A long time ago, there was no land.

A long time ago, there was no land. There were only the sea and the sky. A bird was them flying in the sky. Soon she grew tired and wanted to rest. But she could not. As she was smart, she made the sea throw rocks up at the sky. And the sky turned very dark and poured down water. That was how the island came about. Now the waves break on the shore and can never rise as high as the sky again.

Horrified by the unusual downpour of rain, the bird flew away as fast as she could. She saw the land just created. And on that land, she could see tropical trees, throwing up their naked shoulders. These green things were merely bamboos.

As the bird was flying all the time, she became thirsty. But she could not quench her thirst with the salty sea water. She, therefore, looked for rivulets. Unfortunately, there was none. Realizing that some water was stored in the bamboo joints, she alighted, and started to peck on the bamboo clumps.

“Peck harder, peck harder,” a weak voice cried, the moment her bill struck the bamboo. The bird was extremely frightened, and was about to fly away. But like a curious woman, she restrained herself. She wanted to know that voice really was. Gathering her courage, she pecked, pecked, and pecked.

“Peck harder, peck harder,” the weak voice complained again. The bird became he more curious. She pecked and pecked with all her might. But as her pecking was ineffectual, she snatched a piece of rock nearby and dropped it on the bamboo. The bamboo was broken and split in two. In the wink of an eye, a man and a woman stepped out of the bamboo joint, the man bowing politely to the woman. The woman gave recognition to the man; then they walked away hand in hand.

The appearance of the human beings frightened the bird. She forgot her thirst and flew away, hardly realizing that she saw the first human beings, and had a role in their creation

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นานมาแล้วมีที่ดินไม่ได้ มีเพียงน้ำทะเลและท้องฟ้าเป็น พวกเขาเป็นนกที่บินอยู่บนท้องฟ้า ในไม่ช้าเธอเติบโตเหนื่อยและอยากจะพัก แต่เธอก็ทำไม่ได้ เธอเป็นสมาร์ทเธอทำทะเลขว้างก้อนหินขึ้นไปบนท้องฟ้า และท้องฟ้ามืดมากและไหลลงน้ำ ว่าเป็นวิธีการที่เกาะมาเกี่ยวกับ ขณะนี้คลื่นทำลายบนฝั่งและไม่สามารถขึ้นสูงที่สุดเท่าที่ท้องฟ้าอีกครั้ง.

กลัวฝนที่ผิดปกติของฝนนกบินหนีไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอได้เห็นแผ่นดินเพิ่งสร้างขึ้น และในดินแดนที่เธอจะได้เห็นต้นไม้เขตร้อน, การขว้างปาขึ้นไหล่เปลือยเปล่าของพวกเขา สิ่งเหล่านี้เป็นสีเขียวไผ่เพียง.

เป็นนกกำลังบินอยู่ตลอดเวลาเธอก็กลายเป็นกระหายน้ำ แต่เธอก็ไม่สามารถดับความกระหายของเธอกับน้ำทะเลเค็ม เธอจึงมองหาลำธารโชคไม่ดีที่ไม่มีใครเป็น ตระหนักว่าน้ำบางส่วนถูกเก็บไว้ในข้อต่อไม้ไผ่เธอ alighted และเริ่มจูบกอไผ่.

"ถากถางยากถากถางยาก" เสียงอ่อนแอร้องไห้ในขณะที่การเรียกเก็บเงินของเธอหลงไม้ไผ่ นกกลัวมากและกำลังจะบินหนีไป แต่เช่นเดียวกับผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากรู้อยากเห็นเธอหนีตัวเอง เธออยากจะรู้ว่าเสียงจริงๆรวบรวมความกล้าหาญของเธอเธอจิก, จิกและจิก.

"ถากถางยากถากถางยาก" เสียงบ่นอ่อนแออีกครั้ง นกกลายเป็นเขาอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น เธอจิกและจิกที่มีทั้งหมดของเธออาจจะ แต่เป็นจิกเธอไม่ได้ผลเธอคว้าชิ้นส่วนของหินบริเวณใกล้เคียงและปล่อยมันลงบนไม้ไผ่ ไม้ไผ่ถูกทำลายและแยกออกเป็นสอง ในพริบตา,ชายและหญิงก้าวออกมาจากไม้ไผ่ร่วมกันผู้ชายคนนั้นโค้งคำนับอย่างสุภาพกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้รับการยอมรับให้กับผู้ชายคนหนึ่ง. แล้วพวกเขาก็เดินออกไปจับมือกัน

การปรากฏตัวของมนุษย์กลัวนก เธอลืมความกระหายของเธอและบินหนีไปแทบจะไม่ตระหนักว่าเธอเห็นมนุษย์คนแรกและมีบทบาทในการสร้างของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นานมาแล้ว มีที่ดินไม่ มีท้องทะเลและท้องฟ้า นกออกบินในท้องฟ้า เร็ว ๆ นี้เธอโตเหนื่อย และอยากพักผ่อน แต่เธอไม่ เพราะสมาร์ท เธอได้โยนก้อนหินขึ้นในท้องฟ้าทะเล และท้องฟ้าเปิดพร้อมสระลงน้ำ และมืดมาก ที่ถูกวิธีเกาะมา ตอนนี้คลื่นทำลายชายฝั่ง และสามารถไม่เคยขึ้นสูงที่ท้องฟ้าอีก

Horrified โดยฝนผิดปกติฝน นกบินออกไปเป็นอย่างที่เธอไม่ เธอเห็นที่ดินที่เพิ่งสร้าง และบนที่ดินนั้น เธอได้เห็นต้นไม้ โยนขึ้นไหล่เปลือยของพวกเขา สิ่งเหล่านี้สีเขียวได้เพียง bamboos

เป็นนกไม่บินตลอดเวลา เธอเป็นกระหายน้ำ แต่นอกจากนี้เธอไม่สามารถดับความกระหายของเธอน้ำทะเลเค็ม เธอ ดังนั้น มองหา rivulets อับ มีไม่มี ตระหนักถึงการที่น้ำถูกเก็บไว้ในรอยต่อของไม้ไผ่ นาง alighted และเริ่ม peck ในกระจุกไผ่

"หนัก เป็ก peck หนัก ร้องเสียงอ่อน ขณะนี้ตั๋วของเธอหลงไม้ไผ่ นกกลัวมาก และกำลังจะบินหนี แต่เหมือนผู้หญิงอยากรู้ เธอยับยั้งตัวเอง เธออยากรู้ว่า เสียงจริง ๆ รวบรวมความกล้าของเธอ เธอ pecked, pecked และ pecked.

"หนัก เป็ก peck หนัก เสียงอ่อนเปดอีก นกกลายเป็นเขาอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น เธอ pecked และ pecked ด้วยอาจของเธอ แต่เป็นเธอจิก ineffectual เธอกระชากตัวของหินในบริเวณใกล้เคียง และปล่อยลงบนไม้ไผ่ ไม้ไผ่เสีย และแยก 2 ในวิคโฮสเทตา ชายและหญิงที่ก้าวออกจากข้อต่อไม้ไผ่ ชายโค้งให้ผู้หญิงสุภาพ ผู้หญิงให้รู้คน แล้วเดินไปมือในมือ

ลักษณะที่ปรากฏของมนุษย์จะกลัวนก เธอลืมความกระหายของเธอ และบินไป ไม่ตระหนักถึงว่า เธอเห็นมนุษย์แรก และมีบทบาทในการสร้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มานานแล้วไม่มีแผ่นดิน มีเพียงทะเลและท้องฟ้า นกเป็นคนทำการบินอยู่บนท้องฟ้า ไม่ช้าไม่นานเธอก็เริ่มเหนื่อยและต้องการพักผ่อน แต่เธอไม่อาจไม่ได้ เมื่อเธอเป็น Smart เธอทำให้ทะเลอยู่ไม่ไกลโขดหินที่อยู่บนท้องฟ้าได้ และท้องฟ้าเปิดสีเข้มเป็นอย่างมากและเทลงมาน้ำ ที่อยู่ที่ว่าเกาะมาเกี่ยวกับ บัดนี้คลื่นที่เลิกหยุดพักบนฝั่งและไม่สามารถเพิ่มสูงขึ้นสูงเป็นท้องฟ้าที่อีกครั้ง.

หวั่นกลัวฝนห่าใหญ่โดยที่ไม่ธรรมดาของฝนนกที่บินออกไปอย่างรวดเร็วเท่าที่จะทำได้ เธอเห็นแผ่นดินที่เพิ่งสร้างขึ้น และที่ดินที่เธอไม่สามารถดูต้นไม้เขตร้อนโยนขึ้นไหล่เปลือยกายของตน สิ่งเหล่านี้เป็นไม้ไผ่สีเขียวเพียง.

เป็นนกที่กำลังบินอยู่ทุกครั้งที่เธอกลายเป็นต้องกระหายน้ำ แต่เธอไม่สามารถดับความกระหายของเธอด้วยน้ำทะเลเค็มได้ เธอจึงมองสำหรับ rivuletsน่าเสียดายที่ไม่มีเลย ตระหนักว่าน้ำบางส่วนถูกจัดเก็บในข้อไม้ไผ่ที่เธอลงและเริ่มที่จะเกรี้ยวกราดในกอไผ่.

"โขกสับที่ทำได้ยากขึ้นโขกสับให้หนักขึ้น"เสียงอ่อนที่ร้องช่วงเวลาที่ร่างของเธอตีไม้ไผ่ที่. นกที่ตกใจเป็นอย่างมากและอยู่ห่างออกไปในระยะทางประมาณในการบิน แต่ก็เหมือนกับหญิงแปลกที่เธอพยายามบังคับตัวเองไว้ เธออยากจะรู้ว่าเป็นเสียงจริงๆการรวบรวมความกล้าของเธอเธออึอึอึ.

"โขกสับให้หนักขึ้นโขกสับให้หนักขึ้น"เสียงอ่อนบ่นอีกครั้ง นกที่กลายเป็นเขาน่าสนใจใคร่รู้มากยิ่งขึ้นไปอีก เธออึอึและพร้อมด้วยอาจจะทั้งหมดของเธอ แต่ที่ปักกิ่งไปจนถึงของเธอเป็นลูกจ้างฝ่ายหนึ่งเธอคว้าหินก้อนหนึ่งอยู่ในบริเวณใกล้เคียงและตกอยู่บนไม้ไผ่ ไม้ไผ่ที่ถูกทำลายและแบ่งออกเป็นสอง ในชั่วพริบตาเดียวของตาชายคนหนึ่งและผู้หญิงคนหนึ่งก้าวออกมาจากไม้ไผ่ที่ร่วมกันคนที่โค้งอย่าง สุภาพ เพื่อผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นก็ให้การยอมรับในการคนที่แล้วเขาก็เดินไปเดินมาอยู่ห่างออกไปในมืออยู่ในมือ.

ลักษณะของมนุษย์ที่กลัวนก เธอลืมความกระหายของเธอและบินออกไปแทบจะไม่ตระหนักว่าเธอเห็นมนุษย์เป็นครั้งแรกและมีบทบาทในการสร้างของพวกเขา