The linguistic perspective asserts

The linguistic perspective asserts that Chinese language is a tonal language and
changes in tones have increased the difficulty of learning characters in terms of correct
pronunciation and building the connection between the sound and meaning with characters
and words. Chinese has four basic tones and variations of those tones and pitches. A change
in any of these three elements may change speakers’ emotional feelings or semantic
meanings of the words in speech. Take the syllable qu for example, qū may mean area (
International Journal of Technology in Teaching & Learning 149
区), to expel （驱), or bent or to feel wronged (屈)； qú may mean channel, gutter（渠）
or a surname (瞿) ; qǔ may mean music (曲) ，to pick up (取), or to take a wife ( 娶); qù
may mean to go (去) or fun and interesting (趣). A high pitch qù (去) in the sentence “你
去吧” may indicate an angry “Go away,” but a soft pitch 去 may express “You may
leave.” Even Chinese natives may have some difficulty articulating these sounds correctly.
Therefore, distinguishing between the four tones and their variations is extremely difficult
for native English speakers.
The unique formation of Chinese characters also increases the difficulty of learning
Chinese language. Although second language acquisition theory proclaims that all
languages are both systematic and arbitrary, Chinese characters are formed more
systematically based on the manner in which characters were created or derived.
Traditional classifications of Chinese characters include six categories (Zuo，2005):
pictographs (象形 xiàngxíng，i.e., 日，月), ideographic (指事 zhǐshì, i.e., 上，下),
compound ideographs (会意 huìyì，i.e., 困，囚 ), phono-semantic compounds (形声
xíngshēng，江，河 ), phonetic loan characters (假借，jiǎjiè， 北，长 ) and derivative
cognates (转注 zhuǎn zhù， 考， 老). Although statistics show that phono-semantic
compound characters take up about 80% to 90% of the total number of Chinese characters,
the characters in which the phonetic component containing exactly the same sound of the
phonetic radicals only take up only 26.3% of the total phono-semantic compounding
characters.
Due to the inconsistency of sound-meaning association, learning Chinese characte

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มุมมองทางภาษาศาสตร์อ้างว่าภาษาจีนเป็นภาษาวรรณยุกต์และการเปลี่ยนแปลงในโทนสีได้เพิ่มความยากลำบากในการเรียนรู้ของตัวละครในแง่ของการที่ถูกต้องในการออกเสียงและการสร้างการเชื่อมต่อระหว่างเสียงและความหมายกับตัวละครและคำพูด จีนมีสี่เสียงขั้นพื้นฐานและรูปแบบของเสียงเหล่านั้นและสนาม การเปลี่ยนแปลงใด ๆ ของทั้งสามองค์ประกอบที่อาจมีการเปลี่ยนแปลงลำโพง 'ความรู้สึกทางอารมณ์หรือความหมายความหมายของคำในคำพูด ใช้คูพยางค์เช่นQūอาจหมายถึงพื้นที่ (วารสารนานาชาติเทคโนโลยีในการเรียนการสอนและการเรียนรู้149 区) เพื่อขับไล่ (驱) หรืองอหรือรู้สึกผิด (屈); Qu อาจหมายถึงช่องทางท่อ (渠) หรือ นามสกุล (瞿) นั้น qǔอาจหมายถึงเพลง (曲) ที่จะรับ (取) หรือจะใช้ภรรยา (娶); Qu อาจหมายถึงการที่จะไป (去) หรือสนุกและน่าสนใจ (趣) Qu เสียงสูง (去) ในประโยคที่ว่า "你去 ​​吧" อาจบ่งบอกถึงโกรธ "ไปให้พ้น" แต่去สนามนุ่มอาจมีการแสดง "คุณอาจจะออกจาก." แม้ชาวบ้านจีนอาจมีปัญหาในการสื่อสารบางอย่างถูกต้องเสียงเหล่านี้. ดังนั้น , ความแตกต่างระหว่างสี่โทนสีและรูปแบบของพวกเขาเป็นเรื่องยากมากสำหรับเจ้าของภาษา. การก่อตัวที่ไม่ซ้ำกันของตัวอักษรจีนนอกจากนี้ยังเพิ่มความยากลำบากของการเรียนรู้ภาษาจีน แม้ว่าทฤษฎีการเรียนรู้ภาษาที่สองประกาศว่าทุกภาษามีทั้งระบบและพลตัวอักษรจีนที่เกิดขึ้นมากขึ้นตามระบบในลักษณะที่ตัวละครที่ถูกสร้างขึ้นหรือได้มา. การจำแนกประเภทแบบดั้งเดิมของตัวอักษรจีนรวมถึงหกประเภท (Zuo 2005): แผนภูมิ (象形Xiangxing คือ日,月) ideographic (指事zhǐshìคือ上,下) ideographs สารประกอบ (会意Huiyi คือ困,囚), สารประกอบท่วงทำนองความหมาย (形声Xingsheng,江,河) เงินกู้การออกเสียง ตัวอักษร (假借, jiǎjiè,北,长) และอนุพันธ์ดาล์คอี(转注zhuǎnจู้考,老) แม้ว่าสถิติแสดงให้เห็นว่าท่วงทำนองความหมายตัวอักษรสารประกอบใช้เวลาถึงประมาณ 80% ถึง 90% ของจำนวนเสียงทั้งหมดของตัวอักษรจีนตัวละครที่เป็นส่วนประกอบการออกเสียงที่มีตรงเสียงเดียวกันของอนุมูลออกเสียงเพียงใช้เวลาเพียง26.3% ของทั้งหมด ประนอมท่วงทำนองความหมายตัวอักษร. เนื่องจากความไม่สอดคล้องกันของสมาคมเสียงความหมายในการเรียนรู้ภาษาจีนอักขระ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มุมมองของภาษาศาสตร์ยืนยันว่าภาษาจีนเป็นภาษาวรรณยุกต์และ
เปลี่ยนในโทนได้เพิ่มความยากของตัวอักษรการเรียนรู้ในแง่ของการออกเสียงที่ถูกต้อง
และสร้างการเชื่อมต่อระหว่างเสียงกับความหมายด้วยตัวอักษร
และคํา จีนมี 4 โทนสีพื้นฐานและการเปลี่ยนแปลงของวรรณยุกต์ และลูกค่ะ การเปลี่ยนแปลง
ในใด ๆของทั้งสามองค์ประกอบอาจเปลี่ยนลำโพง ' อารมณ์ความรู้สึกหรือความหมาย
ความหมายของคำพูดในการพูด ใช้พยางค์ ชี ตัวอย่างเช่น คิวยูอาจหมายถึงพื้นที่ (
วารสารเทคโนโลยีในการสอนการเรียนรู้& 149
区 ) , ขับไล่ ( 驱 ) หรืองอ หรือรู้สึกผิด ( 屈 ) ; q úอาจหมายถึงช่อง รางน้ำ ( 渠 )
หรือนามสกุล ( 瞿 ) ; q ǔอาจ หมายถึงเพลง ( 曲 ) , รับ ( 取 )หรือจะพาภรรยา ( 娶 ) ; q ù
อาจหมายถึงไป ( 去 ) หรือ สนุกและน่าสนใจ ( 趣 ) เป็นโทนเสียงสูงถามù ( 去 ) ในประโยค " 你
去吧 " อาจบ่งบอกว่าโกรธ " ไป " แต่นุ่มนาม去อาจจะแสดง " คุณอาจ
ทิ้ง " ชาวพื้นเมืองจีนแม้อาจมีปัญหาบางอย่างอย่างชัดเจน เสียงเหล่านี้อย่างถูกต้อง .
ดังนั้นความแตกต่างระหว่างสี่โทน และรูปแบบของพวกเขาอย่างมาก ยาก
สำหรับเจ้าของภาษา .
ก่อตัวกันเป็นภาษาจีน และยังเพิ่มความยากของการเรียน
ภาษาจีน แม้ว่าทฤษฎีสองภาษาประกาศว่า
ภาษาทั้งระบบและโดยพลการ , ตัวอักษรจีนจะเกิดขึ้นมากขึ้น
อย่างเป็นระบบตามลักษณะตัวอักษรที่ถูกสร้างขึ้นหรือได้มา .
หมวดหมู่ประเพณีของอักขระภาษาจีนรวม 6 ประเภท ( พฤศจิกายน 2005 ) :
รูปวาด ( 象形 ngx í ng Xi ล่าสุด ได้แก่ 日月 , ) , ( ดิโอะกแรฟ指事 Lang-fr ǐ SH ì ได้แก่ 上下 , ) ,
ideographs สารประกอบ ( 会意 Hu ì Y ì ได้แก่ 困囚โฟโน , ) อรรถสาร ( 形声
x í ng 江 ngsh ē , , เงินกู้河 ) อักขระออกเสียง ( 假借 จีจี 北ǎ . , , 长 ) และอนุพันธ์
เพื่อนแท้ ( 转注 Zhu ǎ N Lang-fr ù考老 , , )แม้ว่าสถิติแสดงให้เห็นว่าเสียงความหมาย
ตัวละครใช้ผสมประมาณ 80% ถึง 90% ของจำนวนของอักขระภาษาจีน
ตัวอักษรที่ออกเสียงเหมือนกัน ส่วนที่มีเสียงของ
อนุมูลออกเสียงแค่เพียง 26.3% ของโฟโนรวมผสม

ความหมายของตัวอักษร เนื่องจากความไม่สอดคล้องกันของ สมาคมความหมายเสียง , เรียนภาษาจีนทุกประเภท อักษร