CHAPTER 1How it happened that Mastr

CHAPTER 1

How it happened that Mastro Cherry, carpenter, found a piece of wood that wept and laughed like a child.
Centuries ago there lived—
"A king!" my little readers will say immediately.
No, children, you are mistaken. Once upon a time there was a piece of wood. It was not an expensive piece of wood. Far from it. Just a common block of firewood, one of those thick, solid logs that are put on the fire in winter to make cold rooms cozy and warm.
I do not know how this really happened, yet the fact remains that one fine day this piece of wood found itself in the shop of an old carpenter. His real name was Mastro Antonio, but everyone called him Mastro Cherry, for the tip of his nose was so round and red and shiny that it looked like a ripe cherry.
As soon as he saw that piece of wood, Mastro Cherry was filled with joy. Rubbing his hands together happily, he mumbled half to himself:
"This has come in the nick of time. I shall use it to make the leg of a table."
He grasped the hatchet quickly to peel off the bark and shape the wood. But as he was about to give it the first blow, he stood still with arm uplifted, for he had heard a wee, little voice say in a beseeching tone: "Please be careful! Do not hit me so hard!"
What a look of surprise shone on Mastro Cherry's face! His funny face became still funnier.
He turned frightened eyes about the room to find out where that wee, little voice had come from and he saw no one! He looked under the bench—no one! He peeped inside the closet—no one! He searched among the shavings—no one! He opened the door to look up and down the street—and still no one!
"Oh, I see!" he then said, laughing and scratching his Wig. "It can easily be seen that I only thought I heard the tiny voice say the words! Well, well—to work once more."
He struck a most solemn blow upon the piece of wood.
"Oh, oh! You hurt!" cried the same far-away little voice.
Mastro Cherry grew dumb, his eyes popped out of his head, his mouth opened wide, and his tongue hung down on his chin.
As soon as he regained the use of his senses, he said, trembling and stuttering from fright:
"Where did that voice come from, when there is no one around? Might it be that this piece of wood has learned to weep and cry like a child? I can hardly believe it. Here it is—a piece of common firewood, good only to burn in the stove, the same as any other. Yet—might someone be hidden in it? If so, the worse for him. I'll fix him!"
With these words, he grabbed the log with both hands and started to knock it about unmercifully. He threw it to the floor, against the walls of the room, and even up to the ceiling.
He listened for the tiny voice to moan and cry. He waited two minutes—nothing; five minutes—nothing; ten minutes—nothing.
"Oh, I see," he said, trying bravely to laugh and ruffling up his wig with his hand. "It can easily be seen I only imagined I heard the tiny voice! Well, well—to work once more!"
The poor fellow was scared half to death, so he tried to sing a gay song in order to gain courage.
He set aside the hatchet and picked up the plane to make the wood smooth and even, but as he drew it to and fro, he heard the same tiny voice. This time it giggled as it spoke:
"Stop it! Oh, stop it! Ha, ha, ha! You tickle my stomach."
This time poor Mastro Cherry fell as if shot. When he opened his eyes, he found himself sitting on the floor.
His face had changed; fright had turned even the tip of his nose from red to deepest purple.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 1วิธีการมันเกิดขึ้นว่า ช่างไม้เชอร์รี่ Mastro พบชิ้นส่วนของไม้ที่ร้องไห้ และหัวเราะเหมือนเด็กศตวรรษที่ผ่านมามีชีวิตอยู่ —"พระมหากษัตริย์" อ่านฉันน้อยจะบอกทันทีไม่ เด็ก คุณมีดาวตามปกติ กาลครั้งหนึ่งมีชิ้นส่วนของไม้ ไม่มีชิ้นไม้มีราคาแพง จากมัน เพียงความทั่วไปบล็อกของฟืน หนึ่งของหนา แข็งที่จะดับไฟในฤดูหนาวจะทำให้ห้องเย็น และอบอุ่นฉันไม่รู้วิธีจริง ๆ เกิดขึ้น ได้วันดีหนึ่งชิ้นส่วนของไม้นี้พบตัวเองในร้านช่างไม้เก่ายังคงความจริง ชื่อจริงของเขา Mastro Antonio แต่ทุกคนเรียกเขา Mastro เชอร์รี่ ปลายจมูกของเขาดังนั้นกลม และสีแดง และเงาที่มันดูเหมือนลูกเชอร์รี่สุกทันทีที่เขาเห็นชิ้นส่วนของไม้ เชอร์รี่ Mastro ก็เต็มไป ด้วยความสุข เขาถูมือเข้าด้วยกันอย่างมีความสุข mumbled ครึ่งพระองค์:"นี้มาในทันท่วงที ฉันจะใช้มันเพื่อทำให้ขาของตาราง"เขา grasped hatchet อย่างรวดเร็ว การหลุดในเปลือกไม้รูปร่าง แต่เป็นกำลังจะให้มันเป่าครั้งแรก เขายืนยัง ด้วยแขนเชิญ สำหรับเขาก็ได้ยินเสียงวี น้อยพูดในโทน beseeching: "โปรดระวัง ไม่ตีให้หนัก"อะไรดูของประหลาด shone Mastro เชอร์รี่หน้า หน้าตลกก็ยังสนุกเขาเปิดตากลัวเกี่ยวกับการหาที่ที่วี เสียงเล็ก ๆ มาจาก และเขาเห็นไม่มีใคร เขามองภายใต้ม้านั่งตัวหนึ่ง เขา peeped ภายในตู้เสื้อผ้า — ไม่มีใคร เขาค้นหาระหว่างที่กบ — ไม่มีใคร เขาเปิดประตูมองขึ้นถนน — และยังไม่มีใคร"โอ้ เห็น" เขาแล้วกล่าว หัวเราะ และเกาวิกผมของเขา "ได้จะเห็นได้ว่า เพียงคิดฉันได้ยินเสียงเล็ก ๆ พูดคำ ดี ดี – การทำงานอีกครั้ง "เขาหลงเป่าสุดบุดตามชิ้นส่วนของไม้"โอ้ โอ้ คุณเจ็บ "ร้องเรียกเหมือนไกลเสียงเล็กน้อยเชอร์รี่ Mastro โตใบ้ ตาที่ popped ในหัวของเขา เปิดกว้างปาก และลิ้นของเขาหยุดลงบนชิ้นของเขาทันทีที่เขาจากการใช้ความรู้สึกของเขา เขากล่าว ตะลึงงัน และพูดติดอ่างจากตกใจ:"เสียงที่มาจากไหน เมื่อมีใครสถาน มันอาจเป็นว่า ชิ้นส่วนของไม้นี้ได้เรียนรู้การร้อง และร้องไห้เหมือนเด็ก ฉันไม่สามารถเชื่อได้ นี่มันคือ — ชิ้นส่วนของฟืนทั่วไป ดีเท่ากับเผาในเตา เหมือนกัน ได้เช่นอาจมีคนซ่อนใน ถ้าเป็นเช่นนั้น เลวร้ายยิ่งสำหรับเขา จะแก้ไขเขา"ด้วยคำเหล่านี้ เขาคว้าล็อก ด้วยสองมือ และเริ่มเคาะมันเกี่ยวกับ unmercifully เขาโยนมันไปชั้น กับผนัง ของห้อง และแม้กระทั่ง ถึงเพดานเขาฟังสำหรับเสียงเล็กโอดครวญ และร้องไห้ เขารอสองนาทีคืออะไร 5 นาทีคืออะไร สิบนาทีซึ่งไม่"โอ้ เห็น เขากล่าวว่า พยายามหัวเราะอย่างกล้าหาญ และ ruffling ค่าวิกผมของเขา ด้วยมือของเขา "ง่าย ๆ จะเห็นฉันจินตนาการเท่านั้นผมได้ยินเสียงเล็ก ๆ ดี ดี – การทำงานอีกครั้งหนึ่ง! "คนดีถูกกลัวครึ่งตาย เพื่อให้เขาพยายามร้องเพลงเกย์เพื่อให้ได้ความกล้าหาญเขาดอง hatchet และรับต้องไม้เรียบ และแม้แต่เครื่องบิน ได้ ตามที่เขาวาดจะไปโอนมา เขาได้ยินเสียงเล็ก ๆ เหมือนกัน เวลานี้มันกระดี๊กระด๊าไป ตามที่มันพูด:"หยุดนะ โอ้ หยุด ฮ่าฮ่าฮ่า! คุณจี้ท้องของฉัน"ขณะนี้ตกต่ำ Mastro เชอร์รี่ว่ายิง เมื่อเขาเปิดตาของเขา เขาพบตัวเองนั่งบนพื้นมีการเปลี่ยนแปลงใบหน้าของเขา ตกใจมีเปิดปลายจมูกของเขาจากสีแดงกับสีม่วงที่สุดแม้แต่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 1 วิธีที่จะเกิดขึ้นที่เชอร์รี่ Mastro ช่างไม้พบชิ้นส่วนของไม้ที่ร้องไห้และหัวเราะเหมือนเด็ก. ศตวรรษที่ผ่านมามี lived- "พระมหากษัตริย์" ผู้อ่านเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันจะพูดทันที. ไม่มีเด็กคุณจะเข้าใจผิด กาลครั้งหนึ่งมีชิ้นส่วนของไม้ มันไม่ได้เป็นชิ้นส่วนของไม้ที่มีราคาแพง ไกลจากมัน เพียงแค่บล็อกทั่วไปของฟืนหนึ่งในบรรดาหนาบันทึกเป็นของแข็งที่จะใส่ลงบนกองไฟในช่วงฤดูหนาวที่จะทำให้ห้องเย็นสบายและอบอุ่น. ผมไม่ทราบว่าวิธีการนี้เกิดขึ้นจริง แต่ยังคงความเป็นจริงที่ว่าวันหนึ่งที่ดีชิ้นนี้ ไม้พบว่าตัวเองอยู่ในร้านของช่างไม้เก่า ชื่อจริงของเขาคือแอนโตนิโอ Mastro แต่ทุกคนเรียกเขาว่า Mastro เชอร์รี่สำหรับปลายจมูกของเขาจึงกลมและสีแดงและเงาที่มันดูเหมือนเชอร์รี่สุก. ทันทีที่เขาเห็นชิ้นส่วนของไม้ที่ Mastro เชอร์รี่ก็เต็มไปด้วย ความปิติยินดี ถูมือเข้าด้วยกันอย่างมีความสุขของเขาเขาพึมพำกับตัวเองครึ่งหนึ่ง: "นี้ได้มาในกรงขังของเวลาที่ฉันจะใช้มันเพื่อให้ขาของตาราง.." เขาคว้าขวานได้อย่างรวดเร็วที่จะลอกออกเปลือกไม้และรูปร่าง แต่ขณะที่เขากำลังจะให้มันระเบิดครั้งแรกที่เขายังคงยืนอยู่กับแขนเพิ่มขึ้นสำหรับเขาเคยได้ยินกระจ้อยร่อยเสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน "! โปรดระวังอย่าตีผมอย่างหนัก" สิ่งที่ดู การส่องแปลกใจบนใบหน้าของเชอร์รี่ Mastro! หน้าตลกของเขากลายเป็นยังคงสนุกสนาน. เขาหันตากลัวเกี่ยวกับห้องพักที่จะหาที่วีว่าเสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้มาจากไหนและเขาเห็นว่าไม่มีใคร! เขามองภายใต้ม้านั่งไม่มีใคร! เขา peeped ภายในตู้เสื้อผ้าไม่มีหนึ่ง! เขาค้นหาในหมู่ขี้กบ-ไม่มีใคร! เขาเปิดประตูที่จะมองขึ้นและลงถนนและยังคงไม่มีใคร! "โอ้ฉันเห็น!" จากนั้นเขาก็กล่าวว่าหัวเราะและรอยขีดข่วนวิกผมของเขา "มันสามารถจะเห็นได้ว่าฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงเล็ก ๆ พูดคำ! ดีดีในการทำงานอีกครั้ง." เขาหลงเป่าเคร่งขรึมมากที่สุดเมื่อชิ้นส่วนของไม้. "โอ้โอ้คุณเจ็บ!" ร้องไห้เดียวกันไกลออกไปเสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ . Mastro เชอร์รี่เติบโตใบ้ดวงตาของเขาโผล่ออกมาจากศีรษะของเขาปากของเขาเปิดกว้างและลิ้นของเขาแขวนลงบนคางของเขา. ทันทีที่เขากลับใช้ความรู้สึกของเขาเขากล่าวว่า ตัวสั่นและการพูดติดอ่างจากความน่ากลัว: ?. "ที่ไม่เสียงที่มาจากเมื่อไม่มีใครอยู่รอบ ๆ อาจเป็นไปได้ว่าชิ้นส่วนของไม้นี้ได้เรียนรู้ที่จะร้องไห้และร้องไห้เหมือนเด็กที่ฉันสามารถแทบจะไม่เชื่อว่านี่มันเป็น- ชิ้นส่วนของไม้ฟืนร่วมกันที่ดีเท่านั้นที่จะเผาไหม้ในเตาเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ . ยัง-อาจมีคนถูกซ่อนอยู่ในนั้นหรือไม่ถ้าใช่เลวร้ายยิ่งสำหรับเขา. ฉันจะแก้ไขเขา! " ด้วยคำเหล่านี้เขาคว้า เข้าสู่ระบบด้วยมือทั้งสองและเริ่มที่จะเคาะมันเกี่ยวกับ unmercifully เขาโยนมันลงไปที่พื้นกับผนังของห้องและแม้กระทั่งถึงเพดาน. เขาฟังสำหรับเสียงเล็ก ๆ และเสียงร้องคราง เขารอสองนาทีไม่มีอะไร; ห้านาทีไม่มีอะไร; สิบนาทีไม่มีอะไร. "โอ้ฉันเห็น" เขากล่าวว่าพยายามอย่างกล้าหาญที่จะหัวเราะและครุยขึ้นวิกผมของเขาด้วยมือของเขา "มันสามารถเห็นฉันคิดเดียวที่ฉันได้ยินเสียงเล็ก ๆ ! ดีดีในการทำงานอีกครั้ง!" เพื่อนไม่ดีครึ่งกลัวที่จะตายเขาจึงพยายามที่จะร้องเพลงเกย์เพื่อที่จะได้มีความกล้าหาญ. เขาตั้ง กันขวานและหยิบขึ้นเครื่องบินเพื่อให้ไม้ที่ราบรื่นและแม้ แต่ในขณะที่เขาดึงมันไปมาเขาได้ยินเสียงเล็ก ๆ เดียวกัน เวลาที่หัวเราะคิกคักตามที่มันพูดนี้: "หยุดมันโอ้หยุดมันฮ่าฮ่าฮ่าคุณจี้ท้องของฉัน!." เวลา Mastro เชอร์รี่ที่ยากจนลดลงเช่นถ้ายิงนี้ เมื่อเขาเปิดตาของเขาเขาพบว่าตัวเองนั่งอยู่บนพื้น. ใบหน้าของเขามีการเปลี่ยนแปลง; ตกใจหันแม้กระทั่งปลายจมูกของเขาจากสีแดงเป็นสีม่วงที่ลึกที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 1

แล้วมันเกิดขึ้นที่ mastro เชอร์รี่ , ช่างไม้ , พบชิ้นส่วนของไม้ที่ร้องไห้และหัวเราะเหมือนเด็ก
-
" ศตวรรษที่ผ่านมา มี อยู่ กษัตริย์ ! " ผู้อ่านน้อยของฉันจะพูดทันที
ไม่ เด็ก คุณกำลังเข้าใจผิด กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชิ้นส่วนของไม้ มันไม่ได้เป็นชิ้นส่วนที่แพงที่สุดของไม้ ห่างไกลจากมัน ธรรมดา บล็อกไม้ หนึ่งในนั้นหนาบันทึกของแข็งที่ใส่ในไฟในฤดูหนาว ทำให้ห้องเย็นสบาย และอบอุ่น
ฉันไม่ทราบว่ามันเกิดขึ้นจริง แต่ความจริงมีอยู่ว่า วันหนึ่งไม้ชิ้นนี้พบตัวเองในร้านช่างไม้ที่เก่า ชื่อจริงของเขาคือ mastro อันโตนิโอ แต่ทุกคนเรียกเขา mastro เชอร์รี่ สำหรับปลายจมูกของเขามีรอบและสีแดงและเงาเหมือนกับลูกเชอร์รี่สุก
ทันทีที่เขาเห็นชิ้นส่วนของไม้ mastro เชอร์รี่ก็เต็มไปด้วยความสุข ถูมือเข้าด้วยกันอย่างมีความสุข เขาพึมพำครึ่งเอง :
" นี้ได้มาในกรงขังของเวลา ข้าจะใช้มันทำขาโต๊ะ "
เขาคว้าขวานได้อย่างรวดเร็วเพื่อกะเทาะเปลือกและรูปร่างไม้ แต่ขณะที่เขากำลังจะให้มันระเบิดก่อน เขายืนนิ่งด้วยแขนข้างนั้น เขาได้ยินเสียงวี๊เสียงเล็กพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน " โปรดระวัง ! ไม่ตีผมอย่างหนัก !
สิ่งที่ดูแปลกตากหน้า mastro เชอร์รี่ หน้าตลกของเขาก็ยังคงตลก เขาหันสายตาตกใจ
เกี่ยวกับห้องเพื่อหาที่ที่วีน้อย เสียงที่ได้มาจากเขา ไม่ เห็น ใคร ! เขาดูใต้ม้านั่งไม่มีใคร ! เขาแอบถ่ายในตู้ไม่มีเขาค้นในไหไม่มี ! เขาเปิดประตูมองขึ้นและลงถนน และยังไม่มี
" อ๋อ ! " เขาบอกว่า หัวเราะและเกาวิกของเขา” มันสามารถเห็นได้ว่า ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงเล็กพูดคำ ! เอาล่ะทำงานอีกครั้ง "
เขาหลงส่วนใหญ่เคร่งขรึมเป่าชิ้นส่วนของไม้ .
" โอ้ โอ้ ! คุณบาดเจ็บ ! เสียงเล็กร้องเหมือนกัน
ห่าง