The royal chronicles of the Ayuttha

The royal chronicles of the Ayutthaya and early Bangkok periods,
which inherited this tradition, were produced under a historiographicaltradition and ideology entirely different from modern historiography.
All the pre-nineteenth-century royal chronicles were records of the
kings as the supreme moral exemplars or righteous rulers over a
microcosmic realm that represented the higher plane of existence. A
war or individual battle between kings was the most important measure
of their contested moral power (pāramī or barami in Buddhist terms) to
claim superior righteousness. The more august the contesters and their
battles, the higher the claim was for the supremacy of the Universal
Monarch (cakravartin). Those kings were not national leaders; they
represented the higher moral beings regardless of nations. Their battles
and results were not about mundane politics among nations; they were
battles for supreme righteousness. They were not about colonisation or
independence. With this kind of ideology, the royal chronicles were a
literary genre that observed certain conventions and followed traditions
of a religious historiography that historians need to understand better.
They were primarily not empirical records or matter-of-fact narratives
of actual historical events, and were not supposed to be read as such.
I have shown elsewhere, for example, how the fall of Ayutthaya in
1569 was composed, and supposed to be read, as a story about moral
supremacy between the contesting moral power of greatest monarchs
of the time, regardless of their ethnicity or nationalities, instead of a
conflict between two archrival nations. The results of those different
readings can even contrast in important respects such as who were the
heroes and the villains (Thongchai 1990).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พระราชพงศาวดารอยุธยาและต้นกรุงเทพฯ รอบซึ่งประเพณีนี้สืบทอด ผลิตภายใต้ historiographicaltradition และอุดมการณ์ที่แตกต่างจากการเขียนประวัติศาสตร์สมัยใหม่ทั้งหมดฤกษ์ก่อนแถบ-nineteenth ศตวรรษราชพงศาวดารมีบันทึกของการคิงส์ exemplars คุณธรรมสูงสุดหรือผู้ปกครองที่ชอบธรรมผ่านการแดน microcosmic ที่แสดงระนาบสูงที่ดำรงอยู่ Aสงครามหรือการต่อสู้ระหว่างพระมหากษัตริย์แต่ละเป็นวัดสำคัญที่สุดของระหว่างคุณธรรมอำนาจ (pāramī หรือ barami ในพุทธศาสนา)เรียกร้องความชอบธรรมเหนือกว่า สิงหาคมเพิ่มเติมที่ contesters และของพวกเขาต่อสู้ สูงอ้างมีของสากลพระมหากษัตริย์ (cakravartin) กษัตริย์เหล่านั้นไม่ได้ผู้นำแห่งชาติ พวกเขาแสดงมีคุณธรรมสูง โดยประเทศ การต่อสู้ของพวกเขาและก็ไม่เกี่ยวกับการเมืองโลกีย์ระหว่างประเทศ พวกเขาต่อสู้เพื่อความชอบธรรมสูงสุด พวกเขาไม่ได้เกี่ยวกับอาณานิคม หรือความเป็นอิสระ กับชนิดนี้ของอุดมการณ์ พระราชพงศาวดารมีการประเภทของงานวรรณกรรมที่สังเกตแบบแผนแน่นอน และตามประเพณีของการเขียนประวัติศาสตร์ศาสนาที่นักประวัติศาสตร์ต้องเข้าใจดีกว่าพวกเขาส่วนใหญ่ไม่รวมระเบียนหรือ matter-of-fact narrativesของเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์จริง และไม่ควรอ่านดังนี้ฉันมีแสดงอื่น ๆ ตัวอย่าง วิธีการล่มสลายของอยุธยาใน1569 ได้ประกอบด้วย และควรจะอ่าน เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับศีลธรรมมไหศวรรย์ระหว่างอำนาจคุณธรรม contesting พระมหากษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเวลา เชื้อชาติหรือสัญชาติ การแทนความขัดแย้งระหว่างสองประเทศ archrival ผลที่แตกต่างกันอ่านสามารถความคมชัดแม้ในประการสำคัญเช่นที่มีการวีรบุรุษและคนร้าย (ธงชัย 1990)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พระราชพงศาวดารงวดอยุธยาและต้นกรุงเทพฯซึ่งได้รับการถ่ายทอดประเพณีนี้ถูกผลิตภายใต้ historiographicaltradition และอุดมการณ์ที่แตกต่างจากประวัติศาสตร์สมัยใหม่. ทั้งหมดก่อนศตวรรษที่สิบเก้าพระราชพงศาวดารประวัติของพระมหากษัตริย์เป็นโคลงศีลธรรมสูงสุดหรือความชอบธรรมผู้ปกครองเหนือดินแดนที่เป็นตัวแทนเศรษฐศาสตร์จุลภาคเครื่องบินที่สูงขึ้นของการดำรงอยู่ สงครามหรือการต่อสู้ของแต่ละบุคคลระหว่างพระมหากษัตริย์เป็นตัวชี้วัดที่สำคัญที่สุดของอำนาจทางศีลธรรมของพวกเขาเข้าร่วมแข่งขัน (บารมีหรือบารมีในแง่พุทธ) เพื่อเรียกร้องความชอบธรรมที่เหนือกว่า ยิ่งสิงหาคม contesters ของพวกเขาและการต่อสู้ที่สูงกว่าการเรียกร้องเป็นอำนาจสูงสุดของยูนิเวอร์แซพระมหากษัตริย์(cakravartin) กษัตริย์เหล่านั้นไม่ได้เป็นผู้นำของประเทศ พวกเขาเป็นตัวแทนของสิ่งมีชีวิตที่มีคุณธรรมสูงขึ้นโดยไม่คำนึงถึงประเทศ การต่อสู้ของพวกเขาและผลที่ไม่ได้เกี่ยวกับการเมืองโลกในหมู่ประชาชาติ; พวกเขาต่อสู้ความชอบธรรมสูงสุด พวกเขาไม่ได้เกี่ยวกับการล่าอาณานิคมหรือความเป็นอิสระ กับชนิดของอุดมการณ์นี้จดหมายเหตุพระราชเป็นวรรณกรรมประเภทที่พบการประชุมบางอย่างและตามประเพณีของประวัติศาสตร์ทางศาสนาที่ประวัติศาสตร์ต้องเข้าใจดีกว่า. พวกเขาส่วนใหญ่ไม่ได้บันทึกเชิงประจักษ์หรือเรื่องของความเป็นจริงเรื่องเล่าของเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ที่เกิดขึ้นจริงและไม่ควรที่จะอ่านเป็นเช่นนี้. ผมได้แสดงอื่น ๆ เช่นวิธีการล่มสลายของอยุธยาใน1569 ประกอบและควรจะอ่านเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับคุณธรรมมากที่สุดระหว่างการแข่งขันอำนาจทางศีลธรรมของพระมหากษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเวลาโดยไม่คำนึงถึงเชื้อชาติหรือสัญชาติแทนที่จะเป็นความขัดแย้งระหว่างสองประเทศคู่แข่ง ผลของการที่แตกต่างกันผู้อ่านยังสามารถแตกต่างประการสำคัญเช่นที่เป็นวีรบุรุษและคนร้าย(ธงชัย 1990)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยาและช่วงตอนต้น
สืบทอดประเพณีนี้ถูกผลิตภายใต้ historiographicaltradition และอุดมการณ์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงจากประวัติศาสตร์สมัยใหม่
ทั้งหมดก่อนศตวรรษที่สิบเก้าพระราชพงศาวดารมีประวัติของ
กษัตริย์เป็นฎีกา จริยธรรมหรือผู้ปกครองที่ชอบธรรมกว่า
Exemplarsดินแดนที่แสดงเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์จุลภาคสูงกว่าระนาบของการดำรงอยู่ เป็นสงครามหรือการต่อสู้ระหว่างกษัตริย์
บุคคลสำคัญคือ วัดของพวกเขาโต้แย้งทางศีลธรรม
พลังงาน ( P īอุบาสก RAM หรือวชิรบารมี ในพุทธพจน์ ) เหนือกว่า

อ้างความชอบธรรม ยิ่งวันที่ contesters และการต่อสู้ของพวกเขา
ยิ่งเรียกร้องให้ประมุขสูงสุดของพระมหากษัตริย์สากล
( cakravartin )กษัตริย์เหล่านั้นไม่ใช่ผู้นำประเทศ เขา
แสดงจริยธรรมสูง มนุษย์ไม่ว่าชาติ ผลการต่อสู้ของพวกเขาและไม่ได้
เรื่องการเมืองเกี่ยวระหว่างประชาชาติ พวกเขา
สงครามจอมธรรม " พวกเขาไม่ได้เกี่ยวกับอาณานิคมหรือ
ความเป็นอิสระ กับชนิดนี้ของอุดมการณ์ พระราชพงศาวดารเป็น
ประเภทของงานวรรณกรรมที่สังเกตการประชุมแน่นอน และตามประเพณีของศาสนา ที่นักประวัติศาสตร์เยอรมัน

ต้องเข้าใจที่ดีขึ้น พวกเขาเป็นหลักไม่ประจักษ์ความจริงประวัติหรือเรื่องเล่า
ของเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ที่เกิดขึ้นจริง และไม่สมควรที่จะอ่านเช่น .
ฉันแสดงที่อื่น ตัวอย่างเช่น วิธีการล่มสลายของอยุธยา
1 ประกอบด้วย และต้องอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับคุณธรรมจริยธรรมสูงสุด
ระหว่างลงอำนาจของพระมหากษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
ของเวลาโดยไม่คำนึงถึงเชื้อชาติหรือสัญชาติของตน แทนที่จะ
ความขัดแย้งระหว่างสองประเทศ archrival . ผลที่แตกต่างกันเหล่านั้น
อ่านสามารถคมชัดในประการสำคัญ เช่นที่
วีรบุรุษและคนร้าย ( ธงชัย ปี 1990 )