจะ เพราะ เธอ จะ จำ เธอจะยิ่งเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไป แบกความหวังและความสุขของเขา .

" คัท ! เอาล่ะ เสร็จแล้ว " ผู้กำกับสั่ง ฉากจบในนัดเดียว นักแสดง

ต้องระบุบทบาทของตนอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาต้องจากไปเร็ว ชีวิตของผู้คน ในเรื่องถูก สุดท้ายก็เขียนโดยใครบางคน แต่ชีวิตเราเองก็ต้องไป

ตังฟงลุกขึ้นยืนจากที่นั่งไปเสยผมของเขาอยู่ห่างจากใบหน้าของเขา .ที่ละเอียดอ่อนและเป็นผู้หญิงที่สวย เดินขึ้นเขา มันเป็นหนึ่งในผู้ที่เขาได้สบตากับก่อนหน้านี้ นำฝ่ายหญิงที่ได้รับการยกย่องจากโปรดิวเซอร์ของซีรี่ส์นี้

" ผมตังเถียนเถียน บังเอิญนามสกุลเดียวกันกับของคุณ บางทีเราบรรพบุรุษร่วมที่คล้ายคลึงกัน " หญิงสาวหัวเราะอย่างเต็มที่ขณะที่เธอถือมือของเธอ " การแสดงของคุณก่อนหน้านี้ มันยอดเยี่ยมมาก มันดึงผมเข้าไปทันที

"" ถังเถียนเถียน รสหวานธรรมชาติ แต่ผมว่าคุณยิ่งกว่า แม้คำพูดของเธอจะหวาน . " แทงฟงยิ้มและเปิดแขนของเขา " ถ้าเราแบ่งปันบรรพบุรุษ แล้วคุณอาจเป็นน้องสาวห่างๆของฉัน . น้องสาว ไปให้พี่ชายกอด "

ตั้งเทียนเทียนเลยเดินขึ้นมาและให้ผู้ชายกอด