Hong Kong-based historian Frank Dik

Hong Kong-based historian Frank Dikötter,[188] challenged the notion that Mao did not know about the famine until it was too late:

The idea that the state mistakenly took too much grain from the countryside because it assumed that the harvest was much larger than it was is largely a myth—at most partially true for the autumn of 1958 only. In most cases the party knew very well that it was starving its own people to death. At a secret meeting in the Jinjiang Hotel in Shanghai dated March 25, 1959, Mao specifically ordered the party to procure up to one third of all the grain, much more than had ever been the case. At the meeting he announced that "When there is not enough to eat, people starve to death. It is better to let half of the people die so that the other half can eat their fill." [189]

In Hungry Ghosts, Jasper Becker notes that Mao was dismissive of reports he received of food shortages in the countryside and refused to change course, believing that peasants were lying and that rightists and kulaks were hoarding grain. He refused to open state granaries,[190] and instead launched a series of "anti-grain concealment" drives that resulted in numerous purges and suicides.[191] Other violent campaigns followed in which party leaders went from village to village in search of hidden food reserves, and not only grain, as Mao issued quotas for pigs, chickens, ducks and eggs. Many peasants accused of hiding food were tortured and beaten to death.[192]


Whatever the case, the Great Leap Forward caused Mao to lose esteem among many of the top party cadres and was eventually forced to abandon the policy in 1962, while losing some political power to moderate leaders, perhaps most notably Liu Shaoqi and Deng Xiaoping in the process. However, Mao, supported by national propaganda, claimed that he was only partly to blame. As a result, he was able to remain Chairman of the Communist Party, with the Presidency transferred to Liu Shaoqi.

The Great Leap Forward was a tragedy for the vast majority of the Chinese. Although the steel quotas were officially reached, almost all of the supposed steel made in the countryside was iron, as it had been made from assorted scrap metal in home-made furnaces with no reliable source of fuel such as coal. This meant that proper smelting conditions could not be achieved. According to Zhang Rongmei, a geometry teacher in rural Shanghai during the Great Leap Forward:

"We took all the furniture, pots, and pans we had in our house, and all our neighbours did likewise. We put everything in a big fire and melted down all the metal."

The worst of the famine was steered towards enemies of the state.[193] As Jasper Becker explains:

"The most vulnerable section of China's population, around five per cent, were those whom Mao called 'enemies of the people'. Anyone who had in previous campaigns of repression been labeled a 'black element' was given the lowest priority in the allocation of food. Landlords, rich peasants, former members of the nationalist regime, religious leaders, rightists, counter-revolutionaries and the families of such individuals died in the greatest numbers."[194]

At a large Communist Party conference in Beijing in January 1962, called the "Conference of the Seven Thousand," State Chairman Liu Shaoqi denounced the Great Leap Forward as responsible for widespread famine.[195] The overwhelming majority of delegates expressed agreement, but Defense Minister Lin Biao staunchly defended Mao.[195] A brief period of liberalization followed while Mao and Lin plotted a comeback.[195] Liu Shaoqi and Deng Xiaoping rescued the economy by disbanding the people's communes, introducing elements of private control of peasant smallholdings and importing grain from Canada and Australia to mitigate the worst effects of famine

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Hong Kong โดยนักประวัติศาสตร์ Frank Dikötter, [188] ท้าทายความเมาไม่รู้เกี่ยวกับภาวะจนมันสายเกินไป: มีความคิดที่ว่า รัฐแสดงเอาเมล็ดข้าวมากเกินไปจากชนบทเนื่องจากสันนิษฐานว่า เก็บเกี่ยวที่มีขนาดใหญ่กว่าเป็นตำนานส่วนใหญ่ — มากที่สุดเป็นจริงบางส่วนสำหรับฤดูใบไม้ร่วงของ 1958 เท่านั้น ในกรณีส่วนใหญ่ ฝ่ายรู้ดีว่า ไม่อดอยากแก่คนตาย ในการประชุมลับในโรงแรมจิ่นเจียงในวันที่ 25 มีนาคม 1959 เหมาสั่งการจัดหาถึงหนึ่งในสามของทั้งหมดของเมล็ดข้าว มากขึ้นกว่าที่เคยได้รับกรณีเฉพาะ ในการประชุมที่ เขาประกาศว่า "เมื่อมีไม่เพียงพอที่จะกิน คนอดตาย ดีกว่าปล่อยให้คนตายครึ่งหนึ่งเพื่อให้อีกครึ่งหนึ่งสามารถกินพวกเขา" [189]ในผีหิว แจสเปอร์ Becker บันทึกว่า เมา dismissive รายงานเขารับมาจากการขาดแคลนอาหารในชนบท และปฏิเสธการเปลี่ยนแปลงหลักสูตร เชื่อว่า ชาวนาถูกโกหกและที่ rightists และ kulaks มีเมล็ด hoarding เขาปฏิเสธที่จะเปิดสถานะ granaries, [190] และเปิดตัวชุดของไดรฟ์ "เมล็ดป้องกันสอดแนม" ที่ทำให้เกิดจำนวนมากทิ้งและอัตวินิบาตกรรมแทนแคมเปญที่รุนแรง [191] อื่น ๆ ตามมาในงานเลี้ยงที่นำไปจากหมู่บ้านสู่หมู่บ้านในการค้นหาอาหารซ่อนสำรอง และไม่เพียงแต่ เมล็ด เมาออกโควต้าสำหรับสุกร ไก่ เป็ด และไข่ ชาวนาจำนวนมากที่ถูกกล่าวหาว่าซ่อนอาหารถูกทรมาน และตีตาย[192]ว่ากรณี เกิดเมาเสียต้นทุนมากมายของ cadres บุคคลบนดีกระโดดไปข้างหน้า และในที่สุดก็ถูกบังคับให้ละทิ้งนโยบายในปี 1962 ในขณะที่สูญเสียอำนาจทางการเมืองบางไปปานกลาง ทีสุดยวด Shaoqi หลิวและเต็ง Xiaoping ในกระบวนการ อย่างไรก็ตาม เมา ได้รับการสนับสนุน โดยการโฆษณาชวนเชื่อชาติ อ้างว่า เป็นเพียงบางส่วนให้โทษ ดัง เขายังคง ประธานพรรคคอมมิวนิสต์ มีประธานาธิบดีที่ถูกโอนย้ายไป Shaoqi เล่าดีกระโดดไปข้างหน้าเป็นโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ของจีนได้ แม้ว่าทางถูกถึงโควต้าเหล็ก เหล็กควรทำในชนบทเกือบทั้งหมดถูกเหล็ก ที่ได้ถูกทำจากสารพันเศษโลหะในเตาเผาที่ทำที่บ้านโดยไม่มีแหล่งที่น่าเชื่อถือของเชื้อเพลิงเช่นถ่านหิน นี้หมายถึง ว่า ไม่ได้รับเงื่อนไขเหมาะสม smelting ตามเตียว Rongmei ครูเรขาคณิตในชนบทระหว่างดีกระโดดไปข้างหน้า: "เราเอา และทั้งหมดเฟอร์นิเจอร์ หม้อ กระทะที่เรามีในบ้านเรา และทั้งหมดที่เพื่อนของเราได้เช่นกัน เราใส่ทุกอย่างไฟใหญ่ และละลายลงโลหะทั้งหมด"ร้ายและภาวะมี steered ต่อศัตรูของรัฐ[193] เป็นแจสเปอร์ Becker อธิบาย: "ส่วนที่มีโอกาสเสี่ยงของประชากรของจีน ประมาณร้อยละห้า ได้ผู้ที่เหมาเรียกว่า"ศัตรูของประชาชน" ใครก็ตามที่มีในรณรงค์ปราบปรามก่อนหน้าถูกติดป้าย "องค์ดำ" ที่ให้ความสำคัญต่ำที่สุดในการปันส่วนอาหาร อดีตสมาชิกของระบอบการปกครองนิยม โชคลาภ rightists ปฏิวัติปราบปราม และครอบครัวของบุคคลดังกล่าว มัด ชาวนารวยตายตัวเลขมากที่สุด"[194]ที่ประชุมใหญ่พรรคคอมมิวนิสต์ในกรุงปักกิ่งในเดือน 1962 มกราคม ที่เรียกว่าการ "ประชุมของเจ็ดพัน สถานะประธานหลิว Shaoqi ประณามการดีกระโดดไปข้างหน้าเป็นชอบทุพภิกขภัยอย่างกว้างขวาง[195] ส่วนใหญ่ของผู้รับมอบสิทธิ์แสดงข้อตกลง แต่รัฐมนตรีกลาโหมหลินเปียว staunchly ปกป้องเมา[195] A ช่วงสั้น ๆ ของการเปิดเสรีตามขณะเมาและหลินกลับมาพล็อต[195] หลิว Shaoqi และเต็ง Xiaoping ช่วยเศรษฐกิจ ด้วย disbanding เทศบาลในประชาชน แนะนำองค์ประกอบของส่วนควบคุมของ smallholdings ชาวนา และนำเมล็ดเข้าจากประเทศแคนาดาและออสเตรเลียเพื่อลดผลกระทบที่เลวร้ายที่สุดของภาวะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฮ่องกงนักประวัติศาสตร์แฟรงค์ดิ๊กö tter ตาม [ 188 ] ท้าทายความคิดที่เมาไม่รู้เรื่องข้าวยากหมากแพง จนกระทั่งมันสายเกินไป :

ความคิดว่ารัฐผิดเอาเม็ดมากเกินไปจากชนบท เพราะถือว่า เก็บเกี่ยวได้มากกว่าที่เป็น ส่วนใหญ่เป็น ตำนานที่ที่สุดจริงบางส่วน สำหรับฤดูใบไม้ร่วงปี 1958 เท่านั้นในกรณีส่วนใหญ่บุคคลที่รู้ดีว่ามันหิว คนของตัวเองตาย ที่เป็นความลับใน Jinjiang Hotel ใน เซี่ยงไฮ้ ลงวันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2502 , เหมาเฉพาะสั่งพรรคที่จะจัดหาได้ถึง 1 ใน 3 ของข้าวทั้งหมดที่มากขึ้นกว่าที่เคยมีกรณี ในที่ประชุม เขาประกาศว่า " เมื่อมีไม่เพียงพอที่จะกิน คนอดตายมันจะดีกว่าเพื่อให้ครึ่งหนึ่งของผู้ที่ตายเพื่อให้อีกครึ่งหนึ่งสามารถกินเติมของพวกเขา . " [ 189 ]

ในหิวผี , แจสเปอร์ เบคเกอร์ บันทึกว่า เหมาเป็น dismissive ของรายงานที่เขาได้รับจากอาหารขาดแคลนในชนบท และปฏิเสธที่จะเปลี่ยนแน่นอน และเชื่อว่าชาวบ้านโกหกและ rightists กูลัคส์ได้และ การกักตุนข้าว เขาปฏิเสธที่จะเปิดกรานารีรัฐ ,[ 190 ] และแทนที่จะเปิดตัวชุดของ " ปกปิด " ต่อต้านเม็ดไดรฟ์ที่ส่งผลให้กวาดล้างมากมายและฆ่าตัวตาย [ 191 ] ร้ายแรงอื่นๆ ซึ่งในแคมเปญตามผู้นำพรรคไปจากหมู่บ้านไปยังหมู่บ้าน ในการค้นหาของสำรองอาหารไว้ และไม่เพียง แต่เมล็ดที่เหมาออกโควต้าสำหรับสุกร ไก่ เป็ด และไข่ไก่ มีชาวบ้านกล่าวหาว่าซ่อนอาหารที่ถูกทรมาน และถูกทุบตีจนตาย [ 192 ]


ยังไงก็ตามแต่ ก้าวกระโดดที่ยิ่งใหญ่ไปข้างหน้าทำให้เหมาสูญเสียความนับถือในหมู่มากของ cadres บุคคลด้านบนและสุดท้ายก็ถูกบังคับให้ละทิ้งนโยบายในปี 1962 , ในขณะที่การสูญเสียบางอย่างอำนาจการเมืองผู้นำพอสมควร บางทีที่สะดุดตาที่สุด shaoqi หลิว และเติ้ง เสี่ยวผิง ในกระบวนการ อย่างไรก็ตาม เหมา ได้รับการสนับสนุนโดยการโฆษณาระดับชาติ อ้างว่าเขาเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่จะตำหนิ ผลเขาสามารถที่จะเป็นประธานพรรคคอมมิวนิสต์ กับประธานาธิบดีถูกหลิว shaoqi

กระโดดที่ดีข้างหน้าเป็นโศกนาฏกรรมสำหรับส่วนใหญ่ของจีน แม้ว่าเหล็กโควต้าแล้วถึงเกือบทั้งหมดของควรจะเหล็กทำในชนบทเป็นเหล็กมันถูกสร้างจากเศษเหล็กคละ ในเตาเผาที่บ้านไม่มีแหล่งข้อมูลที่เชื่อถือได้ของเชื้อเพลิง เช่น ถ่านหิน ซึ่งหมายความว่าเงื่อนไขที่เหมาะสมไม่สามารถหลอมได้ ตาม Zhang rongmei , ครูเรขาคณิตในชนบทเซี่ยงไฮ้ในช่วงก้าวกระโดดที่ยิ่งใหญ่ไปข้างหน้า :

" เราเอาเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมด หม้อและกระทะที่เราเคยมีในบ้านเรา และเพื่อนบ้านของเราได้เช่นเดียวกันเราใส่ทุกอย่างในไฟใหญ่และหลอมโลหะทั้งหมด . "

ร้ายของความอดอยากเป็น steered ต่อศัตรูของรัฐ [ 193 ] เป็นแจสเปอร์ เบคเกอร์ อธิบาย :

" ส่วนที่เปราะบางที่สุดของประชากรของจีนประมาณร้อยละห้า เป็นคนที่เรียกว่า ' ศัตรูของเหมา คน 'ใครที่มีหน้าที่รณรงค์ปราบปรามถูกติดป้ายว่า ' สีดำ ' เป็นองค์ประกอบให้ความสำคัญน้อยที่สุดในการจัดสรรอาหาร เจ้าของที่ดินรวย ชาวนา อดีตสมาชิกของระบอบชาตินิยม ผู้นำศาสนา rightists ปฎิวัติ , , เคาน์เตอร์และครอบครัวของบุคคลดังกล่าวเสียชีวิตจำนวนมากที่สุด [ 194 ]

"ในการประชุมใหญ่พรรคคอมมิวนิสต์ในกรุงปักกิ่งในเดือนมกราคม 1962 เรียกว่า " การประชุมของเจ็ดพัน , " รัฐประธาน Liu shaoqi ประณามดีก้าวกระโดดเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับอย่างกว้างขวางทุพภิกขภัย [ 195 ] ส่วนใหญ่ยุ่งยากคนแสดงข้อตกลง แต่รัฐมนตรีกลาโหมของหลินเปียวอย่างเข้มแข็ง ปกป้อง เหมา[ 195 ] รอบระยะเวลาสั้น ๆของการเปิดเสรีตามในขณะที่เมา และ หลินวางแผนกลับมา [ 195 ] หลิว shaoqi และเติ้ง เสี่ยวผิง ช่วยเศรษฐกิจโดยการสลายการสื่อสารของประชาชน การแนะนำองค์ประกอบของการควบคุมส่วนบุคคลของ smallholdings ชาวนาและนำเข้าเมล็ดพืชจากแคนาดา และออสเตรเลีย เพื่อบรรเทาผลกระทบที่เลวร้ายที่สุดของความอดอยาก