The earliest forms of music were dr

The earliest forms of music were drums and flute music accompanying the kagura shrine dances. From the 6th century on, music came from Korean and Chinese courts and monasteries and was performed at the Japanese court under the generic name gagaku (court music). The 8th-century court established a music bureau (gagakuryo) to be in charge of musical duties, both ritual and entertainment. The standard full-range gagaku ensemble has about 16 musicians on percussion, string, and reed instruments, the most distinctive being the free-reed mouth organ (sho), cyndrical oboe (hichiriki), the biwa lute, and the koto zither.

Meanwhile with the introduction of Buddhism to Japan in the 6th century, Buddhist rites and liturgical chants gave rise to the development of a great variety of bells, gongs, wooden clappers, plaques, percussion tubes, and rattles, many of which found their way also into kabuki music of the Edo period (1600-1868).

As Japan changed from a court to a military-dominated culture in the 12th century, theatrical genres of music started to develop. From this time Buddhist evangelists and chanters reciting long historical tales (notably the Heike monogatari) went around the country singing or chanting, accompanying themselves on the biwa lute, while noh became the official entertainment of the new warrior class. Its music was provided by hayashi (an ensemble of drums and flutes) plus chanters.

From the 17th century, the shamisen (three-stringed plucked lute) came to the fore, providing the lively rhythm that dominated the sounds of the popular kabuki and bunraku theaters. In the bunraku puppet theater, a skilled chanter was accompanied by a shamisen, while in kabuki, shamisen solos or choruses were combined with flutes and drums and an eclectic assortment of folk and religious instruments.

Japanese musical instruments are dominated by plucked string, flute and percussion instruments. Among the string instruments, special mention must be made of the koto (13-stringed zither). Formerly part of the gagaku ensemble, the koto was developed as a solo instrument from the 17th century, having its repertoire considerably enhanced by the Ikuta school in the 17th century and the Yamada school in the 18th century. Their solo and chamber music are considered by most Japanese to be the "classical" music of Japan. In percussion, the taiko nailed drum has taken off in popularity in recent years. Concerts of drum music provide popular entertainment at festivals and events, and drum groups such as Kodo have achieved spectacular success overseas. The end-blown bamboo flute, the shakuhachi, is another noteworthy solo instrument. It first developed under the influence of Zen priests, with new schools of performance growing up from the 16th to 19th centuries.

In addition to religious and festival music, every region of Japan has its own folksongs - minyo - which, depending on daily activities of the traditional community, may be rice-planting songs, boatman's songs, sake-making songs, or grass-cutting songs, plus a variety of songs sung at parties. Among folk music styles, Okinawan music (from which the shamisen originally derived) is experiencing a strong revival. Enka, Japan's equivalent of American Country and Western music, commonly sung at karaoke bars, has some of its origins in older, traditional Japanese popular music.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แบบฟอร์มแรกสุดของดนตรีมีกลองและขลุ่ยเพลงพร้อมเต้นศาลเจ้าคางุระ จากศตวรรษ 6 บน เพลงมาจากเกาหลี และจีนและอาราม และถูกดำเนินการในศาลญี่ปุ่นภายใต้ชื่อทั่วไป gagaku (คอร์ทเพลง) ศาล 8 ศตวรรษก่อตั้งขึ้นเป็นสำนักดนตรี (gagakuryo) จะรับผิดชอบหน้าที่ดนตรี พิธีกรรมและความบันเทิง วงดนตรีมาตรฐานเต็ม gagaku มีนักดนตรีประมาณ 16 เพอร์คัชชัน สตริง และเครื่อง มือลิ้น โดดเด่นที่สุดเป็นอวัยวะปากลิ้นฟรี (sho), โอโบ cyndrical (hichiriki), ลูทบิวะ และ zither โคโตะ

ในขณะเดียวกันกับการแนะนำพุทธศาสนาไปยังประเทศญี่ปุ่นในศตวรรษที่ 6 พิธีกรรมของพุทธศาสนาและพิธีกรรม chants ให้การพัฒนาต่าง ๆ ของระฆัง gongs ไม้ปรบมือ plaques หลอดเพอร์คัชชัน ธรรมเนียม จำนวนมากที่พบคนนอกจากนี้ยังเป็นเพลงคาบุกิของยุคเอะโดะ (ค.ศ. 1600-1868)

เป็นญี่ปุ่นเปลี่ยนจากศาลทหารครอบงำวัฒนธรรมในศตวรรษ 12 ละครแนวเพลงเริ่มที่จะพัฒนา จากนี้ evangelists พุทธเวลาและ chanters อ่านนิทานนาน (ยวด Heike monogatari) ไปทั่วประเทศที่ร้องเพลง หรือสวดมนต์ มาพร้อมกับตัวเองในการบิวะ ลูท ขณะ noh กลายเป็น ความบันเทิงอย่างเป็นทางการของคลานักรบใหม่ เพลงได้รับ โดยฮายาชิ (วงดนตรีมีกลองและ flutes) บวก chanters

จากศตวรรษที่ 17 shamisen (เครื่องสาย 3 ควักลูท) มาลำเลียงสา จังหวะชีวิตชีวาที่ครอบงำเสียงโรงละครคาบุกิและ bunraku นิยม ให้ ในโรงละครหุ่น bunraku, chanter ฝีมือพร้อมกับ โดย shamisen เป็น ในคาบุกิ shamisen solos หรือ choruses ที่รวม flutes กลอง และหาน eclectic พื้นบ้านและเครื่องมือทางศาสนา

เครื่องดนตรีญี่ปุ่นถูกครอบงำ โดยออกสาย ขลุ่ย และเครื่องเพอร์คัชชัน ระหว่างเครื่องสาย ต้องทำพูดถึงพิเศษของโคโตะ (zither 13 เครื่องสาย) เดิม เป็นส่วนหนึ่งของวงดนตรี gagaku โคโตะได้รับการพัฒนาเป็นเครื่องมือเดี่ยวจากศตวรรษที่ 17 มีตัวละครเพิ่มขึ้นมาก โดย Ikuta โรงเรียนในศตวรรษที่ 17 และยามาดะโรงเรียนในศตวรรษที่ 18 โซโลและดนตรีของพวกเขาจะพิจารณา โดยชาวญี่ปุ่นส่วนใหญ่จะเป็นเพลง "คลาสสิก" ของญี่ปุ่น ในเพอร์คัชชัน กลองไทโกะ nailed ได้ดำเนินการปิดประเทศในปีที่ผ่านมา คอนเสิร์ตดนตรีกลองให้ความบันเทิงยอดนิยมในเทศกาลและปฏิทินกิจกรรม และกลุ่มกลองเช่น Kodo ได้บรรลุความสำเร็จงดงามต่างประเทศ ขลุ่ยเป่าปลายไม้ไผ่ shakuhachi เป็นเครื่องเดี่ยวที่น่าสนใจอีก มันต้องพัฒนาภายใต้อิทธิพลของนักบวชเซน กับโรงเรียนใหม่ของประสิทธิภาพที่เติบโตขึ้นจากศตวรรษที่ 16-19

เพลงทางศาสนา และเทศกาล ทุกภูมิภาคของญี่ปุ่นมี folksongs ของตัวเอง - minyo - ที่ ขึ้นอยู่กับกิจกรรมประจำวันของชุมชนดั้งเดิม อาจจะปลูกข้าวเพลง เพลงของ boatman สาเกทำ เพลง หรือเพลงตัดหญ้า บวกหลากหลายเพลงที่สูงที่ฝ่าย ในรูปแบบเพลงพื้นบ้าน ดนตรีโอะกินะวะ (จากที่ shamisen แต่เดิมมา) กำลังประสบฟื้นฟูแข็งแรง Enka ญี่ปุ่นของเทียบเท่าของประเทศสหรัฐอเมริกาและดนตรีตะวันตก โดยทั่วไปสูงที่คาราโอเกะบาร์ มีต้นกำเนิดของเก่า โบราณญี่ปุ่นเพลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รูปแบบแรกสุดของดนตรีมีกลองและขลุ่ย ดนตรีประกอบ คากุระ ศาลเจ้าเต้น จากศตวรรษที่ 6 ในเพลงที่มาจากเกาหลีและจีน ศาลและ monasteries และดำเนินการโดยศาลญี่ปุ่นภายใต้ชื่อกากากุ ( ศาลเพลง ) ศาลศตวรรษที่ 8 ก่อตั้งสำนักดนตรี ( gagakuryo ) รับผิดชอบในหน้าที่ทั้งพิธีกรรมและดนตรี , บันเทิงมาตรฐานเต็มรูปแบบกากากุทั้งหมดมีประมาณ 16 ดนตรีบนเครื่องเคาะ เชือก และอุปกรณ์ รีด มากที่สุดที่โดดเด่นเป็นปากกกฟรีอวัยวะ ( โช ) , cyndrical โอโบ ( hichiriki ) , บีว่าพิณและพิณโกโตะ

ในขณะเดียวกันกับการแนะนำของพุทธศาสนากับประเทศญี่ปุ่นในศตวรรษที่ 6พุทธพิธีกรรมและพิธีสวดมนต์ให้สูงขึ้นเพื่อการพัฒนาความหลากหลายของระฆัง , ฆ้อง , ไม้แคลปเปอร , โล่ , เคาะท่อ และสั่นหลายแห่งซึ่งได้พบวิธีการของพวกเขายังเป็นคาบูกิเพลงยุคเอโดะ ( 1600-1868 )

เป็นญี่ปุ่นเปลี่ยนจากศาลทหารครอบงำวัฒนธรรมในศตวรรษที่ 12 ประเภทละคร เพลงก็เริ่มพัฒนาจากเวลาที่นักท่อง chanters พุทธและนิทานนาน ( โดยเฉพาะไฮเกะโมโนงาตาริ ) ไปทั่ว ร้องเพลง หรือการสวดมนต์ ประกอบเองที่บีว่าพิณ ในขณะที่โนกลายเป็นความบันเทิงอย่างเป็นทางการของคลาสนักรบใหม่ เพลงโดย ฮายาชิ ( ชุดของกลองและขลุ่ย ) บวก chanters

จากศตวรรษที่ 17ที่ชามิเซ็น ( สามเครื่องสายดีดพิณ ) มาก่อน ให้มีชีวิตชีวา จังหวะที่โดดเด่นเสียงของคาบูกิเป็นที่นิยมและโรงละคร . ในละครโรงละครหุ่นกระบอก , ร้องเพลงเก่งพร้อมกับเป็นชามิเซน ในขณะที่ในคาบูกิเดี่ยวหรือ choruses , ชามิเซ็นร่วมกับขลุ่ยและกลองและการแบ่งประเภทผสมผสานพื้นบ้านและเครื่องดนตรีศาสนา

เครื่องดนตรีญี่ปุ่นเป็น dominated โดยดึงเชือก ขลุ่ย และเครื่องดนตรีเคาะ กลุ่มเครื่องสาย กล่าวถึงพิเศษต้องทำของ koto 13 สายพิณ ) นี้เป็นส่วนหนึ่งของกากากุ ensemble , โคโตะได้รับการพัฒนาเป็นเครื่องดนตรีเดี่ยวจากศตวรรษที่ 17มีละครมากเพิ่มขึ้นโดยอิคุตะ โรงเรียนในศตวรรษที่ 17 และ ยามาดะ โรงเรียนในศตวรรษที่ 18 เดี่ยวและห้องดนตรีของพวกเขาจะพิจารณาโดยญี่ปุ่นส่วนใหญ่เป็น " เพลงคลาสสิก " ของญี่ปุ่น ในการเคาะ , ตอกกลองไทโกะได้เอาออกในความนิยมในปีล่าสุด คอนเสิร์ตของดนตรีให้เป็นที่นิยมความบันเทิงในเทศกาลและกิจกรรมกลองและกลุ่ม เช่น โคโดได้บรรลุความสำเร็จที่งดงามในต่างประเทศ สิ้นสุดเป่าขลุ่ยไม้ไผ่ขลุ่ยชากุฮาชิ เป็นเครื่องดนตรีเดี่ยวที่สำคัญอื่น มันเป็นครั้งแรกที่พัฒนาขึ้นภายใต้อิทธิพลของพระเซน กับโรงเรียนใหม่ของประสิทธิภาพการเติบโตขึ้นจาก 16 ศตวรรษ 19 .

นอกจากทางศาสนาและเทศกาลดนตรี ทุกภูมิภาคของญี่ปุ่นมีโฟล์คซอง - มินโย - ซึ่งขึ้นอยู่กับกิจกรรมประจำวันของชุมชนดั้งเดิม อาจจะปลูกข้าว เพลง , เพลงเรือ , สาเกโหลดเพลง หรือตัดหญ้า เพลง บวกกับความหลากหลายของเพลงที่ร้องในงานเลี้ยง ในสไตล์ดนตรีพื้นบ้าน , โอกินาวาเพลง ( จากที่ชามิเซ็น แต่เดิมมา ) ประสบการฟื้นตัวที่แข็งแกร่ง เอ็งกะเทียบเท่าของญี่ปุ่นประเทศอเมริกันและดนตรีตะวันตกโดยทั่วไป ซองที่บาร์คาราโอเกะ มีบางส่วนของต้นกำเนิดของมันในเก่าแบบญี่ปุ่นที่นิยมเพลง