Bathymetry Derived From Landsat[12]

Bathymetry Derived From Landsat
[12] Bathymetry derived from Landsat imagery was used
to supplement current holdings of traditionally acquired
bathymetric data. Band ratio methods, typically the ratio
of the Landsat bands 1 and 2 (blue and green wavelengths,
respectively), have been suggested as a way to estimate
depth and minimize the effects of changes in bottom albedo [Lyzenga, 1978; Dierssen et al., 2003; Stumpf et al., 2003].
Band ratio methods make an assumption that different
bottom albedoes at the same depth have the same ratio
and, when rescaled using known bathymetry values, provide
an approximation of depth.
[13] For this study, the ratio of the blue and green pixel
intensities (denoted as B1:B2) from 12 Landsat (Table 3)
scenes covering the Torres Strait and the northern Great
Barrier Reef were compared to AHS bathymetric data. For
each Landsat scene, pixels that had colocated bathymetric
data were identified. The average ratio of B1:B2, for each 1 m
of depth, from 1 to 20 m, was then calculated. The resulting
data sets provided an estimation of how B1:B2 changed with
depth over each Landsat scene. Scene-specific algorithms,
based on second-order polynomials, were then calculated to
estimate depth in each scene (Table 3). Owing to the
increasing attenuation of light with increasing depth, the
relationship between B1:B2 and depth is asymptotic in
optically deep water, (i.e., no signal from the seabed will
be received by the satellite). The depth at which this
asymptote occurs is variable between the Landsat scenes
(Table 3) but generally occurs at 15 m. This marks the
maximum depth down to which bathymetry can be estimated
by this technique.
[14] The application of passive remote-sensing techniques
to bathymetric mapping requires shallow and clear water,
minimal changes in bottom type, and no atmospheric contamination.
Concentrations of turbidity and chlorophyll are
assumed to be variable (though not directly measured) in all
the scenes and would account for some of the variability in
the algorithms used to convert B1:B2 to bathymetry. Regions
within Landsat scenes that were observed to be highly turbid
(particularly northern Torres Strait and costal regions around
northern Australia) were masked out of the analysis to limit
the influence of terrestrial runoff. As a result, a good
correlation was observed between measured depths and
B1:B2 (r2 > 0.97 typically). This technique was not extended
to the Gulf of Papua because of the high turbidity in the
region, the greater depths involved, and the lack of adequate
bathymetric data in clear waters.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

bathymetry มาจาก Landsat
[12] bathymetry มาจาก Landsat ภาพถูกนำมาใช้
เพื่อเสริมการถือครองในปัจจุบันของที่ได้มาตามธรรมเนียม
ข้อมูลลึกของท้องทะเล วิธีอัตราส่วนวงดนตรีโดยทั่วไปอัตราส่วน
ของวง Landsat ที่ 1 และ 2 (สีฟ้าและความยาวคลื่นสีเขียว
ตามลำดับ) ได้รับการแนะนำเป็นวิธีการประเมิน
เชิงลึกและลดผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงในอัลเบโด้ด้านล่าง [Lyzenga 1978; Dierssen et al, 2003. Stumpf et al., 2003].
วงวิธีอัตราส่วนทำให้สมมติฐานที่แตกต่างกัน
albedoes ด้านล่างที่ระดับความลึกเดียวกันมีอัตราส่วนเดียวกัน
และเมื่อปรับใช้ค่า bathymetry ให้
ใกล้เคียงกับความลึก.
[13] สำหรับการศึกษาครั้งนี้อัตราส่วน ของพิกเซลสีน้ำเงินและสีเขียว
เข้ม (แสดงเป็น B1: B2) ตั้งแต่วันที่ 12 Landsat (ตารางที่ 3)
ฉากครอบคลุมช่องแคบทอร์เรและยิ่งใหญ่เหนือ
Barrier Reef ที่ถูกเมื่อเทียบกับ AHS ข้อมูลลึกของท้องทะเล สำหรับ
แต่ละฉาก Landsat พิกเซลที่มีความลึกของท้อง colocated
ข้อมูลที่ถูกระบุ อัตราส่วนเฉลี่ยของ B1: B2 สำหรับแต่ละ 1 เมตร
ลึก 1-20 เมตรที่คำนวณแล้ว ส่งผล
ให้ชุดข้อมูลการประมาณค่าของวิธี B1: B2 การเปลี่ยนแปลงกับ
ความลึกกว่าแต่ละฉาก Landsat อัลกอริทึมฉากเฉพาะ
ขึ้นอยู่กับหลายชื่อที่สองคำสั่งนี้จะถูกคำนวณจากนั้นก็จะ
ประเมินความลึกในแต่ละฉาก (ตารางที่ 3) เนื่องจากการ
เพิ่มขึ้นของการลดทอนแสงที่มีความลึกที่เพิ่มขึ้น,
ความสัมพันธ์ระหว่าง B1: B2 และความลึกเป็นเชิงเส้นใน
น้ำลึกสายตา (เช่นสัญญาณจากก้นทะเลจะไม่
ได้รับจากดาวเทียม) ความลึกที่นี้
เส้นกำกับเกิดขึ้นเป็นตัวแปรระหว่างฉาก Landsat
(ตารางที่ 3) แต่โดยทั่วไปเกิดขึ้นใน? 15 เมตร นี้นับเป็น
ความลึกสูงสุดลงไปซึ่ง bathymetry สามารถประมาณ
โดยเทคนิคนี้.
[14] การประยุกต์ใช้เทคนิคเรื่อย ๆ ระยะไกลตรวจจับ
การทำแผนที่ความลึกของท้องน้ำตื้นต้องและชัดเจน
การเปลี่ยนแปลงน้อยที่สุดในรูปแบบด้านล่างและไม่มีการปนเปื้อนในชั้นบรรยากาศ.
การกระจุกตัวของความขุ่น และคลอโรฟิลจะ
ถือว่าเป็นตัวแปร (แม้ว่าจะไม่ได้วัดโดยตรง) ในทุก
ฉากและจะบัญชีสำหรับบางส่วนของความแปรปรวนใน
ขั้นตอนวิธีการที่ใช้ในการแปลง B1: B2 จะ bathymetry ภูมิภาค
ภายในฉาก Landsat ที่ถูกตั้งข้อสังเกตว่าเป็นที่สูงขุ่น
(โดยเฉพาะภาคเหนือช่องแคบทอร์เรกระดูกซี่โครงและภูมิภาคทั่ว
ตอนเหนือของออสเตรเลีย) ได้รับการสวมหน้ากากออกจากการวิเคราะห์ที่จะ จำกัด
อิทธิพลของการไหลบ่าบก เป็นผลให้ดี
ก็สังเกตเห็นความสัมพันธ์ระหว่างระดับความลึกวัดและ
B1: B2 (R2> 0.97 โดยทั่วไป) เทคนิคนี้ไม่ได้ถูกขยาย
ไปยังอ่าวปาปัวเพราะความขุ่นสูงใน
ภูมิภาคที่ระดับความลึกมากขึ้นมีส่วนร่วมและการขาดความเพียงพอ
ของข้อมูลลึกของท้องทะเลในน่านน้ำที่ชัดเจน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

bathymetry มาจากดาวเทียม
[ 12 ] bathymetry ได้มาจากภาพถ่ายดาวเทียมถูกใช้เพื่อเสริมการถือครองในปัจจุบันของผ้า

bathymetric ได้รับข้อมูล วิธีอัตราส่วน วงดนตรี โดยทั่วไปอัตราส่วน
ของดาวเทียมวง 1 และ 2 ( สีฟ้า และ สีเขียว ( ความยาวคลื่น
) ได้รับการแนะนำเป็นวิธีประเมิน
ความลึกและลดผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงในด้านล่างผู้ทรยศ [ lyzenga , 1978 ;dierssen et al . , 2003 ; สตัมป์ฟ et al . , 2003 ) วิธีอัตราส่วน
วงดนตรีให้สมมติฐานที่แตกต่างกันที่ระดับความลึกเดียวกันด้านล่าง albedoes

มีอัตราส่วนเดียวกัน และเมื่อ rescaled รู้จัก bathymetry ใช้ค่าประมาณของความลึกให้
.
[ 13 ] เพื่อศึกษาอัตราส่วนของ สีฟ้าและสีเขียวเข้มพิกเซล
( แทน เช่น B1 : B2 ) จาก 12 ภาพ ( ตารางที่ 3 )
ฉากที่ครอบคลุมช่องแคบทอร์เรสและ Great Barrier Reef
ภาคเหนือเปรียบเทียบกับข้อมูล bathymetric AHS . สำหรับดาวเทียม
แต่ละฉาก พิกเซลที่ colocated ข้อมูล bathymetric
ถูกระบุ อัตราส่วนเฉลี่ยของ B1 : B2 สำหรับแต่ละ 1 M
ของความลึก จาก 1 ถึง 20 เมตร แล้วคํานวณ ส่งผลให้
ชุดข้อมูลการประมาณว่า B1 : B2
ความลึกแต่ละภาพเปลี่ยนฉากฉากขั้นตอนวิธีเฉพาะ
ตามพหุนามอันดับสอง ) แล้วค่า
ความลึกประมาณในแต่ละฉาก ( ตารางที่ 3 ) เนื่องจากการเพิ่มขึ้นของการลดทอนแสง

เพิ่มความลึก ความสัมพันธ์ระหว่าง B1 : B2 และมีความลึกเฉลี่ยใน
สลับสีน้ำลึก ( เช่น ไม่มีสัญญาณจากก้นทะเลจะ
ได้รับโดยดาวเทียม ) ความลึกที่นี้
มูลฐานเกิดขึ้นเป็นตัวแปรระหว่างฉากภาพ
( ตารางที่ 3 ) แต่มักจะเกิดขึ้นที่  15 เมตร ความลึกสูงสุดนี้เครื่องหมาย
ลงซึ่ง bathymetry สามารถประมาณได้โดยเทคนิคนี้
.
[ 14 ] การใช้เทคนิคการสำรวจระยะไกลเพื่อการทำแผนที่เรื่อย ๆ
bathymetric ต้องตื้นและใส
เปลี่ยนแปลงน้อยที่สุดในด้านล่าง ชนิด และไม่มีบรรยากาศ
ปนเปื้อนความเข้มข้นของความขุ่นและคลอโรฟิลล์เป็น
ถือว่าเป็นตัวแปร ( แม้ว่าจะไม่ได้วัดโดยตรง ) ทุก
ฉากและจะบัญชีสำหรับบางส่วนของความแปรปรวนใน
อัลกอริทึมที่ใช้ในการแปลง B1 : B2 เพื่อ bathymetry . ภูมิภาค
ภายในภาพฉากที่พบเป็นอย่างสูงที่ขุ่น
( โดยเฉพาะภาคเหนือและพื้นที่รอบๆ
ชายฝั่งช่องแคบทอร์เรสภาคเหนือของออสเตรเลีย ) เป็นหน้ากากของการวิเคราะห์เพื่อจำกัด
อิทธิพลของสัตว์บก น้ำท่า เป็นผลให้ความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างวัดความลึก และพบ

B1 : B2 ( R2 > 0.97 โดยทั่วไป ) เทคนิคนี้ไม่ต้องขยาย
อ่าวปาปัวเพราะความขุ่นสูงใน
ภูมิภาคมากขึ้นลึกที่เกี่ยวข้องและการขาดข้อมูลเพียงพอ
bathymetric ในใส