August 20th, 190-. I have had what

August 20th, 190-. I have had what I believe to be the most remarkable day in my life, and while the events are still fresh in my mind, I wish to put them down on paper as clearly as possible.
Let me say at the outset that my name is James Clarence Withencroft.
I am forty years old, in perfect health, never having known a day's illness.
By profession I am an artist, not a very successful one, but I earn enough money by my black-and-white work to satisfy my necessary wants.
My only near relative, a sister, died five years ago, so that I am independent.
I take breakfasted this morning at nine, and after glancing through the morning paper I lighted my pipe and proceeded to let my mind wander in the hope that I might chance upon some subject for my pencil.
The room, though door and windows were open, was oppressively hot, and I had just made up my mind that the coolest and most comfortable place in the neighbourhood would be the deep end of the public swimming bath, when the idea came.
I began to draw. So intent was I on my work that I left my lunch untouched, only stopping work when the clock of St. Jude's struck four.
The final result, for a hurried sketch, was, I felt sure, the best thing I had done.
It showed a criminal in the dock immediately after the judge had pronounced sentence. The man was fat -- enormously fat. The flesh hung in rolls about his chin; it creased his huge, stumpy neck. He was clean shaven (perhaps I should say a few days before he must have been clean shaven) and almost bald. He stood in the dock, his short, clumsy fingers clasping the rail, looking straight in front of him. The feeling that his expression conveyed was not so much one of horror as of utter, absolute collapse.
There seemed nothing in the man strong enough to sustain that mountain of flesh.
I rolled up the sketch, and without quite knowing why, placed it in my pocket. Then with the rare sense of happiness which the knowledge of a good thing well done gives, I left the house.
I believe that I set out with the idea of calling upon Trenton, for I remember walking along Lytton Street and turning to the right along Gilchrist Road at the bottom of the hill where the men were at work on the new tram lines.
From there onwards I have only the vaguest recollections of where I went. The one thing of which I was fully conscious was the awful heat, that came up from the dusty asphalt pavement as an almost palpable wave. I longed for the thunder promised by the great banks of copper-coloured cloud that hung low over the western sky.
I must have walked five or six miles, when a small boy roused me from my reverie by asking the time.
It was twenty minutes to seven.
When he left me I began to take stock of my bearings. I found myself standing before a gate that led into a yard bordered by a strip of thirsty earth, where there were flowers, purple stock and scarlet geranium. Above the entrance was a board with the inscription --

CHS. ATKINSON, MONUMENTAL MASON
WORKER IN ENGLISH AND ITALIAN MARBLES

From the yard itself came a cheery whistle, the noise of hammer blows, and the cold sound of steel meeting stone.
A sudden impulse made me enter.
A man was sitting with his back towards me, busy at work on a slab of curiously veined marble. He turned round as he heard my steps and I stopped short.
It was the man I had been drawing, whose portrait lay in my pocket.
He sat there, huge and elephantine, the sweat pouring from his scalp, which he wiped with a red silk handkerchief. But though the face was the same, the expression was absolutely different.
He greeted me smiling, as if we were old friends, and shook my hand.
I apologised for my intrusion.
"Everything is hot and glary outside," I said. "This seems an oasis in the wilderness."
"I don't know about the oasis," he replied, "but it certainly is hot, as hot as hell. Take a seat, sir!"
He pointed to the end of the gravestone on which he was at work, and I sat down.
"That's a beautiful piece of stone you've got hold of," I said.
He shook his head. "In a way it is," he answered; "the surface here is as fine as anything you could wish, but there's a big flaw at the back, though I don't expect you'd ever notice it. I could never make really a good job of a bit of marble like that. It would be all right in the summer like this; it wouldn't mind the blasted heat. But wait till the winter comes. There's nothing quite like frost to find out the weak points in stone."
"Then what's it for?" I asked.
The man burst out laughing.
"You'd hardly believe me if I was to tell you it's for an exhibition, but it's the truth. Artists have exhibitions: so do grocers and butchers; we have them too. All the latest little things in headstones, you know."
He went on to talk of marbles, which sort best withstood wind and rain, and which were easiest to work; then of his garden and a new sort of carnation he had bought. At the end of every other minute he would drop his tools, wipe the shining head, and curse the heat.
I said little, for I felt uneasy. There was something unnatural, uncanny, in meeting this man.
I tried at first to persuade myself that I had seen him before, that his face, unknown to me, had found a place in some out-of-the-way corner of my memory, but I knew that I was practicing little more than a plausible piece of self-deception.
Mr. Atkinson finished his work, spat on the ground, and got up with a sigh of relief.
"There! what do you think of that?" he said, with an air of evident pride.
The inscription which I read for the first time was this --


SACRED TO THE MEMORY
OF
JAMES CLARENCE WITHENCROFT.
BORN JAN. 18TH, 1860.
HE PASSED AWAY VERY SUDDENLY
ON AUGUST 20TH, 190-
"In the midst of life we are in death."
For some time I sat in silence. Then a cold shudder ran down my spine. I asked him where he had seen the name.
"Oh, I didn't see it anywhere," replied Mr. Atkinson. "I wanted some name, and I put down the first that came into my head. Why do you want to know?"
"It's a strange coincidence, but it happens to be mine."
He gave a long, low whistle.
"And the dates?"
"I can only answer for one of them, and that's correct."
"It's a rum go!" he said.
But he knew less than I did. I told him of my morning's work. I took the sketch from my pocket and showed it to him. As he looked, the expression of his face altered until it became more and more like that of the man I had drawn.
"And it was only the day before yesterday," he said, "that I told Maria there were no such things as ghosts!"
Neither of us had seen a ghost, but I knew what he meant.
"You probably heard my name, " I said.
"And you must have seen me somewhere and have forgotten it! Were you at Clacton-on-Sea last July?"
I had never been to Clacton in my life. We were silent for some time. We were both looking at the same thing, the two dates on the gravestone, and one was right.
"Come inside and have some supper," said Mr. Atkinson.
His wife is a cheerful little woman, with the flaky red cheeks of the country-bred. Her husband introduced me as a friend of his who was an artist. The result was unfortunate, for after the sardines and watercress had been removed, she brought me out a Dore Bible, and I had to sit and express my admiration for nearly half an hour.
I went outside, and found Atkinson sitting on the gravestone smoking.
We resumed the conversation at the point we had left off.
"You must excuse my asking," I said, "but do you know of anything you've done for which you could be put on trial?"
He shook his head.
"I'm not a bankrupt, the business is prosperous enough. Three years ago I gave turkeys to some of the guardians at Christmas, but that's all I can think of. And they were small ones, too," he added as an afterthought.
He got up, fetched a can from the porch, and began to water the flowers. "Twice a day regular in the hot weather," he said, "and then the heat sometimes gets the better fo the delicate ones. And ferns, good Lord! they could never stand it. Where do you live?"
I told him my address. It would take an hour's quick walk to get back home.
"It's like this," he said, "We'll look at the matter straight. If you go back home to-night, you take your chance of accidents. A cart may run you over, and there's always banana skins and orange peel, to say nothing of falling ladders."
He spoke of the improbable with an intense seriousness that would have been laughable six hours before. But I did not laugh.
"The best thing we can do," he continued, "is for you to stay here till twelve o'clock. We'll go upstairs and smoke; it may be cooler inside."
To my surprise I agreed.



We are sitting in a long, low room beneath the eaves. Atkinson has sent his wife to bed. He himself is busy sharpening some tools at a little oilstone, smoking one of my cigars the while.
The air seems charged with thunder. I am writing this at a shaky table before the open window. The leg is cracked, and Atkinson, who seems a handy man with his tools, is going to mend it as soon as he has finished putting an edge on his chisel.
It is after eleven now. I shall be gone in less than an hour.
But the heat is stifling.
It is enough to send a man mad.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

August 20th, 190-. I have had what I believe to be the most remarkable day in my life, and while the events are still fresh in my mind, I wish to put them down on paper as clearly as possible.Let me say at the outset that my name is James Clarence Withencroft.I am forty years old, in perfect health, never having known a day's illness.By profession I am an artist, not a very successful one, but I earn enough money by my black-and-white work to satisfy my necessary wants.My only near relative, a sister, died five years ago, so that I am independent.I take breakfasted this morning at nine, and after glancing through the morning paper I lighted my pipe and proceeded to let my mind wander in the hope that I might chance upon some subject for my pencil.The room, though door and windows were open, was oppressively hot, and I had just made up my mind that the coolest and most comfortable place in the neighbourhood would be the deep end of the public swimming bath, when the idea came.I began to draw. So intent was I on my work that I left my lunch untouched, only stopping work when the clock of St. Jude's struck four.The final result, for a hurried sketch, was, I felt sure, the best thing I had done.ก็พบว่าอาชญากรในท่าทันทีหลังจากผู้พิพากษาที่มีการออกเสียงประโยค คนไขมัน - ไขมันไปได้ เนื้อแขวนในม้วนเกี่ยวกับคางของเขา ผ้าเป็นรอยย่นคอของเขาใหญ่ stumpy นั้น เขา shaven สะอาด (บางทีผมควรบอกว่า ไม่กี่วันก่อนที่เขาต้องการสะอาด shaven) และหัวล้านเกือบ เขายืนอยู่ในท่า เขานิ้วสั้น ป้ำ ๆ clasping รถไฟ มองตรงหน้าเขา ความรู้สึกที่เขาสีหน้าไม่สยองขวัญ ณยุบสุด เต็มหนึ่งมากมีดูเหมือนอะไรในคนที่แข็งแรงเพียงพอที่รักษาที่ภูเขาของเนื้อยกร่าง และไม่ มีเหตุผลที่ค่อนข้างรู้ อยู่ในกระเป๋าของฉัน แล้ว ด้วยความรู้สึกที่หายากของความสุขที่ให้ความรู้เป็นสิ่งที่ดีดีทำ ฉันจากบ้านฉันเชื่อว่า ฉันตั้งออก ด้วยความคิดของการเรียกตาม Trenton สำหรับผมจำได้ว่า เดินไปตามถนนลิทตัน และเลี้ยวขวาตามถนน Gilchrist ที่ด้านล่างของเขาได้ซึ่งคนที่ทำงานบนรถรางบรรทัดใหม่จากไป แล้วเท่านั้น recollections vaguest ของที่ฉันไป สิ่งหนึ่งที่ผมใส่เต็มร้อนมาก ที่มาจากถนนยางมะตอยฝุ่นเป็นคลื่นเห็นได้ชัดเกือบ ฉันปรารถนาสำหรับฟ้าร้องสัญญาธนาคารดีของเมฆสีทองที่แขวนต่ำกว่าฟ้าตะวันตกฉันต้องมีเดินห้า หรือหกไมล์ เมื่อเด็กเล็ก roused ฉันจากฉันสบาย โดยขอเวลาIt was twenty minutes to seven.When he left me I began to take stock of my bearings. I found myself standing before a gate that led into a yard bordered by a strip of thirsty earth, where there were flowers, purple stock and scarlet geranium. Above the entrance was a board with the inscription --CHS. ATKINSON, MONUMENTAL MASONWORKER IN ENGLISH AND ITALIAN MARBLESFrom the yard itself came a cheery whistle, the noise of hammer blows, and the cold sound of steel meeting stone.A sudden impulse made me enter.A man was sitting with his back towards me, busy at work on a slab of curiously veined marble. He turned round as he heard my steps and I stopped short.It was the man I had been drawing, whose portrait lay in my pocket.He sat there, huge and elephantine, the sweat pouring from his scalp, which he wiped with a red silk handkerchief. But though the face was the same, the expression was absolutely different.He greeted me smiling, as if we were old friends, and shook my hand.I apologised for my intrusion."Everything is hot and glary outside," I said. "This seems an oasis in the wilderness.""I don't know about the oasis," he replied, "but it certainly is hot, as hot as hell. Take a seat, sir!"He pointed to the end of the gravestone on which he was at work, and I sat down."That's a beautiful piece of stone you've got hold of," I said.He shook his head. "In a way it is," he answered; "the surface here is as fine as anything you could wish, but there's a big flaw at the back, though I don't expect you'd ever notice it. I could never make really a good job of a bit of marble like that. It would be all right in the summer like this; it wouldn't mind the blasted heat. But wait till the winter comes. There's nothing quite like frost to find out the weak points in stone.""Then what's it for?" I asked.
The man burst out laughing.
"You'd hardly believe me if I was to tell you it's for an exhibition, but it's the truth. Artists have exhibitions: so do grocers and butchers; we have them too. All the latest little things in headstones, you know."
He went on to talk of marbles, which sort best withstood wind and rain, and which were easiest to work; then of his garden and a new sort of carnation he had bought. At the end of every other minute he would drop his tools, wipe the shining head, and curse the heat.
I said little, for I felt uneasy. There was something unnatural, uncanny, in meeting this man.
I tried at first to persuade myself that I had seen him before, that his face, unknown to me, had found a place in some out-of-the-way corner of my memory, but I knew that I was practicing little more than a plausible piece of self-deception.
Mr. Atkinson finished his work, spat on the ground, and got up with a sigh of relief.
"There! what do you think of that?" he said, with an air of evident pride.
The inscription which I read for the first time was this --


SACRED TO THE MEMORY
OF
JAMES CLARENCE WITHENCROFT.
BORN JAN. 18TH, 1860.
HE PASSED AWAY VERY SUDDENLY
ON AUGUST 20TH, 190-
"In the midst of life we are in death."
For some time I sat in silence. Then a cold shudder ran down my spine. I asked him where he had seen the name.
"Oh, I didn't see it anywhere," replied Mr. Atkinson. "I wanted some name, and I put down the first that came into my head. Why do you want to know?"
"It's a strange coincidence, but it happens to be mine."
He gave a long, low whistle.
"And the dates?"
"I can only answer for one of them, and that's correct."
"It's a rum go!" he said.
But he knew less than I did. I told him of my morning's work. I took the sketch from my pocket and showed it to him. As he looked, the expression of his face altered until it became more and more like that of the man I had drawn.
"And it was only the day before yesterday," he said, "that I told Maria there were no such things as ghosts!"
Neither of us had seen a ghost, but I knew what he meant.
"You probably heard my name, " I said.
"And you must have seen me somewhere and have forgotten it! Were you at Clacton-on-Sea last July?"
I had never been to Clacton in my life. We were silent for some time. We were both looking at the same thing, the two dates on the gravestone, and one was right.
"Come inside and have some supper," said Mr. Atkinson.
His wife is a cheerful little woman, with the flaky red cheeks of the country-bred. Her husband introduced me as a friend of his who was an artist. The result was unfortunate, for after the sardines and watercress had been removed, she brought me out a Dore Bible, and I had to sit and express my admiration for nearly half an hour.
I went outside, and found Atkinson sitting on the gravestone smoking.
We resumed the conversation at the point we had left off.
"You must excuse my asking," I said, "but do you know of anything you've done for which you could be put on trial?"
He shook his head.
"I'm not a bankrupt, the business is prosperous enough. Three years ago I gave turkeys to some of the guardians at Christmas, but that's all I can think of. And they were small ones, too," he added as an afterthought.
He got up, fetched a can from the porch, and began to water the flowers. "Twice a day regular in the hot weather," he said, "and then the heat sometimes gets the better fo the delicate ones. And ferns, good Lord! they could never stand it. Where do you live?"
I told him my address. It would take an hour's quick walk to get back home.
"It's like this," he said, "We'll look at the matter straight. If you go back home to-night, you take your chance of accidents. A cart may run you over, and there's always banana skins and orange peel, to say nothing of falling ladders."
He spoke of the improbable with an intense seriousness that would have been laughable six hours before. But I did not laugh.
"The best thing we can do," he continued, "is for you to stay here till twelve o'clock. We'll go upstairs and smoke; it may be cooler inside."
To my surprise I agreed.



We are sitting in a long, low room beneath the eaves. Atkinson has sent his wife to bed. He himself is busy sharpening some tools at a little oilstone, smoking one of my cigars the while.
The air seems charged with thunder. I am writing this at a shaky table before the open window. The leg is cracked, and Atkinson, who seems a handy man with his tools, is going to mend it as soon as he has finished putting an edge on his chisel.
It is after eleven now. I shall be gone in less than an hour.
But the heat is stifling.
It is enough to send a man mad.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิงหาคม 20, 190- ฉันมีสิ่งที่ผมเชื่อว่าจะเป็นวันที่น่าทึ่งที่สุดในชีวิตของฉันและในขณะที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังคงสดในใจของฉันฉันต้องการที่จะนำพวกเขาลงบนกระดาษเป็นอย่างชัดเจนที่สุด.
ผมขอบอกในตอนแรกว่าชื่อของฉันคือ เจมส์คลาเรนซ์ Withencroft.
ผมสี่สิบปีในการดูแลสุขภาพที่สมบูรณ์แบบไม่เคยเป็นที่รู้จักในการเจ็บป่วยของวัน.
โดยอาชีพผมเป็นศิลปินไม่ได้เป็นหนึ่งที่ประสบความสำเร็จมาก แต่ฉันได้รับเงินเพียงพอจากการทำงานสีดำและสีขาวของฉันที่จะตอบสนองความต้องการของฉัน จำเป็นต้องการ.
ของฉันเท่านั้นที่อยู่ใกล้ญาติน้องสาวตายห้าปีที่ผ่านมาเพื่อให้ผมเป็นอิสระ.
ฉันใช้เวลา breakfasted เช้าวันนี้ที่เก้าและหลังจาก glancing ผ่านกระดาษตอนเช้าผมได้ลงท่อของฉันและดำเนินการต่อไปให้ใจหลงของฉันใน หวังว่าผมอาจจะมีโอกาสในเรื่องบางอย่างสำหรับดินสอฉัน.
ห้อง แต่ประตูและหน้าต่างที่เปิดเป็นร้อนกดขี่และฉันได้ทำเพียงแค่ขึ้นใจของฉันว่าสถานที่ที่ยอดเยี่ยมและสะดวกสบายมากที่สุดในพื้นที่ใกล้เคียงจะเป็นปลายลึกของ อาบน้ำว่ายน้ำสาธารณะเมื่อความคิดที่มา.
ฉันเริ่มที่จะวาด เจตนาดังนั้นผมในการทำงานของฉันที่ฉันออกจากอาหารกลางวันของฉันแตะต้องเพียงการหยุดการทำงานเมื่อนาฬิกาเซนต์จูดหลงสี่. the
ผลสุดท้ายสำหรับร่างรีบถูกผมรู้สึกมั่นใจว่าสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมเคยทำมา.
มัน แสดงให้เห็นความผิดทางอาญาในท่าเรือทันทีหลังจากที่ผู้พิพากษาได้ประโยคเด่นชัด ชายคนนั้นมีไขมัน - ไขมันมหาศาล เนื้อแขวนอยู่ในม้วนเกี่ยวกับคางของเขา; มันเป็นรอยพับขนาดใหญ่ของเขาคออ้วนเตี้ย เขาเป็นคนที่เกลี้ยงเกลาสะอาด (บางทีผมควรจะพูดไม่กี่วันก่อนที่เขาจะต้องได้รับการทำความสะอาดเกลี้ยงเกลา) และเกือบหัวล้าน เขายืนอยู่ในท่าเรือสั้นของเขาเงอะงะนิ้วมือกุมรถไฟที่กำลังมองตรงหน้าเขา ความรู้สึกว่าการแสดงออกของเขาถ่ายทอดเป็นไม่มากอย่างใดอย่างหนึ่งของหนังสยองขวัญเป็นของที่สุดการล่มสลายแน่นอน.
ดูเหมือนไม่มีอะไรในมนุษย์ที่แข็งแกร่งพอที่จะรักษาภูเขาของเนื้อหนังนั้น.
ฉันรีดขึ้นร่างและไม่มีค่อนข้างรู้ว่าทำไมวางไว้ใน กระเป๋าของฉัน แล้วด้วยความรู้สึกที่หายากของความสุขซึ่งความรู้ในสิ่งที่ดีทำดีให้ผมออกจากบ้าน.
ผมเชื่อว่าผมตั้งออกมาพร้อมกับความคิดของการเรียกร้องเทรนตันสำหรับผมจำได้ว่าเดินไปตามลิตตันถนนและเปลี่ยนไปทางขวาพร้อม กิลคริสต์ถนนที่ด้านล่างของเนินเขาที่ผู้ชายที่เป็นที่ทำงานบนรถรางสายใหม่.
จากนั้นเป็นต้นมาฉันมีเพียงความทรงจำ vaguest ของการที่ผมไป สิ่งหนึ่งที่ผมเป็นคนที่ใส่ใจอย่างเต็มที่เป็นความร้อนอันยิ่งใหญ่ที่ขึ้นมาจากทางเดินเต็มไปด้วยฝุ่นยางมะตอยเป็นคลื่นที่เห็นได้ชัดเกือบ ฉันอยากให้ฟ้าร้องสัญญาโดยธนาคารที่ดีของเมฆสีทองแดงที่แขวนอยู่ต่ำลงไปบนท้องฟ้าทางทิศตะวันตก.
ฉันต้องได้เดินห้าหรือหกไมล์เมื่อเด็กผู้ชายตัวเล็กปลุกฉันจากภวังค์ของฉันโดยขอเวลา.
มันเป็นยี่สิบนาที เจ็ด.
เมื่อเขาทิ้งฉันฉันเริ่มที่จะนำหุ้นของแบริ่งของฉัน ฉันพบตัวเองยืนอยู่หน้าประตูที่นำเข้าไปในสนามที่ล้อมรอบด้วยแถบของโลกกระหายน้ำซึ่งมีดอกไม้สีม่วงและหุ้นพืชไม้ดอกจำพวกสีแดงเข้ม เหนือประตูทางเข้าเป็นคณะกรรมการที่มีจารึก - CHS แอตกินสัน MONUMENTAL MASON WORKER ภาษาอังกฤษและหินอ่อนอิตาลีจากบ้านตัวเองมานกหวีดชื่นบานเสียงของพัดค้อนและเสียงที่หนาวเย็นของหินเหล็กประชุม. แรงกระตุ้นอย่างฉับพลันทำให้ฉันใส่. ชายคนหนึ่งนั่งอยู่กับเขากลับมาหาผม ไม่ว่างที่ทำงานในพื้นหินอ่อนเส้นเลือดอยากรู้อยากเห็น เขาหันไปรอบ ๆ ในขณะที่เขาได้ยินขั้นตอนของฉันและฉันหยุดสั้น ๆ . มันเป็นคนที่ฉันได้รับการวาดภาพที่มีภาพอยู่ในกระเป๋าของฉัน. เขานั่งมีขนาดใหญ่และช้างที่เหงื่อไหลจากหนังศีรษะของเขาซึ่งเขาเช็ดด้วยสีแดง ผ้าเช็ดหน้าผ้าไหม แต่แม้ว่าใบหน้าได้เหมือนกันการแสดงออกที่แตกต่างกันอย่างแน่นอน. เขาทักทายผมยิ้มเช่นถ้าเราเป็นเพื่อนเก่าและจับมือฉัน. ฉันขอโทษสำหรับการบุกรุกของฉัน. "ทุกอย่างที่มีอากาศร้อนและ Glary นอก" ผมพูด "นี้ดูเหมือนว่าโอเอซิสในถิ่นทุรกันดารที่." "ผมไม่ทราบเกี่ยวกับโอเอซิส" เขาตอบว่า "แต่แน่นอนร้อนเป็นร้อนเป็นนรก. ใช้ที่นั่งครับ!" เขาชี้ไปที่ปลาย ป้ายหลุมศพที่เขาเป็นที่ทำงานและฉันนั่งลง. "นั่นเป็นชิ้นสวยงามของหินที่คุณได้ถือของ" ฉันกล่าว. เขาส่ายหัว "ในทางที่มันเป็น" เขาตอบ; "พื้นผิวที่นี่จะเป็นที่ดีเป็นสิ่งที่คุณอาจต้องการ แต่มีข้อบกพร่องขนาดใหญ่ที่ด้านหลัง แต่ผมไม่ได้คาดหวังว่าคุณเคยแจ้งให้ทราบว่า. ผมไม่เคยทำจริงๆงานที่ดีของบิตของหินอ่อนเช่นนั้น . มันจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องในช่วงฤดูร้อนเช่นนี้มันจะไม่คิดความร้อนทำลาย แต่รอจนถึงฤดูหนาวมาไม่มีอะไรที่ค่อนข้างชอบน้ำค้างแข็งที่จะหาจุดที่อ่อนแอในหิน "..." แล้วสิ่งที่มันสำหรับ? " ฉันถาม. ผู้ชายคนนั้นระเบิดเสียงหัวเราะออก. "คุณจะแทบจะไม่เชื่อผมถ้าผมจะบอกคุณจะเป็นสำหรับการจัดนิทรรศการ แต่มันก็เป็นความจริงศิลปินมีการจัดนิทรรศการ.. เพื่อทำของชำและเนื้อเรามีพวกเขามากเกินไปทั้งหมดล่าสุด สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ในจารึกคุณรู้ ". เขาก็จะพูดคุยของหินอ่อนซึ่งการจัดเรียงลมที่ดีที่สุดและทนฝนและซึ่งเป็นที่ง่ายที่สุดในการทำงาน แล้วสวนของเขาและการจัดเรียงใหม่ของดอกคาร์เนชั่นเขาซื้อ ในตอนท้ายของทุกนาทีอื่น ๆ เขาจะวางเครื่องมือของเขาเช็ดหัวส่องแสงและสาปแช่งความร้อน. ผมบอกว่าเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับผมก็รู้สึกไม่สบายใจ มีบางอย่างที่แปลกประหลาดเป็นลึกลับในการประชุมผู้ชายคนนี้. ฉันพยายามครั้งแรกที่จะชักชวนให้กับตัวเองว่าผมเคยเห็นเขามาก่อนที่ใบหน้าของเขาที่ไม่รู้จักกับผมได้พบสถานที่ในบางส่วนออกของทางมุมของฉัน หน่วยความจำ แต่ฉันรู้ว่าฉันได้รับการฝึกน้อยกว่าชิ้นที่เป็นไปได้ของการหลอกลวงตัวเอง. นาย แอตกินสันเสร็จสิ้นการทำงานของเขาถ่มน้ำลายลงบนพื้นดินและลุกขึ้นพร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก. "มี! สิ่งที่คุณคิดว่า?" เขากล่าวว่ามีอากาศของความภาคภูมิใจที่เห็นได้ชัด. จารึกซึ่งผมอ่านเป็นครั้งแรกที่ได้นี้ - ศักดิ์สิทธิ์ในหน่วยความจำของ. JAMES CLARENCE WITHENCROFT เกิด ม.ค. 18TH, 1860 เขาได้ผ่านไปอย่างกระทันหันเมื่อวันที่ 20 190- "ในท่ามกลางของชีวิตเราอยู่ในความตาย." ในขณะที่ผมนั่งอยู่ในความเงียบบาง แล้วตัวสั่นเย็นวิ่งลงกระดูกสันหลังของฉัน ฉันถามเขาที่เขาได้เห็นชื่อ. "โอ้ฉันไม่เห็นมันทุกที่" นายแอตกินสันตอบ "ผมอยากชื่อบางส่วนและฉันใส่ลงเป็นครั้งแรกที่เข้ามาในหัวของฉัน. ทำไมคุณต้องการที่จะรู้?" "มันเป็นเรื่องบังเอิญที่แปลก แต่มันเกิดขึ้นมาเป็นของฉัน." เขาให้นานนกหวีดต่ำ. "และ วันที่? "" ฉันเท่านั้นที่สามารถตอบหนึ่งของพวกเขาและที่ถูกต้อง. "" มันเป็นเหล้ารัมไป! " เขากล่าวว่า. แต่เขารู้น้อยกว่าผม ผมบอกเขาว่าตอนเช้าของการทำงานของฉัน ผมเอาร่างออกมาจากกระเป๋าของฉันและแสดงให้เขา ขณะที่เขามองการแสดงออกของใบหน้าของเขาเปลี่ยนแปลงจนกลายเป็นมากขึ้นเช่นนั้นของคนที่ฉันได้วาด. "และมันก็เป็นเพียงวันก่อนเมื่อวานนี้" เขากล่าวว่า "ที่ผมบอกมาเรียไม่มีสิ่งต่างๆเช่น ผี! "ทั้งที่เราเคยเห็นผีแต่ผมรู้ว่าสิ่งที่เขาหมาย." คุณอาจจะได้ยินชื่อของฉัน "ฉันกล่าวว่า." และคุณต้องได้เห็นฉันอยู่ที่ไหนสักแห่งและลืมมัน! คุณเป็นที่ Clacton-on-Sea เดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา? "ผมไม่เคยไปล็กในชีวิตของฉัน เรามีความเงียบบางครั้ง เราทั้งสองคนมองไปที่สิ่งเดียวกันทั้งสองวันที่ลงบนป้ายหลุมศพและเป็นหนึ่งที่ถูกต้อง. "มาภายในและมีอาหารมื้อเย็นบางอย่าง" นายแอตกินสัน. กล่าวว่าภรรยาของเขาเป็นผู้หญิงที่ร่าเริงเล็กๆ น้อย ๆ กับแก้มสีแดงเป็นขุยของ ประเทศพันธุ์ สามีของเธอแนะนำฉันเป็นเพื่อนของผู้ที่เขาเป็นศิลปิน ผลที่ได้คือโชคร้ายหลังจากซาร์ดีนและแพงพวยถูกถอดออกเธอพาฉันออกพระคัมภีร์ Dore และฉันต้องนั่งและแสดงความชื่นชมของฉันเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง. ผมออกไปข้างนอกและพบแอตกินสันนั่งอยู่บนหลุมศพสูบบุหรี่ . เรากลับมาสนทนาที่จุดที่เราได้ทิ้งไป. "คุณต้องถามแก้ตัวของฉัน" ฉันกล่าวว่า "แต่คุณรู้สิ่งที่คุณได้ทำที่คุณอาจจะใส่ในการพิจารณาคดี?" เขาส่ายหัว"ผมไม่ได้เป็นบุคคลล้มละลายธุรกิจที่มีความเจริญรุ่งเรืองมากพอ. สามปีที่ผ่านมาผมให้ไก่งวงกับบางส่วนของผู้ปกครองในวันคริสต์มาส แต่นั่นคือทั้งหมดที่ฉันสามารถคิด. และพวกเขาถูกคนเล็กเกินไป" เขากล่าวเสริมเป็นภายหลัง . เขาลุกขึ้นเรียกกระป๋องจากระเบียงและเริ่มที่จะรดน้ำดอกไม้ "ครั้งที่สองวันที่ประจำในสภาพอากาศร้อน" เขากล่าว "และจากนั้นความร้อนบางครั้งได้รับที่ดีกว่าสำหรับคนที่ละเอียดอ่อน. และเฟิร์นดีพระเจ้า! พวกเขาไม่เคยสามารถยืนได้. คุณจะอยู่ที่ไหนอยู่?" ผมบอกเขาว่าฉัน ที่อยู่ มันจะใช้เวลาเดินอย่างรวดเร็วของชั่วโมงที่จะได้รับกลับบ้าน. "มันเป็นเช่นนี้" เขากล่าวว่า "เราจะดูที่เรื่องตรง. ถ้าคุณไปกลับบ้านไปคืนที่คุณจะใช้โอกาสของการเกิดอุบัติเหตุ. รถเข็นอาจ เรียกคุณมากกว่าและมีเสมอกินกล้วยและเปลือกส้มจะพูดอะไรของบันไดที่ลดลง. "เขาพูดถึงความน่าจะเป็นไปด้วยความจริงจังที่รุนแรงที่จะได้รับบ้องแบ๊วหกชั่วโมงก่อน แต่ผมไม่ได้หัวเราะ. "สิ่งที่ดีที่สุดที่เราสามารถทำได้" เขากล่าวต่อว่า "สำหรับคุณที่จะอยู่ที่นี่จนถึงสิบสองนาฬิกาเราจะไปชั้นบนและควัน. มันอาจจะเย็นภายใน." ที่แปลกใจของฉันฉัน ตกลงกัน. เรากำลังนั่งอยู่ในความยาวห้องพักต่ำภายใต้ชายคาบ้าน แอตกินสันได้ส่งภรรยาของเขาไปที่เตียง ตัวเขาเองไม่ว่างเหลาเครื่องมือบางอย่างที่ oilstone น้อยสูบบุหรี่ซิการ์หนึ่งของฉันในขณะที่. อากาศดูเหมือนว่าเรียกเก็บเงินกับฟ้าร้อง ผมเขียนนี้ที่โต๊ะก่อนที่จะสั่นคลอนหน้าต่างเปิด ขาจะแตกและแอตกินสันที่ดูเหมือนว่าเป็นคนที่มีประโยชน์กับเครื่องมือของเขาเป็นไปซ่อมมันทันทีที่เขาได้เสร็จสิ้นการวางบนขอบสิ่วของเขา. มันเป็นหลังจากที่สิบเอ็ดในขณะนี้ ฉันจะหายไปในเวลาน้อยกว่าหนึ่งชั่วโมง. แต่ความร้อนจะยับยั้ง. มันก็เพียงพอที่จะส่งบ้าผู้ชายคนหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิงหาคม 20 , 190 - . ฉันมีสิ่งที่ฉันเชื่อว่าเป็นวันที่ประหลาดที่สุดในชีวิตของฉันและในขณะที่เหตุการณ์ยังคงสดในจิตใจของฉัน ฉันต้องการที่จะใส่มันลงบนกระดาษอย่างชัดเจนที่สุด
บอกเริ่มแรก ผมชื่อเจมส์ แคลเรนซ์ วิเธนครอฟต์ .
ผมอายุสี่สิบ สมบูรณ์แบบ สุขภาพ ไม่เคยเจ็บไม่เคยป่วยหนึ่งวัน
โดยอาชีพผมเป็นศิลปิน ไม่ใช่ที่ประสบความสำเร็จมากคนหนึ่งแต่ฉันได้รับเงินของฉันทำงานเพื่อตอบสนองความต้องการขาวของฉัน .
ของฉันเท่านั้น ใกล้ญาติ น้องสาว ตายเมื่อห้าปีก่อน ผมเป็นอิสระ ผมใช้ breakfasted
เมื่อเช้าตอนเก้าโมง หลังจาก glancing ผ่านกระดาษเช้าผมลงท่อของฉันและก็วางใจใน หวังว่าฉันอาจโอกาสเมื่อบางเรื่องดินสอ
ห้องแม้ว่าประตูและหน้าต่างถูกเปิด ถูกกดขี่ร้อน และผมก็ตัดสินใจว่าสถานที่ที่เด็ดสุด และสะดวกสบายที่สุดในย่านจะลึกที่สุดของสระว่ายน้ำสาธารณะ เมื่อความคิดมา .
ผมเริ่มวาด ดังนั้น เจตนาผมงานของผมที่ผมทิ้งอาหารกลางวันของฉันแตะต้องเพียงหยุดทำงานเมื่อนาฬิกาของ เซนต์ จูด หลง 4 .
ผลขั้นสุดท้ายสำหรับร่าง แล้วก็คือ ผมรู้สึกว่า สิ่งที่ดีที่สุดที่ผมได้ทำ .
พบอาชญากรในท่าเรือทันทีหลังจากที่ผู้พิพากษาได้อ่านคำตัดสิน ชายร่างอ้วนมั่กขั้ก เนื้อแขวนในม้วนกับคางของเขา มันยับคอตอไม้ขนาดใหญ่ของเขา . เขาโล้นที่สะอาด ( อาจจะพูดได้ว่าไม่กี่วันก่อนที่เขาจะต้องถูกโกนสะอาด ) และหัวล้านเกือบ เขายืนอยู่ในคอกของเขาสั้น ซุ่มซ่าม มือกระชากรถไฟมองตรงไปเบื้องหน้า ความรู้สึกที่เขาแสดงออกถึงไม่ได้มากที่สุดของความน่ากลัวเป็นสัมบูรณ์ยุบ .
ดูเหมือนไม่มีอะไรในผู้ชายที่แข็งแรงพอที่จะสร้างภูเขาเลากานั้น .
ผมรีดขึ้นรูปและไม่มีค่อนข้างรู้ว่าทำไมวางไว้ในกระเป๋าแล้วกับความรู้สึกที่หายากของความสุขซึ่งความรู้เป็นสิ่งดีดีให้ฉันออกจากบ้าน .
ฉันเชื่อว่าฉันออกไปกับความคิดของการเรียกเมื่อเทรนตัน , ผมจำได้ว่าเดินตามถนนลิตตัน แล้วเลี้ยวขวาไปตามถนนกิลคริสต์ที่ด้านล่างของเนินเขาที่ผู้ชายที่ ทำงานบนรถรางสายใหม่
.จาก นั้นเป็นต้นมา ผมได้แต่ vaguest recollections ของหนูไปไหน สิ่งหนึ่งที่ผมมีสติก็ร้อนแย่ ที่ขึ้นมาจากพื้นฟุตบาทยางมะตอยเป็นคลื่นเกือบชัดเจน ฉันเฝ้ารอฟ้าร้องสัญญาโดยธนาคารที่ดีของทองแดง สีเมฆที่ครึ้มต่ำเหนือท้องฟ้าตะวันตก .
ฉันต้องเดินห้า หรือหกไมล์เมื่อเป็นเด็กเล็กปลุกฉันจากภวังค์ด้วยการถามเวลา .
มันเป็นยี่สิบนาที 7 .
ตอนที่เขาทิ้งฉันไป ฉันเริ่มที่จะใช้สต็อกของลูกปืนของผม ฉันพบตัวเองยืนอยู่หน้าประตูที่นำไปยังลานล้อมรอบด้วยแถบของโลกกระหาย ที่ไหนมีดอกไม้สีม่วงและสีแดงเข้มจำพวกหุ้น . เหนือประตูมีป้ายจารึก --

CHS . แอตกินสัน , อนุสาวรีย์เมสัน
คนงานในภาษาอังกฤษและอิตาลีหินอ่อน

จากบ้านตัวเองมาเป็น นกหวีด ยิ้มแย้มแจ่มใส เสียงพัดค้อนและเย็นเสียงหิน ประชุมเหล็ก เป็นแรงกระตุ้นให้ฉันป้อนทันที
.
ผู้ชายนั่งหันหลังมาทางฉัน ยุ่งอยู่กับงานบนพื้นของซอกแซก veined หินอ่อน เขาหันมองไปรอบๆ เขาได้ยินเสียงเดินของฉันและฉันหยุดสั้น ๆ .
มันเป็นผู้ชายที่ฉันเพิ่งวาดที่มีภาพวางในกระเป๋า
เขานั่งมีขนาดใหญ่ และมหา เหงื่อที่ไหลจากศีรษะของเขา ซึ่งเขาเช็ดด้วยผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมสีแดง แต่แม้จะเป็นใบหน้าเดียวกัน การแสดงออกที่แตกต่างกันแน่นอน .
เขาทักทายฉันยิ้ม เหมือนเราเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ และจับมือผม ผมก็ขอโทษสำหรับการบุกรุกของฉัน
.
" ข้างนอกมันร้อนจ้าไปหมดครับ " ผมพูด" นี้ดูเหมือนว่าโอเอซิสในถิ่นทุรกันดาร "
" ฉันไม่ทราบเกี่ยวกับโอเอซิส " เขาตอบ " แต่มันก็ร้อน ร้อนเหมือนอยู่ในนรก นั่งก่อนครับ "
เขาชี้ไปที่จุดสิ้นสุดของป้ายหลุมศพที่เขาไปทำงาน ผมจึงนั่งลง .
" นั่นเป็นชิ้นสวยงามของศิลาที่คุณได้ถือของ , " ผมกล่าว .
เขาส่ายหัวของเขา " . ในลักษณะเป็น " เขาตอบ " พื้นผิวนี้เป็นดีเป็นสิ่งที่คุณอาจต้องการแต่มันมีข้อเสียใหญ่ที่หลัง แต่ผมไม่คิดว่าคุณจะเคยสังเกตเห็นมัน ผมไม่เคยทำจริงๆงานที่ดีของบิตของหินอ่อนแบบนี้ มันคงจะตกลงในฤดูร้อนอย่างนี้ มันคงไม่คิดระเบิดความร้อน แต่รอจนถึงหน้าหนาว ไม่มีอะไรที่ค่อนข้างชอบฟรอสต์ เพื่อหาจุดที่อ่อนแอในหิน "
" แล้วนี่มันอะไรกัน ? " ฉันถาม คนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาได้

." คุณคงไม่เชื่อแน่ถ้าฉันบอกคุณมันเพื่อโชว์ แต่มันคือความจริง ศิลปินมีการจัดนิทรรศการ : งั้น grocers และคนขาย เราก็มีกับเขาเหมือนกัน ทั้งหมดล่าสุดสิ่งเล็ก ๆน้อย ๆใน headstones , คุณรู้ว่า . "
เขาเดินไปพูดคุยของหินอ่อนเรียงที่ทนต่อลมและฝน และที่ง่ายที่สุด จากนั้นก็สวนของเขาและการจัดเรียงใหม่ของคาร์เนชั่นที่เพิ่งซื้อมาในตอนท้ายของทุก ๆ นาทีก็วางเครื่องมือของเขา เช็ดหัวส่องแสงและสาปแช่งความร้อน .
ผมพูดบ้าง ผมรู้สึกไม่สบายใจ มีบางอย่างผิดปกตินะ พิลึก , พบกับชายคนนี้
ฉันพยายามที่แรกที่จะโน้มน้าวตัวเองว่า เคยเห็นเขามาก่อนที่ใบหน้าของเขา , ที่ฉันได้พบสถานที่ในบางส่วนออกไป มุมของความทรงจำแต่ฉันรู้ว่าฉันกำลังฝึกมากกว่าชิ้นที่น่าเชื่อถือของการหลอกลวงตนเอง
นายแอตกินสันเสร็จงาน ถ่มน้ำลายลงพื้น แล้วลุกขึ้นถอนหายใจโล่งอก .
" มี คุณคิดว่ายังไง ? " เขาพูดด้วยท่าทางชัดเจนความภาคภูมิใจ .
จารึกซึ่งผมอ่านครั้งแรกนี่ . . .




เพื่อความศักดิ์สิทธิ์ของเจมส์ คลาเรนซ์ วิเธนครอฟต์ .

เกิดมกราคม 18 , 1860เขาเสียชีวิตกระทันหัน
20 สิงหาคม , 190 -
" ในท่ามกลางของชีวิตเราตาย "
บางเวลาฉันนั่งอยู่ในความเงียบ แล้วรู้สึกเย็นวาบไปถึงไขสันหลัง ฉันถามเขาว่าเขาได้เห็นชื่อ .
" โอ้ ฉันไม่เห็นมันทุกที่ ' นายแอตกินสัน " ผมต้องการชื่อ และผมใส่ลงไปในครั้งแรกที่เข้ามาในหัวของฉัน คุณจะรู้ไปทำไม ? "
" มันบังเอิญแต่มันเกิดขึ้นกับผม "
เขาให้ยาวต่ำนกหวีด .
" และวันที่ ?
" ฉันเท่านั้นที่สามารถตอบในหนึ่งของพวกเขาและถูกต้อง "
" นี่มันเหล้ารัมไป ! " เขาบอกว่า เขารู้จัก
แต่น้อยลงกว่าที่ฉันทำ ฉันบอกเขาว่า ในตอนเช้าของฉันทำงาน ผมเอารูปจากกระเป๋าของฉันและให้เขา เขาดู การแสดงออกของใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป จนมันกลายเป็นมากขึ้นเช่นที่ของผู้ชายที่ฉันได้วาด .
" และมันเป็นเพียงเมื่อวานก่อน " เขากล่าวว่า " อย่างที่ผมบอก มาเรีย ไม่มีสิ่งดังกล่าวเป็นผี !
เราก็เคยเห็นผี แต่ฉันรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร .
" คุณอาจจะเคยได้ยินชื่อของฉัน , " ผมกล่าว .
" และคุณต้องเห็นผมที่ไหน และลืมมัน นาย clacton ทางทะเลในเดือนกรกฎาคม ?
ผมไม่เคยไป clacton ในชีวิตของฉัน เราเงียบกันไปครู่หนึ่งเราทั้งสองมองสิ่งเดียวกัน สองวันบนป้ายหลุมศพ และหนึ่งถูก .
" เข้ามาข้างในและมีอาหารค่ำ , " กล่าวว่า นายคิน .
ภรรยาของเขาเป็นหญิงน้อยร่าเริง แก้มแดงเป็นประเทศพันธุ์ . สามีแนะนำว่าผมเป็นเพื่อนที่เป็นศิลปิน ผลที่ได้คือความโชคร้าย หลังจากที่ปลาซาร์ดีนและแพงพวยถูกเอาออกเธอพาฉันออก / คัมภีร์ และฉันก็ต้องนั่ง และแสดงความชื่นชมของฉันเกือบครึ่งชั่วโมง
ฉันเดินออกไปนอกบ้าน พบคินนั่งสูบบุหรี่อยู่บนหินป้ายหลุมศพ
เรากลับมาคุยกันในประเด็นที่เราซ้ายปิด .
" คุณต้องขอโทษฉันถาม " ผมพูด " แต่ คุณรู้ว่าสิ่งที่คุณทำ ที่คุณอาจจะใส่ในการทดลอง ?

" เขาส่ายหน้า ผมไม่ได้เป็นบุคคลล้มละลายธุรกิจเจริญรุ่งเรืองนั่นเอง เมื่อสามปีที่แล้วผมให้ไก่งวงบางส่วนของผู้ปกครองในช่วงคริสต์มาส แต่นั่นคือทั้งหมดที่ฉันสามารถคิด และพวกเขาที่เล็กเกินไป " เขาเพิ่มเป็นภายหลัง .
เขาลุกขึ้นยืน ฉวยได้จากระเบียงมารดน้ำต้นไม้ . สองวันปกติในสภาพอากาศที่ร้อน " เขากล่าว " และจากนั้นความร้อนบางครั้งได้รับดีกว่าสำหรับคนที่อ่อนแอ และ เฟินพระเจ้า ! พวกเขาไม่อาจทนได้ คุณอาศัยอยู่ที่ไหน ? "
ผมบอกที่อยู่ไป คงต้องเดินเร็ว 1 ชั่วโมงเพื่อกลับบ้าน
" มันเป็นอย่างนี้ " เขากล่าว " เราต้องมองขึ้นตรง ถ้าคุณกลับไปบ้านคืนนั้น คุณใช้โอกาสของการเกิดอุบัติเหตุ รถเข็นอาจเรียกคุณมากกว่า และมักจะมีเปลือกกล้วยและเปลือกส้ม ไม่มีอะไรจะพูด "
บันไดล้มเขาพูดไม่น่ามีจริงจัง มันคงตลก 6 ชั่วโมงก่อน แต่ผมไม่ได้หัวเราะ .
" สิ่งที่ดีที่สุดที่เราสามารถทำได้ " เขากล่าวต่อว่า " สำหรับคุณที่จะอยู่ถึงเที่ยงคืน เราจะขึ้นไปข้างบนและควัน ; มันอาจจะเย็นข้างใน ผมประหลาดใจที่ฉันตกลง "




เรานั่งอยู่นาน ห้องน้อย ใต้ชายคาบ้าน แอตกินสันส่งภรรยาเข้านอนเขาไม่ว่างเหลาเครื่องมือบางอย่างที่หินสำหรับลับมีดน้อย สูบซิการ์ในขณะที่ .
อากาศเหมือนโดนฟ้าผ่า ผมกำลังเขียนบันทึกนี้อยู่ที่โต๊ะโยกเยกเปิดหน้าต่าง ขาแตก และคินที่ดูเหมือนผู้ชายที่มีประโยชน์กับเครื่องมือของเขา จะต้องซ่อมมัน ทันทีที่เขาได้เสร็จสิ้นการวางขอบบนสิ่วของเขา .
ตอนนี้ห้าทุ่มกว่าผมจะจากไปในอีกไม่ถึงชั่วโมง แต่ความร้อนจะอึดอัด
.
มันพอที่จะส่งชายบ้า