The ProblemPrior to World War II, t

The Problem

Prior to World War II, the European Commission of the Danube-with roots dating back to the 1856 Treaty of Paris and made up of representatives from each of the riparian countries-was responsible for administration of the Danube River. The primary consideration at the time was navigation, and the Commission was successful at establishing free navigation along the Danube for all European countries. World War II resulted in new political alliances for the riparians, resulting in a new management approach. At a 1948 conference in Belgrade, the East Bloc riparians-a majority of the delegates-shifted control over navigation to the exclusive control of each riparian. This Belgrade Convention also gave the Commission semi-legislative powers, but only regarding navigation and inspection.

The main task of the Danube Commission has historically been to assure navigation conditions along the river. In addition, the Commission has developed regional plans for river projects, dissemination of country proposals to all the riparians for comment, and developing unified systems for regulations, channel marking, and data collection. The Commission meets once a year or in special session and, though a majority vote is sufficient to pass a proposal, in practice unanimity is solicited. The Commission has no sovereign powers and its decisions take the form of recommendations to the governments of its members.

By the mid-1980s, it becomes clear that issues other than navigation were gaining in importance within the Danube basin, notably problems with water quality. The Danube passes by numerous large cities, including four national capitals ( Vienna, Bratislava, Budapest, and Belgrade), receiving the attendant waste of millions of individuals and their agriculture and industry. In addition, thirty significant tributaries have been identified as "highly polluted." The breakup of the USSR has also contributed to water quality deterioration, with nascent economies finding few resources for environmental problems, and national management issues being internationalized with re-drawn borders. Recognizing the increasing degradation of water quality, the eight (at that time) riparians of the Danube signed the "Declaration of the Danube Countries to Cooperate on Questions Concerning the Water Management of the Danube," commonly called the Bucharest Declaration, in 1985. This would lead, in turn, to the 1994 Danube River Protection Convention

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปัญหาก่อนสงครามโลก คณะแม่น้ำดานูบในยุโรป- มีรากลช่วยสนธิสัญญาปารีส 1856 และประกอบด้วยผู้แทนจากแต่ละประเทศ riparian-รับผิดชอบสำหรับการดูแลแม่ การพิจารณาหลักในเวลานำทาง และนายสำเร็จที่สร้างนำทางฟรีตลอดแม่น้ำดานูบในประเทศยุโรปทั้งหมด สงครามโลกครั้งที่สองเป็นผลในพันธมิตรทางการเมืองใหม่สำหรับ riparians ในวิธีการจัดการแบบใหม่ ในการประชุม 1948 ในเบลเกรด ค่ายตะวันออก riparians เป็นส่วนใหญ่ของการเปลี่ยนผู้นำการควบคุมเฉพาะของแต่ละ riparian ประชุมเบลเกรดนี้ยังให้อำนาจกึ่งสภาคณะกรรมการ แต่เฉพาะเรื่องการนำทางและตรวจสอบภารกิจหลักของคณะกรรมาธิการแม่น้ำดานูบอดีตแล้วมั่นนำเงื่อนไขตามแม่น้ำ นอกจากนี้ นายได้พัฒนาแผนภูมิภาคสำหรับแม่น้ำโครงการ ประเทศข้อเสนอไปทั้งหมด riparians ข้อคิดเห็น และพัฒนาระบบรวมระเบียบ ช่องทำเครื่องหมาย และรวบรวมข้อมูลเผยแพร่ นายตรงกับปีละครั้งหรือ ในช่วงพิเศษ และ ว่าเสียงส่วนใหญ่เพียงพอที่จะผ่านข้อเสนอ ในทางปฏิบัติ เดียวจะถูกร้องขอ นายอำนาจอธิปไตยไม่ได้ และตัดสินใจที่ใช้รูปแบบของคำแนะนำรัฐบาลของสมาชิกตามกลาง- เป็นที่ชัดเจนว่า ประเด็นไม่ใช่นำได้ได้รับความสำคัญในลุ่มแม่น้ำดานูบ ยวดปัญหาคุณภาพน้ำ แม่น้ำดานูบผ่านตามเมืองใหญ่ต่าง ๆ รวมถึงเมืองหลวงแห่งชาติสี่ (เวียนนา บราติสลาวา บูดาเปสต์ และเบลเกรด) ได้รับเสียตำแหน่งล้านคน และเกษตรกรรม และอุตสาหกรรม นอกจากนี้ ได้รับการระบุสายสำคัญสามสิบเป็น "สูงเสียด้วย" แบ่งของสหภาพโซเวียตยังมีส่วนการเสื่อมสภาพคุณภาพน้ำ ด้วยเศรษฐกิจก่อหาทรัพยากรน้อย ปัญหาสิ่งแวดล้อมและปัญหาการจัดการแห่งชาติถูก internationalized กับเส้นขอบวาดอีกครั้ง จดจำการลดประสิทธิภาพที่เพิ่มขึ้นของคุณภาพน้ำ แปด (ในขณะนั้น) riparians นูบลงนาม "ประกาศของดานูบประเทศเพื่อร่วมมือในถามเกี่ยวกับเดอะน้ำจัดการของนูบ โดยทั่วไปเรียกว่ารายงานบูคาเรสต์ ในปี 1985 นี้จะนำ กลับ อนุสัญญาป้องกันแม่น้ำดานูบ 1994

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปัญหาก่อนสงครามโลกครั้งที่สองที่คณะกรรมาธิการยุโรปของแม่น้ำดานูบที่มีรากย้อนหลังไปถึง 1856 สนธิสัญญาปารีสและสร้างขึ้นจากผู้แทนจากแต่ละชายฝั่งประเทศ-เป็นผู้รับผิดชอบการบริหารงานของแม่น้ำดานูบ พิจารณาหลักในขณะที่เป็นนำทางและคณะกรรมาธิการก็ประสบความสำเร็จในการสร้างระบบนำทางฟรีพร้อมแม่น้ำดานูบสำหรับทุกประเทศในยุโรป สงครามโลกครั้งที่สองส่งผลให้พันธมิตรทางการเมืองใหม่สำหรับ riparians ส่งผลให้แนวทางการจัดการใหม่ ที่ 1948 การประชุมในเบลเกรดหมู่ตะวันออก riparians-ส่วนใหญ่ของผู้ได้รับมอบหมาย-เปลี่ยนการควบคุมการนำทางที่จะควบคุมพิเศษของแต่ละชายฝั่ง นี้เบลเกรดประชุมยังได้ให้คณะกรรมการมีอำนาจกึ่งกฎหมาย แต่เพียงเกี่ยวกับการเดินเรือและการตรวจสอบ. งานหลักของแม่น้ำดานูบที่คณะกรรมการได้รับในอดีตเพื่อให้มั่นใจว่าเงื่อนไขการนำไปตามแม่น้ำ นอกจากนี้คณะกรรมการได้มีการพัฒนาแผนระดับภูมิภาคสำหรับโครงการแม่น้ำเผยแพร่ข้อเสนอของประเทศทุก riparians สำหรับความคิดเห็นและการพัฒนาระบบแบบครบวงจรสำหรับกฎระเบียบที่ช่องทำเครื่องหมายและการเก็บรวบรวมข้อมูล สำนักงานคณะกรรมการกำกับตรงกับปีละครั้งหรือในเซสชั่นพิเศษและแม้ว่าเสียงข้างมากเพียงพอที่จะผ่านข้อเสนอในการปฏิบัติเป็นเอกฉันท์ร้องขอ คณะกรรมการไม่มีอำนาจอธิปไตยและการตัดสินใจของตนในรูปแบบของข้อเสนอแนะต่อรัฐบาลของสมาชิก. โดยในช่วงกลางทศวรรษที่ 1980 ก็เป็นที่ชัดเจนว่าปัญหาอื่น ๆ นอกเหนือจากการนำก็กำลังได้รับความสำคัญในลุ่มน้ำดานูบสะดุดตาปัญหาเกี่ยวกับคุณภาพน้ำ แม่น้ำดานูบผ่านเมืองใหญ่จำนวนมากรวมทั้งสี่เมืองหลวงแห่งชาติ (เวียนนา, บราติสลาวา, บูดาเปสต์และเบลเกรด) ที่ได้รับการเข้าร่วมประชุมของเสียของล้านของบุคคลและการเกษตรของพวกเขาและอุตสาหกรรม นอกจากนี้สามสิบแควอย่างมีนัยสำคัญได้รับการระบุว่าเป็น "ปนเปื้อนสูง." การล่มสลายของสหภาพโซเวียตได้มีส่วนร่วมยังเสื่อมคุณภาพน้ำที่มีเศรษฐกิจที่พึ่งการหาทรัพยากรน้อยสำหรับปัญหาด้านสิ่งแวดล้อมและปัญหาการจัดการระดับชาติถูกสากลที่มีเส้นขอบใหม่วาด ตระหนักถึงการสลายตัวที่เพิ่มขึ้นของคุณภาพน้ำแปด (ในเวลานั้น) riparians ของแม่น้ำดานูบได้ลงนามใน "ปฏิญญาของแม่น้ำดานูบประเทศจะให้ความร่วมมือในคำถามที่เกี่ยวกับการบริหารจัดการน้ำของแม่น้ำดานูบ" ทั่วไปเรียกว่าปฏิญญาบูคาเรสต์ในปี 1985 นี้ จะนำไปสู่ในทางกลับกันการปี 1994 แม่น้ำดานูบคุ้มครองประชุม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปัญหา

ก่อนสงครามโลกครั้งที่สองยุโรปคณะกรรมาธิการดานูบที่มีรากย้อนกลับไปยัง 1856 สนธิสัญญากรุงปารีสและประกอบด้วยตัวแทนจากแต่ละประเทศที่ทรัพยากรเป็นผู้รับผิดชอบในการบริหารงานของแม่น้ำดานูบ การพิจารณาหลักที่เวลานำทางและคณะกรรมการประสบความสำเร็จในการจัดตั้งระบบนําทางฟรีตามแม่น้ำดานูบ ทุกประเทศในยุโรป สงครามโลกครั้งที่สองก่อให้เกิดพันธมิตรทางการเมืองใหม่สำหรับ riparians ที่เกิดในแนวทางใหม่ ในค.ศ. 1948 ที่ประชุมในเบลเกรด , กลุ่มตะวันออก riparians-a ส่วนใหญ่ของคนวาดควบคุมการเดินเรือ เพื่อควบคุมพิเศษของแต่ละชายฝั่ง .นี้โปรแกรมการประชุมยังให้คณะกรรมการกึ่งอำนาจนิติบัญญัติ แต่เกี่ยวกับการเดินเรือและการตรวจสอบ

ภารกิจหลักของคณะกรรมาธิการดานูบมีในอดีตถูกรับประกันการเดินเรือเงื่อนไข ตามแม่น้ำ นอกจากนี้คณะกรรมการได้มีการพัฒนาแผนในโครงการแม่น้ำ การเผยแพร่ ของประเทศ ข้อเสนอทั้งหมด riparians แสดงความคิดเห็นและพัฒนาระบบแบบครบวงจรสำหรับกฎระเบียบ , ช่องทำเครื่องหมายและการเก็บรวบรวมข้อมูล คณะกรรมการประชุมปีละครั้ง หรือวาระพิเศษ และ แม้เสียงส่วนใหญ่จะเพียงพอที่จะผ่านข้อเสนอในการฝึกความพร้อมเพรียงคือการร้องขอ คณะกรรมการไม่มีอำนาจและอธิปไตยของการตัดสินใจใช้รูปแบบของข้อเสนอแนะไปยังรัฐบาลของสมาชิก

โดย mid-1980s ,มันจะกลายเป็นที่ชัดเจนว่าปัญหาอื่นนอกจากนำทางเป็นดึงดูดความสำคัญในลุ่มน้ำดานูบ อาทิ ปัญหาคุณภาพน้ำ และแม่น้ำดานูบ ผ่านเมืองใหญ่มากมาย รวมทั้งสี่เมืองหลวงแห่งชาติ ( เวียนนา , บราติสลาวา , บูดาเปสต์ และเบลเกรด ) , การเสียผู้ช่วยของล้านของบุคคลและของการเกษตรและอุตสาหกรรม นอกจากนี้สามสิบแควที่สำคัญได้รับการระบุว่าเป็น " เสียมาก " การล่มสลายของสหภาพโซเวียตยังได้สนับสนุนการเสื่อมคุณภาพน้ำ ด้วยการหาทรัพยากรน้อยสำหรับประเทศที่พึ่ง ปัญหาสิ่งแวดล้อม และปัญหาการบริหารประเทศเป็นสากลกับเรื่องวาดเส้นขอบ การเพิ่มการสลายตัวของน้ำแปด ( ในตอนนั้น ) riparians ของแม่น้ำดานูบ ลงนามใน " คำประกาศของแม่น้ำดานูบ ประเทศที่จะร่วมมือในคำถามที่เกี่ยวข้องกับการบริหารจัดการน้ำของดานูบ " โดยทั่วไปจะเรียกว่าการประกาศ บูคาเรสต์ในปี 1985 นี้จะนำกลับไป 1994 แม่น้ำดานูบป้องกันการประชุม