In articulatory phonetics, the mann

In articulatory phonetics, the manner of articulation is the configuration and interaction of the articulators (speech organs such as the tongue, lips, and palate) when making a speech sound. One parameter of manner is stricture, that is, how closely the speech organs approach one another. Others include those involved in the r-like sounds (taps and trills), and the sibilancy of fricatives.

The concept of manner is mainly used in the discussion of consonants, although the movement of the articulators will also greatly alter the resonant properties of the vocal tract, thereby changing the formant structure of speech sounds that is crucial for the identification of vowels. For consonants, the place of articulation and the degree of phonation of voicing are considered separately from manner, as being independent parameters. Homorganic consonants, which have the same place of articulation, may have different manners of articulation. Often nasality and laterality are included in manner, but some phoneticians, such as Peter Ladefoged, consider them to be independent

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใน articulatory สัทศาสตร์ ลักษณะของวิคิวลาร์จะกำหนดค่าการโต้ตอบของ articulators (กรณ์ เช่นลิ้น ริมฝีปาก โหว่) เมื่อทำเสียงคำพูด พารามิเตอร์หนึ่งของลักษณะ stricture คือ ว่ากรณ์เข้ากันได้ ผู้อื่นรวมถึงผู้ที่เกี่ยวข้องในเสียงเหมือน r (ก๊อกและ trills), และ sibilancy ของ fricativesส่วนใหญ่จะใช้แนวคิดของลักษณะในการอภิปรายของพยัญชนะ แม้ว่าการเคลื่อนไหวของ articulators ที่จะเปลี่ยนแปลงคุณสมบัติของทางเดิน vocal เปลี่ยนโครงสร้าง formant ของเสียงเสียงที่เป็นสิ่งสำคัญสำหรับการระบุของสระจึงคงยังมาก พยัญชนะ สถานวิคิวลาร์และระดับของ phonation voicing จะพิจารณาแยกต่างหากจากลักษณะ เป็น พารามิเตอร์อิสระ Homorganic พยัญชนะ มีฐานกรณ์เดียวกัน อาจมีมารยาทต่าง ๆ ของวิคิวลาร์ Laterality และ nasality มักจะอยู่ในลักษณะ แต่บาง phoneticians เช่นปีเตอร์ Ladefoged พิจารณาให้เป็นอิสระ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในการออกเสียงรณลักษณะของข้อคือการกำหนดค่าและการมีปฏิสัมพันธ์ของ articulators (ที่อวัยวะคำพูดเช่นลิ้นริมฝีปากและเพดานปาก) เมื่อมีการเสียงคำพูด หนึ่งพารามิเตอร์ของลักษณะคือการตีบที่เป็นวิธีการอย่างใกล้ชิดอวัยวะพูดอีกคนหนึ่งเข้ามาใกล้ อื่น ๆ รวมถึงผู้ที่เกี่ยวข้องในเสียงอาเหมือน (ก๊อกและลั่น) และ sibilancy ของฟึดฟัดได้. แนวคิดของลักษณะที่ส่วนใหญ่จะใช้ในการอภิปรายของพยัญชนะแม้ว่าการเคลื่อนไหวของ articulators จะยังช่วยปรับเปลี่ยนคุณสมบัติจังหวะของ ทางเดินเสียงจึงมีการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างของฟอร์แมนเสียงคำพูดที่เป็นสิ่งสำคัญสำหรับบัตรประจำตัวของสระ สำหรับพยัญชนะที่ข้อและระดับของ phonation ของ voicing ได้รับการพิจารณาแยกต่างหากจากลักษณะเป็นพารามิเตอร์ที่เป็นอิสระ พยัญชนะ homorganic ซึ่งมีสถานที่เดียวกันที่เปล่งอาจมีมารยาทที่แตกต่างกันของข้อ บ่อยครั้งที่ nasality และ laterality จะรวมอยู่ในลักษณะที่ แต่บาง phoneticians เช่นปีเตอร์ Ladefoged พิจารณาพวกเขาจะเป็นอิสระ