Hokkien briefly emerged as a lingua

Hokkien briefly emerged as a lingua franca among the Chinese, but by the late twentieth century it was eclipsed by Mandarin. The government promotes Mandarin among Singaporean Chinese, since it views Mandarin as a bridge between Singapore's diverse non-Mandarin speaking groups, and as a tool for forging a common Chinese cultural identity. China's economic rise in the 21st century has also encouraged a greater use of Mandarin. On the other hand, other Chinese varieties such as Hokkien, Teochew, Hakka, Hainanese and Cantonese have been classified by the government as dialects. Government language policies and changes in language attitudes based on such classifications have led to the subsequent decrease in the number of speakers of these varieties. Tamil is listed as the fourth national language of Singapore and represents the Indian community. However, in reality, other Indian languages are also frequently used.
Many Singaporeans are bilingual since Singapore's bilingual language education policy promotes a dual-language learning system from as early as primary school (see Language education in Singapore). English is used as the main medium of instruction. On top of this, every child learns one of the three official languages as a second language, according to the ethnic group of the child's father. The second language is seen as a means to preserve unique cultural values in the multicultural society and to allocate an ethnic identity to each child. However, the use of these ethnic languages is steadily decreasing in homes as English becomes predominant. (See Language attrition) The loss of the local varieties is even more prominent as they are rarely used in mass media, and the elder population forms the main group of speakers of non-standard varieties in Singapore.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฮกเกี้ยนสั้น ๆ กลายเป็นภาษากลางในหมู่ชาวจีน แต่ในช่วงปลายศตวรรษที่ยี่สิบมันถูกบดบังด้วยแมนดาริน รัฐบาลส่งเสริมในหมู่แมนดารินสิงคโปร์จีนเพราะมันมองแมนดารินเป็นสะพานเชื่อมระหว่างที่ไม่ใช่ภาษาจีนกลางที่มีความหลากหลายของสิงคโปร์พูดกลุ่มและเป็นเครื่องมือในการปลอมเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมที่พบบ่อยจีน การเพิ่มขึ้นทางเศรษฐกิจของจีนในศตวรรษที่ 21 นอกจากนี้ยังได้สนับสนุนการใช้งานที่มากขึ้นของโรงแรมแมนดาริน ในทางตรงกันข้ามพันธุ์จีนอื่น ๆ เช่นฮกเกี้ยนแต้จิ๋วแคะไหหลำกวางตุ้งและได้รับการจำแนกโดยรัฐบาลเป็นภาษาท้องถิ่น รัฐบาลนโยบายภาษาและการเปลี่ยนแปลงในทัศนคติของภาษาอยู่บนพื้นฐานของการจำแนกประเภทดังกล่าวได้นำไปสู่การลดลงตามมาในจำนวนของลำโพงของพันธุ์เหล่านี้ ทมิฬถูกระบุว่าเป็นภาษาประจำชาติที่สี่ของสิงคโปร์และเป็นตัวแทนของชุมชนชาวอินเดีย แต่ในความเป็นจริงภาษาอินเดียอื่น ๆ นอกจากนี้ยังมีการใช้งานบ่อย.
หลายคนสิงคโปร์มีสองภาษาตั้งแต่นโยบายการศึกษาภาษาสองภาษาของสิงคโปร์ส่งเสริมระบบการเรียนรู้แบบ dual-ภาษาจากเป็นช่วงต้นของโรงเรียนประถมศึกษา (ดูการศึกษาภาษาในประเทศสิงคโปร์) ใช้ภาษาอังกฤษเป็นสื่อการเรียนการสอนหลัก บนนี้เด็กทุกคนได้เรียนรู้หนึ่งในสามภาษาอย่างเป็นทางการเป็นภาษาที่สองตามที่กลุ่มชาติพันธุ์ของพ่อของเด็ก ภาษาที่สองถูกมองว่าเป็นวิธีการที่จะรักษาคุณค่าทางวัฒนธรรมที่ไม่ซ้ำกันในสังคมพหุวัฒนธรรมและจัดสรรอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์เพื่อเด็กแต่ละคน อย่างไรก็ตามการใช้ภาษาของกลุ่มชาติพันธุ์เหล่านี้จะลดลงเรื่อย ๆ ในบ้านเป็นภาษาอังกฤษจะกลายเป็นที่โดดเด่น (ดูที่การขัดสี Language) การสูญเสียของสายพันธุ์ท้องถิ่นที่มีความโดดเด่นมากขึ้นแม้ในขณะที่พวกเขาไม่ค่อยจะมีใช้ในสื่อมวลและประชากรผู้สูงอายุในรูปแบบกลุ่มหลักของลำโพงของสายพันธุ์ที่ไม่ได้มาตรฐานในสิงคโปร์