![Algeria[edit]In 1853, Dunant visited Algeria, Tunisia, and Sicily, on การแปล - Algeria[edit]In 1853, Dunant visited Algeria, Tunisia, and Sicily, on ไทย วิธีการพูด](http://thimg.ilovetranslation.com/_data/ilovetranslation_com_th/pic/logo.gif?v=869a7f0268970bd1_1889){kind=logo}
- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Algeria[edit]In 1853, Dunant visite
Algeria[edit]
In 1853, Dunant visited Algeria, Tunisia, and Sicily, on assignment with a company devoted to the "colonies of Setif" (Compagnie genevoise des Colonies de Sétif). Despite little experience, he successfully fulfilled the assignment. Inspired by the trip, he wrote his first book with the title An Account of the Regency in Tunis (Notice sur la Régence de Tunis), published in 1858.
In 1856, he created a business to operate in foreign colonies, and, after being granted a land concession by French-occupied Algeria, a corn-growing and trading company called the Financial and Industrial Company of Mons-Djémila Mills (Société financière et industrielle des Moulins des Mons-Djémila). However, the land and water rights were not clearly assigned, and the colonial authorities were not especially cooperative. As a result, Dunant decided to appeal directly to French emperor Napoléon III, who was with his army in Lombardy at the time. France was fighting on the side of Piedmont-Sardinia against Austria, who had occupied much of today's Italy. Napoleon's headquarters were located in the small city of Solferino. Dunant wrote a flattering book full of praise for Napoleon III with the intention to present it to the emperor, and then traveled to Solferino to meet with him personally.
The Battle of Solferino[edit]
Henry Dunant at Solferino
Dunant arrived in Solferino on the evening of 24 June 1859, on the same day a battle between the two sides had occurred nearby. Twenty-three thousand wounded, dying and dead remained on the battlefield, and there appeared to be little attempt to provide care. Shocked, Dunant himself took the initiative to organize the civilian population, especially the women and girls, to provide assistance to the injured and sick soldiers. They lacked sufficient materials and supplies, and Dunant himself organized the purchase of needed materials and helped erect makeshift hospitals. He convinced the population to service the wounded without regard to their side in the conflict as per the slogan "Tutti fratelli" (All are brothers) coined by the women of nearby city Castiglione delle Stiviere. He also succeeded in gaining the release of Austrian doctors captured by the French.
The Red Cross[edit]
After returning to Geneva early in July, Dunant decided to write a book about his experiences, which he titled Un Souvenir de Solferino (A Memory of Solferino). It was published in 1862 in an edition of 1,600 copies and was printed at Dunant's own expense. Within the book, he described the battle, its costs, and the chaotic circumstances afterwards. He also developed the idea that in the future a neutral organization should exist to provide care to wounded soldiers. He distributed the book to many leading political and military figures in Europe.
Drawing of the five founders of the International Committee.
Dunant also began to travel through Europe to promote his ideas. His book was largely positively received, and the President of the Geneva Society for Public Welfare, jurist Gustave Moynier, made the book and its suggestions the topic of the 9 February 1863 meeting of the organization. Dunant's recommendations were examined and positively assessed by the members. They created a five-person Committee to further pursue the possibility of their implementation and made Dunant one of the members. The others were Moynier, the Swiss army general Henri Dufour, and doctors Louis Appia and Théodore Maunoir. Their first meeting on 17 February 1863 is now considered the founding date of the International Committee of the Red Cross.
From early on, Moynier and Dunant had increasing disagreements and conflicts regarding their respective visions and plans. Moynier considered Dunant's idea to establish neutrality protections for care providers unfeasible and advised Dunant not to insist upon this concept. However, Dunant continued to advocate this position in his travels and conversations with high-ranking political and military figures. This intensified the personal conflict between Moynier, who took a rather pragmatic approach to the project, and Dunant, who was the visionary idealist among the five, and led to efforts by Moynier to attack Dunant and his bid for leadership.
In October 1863, 14 states took part in a meeting in Geneva organized by the committee to discuss the improvement of care for wounded soldiers. Dunant himself, however, was only a protocol leader because of Moynier's efforts to diminish his role. A year later on 22 August 1864, a diplomatic conference organized by the Swiss Parliament led to the signing of the First Geneva Convention by 12 states. Dunant, again, was only in charge of organizing accommodation for the attendees.
Forgotten period[edit]
Dunant's businesses in Algeria had suffered, partially because of his devotion to his humanistic ideals. In April 1867, the bankruptcy of the financial firm Crédit Genevois led to a scandal involving Dunant. He was forced to declare bankruptcy and was condemned by the Geneva Trade Court on 17 August 1868 for deceptive practices in the bankruptcies. Due to their investments in the firm, his family and many of his friends were also heavily affected by the downfall of the company. The social outcry in Geneva, a city deeply rooted in Calvinist traditions, also led to calls for him to separate himself from the International Committee. On 25 August 1868, he resigned as Secretary and, on 8 September, he was fully removed from the Committee. Moynier, who had become President of the Committee in 1864, played a major role in his expulsion.
In February 1868, Dunant's mother died. Later that year he was also expelled from the YMCA. In March 1867, he left his home city Geneva and would not return for the rest of his life. In the following years, Moynier likely used his influence to attempt to ensure that Dunant would not receive assistance and support from his friends. For example, the gold medal prize of Sciences Morales at the Paris World's Fair did not go to Dunant as originally planned but to Moynier, Dufour, and Dunant together so that the prize money would only go to the Committee as a whole. Napoléon III's offer to take over half of Dunant's debts if Dunant's friends would secure the other half was also thwarted by Moynier's efforts.
Dunant moved to Paris, where he lived in meager conditions. However, he continued to pursue his humanitarian ideas and plans. During the Franco-Prussian War (1870–1871), he founded the Common Relief Society (Allgemeine Fürsorgegesellschaft) and soon after the Common Alliance for Order and Civilization (Allgemeine Allianz für Ordnung und Zivilisation). He argued for disarmament negotiations and for the erection of an international court to mediate international conflicts. Later he worked for the creation of a world library, an idea which had echoes in future projects such as UNESCO.
In his continued pursuit and advocacy of his ideas, he further neglected his personal situation and income, falling further in debt and being shunned by his acquaintances. Despite being appointed an honorary member of the national Red Cross societies of Austria, the Netherlands, Sweden, Prussia and Spain, he was nearly forgotten in the official discourse of the Red Cross Movement, even as it was rapidly expanding to new countries. He lived in poverty, moving to various places between 1874 and 1886, including Stuttgart, Rome, Corfu, Basel, and Karlsruhe. In Stuttgart he met the Tübingen University student Rudolf Müller with whom he would have a close friendship. In 1881, together with friends from Stuttgart, he went to the small Swiss resort village Heiden for the first time. In 1887 while living in London, he began to receive some monthly financial support from some distant family members. This enabled him to live a somewhat more secure existence, and he moved to Heiden in July. He spent the rest of his life there, and after 30 April 1892 he lived in a hospital and nursing home led by Dr. Hermann Altherr.
In Heiden, he met the young teacher Wilhelm Sonderegger and his wife Susanna; they encouraged him to record his life experiences. Sonderegger's wife founded a branch of the Red Cross in Heiden and in 1890 Dunant became its honorary president. With Sonderegger, Dunant hoped to further promote his ideas, including publishing a new edition of his book. However, their friendship later was strained by Dunant's unjustified accusations that Sonderegger, with Moynier in Geneva, was somehow conspiring against Dunant. Sonderegger died in 1904 at the age of only forty-two. Despite their strained relationship, Dunant was deeply moved by the unexpected death. Wilhelm and Susanna Sonderegger's admiration for Dunant, felt by both even after Dunant's allegations, was passed on to their children. In 1935, their son René published a compilation of letters from Dunant to his father.
Return to public memory[edit]
In September 1895, Georg Baumberger, the chief editor of the St. Gall newspaper Die Ostschweiz, wrote an article about the Red Cross founder, whom he had met and conversed with during a walk in Heiden a month earlier. The article entitled "Henri Dunant, the founder of the Red Cross", appeared in the German Illustrated Magazine Über Land und Meer, and the article was soon reprinted in other publications throughout Europe. The article struck a chord, and he received renewed attention and support. He received the Swiss Binet-Fendt Prize and a note from Pope Leo XIII. Because of support from Russian tsarist widow Maria Feodorovna and other donations, his financial situation improved remarkably.
In 1897, Rudolf Müller, who was now working as a teacher in Stuttgart, wrote a book about the origins of the Red Cross, altering the official history to stress Dunant's role. The book also contained the text of A Memory of Solferino. Dunant began an exchange of correspondence with Bertha von Suttner and wrote numerous articles and writings. He was especially
In 1853, Dunant visited Algeria, Tunisia, and Sicily, on assignment with a company devoted to the "colonies of Setif" (Compagnie genevoise des Colonies de Sétif). Despite little experience, he successfully fulfilled the assignment. Inspired by the trip, he wrote his first book with the title An Account of the Regency in Tunis (Notice sur la Régence de Tunis), published in 1858.
In 1856, he created a business to operate in foreign colonies, and, after being granted a land concession by French-occupied Algeria, a corn-growing and trading company called the Financial and Industrial Company of Mons-Djémila Mills (Société financière et industrielle des Moulins des Mons-Djémila). However, the land and water rights were not clearly assigned, and the colonial authorities were not especially cooperative. As a result, Dunant decided to appeal directly to French emperor Napoléon III, who was with his army in Lombardy at the time. France was fighting on the side of Piedmont-Sardinia against Austria, who had occupied much of today's Italy. Napoleon's headquarters were located in the small city of Solferino. Dunant wrote a flattering book full of praise for Napoleon III with the intention to present it to the emperor, and then traveled to Solferino to meet with him personally.
The Battle of Solferino[edit]
Henry Dunant at Solferino
Dunant arrived in Solferino on the evening of 24 June 1859, on the same day a battle between the two sides had occurred nearby. Twenty-three thousand wounded, dying and dead remained on the battlefield, and there appeared to be little attempt to provide care. Shocked, Dunant himself took the initiative to organize the civilian population, especially the women and girls, to provide assistance to the injured and sick soldiers. They lacked sufficient materials and supplies, and Dunant himself organized the purchase of needed materials and helped erect makeshift hospitals. He convinced the population to service the wounded without regard to their side in the conflict as per the slogan "Tutti fratelli" (All are brothers) coined by the women of nearby city Castiglione delle Stiviere. He also succeeded in gaining the release of Austrian doctors captured by the French.
The Red Cross[edit]
After returning to Geneva early in July, Dunant decided to write a book about his experiences, which he titled Un Souvenir de Solferino (A Memory of Solferino). It was published in 1862 in an edition of 1,600 copies and was printed at Dunant's own expense. Within the book, he described the battle, its costs, and the chaotic circumstances afterwards. He also developed the idea that in the future a neutral organization should exist to provide care to wounded soldiers. He distributed the book to many leading political and military figures in Europe.
Drawing of the five founders of the International Committee.
Dunant also began to travel through Europe to promote his ideas. His book was largely positively received, and the President of the Geneva Society for Public Welfare, jurist Gustave Moynier, made the book and its suggestions the topic of the 9 February 1863 meeting of the organization. Dunant's recommendations were examined and positively assessed by the members. They created a five-person Committee to further pursue the possibility of their implementation and made Dunant one of the members. The others were Moynier, the Swiss army general Henri Dufour, and doctors Louis Appia and Théodore Maunoir. Their first meeting on 17 February 1863 is now considered the founding date of the International Committee of the Red Cross.
From early on, Moynier and Dunant had increasing disagreements and conflicts regarding their respective visions and plans. Moynier considered Dunant's idea to establish neutrality protections for care providers unfeasible and advised Dunant not to insist upon this concept. However, Dunant continued to advocate this position in his travels and conversations with high-ranking political and military figures. This intensified the personal conflict between Moynier, who took a rather pragmatic approach to the project, and Dunant, who was the visionary idealist among the five, and led to efforts by Moynier to attack Dunant and his bid for leadership.
In October 1863, 14 states took part in a meeting in Geneva organized by the committee to discuss the improvement of care for wounded soldiers. Dunant himself, however, was only a protocol leader because of Moynier's efforts to diminish his role. A year later on 22 August 1864, a diplomatic conference organized by the Swiss Parliament led to the signing of the First Geneva Convention by 12 states. Dunant, again, was only in charge of organizing accommodation for the attendees.
Forgotten period[edit]
Dunant's businesses in Algeria had suffered, partially because of his devotion to his humanistic ideals. In April 1867, the bankruptcy of the financial firm Crédit Genevois led to a scandal involving Dunant. He was forced to declare bankruptcy and was condemned by the Geneva Trade Court on 17 August 1868 for deceptive practices in the bankruptcies. Due to their investments in the firm, his family and many of his friends were also heavily affected by the downfall of the company. The social outcry in Geneva, a city deeply rooted in Calvinist traditions, also led to calls for him to separate himself from the International Committee. On 25 August 1868, he resigned as Secretary and, on 8 September, he was fully removed from the Committee. Moynier, who had become President of the Committee in 1864, played a major role in his expulsion.
In February 1868, Dunant's mother died. Later that year he was also expelled from the YMCA. In March 1867, he left his home city Geneva and would not return for the rest of his life. In the following years, Moynier likely used his influence to attempt to ensure that Dunant would not receive assistance and support from his friends. For example, the gold medal prize of Sciences Morales at the Paris World's Fair did not go to Dunant as originally planned but to Moynier, Dufour, and Dunant together so that the prize money would only go to the Committee as a whole. Napoléon III's offer to take over half of Dunant's debts if Dunant's friends would secure the other half was also thwarted by Moynier's efforts.
Dunant moved to Paris, where he lived in meager conditions. However, he continued to pursue his humanitarian ideas and plans. During the Franco-Prussian War (1870–1871), he founded the Common Relief Society (Allgemeine Fürsorgegesellschaft) and soon after the Common Alliance for Order and Civilization (Allgemeine Allianz für Ordnung und Zivilisation). He argued for disarmament negotiations and for the erection of an international court to mediate international conflicts. Later he worked for the creation of a world library, an idea which had echoes in future projects such as UNESCO.
In his continued pursuit and advocacy of his ideas, he further neglected his personal situation and income, falling further in debt and being shunned by his acquaintances. Despite being appointed an honorary member of the national Red Cross societies of Austria, the Netherlands, Sweden, Prussia and Spain, he was nearly forgotten in the official discourse of the Red Cross Movement, even as it was rapidly expanding to new countries. He lived in poverty, moving to various places between 1874 and 1886, including Stuttgart, Rome, Corfu, Basel, and Karlsruhe. In Stuttgart he met the Tübingen University student Rudolf Müller with whom he would have a close friendship. In 1881, together with friends from Stuttgart, he went to the small Swiss resort village Heiden for the first time. In 1887 while living in London, he began to receive some monthly financial support from some distant family members. This enabled him to live a somewhat more secure existence, and he moved to Heiden in July. He spent the rest of his life there, and after 30 April 1892 he lived in a hospital and nursing home led by Dr. Hermann Altherr.
In Heiden, he met the young teacher Wilhelm Sonderegger and his wife Susanna; they encouraged him to record his life experiences. Sonderegger's wife founded a branch of the Red Cross in Heiden and in 1890 Dunant became its honorary president. With Sonderegger, Dunant hoped to further promote his ideas, including publishing a new edition of his book. However, their friendship later was strained by Dunant's unjustified accusations that Sonderegger, with Moynier in Geneva, was somehow conspiring against Dunant. Sonderegger died in 1904 at the age of only forty-two. Despite their strained relationship, Dunant was deeply moved by the unexpected death. Wilhelm and Susanna Sonderegger's admiration for Dunant, felt by both even after Dunant's allegations, was passed on to their children. In 1935, their son René published a compilation of letters from Dunant to his father.
Return to public memory[edit]
In September 1895, Georg Baumberger, the chief editor of the St. Gall newspaper Die Ostschweiz, wrote an article about the Red Cross founder, whom he had met and conversed with during a walk in Heiden a month earlier. The article entitled "Henri Dunant, the founder of the Red Cross", appeared in the German Illustrated Magazine Über Land und Meer, and the article was soon reprinted in other publications throughout Europe. The article struck a chord, and he received renewed attention and support. He received the Swiss Binet-Fendt Prize and a note from Pope Leo XIII. Because of support from Russian tsarist widow Maria Feodorovna and other donations, his financial situation improved remarkably.
In 1897, Rudolf Müller, who was now working as a teacher in Stuttgart, wrote a book about the origins of the Red Cross, altering the official history to stress Dunant's role. The book also contained the text of A Memory of Solferino. Dunant began an exchange of correspondence with Bertha von Suttner and wrote numerous articles and writings. He was especially
0/5000
Algeria[edit]In 1853, Dunant visited Algeria, Tunisia, and Sicily, on assignment with a company devoted to the "colonies of Setif" (Compagnie genevoise des Colonies de Sétif). Despite little experience, he successfully fulfilled the assignment. Inspired by the trip, he wrote his first book with the title An Account of the Regency in Tunis (Notice sur la Régence de Tunis), published in 1858.In 1856, he created a business to operate in foreign colonies, and, after being granted a land concession by French-occupied Algeria, a corn-growing and trading company called the Financial and Industrial Company of Mons-Djémila Mills (Société financière et industrielle des Moulins des Mons-Djémila). However, the land and water rights were not clearly assigned, and the colonial authorities were not especially cooperative. As a result, Dunant decided to appeal directly to French emperor Napoléon III, who was with his army in Lombardy at the time. France was fighting on the side of Piedmont-Sardinia against Austria, who had occupied much of today's Italy. Napoleon's headquarters were located in the small city of Solferino. Dunant wrote a flattering book full of praise for Napoleon III with the intention to present it to the emperor, and then traveled to Solferino to meet with him personally.The Battle of Solferino[edit]Henry Dunant at SolferinoDunant arrived in Solferino on the evening of 24 June 1859, on the same day a battle between the two sides had occurred nearby. Twenty-three thousand wounded, dying and dead remained on the battlefield, and there appeared to be little attempt to provide care. Shocked, Dunant himself took the initiative to organize the civilian population, especially the women and girls, to provide assistance to the injured and sick soldiers. They lacked sufficient materials and supplies, and Dunant himself organized the purchase of needed materials and helped erect makeshift hospitals. He convinced the population to service the wounded without regard to their side in the conflict as per the slogan "Tutti fratelli" (All are brothers) coined by the women of nearby city Castiglione delle Stiviere. He also succeeded in gaining the release of Austrian doctors captured by the French.The Red Cross[edit]After returning to Geneva early in July, Dunant decided to write a book about his experiences, which he titled Un Souvenir de Solferino (A Memory of Solferino). It was published in 1862 in an edition of 1,600 copies and was printed at Dunant's own expense. Within the book, he described the battle, its costs, and the chaotic circumstances afterwards. He also developed the idea that in the future a neutral organization should exist to provide care to wounded soldiers. He distributed the book to many leading political and military figures in Europe.Drawing of the five founders of the International Committee.Dunant also began to travel through Europe to promote his ideas. His book was largely positively received, and the President of the Geneva Society for Public Welfare, jurist Gustave Moynier, made the book and its suggestions the topic of the 9 February 1863 meeting of the organization. Dunant's recommendations were examined and positively assessed by the members. They created a five-person Committee to further pursue the possibility of their implementation and made Dunant one of the members. The others were Moynier, the Swiss army general Henri Dufour, and doctors Louis Appia and Théodore Maunoir. Their first meeting on 17 February 1863 is now considered the founding date of the International Committee of the Red Cross.From early on, Moynier and Dunant had increasing disagreements and conflicts regarding their respective visions and plans. Moynier considered Dunant's idea to establish neutrality protections for care providers unfeasible and advised Dunant not to insist upon this concept. However, Dunant continued to advocate this position in his travels and conversations with high-ranking political and military figures. This intensified the personal conflict between Moynier, who took a rather pragmatic approach to the project, and Dunant, who was the visionary idealist among the five, and led to efforts by Moynier to attack Dunant and his bid for leadership.In October 1863, 14 states took part in a meeting in Geneva organized by the committee to discuss the improvement of care for wounded soldiers. Dunant himself, however, was only a protocol leader because of Moynier's efforts to diminish his role. A year later on 22 August 1864, a diplomatic conference organized by the Swiss Parliament led to the signing of the First Geneva Convention by 12 states. Dunant, again, was only in charge of organizing accommodation for the attendees.Forgotten period[edit]Dunant's businesses in Algeria had suffered, partially because of his devotion to his humanistic ideals. In April 1867, the bankruptcy of the financial firm Crédit Genevois led to a scandal involving Dunant. He was forced to declare bankruptcy and was condemned by the Geneva Trade Court on 17 August 1868 for deceptive practices in the bankruptcies. Due to their investments in the firm, his family and many of his friends were also heavily affected by the downfall of the company. The social outcry in Geneva, a city deeply rooted in Calvinist traditions, also led to calls for him to separate himself from the International Committee. On 25 August 1868, he resigned as Secretary and, on 8 September, he was fully removed from the Committee. Moynier, who had become President of the Committee in 1864, played a major role in his expulsion.In February 1868, Dunant's mother died. Later that year he was also expelled from the YMCA. In March 1867, he left his home city Geneva and would not return for the rest of his life. In the following years, Moynier likely used his influence to attempt to ensure that Dunant would not receive assistance and support from his friends. For example, the gold medal prize of Sciences Morales at the Paris World's Fair did not go to Dunant as originally planned but to Moynier, Dufour, and Dunant together so that the prize money would only go to the Committee as a whole. Napoléon III's offer to take over half of Dunant's debts if Dunant's friends would secure the other half was also thwarted by Moynier's efforts.Dunant moved to Paris, where he lived in meager conditions. However, he continued to pursue his humanitarian ideas and plans. During the Franco-Prussian War (1870–1871), he founded the Common Relief Society (Allgemeine Fürsorgegesellschaft) and soon after the Common Alliance for Order and Civilization (Allgemeine Allianz für Ordnung und Zivilisation). He argued for disarmament negotiations and for the erection of an international court to mediate international conflicts. Later he worked for the creation of a world library, an idea which had echoes in future projects such as UNESCO.In his continued pursuit and advocacy of his ideas, he further neglected his personal situation and income, falling further in debt and being shunned by his acquaintances. Despite being appointed an honorary member of the national Red Cross societies of Austria, the Netherlands, Sweden, Prussia and Spain, he was nearly forgotten in the official discourse of the Red Cross Movement, even as it was rapidly expanding to new countries. He lived in poverty, moving to various places between 1874 and 1886, including Stuttgart, Rome, Corfu, Basel, and Karlsruhe. In Stuttgart he met the Tübingen University student Rudolf Müller with whom he would have a close friendship. In 1881, together with friends from Stuttgart, he went to the small Swiss resort village Heiden for the first time. In 1887 while living in London, he began to receive some monthly financial support from some distant family members. This enabled him to live a somewhat more secure existence, and he moved to Heiden in July. He spent the rest of his life there, and after 30 April 1892 he lived in a hospital and nursing home led by Dr. Hermann Altherr.
In Heiden, he met the young teacher Wilhelm Sonderegger and his wife Susanna; they encouraged him to record his life experiences. Sonderegger's wife founded a branch of the Red Cross in Heiden and in 1890 Dunant became its honorary president. With Sonderegger, Dunant hoped to further promote his ideas, including publishing a new edition of his book. However, their friendship later was strained by Dunant's unjustified accusations that Sonderegger, with Moynier in Geneva, was somehow conspiring against Dunant. Sonderegger died in 1904 at the age of only forty-two. Despite their strained relationship, Dunant was deeply moved by the unexpected death. Wilhelm and Susanna Sonderegger's admiration for Dunant, felt by both even after Dunant's allegations, was passed on to their children. In 1935, their son René published a compilation of letters from Dunant to his father.
Return to public memory[edit]
In September 1895, Georg Baumberger, the chief editor of the St. Gall newspaper Die Ostschweiz, wrote an article about the Red Cross founder, whom he had met and conversed with during a walk in Heiden a month earlier. The article entitled "Henri Dunant, the founder of the Red Cross", appeared in the German Illustrated Magazine Über Land und Meer, and the article was soon reprinted in other publications throughout Europe. The article struck a chord, and he received renewed attention and support. He received the Swiss Binet-Fendt Prize and a note from Pope Leo XIII. Because of support from Russian tsarist widow Maria Feodorovna and other donations, his financial situation improved remarkably.
In 1897, Rudolf Müller, who was now working as a teacher in Stuttgart, wrote a book about the origins of the Red Cross, altering the official history to stress Dunant's role. The book also contained the text of A Memory of Solferino. Dunant began an exchange of correspondence with Bertha von Suttner and wrote numerous articles and writings. He was especially
In Heiden, he met the young teacher Wilhelm Sonderegger and his wife Susanna; they encouraged him to record his life experiences. Sonderegger's wife founded a branch of the Red Cross in Heiden and in 1890 Dunant became its honorary president. With Sonderegger, Dunant hoped to further promote his ideas, including publishing a new edition of his book. However, their friendship later was strained by Dunant's unjustified accusations that Sonderegger, with Moynier in Geneva, was somehow conspiring against Dunant. Sonderegger died in 1904 at the age of only forty-two. Despite their strained relationship, Dunant was deeply moved by the unexpected death. Wilhelm and Susanna Sonderegger's admiration for Dunant, felt by both even after Dunant's allegations, was passed on to their children. In 1935, their son René published a compilation of letters from Dunant to his father.
Return to public memory[edit]
In September 1895, Georg Baumberger, the chief editor of the St. Gall newspaper Die Ostschweiz, wrote an article about the Red Cross founder, whom he had met and conversed with during a walk in Heiden a month earlier. The article entitled "Henri Dunant, the founder of the Red Cross", appeared in the German Illustrated Magazine Über Land und Meer, and the article was soon reprinted in other publications throughout Europe. The article struck a chord, and he received renewed attention and support. He received the Swiss Binet-Fendt Prize and a note from Pope Leo XIII. Because of support from Russian tsarist widow Maria Feodorovna and other donations, his financial situation improved remarkably.
In 1897, Rudolf Müller, who was now working as a teacher in Stuttgart, wrote a book about the origins of the Red Cross, altering the official history to stress Dunant's role. The book also contained the text of A Memory of Solferino. Dunant began an exchange of correspondence with Bertha von Suttner and wrote numerous articles and writings. He was especially
การแปล กรุณารอสักครู่..
สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรีย [แก้ไข]
ใน 1853 Dunant ไปเยือนสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรียตูนิเซียและซิซิลีที่ได้รับมอบหมายกับ บริษัท ที่ทุ่มเทให้กับ "อาณานิคมของเซทิฟ" (Compagnie des genevoise อาณานิคม de Sétif) แม้จะมีประสบการณ์น้อยเขาประสบความสำเร็จในการปฏิบัติตามที่ได้รับมอบหมาย แรงบันดาลใจจากการเดินทางที่เขาเขียนหนังสือเล่มแรกของเขากับชื่อบัญชีของรีเจนซี่ในตูนิส (sur สังเกตRégenceลาเดตูนิส) ตีพิมพ์ในปี 1858 ในปี 1856 เขาสร้างธุรกิจที่จะดำเนินการในอาณานิคมของต่างประเทศและหลังจากที่ถูก รับสัมปทานที่ดินโดยฝรั่งเศสยึดครองสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรียข้าวโพดเติบโตและ บริษัท การค้าที่เรียกว่า บริษัท การเงินและอุตสาหกรรมมอนส์-Djemila มิลส์ (SociétéFinancière et des industrielle มูแลงเดมอนส์-Djemila) อย่างไรก็ตามสิทธิในที่ดินและน้ำไม่ได้รับมอบหมายอย่างชัดเจนและการเมืองไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งความร่วมมือ เป็นผลให้ Dunant ตัดสินใจที่จะยื่นอุทธรณ์โดยตรงกับจักรพรรดิฝรั่งเศสโปเลียนที่สามคนที่อยู่กับกองทัพของเขาในลอมบาร์เดียในเวลา ฝรั่งเศสกำลังต่อสู้บนด้านข้างของ Piedmont-ซาร์ดิเนียกับออสเตรียผู้ซึ่งได้ครอบครองมากของวันนี้อิตาลี สำนักงานใหญ่ของนโปเลียนถูกตั้งอยู่ในเมืองเล็ก ๆ ของ Solferino Dunant เขียนหนังสือที่ประจบเต็มสรรเสริญสำหรับโปเลียนที่สามด้วยความตั้งใจที่จะนำเสนอต่อองค์จักรพรรดิและจากนั้นเดินทางไปยัง Solferino ที่จะพบกับเขาเป็นการส่วนตัว. การรบ Solferino [แก้ไข] อังรีดูนังต์ที่ Solferino Dunant มาถึงใน Solferino ในตอนเย็น 24 มิถุนายน 1859 ในวันเดียวกันการต่อสู้ระหว่างทั้งสองฝ่ายได้เกิดขึ้นใกล้เคียง สองหมื่นสามพันได้รับบาดเจ็บและตายที่ตายแล้วยังคงอยู่ในสนามรบและมีที่ดูเหมือนจะเป็นความพยายามเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้การดูแล ตกใจ Dunant ตัวเองเอาความคิดริเริ่มในการจัดระเบียบประชาชนพลเรือนโดยเฉพาะผู้หญิงและเด็กผู้หญิงที่จะให้ความช่วยเหลือแก่ทหารที่ได้รับบาดเจ็บและผู้ป่วย พวกเขาขาดวัสดุที่เพียงพอและวัสดุสิ้นเปลืองและ Dunant ตัวเองจัดซื้อวัสดุที่จำเป็นและช่วยสร้างโรงพยาบาลชั่วคราว เขาเชื่อว่าประชากรที่จะให้บริการที่ได้รับบาดเจ็บโดยไม่คำนึงถึงด้านของพวกเขาในความขัดแย้งตามสโลแกน "Tutti fratelli" (ทั้งหมดเป็นพี่น้องกัน) ประกาศเกียรติคุณจากผู้หญิงในเมืองใกล้เคียง Castiglione delle Stiviere นอกจากนี้เขายังประสบความสำเร็จในการดึงดูดการเปิดตัวของแพทย์ชาวออสเตรียที่ถูกจับโดยชาวฝรั่งเศส. กาชาด [แก้ไข] หลังจากที่กลับไปเจนีวาในช่วงต้นเดือนกรกฎาคม Dunant ตัดสินใจที่จะเขียนหนังสือเกี่ยวกับประสบการณ์ของเขาซึ่งเขาชื่ออูระลึก de Solferino (หน่วยความจำของ Solferino) มันได้รับการตีพิมพ์ใน 1862 ในฉบับที่ 1,600 เล่มและพิมพ์ที่ค่าใช้จ่ายของตัวเอง Dunant ของ ภายในหนังสือเล่มนี้เขาอธิบายการต่อสู้ค่าใช้จ่ายของตนและสถานการณ์วุ่นวายในภายหลัง นอกจากนี้เขายังได้รับการพัฒนาความคิดที่ว่าในอนาคตเป็นองค์กรที่เป็นกลางควรมีอยู่เพื่อให้การดูแลทหารได้รับบาดเจ็บ เขากระจายหนังสือไปหลายผู้นำการเมืองและการทหารในยุโรป. วาดในห้าผู้ก่อตั้งของคณะกรรมการระหว่างประเทศ. Dunant ก็เริ่มที่จะเดินทางไปทั่วยุโรปเพื่อส่งเสริมความคิดของเขา หนังสือของเขาเป็นส่วนใหญ่ที่ได้รับในเชิงบวกและประธานสมาคมเจนีวาประชาสงเคราะห์, กุสตาฟ Moynier ปกครองทำหนังสือและข้อเสนอแนะของหัวข้อของ 9 กุมภาพันธ์ 1863 ที่ประชุมขององค์กร คำแนะนำ Dunant ถูกตรวจสอบและการประเมินในเชิงบวกโดยสมาชิก พวกเขาสร้างคณะกรรมการห้าคนเพื่อติดตามความเป็นไปได้ของการดำเนินงานของพวกเขาและทำ Dunant หนึ่งในสมาชิก คนอื่น Moynier กองทัพสวิสอองรี Dufour ทั่วไปและแพทย์หลุยส์ Appia และThéodore Maunoir การประชุมครั้งแรกของพวกเขาใน 17 กุมภาพันธ์ 1863 ขณะนี้ถือว่าวันก่อตั้งของคณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศ. จากบนต้น Moynier และ Dunant ได้เพิ่มขึ้นความขัดแย้งและความขัดแย้งเกี่ยวกับวิสัยทัศน์ของตนและแผน Moynier ถือว่าเป็นความคิดที่ Dunant เพื่อสร้างความคุ้มครองความเป็นกลางในการทำไม่ได้ให้บริการดูแลและให้คำแนะนำ Dunant ไม่ได้ที่จะยืนยันแนวคิดนี้ อย่างไรก็ตาม Dunant อย่างต่อเนื่องเพื่อสนับสนุนตำแหน่งนี้ในการเดินทางของเขาและการสนทนากับระดับสูงตัวเลขการเมืองและการทหาร นี้ทวีความรุนแรงความขัดแย้งส่วนตัวระหว่าง Moynier ที่เอาวิธีการในทางปฏิบัติค่อนข้างโครงการและ Dunant ซึ่งเป็นอุดมการณ์ที่มีวิสัยทัศน์ในห้าและนำไปสู่ความพยายามของ Moynier การโจมตี Dunant และการเสนอราคาของเขาในการเป็นผู้นำ. ในเดือนตุลาคม 1863 14 รัฐเข้ามามีส่วนในการประชุมในเจนีวาที่จัดโดยคณะกรรมการเพื่อหารือเกี่ยวกับการปรับปรุงการดูแลทหารที่ได้รับบาดเจ็บ Dunant ตัวเอง แต่เป็นเพียงผู้นำโปรโตคอลเพราะความพยายามของ Moynier ที่จะลดบทบาทของเขา หนึ่งปีต่อมาเมื่อวันที่ 22 สิงหาคม 1864 การประชุมทางการทูตจัดโดยรัฐสภาสวิสนำไปสู่การลงนามในสนธิสัญญาเจนีวาครั้งแรกจาก 12 รัฐ Dunant อีกครั้งเป็นเพียงค่าใช้จ่ายในการจัดที่พักสำหรับผู้เข้าร่วมประชุม. ระยะเวลาลืม [แก้ไข] ธุรกิจ Dunant ในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรียได้รับความเดือดร้อนบางส่วนเพราะการอุทิศตนเพื่ออุดมคติของเขาเห็นอกเห็นใจ ในเดือนเมษายน 1867 การล้มละลายของ บริษัท การเงินCrédit Genevois นำไปสู่การที่เกี่ยวข้องกับเรื่องอื้อฉาว Dunant เขาถูกบังคับให้ประกาศล้มละลายและถูกประณามจากเจนีวาศาลการค้าเมื่อวันที่ 17 สิงหาคม 1868 สำหรับการหลอกลวงในการล้มละลาย เนื่องจากการลงทุนใน บริษัท ที่ครอบครัวของเขาและเพื่อน ๆ ของเขาก็ยังได้รับผลกระทบอย่างหนักจากการล่มสลายของ บริษัท โวยสังคมในเจนีวาเมืองฝังรากลึกในประเพณีที่ถือลัทธิยังนำไปสู่การเรียกร้องให้เขาที่จะแยกตัวเองออกจากคณะกรรมการระหว่างประเทศ เมื่อวันที่ 25 สิงหาคม 1868 เขาลาออกในฐานะเลขานุการและเมื่อวันที่ 8 กันยายนเขาถูกลบออกอย่างเต็มที่จากคณะกรรมการ Moynier ซึ่งเป็นประธานของคณะกรรมการใน 1864 มีบทบาทสำคัญในการขับไล่ของเขา. ในเดือนกุมภาพันธ์ 1868 Dunant แม่ของเขาเสียชีวิต ปีหลังจากนั้นเขายังขับไล่ออกจากซีเอ ในเดือนมีนาคม 1867 เขาออกจากบ้านของเขาในเมืองเจนีวาและจะไม่กลับมาสำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของเขา ในปีที่ผ่านมามีแนวโน้มที่ Moynier ใช้อิทธิพลของเขาที่จะพยายามที่จะให้แน่ใจว่า Dunant จะไม่ได้รับความช่วยเหลือและการสนับสนุนจากเพื่อน ๆ ของเขา ยกตัวอย่างเช่นการได้รับรางวัลเหรียญทองวิทยาศาสตร์โมราเลสที่ไม่ได้ไปปารีสยุติธรรมของโลก Dunant ตามแผนเดิม แต่ Moynier, Dufour และ Dunant ร่วมกันเพื่อให้เงินรางวัลเท่านั้นที่จะไปที่คณะกรรมการที่เป็นทั้ง Napoléonข้อเสนอที่สามจะใช้เวลามากกว่าครึ่งหนึ่งของหนี้ Dunant ถ้าเพื่อน Dunant จะรักษาความปลอดภัยอีกครึ่งหนึ่งยังถูกขัดขวางโดยความพยายามของ Moynier. Dunant ย้ายไปปารีสที่เขาอาศัยอยู่ในสภาพที่ขาดแคลน แต่เขายังคงไล่ตามความคิดของเขามนุษยธรรมและแผน ระหว่างฝรั่งเศสปรัสเซีย (1870-1871) เขาก่อตั้งสมาคมสงเคราะห์สามัญ (Allgemeine Fürsorgegesellschaft) และเร็ว ๆ นี้หลังจากที่พันธมิตรทั่วไปสำหรับการสั่งซื้อและอารยธรรม (Allgemeine อลิอันซ์für Ordnung และ Zivilisation) เขาให้เหตุผลสำหรับการเจรจาลดอาวุธและการแข็งตัวของศาลระหว่างประเทศที่จะไกล่เกลี่ยความขัดแย้งระหว่างประเทศ หลังจากที่เขาทำงานให้กับการสร้างห้องสมุดโลกความคิดซึ่งสะท้อนในโครงการในอนาคตเช่นยูเนสโก. ในการแสวงหาอย่างต่อเนื่องของเขาและการสนับสนุนความคิดของเขาเขาละเลยต่อสถานการณ์ส่วนตัวของเขาและรายได้ลดลงต่อไปในตราสารหนี้และถูกรังเกียจ คนรู้จักของเขา แม้จะได้รับการแต่งตั้งเป็นสมาชิกกิตติมศักดิ์ของสังคมแห่งชาติสภากาชาดออสเตรีย, เนเธอร์แลนด์, สวีเดน, ปรัสเซียและสเปนเขาเกือบถูกลืมในวาทกรรมอย่างเป็นทางการของขบวนการกาชาดแม้ในขณะที่มันกำลังขยายตัวอย่างรวดเร็วไปยังประเทศใหม่ เขาอาศัยอยู่ในความยากจนการย้ายไปยังสถานที่ต่าง ๆ ระหว่าง 1874 และ 1886 รวมทั้งสตุตกา, โรม, Corfu, บาเซิลและคาร์ลส์ ในสตุตกาเขาได้พบกับนักศึกษามหาวิทยาลัยTübingenรูดอล์ฟMüllerกับคนที่เขาจะมีเพื่อนสนิท ในปี 1881 ร่วมกับเพื่อน ๆ จากสตุตกาเขาไปรีสอร์ทสวิสหมู่บ้านเล็ก ๆ Heiden เป็นครั้งแรก ในปี 1887 ขณะที่อาศัยอยู่ในกรุงลอนดอนเขาเริ่มที่จะได้รับการสนับสนุนทางการเงินรายเดือนจากสมาชิกในครอบครัวที่ห่างไกลบาง นี้ทำให้เขาสามารถที่จะมีชีวิตดำรงอยู่ค่อนข้างปลอดภัยมากขึ้นและเขาก็ย้ายไป Heiden ในเดือนกรกฎาคม เขาใช้เวลาที่เหลือของชีวิตของเขามีและหลังจากที่ 30 เมษายน 1892 เขาอาศัยอยู่ในบ้านที่โรงพยาบาลและการพยาบาลนำโดยดรแฮร์มันน์ Altherr. ใน Heiden เขาได้พบกับครูหนุ่มวิลเฮล์ Sonderegger และภรรยาของซูซานนาของเขา พวกเขาสนับสนุนให้เขาบันทึกประสบการณ์ชีวิตของเขา ภรรยาของ Sonderegger ก่อตั้งสาขาของสภากาชาดใน Heiden ในปี 1890 และกลายเป็นประธานาธิบดี Dunant กิตติมศักดิ์ ด้วย Sonderegger, Dunant หวังว่าจะช่วยส่งเสริมความคิดของเขารวมทั้งการเผยแพร่รุ่นใหม่ของหนังสือของเขา แต่มิตรภาพของพวกเขาต่อมาได้ทำให้เครียดโดย Dunant ของข้อกล่าวหาที่ไม่ยุติธรรม Sonderegger กับ Moynier ในเจนีวาได้รับการอย่างใดรวมหัวกันต่อต้าน Dunant Sonderegger เสียชีวิตในปี 1904 เมื่ออายุเพียงสี่สิบสอง แม้จะมีความสัมพันธ์ที่ตึงเครียดของพวกเขา Dunant ถูกย้ายอย่างล้ำลึกโดยการตายที่ไม่คาดคิด วิลเฮล์และซูซานนาชื่นชม Sonderegger สำหรับ Dunant รู้สึกทั้งแม้หลังจากที่ข้อกล่าวหาของ Dunant ถูกส่งให้กับบุตรหลานของตน ในปี 1935 ลูกชายของพวกเขาRenéรวบรวมตีพิมพ์จดหมายจาก Dunant กับพ่อของเขา. กลับไปยังหน่วยความจำของประชาชน [แก้ไข] ในเดือนกันยายนปี 1895 เฟรด Baumberger, หัวหน้าบรรณาธิการของหนังสือพิมพ์เซนต์กล้าตาย Ostschweiz เขียนบทความเกี่ยวกับกาชาด ผู้ก่อตั้งซึ่งเขาได้พบและพูดคุยกับในระหว่างการเดินเล่นใน Heiden เดือนก่อนหน้านี้ บทความเรื่อง "อังรีดูนังต์ผู้ก่อตั้งกาชาด" ที่ปรากฏในนิตยสารเยอรมันภาพประกอบÜberที่ดินและ Meer และบทความที่ถูกพิมพ์ในเร็ว ๆ นี้สิ่งพิมพ์อื่น ๆ ทั่วยุโรป บทความหลงคอร์ดและเขาได้รับความสนใจและการสนับสนุนการต่ออายุ เขาได้รับการสวิส Binet-Fendt รางวัลและทราบจากสมเด็จพระสันตะปาปาลีโอสิบสาม เพราะการสนับสนุนจากภรรยาม่ายซาร์รัสเซียมาเรีย Feodorovna และเงินบริจาคอื่น ๆ สถานการณ์ทางการเงินของเขาดีขึ้นอย่างน่าทึ่ง. ในปี 1897 รูดอล์ฟMüllerที่ถูกตอนนี้ทำงานเป็นครูในสตุตกาเขียนหนังสือเกี่ยวกับต้นกำเนิดของกาชาดเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์อย่างเป็นทางการ ที่จะเน้นบทบาทของ Dunant หนังสือเล่มนี้ยังมีข้อความของความทรงจำของ Solferino ก Dunant เริ่มการแลกเปลี่ยนการติดต่อกับเบอร์ธาฟอน Suttner และเขียนบทความจำนวนมากและงานเขียน เขาเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง
ใน 1853 Dunant ไปเยือนสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรียตูนิเซียและซิซิลีที่ได้รับมอบหมายกับ บริษัท ที่ทุ่มเทให้กับ "อาณานิคมของเซทิฟ" (Compagnie des genevoise อาณานิคม de Sétif) แม้จะมีประสบการณ์น้อยเขาประสบความสำเร็จในการปฏิบัติตามที่ได้รับมอบหมาย แรงบันดาลใจจากการเดินทางที่เขาเขียนหนังสือเล่มแรกของเขากับชื่อบัญชีของรีเจนซี่ในตูนิส (sur สังเกตRégenceลาเดตูนิส) ตีพิมพ์ในปี 1858 ในปี 1856 เขาสร้างธุรกิจที่จะดำเนินการในอาณานิคมของต่างประเทศและหลังจากที่ถูก รับสัมปทานที่ดินโดยฝรั่งเศสยึดครองสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรียข้าวโพดเติบโตและ บริษัท การค้าที่เรียกว่า บริษัท การเงินและอุตสาหกรรมมอนส์-Djemila มิลส์ (SociétéFinancière et des industrielle มูแลงเดมอนส์-Djemila) อย่างไรก็ตามสิทธิในที่ดินและน้ำไม่ได้รับมอบหมายอย่างชัดเจนและการเมืองไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งความร่วมมือ เป็นผลให้ Dunant ตัดสินใจที่จะยื่นอุทธรณ์โดยตรงกับจักรพรรดิฝรั่งเศสโปเลียนที่สามคนที่อยู่กับกองทัพของเขาในลอมบาร์เดียในเวลา ฝรั่งเศสกำลังต่อสู้บนด้านข้างของ Piedmont-ซาร์ดิเนียกับออสเตรียผู้ซึ่งได้ครอบครองมากของวันนี้อิตาลี สำนักงานใหญ่ของนโปเลียนถูกตั้งอยู่ในเมืองเล็ก ๆ ของ Solferino Dunant เขียนหนังสือที่ประจบเต็มสรรเสริญสำหรับโปเลียนที่สามด้วยความตั้งใจที่จะนำเสนอต่อองค์จักรพรรดิและจากนั้นเดินทางไปยัง Solferino ที่จะพบกับเขาเป็นการส่วนตัว. การรบ Solferino [แก้ไข] อังรีดูนังต์ที่ Solferino Dunant มาถึงใน Solferino ในตอนเย็น 24 มิถุนายน 1859 ในวันเดียวกันการต่อสู้ระหว่างทั้งสองฝ่ายได้เกิดขึ้นใกล้เคียง สองหมื่นสามพันได้รับบาดเจ็บและตายที่ตายแล้วยังคงอยู่ในสนามรบและมีที่ดูเหมือนจะเป็นความพยายามเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้การดูแล ตกใจ Dunant ตัวเองเอาความคิดริเริ่มในการจัดระเบียบประชาชนพลเรือนโดยเฉพาะผู้หญิงและเด็กผู้หญิงที่จะให้ความช่วยเหลือแก่ทหารที่ได้รับบาดเจ็บและผู้ป่วย พวกเขาขาดวัสดุที่เพียงพอและวัสดุสิ้นเปลืองและ Dunant ตัวเองจัดซื้อวัสดุที่จำเป็นและช่วยสร้างโรงพยาบาลชั่วคราว เขาเชื่อว่าประชากรที่จะให้บริการที่ได้รับบาดเจ็บโดยไม่คำนึงถึงด้านของพวกเขาในความขัดแย้งตามสโลแกน "Tutti fratelli" (ทั้งหมดเป็นพี่น้องกัน) ประกาศเกียรติคุณจากผู้หญิงในเมืองใกล้เคียง Castiglione delle Stiviere นอกจากนี้เขายังประสบความสำเร็จในการดึงดูดการเปิดตัวของแพทย์ชาวออสเตรียที่ถูกจับโดยชาวฝรั่งเศส. กาชาด [แก้ไข] หลังจากที่กลับไปเจนีวาในช่วงต้นเดือนกรกฎาคม Dunant ตัดสินใจที่จะเขียนหนังสือเกี่ยวกับประสบการณ์ของเขาซึ่งเขาชื่ออูระลึก de Solferino (หน่วยความจำของ Solferino) มันได้รับการตีพิมพ์ใน 1862 ในฉบับที่ 1,600 เล่มและพิมพ์ที่ค่าใช้จ่ายของตัวเอง Dunant ของ ภายในหนังสือเล่มนี้เขาอธิบายการต่อสู้ค่าใช้จ่ายของตนและสถานการณ์วุ่นวายในภายหลัง นอกจากนี้เขายังได้รับการพัฒนาความคิดที่ว่าในอนาคตเป็นองค์กรที่เป็นกลางควรมีอยู่เพื่อให้การดูแลทหารได้รับบาดเจ็บ เขากระจายหนังสือไปหลายผู้นำการเมืองและการทหารในยุโรป. วาดในห้าผู้ก่อตั้งของคณะกรรมการระหว่างประเทศ. Dunant ก็เริ่มที่จะเดินทางไปทั่วยุโรปเพื่อส่งเสริมความคิดของเขา หนังสือของเขาเป็นส่วนใหญ่ที่ได้รับในเชิงบวกและประธานสมาคมเจนีวาประชาสงเคราะห์, กุสตาฟ Moynier ปกครองทำหนังสือและข้อเสนอแนะของหัวข้อของ 9 กุมภาพันธ์ 1863 ที่ประชุมขององค์กร คำแนะนำ Dunant ถูกตรวจสอบและการประเมินในเชิงบวกโดยสมาชิก พวกเขาสร้างคณะกรรมการห้าคนเพื่อติดตามความเป็นไปได้ของการดำเนินงานของพวกเขาและทำ Dunant หนึ่งในสมาชิก คนอื่น Moynier กองทัพสวิสอองรี Dufour ทั่วไปและแพทย์หลุยส์ Appia และThéodore Maunoir การประชุมครั้งแรกของพวกเขาใน 17 กุมภาพันธ์ 1863 ขณะนี้ถือว่าวันก่อตั้งของคณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศ. จากบนต้น Moynier และ Dunant ได้เพิ่มขึ้นความขัดแย้งและความขัดแย้งเกี่ยวกับวิสัยทัศน์ของตนและแผน Moynier ถือว่าเป็นความคิดที่ Dunant เพื่อสร้างความคุ้มครองความเป็นกลางในการทำไม่ได้ให้บริการดูแลและให้คำแนะนำ Dunant ไม่ได้ที่จะยืนยันแนวคิดนี้ อย่างไรก็ตาม Dunant อย่างต่อเนื่องเพื่อสนับสนุนตำแหน่งนี้ในการเดินทางของเขาและการสนทนากับระดับสูงตัวเลขการเมืองและการทหาร นี้ทวีความรุนแรงความขัดแย้งส่วนตัวระหว่าง Moynier ที่เอาวิธีการในทางปฏิบัติค่อนข้างโครงการและ Dunant ซึ่งเป็นอุดมการณ์ที่มีวิสัยทัศน์ในห้าและนำไปสู่ความพยายามของ Moynier การโจมตี Dunant และการเสนอราคาของเขาในการเป็นผู้นำ. ในเดือนตุลาคม 1863 14 รัฐเข้ามามีส่วนในการประชุมในเจนีวาที่จัดโดยคณะกรรมการเพื่อหารือเกี่ยวกับการปรับปรุงการดูแลทหารที่ได้รับบาดเจ็บ Dunant ตัวเอง แต่เป็นเพียงผู้นำโปรโตคอลเพราะความพยายามของ Moynier ที่จะลดบทบาทของเขา หนึ่งปีต่อมาเมื่อวันที่ 22 สิงหาคม 1864 การประชุมทางการทูตจัดโดยรัฐสภาสวิสนำไปสู่การลงนามในสนธิสัญญาเจนีวาครั้งแรกจาก 12 รัฐ Dunant อีกครั้งเป็นเพียงค่าใช้จ่ายในการจัดที่พักสำหรับผู้เข้าร่วมประชุม. ระยะเวลาลืม [แก้ไข] ธุรกิจ Dunant ในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรียได้รับความเดือดร้อนบางส่วนเพราะการอุทิศตนเพื่ออุดมคติของเขาเห็นอกเห็นใจ ในเดือนเมษายน 1867 การล้มละลายของ บริษัท การเงินCrédit Genevois นำไปสู่การที่เกี่ยวข้องกับเรื่องอื้อฉาว Dunant เขาถูกบังคับให้ประกาศล้มละลายและถูกประณามจากเจนีวาศาลการค้าเมื่อวันที่ 17 สิงหาคม 1868 สำหรับการหลอกลวงในการล้มละลาย เนื่องจากการลงทุนใน บริษัท ที่ครอบครัวของเขาและเพื่อน ๆ ของเขาก็ยังได้รับผลกระทบอย่างหนักจากการล่มสลายของ บริษัท โวยสังคมในเจนีวาเมืองฝังรากลึกในประเพณีที่ถือลัทธิยังนำไปสู่การเรียกร้องให้เขาที่จะแยกตัวเองออกจากคณะกรรมการระหว่างประเทศ เมื่อวันที่ 25 สิงหาคม 1868 เขาลาออกในฐานะเลขานุการและเมื่อวันที่ 8 กันยายนเขาถูกลบออกอย่างเต็มที่จากคณะกรรมการ Moynier ซึ่งเป็นประธานของคณะกรรมการใน 1864 มีบทบาทสำคัญในการขับไล่ของเขา. ในเดือนกุมภาพันธ์ 1868 Dunant แม่ของเขาเสียชีวิต ปีหลังจากนั้นเขายังขับไล่ออกจากซีเอ ในเดือนมีนาคม 1867 เขาออกจากบ้านของเขาในเมืองเจนีวาและจะไม่กลับมาสำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของเขา ในปีที่ผ่านมามีแนวโน้มที่ Moynier ใช้อิทธิพลของเขาที่จะพยายามที่จะให้แน่ใจว่า Dunant จะไม่ได้รับความช่วยเหลือและการสนับสนุนจากเพื่อน ๆ ของเขา ยกตัวอย่างเช่นการได้รับรางวัลเหรียญทองวิทยาศาสตร์โมราเลสที่ไม่ได้ไปปารีสยุติธรรมของโลก Dunant ตามแผนเดิม แต่ Moynier, Dufour และ Dunant ร่วมกันเพื่อให้เงินรางวัลเท่านั้นที่จะไปที่คณะกรรมการที่เป็นทั้ง Napoléonข้อเสนอที่สามจะใช้เวลามากกว่าครึ่งหนึ่งของหนี้ Dunant ถ้าเพื่อน Dunant จะรักษาความปลอดภัยอีกครึ่งหนึ่งยังถูกขัดขวางโดยความพยายามของ Moynier. Dunant ย้ายไปปารีสที่เขาอาศัยอยู่ในสภาพที่ขาดแคลน แต่เขายังคงไล่ตามความคิดของเขามนุษยธรรมและแผน ระหว่างฝรั่งเศสปรัสเซีย (1870-1871) เขาก่อตั้งสมาคมสงเคราะห์สามัญ (Allgemeine Fürsorgegesellschaft) และเร็ว ๆ นี้หลังจากที่พันธมิตรทั่วไปสำหรับการสั่งซื้อและอารยธรรม (Allgemeine อลิอันซ์für Ordnung และ Zivilisation) เขาให้เหตุผลสำหรับการเจรจาลดอาวุธและการแข็งตัวของศาลระหว่างประเทศที่จะไกล่เกลี่ยความขัดแย้งระหว่างประเทศ หลังจากที่เขาทำงานให้กับการสร้างห้องสมุดโลกความคิดซึ่งสะท้อนในโครงการในอนาคตเช่นยูเนสโก. ในการแสวงหาอย่างต่อเนื่องของเขาและการสนับสนุนความคิดของเขาเขาละเลยต่อสถานการณ์ส่วนตัวของเขาและรายได้ลดลงต่อไปในตราสารหนี้และถูกรังเกียจ คนรู้จักของเขา แม้จะได้รับการแต่งตั้งเป็นสมาชิกกิตติมศักดิ์ของสังคมแห่งชาติสภากาชาดออสเตรีย, เนเธอร์แลนด์, สวีเดน, ปรัสเซียและสเปนเขาเกือบถูกลืมในวาทกรรมอย่างเป็นทางการของขบวนการกาชาดแม้ในขณะที่มันกำลังขยายตัวอย่างรวดเร็วไปยังประเทศใหม่ เขาอาศัยอยู่ในความยากจนการย้ายไปยังสถานที่ต่าง ๆ ระหว่าง 1874 และ 1886 รวมทั้งสตุตกา, โรม, Corfu, บาเซิลและคาร์ลส์ ในสตุตกาเขาได้พบกับนักศึกษามหาวิทยาลัยTübingenรูดอล์ฟMüllerกับคนที่เขาจะมีเพื่อนสนิท ในปี 1881 ร่วมกับเพื่อน ๆ จากสตุตกาเขาไปรีสอร์ทสวิสหมู่บ้านเล็ก ๆ Heiden เป็นครั้งแรก ในปี 1887 ขณะที่อาศัยอยู่ในกรุงลอนดอนเขาเริ่มที่จะได้รับการสนับสนุนทางการเงินรายเดือนจากสมาชิกในครอบครัวที่ห่างไกลบาง นี้ทำให้เขาสามารถที่จะมีชีวิตดำรงอยู่ค่อนข้างปลอดภัยมากขึ้นและเขาก็ย้ายไป Heiden ในเดือนกรกฎาคม เขาใช้เวลาที่เหลือของชีวิตของเขามีและหลังจากที่ 30 เมษายน 1892 เขาอาศัยอยู่ในบ้านที่โรงพยาบาลและการพยาบาลนำโดยดรแฮร์มันน์ Altherr. ใน Heiden เขาได้พบกับครูหนุ่มวิลเฮล์ Sonderegger และภรรยาของซูซานนาของเขา พวกเขาสนับสนุนให้เขาบันทึกประสบการณ์ชีวิตของเขา ภรรยาของ Sonderegger ก่อตั้งสาขาของสภากาชาดใน Heiden ในปี 1890 และกลายเป็นประธานาธิบดี Dunant กิตติมศักดิ์ ด้วย Sonderegger, Dunant หวังว่าจะช่วยส่งเสริมความคิดของเขารวมทั้งการเผยแพร่รุ่นใหม่ของหนังสือของเขา แต่มิตรภาพของพวกเขาต่อมาได้ทำให้เครียดโดย Dunant ของข้อกล่าวหาที่ไม่ยุติธรรม Sonderegger กับ Moynier ในเจนีวาได้รับการอย่างใดรวมหัวกันต่อต้าน Dunant Sonderegger เสียชีวิตในปี 1904 เมื่ออายุเพียงสี่สิบสอง แม้จะมีความสัมพันธ์ที่ตึงเครียดของพวกเขา Dunant ถูกย้ายอย่างล้ำลึกโดยการตายที่ไม่คาดคิด วิลเฮล์และซูซานนาชื่นชม Sonderegger สำหรับ Dunant รู้สึกทั้งแม้หลังจากที่ข้อกล่าวหาของ Dunant ถูกส่งให้กับบุตรหลานของตน ในปี 1935 ลูกชายของพวกเขาRenéรวบรวมตีพิมพ์จดหมายจาก Dunant กับพ่อของเขา. กลับไปยังหน่วยความจำของประชาชน [แก้ไข] ในเดือนกันยายนปี 1895 เฟรด Baumberger, หัวหน้าบรรณาธิการของหนังสือพิมพ์เซนต์กล้าตาย Ostschweiz เขียนบทความเกี่ยวกับกาชาด ผู้ก่อตั้งซึ่งเขาได้พบและพูดคุยกับในระหว่างการเดินเล่นใน Heiden เดือนก่อนหน้านี้ บทความเรื่อง "อังรีดูนังต์ผู้ก่อตั้งกาชาด" ที่ปรากฏในนิตยสารเยอรมันภาพประกอบÜberที่ดินและ Meer และบทความที่ถูกพิมพ์ในเร็ว ๆ นี้สิ่งพิมพ์อื่น ๆ ทั่วยุโรป บทความหลงคอร์ดและเขาได้รับความสนใจและการสนับสนุนการต่ออายุ เขาได้รับการสวิส Binet-Fendt รางวัลและทราบจากสมเด็จพระสันตะปาปาลีโอสิบสาม เพราะการสนับสนุนจากภรรยาม่ายซาร์รัสเซียมาเรีย Feodorovna และเงินบริจาคอื่น ๆ สถานการณ์ทางการเงินของเขาดีขึ้นอย่างน่าทึ่ง. ในปี 1897 รูดอล์ฟMüllerที่ถูกตอนนี้ทำงานเป็นครูในสตุตกาเขียนหนังสือเกี่ยวกับต้นกำเนิดของกาชาดเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์อย่างเป็นทางการ ที่จะเน้นบทบาทของ Dunant หนังสือเล่มนี้ยังมีข้อความของความทรงจำของ Solferino ก Dunant เริ่มการแลกเปลี่ยนการติดต่อกับเบอร์ธาฟอน Suttner และเขียนบทความจำนวนมากและงานเขียน เขาเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง
การแปล กรุณารอสักครู่..
สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรีย [ แก้ไข ]
ใน 1853 ดูนังต์ , เยือนสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรีย , ตูนิเซียและซิซิลี , ในงานกับบริษัทเพื่อรองรับ " อาณานิคมของ setif " ( Compagnie des อาณานิคม de s é genevoise TIF ) แม้ประสบการณ์น้อย เขาประสบความสำเร็จที่ได้รับมอบหมาย แรงบันดาลใจจากการเดินทาง เขาได้เขียนหนังสือเล่มแรกของเขาที่ชื่อ บัญชี ของ รีเจนซี่ ใน ตูนิส ( Sur La R é de สังเกตเห็น gence ตูนิส ) ตีพิมพ์ในปี 1858 .
ในปี 1856 เขาได้สร้างธุรกิจเพื่อใช้ในอาณานิคมต่างประเทศและหลังจากที่ได้รับที่ดินสัมปทานโดยฝรั่งเศสยึดครองแอลจีเรีย , ปลูกข้าวโพดและ บริษัท การค้าที่เรียกว่า บริษัท ทางการเงินและอุตสาหกรรมของ Mons ดีเจและมิลา มิลส์ ( soci é t é financi อีเบย์และ industrielle เดส์มูแลงส์เดสมอนส์ ดีเจ . . . มิล่า ) อย่างไรก็ตาม สิทธิที่ดินและน้ำไม่ ชัดเจน ได้รับมอบหมายและเจ้าหน้าที่อาณานิคมไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งสหกรณ์ ผล ดูนังต์ตัดสินใจที่จะอุทธรณ์โดยตรงจากฝรั่งเศส จักรพรรดิใน 3 วิธีที่ถูกกับกองทัพของเขาในลอมบาร์ดีในเวลา ฝรั่งเศสต่อสู้ในด้านของ Piedmont อิตาลีกับ ออสเตรีย ที่ครอบครองมากของวันนี้ของอิตาลี สำนักงานใหญ่ของนโปเลียนได้ตั้งอยู่ในเมืองเล็ก ๆของซอลเฟริโน .ดูนังต์เขียนยกยอการแสดงเต็มรูปแบบของการสรรเสริญ Napoleon III มีความตั้งใจที่จะเสนอให้กับองค์จักรพรรดิ จากนั้นเดินทางไปโซลเฟริโนเพื่อไปพบเขาเป็นการส่วนตัว
การต่อสู้ของโซลเฟริโน [ แก้ไข ]
อองรี ดูนองต์ที่ซอลเฟริโน
ดูนังต์มาถึงโซลเฟริโนในตอนเย็นของวันที่ 24 มิถุนายน 2402 ในวันเดียวกัน การต่อสู้ระหว่างสองฝ่ายเกิดขึ้นในบริเวณใกล้เคียง ยี่สิบสามพันบาดแผลตายและตายอยู่ในสนามรบ และดูเหมือนจะเล็ก ๆน้อย ๆพยายามที่จะให้การดูแล ตกใจ ดูนังต์ตัวเองเอาความคิดริเริ่มที่จะจัดระเบียบประชาชน โดยเฉพาะผู้หญิง และผู้หญิง เพื่อให้ความช่วยเหลือแก่ทหารบาดเจ็บและป่วย พวกเขามีวัสดุที่เพียงพอและวัสดุ
ใน 1853 ดูนังต์ , เยือนสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรีย , ตูนิเซียและซิซิลี , ในงานกับบริษัทเพื่อรองรับ " อาณานิคมของ setif " ( Compagnie des อาณานิคม de s é genevoise TIF ) แม้ประสบการณ์น้อย เขาประสบความสำเร็จที่ได้รับมอบหมาย แรงบันดาลใจจากการเดินทาง เขาได้เขียนหนังสือเล่มแรกของเขาที่ชื่อ บัญชี ของ รีเจนซี่ ใน ตูนิส ( Sur La R é de สังเกตเห็น gence ตูนิส ) ตีพิมพ์ในปี 1858 .
ในปี 1856 เขาได้สร้างธุรกิจเพื่อใช้ในอาณานิคมต่างประเทศและหลังจากที่ได้รับที่ดินสัมปทานโดยฝรั่งเศสยึดครองแอลจีเรีย , ปลูกข้าวโพดและ บริษัท การค้าที่เรียกว่า บริษัท ทางการเงินและอุตสาหกรรมของ Mons ดีเจและมิลา มิลส์ ( soci é t é financi อีเบย์และ industrielle เดส์มูแลงส์เดสมอนส์ ดีเจ . . . มิล่า ) อย่างไรก็ตาม สิทธิที่ดินและน้ำไม่ ชัดเจน ได้รับมอบหมายและเจ้าหน้าที่อาณานิคมไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งสหกรณ์ ผล ดูนังต์ตัดสินใจที่จะอุทธรณ์โดยตรงจากฝรั่งเศส จักรพรรดิใน 3 วิธีที่ถูกกับกองทัพของเขาในลอมบาร์ดีในเวลา ฝรั่งเศสต่อสู้ในด้านของ Piedmont อิตาลีกับ ออสเตรีย ที่ครอบครองมากของวันนี้ของอิตาลี สำนักงานใหญ่ของนโปเลียนได้ตั้งอยู่ในเมืองเล็ก ๆของซอลเฟริโน .ดูนังต์เขียนยกยอการแสดงเต็มรูปแบบของการสรรเสริญ Napoleon III มีความตั้งใจที่จะเสนอให้กับองค์จักรพรรดิ จากนั้นเดินทางไปโซลเฟริโนเพื่อไปพบเขาเป็นการส่วนตัว
การต่อสู้ของโซลเฟริโน [ แก้ไข ]
อองรี ดูนองต์ที่ซอลเฟริโน
ดูนังต์มาถึงโซลเฟริโนในตอนเย็นของวันที่ 24 มิถุนายน 2402 ในวันเดียวกัน การต่อสู้ระหว่างสองฝ่ายเกิดขึ้นในบริเวณใกล้เคียง ยี่สิบสามพันบาดแผลตายและตายอยู่ในสนามรบ และดูเหมือนจะเล็ก ๆน้อย ๆพยายามที่จะให้การดูแล ตกใจ ดูนังต์ตัวเองเอาความคิดริเริ่มที่จะจัดระเบียบประชาชน โดยเฉพาะผู้หญิง และผู้หญิง เพื่อให้ความช่วยเหลือแก่ทหารบาดเจ็บและป่วย พวกเขามีวัสดุที่เพียงพอและวัสดุ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- She turned pale
- ในขณะที่
- ยังรักษาความเป็นไทยสมัยโบราณ
- ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เรียนวิชานั้นแ
- ขอบคุณที่กลับมาทำเพลงอีกครั้งนะ
- มันน่ารักจัง
- 10. Locate the Rotary Switch on the uppe
- Forms of the verb indicates The actions
- Someday I'd like to work for a largepubl
- นี่คือแป้งทำให้หน้าขาว
- ข้อยกเว้นของการทำแท้งของไทย
- สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้า
- what would help: many nutrient solution
- มาเติมความหวาน และให้กำลังใจก่อนสอบ
- Someday I'd like to work for a largepubl
- มันน่ารักจัง
- วิธีมุ่งเข้าสู่มหาลัยของฉัน คือ ตั้งใจอ่
- นี่คือแป้งทำให้หน้าขาว
- รับจ้าง
- ตัดช่องไว้ใส่กระดุมเย็บเชือกทั้ง2ข้างตกแ
- where was it
- Pigs reared in tropical climates are als
- In the summer holidays, I and my family
- 李诗伦
