“What are you reading?” I asked, be

“What are you reading?” I asked, because that question always opens doors of its own. I was in the habit of asking the nuns at the bus stop, a barber who paid me to scrub his floor once a week, elderly ladies and children at the park. To this day, I ask people who sit beside me on airplanes, baristas at Starbucks, exchange students standing in line with me. Over the years, “What are you reading?” has introduced me to many of my favorite books and favorite people.

The bear had a good answer: “Chesapeake. Have you read it?”

“No, but I love James Michener,” I said. “When I was 12, I fell in love with Hawaii and vowed that if I ever had a daughter, I’d name her Jerusha after the heroine.”

“Big book for a 12-year-old.”

“We didn’t have a TV. And I was a dork.”

He laughed that broad baritone laugh again. “Literature: last refuge of the tragically uncool.”

“Same could be said of bicycling in your ski gaiters.”

The conversation ranged organically from books and theater to politics and our personal histories.

Having embraced the life of an artsy party girl, I was the black sheep of my conservative Midwestern family, thoroughly enjoying my freedom and a steady diet of wild oats. He’d spent a dysfunctional childhood on the East Coast. A troubled path of drug and alcohol abuse had brought him to one of those legendary moments of clarity at which he made a hard right turn to an almost monkish existence in a tiny mountain cabin. He’d built an ascetic life that was solitary but substantive, baking bread at a local restaurant, splitting wood for his heating stove, staying out of trouble.

“That probably sounds pretty dull to you,” he said.

“Agonizingly dull, but don’t worry,” I said, and then patted his arm. “Maybe someday you’ll remember how to have fun.”

He shrugged. “Maybe someday you’ll forget.”

We talked about the things people tend to avoid when they’re trying to make a good impression: hopes subverted by mistakes, relationships sabotaged by shortcomings. My bus was leaving in the morning, and we would never see each other again, so there was no need to posture.

Fingers and chins numb with cold, we found refuge in a Four B’s Restaurant and sat across from each other in a red vinyl booth. We had enough money between us for a short stack of buckwheat pancakes. A few morning papers were delivered to the front door, and we worked our way through the crossword puzzle, coffee cups between our hands.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"สิ่งคุณอ่าน" ผมถาม เพราะคำถามมักเปิดประตูของตัวเอง ผมถามแม่ชีที่ป้ายรถเมล์ ร้านตัดผมที่จ่ายเงินให้ฉันขัดเขาชั้นสัปดาห์ละครั้ง ผู้สูงอายุสตรี และเด็กที่สวนให้เป็นนิสัย วันนี้ ฉันถามคนที่นั่งข้าง ๆ ผมบนเครื่องบิน บาริสตาที่ Starbucks นักเรียนแลกเปลี่ยนที่ยืนตามฉัน ปี "สิ่งคุณอ่าน" ได้แนะนำให้หลายคนชื่นชอบและหนังสือเล่มโปรดของฉันหมีได้คำตอบที่ดี: "เชสปีก คุณอ่านมันได้อย่างไร""ไม่มี แต่ฉันรัก James Michener, " ผมกล่าว "เมื่อผมเป็น 12 ฉันตกหลุมรักกับฮาวาย และสาบานว่า ถ้าฉันเคยมีลูกสาว ผมจะชื่อ Jerusha ของเธอหลังจากนางเอก""หนังสือเล่มใหญ่สำหรับเป็น 12 ปี""เราไม่มีทีวี และผมยังเปิ่น"เขาหัวเราะที่กว้างบาริโทนหัวเราะอีก "วรรณกรรม: สุดท้ายที่หลบ uncool อนาถ""เดียวกันอาจจะกล่าวของการปั่นจักรยานในสนับแข้งสกีของคุณ"การสนทนาที่โจมตีระยะไกลธรรมชาติจากหนังสือและละครกับการเมืองและประวัติส่วนตัวของเรามีกอดชีวิตของการเป็นสาวปาร์ตี้ artsy เป็นแกะดำของครอบครัวพลเมืองอนุรักษ์ เพลิดเพลินกับอิสระของฉันและอาหารมั่นคงของข้าวโอ๊ตป่าอย่างละเอียด เขาได้ใช้เวลาวัยเด็กผิดปกติทางฝั่งตะวันออก เส้นทางมีปัญหาของการละเมิดแอลกอฮอล์และสารเสพติดได้นำเขาไปหนึ่งช่วงเวลาในตำนานที่เขาทำยากเลี้ยวขวาเพื่อการดำรงอยู่เกือบ monkish ในห้องโดยสารเล็ก ๆ ภูเขาชัด เขาได้สร้างชีวิตเป็นนักพรตที่อยู่โดดเดี่ยว แต่ สำคัญ อบขนมปังที่ร้านอาหารท้องถิ่น การแยกไม้สำหรับเครื่องทำความร้อนของเตา พักออกจากปัญหา"ว่าอาจจะเสียงสวยที่หมองคล้ำให้คุณ เขากล่าวว่า"Agonizingly น่าเบื่อ แต่ไม่ต้อง กังวล ผมกล่าวว่า แล้ว โรคกลัวแขนของเขา "บางทีสักวันหนึ่งคุณจะจำวิธีการสนุกด้วย"เขายักไหล่ "บางทีสักวันหนึ่งคุณจะลืม"เราพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่ท่านมักจะ หลีกเลี่ยงเมื่อพวกเขากำลังพยายามที่จะสร้างความประทับใจดี: subverted ด้วยความผิดหวัง ความสัมพันธ์ sabotaged โดยข้อบกพร่อง รถของฉันถูกทิ้งในตอนเช้า และเราจะไม่เคยเห็นกันอีกครั้ง จะไม่ต้องท่านิ้วและ chins ชากับเย็น เราพบหลบในร้านอาหารของ B 4 และนั่งอยู่ตรงข้ามกันในบูธไวนิลสีแดง เรามีเงินระหว่างเราซ้อนกันบัควีทแพนเค้ก กี่เช้าเอกสารถูกส่งไปยังประตูหน้า และเราทำงานทางผ่านปริศนาอักษรไขว้ ถ้วยกาแฟของเราระหว่างมือของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"คุณกำลังอ่านอะไร?" ฉันถามเพราะคำถามที่มักจะเปิดประตูของตัวเอง ผมอยู่ในนิสัยของการขอให้แม่ชีที่ป้ายรถเมล์ที่เป็นช่างตัดผมที่จ่ายเงินให้ฉันถูพื้นของเขาสัปดาห์ละครั้ง, ผู้หญิงผู้สูงอายุและเด็กที่สวนสาธารณะ จนถึงวันนี้ผมขอให้คนที่มานั่งข้างๆผมบนเครื่องบินบาริสต้าที่ Starbucks นักเรียนแลกเปลี่ยนยืนอยู่ในสายกับฉัน . ปีที่ผ่านมา "คุณกำลังอ่านอะไร" ได้แนะนำฉันไปหลายเล่มที่ชื่นชอบของฉันและคนที่ชื่นชอบ

หมีมีคำตอบที่ดี: "เชส คุณอ่านมันได้หรือไม่ "

" ไม่มี แต่ฉันรักเจมส์มิเชเนอร์ "ผมพูด "เมื่อฉันอายุ 12 ฉันตกหลุมรักกับฮาวายและสาบานว่าถ้าฉันเคยมีลูกสาวคนหนึ่งชื่อฉัน Jerusha ของเธอหลังจากที่นางเอก."

"หนังสือที่ยิ่งใหญ่สำหรับ 12 ปี."

"เราไม่ได้ มีทีวี และฉันก็ดอก. "

เขาหัวเราะเสียงบาริโทนที่กว้างหัวเราะอีกครั้ง "วรรณกรรม:. ที่พึ่งสุดท้ายของเทห์อนาถ"

"เดียวกันอาจจะกล่าวว่าจากการปั่นจักรยานในสนับแข้งสกี".

การสนทนาตั้งแต่อินทรีย์จากหนังสือและโรงละครการเมืองและประวัติศาสตร์ส่วนตัวของเรา.

ต้องกอดชีวิตของบุคคลที่สาว artsy ผม เป็นแกะดำของครอบครัวของแถบมิดเวสต์ของฉันอนุรักษ์นิยมอย่างทั่วถึงเพลิดเพลินกับเสรีภาพและความมั่นคงอาหารของข้าวโอ๊ตป่าของฉัน เขาต้องการใช้เวลาในวัยเด็กที่ผิดปกติบนชายฝั่งตะวันออก เส้นทางที่มีปัญหาของยาเสพติดและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ได้นำเขาไปสู่หนึ่งในช่วงเวลาเหล่านั้นในตำนานของความชัดเจนที่เขาทำเลี้ยวขวายากที่จะดำรงอยู่สันโดษเกือบจะอยู่ในห้องโดยสารภูเขาเล็ก ๆ เขาต้องการสร้างชีวิตนักพรตที่ถูกโดดเดี่ยว แต่ที่สำคัญขนมปังอบที่ร้านอาหารท้องถิ่น, ไม้แยกเพื่อให้ความร้อนเตาของเขาอยู่ออกจากปัญหา.

"นั่นอาจฟังดูสวยน่าเบื่อกับคุณ" เขากล่าว.

"หมองคล้ำเจ็บปวดรวดร้าว แต่ ไม่ต้องกังวล "ผมพูดแล้วตบแขนของเขา "บางทีสักวันหนึ่งคุณจะจำได้ว่าจะมีความสนุกสนาน."

เขายักไหล่ "บางทีสักวันหนึ่งคุณจะลืม."

เราได้พูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่ผู้คนมักจะหลีกเลี่ยงเมื่อพวกเขากำลังพยายามที่จะสร้างความประทับใจที่ดี: ความหวังล้มเลิกไปโดยความผิดพลาด, ความสัมพันธ์ที่ก่อวินาศกรรมโดยข้อบกพร่อง รถบัสของฉันกำลังจะออกในตอนเช้าและเราจะไม่เคยเห็นกันอีกครั้งจึงมีความจำเป็นที่จะท่าทาง.

นิ้วมือและคางชากับความหนาวเย็นเราพบที่หลบภัยในร้านอาหารสี่ B และนั่งอยู่ตรงข้ามกันในไวนิลสีแดง บูธ เรามีเงินมากพอที่ระหว่างเราสำหรับกองสั้นของแพนเค้กบัควีท เอกสารไม่กี่ตอนเช้าถูกส่งไปที่ประตูหน้าและเราทำงานทางของเราผ่านปริศนาอักษรไขว้, ถ้วยกาแฟระหว่างมือของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" อ่านอะไรอยู่เหรอ " ฉันถาม เพราะคำถามที่มักจะเปิดประตูของตัวเอง ผมอยู่ในนิสัยของการถามแม่ชีที่ป้ายรถเมล์ , ร้านตัดผมที่จ่ายให้ฉันถูพื้นของเขาสัปดาห์ละครั้ง สุภาพสตรีสูงอายุและเด็กที่สวน วันนี้ ฉันถามคนที่นั่งข้างๆฉันบนเครื่องบิน , บาริสต้าที่ Starbucks แลกเปลี่ยนนักเรียนยืนเข้าแถวด้วยค่ะ ปี คุณอ่านอะไรอยู่ ? " ได้แนะนำฉันไปหลายเล่มโปรดของฉัน และโปรดผู้คนหมีมีคำตอบที่ดี : " เชสส . คุณได้อ่านมัน "" ไม่ แต่ฉันรักเจมส์มิชเชเนอร์ " " เมื่อผมอายุ 12 ผมตกหลุมรัก ฮาวาย และสาบานว่า ถ้าผมได้ลูกสาว ผมเธอชื่อ jerusha หลังจากนางเอก "" หนังสือสำหรับเด็กอายุ 12 ." เราไม่มีทีวี และฉันก็งี่เง่า "เขาหัวเราะที่กว้างทุ้มหัวเราะอีกครั้ง " วรรณกรรม : ที่หลบภัยสุดท้ายของอนาถเท่ ." เดียวกันอาจกล่าวได้จากการขี่จักรยานในสนับแข้งสกีของคุณ”การสนทนาระหว่างอินทรีย์จากภาพยนตร์และหนังสือการเมืองและประวัติส่วนบุคคลของเรามีกอดชีวิตที่เป็นสาวปาร์ตี้อย่างง่ายๆ ผมเป็นแกะดำของครอบครัวชาวตะวันตกผมหัวโบราณอย่างเพลิดเพลินกับเสรีภาพและมั่นคงของป่า อาหารข้าวโอ๊ต เขาใช้เวลาในวัยเด็กที่ผิดปกติบนชายฝั่งตะวันออก เส้นทาง ปัญหาของยาเสพติดและแอลกอฮอล์ถูกนำเขาไปหนึ่งในบรรดาตำนานช่วงเวลาของความชัดเจนที่เขาได้ถูกย้อนกลับเพื่อการดํารงอยู่เกือบเกี่ยวกับพระในกระท่อมบนภูเขาเล็ก ๆ เขาจะสร้างฤาษี ชีวิตที่โดดเดี่ยว แต่เนื้อหาสาระ อบขนมปังที่ร้านอาหารท้องถิ่น , การแยกไม้เตาของเขาร้อน หาเหาใส่หัว" มันอาจจะฟังดูน่าเบื่อนะ " เขากล่าว" ก้าวที่น่าเบื่อ แต่ไม่ต้องห่วงนะ " ผมพูดแล้วลูบหัวและแขน " บางที สักวัน คุณอาจจะ จำ วิธีการมีความสนุกสนาน .เขายักไหล่ . " บางที สักวัน คุณอาจจะลืม .เราพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่ผู้คนมักจะหลีกเลี่ยงเมื่อพวกเขากำลังพยายามที่จะสร้างความประทับใจที่ดี : ความหวัง subverted โดยความผิดพลาด โดยความสัมพันธ์กับข้อบกพร่อง รถของฉันกำลังจะจากไปในตอนเช้า และเราก็ไม่ได้เจอกันอีก ดังนั้นไม่ต้องท่า .นิ้ว และคาง เหน็บ หนาว เราพบที่หลบภัยใน 4 B เป็นร้านอาหาร นั่งตรงข้ามกันในบูธไวนิลสีแดง เรามีเงินพอระหว่างเราสแต็คสั้นของแพนเค้กบัควีท . เช้าที่เอกสารไม่กี่ถูกส่งมาหน้าประตู และเราทำงานทางเราผ่านปริศนาอักษรไขว้ กาแฟถ้วยระหว่างมือของเรา