ตอนที่ 7 on Harker's Rock There wer

ตอนที่ 7
on Harker's Rock
There were twelve people on Harker's Rock. Daniel Donovan w.as with Mrs Dawson and her children, and there were eight other people near them. The wreck of the Fort.rshme was behind them, between them and the lighthouse They were nearly dead with wet and cold. Every two minutes, white water fell on them. Daniel had lost his coat, and the wind cut through his thin shirt like a knife His hands and legs were red with blood. Mrs Dawson was crying and sat with her arms around her two small children. Mr Robb prayed in a loud voice without stopping. Thomas Buchanan and the other men sat together, too cold to move. One man had a broken leg The waves got bigger, and the people on the rock moved closer together. After half an hour Mr Robb, the churchman, stopped praying. Daniel looked at him. He was lying on the rock, his face white and cold. His eyes were open, but he did not see Daniel's hand in front of his face. He was dead. We'll all be dead soon shouted Thomas Buchanan angrily. 'No man can live long here, in this wind.' "Why don't they come from the lighthouse to save us?' shouted James Kelly The lighthouse! Daniel remembered it suddenly. "We must wave to it!' he shouted. They can't see us here! Come up onto the top of the rock! Wave to them Daniel and James Kelly climbed to the top of the rock, but at first the others did not move they were too cold, too tired, too frightened. Thomas Buchanan had to hit them and push them to the top of the rock The wind was very strong there, so it was difficult to stand. They held onto the-rock and shouted and waved at the lighthouse as hard as they could No one answered. Behind the wild sea and the rain, the lighthouse stood still and quiet. A few minutes later, the light stopped flashing. But they saw nobody. One by one the men came down from the top of the rock, and sat with their arms around each other out of the wind. Only Daniel and Thomas Buchanan stayed on top of the rock. They waved and shouted and cried, but they saw no one. Their faces were as cold as death, and salty and wet from the sea

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนที่ 7
ในร็อคฮาร์เกอร์
มีสิบสองคนบนร็อคฮาร์เกอร์ของถูก แดเนียลโดโนแวน w.as กับนางดอว์สันและลูก ๆ ของเธอและมีแปดคนอื่น ๆ ที่อยู่ใกล้พวกเขา ซาก Fort.rshme อยู่เบื้องหลังพวกเขาระหว่างพวกเขาและประภาคารพวกเขาเกือบตายกับเปียกและเย็น ทุกสองนาทีน้ำสีขาวตกอยู่กับพวกเขา แดเนียลได้สูญเสียเสื้อของเขาและลมตัดผ่านเสื้อบาง ๆ ของเขาเหมือนมีดมือและขาของเขาเป็นสีแดงไปด้วยเลือด นางดอว์สันก็ร้องไห้และนั่งอยู่กับแขนของเธอรอบสองเด็กเล็ก ๆ ของเธอ นาย Robb อธิษฐานในเสียงที่ดังไม่หยุด โทมัสบูคานันและคนอื่น ๆ นั่งอยู่ด้วยกันเย็นเกินไปที่จะย้าย ชายคนหนึ่งมีขาหักคลื่นมีขนาดใหญ่และผู้คนที่อยู่บนโขดหินย้ายใกล้ชิดกัน หลังจากครึ่งชั่วโมงนาย Robb, นักบวชหยุดอธิษฐาน แดเนียลมองไปที่เขา เขากำลังนอนอยู่บนก้อนหินใบหน้าของเขาสีขาวและน้ำเย็น ดวงตาของเขาเปิดแล้ว แต่เขาไม่เห็นมือของแดเนียลในด้านหน้าของใบหน้าของเขา เขาเป็นคนที่ตายแล้ว เราจะทั้งหมดจะตายเร็ว ๆ นี้โทมัสบูคานันตะโกนด้วยความโกรธ 'คนที่ไม่สามารถมีชีวิตอยู่นานที่นี่ในลมนี้.' "ทำไมคุณไม่พวกเขามาจากประภาคารที่จะช่วยเรา? ตะโกนเจมส์เคลลี่ประภาคาร! แดเนียลจำได้ว่ามันก็. "เราต้องโบกมือให้มัน ' เขาตะโกน พวกเขาไม่สามารถมองเห็นเราได้ที่นี่! เกิดขึ้นไปยังด้านบนของหิน! คลื่นกับพวกเขาแดเนียลและเจมส์เคลลี่ปีนขึ้นไปด้านบนของหิน แต่เป็นครั้งแรกที่คนอื่น ๆ ไม่ได้ย้ายที่พวกเขาเย็นเกินไปเหนื่อยเกินไปกลัวเกินไป โทมัสบูคานันมีการตีพวกเขาและผลักดันให้พวกเขาไปด้านบนของหินลมก็แรงมากมีดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากที่จะยืน พวกเขาจัดขึ้นบนหินและตะโกนและโบกมือให้ประภาคารหนักที่สุดเท่าที่พวกเขาจะไม่มีใครตอบ เบื้องหลังทะเลป่าและฝนประภาคารยังคงยืนนิ่งและเงียบสงบ ไม่กี่นาทีต่อมาไฟหยุดกระพริบ แต่พวกเขาไม่มีใครเห็น หนึ่งโดยหนึ่งคนลงมาจากด้านบนของหินและนั่งอยู่กับแขนของพวกเขาแต่ละรอบอื่น ๆ ออกจากลม เฉพาะแดเนียลและโทมัสบูคานันอยู่ที่ด้านบนของหิน พวกเขาโบกมือและตะโกนและร้องไห้ แต่พวกเขาไม่เห็นใคร ใบหน้าของพวกเขาพบว่าเย็นเป็นความตายและเค็มและเปียกจากน้ำทะเล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนที่ 7

ใน Harker ของหินมีสิบสองคน Harker ของหิน แดเนียลโดโนแวน w.as กับคุณนายดอว์สันและลูกของเธอ และมี แปดคนใกล้กับพวกเขา ซาก fort.rshme อยู่เบื้องหลังพวกเขาระหว่างพวกเขาและประภาคารก็เกือบตายด้วย เปียกและหนาว ทุกสองนาที น้ำสีขาวลงบนพวกเขา แดเนียลได้สูญเสียเสื้อของเขาและลมตัดผ่านเสื้อบางๆของเขาเหมือนมีดของเขามือและขามีสีแดงด้วยเลือด คุณดอว์สันร้องไห้และนั่งกับแขนของเธอรอบสองเด็กเล็ก ๆ ของเธอ นายร็อบ อธิษฐานในเสียงดังโดยไม่หยุด โทมัส บูคาแนน และคนอื่น ๆนั่งด้วยกัน เย็นเกินไปที่จะย้าย มีชายคนหนึ่งขาหักคลื่นมีขนาดใหญ่และผู้คนบนหินก็ขยับมาใกล้กันหลังจากครึ่งชั่วโมงนายร็อบ , พระในโบสถ์ , หยุดอธิษฐาน แดเนียลมองไปที่เขา เขานอนบนหิน หน้าเขาขาว และ เย็น ดวงตาของเขาเปิดแล้ว แต่เขาไม่เห็นมือของแดเนียลในใบหน้าของเขา เขาตายแล้ว เราทั้งหมดจะตาย ตะโกน โทมัส บูคาแนนโกรธ’ ไม่มีผู้ใดสามารถมีชีวิตอยู่ที่นี่ในลมนี้ . ' " ทำไมพวกเขาไม่ได้มาจากประภาคารเพื่อช่วยพวกเรา' ตะโกนเจมส์เคลลี่ประภาคาร ! แดเนียลจำได้ทันที . เราต้องเรียกมัน ! เขาตะโกน พวกเขาไม่เห็นเรา ขึ้นบนด้านบนของร็อค คลื่นเพื่อให้แดเนียล และ เจมส์ เคลลี่ ปีนขึ้นไปบนหิน แต่ตอนแรกๆไม่ได้เลื่อนเป็นเย็นเกินไปเหนื่อยและกลัวมากโทมัส บูคาแนน ต้องตี และผลักเขาไปที่ยอดหิน ลมก็แรงมากแล้ว มันก็ยากที่จะยืน พวกเขาจับหินและตะโกนและโบกมือที่ประภาคารมากเท่าที่พวกเขาอาจจะไม่มีใครตอบ หลังทะเลป่าและฝน ประภาคารยืนนิ่งและเงียบ ไม่กี่นาทีต่อมา ไฟหยุดกระพริบ แต่พวกเขาได้เห็นไม่มีใครหนึ่งโดยหนึ่งผู้ชายลงมาจากด้านบนของหิน และนั่งอยู่กับแขนของพวกเขาไปรอบ ๆ กันของลม แต่แดเนียล และ โทมัส บูคาแนนอยู่ด้านบนของหิน เขาโบกมือและตะโกนและร้องไห้ แต่พวกเขาได้เห็นไม่มีใคร ใบหน้าของพวกเขาเย็นเหมือนความตาย และเค็มจากทะเล และเปียก