Delay and its Implications"In some

Delay and its Implications

"In some negotiations, the tactic of one side might be to delay negotiations indefinitely. For example, environmentalists can often discourage a developer through protracted litigations." -- Howard Raiffa, in The Art and Science of Negotiation, 1982
Delay is a tactic of slowing down a decision-making process in order to maintain the status quo. It is employed mainly by parties involved in difficult public policy disputes (though it can be used in other contexts) who do not want changes made. If a group is part of the decision-making process but does not want change, the slower the process, the better. If they do not have a say in the design of the process, then they can deliberately delay it by stalling on their involvement.[1]

Strategic delays are often used by disputants who do not have the power to win directly in court or through legislative action, for example (see power inequities).[2] Rather than waste their resources on a fight they cannot win, some use delaying tactics to frustrate their opponent. For example, a city government was considering the approval of a new industrial plant. Residents of the neighborhood near the proposed site were opposed to the idea, but they didn't have the political clout to stop it. So they decided to delay the decision-making process, by asking for a variety of site assessments, insisting on a long string of public meetings, and bringing a lawsuit which they knew they couldn't win, but it delayed the process even further. Their goal was to delay the decision long enough that the company would get frustrated and give up. At the same time, they also hoped to gain enough community support that local decision makers would decide to refuse the necessary permits for political reasons if the company pursued its quest.

Delay in U.S. Systems
In the United States as well as many other democratic governments, there are many mandated procedures that must be followed in formulating and implementing public policies. In the interest of democratic governmental legitimacy, it is possible for a large number of different parties to use the executive, legislative, and judicial systems to have a say in any decision-making process. For example, when the Environmental Protection Agency proposes a new regulation, it is possible for various groups to challenge the proposed regulation. First the challenge is within the EPA (part of the executive branch), and if that doesn't work, in court. If that doesn't work they can lobby the legislature to change the law in their favor. Without getting into the details of official procedures, it is sufficient to say that the desire for openness in the process of government has led to some serious problems. Because so many interests are involved in the policy making process, it can take a very long time to reach and implement decisions.

Parties who see delay as an advantage and do not want a certain rule made or law passed have figured out ways to manipulate the system in order to delay decisions, or even kill a proposal.[3] The filibuster is a classic delay tactic used in the U.S. Senate when one political party opposes a bill introduced by the other party. Filibusters are attempts to delay passage of a bill by debating it at length.[4] Oftentimes, a Senator will simply give an extraordinarily long speech about whatever he pleases. The idea is to hold the floor as long as possible to delay voting on an issue until the appropriate time has passed and it is no longer possible, or until the advocates withdraw the bill, realizing that it will never get past the filibuster.

Unavoidable Delay
Normally, disputants use delay to deliberately stall the decision making process. However, delay may also be the natural outcome of a difficult negotiation process. For example, if parties are involved in consensus building it can take a long time for all parties to agree on a settlement. Although there are several tactics that can be used to speed the process up, in extremely complex cases involving multiple parties and many issues, any effort to speed the process must be made carefully. Rushing can easily lead to the process breaking down or to poor agreements being made that will not hold up over the long term.

Ways to Avoid or Block Delaying Tactics
In cases where a decision is taking a long time there are two key ways to break the deadlock -- both have to do with increasing the pressure on all parties to reach an agreement.

One way to push negotiations toward agreement is to set an actual deadline by which a decision must be reached or the negotiations will be terminated.[5] The other is to shape your opponents' perceptions of the cost of delay or manipulate the actual costs of delay. Setting a deadline can have a related effect on a party's perception of costs. Though in some cases time limits present the same pressures to both sides, it is often the case that a deadline may be asymmetrical, meaning that the costs of delay are higher for one side than the other. Thus, it is possible to force a settlement if you can convince your opponent that you have unlimited time to spend on the issue (indefinite delay) and that their costs will be affected.[6] If the cost of a long delay is too high for them, they are likely to give in and come to an agreement.

There are three strategies for intentionally manipulating the costs of delay in negotiation. The first tactic is to organize some form of disruptive action that will increase the cost of delay for your opponent.[7] This will let them know you do not intend to sit back and allow them to delay the final decision. Rather, the action will make it clear that any delay will raise the cost of their involvement in the process, and will help persuade them to sit down at the table and work out an agreement. A prime example of disruptive action would be to publicly picket a business and disrupt its operation.[8]

A second strategy "to increase costs of delay or terminate negotiations is to involve other parties in the process who can somehow influence the outcome."[9] For example, people who are unhappy with the policies and practices of a government agency might form a task force, political action group, or protest organization to push for change.[10] This form of alliance or collective action raises pressure on the agency to meet the demands of its critics. Lastly, a party may manipulate the negotiations schedule in order to take advantage of time constraints. For example, if a party has had to travel to the negotiation table, the host party may delay the discussion of an actual agreement until the end of a session. This tactic may help the host to gain concessions from the visiting party at the last minute.[11]

[1] The ideas in this paragraph were drawn from Strategic Delays, International Online Training Program on Intractable Conflict, University of Colorado Conflcit Research Consortium. Available at http://www.colorado.edu/conflict/peace/problem/sdelay.htm. This page offers a summarized definition of the strategic delays as well as several examples of the tactic.

[2] Ibid.

[3] Ibid, 37.

[4] "Glossary", The United States Senate. Available at http://www.senate.gov/reference/glossary-term/filibuster.htm This is a basic glossary page, which provides a definition of filibuster.

[5] Michael Watkins and Susan Rosegrant, Breakthrough International Negotiation: How Great Negotiators Transformed The World's Toughest Post-Cold War Conflicts (San Francisco: Jossey-Bass Publishers, 2001), 123.

[7] Roy J. Lewicki and others, Negotiation, 3rd Edition (San Francisco: Irwin McGraw-Hill, 1999), 83. This work is essentially a textbook about negotiation and offers a comprehensive look at negotiation theory and practice. Chapter Three, "Strategy and Tactics of Distributive Bargaining," includes a section about deadlines and the costs of delay.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความล่าช้าและผลกระทบของ"ในการเจรจาบาง แทของด้านหนึ่งอาจต้อง เลื่อนการเจรจาโดยไม่จำกัดเวลา ตัวอย่าง environmentalists สามารถมักจะกีดกันนักพัฒนาผ่าน litigations ยืดเยื้อได้" - Howard Raiffa ศิลปะและวิทยาศาสตร์เจรจา 1982เลื่อนเป็นแทของชะลอการตัดสินใจเพื่อรักษาสภาพ มันเป็นลูกจ้างส่วนใหญ่ โดยฝ่ายในข้อพิพาทนโยบายสาธารณะยาก (แม้ว่าจะสามารถใช้ในบริบทอื่น ๆ) ที่ไม่ต้องการเปลี่ยนแปลง ถ้ากลุ่มเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการตัดสินใจ แต่ต้องการเปลี่ยนแปลง กระบวนการที่ช้าลง ดีกว่า ถ้าไม่มีการพูดในการออกแบบของกระบวนการ แล้วพวกเขาสามารถตั้งใจ ล่าช้า โดยถ่วงในการมีส่วนร่วม[1]มักจะใช้กลยุทธ์ความล่าช้า โดย disputants ที่ไม่มีอำนาจที่จะชนะ ในศาล หรือการดำเนิน การสภา ตัวอย่าง (ดูพลังงานเสนอ)[2] แทนเสียทรัพยากรของพวกเขาในการต่อสู้ที่พวกเขาไม่ชนะ บางใช้กลยุทธ์ล่าช้าเพื่อ frustrate ฝ่ายตรงข้าม ตัวอย่าง รัฐบาลเมืองถูกพิจารณาอนุมัติของโรงงานอุตสาหกรรมใหม่ อาศัยอยู่ย่านใกล้กับเว็บไซต์นำเสนอมีการคิด แต่มี clout ทางการเมืองการ ดังนั้น พวกเขาตัดสินใจที่จะเลื่อนการตัดสินใจ โดยถามสำหรับไซต์ประเมิน insisting บนสายยาวประชุมสาธารณะ และนำคดีที่พวกเขารู้พวกเขาไม่ชนะ แต่มันล่าช้าของกระบวนการยิ่ง เป้าหมายของพวกเขาไม่รอช้าตัดสินใจนานพอที่บริษัทจะรับผิดหวัง และให้ค่า ในเวลาเดียวกัน พวกเขายังหวังจะได้รับเพียงพอสนับสนุนชุมชนที่ตัดสินใจท้องถิ่นที่ผู้ผลิตจะตัดสินใจที่จะปฏิเสธความจำเป็นอนุญาตให้ด้วยเหตุผลทางการเมืองถ้าบริษัทติดตามความความล่าช้าในระบบสหรัฐในสหรัฐอเมริกาเป็นจำนวนมากรัฐบาลประชาธิปไตยอื่น ๆ มีหลายขั้นตอนบังคับที่ต้องปฏิบัติตามใน formulating และดำเนินนโยบายสาธารณะ In the interest of ชอบธรรมรัฐบาลประชาธิปไตย ก็เป็นไปได้ของบุคคลอื่นเพื่อใช้ระบบบริหาร สภา และยุติธรรมเพื่อให้การพูดในกระบวนการตัดสินใจใด ๆ ตัวอย่าง เมื่อสำนักงานปกป้องสิ่งแวดล้อมเสนอระเบียบใหม่ สามารถได้สำหรับกลุ่มต่าง ๆ เพื่อท้าทายระเบียบเสนอ แรก ความท้าทายมี EPA (ส่วนของผู้บริหารสาขา), และถ้าที่ไม่ทำ งาน ในศาล ถ้าไม่สำเร็จ ก็สามารถล็อบบี้ทูลเกล้าทูลกระหม่อมเพื่อเปลี่ยนแปลงกฎหมายในโปรดปรานของพวกเขา โดยไม่ได้รับลงในรายละเอียดของกระบวนการอย่างเป็นทางการ มันเพียงพอที่จะบอกว่า ความเปิดกว้างระหว่างรัฐบาลได้นำไปสู่ปัญหาร้ายแรง เพราะสนใจมากจะเกี่ยวข้องกับนโยบายการทำกระบวนการ มันอาจใช้เวลานานเพื่อเข้าถึง และใช้ตัดสินใจได้บุคคลที่ดูเลื่อนเป็นพิจารณาเป็นพิเศษ และไม่ต้องทำกฎหรือกฎหมายบางอย่าง ได้คิดหาวิธีที่จะจัดการระบบเลื่อนการตัดสินใจ หรือแม้กระทั่งฆ่าข้อเสนอ[3] filibuster เป็นแทเลื่อนคลาสสิกที่ใช้ในวุฒิสภาสหรัฐฯ เมื่อพรรคหนึ่ง opposes รายการนำ โดยบุคคลอื่น Filibusters จะพยายามรั้งกาลรายการ โดยโต้วาทียาว[4] อาจเกิด สวีจะเพียงแค่ให้มีเสียงยาวประเด็นเกี่ยวกับสิ่งที่เขาทำ ความคิดเป็น ไปค้างชั้นตราบเท่าที่สามารถเลื่อนการลงคะแนนเสียงในประเด็นจนกระทั่งเวลาผ่านไปและจะไม่สามารถ จนสนับสนุนการถอนตั๋ว ตระหนักถึงว่า มันจะไม่ได้รับเลย filibusterความล่าช้าที่หลีกเลี่ยงไม่ได้โดยปกติ disputants ใช้ล่าช้าโดยเจตนาถ่วงการตัดสินใจกระบวนการ อย่างไรก็ตาม ความล่าช้าอาจจะผลลัพธ์ธรรมชาติของกระบวนการเจรจาต่อรองยาก ตัวอย่าง ถ้าฝ่ายมีส่วนร่วมในการช่วยให้อาคาร นั้นสามารถใช้เวลานานสำหรับทุกฝ่ายจะยอมรับการชำระเงิน แม้ว่าจะมีกลยุทธ์ต่าง ๆ ที่สามารถใช้เพื่อเร่งการ ในกรณีที่ซับซ้อนมากที่เกี่ยวข้องกับหลายฝ่ายและหลายประเด็น ความพยายามใด ๆ ความเร็วกระบวนการต้องทำอย่างระมัดระวัง รีบอาจได้ทำการแบ่ง หรือตกลงไม่ดีจะทำที่จะไม่ขึ้นในระยะยาววิธี การหลีกเลี่ยงบล็อกกลยุทธ์ล่าช้าในกรณีที่การตัดสินใจจะใช้เวลานานมีสองวิธีหลักการล็อกตายตัว - ทั้งสองอย่างต้องทำ ด้วยการเพิ่มแรงกดดันทุกฝ่ายถึงข้อตกลงวิธีหนึ่งในการผลักดันการเจรจาไปสู่ข้อตกลงการ ตั้งเวลาจริงซึ่งการตัดสินใจต้องสามารถเข้าถึง หรือจะสิ้นสุดการเจรจาได้[5] ที่อื่น ๆ คือรูปร่างของฝ่ายตรงข้ามรับรู้ต้นทุนของความล่าช้า หรือจัดการต้นทุนแท้จริงของความล่าช้า ตั้งกำหนดเวลาสามารถมีผลที่เกี่ยวข้องกับบุคคลรับรู้ต้นทุน แม้ว่าในบางกรณี เวลาแสดงแรงดันเดียวกันกับทั้งสองฝ่าย มันมักจะเป็นกรณีว่า กำหนดเวลาอาจ asymmetrical หมายถึง ต้นทุนของความล่าช้าสูงในด้านใดด้านหนึ่งมากกว่าอีก ดังนั้น จึงสามารถบังคับการชำระเงินถ้าคุณสามารถมั่นใจของฝ่ายตรงข้ามที่คุณมีเวลาจำกัดในการใช้ปัญหา (เลื่อนไม่มีกำหนด) และต้นทุนของพวกเขาจะได้รับผลกระทบ[6] ถ้าต้นทุนของการหน่วงสูงเกินไปสำหรับพวกเขา พวกเขามีแนวโน้มที่อนุโลม และรอมชอมมีกลยุทธ์สามตั้งใจแต่ต้นทุนของความล่าช้าในการเจรจา แทแรกคือการ จัดรูปแบบของขวัญดำเนินการที่จะเพิ่มต้นทุนของความล่าช้าของฝ่ายตรงข้าม[7] นี้จะปล่อยให้พวกเขารู้ว่า คุณไม่ต้องการ และปล่อยให้เลื่อนการตัดสินใจขั้นสุดท้าย ค่อนข้าง การดำเนินการที่จะทำให้มันชัดเจนว่า มีการล่าช้าจะเพิ่มต้นทุนของการมีส่วนร่วมในกระบวนการ และจะช่วยจูงใจให้นั่งลงที่ตาราง และออกข้อตกลง จะเป็นตัวอย่างสำคัญของขวัญดำเนิน picket ธุรกิจทั่วไป และรบกวนการดำเนินการ[8]กลยุทธ์ที่สอง "เพื่อเพิ่มต้นทุนของความล่าช้า หรือยกเลิกเจรจาได้เกี่ยวข้องกับบุคคลอื่น ๆ ในกระบวนการที่สามารถอย่างใดมีอิทธิพลต่อผลลัพธ์"[9] ตัวอย่าง คนที่มีความสุขกับนโยบายและแนวทางปฏิบัติของหน่วยงานของรัฐบาล อาจฟอร์มเฉพาะกิจ การเมือง หรือประท้วงองค์กรเพื่อผลักดันการเปลี่ยนแปลง[10] นี้รูปแบบของพันธมิตรหรือการดำเนินการรวมเพิ่มความดันในหน่วยงานเพื่อตอบสนองความต้องการของของนักวิจารณ์ สุดท้ายนี้ บุคคลอาจจัดการกำหนดการเจรจาใช้เวลาจำกัด ตัวอย่าง ถ้ามีบุคคลเดินทางไปยังตารางเจรจา ของโฮสต์อาจเลื่อนการอภิปรายข้อตกลงจริงจนกว่าจะสิ้นสุดเซสชัน แทนี้อาจช่วยให้โฮสต์ได้รับสัมปทานจากฝ่ายมาเยี่ยมในนาทีสุดท้าย[11][1] ความคิดในย่อหน้านี้ถูกดึงมาจากความล่าช้าของกลยุทธ์ นานาออนไลน์ฝึกอบรมโปรแกรมบน Intractable ความขัดแย้ง สมาคมวิจัย Conflcit มหาวิทยาลัยโคโลราโด ได้ที่ http://www.colorado.edu/conflict/peace/problem/sdelay.htm หน้านี้เสนอคำนิยามที่สรุปของความล่าช้าทางยุทธศาสตร์หลายอย่างแท[2] ibid[3] Ibid, 37[4] "อภิธานศัพท์" วุฒิสภาสหรัฐอเมริกา Http://www.senate.gov/reference/glossary-term/filibuster.htm นี้เป็นศัพท์พื้นฐานหน้า ซึ่งให้คำจำกัดความของ filibuster[5] เอมส์มิชชั้น Michael และซูซาน Rosegrant เจรจาต่อรองระหว่างประเทศความก้าวหน้า: วิธีดีผู้เปลี่ยนความขัดแย้งสงครามเย็นภายหลังยากที่สุดในโลก (San Francisco: ผู้เผยแพร่ที่ Jossey-เบส 2001), 123[7] รอย J. Lewicki และคนอื่น ๆ เจรจา รุ่นที่ 3 (San Francisco: เชอร์ McGraw-Hill, 1999), 83 งานนี้จะเป็นหนังสือเกี่ยวกับการเจรจาต่อรอง และมีตาทฤษฎีการเจรจาครอบคลุม บทที่ 3 "กลยุทธ์และยุทธวิธีของแจกแจงต่อรองราคา มีส่วนเกี่ยวกับการกำหนดเวลาและต้นทุนของความล่าช้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความล่าช้าและผลกระทบของมัน"ในการเจรจาต่อรองบางชั้นเชิงด้านหนึ่งอาจจะมีการชะลอการเจรจาไปเรื่อย ๆ . ตัวอย่างเช่นสิ่งแวดล้อมมักจะกีดกันนักพัฒนาผ่านคดียืดเยื้อ." - ฮาวเวิร์ด Raiffa ในศิลปะและวิทยาศาสตร์ของการเจรจาต่อรอง, 1982 ความล่าช้าเป็นกลยุทธ์ของการชะลอตัวลงกระบวนการตัดสินใจเพื่อรักษาสภาพที่เป็นอยู่ มันเป็นลูกจ้างส่วนใหญ่โดยบุคคลที่มีส่วนร่วมในข้อพิพาทเรื่องยากที่นโยบายสาธารณะ (แม้ว่ามันจะสามารถนำมาใช้ในบริบทอื่น ๆ ) ที่ไม่ต้องการการเปลี่ยนแปลงที่ทำ ถ้ากลุ่มเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการตัดสินใจ แต่ไม่ต้องการการเปลี่ยนแปลงที่ช้าลงกระบวนการที่ดีกว่า หากพวกเขาไม่ได้พูดในการออกแบบกระบวนการแล้วพวกเขาก็จงใจสามารถชะลอได้โดยการถ่วงในการมีส่วนร่วมของพวกเขา. [1] ความล่าช้ากลยุทธ์มักจะถูกใช้โดยคู่กรณีที่ไม่ได้มีอำนาจที่จะชนะในศาลโดยตรงหรือผ่านทางนิติบัญญัติ การกระทำเช่น (ดู inequities อำนาจ). [2] แทนที่จะเสียทรัพยากรของพวกเขาในการต่อสู้ที่พวกเขาไม่สามารถชนะการใช้บางส่วนชะลอการกลยุทธ์เพื่อทำลายฝ่ายตรงข้ามของพวกเขา ตัวอย่างเช่นรัฐบาลเมืองที่ได้รับการพิจารณาอนุมัติของโรงงานอุตสาหกรรมใหม่ ที่อาศัยอยู่ในละแวกใกล้เว็บไซต์ที่นำเสนอไม่เห็นด้วยกับความคิด แต่พวกเขาไม่ได้มีอิทธิพลทางการเมืองที่จะหยุดมัน ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะชะลอการตัดสินใจโดยขอความหลากหลายของการประเมินเว็บไซต์ยืนยันในสายยาวของการประชุมสาธารณะและนำคดีที่พวกเขารู้ว่าพวกเขาไม่สามารถชนะ แต่มันล่าช้ากระบวนการให้ดียิ่งขึ้น เป้าหมายของพวกเขาคือการชะลอการตัดสินใจนานพอที่ว่า บริษัท จะได้รับความผิดหวังและให้เพิ่มขึ้น ในขณะเดียวกันพวกเขายังหวังที่จะได้รับการสนับสนุนจากชุมชนพอที่จะทำให้ผู้มีอำนาจตัดสินใจในท้องถิ่นจะตัดสินใจที่จะปฏิเสธใบอนุญาตที่จำเป็นด้วยเหตุผลทางการเมืองหาก บริษัท ติดตามสืบเสาะ. ความล่าช้าในการระบบสหรัฐอเมริกาในประเทศสหรัฐอเมริกาเช่นเดียวกับหลายรัฐบาลประชาธิปไตยอื่น ๆ มีขั้นตอนการรับคำสั่งจำนวนมากที่จะต้องปฏิบัติตามในการกำหนดและการดำเนินนโยบายสาธารณะ ในความสนใจของความชอบธรรมของรัฐบาลในระบอบประชาธิปไตยก็เป็นไปได้สำหรับจำนวนมากของบุคคลที่แตกต่างกันที่จะใช้บริหารนิติบัญญัติและระบบการพิจารณาคดีที่จะมีการพูดในกระบวนการใด ๆ ในการตัดสินใจ ตัวอย่างเช่นเมื่อหน่วยงานคุ้มครองสิ่งแวดล้อมเสนอกฎระเบียบใหม่ก็เป็นไปได้ที่กลุ่มต่าง ๆ ที่จะท้าทายกฎระเบียบที่นำเสนอ ครั้งแรกที่ท้าทายอยู่ภายใน EPA (ส่วนหนึ่งของผู้บริหารสาขา) และหากที่ไม่ได้ทำงานในศาล หากไม่ได้ทำงานที่พวกเขาสามารถล็อบบี้สมาชิกสภานิติบัญญัติที่จะเปลี่ยนกฎหมายในความโปรดปรานของพวกเขา โดยไม่ได้รับในรายละเอียดของขั้นตอนอย่างเป็นทางการก็จะเพียงพอที่จะบอกว่าความปรารถนาที่จะเปิดกว้างในกระบวนการของรัฐบาลได้นำไปสู่ปัญหาร้ายแรงบางอย่าง เพราะผลประโยชน์จำนวนมากมีส่วนร่วมในขั้นตอนการทำนโยบายก็สามารถใช้เวลานานมากในการเข้าถึงและใช้การตัดสินใจ. ภาคีที่เห็นความล่าช้าเป็นประโยชน์และไม่ต้องการให้กฎบางอย่างที่ทำหรือกฎหมายผ่านได้คิดหาวิธีที่จะจัดการกับ ระบบในการที่จะชะลอการตัดสินใจหรือแม้กระทั่งฆ่าข้อเสนอ. [3] ฝ่ายค้านเป็นกลยุทธ์ล่าช้าคลาสสิกที่ใช้ในวุฒิสภาสหรัฐเมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งทางการเมืองตรงข้ามกับการเรียกเก็บเงินนำมาใช้โดยบุคคลอื่น ๆ filibusters มีความพยายามที่จะชะลอการเดินของการเรียกเก็บเงินโดยการโต้วาทีที่มีความยาว. [4] บ่อยครั้งที่สมาชิกวุฒิสภาก็จะให้คำพูดที่ยาวเป็นพิเศษเกี่ยวกับสิ่งที่เขาพอใจ ความคิดคือการถือชั้นตราบเท่าที่เป็นไปได้ที่จะชะลอการออกเสียงลงคะแนนในเรื่องจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสมได้ผ่านและมันเป็นไปไม่ได้หรือจนกว่าสนับสนุนถอนบิลตระหนักว่ามันจะไม่เคยได้รับที่ผ่านมาฝ่ายค้าน. หลีกเลี่ยงไม่ได้ความล่าช้าโดยปกติคู่กรณีใช้ความล่าช้าในการจงใจขัดขวางกระบวนการการตัดสินใจ อย่างไรก็ตามความล่าช้าก็อาจจะเป็นผลตามธรรมชาติของการเจรจาที่ยากลำบาก ตัวอย่างเช่นถ้าบุคคลที่มีส่วนร่วมในการสร้างฉันทามติที่จะสามารถใช้เวลานานสำหรับทุกฝ่ายที่เห็นด้วยกับการตั้งถิ่นฐาน แม้ว่าจะมีการใช้กลยุทธ์หลายอย่างที่สามารถนำมาใช้เพื่อเพิ่มความเร็วในกระบวนการขึ้นในกรณีที่ซับซ้อนมากที่เกี่ยวข้องกับหลายฝ่ายและหลายประเด็นความพยายามใด ๆ เพื่อเพิ่มความเร็วในกระบวนการจะต้องทำอย่างระมัดระวัง วิ่งสามารถนำไปสู่กระบวนการทำลายลงหรือข้อตกลงที่ไม่ดีการทำที่จะไม่ถือขึ้นในระยะยาว. วิธีการหลีกเลี่ยงหรือบล็อกล่าช้ากลยุทธ์ในกรณีที่ตัดสินใจจะใช้เวลานานมีสองวิธีที่สำคัญที่จะทำลาย หยุดชะงัก -. ทั้งสองมีจะทำอย่างไรกับการเพิ่มความดันในทุกฝ่ายที่จะบรรลุข้อตกลง. วิธีการหนึ่งที่จะผลักดันไปสู่การเจรจาต่อรองข้อตกลงคือการกำหนดเส้นตายที่เกิดขึ้นจริงโดยที่การตัดสินใจจะต้องถึงหรือการเจรจาต่อรองจะถูกยกเลิก [5] อื่น ๆ คือการรับรู้รูปร่างของฝ่ายตรงข้ามของค่าใช้จ่ายของความล่าช้าหรือจัดการกับค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นจริงของความล่าช้า การตั้งค่าที่กำหนดเส้นตายสามารถมีผลเกี่ยวข้องกับการรับรู้ของพรรคของค่าใช้จ่าย แม้ว่าในบางกรณีการ จำกัด เวลานำเสนอแรงกดดันเดียวกันกับทั้งสองฝ่ายก็มักจะเป็นกรณีที่กำหนดอาจจะไม่สมดุลหมายความว่าค่าใช้จ่ายของความล่าช้าที่สูงขึ้นสำหรับอีกด้านหนึ่งกว่าที่อื่น ๆ ดังนั้นจึงเป็นไปได้ที่จะบังคับให้ตั้งถิ่นฐานถ้าคุณสามารถโน้มน้าวให้ฝ่ายตรงข้ามของคุณว่าคุณมีไม่ จำกัด เวลาที่จะใช้จ่ายในเรื่อง (ความล่าช้าไม่แน่นอน) และค่าใช้จ่ายของพวกเขาจะได้รับผลกระทบ. [6] หากค่าใช้จ่ายของความล่าช้านานที่สูงเกินไป สำหรับพวกเขาพวกเขามีแนวโน้มที่จะให้ในและมาตกลง. มีสามกลยุทธ์สำหรับการจงใจจัดการค่าใช้จ่ายของความล่าช้าในการเจรจาต่อรองเป็น กลยุทธ์แรกคือการจัดรูปแบบของการดำเนินการก่อกวนที่จะเพิ่มค่าใช้จ่ายของความล่าช้าสำหรับฝ่ายตรงข้าม. [7] นี้จะช่วยให้พวกเขารู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจที่จะกลับมานั่งและช่วยให้พวกเขาที่จะชะลอการตัดสินใจขั้นสุดท้าย แต่การกระทำที่จะทำให้มันชัดเจนว่าความล่าช้าใด ๆ ที่จะเพิ่มค่าใช้จ่ายของการมีส่วนร่วมในกระบวนการและจะช่วยชักชวนให้พวกเขานั่งลงที่โต๊ะและการทำงานออกข้อตกลง ตัวอย่างที่สำคัญของการดำเนินการก่อกวนจะสาธารณชนรั้วธุรกิจและส่งผลกระทบต่อการดำเนินงานของ. [8] กลยุทธ์ที่สอง "ที่จะเพิ่มค่าใช้จ่ายของความล่าช้าหรือยกเลิกการเจรจาคือการเกี่ยวข้องกับฝ่ายอื่น ๆ ในกระบวนการที่ใดสามารถมีอิทธิพลต่อผล." [ 9] ตัวอย่างเช่นคนที่มีความพึงพอใจกับนโยบายและการปฏิบัติของหน่วยงานภาครัฐที่อาจก่อให้เกิดกำลังงานกลุ่มดำเนินการทางการเมืองหรือองค์กรการประท้วงที่จะผลักดันให้มีการเปลี่ยนแปลง. [10] รูปแบบของการเป็นพันธมิตรร่วมกันหรือการกระทำนี้ทำให้เกิดแรงกดดันต่อ หน่วยงานที่จะตอบสนองความต้องการของนักวิจารณ์ สุดท้ายของบุคคลที่อาจจะจัดการกับตารางเวลาการเจรจาต่อรองเพื่อที่จะใช้ประโยชน์จากข้อ จำกัด ด้านเวลา ตัวอย่างเช่นถ้าบุคคลที่ได้มีการเดินทางไปที่ตารางการเจรจาต่อรองของบุคคลที่โฮสต์อาจล่าช้าการอภิปรายของข้อตกลงที่เกิดขึ้นจริงจนถึงสิ้นเซสชั่น กลยุทธ์นี้อาจช่วยให้เจ้าภาพที่จะได้รับสัมปทานจากพรรคไปเยือนในนาทีสุดท้าย. [11] [1] ความคิดในวรรคนี้ถูกดึงออกมาจากความล่าช้ายุทธศาสตร์นานาชาติออนไลน์โปรแกรมการฝึกอบรมเกี่ยวกับความขัดแย้งดื้อดึงมหาวิทยาลัยโคโลราโด Conflcit วิจัย Consortium ว่างที่ http://www.colorado.edu/conflict/peace/problem/sdelay.htm หน้านี้มีความหมายสรุปของความล่าช้าเชิงกลยุทธ์เช่นเดียวกับหลายตัวอย่างของชั้นเชิง. [2] อ้างแล้ว. [3] อ้างแล้ว, 37. [4] "คำศัพท์" วุฒิสภาสหรัฐอเมริกา . ว่างที่ http://www.senate.gov/reference/glossary-term/filibuster.htm นี่คือหน้าคำศัพท์พื้นฐานซึ่งให้ความหมายของฝ่ายค้านได้ [5] ไมเคิลวัตคินส์และซูซาน Rosegrant, การเจรจาต่อรองระหว่างประเทศ Breakthrough: วิธีที่ดี เจรจาเปลี่ยนของโลกที่ยากที่สุดโพสต์สงครามเย็นความขัดแย้ง. (San Francisco: Jossey-Bass สำนักพิมพ์, 2001), 123 [7] รอยเจ Lewicki และคนอื่น ๆ การเจรจาต่อรอง, 3rd Edition (ซานฟรานซิส: เออร์วิน McGraw-Hill, 1999), 83. งานนี้เป็นหลักตำราเกี่ยวกับการเจรจาต่อรองและมีรูปลักษณ์ที่ครอบคลุมทฤษฎีการเจรจาต่อรองและการปฏิบัติ บทที่สาม "กลยุทธ์และเทคนิคการเจรจาต่อรองของการกระจาย" รวมถึงส่วนที่เกี่ยวกับกำหนดเวลาและค่าใช้จ่ายของความล่าช้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความล่าช้าและผลกระทบของมัน

" ในการเจรจา ชั้นเชิงของด้านใดด้านหนึ่ง อาจจะทำให้การเจรจาอย่างแน่นอน ตัวอย่างเช่น นักสิ่งแวดล้อม นักพัฒนามักจะกีดกันผ่านยืดเยื้อ litigations " - ฮาเวิร์ด raiffa ในศิลปะและวิทยาศาสตร์ของการเจรจาต่อรอง 1982
ล่าช้าคือรูปของช้าลงกระบวนการการตัดสินใจเพื่อรักษาสถานะที่เป็นอยู่มันถูกนำมาใช้โดยส่วนใหญ่เกี่ยวข้องในข้อพิพาทนโยบายสาธารณะยาก ( แม้ว่าจะสามารถใช้ในบริบทอื่น ๆ ) ที่ไม่ต้องการการเปลี่ยนแปลง . ถ้ากลุ่มเป็นส่วนหนึ่งของการตัดสินใจ แต่ไม่ได้ต้องการเปลี่ยนช้าลงกระบวนการดีกว่า ถ้าพวกเขาไม่ต้องพูดถึงการออกแบบของกระบวนการ จากนั้นพวกเขาสามารถจงใจถ่วงเวลาโดยถ่วงเวลาในการมีส่วนร่วมของพวกเขา . [ 1 ]

ความล่าช้าเชิงกลยุทธ์มักจะถูกใช้โดย disputants ที่ไม่ได้มีอำนาจที่จะชนะในศาลโดยตรงหรือผ่านการกระทำนิติบัญญัติ ตัวอย่างเช่น ( เห็นพลัง inequities ) [ 2 ] แทนที่จะเสียทรัพยากรของพวกเขาในการต่อสู้ พวกเขาไม่สามารถชนะได้ มีการใช้กลยุทธ์การล่าช้าจะทำให้ฝ่ายตรงข้ามของพวกเขา ตัวอย่างเช่น เมืองที่รัฐบาลได้พิจารณาอนุมัติของโรงงานอุตสาหกรรมใหม่ที่อาศัยอยู่ใน ละแวกใกล้ๆเสนอเว็บไซต์เป็นนอกคอกความคิด แต่พวกเขาไม่ได้มี clout ทางการเมืองที่จะหยุดมัน ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะชะลอกระบวนการตัดสินใจ โดยขอความหลากหลายของการประเมินเว็บไซต์ยืนยันในสตริงที่ยาวของการประชุมสาธารณะและนำคดีที่พวกเขารู้ว่าพวกเขาไม่สามารถชนะได้ แต่มันช้ากระบวนการให้ดียิ่งขึ้นเป้าหมายของพวกเขาคือการล่าช้าในการตัดสินใจนานเพียงพอที่บริษัทจะได้รับความผิดหวังและเลิก ในขณะเดียวกันพวกเขาก็หวังที่จะได้รับเพียงพอสนับสนุนชุมชนท้องถิ่นที่ผู้ตัดสินใจจะตัดสินใจที่จะปฏิเสธการอนุญาตที่จำเป็นสำหรับเหตุผลทางการเมือง หากบริษัทฯ ติดตามการค้นหา


ระบบหน่วงเวลาในสหรัฐอเมริกาในสหรัฐอเมริการวมทั้งรัฐบาลประชาธิปไตยหลาย ๆมีหลายขั้นตอนที่ต้องทำตามสั่งในการกำหนดและบังคับใช้นโยบายสาธารณะ ในความสนใจของความชอบธรรมของรัฐประชาธิปไตย มันเป็นไปได้สำหรับจำนวนขนาดใหญ่ของฝ่ายต่างๆ เพื่อใช้บริหาร นิติบัญญัติ และตุลาการ ระบบจะพูดใด ๆการตัดสินใจในกระบวนการ ตัวอย่างเช่น เมื่อหน่วยงานคุ้มครองสิ่งแวดล้อมได้เสนอระเบียบใหม่มันเป็นไปได้สำหรับกลุ่มต่างๆเพื่อท้าทายเสนอระเบียบ แรกเป็นความท้าทายใน EPA ( ส่วนหนึ่งของการบริหารสาขา ) และหากที่ไม่ทำงานในศาล ถ้ามันไม่ได้ผล พวกเขาสามารถล็อบบี้รัฐสภาเพื่อเปลี่ยนแปลงกฎหมายในความโปรดปรานของพวกเขา โดยไม่มีการลงในรายละเอียดของขั้นตอนอย่างเป็นทางการก็เพียงพอที่จะบอกว่าต้องการให้เปิดกว้างในกระบวนการของรัฐบาล นำไปสู่ปัญหาร้ายแรงบางอย่าง เพราะผลประโยชน์มากมายที่เกี่ยวข้องในการกำหนดนโยบาย กระบวนการ มันสามารถใช้เวลานาน เพื่อเข้าถึง และใช้ในการตัดสินใจ

บุคคลที่เห็นความล่าช้าเป็นประโยชน์และไม่ต้องการบางกฎหรือกฎหมายผ่าน ได้คิดหาวิธีที่จะจัดการระบบเพื่อชะลอการตัดสินใจ หรือแม้แต่ฆ่าข้อเสนอ [ 3 ] Filibuster คือคลาสสิกรูปล่าช้าใช้ในวุฒิสภาสหรัฐอเมริกาเมื่อพรรคการเมืองคัดค้านบิลแนะนำพรรค อื่น ๆfilibusters คือความพยายามที่จะผ่านร่างกฎหมาย โดยการอภิปรายมันยาว [ 4 ] บ่อยครั้งที่เป็น ส.ว. ก็จะให้พูดมากเป็นพิเศษเกี่ยวกับสิ่งที่เขาพอใจ คิดจะจับชั้นได้นานที่สุดเพื่อหน่วงเวลาการลงคะแนนในปัญหาจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว และมันจะหมดไป หรือจนกว่าจะสนับสนุนให้ถอนร่างกฎหมายรู้สึกว่ามันจะไม่ได้รับที่ผ่านมา Filibuster


ปกติย่อมล่าช้า , ชักช้า disputants ใช้เจตนาถ่วงเวลาการตัดสินใจกระบวนการ อย่างไรก็ตาม ความล่าช้าอาจผลธรรมชาติของกระบวนการเจรจายาก ตัวอย่างเช่น ถ้าฝ่ายที่เกี่ยวข้องในการสร้างฉันทามติมันสามารถใช้เวลานานให้ทุกฝ่ายยอมรับในข้อตกลง