SHE was one of those pretty and cha

SHE was one of those pretty and charming girls, born by a blunder of destiny in a family of employees. She had no dowry, no expectations, no means of being known, understood, loved, married by a man rich and distinguished; and she let them make a match for her with a little clerk in the Department of Education.    1
  She was simple since she could not be adorned; but she was unhappy as though kept out of her own class; for women have no caste and no descent, their beauty, their grace, and their charm serving them instead of birth and fortune. Their native keenness, their instinctive elegance, their flexibility of mind, are their only hierarchy; and these make the daughters of the people the equals of the most lofty dames.    2
  She suffered intensely, feeling herself born for every delicacy and every luxury. She suffered from the poverty of her dwelling, from the worn walls, the abraded chairs, the ugliness of the stuffs. All these things, which another woman of her caste would not even have noticed, tortured her and made her indignant. The sight of the little girl from Brittany who did her humble housework awoke in her desolated regrets and distracted dreams. She let her mind dwell on the quiet vestibules, hung with Oriental tapestries, lighted by tall lamps of bronze, and on the two tall footmen in knee breeches who dozed in the large armchairs, made drowsy by the heat of the furnace. She let her mind dwell on the large parlors, decked with old silk, with their delicate furniture, supporting precious bric-a-brac, and on the coquettish little rooms, perfumed, prepared for the five o’clock chat with the most intimate friends, men well known and sought after, whose attentions all women envied and desired.    3
  When she sat down to dine, before a tablecloth three days old, in front of her husband, who lifted the cover of the tureen, declaring with an air of satisfaction, “Ah, the good pot-au-feu. I don’t know anything better than that,” she was thinking of delicate repasts, with glittering silver, with tapestries peopling the walls with ancient figures and with strange birds in a fairy-like forest; she was thinking of exquisite dishes, served in marvelous platters, of compliment whispered and heard with a sphinx-like smile, while she was eating the rosy flesh of a trout or the wings of a quail.    4
  She had no dresses, no jewelry, nothing. And she loved nothing else; she felt herself made for that only. She would so much have liked to please, to be envied, to be seductive and sought after.    5
  She had a rich friend, a comrade of her convent days, whom she did not want to go and see any more, so much did she suffer as she came away. And she wept all day long, from chagrin, from regret, from despair, and from distress.    6
  
But one evening her husband came in with a proud air, holding in his hand a large envelope.    7
  “There,” said he, “there’s something for you.”    8
  She quickly tore the paper and took out of it a printed card which bore these words:—    9
  “The Minister of Education and Mme. Georges Rampouneau beg M. and Mme. Loisel to do them the honor to pass the evening with them at the palace of the Ministry, on Monday, January 18.”   10
  Instead of being delighted, as her husband hoped, she threw the invitation on the table with annoyance, murmuring—   11
  “What do you want me to do with that?”   12
  “But, my dear, I thought you would be pleased. You never go out, and here’s a chance, a fine one. I had the hardest work to get it. Everybody is after them; they are greatly sought for and not many are given to the clerks. You will see there all the official world.”   13
  She looked at him with an irritated eye and she declared with impatience:—   14
  “What do you want me to put on my back to go there?”   15
  He had not thought of that; he hesitated:—   16
  “But the dress in which you go to the theater. That looks very well to me—”   17
  He shut up, astonished and distracted at seeing that his wife was weeping. Two big tears were descending slowly from the corners of the eyes to the corners of the mouth. He stuttered:—   18
  What’s the matter? What’s the matter?”   19
  But by a violent effort she had conquered her trouble, and she replied in a calm voice as she wiped her damp cheeks:—   20
  “Nothing. Only I have no clothes, and in consequence I cannot go to this party. Give your card to some colleague whose wife has a better outfit than I.”   21
  He was disconsolate. He began again:—   22
  “See here, Mathilde, how much would this cost, a proper dress, which would do on other occasions; something very simple?”   23
  She reflected a few seconds, going over her calculations, and thinking also of the sum which she might ask without meeting an immediate refusal and a frightened exclamation from the frugal clerk.   24
  “At last, she answered hesitatingly:—   25
  “I don’t know exactly, but it seems to me that with four hundred francs I might do it.”   26
  He grew a little pale, for he was reserving just that sum to buy a gun and treat himself to a little shooting, the next summer, on the plain of Nanterre, with some friends who used to shoot larks there on Sundays.   27
  But he said:—   28
  “All right. I will give you four hundred francs. But take care to have a pretty dress.”   29
  
The day of the party drew near, and Mme. Loisel seemed sad, restless, anxious. Yet her dress was ready. One evening her husband said to her:—   30
  “What’s the matter? Come, now, you have been quite queer these last three days.”   31
  And she answered:—   32
  “It annoys me not to have a jewel, not a single stone, to put on. I shall look like distress. I would almost rather not go to this party.”   33
  He answered:—   34
  “You will wear some natural flowers. They are very stylish this time of the year. For ten francs you will have two or three magnificent roses.”   35
  But she was not convinced.   36
  “No; there’s nothing more humiliating than to look poor among a lot of rich women.”   37
  But her husband cried:—   38
  “What a goose you are! Go find your friend, Mme. Forester, and ask her to lend you some jewelry. You know her well enough to do that.”   39
  She gave a cry of joy:—   40
  “That’s true. I had not thought of it.”   41
  The next day she went to her friend’s and told her about her distress.   42
  Mme. Forester went to her mirrored wardrobe, took out a large casket, brought it, opened it, and said to Mme. Loisel:—   43
  “Choose, my dear.”   44
  She saw at first bracelets, then a necklace of pearls, then a Venetian cross of gold set with precious stones of an admirable workmanship. She tried on the ornaments before the glass, hesitated, and could not decide to take them off and to give them up. She kept on asking:—   45
  “You haven’t anything else?”   46
  “Yes, yes. Look. I do not know what will happen to please you.”   47
  All at once she discovered, in a box of black satin, a superb necklace of diamonds, and her heart began to beat with boundless desire. Her hands trembled in taking it up. She fastened it round her throat, on her high dress, and remained in ecstasy before herself.   48
  Then, she asked, hesitating, full of anxiety:—   49
  “Can you lend me this, only this?”   50
  “Yes, yes, certainly.”   51
  She sprang to her friend’s neck, kissed her with ardor, and then escaped with her treasure.   52
  
The day of the party arrived. Mme. Loisel was a success. She was the prettiest of them all, elegant, gracious, smiling, and mad with joy. All the men were looking at her, inquiring her name, asking to be introduced. All the attaches of the Cabinet wanted to dance with her. The Minister took notice of her.   53
  She danced with delight, with passion, intoxicated with pleasure, thinking of nothing, in the triumph of her beauty, in the glory of her success, in a sort of cloud of happiness made up of all these tributes, of all the admirations, of all these awakened desires, of this victory so complete and so sweet to a woman’s heart.   54
  She went away about four in the morning. Since midnight—her husband has been dozing in a little anteroom with three other men whose wives were having a good time.   55
  He threw over her shoulders the wraps he had brought to go home in, modest garments of every-day life, the poverty of which was out of keeping with the elegance of the ball dress. She felt this, and wanted to fly so as not to be noticed by the other women, who were wrapping themselves up in rich furs.   56
  Loisel kept her back—   57
  “Wait a minute; you will catch cold outside; I’ll call a cab.”   58
  But she did not listen to him, and went downstairs rapidly. When they were in the street, they could not find a carriage, and they set out in search of one, hailing the drivers whom they saw passing in the distance.   59
  They went down toward the Seine, disgusted, shivering. Finally, they found on the Quai one of those old night-hawk cabs which one sees in Paris only after night has fallen, as though they are ashamed of their misery in the daytime.   60
  It brought them to their door, rue des Martyrs; and they went up their own stairs sadly. For her it was finished. And he was thinking that he would have to be at the Ministry at ten o’clock.   61
  She took off the wraps with which she had covered her shoulders, before the mirror, so as to see herself once more in her glory. But suddenly she gave a cry. She no longer had the necklace around her throat!   62
  Her husband, half undressed already, asked—   63
  “What is the matter with you?”   64
  She turned to him, terror-stricken:—   65
  “I—I—I have not Mme. Forester’s diamond necklace!”   66
  He jumped up, frightened—   67
  “What? How? It is not possible!”   68
  And they searched in the folds of the dress, in the folds of the wrap, in the pockets, everywhere. They did not find it.   69
  He asked:—   70
  “A

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอเป็นหนึ่งในที่สวย และมีเสน่ห์หญิง เกิดจากการพลาดของในครอบครัวของพนักงาน เธอมีสินสอดไม่ ไม่มีความคาดหวัง พาหนะที่ไม่เป็นที่รู้จัก เข้าใจ รัก แต่งงาน โดยคนรวย และแตก ต่าง และเธอให้ทำจับคู่เธอกับเจ้าหน้าที่น้อยในภาคการศึกษา 1 เธอได้ง่าย ๆ เพราะเธออาจไม่สามารถประดับ แต่เธอไม่มีความสุขเหมือนถูกเก็บออกจากชั้นเรียนของตนเอง สำหรับผู้หญิงมีวรรณะไม่ และโคตรไม่ ความงาม พระคุณของพวกเขา และเสน่ห์ของพวกเขาให้บริการพวกเขาแทนที่จะเกิดและฟอร์จูน ของพื้นเมือง keenness ความสง่างามของภาวะบอบบาง ความยืดหยุ่นของจิตใจ มีลำดับชั้นเท่านั้น และเหล่านี้ทำให้ลูกสาวของคนเท่ากับของมาสูงส่งที่สุด 2 เธอทุกข์ทรมาน ความรู้สึกตัวเองเกิดในอาหารทุก ๆ และความหรูหราทุก เธอรับความเดือดร้อนจากความยากจนของเธอที่อยู่อาศัย จากผนังสวมใส่ เก้าอี้ abraded น่าเกลียดของวัตถุดิบ สิ่งเหล่านี้ ซึ่งผู้หญิงอื่นของวรรณะของเธอจะไม่แม้ว่าได้สังเกตเห็น ทรมานเธอ และทำให้เธอไม่พอใจ สายตาของสาวน้อยจากตตานีที่ทำการบ้านของเธอไงก็ตื่นขึ้นมาใน regrets หมุนและต้องคอยกังวลความฝันของเธอ เธอให้ใจของเธออาศัยอยู่ใน vestibules เงียบ แขวนกับโอเรียนเต็ลเดิมทีปราสาท ไฟส่องสว่าง ด้วยโคมไฟสูง ของทองแดง และสองสูง footmen ในเข่ากางเกงที่ dozed ในเก้าอี้พร้อมโต๊ะขนาดใหญ่ ทำง่วง ด้วยความร้อนที่เตา เธอให้ใจของเธออาศัยอยู่ที่นี่ประกอบ ไปใหญ่ มีผ้าเก่า มีความละเอียดอ่อน สนับสนุน bric-a-brac ล้ำค่า และห้องน้อยตุ้งติ้ง ระเหย พร้อมสำหรับสนทนาห้าโมงสุดใกล้ชิดเพื่อน คนรู้จัก และขอหลังจาก attentions ที่มีให้ทั้งหมดผู้หญิงอิจฉา และต้องการ 3 เมื่อเธอนั่งลง รับประทานอาหาร ก่อนข้องสามวันเก่า หน้าสามี ที่ครอบคลุมของ tureen ยกขึ้นประกาศ ด้วยบรรยากาศของความพึงพอใจ "Ah, pot-au-feu ดี ฉันไม่รู้อะไรดีกว่าที่ เธอคิดของ repasts ละเอียดอ่อน มีเงินดวง กับเดิมทีปราสาท peopling ผนัง กับตัวเลขโบราณ และ มีนกประหลาดในป่าเหมือนนางฟ้า เธอคิดของอาหาร ในระหว่างนี่ ของสั่งกระซิบ และยินดีเช่นสฟิงซ์ ในขณะที่เธอได้รับประทานเนื้อของเทราต์โรซี่หรือปีกของการกระทา 4 เธอได้ไม่ชุด เครื่องประดับไม่มี ไม่มีอะไร และเธอรักอะไร เธอรู้สึกว่าตัวเองทำที่เดียวกัน เธอจะมากชอบการ จะถูกอิจฉา ชา และขอหลังจากนั้น 5 เธอมีเพื่อนรวย comrade วันเธอคอนแวนต์ ซึ่งเธอไม่ได้ต้อง การไปดูอีก มากได้เธอทรมานเธอหลุดจาก และเธอร้องไห้ตลอดวัน จากน้ำตกชากริน จากริเกร็ต จากความสิ้นหวัง และความทุกข์ 6  แต่หนึ่งในตอนเย็นสามีมา ด้วยอากาศภูมิใจ มือถือซองจดหมายขนาดใหญ่ 7 "มี กล่าวว่า เขา "มีบางสิ่งบางอย่างสำหรับคุณ " 8 เธอฉีกกระดาษอย่างรวดเร็ว และเอาออกมาจากมันบัตรพิมพ์ที่เจาะคำเหล่านี้: — 9 "รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาและ Rampouneau จอร์จหนาววอน M. และ Loisel หนาวทำให้เกียรติผ่านช่วงเย็นกับพาเลสของกระทรวง บนวันจันทร์ 18 มกราคม. " 10 แทนกำลังยินดี เป็นสามีที่หวัง เธอโยนคำเชิญบนตารางที่มีความรำคาญ murmuring — 11 "คุณต้องทำกับฉัน" 12 "แต่ ยาหยี ฉันคิดว่า คุณจะยินดี คุณไม่เคยออกไป และนี่คือโอกาส หนึ่งในดี ผมทำงานที่ยากที่สุดจะได้รับมัน ทุกคนคือพวกเขา พวกเขาจะขอมากสำหรับ และไม่มากให้การดูแล คุณจะเห็นมีทางโลก" 13 เธอมองเขา ด้วยตาระคายเคือง และเธอประกาศ ด้วยความอดทน: — 14 "คุณต้องให้วางบนหลังมีหรือไม่" 15 เขาไม่มีความคิดที่ เขา hesitated: — 16 "แต่การแต่งกายในที่ที่คุณไปยังโรงงาน ที่ดูดีผม — " 17 เขาปิด ตะลึงงัน และฟุ้งซ่านที่เห็นว่าภรรยาของเขาร้องไห้ น้ำตาสองใหญ่มีน้อยช้าจากมุมของตากับมุมปาก เขา stuttered: — 18 เรื่องคืออะไร เป็นอะไร" 19 แต่ ด้วยความพยายามที่รุนแรง เธอก็เอาชนะปัญหาของเธอ และเธอตอบในเสียงสงบเป็นเธอเช็ดแก้มของเธอชื้น: — 20 "ไม่ ฉันมีเสื้อผ้าไม่ และในผล ไม่สามารถไปงานเลี้ยงนี้ ให้การ์ดเพื่อนร่วมงานบางภรรยามีชุดดีกว่ากัน" 21 เขาถูกใจ เขาเริ่มต้นอีกครั้ง: -22 "ดูที่นี่ Mathilde เท่าใดจะต้นทุนนี้ ชุดถูก ซึ่งจะทำในโอกาสอื่น ๆ บางสิ่งบางอย่างง่ายมาก" 23 เธอแสดงกี่วินาที จะผ่านการคำนวณของเธอ และยังคิดผลรวมซึ่งเธออาจถาม โดยไม่มีการประชุมการปฏิเสธทันทีและตกใจกลัวจากพนักงานประหยัด 24 "ในที่สุด เธอตอบ hesitatingly: — 25 "ไม่ทราบว่า แต่ผมดูเหมือนว่า มีสี่ร้อยฟรังซ์ ฉันอาจ" 26 เขาโตซีดเล็กน้อย สำหรับเขามีสำรองเพียงผลรวมนั้นไปซื้อปืน และรักษาตัวเองเพื่อยิงน้อย ฤดูถัดไป ในราบของ Nanterre กับเพื่อนที่ใช้ยิง larks มีทุกวันอาทิตย์ 27 แต่เขากล่าวว่า: — 28 "เอาละกัน จะให้สี่ร้อยฟรังซ์ แต่ดูแลให้เครื่องแต่งกายสวย" 29  วันวาดใกล้ และ Loisel หนาวดูเหมือนเศร้า กระสับกระส่าย กระตือรือร้น เครื่องแต่งกายของเธอยัง ไม่พร้อม หนึ่งตอนเย็นสามีของเธอกล่าวว่า เธอ: — 30 "เป็นอะไร มา ตอนนี้ คุณมีค่อนข้างแปลก ๆ เหล่านี้สามวัน " 31 และเธอตอบ: — 32 "มัน annoys ฉันไม่ให้อัญมณี ไม่เดียวหิน ใส่ ฉันจะดูเหมือนทุกข์ จะเกือบจะไม่ไปพรรคนี้" 33 เขาตอบ: — 34 "คุณจะสวมใส่ดอกไม้บางอย่างเป็นธรรมชาติ พวกเขาจะทันสมัยมากเวลานี้ของปี สำหรับ 10 ฟรังซ์ ได้สอง หรือสามกุหลาบงดงาม" 35 แต่เธอไม่ convinced 36 "No ไม่มีอะไร humiliating มากขึ้นกว่าเมื่อต้องการดูดีในหมู่ผู้หญิงรวยจำนวนมาก" 37 แต่สามีร้อง: — 38 "ห่านอะไรคุณอยู่ ไปหาเพื่อนของคุณ หนาว Forester และขอให้เธอยืมเครื่องประดับบาง คุณรู้จักเธอดีพอที่" 39 เธอให้การประกอบความยินดี: — 40 "ที่เป็นความจริง ฉันมีไม่ความคิดของมัน" 41 ในวันถัดไปเธอไปให้เพื่อนของเธอ และเธอเล่าความทุกข์ของเธอ 42 Forester หนาวไปเธอสะท้อนตู้เสื้อผ้า เอาออกใหญ่ผอบ นำมัน เปิด และกล่าว Loisel หนาว: — 43 "เลือก รักของฉัน" 44 เธอเห็นที่สร้อยข้อมือแรก แล้วไข่มุกสร้อยคอ แล้วข้าม Venetian ทองตั้ง ด้วยเพชรพลอยของมีฝีมืออีกครั้ง เธอพยายามบนเครื่องประดับก่อนแก้ว hesitated และสามารถตัดสินใจนำพวกเขาออก และให้ค่า เธอยังคงถามใน: — 45 "คุณไม่ได้อะไร" 46 "ใช่ ใช่ ดู ฉันไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับคุณ" 47 ทุกครั้งเธอค้น พบ กล่องดำแพร สร้อยคอเลิศเพชร และหัวใจของเธอเริ่มที่จะชนะ มีความปรารถนามากมาย มือของเธอ trembled ในการหาค่า เธอยึดรอบลำคอของเธอ ในเครื่องแต่งกายของเธอสูง และยังคงอยู่ใน ecstasy ก่อนตัวเอง 48 แล้ว เธอถาม hesitating เต็มไป ด้วยความวิตกกังวล: — 49 "สามารถคุณยืมฉันนี้ เพียงเท่านี้หรือ" 50 "ใช่ ใช่ อย่างแน่นอน" 51 เธอ sprang เพื่อเพื่อนคอ รั้งเธอ ด้วย ardor และหลบหนีไปพร้อมสมบัติของเธอ 52  วันมาถึง หนาว Loisel ประสบความสำเร็จได้ เธอสวยงามของพวกเขาทั้งหมด ฉลาด สุภาพ ยิ้ม และบ้ากับความสุข ทุกคนกำลังมองที่เธอ เธอชื่อ สอบถามจะถูกนำมาใช้ ทั้งหมดแนบของตู้อยากจะเต้นรำกับเธอ รัฐมนตรีเอาประกาศของเธอ 53 เธอเต้น ด้วยความพอใจ ด้วยรัก intoxicated มีความสุข คิดอะไร ในชัยชนะของความสวยงามของเธอ ในเกียรติแห่งความสำเร็จของเธอ ในการเรียงลำดับของความสุขขึ้นทั้งหมดนี้ tributes ของทั้งหมดที่ admirations ของทั้งหมดเหล่านี้ awakened ปรารถนา ชัยชนะนี้ให้สมบูรณ์ และเพื่อให้หวานใจของผู้หญิง 54 เธอไปออกเกี่ยวกับสี่ในช่วงเช้า ตั้งแต่เที่ยงคืนโดยสามีได้ถูก dozing แอนเตรูมน้อยกับสามคนอื่นภรรยาได้มีความสุข 55 เขาโยนเหนือไหล่ของเธอห่อได้นำกลับบ้าน เสื้อผ้าเจียมเนื้อเจียมตัวของชีวิตประจำวัน ความยากจนซึ่งมี out of keeping with ความงดงามของเครื่องแต่งกายลูก เธอรู้สึกนี้ และอยากบินเพื่อไม่ให้ถูกสังเกต โดยอื่น ๆ ผู้หญิง ได้ตัดตัวเองขึ้นในหนังสัตว์รวย 56 Loisel เก็บไว้กลับเธอ-57 "รอสักครู่ คุณจะจับเย็นนอก เราจะเรียกห้อง" 58 แต่เธอก็ไม่ฟังเขา และไปลงบันไดอย่างรวดเร็ว เมื่ออยู่ในถนน พวกเขาไม่พบการขนส่ง และพวกเขากำหนดในการค้นหาหนึ่ง hailing ไดรเวอร์ที่เห็นผ่านในระยะห่าง 59 พวกเขาก็ลงไปแซน disgusted สั่น ในที่สุด พวกเขาพบใน Quai หนึ่งของที่นี่คืนเหยี่ยวเก่าซึ่งหนึ่งเห็นในปารีสเมื่อตกกลางคืน เหมือนจะละอายใจความทุกข์ยากของพวกเขาในเวลากลางวัน 60 มันนำไปที่ประตูของพวกเขา rue des อนุสรณ์ผู้เสียสละ และพวกเขาก็ขึ้นบันไดเองเศร้า เธอ ก็เสร็จ และเขาคิดว่า เขาจะต้องเป็นกระทรวงที่สิบโมง 61 เธอเอาปิดห่อซึ่งเธอมีครอบคลุมไหล่ของเธอ กระจก ก่อนเพื่อดูตัวเองอีกครั้งในเกียรติของเธอ แต่ทันใดนั้นเธอให้เป็นร้องไห้ เธอไม่มีสร้อยที่รอบคอของเธอ 62 ถามสามี ครึ่งแล้ว undressed-63 "เป็นอะไรกับคุณ" 64 เธอหันไปเขา terror-stricken: -65 "ฉันคือฉัน – มีสร้อยคอเพชรหนาว Forester ไม่! " 66 เขาไป กลัว — 67 "อะไร อย่างไร เป็นไปไม่ได้" 68 และพวกเขาค้นหาในพับของชุด ในการพับตัด ในกระเป๋า ทุก พวกเขาไม่ได้พบมัน 69 เขาถาม: — 70 "A

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอเป็นคนที่สวยและเสน่ห์หญิง เกิดความผิดพลาดของโชคชะตาในครอบครัวของพนักงาน เธอไม่มีสินสอด ไม่คาดหวัง ไม่หมายความว่า การรู้จัก เข้าใจ รัก แต่งงาน โดยคนรวยและมีชื่อเสียง เธอปล่อยให้พวกเขาให้ตรงกับเธอกับพนักงานเล็ก ๆน้อย ๆในการศึกษา     1
  เธอง่าย ๆ เนื่องจากเธอไม่สามารถประดับ ;แต่เธอไม่มีความสุขเหมือนเก็บออกจากชั้นของเธอเอง เพราะผู้หญิงไม่มีชั้นวรรณะ ไม่มีเชื้อสาย , ความงาม , พระคุณของพวกเขาของพวกเขาและให้บริการพวกเขาแทนที่จะเกิดเสน่ห์ และโชคลาภ ความกระตือรือร้นพื้นเมืองของพวกเขาสง่างามสัญชาตญาณของความยืดหยุ่นของพวกเขาในใจเป็นลำดับเท่านั้น และนี่ทำให้บุตรสาวของคนเท่ากับของสตรีสูงส่งที่สุด     2
  เจ็บปวดดุเดือดเลือดพล่านรู้สึกว่าตัวเองเกิดมาเพื่อทุกคน และทุกความหรูหรา เธอได้รับความทุกข์ทรมานจากความยากจนของที่อยู่อาศัยของเธอ จากใส่ผนัง ถลอก เก้าอี้ , ความน่าเกลียดของวัตถุดิบ . สิ่งเหล่านี้ ซึ่งผู้หญิงอื่นของวรรณะของเธอจะไม่ได้สังเกตนะ ทรมานเธอ และทำให้เธอขุ่นเคืองใจสายตาของสาวน้อยจากบริทนี่ใครทำแต่งานบ้านต่ำต้อยของเธอตื่นขึ้นเธอเพล้โพล้เสียใจและฟุ้งซ่านความฝัน เธอปล่อยให้ความคิดของเธออาศัยอยู่ใน vestibules เงียบ , แขวนกับตะวันออก tapestries , แสงจากโคมไฟทองเหลือง สูง และสองสูงในกางเกงขาสั้นยาวแค่หัวเข่าที่ซุ่มซ่ามทหารราบในเก้าอี้นวมขนาดใหญ่ ทำให้ง่วงนอน จากความร้อนของเตาเธอปล่อยให้ความคิดของเธออาศัยอยู่ในร้าน ขนาดใหญ่ ประดับด้วยผ้าไหมเก่าด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ละเอียดอ่อนของพวกเขา สนับสนุน ค่าเครื่องประดับราคาถูก ในคอลเกตน้อยห้องอบที่เตรียมไว้สำหรับห้าโมง แชทกับเพื่อนที่สนิทที่สุด ผู้ชายที่รู้จักกันดีและขอหลังจาก ที่มีความสนใจผู้หญิงอิจฉา และต้องการ     3
  เมื่อเธอนั่งลงเพื่อรับประทานอาหารก่อนผ้าปูโต๊ะสามวันในด้านหน้าของสามีของเธอที่ยกฝาครอบของจานก้นลึกกล่าวด้วยท่าทางพึงพอใจ " อ๊ะ หม้อดีอูเฟอ . ผมไม่ได้รู้อะไรมากกว่านั้น เธอกำลังคิด repasts ละเอียดอ่อนกับประกายสีเงินด้วยพรมทอแขวนผนังคนกำแพงกับตัวเลขโบราณกับนกแปลกในเทพนิยาย เช่น ป่า เธอกำลังคิดถึงอาหารชั้นเยี่ยมเสิร์ฟใน platters ที่ยิ่งใหญ่ของชมเชยกระซิบ และได้ยินด้วย สฟิงซ์ ชอบยิ้ม ขณะที่เธอกำลังกินเนื้อสีชมพูของปลาเทราท์หรือปีกของนกกระทา     4
   เธอไม่มีชุด ไม่มีเครื่องประดับ ไม่มี เธอชอบอะไรอีก เธอรู้สึกว่าตัวเองทำเท่านั้น เธอจะมากชอบที่จะโปรด จะอิจฉา จะเย้ายวนและขอหลังจาก     5
  เธอมีเพื่อนรวยสหายของวันคอนแวนต์ของเธอ ซึ่งเธอไม่ได้ต้องการที่จะไปและดูเพิ่มเติมใด ๆ มาก เธอทรมานเธอมาทันที เธอร้องไห้ทั้งวัน จากความผิดหวัง จากเสียใจ สิ้นหวัง และความทุกข์     6

แต่  เย็นวันหนึ่งสามีของเธอมาด้วยอากาศภูมิใจถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือของเขา     7
   " ที่นั่น " เขากล่าว " มีอะไรให้คุณ     8
"  เธอรีบฉีกกระดาษ และเอาของที่ถือการ์ดพิมพ์คำเหล่านี้ : -     9
   " รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ และนางจอร์จ rampouneau ขอร้อง และนาง loisel ทำให้เกียรติที่จะผ่านช่วงเย็นกับพวกเขาที่วังของกระทรวง ในวันจันทร์ที่ 18 มกราคม    " 10
  แทนที่จะเป็นผู้ เป็นสามีเธอหวัง เธอโยนการ์ดเชิญบนโต๊ะด้วยความรำคาญ, -    11
   " เธออยากให้ฉันทำอะไรเหรอ ? "    12
   " แต่ ที่รัก ฉันคิดว่าคุณจะพอใจ คุณไม่เคยออกไป และนี่เป็นโอกาส เป็นดีหนึ่ง ฉันมีงานที่ยากที่จะได้รับมัน ทุกคน หลังจากที่พวกเขา พวกเขาเป็นอย่างมาก ขอ ให้ ไม่กี่ให้กับพนักงาน คุณจะเห็นมันทั้งหมดอย่างเป็นทางการ   13
โลก”   เธอมองเขาด้วยสายตาหงุดหงิด เธอประกาศกับความอดทน : -    14
   " สิ่งที่คุณต้องการให้ผมใส่หลังฉันไปที่นั่น " 15
    เขาไม่คิดอย่างนั้น เขาลังเล : -    16
   " แต่เสื้อผ้าที่คุณไปโรงละคร ที่มีลักษณะดีกับฉัน "    17
  เขาหุบปาก ตกตะลึง และสับสนที่เห็นภรรยาของเขากำลังร้องไห้2 น้ำตาใหญ่ลงอย่างช้าๆ จากมุมของตา มุมปาก เขาติดอ่าง : -    18
  เป็นอะไรไป ? เกิดอะไรขึ้น ? "    19
  แต่รุนแรง ความพยายามเธอได้เอาชนะปัญหาของเธอ เธอตอบว่า อยู่ในความสงบ เสียงเธอเช็ดแก้มชื้นของเธอ : -    20
   " ไม่มีอะไร แต่ผมไม่มีเสื้อผ้า และเนื่องจากผมไม่ได้ไปงานนี้ให้นามบัตรของคุณบาง เพื่อนร่วมงาน ที่ภรรยามีชุดดีกว่าฉัน " 21
    เขาเศร้าใจ เขาเริ่มอีกแล้ว : -    22
   " ดูที่นี่ มาทิล เท่าไหร่ค่าใช้จ่ายนี้ เครื่องแต่งกายที่เหมาะสม ซึ่งจะทำในโอกาสอื่น ๆบางอย่างที่ง่ายมาก ? " 23
    เธอสะท้อนให้เห็นเพียงไม่กี่วินาที ไปกว่าการคำนวนของเธอและการคิดของผลรวม ซึ่งเธออาจจะถามโดยไม่พบการปฏิเสธทันทีและเสียงอุทานตกใจจากเสมียนที่ประหยัด    24
   " ในที่สุด เธอก็ตอบรอรี : -    25
   " ไม่รู้แน่ แต่ดูเหมือนว่ากับสี่ร้อยฟรังก์ ผมอาจจะทำมัน . "    26
  เขาเติบโตเล็กน้อยซีดเขานั่งแค่เงินซื้อปืน และถือว่าตัวเองยิงน้อย ฤดูร้อนถัดไป บนที่ราบใน Nanterre , กับเพื่อนที่ใช้ยิง larks ที่นั่นในวันอาทิตย์    27
  แต่เขากล่าวว่า : -    28
   " ก็ได้ ผมจะให้คุณสี่ร้อยฟรังซ์ แต่การดูแลให้มีชุดสวยมาก     

" 29 วันของพรรคมาใกล้ และนาง loisel ดูเศร้า , กระสับกระส่าย , กระวนกระวายใจแต่ชุดของเธอก็พร้อม เย็นวันหนึ่งสามีของเธอพูดกับเธอ : -    30
   " เกิดอะไรขึ้นเหรอ ? ไม่เอาน่า คุณเป็นกะเทยอีก 3 วัน "    31
  และเธอตอบว่า : -    32
   " มันทำให้ผมรำคาญที่ไม่มีอัญมณี ไม่มีหิน ใส่ ผมจะดูลำบาก ฉันเกือบจะไม่ไปงานนี้ "    33
  เขาตอบว่า : -    34
   " คุณจะใส่ดอกไม้ธรรมชาติบางอย่างพวกเขามีสไตล์มากในช่วงเวลานี้ของปี 10 ฟรังก์ที่คุณจะต้องสองหรือสามงดงามกุหลาบ "    35
  แต่เธอไม่เชื่อ    36
   " ไม่มี ไม่มีอะไรน่าอับอายมากกว่าที่จะมองคนยากจนในหมู่มากของผู้หญิงรวย "    37
  แต่สามีร้องให้ : -    38
   " ห่านคุณ หาเพื่อน , นางชาวป่า และถามเธอเพื่อให้นายยืมเครื่องประดับคุณรู้จักเธอดีพอ ที่จะทำมัน . "    39
  เธอให้ร้องไห้ของความสุข : -    40
   " นั่นก็จริง ผมไม่คิดว่ามัน . "    41
  วันต่อมาเธอไปเพื่อนของเธอและบอกเธอเกี่ยวกับความทุกข์ของเธอ    42
  นางชาวป่าไปหาเธอในกระจกตู้เสื้อผ้า , เอาโลงศพขนาดใหญ่ นำมัน เปิดมันและพูดกับนาง loisel : -    43
   " เลือกที่รัก "    44
  เธอเห็นที่ข้อมือก่อนแล้วสร้อยไข่มุก แล้วเวนิสกางเขนทองตั้งกับเพชรพลอยของผลงานที่น่าชื่นชม เธอพยายามบนเครื่องประดับ ก่อนแก้ว ลังเล และไม่อาจตัดสินใจที่จะใช้พวกเขาออกและให้พวกเขาขึ้น เธอเอาแต่ถาม : -    45
   " คุณยังไม่ได้อะไรอีก "    46
   " ครับ ครับ ดูสิ ผมไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับคุณ "    47
  ทั้งหมดในครั้งเดียว เธอค้นพบในกล่องผ้าซาตินสีดำ สร้อยคอที่ยอดเยี่ยมของเพชรและหัวใจเธอเริ่มเต้นกับความปรารถนาที่ไม่มีที่สิ้นสุด มือของเธอสั่นในการอัพ เธอติดมันรอบคอของเธอ แต่งตัวของเธอสูงและอยู่ในความดีใจก่อนที่ตัวเอง    48
  แล้วเธอถามด้วยความลังเล เต็มไปด้วยความวิตกกังวล : -    49
   " คุณสามารถให้ฉันยืมนี้ เท่านั้นเหรอ "    50
   " ค่ะ ได้ค่ะ "    51
  เธอลุกคอของเพื่อนของเธอ จูบเธอด้วยความรุนแรง แล้วหนีไปกับสมบัติของเธอ    52

  วันงานมาถึง นาง loisel สำเร็จ เธองามเลิศในปฐพี , สง่างาม , สง่างาม , ยิ้มและบ้ากับจอย ชายหนุ่มมองเธอ ถามถึงชื่อของเธอ ขอแนะนำให้รู้จัก ทั้งหมดให้คณะรัฐมนตรีต้องการที่จะเต้นกับเธอรัฐมนตรีได้สังเกตเห็นเธอ    53
  เธอเต้นกับความสุข ด้วยอารมณ์มึนๆ มีความสุข คิดสิ่งใด ในชัยชนะของความงามของเธอ ในเกียรติของความสำเร็จของเธอในการจัดเรียงของเมฆแห่งความสุขขึ้นของบรรณาการเหล่านี้จากการสรรเสริญทั้งหมด ของทั้งหมดเหล่านี้ปลุกความปรารถนา ของชัยชนะนี้ให้เสร็จสมบูรณ์ และหวานเพื่อให้หัวใจของหญิงสาว    54
  เธอไปตอนประมาณตีสี่ ตั้งแต่เที่ยงคืน สามีของเธอได้รับการหลับในล็อบบี้เล็กๆ กับอีกสามคนที่เหลือที่ภรรยากำลังมีช่วงเวลาที่ดี    55
  เขาโยนข้ามไหล่เธอ wraps เขาพากลับบ้านใน เจียมเนื้อเจียมตัว เสื้อผ้าของชีวิตทุกวัน ความยากจน ซึ่งไม่เหมาะสมกับความสง่างามของบอลชุด เธอรู้สึกแบบนี้และต้องการจะบิน เพื่อจะได้ไม่เป็นที่สังเกตจากผู้หญิงคนอื่นที่ตัดตัวเองขึ้นในรวย ขน .    56
   loisel เก็บเธอกลับมา -    57
   " เดี๋ยวคุณจะเป็นหวัดอยู่ข้างนอก เดี๋ยวฉันจะหาแท็กซี่ "    58
   แต่เธอไม่ฟังเขา และเดินลงมาชั้นล่างอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขาอยู่ในถนนที่พวกเขาไม่สามารถหารถม้า และตั้งค่าออกในการค้นหาของหนึ่งเรียกไดรเวอร์ที่เขาเห็นผ่านในระยะทาง    59
  พวกเขาลงไปสู่แม่น้ำแซน , เบื่อหน่าย , ตัวสั่น ในที่สุดพวกเขาพบใน Quai หนึ่งในบรรดาเหยี่ยวแท็กซี่เก่าคืน ที่เห็นในปารีส หลังจากตกกลางคืนแล้ว ราวกับว่าจะละอายใจของความทุกข์ยากของพวกเขาในเวลากลางวัน    60
  มันพาพวกเขาไปที่ประตูของพวกเขา , rue des พอกัน เขาเดินขึ้นบันไดเองเศร้าเธอมันเสร็จแล้ว และเขาก็คิดว่า เขาจะต้องเป็นกระทรวงที่สิบนาฬิกา    61
  เธอถอดห่อด้วยที่เคยปกคลุมไหล่ของเธอ ก่อนที่กระจก เพื่อให้เห็นตัวเองอีกครั้งในเกียรติของเธอ แต่จู่ๆ เธอก็ร้อง . เธอไม่ได้สร้อยรอบคอของเธอ    62
  สามีครึ่งเปลือยเปล่าแล้ว ถาม -    63
   " เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? "    64
  มองตามเขา ความหวาดกลัวกลัว : -    65
   " ผมมีสร้อยคอเพชรไม่นาง Forester ! "    66
  เขากระโดดขึ้น , กลัว -    67
  อะไร " ยังไง ? มันเป็นไปไม่ได้ ! "    68
  และพวกเขาค้นหาในพับของเสื้อ ในพับของห่อ ในกระเป๋าเต็มไปหมด พวกเขาไม่พบมัน    69
  เขาถาม : -    70
  ”