For a long while there, I was a you

For a long while there, I was a young writer, and then, for nearly as long, I was a younger writer (younger than whom, I used to wonder—Robert Frost?). Now I'm just a writer. Certainly not an old writer, no éminence grise, no member of the Academy with yellowed hairs growing out of my ears and nostrils, but a writer, I like to think, of wisdom and maturity, with a few good years left ahead of me. Still, I had a shock a couple of months ago, when an old friend stopped by on his way back from Mexico and revealed something to me about the age we'd attained—or were rapidly approaching. We were sitting at the kitchen table, and he'd just fanned out a group of photographs and narrated the story of each one: I saw the Zócalo, the soap-powder beaches of Puerto Escondido, the catacombs beneath some ancient church. There was a pause, and then he said, “You know, in a couple of years I'm thinking of retiring.” I was stunned. This was a vigorous man of forty-nine, a snappy dresser who'd made good money in his own business. “Retire?” I gasped, summoning up ghosts in carpet slippers hunkered down before the TV at eleven A.M. and slurping up lime Jell-O and bourbon. All I could think to do was fish through the glossy photos before me till I found the one of the catacombs, shrunken tanned hides and lipless teeth, the claws that used to be fingers, people laid out on slabs like fallen trees. I held it up. “This is my retirement,” I told him.
James Baldwin said that we write to give order and structure to a chaotic world, and this is surely part of it, ma

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระยะยาวในขณะที่มี ผมเป็นนักเขียนหนุ่ม แล้ว สำหรับเกือบเป็นนาน ฉันเป็นนักเขียนรุ่นเยาว์ (อายุต่ำกว่า ใครเคยสงสัย — Robert Frost ?) ตอนนี้ ผมเพียงแค่เขียน ไม่แน่นอนมีนักเขียนเก่า ไกรส์ไม่ éminence ไม่มีสมาชิกของสถาบันการศึกษาด้วยขน yellowed เติบโตจากหูของฉัน และจมูก แต่นัก เขียน ฉันชอบคิด สติปัญญาและวุฒิภาวะ มีกี่ปีดีซ้ายข้างหน้าผม ยังคง มีช็อตสองเดือนที่แล้ว เมื่อเพื่อนเก่าหยุดโดยเมื่อเขากลับมาจากเม็กซิโก และเปิดเผยสิ่งที่ฉันเกี่ยวกับอายุที่เราได้บรรลุ — หรือใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว เรานั่งที่โต๊ะครัว และเขามีเพียงกระตุ้นออกกลุ่มของภาพถ่าย และบรรยายเรื่องราวของแต่ละคน: เห็น Zócalo หาดผงสบู่วา สุสานใต้ดินใต้โบสถ์โบราณบาง มีการหยุดชั่วคราว และจากนั้น เขากล่าว ว่า "คุณรู้จัก ในสองสามปีที่ผมคิดว่า ออก" ผมสตัน นี้คือเป็นคนที่แข็งแรงของสี่สิบเก้า แต่งตัวได้ที่ได้ทำเงินดีในธุรกิจของตัวเอง "เลิก" ฉัน gasped เรียกค่าผีในพรมรองเท้า hunkered ลงก่อน TV เวลาสิบเอ็ดนาฬิกา และซดค่ามะนาว Jell-O และบูร์บง ทั้งหมดที่ฉันทำเป็นปลาผ่านภาพถ่ายมันวาวฉันจนพบหนึ่งของสุสาน ซ่อนดำขำเข้า และฟัน lipless เล็บที่ใช้จะเป็นนิ้ว คนวางบนแผ่นเช่นต้นไม้ ผมจัดมันขึ้น "นี่คือเกษียณอายุของฉัน บอกว่า เขา James บอลด์วินกล่าวว่า เราเขียนเพื่อให้ใบสั่งและโครงสร้างให้โลกวุ่นวาย และนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของมัน มา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สักพัก ผมเป็นนักเขียน หนุ่มแล้ว นานเกือบ ฉันเป็นนักเขียนที่เด็ก ( เด็กกว่าใคร ผมเคยสงสัยว่า โรเบิร์ต ฟรอสต์ ? ) ตอนนี้ฉันเป็นแค่นักเขียน ไม่ใช่นักเขียนเก่า ไม่เพียง minence ครีส ไม่มีสมาชิกของโรงเรียนด้วย yellowed เส้นผมงอกออกมาจากหูและจมูก แต่เป็นนักเขียนที่ผมชอบที่จะคิดว่าวุฒิภาวะทางปัญญาและมีปีดีเพียงไม่กี่ด้านซ้ายก่อน ฉันยังตกใจ เมื่อสองสามเดือนก่อน เมื่อเพื่อนเก่าแวะระหว่างทางกลับจากเม็กซิโก และพบสิ่งที่ฉันเกี่ยวกับอายุที่เราต้องการบรรลุ หรือเป็นอย่างรวดเร็วใกล้ เรานั่งอยู่ที่โต๊ะในครัวและเขาจะกระจายออกไปกลุ่มของภาพและเล่าเรื่องราวของแต่ละคน ผมเห็น Z óคาโล สบู่ ผงหาด Puerto Escondido , สุสานใต้ดินใต้โบราณโบสถ์ มีการหยุดชั่วคราวและจากนั้นเขากล่าวว่า " คุณจะรู้ว่าในสองสามปี ผมคิดว่า ผมตะลึง นี่เป็นผู้ชายที่แข็งแรงของ 49 , เร็ว แผลที่ทำให้เงินที่ดีในธุรกิจของเขาเอง " เกษียณ " ฉันอ้าปากค้าง , เรียกพวกผีมานั่งซ่อนตัวอยู่ในพรมรองเท้าแตะก่อนทีวีที่ 11 น. และ slurping ขึ้นเยลลี่มะนาว เบอร์เบิ้น ทั้งหมดที่ฉันสามารถคิดที่จะทำคือปลาผ่านภาพถ่ายมันวาวก่อนฉัน จนกว่าฉันพบหนึ่งในสุสานใต้ดินหดซ่อนดำขำ , ฟัน lipless , กรงเล็บที่ใช้เป็นนิ้ว ผู้คนออกมาวางบนแผ่น เช่น ตกต้นไม้ ผมอุ้มมันขึ้นมา " นี้คือการเกษียณอายุของฉัน " ฉันบอกเขาเจมส์บอลด์วินบอกว่าเราเขียนเพื่อให้โครงสร้างและออกคำสั่งไปยังโลกที่วุ่นวาย และนี่ก็เป็น ส่วนหนึ่ง ของ มา