on a parking meter, or bunch it up

on a parking meter, or bunch it up into
a little ball and toss it in the alley.
Except when math period ends Mrs.
Price says loud and in front of
everybody, “Now, Rachel, that’s
enough,” because she sees I’ve shoved
the red sweater to the tippy-tip corner
of my desk and it’s hanging all over the
edge like a waterfall, but I don’t care.
“Rachel,” Mrs. Price says. She says it
like she’s getting mad. “You put that
sweater on right now and no more
nonsense.”
“But it’s not –”
“Now!” Mrs. Price says.
This is when I wish I wasn’t eleven,
because all the years inside of me – ten,
nine, eight, seven, six, five, four, three,
two, and one – are pushing at the back
of my eyes when I put one arm
through one sleeve of the sweater that
smells like cottage cheese, and then the
other arm through the other and stand
there with my arms apart like if the
sweater hurts me and it does, all itchy
and full of germs that aren’t even mine.
That’s when everything I’ve been
holding in since this morning, since

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บนมิเตอร์จอดรถ หรือพวงขึ้นไปน้อยลูก และโยนในซอยยกเว้นเมื่อสิ้นสุดรอบระยะเวลาคณิตศาสตร์นางราคากล่าวว่า เข้าใจ และหน้าทุกคน, "ราเชล ขณะนี้เพียงพอ เพราะเธอเห็นฉันได้ shovedเสื้อแดงไปยังมุม tippy แนะนำโต๊ะของฉันและมันค้างตลอดการขอบชอบน้ำตก แต่ฉันไม่สนใจ"ราเชล ราคานางกล่าวว่า เธอกล่าวว่าเหมือนเธอกำลังบ้า "ก็เสื้อกันหนาวในขณะนี้และไม่ได้เหลวไหล""แต่มันไม่ใช่ –""ตอนนี้" ราคานางกล่าวว่าเมื่อฉันต้องการไม่ได้ 43เนื่องจากทุกปีภายในฉัน – 10เก้า แปด เจ็ด 6, 5, 4, 32 และ 1 – กดที่ด้านหลังของตาของฉันเมื่อฉันวางแขนข้างหนึ่งผ่านแขนหนึ่งของเสื้อตัวที่กลิ่นเหมือนเนยแข็งคอทเทจ และการขาและแขนผ่านอื่น ๆ อื่น ๆมีแขนกันด้วยเช่นในกรณีเสื้อกันหนาว ข้างฉัน และมัน ไม่ ทั้งคันและเต็มไปด้วยเชื้อโรคที่ไม่ได้ศึกษานั่นคือเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยโฮลดิ้งในตั้งแต่เช้า ตั้งแต่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บนเครื่องที่จอดรถหรือพวงมันได้เป็น
ลูกเล็ก ๆ น้อย ๆ และโยนมันในซอย.
ได้รับการยกเว้นเมื่อระยะเวลาสิ้นสุดคณิตศาสตร์นาง
ราคาดังกล่าวและด้านหน้าของ
ทุกคน "ตอนนี้ราเชลที่
เพียงพอ "เพราะเธอเห็นฉัน และผลัก
เสื้อกันหนาวสีแดงไปที่มุม Tippy ปลาย
ของโต๊ะของฉันและมันแขวนอยู่ทั่วทุกมุม
ขอบเช่นน้ำตก แต่ฉันไม่สนใจ.
"ราเชล" นางกล่าวว่าราคา เธอบอกว่ามัน
เหมือนที่เธอได้รับบ้า "คุณใส่
เสื้อกันหนาวในตอนนี้และไม่
ไร้สาระ. "
"แต่ก็ไม่ได้ -"
"ตอนนี้" นางกล่าวว่าราคา.
นี่คือเมื่อฉันหวังว่าฉันไม่ได้เป็นสิบเอ็ด
เพราะทุกปีที่ผ่านมาภายในของฉัน - สิบ
เก้าแปดเจ็ดหกห้าสี่สาม
สองและหนึ่ง - จะผลักดันที่ด้านหลัง
ของดวงตาของฉันเมื่อฉันวางแขนข้างหนึ่ง
ผ่านแขนของเสื้อที่
มีกลิ่นเหมือนชีสกระท่อมแล้ว
แขนอื่น ๆ ผ่านทาง อื่น ๆ และยืนอยู่
ที่นั่นกับแขนของฉันออกจากกันเช่นถ้า
เสื้อยืดเจ็บฉันและมันไม่ทุกคัน
และเต็มไปด้วยเชื้อโรคที่ไม่ได้แม้แต่เหมือง.
นั่นคือเมื่อทุกอย่างที่ฉันได้รับ
การถือหุ้นในตั้งแต่เช้านี้เนื่องจาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อจอดรถ หรือพวกมันเป็น
เป็นลูกบอลและโยนมันในซอย ยกเว้นคณิตศาสตร์
เมื่อสิ้นสุดระยะเวลาคุณนาย
ราคาบอกว่าเสียงดังต่อหน้า
ทุกคน " ตอนนี้ราเชลที่
พอ " เพราะ เธอเห็นผมผลัก
เสื้อกันหนาวสีแดงให้ทิป ทิป มุม
โต๊ะของฉัน และมันลอยทั่ว
ขอบเหมือนน้ำตก แต่ผมไม่สนใจ
" ราเชล " คุณนายราคากล่าว เธอบอกว่ามัน
เหมือนเธอกำลังโกรธ " คุณใส่
เสื้อกันหนาวในตอนนี้และไม่มี

" ไร้สาระ " แต่ไม่ใช่ ( "
" ตอนนี้ ! " คุณนายราคาบอกว่า .
นี่คือเมื่อฉันหวังให้ฉันไม่ 11
เพราะทุกปี ข้างในฉัน
–สิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง และหนึ่ง
,
) กดที่ด้านหลังของตาของฉันเมื่อฉันใส่อาร์ม
ผ่าน ที่แขนเสื้อของเสื้อที่
กลิ่นเหมือนชีสกระท่อม ,แล้ว
แขนอื่นผ่านอื่น ๆและยืนด้วยแขนของฉันออกจากกันเหมือนมี

เสื้อถ้าฉันเจ็บ มันทุกคัน
และเต็มไปด้วยเชื้อโรคที่ไม่ใช่ของฉัน . . . . .
ตอนที่ทุกอย่างผม
อยู่ตั้งแต่เช้า ตั้งแต่