I recently returned from a two day

I recently returned from a two day technology conference in New York thinking about how to action the ‘Big Idea” I was lucky enough to stand up and present to the audience.
The conference was the usual mix of technology vendors, consultants, experts and users brought together under one roof to show off their latest products and innovation. Spread throughout the two day ‘educational’ part of the conference program were a series of vendor sponsored, independent expert and discussion panel sessions.
I was asked to participate in three different panels, two of which were of the usual sort but the third and final panel which happened to be the ‘grand finale’ of the conference was designed to be a little different. Unusually there were thirteen panelists; far too many to orchestrate a focused discussion around. Instead the conference organizers had asked each of panelists to think ‘out-of-the-box’ and give a two minute pitch on the next big earth shattering idea that was going to take us forward.
The line up of fellow panelists was pretty daunting! CTO’s, CEO’s, tech experts, many of the ‘who’s who’ of our industry. However I was honored and excited to be involved so I got to work trying to think about the next big idea that would take not just technology but the human race forward in a leap and a bound rather than a small incremental step.
I came up with all sorts of ideas but I knew every single one of them were not original thoughts for me and indeed many I’d used before at conferences when asked what I thought the future held for the tech industry. Almost all were specific to IT and Data Centers because that’s the industry within which I work so my mind is filled with the day-to-day challenges that this industry faces and thoughts around how we might solve those challenges.
I knew I wasn’t therefore thinking outside the box.
I realized my thoughts were being bounded by the world I was living in and an industry I’ve worked in for almost 20 years. It’s not surprising I was having trouble thinking beyond my own self-imposed boundaries. I thought about this more and realized that my whole career and in fact my education too had charted me course directly to where I find myself today.
I thought back to when I was a child and how my imagination used to run wild with seemingly crazy and impossible ideas. I thought about how my own 9-year-old son is exactly like that today. He’s young enough to not really know the boundaries of our world today. Then I was struck by a profound thought that every parent watching his or her children growing up must have at some point. That was that as he grows up and gets educated, the education system he’s in is teaching him from a huge learned knowledge base built up from thousands of years of historic learning.
The system he’s in teaches him very little about the future. Why? Because we don’t really know what the future holds. While we can, and many do, speculate, it’s very hard to get it right as we all know, predicting the future is not a science!
I thought back to my school days and how the world was back then. Compared to the world we live in today, the changes driven mostly by technology is spectacular, much of the technology we take for granted today, we considered impossible just a decade or two ago.
I decided to turn to my son for inspiration as his world was not constrained by the years of education that is shortly to be programmed into him. It made me realise that we are educating our kids the wrong way, with too much focus on ‘learned’ knowledge and not enough focus on skills to learn new things. That’s another story and perhaps a blog for another time though.
Getting back to my big idea for my panel I decided to ask my son for his help. I didn’t ask him for his ideas on solving a specific issue or problem; instead we talked about his views on technology in the future and how that might impact his life.
Of course a lot of his thinking is shaped by the world he lives in, which today is roughly 25% the actual physical world he lives in, 25% the futuristic world shaped by the virtual world he watches on YouTube and Netflix – he’s a fan of watching (and playing Minecraft), the New Avengers, Mutant Ninja Turtles, Star Wars -the Clone Wars, etc. – the remaining 50% is his pure and almost unbounded imagination.
I love watching the 50% imagination in action because it brings back memories from my own childhood. Watching his make Lego into almost anything he can imagine and then play with that Lego in a completely imaginary world is amazing! Its also slightly sad to think that as he gets older and more ‘educated’ that 50% is highly likely to get reduced and eventually squeezed down to maybe 5-10% if he’s lucky.
My son spends a lot of time ‘playing’ Minecraft like many kids his age. I often hear parents and other adults saying they don’t understand the game at all or the point of it. I’ve taken the time to understand what it is about Minecraft that captivates them so much. I’ve join

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมกลับมาจากประชุมเทคโนโลยีวันที่สองในนิวยอร์กคิดเกี่ยวกับวิธีการดำเนินการ ' คิดใหญ่ "ผมโชคดีพอที่จะยืนขึ้น และแสดงให้ผู้ชมการประชุมถูกผสมปกติผู้ขายเทคโนโลยี ที่ปรึกษา ผู้เชี่ยวชาญ และผู้นำรวมกันภายใต้หนึ่งหลังคาเพื่อแสดงผลิตภัณฑ์และนวัตกรรมล่าสุด สนับสนุนกระจายตลอดสองวันที่ส่วน 'การศึกษา' ของการประชุมเป็นชุดของผู้จัดจำหน่าย ผู้เชี่ยวชาญอิสระและเซสชันการสนทนาแผงขอความร่วมในสามแผงต่าง ๆ เคยเรียงปกติแต่แผงสาม และสุดท้ายที่เกิดขึ้นกับ 'ยิ่งใหญ่' ของการประชุมถูกออกแบบมาให้แตกต่าง กัน ผิดปกติมีสิบสามสมาชิก มากมายเกินจะแต่งการสนทนาเน้นรอบ แต่ ผู้จัดประชุมได้ถามของสมาชิกคิดว่า 'ออกของกล่อง' และให้สนามสองนาทีในโลกใหญ่ถัดไปซึ่งทำให้ป่นปี้ความคิดที่จะพาเราไปข้างหน้าบรรทัดขึ้นของเพื่อนสมาชิกเป็นฝันสวย CTO ของ ผู้ เชี่ยว ชาญด้านเทคนิค 'ใครเป็นใคร' ของอุตสาหกรรมของเรามากมาย อย่างไรก็ตามผมรู้สึกเป็นเกียรติ และตื่นเต้นกับการมีส่วนร่วมดังนั้น ฉันได้ไปทำงานพยายามคิดเกี่ยวกับความคิดการใหญ่ถัดไปที่จะใช้ เทคโนโลยีไม่เพียงแต่มนุษย์ไปข้างหน้าในการก้าวกระโดด และมีขอบ มากกว่าขั้นตอนเพิ่มเติมเล็กผมมากับทุกประเภทของความคิด แต่ผมรู้ว่า ทุกหนึ่งเดียวของพวกเขาไม่คิดเดิมฉัน และแน่นอนมากผมใช้ก่อนประชุมเมื่อถามสิ่งที่ผมคิดว่า ในอนาคตถือสำหรับอุตสาหกรรมเทคโนโลยี เกือบทั้งหมดถูกเฉพาะนั้น และข้อมูลศูนย์กลางเนื่องจากเป็นอุตสาหกรรมที่ทำงานเพื่อให้ใจของฉันเต็มไป ด้วยความท้าทายวันที่ใบหน้าของอุตสาหกรรมนี้และความคิดที่ใกล้เคียงวิธีเราอาจแก้ปัญหาความท้าทายเหล่านั้นผมรู้ว่า ผมไม่ได้ดังนั้นความคิดนอกกรอบฉันรู้ความคิดของฉันได้ถูกล้อมรอบ โดยมีอุตสาหกรรมที่ผมได้ทำงานในเกือบ 20 ปีและโลกใน จึงไม่น่าแปลกใจที่ฉันมีปัญหาในการคิดเกินขอบเขตที่กำหนดเองของตัวเอง ผมคิดว่า เกี่ยวกับนี้มากขึ้น และตระหนักว่าอาชีพทั้งหมดของฉัน และในความเป็นจริงการศึกษาของฉันเกินไปมี charted ฉันหลักสูตรโดยตรงเพื่อที่ฉันพบตัวเองวันนี้ผมคิดว่า กลับไปเมื่อเด็กและวิธีใช้จินตนาการเพื่อเรียกป่าที่ มีความคิดค่อนข้างบ้า และเป็นไปไม่ได้ ฉันคิดว่า ลูกชายอายุ 9 ปีเองจะแน่นอนเช่นว่าวันนี้ เขาเป็นหนุ่มพอไม่รู้ขอบเขตของโลกของเราวันนี้ แล้ว ฉันหลงใหลความคิดลึกซึ้งที่ต้องมีผู้ปกครองทุกคนที่ดูเด็กของเขา หรือเธอถึงจุดบาง ที่ที่เขาเติบโตขึ้น และได้รับการศึกษา ระบบการศึกษาที่เขาอยู่ในมีสอนเขาจากฐานความรู้ขนาดใหญ่ที่รู้ที่สร้างขึ้นจากพัน ๆ ปีของการเรียนรู้ประวัติศาสตร์เขาอยู่ในระบบการสอนให้เขาน้อยมากเกี่ยวกับอนาคต ทำไม เพราะจริง ๆ เราไม่รู้อนาคตจะ ในขณะที่เราสามารถ และหลายคนทำ เก็ง กำไร มันเป็นยากมากที่จะได้รับมันขวาเป็นเรา รู้ว่า ทำนายอนาคตไม่ใช่วิทยาศาสตร์ผมคิดว่า กลับไปวันโรงเรียนของฉันและวิธีโลกก็กลับมาแล้ว เมื่อเทียบกับโลกที่เราอาศัยอยู่ในวันนี้ การเปลี่ยนแปลงที่ขับเคลื่อน ด้วยเทคโนโลยีส่วนใหญ่จะงดงาม เทคโนโลยีเราได้รับวันนี้ เราถือว่าไม่เพียงทศวรรษที่ผ่านมาหรือสองแล้วผมตัดสินใจเปิดให้ลูกชายของฉันสำหรับแรงบันดาลใจเป็นโลกของเขาไม่ได้ถูกจำกัด โดยในปีการศึกษาที่ในไม่ช้าจะถูกโปรแกรมเข้าไปในเขา มันทำให้ฉันตระหนักว่า เราจะให้เด็กของเราผิดวิธี ความรู้ 'รู้' เน้นมากเกินไปและไม่เพียงพอมุ่งเน้นทักษะการเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ได้เรื่องอื่นและบางทีบล็อกอีกครั้งแม้ว่าการกลับไปของฉันคิดใหญ่สำหรับแผงของฉันฉันตัดสินใจขอความช่วยเหลือลูกชายของฉัน ฉันไม่ได้ขอเขาความคิดของเขาเกี่ยวกับการแก้ปัญหาเฉพาะหรือปัญหา แต่ เราพูดคุยเกี่ยวกับมุมมองของเขาเกี่ยวกับเทคโนโลยีในอนาคตและวิธีที่อาจส่งผลต่อชีวิตของเขาหลักสูตรที่มีความคิดของเขาเป็นรูปโลกเขาอยู่ ซึ่งวันนี้คือประมาณ 25% จริงจริงเขาอยู่ 25% รูปโลกอนาคตโลกเสมือนเขานาฬิกาบน YouTube และ Netflix – เขาเป็นแฟนของดู (และเล่น Minecraft), เวนเจอร์ใหม่ นินจาเต่า สตาร์วอร์ส-สงครามโคลน ฯลฯ – 50% ที่เหลือคือ จินตนาการของเขาบริสุทธิ์ และเกือบไม่ฉันชอบดูจินตนาการ 50% ในการดำเนินการเนื่องจากกลับนำความทรงจำจากวัยเด็กของตัวเอง ดูเขาทำให้เลโก้เป็นเกือบทุกสิ่งที่เขาสามารถจินตนาการแล้ว เล่นกับเลโก้ที่ในโลกจินตนาการอย่างสมบูรณ์เป็นที่น่าอัศจรรย์ มันยังเล็กน้อยเศร้าคิดว่า เขาได้รับเก่า และมากกว่า 'ศึกษา' ที่ 50% มีแนวโน้มสูงที่จะได้รับลดลง และในที่สุดก็บีบลงไปอาจจะ 5-10% ถ้าเขาโชคดีลูกชายของฉันใช้เวลาไป 'เล่น' Minecraft เหมือนเด็กมากอายุของเขา ฉันมักจะได้ยินพ่อแม่ และผู้ใหญ่คนอื่น ๆ ว่า พวกเขาไม่เข้าใจเกมที่ทั้งหมด หรือจุดของมัน ฉันได้ใช้เวลาทำความเข้าใจมันคืออะไรใน Minecraft ที่ captivates เขามาก ฉันเข้าร่วม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันเพิ่งกลับมาจากการประชุมเทคโนโลยีวันที่สองในนิวยอร์กคิดเกี่ยวกับวิธีการที่จะดำเนินการ "คิดใหญ่" ผมโชคดีพอที่จะยืนขึ้นและนำเสนอให้ผู้ชม.
การประชุมคือการผสมตามปกติของผู้ขายเทคโนโลยีที่ปรึกษาผู้เชี่ยวชาญและผู้ใช้ นำมารวมกันภายใต้หนึ่งหลังคาที่จะแสดงปิดของพวกเขาผลิตภัณฑ์ใหม่ล่าสุดและนวัตกรรม แผ่กระจายไปทั่วสองวันส่วน 'การศึกษา' ของโปรแกรมการประชุมเป็นชุดของผู้ขายได้รับการสนับสนุนผู้เชี่ยวชาญที่เป็นอิสระและการอภิปรายการประชุมแผง.
ฉันถูกขอให้มีส่วนร่วมในสามแผงที่แตกต่างกันสองแห่งซึ่งเป็นของการจัดเรียงตามปกติ แต่สามและครั้งสุดท้าย แผงที่เกิดขึ้นจะเป็น 'แกรนด์ฟินาเล่' ของการประชุมถูกออกแบบมาให้แตกต่างกันเล็กน้อย ผิดปกติมีสิบสามประจบประแจง; ไกลมากเกินไปที่จะ orchestrate การอภิปรายมุ่งเน้นไปรอบ ๆ แทนที่จะจัดประชุมได้ขอให้แต่ละประจบประแจงที่จะคิดว่า 'ออกจากกล่องและให้สนามสองนาทีบนแผ่นดินใหญ่ต่อไปแตกความคิดที่ว่ากำลังจะพาเราไปข้างหน้า.
สายของผู้ร่วมอภิปรายเพื่อนเป็นที่น่ากลัวสวย ! CTO ของซีอีโอของผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยีจำนวนมากของ 'ใครที่' ของอุตสาหกรรมของเรา แต่ผมรู้สึกเป็นเกียรติและตื่นเต้นที่จะได้มีส่วนร่วมเพื่อให้ฉันได้ทำงานพยายามที่จะคิดเกี่ยวกับความคิดที่ใหญ่ต่อไปที่จะใช้เทคโนโลยีไม่เพียง แต่การแข่งขันของมนุษย์ไปข้างหน้าในการก้าวกระโดดและผูกพันมากกว่าขั้นตอนที่เพิ่มขึ้นขนาดเล็ก.
ฉันมากับ ทุกประเภทของความคิด แต่ผมรู้ว่าทุกหนึ่งเดียวของพวกเขาไม่คิดเดิมสำหรับผมและแน่นอนหลายคนที่ผมใช้มาก่อนในที่ประชุมเมื่อถามว่าสิ่งที่ผมคิดว่าในอนาคตที่จัดขึ้นสำหรับอุตสาหกรรมเทคโนโลยี มีเกือบทุกที่เฉพาะเจาะจงกับศูนย์ไอทีและข้อมูลเนื่องจากว่าเป็นอุตสาหกรรมภายในที่ผมทำงานให้ใจของฉันเต็มไปด้วยวันต่อวันความท้าทายที่ใบหน้าของอุตสาหกรรมนี้และความคิดรอบวิธีที่เราอาจจะแก้ปัญหาความท้าทายเหล่านั้น.
ผมรู้ว่าผมไม่ได้ ดังนั้นการคิดนอกกรอบ.
ฉันตระหนักความคิดของฉันถูกล้อมรอบด้วยโลกที่ผมอาศัยอยู่ในอุตสาหกรรมและผมเคยทำงานในเกือบ 20 ปี มันไม่น่าแปลกใจที่ผมกำลังมีปัญหาในการคิดเกินขอบเขตที่เรียกตัวเองของตัวเอง ฉันคิดเกี่ยวกับมากขึ้นและตระหนักว่าทั้งอาชีพของฉันและในความเป็นจริงการศึกษาของฉันมากเกินไปได้สถานที่เกิดเหตุผมแน่นอนโดยตรงไปยังที่ที่ฉันพบตัวเองในวันนี้.
ฉันคิดว่ากลับไปเมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็กและวิธีการจินตนาการของฉันใช้ในการทำงานป่าที่มีบ้าดูเหมือนและ ความคิดที่เป็นไปไม่ได้ ฉันคิดเกี่ยวกับวิธีการของตัวเองลูกชาย 9 ปีเป็นเหมือนในวันนี้ว่า เขาเป็นหนุ่มพอที่จะไม่ทราบจริงๆขอบเขตของโลกของเราวันนี้ จากนั้นผมก็เกิดความคิดที่ลึกซึ้งที่ผู้ปกครองเฝ้าดูลูก ๆ ของเขาหรือเธอเติบโตขึ้นมาจะต้องมีในบางจุด นั่นก็คือว่าในขณะที่เขาเติบโตขึ้นและได้รับการศึกษาในระบบการศึกษาของเขาในการเรียนการสอนเป็นเขาจากฐานความรู้ที่ได้เรียนรู้ขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นจากพัน ๆ ปีของการเรียนรู้ที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์.
ระบบเขาอยู่ในเขาสอนน้อยมากเกี่ยวกับอนาคต ทำไม? เพราะเราไม่ทราบจริงๆสิ่งที่อนาคตถือ ในขณะที่เราสามารถจะทำได้และหลายคน, คาดเดามันยากมากที่จะได้รับมันขวาในขณะที่เราทุกคนรู้ว่าการทำนายอนาคตไม่ได้เป็นวิทยาศาสตร์!
ฉันคิดว่ากลับไปวันที่โรงเรียนของฉันและโลกก็กลับมาแล้ว เมื่อเทียบกับโลกที่เราอาศัยอยู่ในวันนี้การเปลี่ยนแปลงส่วนใหญ่ขับเคลื่อนด้วยเทคโนโลยีที่เป็นที่งดงามมากของเทคโนโลยีที่เราใช้สำหรับการรับในวันนี้เราถือว่าเป็นไปไม่ได้เพียงสิบปีหรือสองที่ผ่านมา.
ฉันตัดสินใจที่จะหันไปหาลูกชายของฉันสำหรับแรงบันดาลใจในขณะที่โลกของเขา ไม่ได้ถูก จำกัด โดยปีที่ผ่านมาของการศึกษาที่ไม่นานจะได้รับการตั้งโปรแกรมเข้าไปในตัวเขา มันทำให้ผมรู้ว่าเราจะให้ความรู้แก่เด็ก ๆ ของเราทางที่ผิดที่มีความสำคัญมากเกินไปใน 'เรียนรู้' ความรู้และไม่ได้มุ่งเน้นไปที่ทักษะเพียงพอที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่งและอาจจะบล็อกอีกครั้งแม้ว่า.
เดินทางกลับไปคิดใหญ่ของฉันสำหรับแผงของฉันฉันตัดสินใจที่จะขอลูกชายของฉันสำหรับความช่วยเหลือของเขา ฉันไม่ได้ขอให้เขาสำหรับความคิดของเขาเกี่ยวกับการแก้ปัญหาที่เฉพาะเจาะจงหรือปัญหา แทนเราได้พูดคุยเกี่ยวกับมุมมองของเขาเกี่ยวกับเทคโนโลยีในอนาคตและวิธีการที่อาจส่งผลกระทบต่อชีวิตของเขา.
แน่นอนจำนวนมากที่มีความคิดของเขาเป็นรูปโลกที่เขาอาศัยอยู่ในซึ่งวันนี้เป็นประมาณ 25% ของโลกทางกายภาพที่เกิดขึ้นจริงเขาอาศัยอยู่ใน 25 % โลกอนาคตรูปโลกเสมือนจริงเขามองบน YouTube และ Netflix - เขาเป็นแฟนของดู (และเล่น Minecraft) นิเวนเจอร์ส, นินจา, -The Star Wars สงครามโคลน ฯลฯ - ส่วนที่เหลืออีก 50% จินตนาการที่บริสุทธิ์และมากมายของเขาเกือบ.
ผมชอบดูจินตนาการ 50% ในการดำเนินการเพราะมันนำกลับความทรงจำในวัยเด็กของตัวเอง ดูทำให้เลโก้ของเขาเข้าไปในเกือบทุกอย่างที่เขาสามารถจินตนาการแล้วเล่นกับเลโก้ในโลกจินตนาการที่สมบูรณ์แบบที่เป็นที่น่าอัศจรรย์! มันยังเศร้าเล็กน้อยที่จะคิดว่าในขณะที่เขาได้รับเก่าและอื่น ๆ 'การศึกษา' ว่า 50% มีโอกาสสูงที่จะได้รับลดลงและในที่สุดก็บีบลงไปอาจจะ 5-10% ถ้าเขาโชคดี.
ลูกชายของฉันใช้จ่ายเป็นจำนวนมากเวลา 'เล่น' Minecraft เด็ก ๆ จำนวนมากเช่นอายุของเขา ผมมักจะได้ยินผู้ปกครองและผู้ใหญ่คนอื่น ๆ บอกว่าพวกเขาไม่เข้าใจเกมที่ทุกคนหรือจุดของมัน ฉันเอาเวลาที่จะเข้าใจสิ่งที่มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ Minecraft ที่ captivates พวกเขามากดังนั้น ฉันได้เข้าร่วม