Tomiko and the others came back the

Tomiko and the others came back then.

"Director, what's wrong?"
"Looks like he's a bit shocked."

Tomiko and the others acted as our guide in place of the director who went back to his room due to feeling unwell.
The director seemed to be the only one peculiar, the others staff members were all common people such as old factory workers and exhausted middle-aged male engineers.

"--Do we want to go back to our former world?"

My question seemed to be unexpected, the people who were having a welcoming party in the dining room fell silent.

"Don't even joke about it."
"Right. I was asked the same question when I first came here, no way I'm going back to that world."
"Here, the meals are delicious, I can live in luxury, I have a house, a private car and above all, a job."
"I haven't got a bride yet, but the thought of leaving a world where beautiful diligent maids, elves whom I haven't seen yet, and girls with cat ears exist doesn't even cross my mind."

Apparently, the Weasel Empire asks the people they summoned about their will at the time of the summoning.
Most of the people here seem to be happy about their treatment, they don't seem to want to go back.

"Isn't it better to ask that question to the people who fell into the slum?"

According to a middle-aged engineer, young people who didn't have the required technical skills and ideas, and refused to even do chores are prowling around in the slum by relying on distributed food.
It seems many of the Japanese people who left this place couldn't adapt to the city life and picked that course.

"Those guys are only wallowing in self-pity, you'd be better off not getting involved with them you know?"

They told me that, but I decided to check it with my own eyes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Tomiko และอื่น ๆ มากลับมาแล้ว"กรรมการ มีอะไรผิดปกติหรือไม่""ดูเหมือนเขาจะตกใจเล็กน้อย"Tomiko และอื่น ๆ ทำหน้าที่เป็นแนวแทนกรรมการที่กลับไปที่ห้องของเขาเนื่องจากความรู้สึกไม่สบายผู้อำนวยการที่ดูเหมือนจะ แปลกเดียวเท่านั้น อื่น ๆ พนักงานสมาชิกคนทั่วไปทั้งหมดเช่นคนงานโรงงานเก่าและหมดวิศวกรชายวัยกลางคน"-เราต้องย้อนกลับไปยังโลกอดีตของเรา? "คำถามของฉันดูเหมือนจะไม่คาดคิด คนที่กำลังมีงานเลี้ยงต้อนรับในห้องอาหาร ก็เงียบ"ไม่ได้มาชอบมัน""ด้านขวา ขอคำถามเดียวกันเมื่อครั้งแรกที่มาที่นี่ ไม่มีทางผมจะกลับไปที่โลก""ที่นี่ อาหารอร่อย ฉันสามารถอยู่ใน มีบ้าน รถยนต์ส่วนตัว และเหนือทั้งหมด งาน""ฉันไม่ได้สาวยัง แต่ความคิดของการออกจากโลกที่สวยงามขยัน เอลฟ์ที่เรามองไม่เห็นยัง ใช้ และสาวที่ มีหูแมวที่มีอยู่ยังไม่ข้ามใจของฉัน"เห็นได้ชัด จักรวรรดิเพียงพอนถามคนที่พวกเขาเรียกตัวเกี่ยวกับจะในขณะอัญเชิญคนที่นี่ส่วนใหญ่ดูเหมือนจะ มีความสุขเกี่ยวกับการรักษาของพวกเขา พวกเขาดูเหมือนจะไม่ต้องการย้อนกลับ"ไม่ได้ดีกว่าการถามคำถามกับคนที่ตกลงไปในสลัมที่"ตามวิศวกรวัยกลางคน คนหนุ่มสาวที่ไม่มีทักษะทางเทคนิคที่จำเป็นและความคิด และปฏิเสธที่จะทำงานแม้ จะ prowling รอบในสลัม โดยอาศัยอาหารกระจายดูเหมือนว่าหลายคนญี่ปุ่นที่ออกจากสถานที่แห่งนี้ไม่สามารถปรับตัวเข้ากับชีวิตในเมือง และเลือกหลักสูตร"คนเหล่านั้นมีเพียงหมกมุ่นในสงสารตัวเอง คุณจะไม่ได้รับการที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาคุณรู้ดีกว่า? "พวกเขาบอกผมที่ แต่ฉันตัดสินใจที่จะตรวจสอบ ด้วยตาของตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Tomiko และคนอื่น ๆ กลับมาแล้ว.

"ผู้อำนวยการมีอะไรผิดปกติ?"
"ดูเหมือนเขาเป็นบิตตกใจ."

Tomiko และคนอื่น ๆ ทำหน้าที่เป็นคำแนะนำของเราในสถานที่ของกรรมการที่เดินกลับไปที่ห้องของเขาเนื่องจากรู้สึกไม่สบาย.
ผู้อำนวยการ ดูเหมือนจะเป็นเพียงคนเดียวที่แปลกประหลาดที่คนอื่น ๆ สมาชิกในทีมคนทั่วไปเช่นคนงานในโรงงานเก่าและหมดวิศวกรชายวัยกลางคน.

"--Do เราต้องการที่จะกลับไปโลกอดีตของเราหรือไม่"

คำถามของฉันดูเหมือนจะเป็นที่ไม่คาดคิด คนที่กำลังมีงานเลี้ยงต้อนรับในห้องรับประทานอาหารเงียบ.

"อย่าแม้แต่จะตลกเกี่ยวกับมัน."
"ขวา. ฉันถูกถามคำถามเดียวกันเมื่อครั้งแรกที่ผมมาที่นี่วิธีที่ฉันจะกลับไปว่าไม่มี โลก. "
" ที่นี่อาหารอร่อยผมสามารถมีชีวิตอยู่ในความหรูหราฉันมีบ้านรถส่วนตัวและเหนือสิ่งอื่นงาน. "
" ผมไม่ได้มีเจ้าสาว แต่ความคิดของการออกจากโลกที่ ที่แม่บ้านขยันสวยงามแถนผู้ที่ผมยังไม่ได้เห็นและหญิงที่มีหูแมวที่มีอยู่ไม่ได้ข้ามใจของฉัน. "

เห็นได้ชัดว่าจักรวรรดิพังพอนถามคนที่พวกเขาเรียกตัวเกี่ยวกับความประสงค์ของพวกเขาในเวลาที่เรียกได้.
ส่วนใหญ่ ของผู้คนที่นี่ดูเหมือนจะมีความสุขเกี่ยวกับการรักษาของพวกเขาดูเหมือนจะไม่ต้องการที่จะกลับไป.

"มันจะไม่ดีกว่าที่จะถามคำถามกับคนที่ตกอยู่ในสลัมที่?"

ตามที่วิศวกรวัยกลางคน คนหนุ่มสาวที่ไม่ได้มีทักษะทางเทคนิคที่จำเป็นและความคิดและปฏิเสธที่จะทำเหลือเกินแม้จะเดินด้อม ๆ มองไปรอบ ๆ ในชุมชนแออัดโดยอาศัยอาหารกระจาย.
ดูเหมือนว่าหลายคนญี่ปุ่นที่ออกจากสถานที่แห่งนี้ไม่สามารถปรับตัวเข้ากับ ชีวิตในเมืองและหยิบว่าหลักสูตร.

"พวกนั้นเป็นเพียงการหมกมุ่นในความสงสารตัวเองที่คุณต้องการจะดีกว่าไม่ได้รับการมีส่วนร่วมกับพวกเขาที่คุณรู้หรือไม่"

พวกเขาบอกผมว่า แต่ฉันตัดสินใจที่จะตรวจสอบด้วยตาตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โทมิโกะและคนอื่นๆกลับมาแล้ว" ผู้อำนวยการ เกิดอะไรขึ้น ? "" ดูเหมือนเขาจะตกใจนิดหน่อย "โทมิโกะและคนอื่นๆ ทำตัวเป็นคู่มือของเราในสถานที่ของผู้กำกับที่กลับห้องเพราะความรู้สึกไม่สบายของเขาผอ. ดูเหมือนจะเป็นคนเดียวที่แปลก คนอื่น ๆพนักงานเป็นสามัญชนเช่นคนงานโรงงานเก่าและเหนื่อย วิศวกร ชายวัยกลางคน" เราต้องการที่จะกลับไปยังโลกเดิมของเรา ? "คำถามของฉันดูเหมือนจะไม่คาดคิด ผู้ที่กำลังมีปาร์ตี้ต้อนรับในห้องอาหารก็เงียบ" อย่าพูดเป็นเล่น "" ใช่ ผมเคยถามคำถามเดียวกัน เมื่อฉันมาที่นี่ครั้งแรก ผมไม่มีทางกลับไปยังโลกนั้น "" ที่นี่ อาหารอร่อย ผมสามารถใช้ชีวิตหรูหรา ผมมีบ้าน มีรถส่วนตัว และเหนือสิ่งอื่นใด งาน "" ฉันยังไม่ได้แต่งงานเลย แต่ความคิดของการออกจากโลกที่แม่บ้านขยันสวยงาม เอลฟ์ ที่ฉันไม่เคยเจอ และเด็กผู้หญิงหูแมวอยู่ไม่ได้ข้ามใจของฉัน . "Apparently , อาณาจักรพังพอน ถามคนที่เขาเรียกเกี่ยวกับของพวกเขาจะในเวลาที่เรียก .คนส่วนใหญ่ที่นี่จะมีความสุขเกี่ยวกับการรักษาของพวกเขา , พวกเขาดูเหมือนจะไม่ต้องการที่จะกลับไป" มันจะไม่ดีกว่าที่จะถามคำถามนั้นกับคนที่ตกอยู่ในชุมชนแออัด " ?ตามวิศวกรหนุ่มวัยกลางคน คนที่ไม่มีทักษะทางเทคนิคที่จำเป็น และความคิด และปฏิเสธที่จะทำภารกิจอยู่ที่มุมถนนในชุมชนแออัด โดยอาศัยอาหารกระจายดูเหมือนว่ามากของชาวญี่ปุ่นที่ออกจากสถานที่นี้ไม่สามารถปรับตัวเข้ากับชีวิตในเมืองและเลือกหลักสูตรที่" พวกนั้นเป็นแค่ทำเป็นสงสารตนเอง นายควรจะไม่ยุ่งกับพวกเขา คุณก็รู้ ?พวกเขาบอกฉัน แต่ฉันตัดสินใจที่จะตรวจสอบมันด้วยตาของฉันเอง